Τον Νοέμβριο η σελίδα Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ δημοσίευσε συνέντευξή τους με έναν αμερικανό παγετωνολόγο, ο οποίος κάνει έρευνα στην Ανταρκτική. Ο Dr. Peter Neff μιλάει για τη μαγεία της έρευνας στην Ανταρκτική και μας εξηγεί το πώς οι πάγοι μάς δείχνουν ότι η κλιματική κρίση επηρεάζεται από την ανθρώπινη δραστηριότητα. Ευχαριστούμε τα παιδιά της σελίδας για την παραχώρηση της συνέντευξης και των μοναδικών εικόνων στο Περιοδικό.
*Πώς και κατέληξες στην Ανταρκτική;
Είμαι μεταδιδακτορικός ερευνητικός συνεργάτης (επαγγελματίας ερευνητής, βασικά) στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ. Είμαι αρχικά από την πολιτεία της Ουάσινγκτον, και είχα την τύχη να σπουδάσω γεωλογία ως πρώτο πτυχίο. Άρχισα να δουλεύω σε εργαστήρια απο τότε, κι είχα την ευκαιρία να πάω στην κορυφή της Γροιλανδίας. Από τότε δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω σε πολικούς και αλπικούς πυρήνες πάγου.
(Σ’αυτό το σημείο μου εξήγησε τι ακριβώς κάνει εκεί. Επειδή δε θα καταλάβετε Χριστό θα σας το πω απλά – έχουν ένα μηχάνημα που και αφαιρεί στην ουσία μια τεράστια κυλινδρική κολώνα πάγου, και μένει ξερωγώ μια τρύπα 90 μέτρα. Ανάμεσα σε κάθε στρώμα πάγου παγιδεύεται αέρας απο την ατμόσφαιρα της κάθε εποχής. Αυτοί παίρνουν δείγματα αυτού του αέρα απο το κομμάτι που βγάζουν και καταλαβαίνουν πώς ήταν η σύσταση της ατμόσφαιρας 100,200,60.000, μέχρι και 800.000 χρόνια πριν! Αυτό καταλαβαίνετε τι αξία έχει για τον κόσμο – μας επιτρέπει να καταλάβουμε καλύτερα πάρα πολλά πράγματα για τη Γη καθώς και να κάνουμε προβλέψεις.)
Συνεχίζουμε.
*Πώς αισθάνθηκες όταν πρωτοπάτησες πόδι εκεί; Πώς ταξιδέψατε εκεί;
Είναι εντελώς overwhelming! Με το US Antarctic Program, οι περισσότεροι από εμάς πετάμε με μεγάλα αεροσκάφη των ΗΠΑ (C-17) από το Christchurch της Νέας Ζηλανδίας στο σταθμό McMurdo της Ανταρκτικής. Φτάνοντας, βγαίνεις σε έναν διάδρομο πάγου και κοιτάς το Mt. Erebus, ένα μεγάλο ηφαίστειο που βγάζει καπνούς κοντά στο σταθμό (το νοτιότερο ενεργό ηφαίστειο στον πλανήτη).
*Διάβασα ότι στην Ανταρτική έχει 6 μήνες μέρα κι 6 μήνες νύχτα. Έζησες αυτή την εμπειρία;
*Είναι η Ανταρκτική ένα από αυτά τα μέρη που άμα πάει κανείς θα θέλει για πάντα να επιστρέψει;
Είναι ένα αξεπέραστο, πανέμορφο τοπίο και οι αισθήσεις κάπως περίεργες, επειδή δεν υπάρχει τίποτα να μυρίσεις (η ισχυρότερη οσμή είναι βενζίνη, καύσιμο τζετ ή ντίζελ, συνήθως …). Τελικά πήγαμε από αυτό το σταθμό με τα 800 ατόμα το καλοκαίρι, σε ένα καμπ το πολύ 12 (σε κάποια φάση είχε μόνο 5 για 8 εβδομάδες!) Γίνεσαι μια δεμένη οικογένεια, που είναι επικεντρωμένη στο να υπηρετήσει την επιστήμη με σωστό και ασφαλή τρόπο.
*Διάβασα ότι στην Ανταρτική έχει 6 μήνες μέρα κι 6 μήνες νύχτα. Έζησες αυτή την εμπειρία;
Πήρα μόνο μια μικρή γεύση σκοταδιού στην Ανταρκτική, τον περασμένο Φεβρουάριο στο σταθμό Casey που ανήκει στην Αυστραλία. Είναι βόρεια του Ανταρκτικού Κύκλου, έτσι παίρνει λίγο σκοτάδι αργά το καλοκαίρι που ήμασταν εκεί. Καθώς η σεζόν έφτασε στο τέλος, άρχιζε να γίνεται πιο σκοτεινή η περιοχή μας. Δεν έβλεπα τη σκηνή μου και νόμιζα πως την έχασα!
*Είναι η Ανταρκτική ένα από αυτά τα μέρη που άμα πάει κανείς θα θέλει για πάντα να επιστρέψει;
Η αλήθεια είναι πως παθαίνεις μια εμμονή με το να πας πίσω. Εγώ σίγουρα θέλω να ξαναπάω. Όταν βρίσκεσαι εκεί με τους άλλους επιστήμονες κάπως νιώθεις σα να είστε οι μόνοι αληθινοί «Ανταρκτικανοί». Βιώνουμε τον τόπο με έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο.
Αλλά ο κύριος λόγος που επιστρέφουμε ξανά και ξανά είναι να προσπαθήσουμε να βρούμε απαντήσεις για όλα αυτά τα πραγματικά σημαντικά ζητήματα για την κοινωνία. Το παγωμένο κομμάτι της Δυτικής Ανταρκτικής, το οποίο κοιτάει τον Ειρηνικό Ωκεανό, αλλάζει γρηγορότερα από άλλα σημεία της Ανταρκτικής και αυτό συμβάλλει πολύ στην αβεβαιότητά μας γύρω από πόση αύξηση της στάθμης της θάλασσας πρέπει να περιμένουμε μέχρι το τέλος αυτού του αιώνα.
Το κύριο ερώτημά μας, μελετώντας ένα μεγάλο παγετώνα, που ονομάζεται παγετώνας Thwaites (είναι το μέγεθος της πολιτείας της Φλόριντα …), είναι: «Πόσο αυξάνεται η στάθμη της θάλασσας και με τι ταχύτητα;» Υπάρχει μια μεγάλη ομάδα αμερικανών και βρετανών ερευνητών εκεί αυτή τη στιγμή για να μελετήσουν καλύτερα τον παγετώνα.
*Τι πρέπει να γνωρίζουμε όλοι για την Ανταρκτική;
α) Το χιόνι και ο πάγος εκεί διατηρούν άμεση καταγραφή του κλίματος όπως ήταν στο παρελθόν. Γι ‘αυτό γνωρίζουμε ότι τα φυσικά επίπεδα CO2 στην ατμόσφαιρα, το κύριο αέριο θερμοκηπίου που εκπέμπουμε, που οδηγεί στην υπερθέρμανση του πλανήτη, ήταν μεταξύ 200 και 300 ppm. Αυτό ήταν για τα τελευταία 800.000 χρόνια. Τα τελευταία 150 χρόνια, έχουμε αυξήσει αυτό από 300 ppm σε 410 ppm σήμερα. Αυτού του είδους η αύξηση θα έπρεπε κανονικά να γίνει σε 1.000 χρόνια. Αυτό το γνωρίζουμε σε μεγάλο βαθμό χάρη στους πυρήνες πάγου της Ανταρκτικής.
β) Η Ανταρκτική, που είναι ένα μεγάλο κομμάτι πάγου που κάθεται πάνω σε βράχο και δεν βρίσκεται στον ωκεανό, θα αυξήσει την άνοδο της στάθμης της θάλασσας για τα επόμενα 1.000 χρόνια χάρη στην επιπλέον θερμότητα που παγιδεύουμε στην ατμόσφαιρα.
Εάν όλη η Ανταρκτική λιώσει, θα αυξήσει την στάθμη της θάλασσας κατά περίπου 58 μέτρα (190 πόδια). Αυτό θα χρειαζόταν πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ανησυχούμε ότι υπάρχει μια μικρή πιθανότητα (1-5%) ότι 2 ή 3 πόδια από αυτό θα μπορούσαν να έρθουν μέχρι το έτος 2100. Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει 10 πόδια της παγκόσμιας μέσης αύξησης της στάθμης της θάλασσας έως το 2100 … που θα ήταν μια μεγάλη πρόκληση!
*Τι θέλεις να γνωρίζουν / κατανοήσουν οι άνθρωποι για τους παγετώνες και για το περιβάλλον;
Λιώνουν, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις παγκοσμίως, λόγω της υπερθέρμανσης του πλανήτη που προκαλείται από τις εκπομπές αερίων θερμοκηπίου, ιδιαίτερα του διοξειδίου του άνθρακα, του μεθανίου και του υποξειδίου του αζώτου. Τα ορυκτά καύσιμα είναι ο κύριος ένοχος, αλλά και ο τρόπος με τον οποίο έχουμε αλλάξει τη χρήση της γης μας παγκοσμίως. Η τήξη πάγου σημαίνει ότι χρειαζόμαστε τους σχεδιαστές των πόλεών μας να υπολογίσουν από τώρα την άνοδο της στάθμης της θάλασσας για το άμεσο μέλλον. Σημαίνει επίσης ότι πρέπει να επιλέξουμε να περιορίσουμε τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου για να αποτρέψουμε την τήξη πάγου το συντομότερο δυνατόν.
*Ποια ήταν η πιο μοναδική εμπειρία που έζησες εκεί;
Συνάντησα τη γυναίκα μου στο πρώτο μου ταξίδι στην Ανταρκτική το 2009-2010, πριν από δέκα χρόνια αυτό το μήνα. Έχεις πολύ χρόνο εκεί για να γνωρίσεις πραγματικά κάποιον, και παρόλο που ακούγεται ρομαντικό (και είναι, κάπως), σίγουρα δεν είναι και τέλειο όταν δεν κάνεις και τόσο συχνά μπάνιο (αναγκαστικά) κι όταν φοράς συνέχεια τεράστια ρούχα!
Είχα πολλές μοναδικές εμπειρίες. Ένα γεγονός που έρχεται στο μυαλό είναι ότι το 2012-2013 ήμουν με μια ομάδα της Νέας Ζηλανδίας γεώτρηση πυρήνα πάγου σε ένα μέρος που ονομάζεται Roosevelt Island. Αυτό είναι πολύ κοντά στο σημείο που ο Roald Amundsen ξεκίνησε το ταξίδι του στον Νότιο Πόλο. Η ομάδα του ήταν η πρώτη στον πόλο τον Δεκέμβριο του 1912, κερδίζοντας την ομάδα του Ρόμπερτ Φ. Σκοτ με ένα μήνα. Ήμασταν εκεί, πολύ κοντά στη βάση του «Framheim», ακριβώς 100 χρόνια μετά τον Amundsen.
Οι τρεις εικόνες εδώ είναι όλες από το 2015-2016 στο Taylor Glacier στις McMurdo Dry Valleys της Ανταρκτικής (ο ίδιος παγετώνας που «Blood Falls» ρέει έξω).
Παρακαλώ να ανφερθεί ότι όλες οι εργασίες μας στην Ανταρκτική χρηματοδοτούνται και υποστηρίζονται από το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ
Όλες αυτές οι φωτογραφίες προέρχονται από ένα κοινό πρόγραμμα των ΗΠΑ – Αυστραλίας πέρυσι, τη σεζόν 2018-2019, σε ένα μέρος που ονομάζεται Law Dome στην Ανατολική Ανταρκτική.
Για περισσότερες πληροφορίες, συμπεριλαμβανομένων φωτογραφιών και βίντεο, συνδέστε τους ανθρώπους με την ιστοσελίδα μου παρακαλώ!
Εμείς δε χαλάμε χατίρι οπότε πάρτε τον – στο ινσταγκραμ : icy_pete
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου