Νίκος Σβέρκος
Η επιλογή για το πρόσωπο που θα αναλάβει τα καθήκοντα του Προέδρου της Δημοκρατίας έφερε όλα τα χαρακτηριστικά του τυχοδιωκτικού τακτικισμού στον οποίο μας έχει συνηθίσει το επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ουδείς μπορεί να πιστέψει πως ο πρωθυπουργός ξαφνικά ανακάλυψε τις... αρετές της προέδρου του ΣτΕ εν μιά νυκτί - δεν την είχε άλλωστε ψηφίσει το κόμμα του όταν προτάθηκε να ανέλθει στην κορυφή του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Επιπρόσθετα δεν επέλεξε ένα πρόσωπο με ταξική καταγωγή ή ταξική προέλευση που θα αμφισβητούσε το ιδεολογικό του στίγμα. Ούτε ένα πρόσωπο που μπορεί να αμφισβητούσε την εξουσία του. Η νέα ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου θα αντικατασταθεί στο ΣτΕ από πρόσωπο της αρεσκείας του Κυρ. Μητσοτάκη, ενώ σε ενδεχόμενο θεσμικό ζήτημα που θα ζητηθεί η συνδρομή της, είναι πιθανό πως η Αικ. Σακελλαροπούλου δεν θα επιλέξει την παραμικρή σύγκρουση: δεν είχε ποτέ τριβή με το δύσκολο άθλημα της πολιτικής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λοιπόν, έκανε αυτή την κίνηση κρίνοντας το πρόσωπό της με αυστηρά τακτικιστικά κριτήρια και θέτοντας την πορεία της σε στενά τακτικιστικό πλαίσιο. Βάσει της λογικής του, η επιλογή της Σακελλαροπούλου μοιάζει με τον διορισμό «τεχνοκρατών» σε θέσεις υφυπουργών. Ωστόσο στο «επιτελικό κράτος» του οι τεχνοκράτες παίζουν το ρόλο του ελεγκτή. Στην περίπτωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου.
Μπροστά στον τρέχοντα χυδαίο τακτικισμό του Μητσοτάκη και σε οποιονδήποτε μελλοντικό, ποια πρέπει να είναι η απάντηση;
Η Αριστερά έχει ένα σπουδαίο και εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο: την αξιολόγηση της σημασίας της εκάστοτε μάχης. Μέσα από τις συλλογικές της διαδικασίες μπορεί να κρίνει εάν αξίζει τον κόπο η σύγκρουση, ακόμα και η μέχρις εσχάτων. Αξιολογεί τα δεδομένα και εκτιμά τις συνέπειες της κάθε επιλογής. Προφανώς στην περίπτωση της προεδρικής εκλογής ο ΣΥΡΙΖΑ έκρινε πως έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία οι μάχες για τα εργασιακά, κοινωνικά και διεθνή ζητήματα παρά η ανάδειξη ενός διακοσμητικού στοιχείου.
Ουδείς μπορεί να πιστέψει πως ο πρωθυπουργός ξαφνικά ανακάλυψε τις... αρετές της προέδρου του ΣτΕ εν μιά νυκτί - δεν την είχε άλλωστε ψηφίσει το κόμμα του όταν προτάθηκε να ανέλθει στην κορυφή του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Επιπρόσθετα δεν επέλεξε ένα πρόσωπο με ταξική καταγωγή ή ταξική προέλευση που θα αμφισβητούσε το ιδεολογικό του στίγμα. Ούτε ένα πρόσωπο που μπορεί να αμφισβητούσε την εξουσία του. Η νέα ένοικος του Προεδρικού Μεγάρου θα αντικατασταθεί στο ΣτΕ από πρόσωπο της αρεσκείας του Κυρ. Μητσοτάκη, ενώ σε ενδεχόμενο θεσμικό ζήτημα που θα ζητηθεί η συνδρομή της, είναι πιθανό πως η Αικ. Σακελλαροπούλου δεν θα επιλέξει την παραμικρή σύγκρουση: δεν είχε ποτέ τριβή με το δύσκολο άθλημα της πολιτικής.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, λοιπόν, έκανε αυτή την κίνηση κρίνοντας το πρόσωπό της με αυστηρά τακτικιστικά κριτήρια και θέτοντας την πορεία της σε στενά τακτικιστικό πλαίσιο. Βάσει της λογικής του, η επιλογή της Σακελλαροπούλου μοιάζει με τον διορισμό «τεχνοκρατών» σε θέσεις υφυπουργών. Ωστόσο στο «επιτελικό κράτος» του οι τεχνοκράτες παίζουν το ρόλο του ελεγκτή. Στην περίπτωση του Προέδρου της Δημοκρατίας, τον ρόλο του διακοσμητικού στοιχείου.
Μπροστά στον τρέχοντα χυδαίο τακτικισμό του Μητσοτάκη και σε οποιονδήποτε μελλοντικό, ποια πρέπει να είναι η απάντηση;
Η Αριστερά έχει ένα σπουδαίο και εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο: την αξιολόγηση της σημασίας της εκάστοτε μάχης. Μέσα από τις συλλογικές της διαδικασίες μπορεί να κρίνει εάν αξίζει τον κόπο η σύγκρουση, ακόμα και η μέχρις εσχάτων. Αξιολογεί τα δεδομένα και εκτιμά τις συνέπειες της κάθε επιλογής. Προφανώς στην περίπτωση της προεδρικής εκλογής ο ΣΥΡΙΖΑ έκρινε πως έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία οι μάχες για τα εργασιακά, κοινωνικά και διεθνή ζητήματα παρά η ανάδειξη ενός διακοσμητικού στοιχείου.
Ωστόσο είναι εξαιρετικά σημαντική και η αξιολόγηση όσων προηγήθηκαν. Η αυτοκριτική, δηλαδή. Διότι τίποτα στην πολιτική δεν γίνεται εν κενώ. Και οι συναινέσεις δεν αποτελούν μόνο έκφραση θεσμικής μεγαλοψυχίας. Μερικές φορές είναι και προϊόντα λαθών...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου