Ξεσηκωμός παντού. Χιλή, Βαγδάτη, Λίβανος, Παρίσι. Η κυρίαρχη πλανητική τάξη βρίσκεται σε κατάσταση από-ξένωσης από τις κοινωνίες. Η από-ξένωση έχει ως συνέπεια και την ξένωση της κοινωνίας από τους θεσμούς της, που αυτονομούνται απέναντί της. Η αυτονόμηση από την κοινωνία είναι το πρώτο βήμα για να καταστεί ένας θεσμός θερμοκήπιο διαφθοράς, αφού παύει να είναι τόπος σύγκρουσης των κοινωνικών δυνάμεων και επιχείρησης αλλαγής των συσχετισμών με δημοκρατικό τρόπο. Με άλλα λόγια, υπάρχει θέμα Δημοκρατίας.
Παραδόξως, σήμερα, η πολιτική αντίδραση σ’ αυτή την αυταρχική πλανητική ολιγαρχία φαίνεται να προέρχεται κυρίως από τη «νέα δεξιά», η οποία πολιτικά μοιάζει να επικρατεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατία διαχειρίστηκε με απολύτως νεοφιλελεύθερο τρόπο την κρίση. Έτσι, η αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες εξουσίες φαίνεται ότι δεν προκύπτει πλέον από την Αριστερά αλλά από τη «νέα δεξιά», η οποία όμως, όταν έρχεται στην εξουσία αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο, δηλαδή τον αυταρχισμό της, όπως συμβαίνει στη Χιλή, στο Παρίσι και αλλού…
Είναι αλήθεια ότι η «νέα δεξιά», ενσωματώνει την ακροδεξιά και την εθνικιστική της ρητορική ως απάντηση στην παγκοσμιοποίηση, λειτουργώντας έτσι πιο αποτελεσματικά από την Αριστερά που όταν δεν υιοθετεί (εκούσα άκουσα) τον νεοφιλελευθερισμό ως εφαρμοσμένη πολιτική, χρησιμοποιεί μια αφηρημένη ρητορική περί οικουμενικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι χάνει στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Η υποχώρηση αυτή δημιουργεί την εντύπωση ότι οι αναπτυγμένες χώρες έχουν εισέλθει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση. Ότι δήθεν ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην «καρδιά» των κοινωνιών. Βέβαια, υπάρχει το φαινόμενο της «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας», για τη διαμόρφωση του οποίου διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο τα συστημικά μέσα μαζικής προπαγάνδας. Μέσω αυτών, επιχειρείται να εγγραφεί στην κουλτούρα των λαών ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και εν γένει η ξενοφοβική ανασφάλεια, στο έδαφος της οποίας θα φυτρώσει ο «εμφύλιος των κάτω», που είναι μία πολύ παλιά τεχνική μετάθεσης της σύγκρουσης. Αλλά, όπως δείχνουν τα γεγονότα στη Χιλή, το υπόδειγμα της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, η "ψυχή" των κοινωνιών και η ανάγκη των ανθρώπων για Αξιοπρέπεια δεν χάνονται ποτέ...
Η υπεροχή της ρητορικής της «νέας δεξιάς» έναντι εκείνης της Αριστεράς, οφείλεται στην απλοϊκότητα της πρώτης, καθώς εξηγεί την κοινωνική κρίση ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης. Επιβάλλει δε τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση, μεταθέτοντας από την πραγματική αιτία της κοινωνικής έντασης που είναι ο καπιταλισμός, στην είσοδο των δήθεν «κακών» από την φυλετική, ιδεολογική-θρησκευτική και κοινωνική τους «κούνια» μεταναστών. Η Αριστερά αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική και ιδεολογική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι η αιτία της μετανάστευσης είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή στον πάτο της Μεσογείου προκειμένου να πωλήσουν όπλα προκαλώντας πολέμους, κυρίως εμφυλίους, για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων.
Η Αριστερά, ελλείψει μέσων μαζικής επικοινωνίας -ένα τέτοιο είναι και οι πολιτικοί σχηματισμοί, το Κόμμα, που χρησιμοποιεί ως ζωντανό επικοινωνιακό μέσο το «δρόμο»- και σύγχρονων πολιτικών ερμηνευτικών εργαλείων, αδυνατεί να εξηγήσει τις αντιθέσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τις διεθνείς ή εμφύλιες συγκρούσεις που προκαλούν την προσφυγιά, και να καταστήσει κατανοητό το γεωπολιτικό παίγνιο που λαμβάνει χώρα μεταξύ των πλανητικών υπερδυνάμεων. Γι’ αυτό απλώς παρακολουθεί τα πρωτοφανή αυθόρμητα -εν πολλοίς- κινήματα στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στην Αϊτή, στο Λίβανο, στη Βαγδάτη, στο Χονγκ Κονγκ, στο Παρίσι… μένοντας έκπληκτη και απαράσκευη μπροστά στην «επιστροφή των λαών», αδυνατώντας να πολιτικοποιήσει τα αυθόρμητα κινήματα, παρέχοντάς τους διάρκεια και πολιτική στόχευση.
Παραδόξως, σήμερα, η πολιτική αντίδραση σ’ αυτή την αυταρχική πλανητική ολιγαρχία φαίνεται να προέρχεται κυρίως από τη «νέα δεξιά», η οποία πολιτικά μοιάζει να επικρατεί. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι η σοσιαλδημοκρατία διαχειρίστηκε με απολύτως νεοφιλελεύθερο τρόπο την κρίση. Έτσι, η αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες εξουσίες φαίνεται ότι δεν προκύπτει πλέον από την Αριστερά αλλά από τη «νέα δεξιά», η οποία όμως, όταν έρχεται στην εξουσία αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο, δηλαδή τον αυταρχισμό της, όπως συμβαίνει στη Χιλή, στο Παρίσι και αλλού…
Είναι αλήθεια ότι η «νέα δεξιά», ενσωματώνει την ακροδεξιά και την εθνικιστική της ρητορική ως απάντηση στην παγκοσμιοποίηση, λειτουργώντας έτσι πιο αποτελεσματικά από την Αριστερά που όταν δεν υιοθετεί (εκούσα άκουσα) τον νεοφιλελευθερισμό ως εφαρμοσμένη πολιτική, χρησιμοποιεί μια αφηρημένη ρητορική περί οικουμενικότητας και αλληλεγγύης. Έτσι χάνει στο ιδεολογικό και πολιτικό πεδίο. Η υποχώρηση αυτή δημιουργεί την εντύπωση ότι οι αναπτυγμένες χώρες έχουν εισέλθει σε μια προ-φασιστική κοινωνική κατάσταση. Ότι δήθεν ο φασισμός και ο ρατσισμός εγγράφονται, πλέον, στην «καρδιά» των κοινωνιών. Βέβαια, υπάρχει το φαινόμενο της «ψυχολογική αθλιότητα της μάζας», για τη διαμόρφωση του οποίου διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο τα συστημικά μέσα μαζικής προπαγάνδας. Μέσω αυτών, επιχειρείται να εγγραφεί στην κουλτούρα των λαών ο ρατσισμός, η ισλαμοφοβία και εν γένει η ξενοφοβική ανασφάλεια, στο έδαφος της οποίας θα φυτρώσει ο «εμφύλιος των κάτω», που είναι μία πολύ παλιά τεχνική μετάθεσης της σύγκρουσης. Αλλά, όπως δείχνουν τα γεγονότα στη Χιλή, το υπόδειγμα της εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, η "ψυχή" των κοινωνιών και η ανάγκη των ανθρώπων για Αξιοπρέπεια δεν χάνονται ποτέ...
Η υπεροχή της ρητορικής της «νέας δεξιάς» έναντι εκείνης της Αριστεράς, οφείλεται στην απλοϊκότητα της πρώτης, καθώς εξηγεί την κοινωνική κρίση ως αποτέλεσμα της μετανάστευσης. Επιβάλλει δε τη δική της σαφή πολιτισμική, ρατσιστική εξήγηση, μεταθέτοντας από την πραγματική αιτία της κοινωνικής έντασης που είναι ο καπιταλισμός, στην είσοδο των δήθεν «κακών» από την φυλετική, ιδεολογική-θρησκευτική και κοινωνική τους «κούνια» μεταναστών. Η Αριστερά αδυνατεί να αντιπαραθέσει τη δική της πολιτική και ιδεολογική εξήγηση, να αποκαλύψει το ρόλο της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης και να πείσει ότι υπάρχει ζωή έξω από το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης πλανητικής μαφίας, και, κυρίως, να αντιμετωπίσει το σημερινό νέο-φασιστικό φαινόμενο ως ανεστραμμένο είδωλο και λειτουργικό παρακολούθημα του νεοφιλελεύθερου ολοκληρωτισμού. Να καταδείξει, δηλαδή, ότι η αιτία της μετανάστευσης είναι η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, είναι αυτοί που δεν διστάζουν να στείλουν κόσμο και κοσμάκη στον Καιάδα της ανεργίας και της εξαθλίωσης, ή στον πάτο της Μεσογείου προκειμένου να πωλήσουν όπλα προκαλώντας πολέμους, κυρίως εμφυλίους, για χάρη εκείνου του ειδωλολατρικού ξόανου που λέγεται Κέρδος και το οποίο πίνει το νέκταρ από τα κρανία των δολοφονημένων.
Η Αριστερά, ελλείψει μέσων μαζικής επικοινωνίας -ένα τέτοιο είναι και οι πολιτικοί σχηματισμοί, το Κόμμα, που χρησιμοποιεί ως ζωντανό επικοινωνιακό μέσο το «δρόμο»- και σύγχρονων πολιτικών ερμηνευτικών εργαλείων, αδυνατεί να εξηγήσει τις αντιθέσεις της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, τις διεθνείς ή εμφύλιες συγκρούσεις που προκαλούν την προσφυγιά, και να καταστήσει κατανοητό το γεωπολιτικό παίγνιο που λαμβάνει χώρα μεταξύ των πλανητικών υπερδυνάμεων. Γι’ αυτό απλώς παρακολουθεί τα πρωτοφανή αυθόρμητα -εν πολλοίς- κινήματα στη Χιλή, στο Εκουαδόρ, στην Αϊτή, στο Λίβανο, στη Βαγδάτη, στο Χονγκ Κονγκ, στο Παρίσι… μένοντας έκπληκτη και απαράσκευη μπροστά στην «επιστροφή των λαών», αδυνατώντας να πολιτικοποιήσει τα αυθόρμητα κινήματα, παρέχοντάς τους διάρκεια και πολιτική στόχευση.
Εξηγώντας την αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας
Οι δύο μεγάλες πλανητικές δυνάμεις συγκρούονται πλέον σε όλο τον κόσμο για τον έλεγχο του πετρελαίου και των πρώτων υλών, για τον έλεγχο των θαλασσών ακόμη και για τον έλεγχο της πράσινης ανάπτυξης! Η αντιπαράθεση των ΗΠΑ με το Ιράν δεν έχει μόνο σχέση με την επιρροή και παρέμβαση των σιιτών στη Μέση Ανατολή, αλλά και του γεγονότος ότι η Κίνα και η Ινδία προμηθεύονται το 40% του πετρελαίου τους από τη χώρα αυτή. Ήδη έχουμε μία σύγκρουση σε όλα τα πεδία. Μπορεί να μην έχουμε έναν μεγάλο πόλεμο, αλλά έχουμε πολλούς μικρούς πολέμους.
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η ηγεμονική δύναμη του κόσμου και η εκ μέρους της Κίνας «Διαμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας νικά κατά μέτωπο και αντικαθιστά τον παλαιό, μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και απαγορεύει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό...» (Π. Κονδύλης: Θεωρία του Πολέμου). Οι ΗΠΑ προσπαθούν να περιορίσουν τον «μείζονα χώρο» της Κίνας(Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία και κυρίως Ιράν).
Επιπλέον, η Δύση επιχειρεί να επιβάλλει τη δική της κουλτούρα στις μουσουλμανικές χώρες. Γιατί ο τρόπος ζωής στο ισλάμ είναι εντελώς αντίθετος με τον παροξυστικό τρόπο ζωής και κατανάλωσης των δυτικών. Συνεπώς, η τεράστια μουσουλμανική αγορά χρειάζεται μια ιδεολογική και πολιτιστική μετάλλαξη που θα τη φέρει κοντά στον δυτικό τρόπο ζωής και παραγωγής έτσι ώστε να ανοίξει στα δυτικά προϊόντα. Γι’ αυτό η διαφήμιση δίκην "θρησκείας" του δυτικού γούστου και της μόδας δια των μέσων μαζικής επικοινωνίας λειτουργεί κατά το ανάλογο των ιεραποστόλων στη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Στη σημερινή νεοαποικιοκρατία το ρόλο των καθολικών και προτεσταντών ιερέων θα τον παίξει η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Μόνο που απέναντι στη δυτική επέλαση υπάρχει ένα πολύ συμπαγές πολιτισμικό σύστημα το οποίο είναι ο ισλαμισμός, που αντιδρά με την ισχυρή δύναμη της παράδοσης αιώνων και μιας ορισμένης μεταφυσικής με φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά…
Άρα, ο λεγόμενος «ειρηνικός πόλεμος» -αυτή η ιδιότυπη ενότητα των αντιθέτων που παραπέμπει στον ψυχρό πόλεμο- υφίσταται, σήμερα, στο μέτρο που η παγκόσμια τάξη πραγμάτων δεν έχει σταθεροποιηθεί στις νέες της ισορροπίες. Το θέμα είναι αν οι νέες ισορροπίες θα είναι υπέρ των πολλών, υπέρ των λαών, ή υπέρ των λίγων, υπέρ των δύο χιλιάδων περίπου δισεκατομμυριούχων του πλανήτη. Για να συμβεί το πρώτο, απαιτείται η πολιτική οργάνωση των πολλών, των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των συνταξιούχων, των μεταναστών, των ανέστιων, των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, των διαφορετικών, η πολιτική και η ιδεολογική, οραματική υπεροχή της "νέας Αριστεράς" έναντι της "νέας δεξιάς". Απαιτείται δηλαδή μια "νέα Αριστερά" που θα γνωρίζει πως η επανάσταση ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει…
Με άλλα λόγια, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι η ηγεμονική δύναμη του κόσμου και η εκ μέρους της Κίνας «Διαμφισβήτηση της πλανητικής ηγεμονίας δεν σημαίνει αναγκαστικά ότι ένας νέος ηγεμόνας νικά κατά μέτωπο και αντικαθιστά τον παλαιό, μπορεί και να σημαίνει, πιο περιορισμένα, ότι μια ανερχόμενη περιφερειακή δύναμη συγκροτεί βαθμηδόν γύρω της έναν μείζονα χώρο και απαγορεύει στην πλανητική ηγεμονική Δύναμη να επεμβαίνει με οιονδήποτε τρόπο στον χώρο αυτό...» (Π. Κονδύλης: Θεωρία του Πολέμου). Οι ΗΠΑ προσπαθούν να περιορίσουν τον «μείζονα χώρο» της Κίνας(Αφγανιστάν, Ιράκ, Συρία και κυρίως Ιράν).
Επιπλέον, η Δύση επιχειρεί να επιβάλλει τη δική της κουλτούρα στις μουσουλμανικές χώρες. Γιατί ο τρόπος ζωής στο ισλάμ είναι εντελώς αντίθετος με τον παροξυστικό τρόπο ζωής και κατανάλωσης των δυτικών. Συνεπώς, η τεράστια μουσουλμανική αγορά χρειάζεται μια ιδεολογική και πολιτιστική μετάλλαξη που θα τη φέρει κοντά στον δυτικό τρόπο ζωής και παραγωγής έτσι ώστε να ανοίξει στα δυτικά προϊόντα. Γι’ αυτό η διαφήμιση δίκην "θρησκείας" του δυτικού γούστου και της μόδας δια των μέσων μαζικής επικοινωνίας λειτουργεί κατά το ανάλογο των ιεραποστόλων στη διάρκεια της αποικιοκρατίας. Στη σημερινή νεοαποικιοκρατία το ρόλο των καθολικών και προτεσταντών ιερέων θα τον παίξει η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Μόνο που απέναντι στη δυτική επέλαση υπάρχει ένα πολύ συμπαγές πολιτισμικό σύστημα το οποίο είναι ο ισλαμισμός, που αντιδρά με την ισχυρή δύναμη της παράδοσης αιώνων και μιας ορισμένης μεταφυσικής με φονταμενταλιστικά χαρακτηριστικά…
Άρα, ο λεγόμενος «ειρηνικός πόλεμος» -αυτή η ιδιότυπη ενότητα των αντιθέτων που παραπέμπει στον ψυχρό πόλεμο- υφίσταται, σήμερα, στο μέτρο που η παγκόσμια τάξη πραγμάτων δεν έχει σταθεροποιηθεί στις νέες της ισορροπίες. Το θέμα είναι αν οι νέες ισορροπίες θα είναι υπέρ των πολλών, υπέρ των λαών, ή υπέρ των λίγων, υπέρ των δύο χιλιάδων περίπου δισεκατομμυριούχων του πλανήτη. Για να συμβεί το πρώτο, απαιτείται η πολιτική οργάνωση των πολλών, των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων, των συνταξιούχων, των μεταναστών, των ανέστιων, των γυναικών, των ΛΟΑΤΚΙ, των διαφορετικών, η πολιτική και η ιδεολογική, οραματική υπεροχή της "νέας Αριστεράς" έναντι της "νέας δεξιάς". Απαιτείται δηλαδή μια "νέα Αριστερά" που θα γνωρίζει πως η επανάσταση ή θα είναι διεθνής ή δεν θα υπάρξει…
Πηγή: artinews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου