Ας αφήσουμε προσωρινά στην άκρη όλα τα υπόλοιπα που είπε η Υπουργός Πολιτισμού Λίνα Μενδώνη, στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε το μεσημέρι της 19.2.21. Ας αφήσουμε προσωρινά στην άκρη όλα όσα μπορεί να της καταλογίσει κανείς σε επίπεδο πολιτικής ευθύνης, την οποία αρνείται με πείσμα και αυτοπεποίθηση στρουθοκαμήλου να αναλάβει, προκειμένου να παραμείνει στη θέση της, επικαλούμενη κωμικοτραγικά επιχειρήματα, όπως η «βαθιά υποκριτική τέχνη» του Λιγνάδη, χάρη στην οποία κατάφερε να την εξαπατήσει. Και ας μείνουμε στις δύο βασικές της αποφάνσεις: πρώτον, ότι ο Δημήτρης Λιγνάδης «είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος» και δεύτερον, ότι «αυτό προκύπτει τώρα».
Βλέπουμε λοιπόν, ότι η Υπουργός Πολιτισμού κάνει ένα ποιοτικό άλμα, και από εκεί που έβγαινε μπροστάρα να υπερασπιστεί τον Λιγνάδη, τώρα δεν τον θεωρεί απλά ύποπτο για διενέργεια συγκεκριμένων πράξεων που του αποδίδονται βάσει συγκεκριμένων καταγγελιών οι οποίες κατατέθηκαν στις αρμόδιες Αρχές, τώρα τον αξιολογεί συνολικά ως επικίνδυνο άνθρωπο. Το ερώτημα λοιπόν που γεννάται στο μυαλό μου είναι το εξής: αυτή η κατά Μενδώνη επικινδυνότητα, είναι στοιχείο της προσωπικότητας που ούτως ή άλλως είχε ο Λιγνάδης, στοιχείο με δεδομένο μέγεθος και δεδομένα χαρακτηριστικά, ή μήπως, αντίθετα, μεγεθύνθηκε με τα πέρασμα του χρόνου, μέσα από την εμπειρική διαπίστωση μιας όχι μόνο θεσμικής ατιμωρησίας, αλλά επιπρόσθετα και μιας θεσμικής αναγνώρισης και επιβράβευσης;
Ας δούμε δηλαδή το εξής εντελώς χαρακτηριστικό παράδειγμα: ένας άνθρωπος σαν τον Γιώργο Μπαμπινιώτη, πρώην Υπουργός Παιδείας, πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών, ζωσμένος με ένα σωρό ακόμη θεσμικές ιδιότητες που αντιγράφω απ’ το σάιτ του (Πρόεδρος τού Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού (2006-2011), Πρόεδρος τού Παιδαγωγικού Ινστιτούτου τής Ελλάδος (1990 –1993), Πρόεδρος τού Εθνικού Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (που διεξήγαγε τον Εθνικό Διάλογο για την Παιδεία, 2009), Πρόεδρος τής Επιτροπής τής Βουλής των Εφήβων, Μέλος τής Επιτροπής Εκδόσεως τής Εγκυκλοπαίδειας «Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα» και τής θεματικής Εγκυκλοπαίδειας τής Εκδοτικής Αθηνών (Γλωσσολογία), Πρόεδρος τής Γλωσσικής Εταιρείας των Αθηνών, Αντιπρόεδρος τής Εταιρείας Ελλήνων Φιλολόγων, Γεν. Γραμματεύς τής Ελληνικής Ανθρωπιστικής Εταιρείας, Μέλος Συμβουλίων προγραμματισμού, μελέτης και έρευνας εκπαιδευτικών ζητημάτων των Α.Ε.I., Μέλος τού Συμβουλίου Τοπωνυμιών Μέλος τού Δ. Σ. τού Κοινωφελούς Ιδρύματος «Αλέξανδρος Ωνάσης» (2006-2015) και τού Δ.Σ. τού Παραρτήματος τού Ωνασείου στη Ν. Υόρκη (2000-2015), Αντιπρόσωπος τής Ελλάδος στη Συμβουλευτική Επιτροπή Διαχειρίσεως τού προγράμματος Μηχανικής Μεταφράσεως των γλωσσών τής Ευρωπαϊκής Κοινότητας (ΕUROTRA), Σύμβουλος σε εκπαιδευτικά προγράμματα τού «Ιδρύματος Μελετών Λαμπράκη», Μέλος τού Δ.Σ. τού «Ινστιτούτου Επεξεργασίας τού Λόγου» (Ι.Ε.Λ.), Μέλος τού Δ.Σ. τού Πνευματικού Κέντρου τού Δήμου Αθηναίων κ.ά) και κυρίως Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας (Αρσάκεια-Τοσίτσεια Σχολεία, από το 1987 - σήμερα), βγαίνει το 2019 και με ανάρτησή του στο Facebook γράφει διθυράμβους υπέρ του Λιγνάδη, με αφορμή την ανάληψη των νέων του καθηκόντων ως Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, στους οποίους συμπεριλαμβάνει ρητά και τη φράση: «διέπρεψε και σε μια (άγνωστη ίσως ευρύτερα) πνευματική δραστηριότητα, αυτή του δασκάλου της θεατρικής τέχνης στα Αρσάκεια Λύκεια και στο Κολλέγιο».
Ο Πρόεδρος της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Εκπαιδευτικών Λειτουργών Ελλάδος ζήτησε σήμερα την παραίτηση ή την απομάκρυνση του Γιώργου Μπαμπινιώτη από την Προεδρία της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας. Προσωπικά θα θέσω το εξής ερώτημα: εκτός από την πνευματική δραστηριότητα, στην οποία κατά τον Γιώργο Μπαμπινιώτη διέπρεψε ο Δημήτρης Λιγνάδης, μήπως είχε και παράλληλη σωματική δραστηριότητα στην οποία διέπρεπε στα Αρσάκεια Λύκεια; Η μόνη που δεν έγινε ευρύτερα γνωστή ήταν η πνευματική του δραστηριότητα στα Αρσάκεια Λύκεια; Δεν υπήρξε τίποτα άλλο περίεργο, μεμπτό, γκρίζο έστω, που να έφτασε στα αυτιά ή την αντίληψη του Γιώργου Μπαμπινιώτη που να μην έγινε ευρύτερα γνωστό;
Σπεύδω να απαντήσω μόνος μου στο ερώτημά μου: προφανώς και δεν θα άκουσε ποτέ τίποτα, προφανώς και δεν θα αντιλήφθηκε ποτέ τίποτα, γιατί σε διαφορετική περίπτωση, σε περίπτωση που η ιδιότυπη σχέση του Δημήτρη Λιγνάδη με ανήλικους κρατά πάρα πολλά χρόνια, τότε θα υπήρχε εκ των πραγμάτων μια σύνδεση αυτής της μη καταγγελίας της συμπεριφοράς του με την επικινδυνότητα που διαπιστώνει η Λίνα Μενδώνη ένα μεσημέρι Παρασκευής του Φεβρουαρίου του 2021, θα είχαμε δηλαδή να κάνουμε με μια επικινδυνότητα που χτίζεται και αποθρασύνεται και γίνεται ολοένα και πιο θρασεία, καθώς την γιγαντώνει ένα κλίμα: «Με παίρνει να το κάνω, δεν με έχει αγγίξει κανείς θεσμικά ως τώρα, το πολύ - πολύ να με μαχαιρώσει κανένας πατέρας κανενός παιδιού, αλλά κι αυτό κρυφά θα γίνει, κρυφά θα μαχαιρωθώ, κρυφά θα επουλωθούν οι πληγές μου, φανερά και προς τα έξω θα απολαμβάνω τιμές και δόξες, θα φιλάω Παρθενώνες στην Επίδαυρο, θα με αποθεώνει για το έργο μου στο Αρσάκειο ο Γιώργος Μπαμπινιώτης κι ο Πρωθυπουργός θα με προσφωνεί «Δημήτρη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου