Σημειώσεις στο περιθώριο ηχηρών εξελίξεων, εσωκομματικών τριγμών, πνιγηρών αναθυμιάσεων και καταγγελιών που πέφτουν σαν το χαλάζι, στρώνοντας τον δρόμο στην καθαρτήρια διαδικασία:
1) Βαριές ευθύνες: Προσωποποιούνται στη Μενδώνη, που διαχειρίστηκε το ζέον θέμα, αλλά το μεγάλο μέρισμα των ευθυνών ανήκει στον πρωθυπουργό, αν... ληφθεί υπ' όψιν το εποπτικώς υπέρτερο του επιτελικού κράτους, για το οποίο επαίρονται οι κυβερνώντες.
Δηλαδή: Κανένας υπουργός, και δή για ένα θέμα που έχει προσλάβει απειλητικές διαστάσεις για την κυβέρνηση, δεν αυτενεργεί. Συνεννοείται με το Μαξίμου. Απ΄ευθείας και συνεχώς.
Επομένως, η τραγική καθυστέρηση να δεί την έξοδο ο Λιγνάδης, τα θλιβερά επιχειρήματα (απάντηση στην Ακρίτα) περί παραιτήσεως και οι δικαιολογίες ότι δεν είχαν γίνει μηνύσεις- δικαιολογίες αμήχανες και εύτρωτες τη στιγμή που κόχλαζε ο τόπος- βαρύνουν πρωτίστως την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό.
2) Αποδιοπομπαίος τράγος: Η Μενδώνη δεν ήταν άβουλη ή άμοιρη ευθυνών, ίσα ίσα. Η αρνητική μετοχή της στην υπόθεση αποκτά διαστάσεις πρόκλησης, αλλά και αυτοχειριασμού, όταν δήλωσε ότι εξαπατήθηκε από την «υποκριτική τέχνη» του Λιγνάδη.
Σε μια τόσο λεπτή και κρίσιμη στιγμή, με την «βοή των πλησιαζόντων γεγονότων» να προϊδεάζει για καταιγιστικές εξελίξεις, είναι δυνατόν να πείθεται η κυρία Μενδώνη από τις διαβεβαιώσεις του Λιγνάδη; Έναν τυχαίο στον δρόμο να ρωτούσε-πόσω μάλλον τους δικούς της στα ΜΜΕ- θα της έλεγαν το προφανές:
Οι συντριπτικές καταγγελίες και το κλίμα που δημιουργούν, μετράνε πολύ περισσότερο από τους αυτό-αθωωτικούς ισχυρισμούς οιουδήποτε εγκαλούμενου.
Εκτός κι αν υπήρχε πρόθεση ή άνωθεν εντολή να εξαντληθεί κάθε περιθώριο κατανόησης, και να καταβληθεί προσπάθεια υπεράσπισης του Λιγνάδη μέχρις εσχάτων, μιας και το θέμα αυτό είχε καταστεί αντικείμενο οξύτατης πολιτικής διενέξεως.
Τέλος, η υπουργός Πολιτισμού δεν απέφυγε ένα μεγάλο ολίσθημα. Χαρακτήρισε, δίκην εισαγγελέως, επικίνδυνο τον Λιγνάδη. Εξηγήσιμο ολίσθημα: νόμισε ότι με τον χαρακτηρισμό αυτόν θα συντονιστεί με την συχνότητα στην οποία εκπέμπει η κοινωνία.
Αλλά δεν κατάλαβε ότι η όψιμη σκληράδα ήταν αδύνατο να της δώσει πιστοποιητικό υπευθυνότητος. Η αδράνεια επι σειρά ημερών και προπάντων τα τραγικά περί εξαπάτησης είχαν αποφανθεί καταδικαστικά για την ίδια.
Η Μενδώνη, παρά τις αντιδράσεις στελεχών της ΝΔ και την διακριτική αποδοκιμασία από τα έγκατα του Μαξίμου, δεν αποπέμφθηκε τώρα για να μην πιστωθεί νίκη στον ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως μοιάζει ήδη πατημένο στάχυ. Κι αν διατηρηθεί στο πόστο της, θα είναι χαίνουσα πληγή, ανεξαρτήτως των δικών της ευθυνών. Τις περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει η αντικατάστασή της είτε σύντομα είτε στον επόμενο ανασχηματισμό.
Οσο για την «αντικειμενική πολιτική ευθύνη», και το αν όφειλε να παραιτηθεί, όπως ζητεί η αντιπολίτευση, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά και ευθύγραμμα, όπως ισχυρίζεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Ναι, έπρεπε να είχε παραιτηθεί η Μενδώνη για τον τρόπο που διαχειρίστηκε την υπόθεση-δικοί της οι χειρισμοί ή κατ΄εντολήν, δεν έχει σημασία- κι όχι επειδή το μέγα αυτό θέμα «έσκασε» στο υπουργείο της.
Ενας υπουργός παραιτείται όταν αποκαλύπτεται η ανεπάρκεια των μηχανισμών ελέγχου στο πεδίο του. Τους μηχανισμούς αυτούς οφείλει να τους ελέγχει για να ξέρει ο ίδιος κάθε στιγμή την αποτελεσματικότητα ή την αδράνειά τους.
Παράδειγμα: Ενας υπουργός παραιτείται όταν αποκαλύπτεται συστηματικό όργιο διαφθοράς (π.χ. στους συνεταιρισμούς ή στα Κέντρα Υγείας κλπ), κι όχι αν ένα σημαίνον στέλεχος (συνεταιριστής ή διοικητής νοσοκομείου) παρανομήσει.
Η εκτεταμένη και συστηματική διαφθορά δείχνει ότι δεν ήσαν σε εγρήγορση οι ελεγκτικοί μηχανισμού του υπουργείου. Επομένως, άμεση η ευθύνη του υπουργού και αναπόφευκτη η παραίτησή του.
Όμως η παρεκτροπή κάποιου διορισμένου στελέχους, ειδικά όταν αυτή δεν ανιχνεύεται εύκολα, δεν παραπέμπει αξιωματικά σε παραίτηση του υπουργού. Το ίδιο και αν ένας επικεφαλής οργανισμού, νοσοκομείου κλπ κριθεί ανεπαρκής.
3) Το βδέλυγμα: Μια χαρά τα βόλευε μέχρι τώρα ο Δημήτρης Λιγνάδης. Υμνοι για το ταλέντο και το έργο του, συνάφειες με λογής «επωνύμους», φωτογραφίες από παραστάσεις και ποικίλες εκδηλώσεις (παρουσιάσεις βιβλίων, πρόσκληση στην Ευρωβουλή) και επισφράγισμα της γόνιμης δημόσιας διαδρομής του ο διορισμός στο Εθνικό Θέατρο.
Η περίπτωσή του θυμίζει λίγο τον πρωταγωνιστή της ταινίας «Ιδιωτικά βίτσια, Δημόσιες αρετές», του σπουδαίου Ούγγρου, Μίκλος Γιάντσο. Ούτως ή άλλως, ενδιαφέρουσα η ταινία. Αξίζει να την αναζητήσετε.
4) Ηξεραν; Ολοι αυτοί- οι συνάδελφοί του, επιφανείς του θεάτρου που συνεργάζονταν μαζί του, «επώνυμοι», ομόδοξοι, φίλοι, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και φυσικά το ΣΕΗ- ήξεραν τον βδελυρό, σύμφωνα με τις καταγγελίες, ιδιωτικό βίο του Λιγνάδη;
«Κάτι» ψιθύριζε η αγορά, αλλά οι ψίθυροι δεν αρκούν για να σαρκωθούν τεκμηριωμένες καταγγελίες. Επομένως, κανένας δεν ήταν βέβαιος, έστω κι αν είχε ακούσει «κάτι». Οι φήμες, και η πιθανότης να ήσαν αυτές απλώς σπερμολογίες, κάνουν τους σοβαρούς ανθρώπους διστακτικούς να τις υιοθετήσουν.
Ετσι, ούτε η Κονιόρδου ήξερε ή ήταν βέβαιη για το βδελυρόν του πράγματος, ούτε η πληθύς των «επωνύμων» στις αναμνηστικές φωτογραφίες-μεταξύ αυτών και το πρωθυπουργικό ζεύγος-, ούτε ο Γεωργούλης που τον κάλεσε στην Ευρωβουλή, ούτε φυσικά η Μενδώνη.
Αν αυτά ευσταθούν, δεν έχει νόημα ο ισχυρισμός ότι η Μενδώνη όφειλε να ξέρει- ή να ψάξει για- το ποιόν του Λιγνάδη. Κάτι υπερβολές από λογάδες των ημερών, είναι δηλωτικές καταγγελτικής ευκολίας και τίποτε άλλο.
5) Οι σκουριές: Γράφονται και λέγονται πολλές ανοησίες αυτές τις συννεφιασμένες μέρες. Φερ΄ειπείν, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στο στόχαστρο την Μενδώνη επειδή ξεμπλόκαρε την υπόθεση του Ελληνικού!
Υπάρχουν και χειρότερα. Όπως η χυδαία προσπάθεια να συνδεθεί ο πρωθυπουργός, μέσω των συναφειών του, με την παιδεραστία. Η προσπάθεια αυτή, με άθλιους υπαινιγμούς και δήθεν απλές απορίες, δίνει τροφή στον όχλο των σόσιαλ μίντια, δημιουργώντας ένα κατακίτρινο, τοξικό πεδίο.
6) Οι επιπτώσεις: Μεγάλος χαμένος είναι ο κόσμος του Πολιτισμού, και ειδικά του θεάτρου. Όχι από την απόφαση των τολμηρών να καταγγείλουν τα συμβαίνοντα, αλλά από το περιεχόμενο των καταιγιστικών αποκαλύψεων και καταγγελιών.
Η κατάσταση όζει. Κι αυτό το αντιλαμβάνονται όλοι. Ακόμη κι εκείνοι που δεν ενδιαφέρονται για τον Πολιτισμό, διατηρούν μέσα τους εκτάσεις σεβασμού για τους ανθρώπους των Τεχνών και των Γραμμάτων(εξαίρεση, οι πωρωμένοι αρνητές και τα απελέκητα ξύλα που μιλούν απαξιωτικά για κουλτουριάρηδες κλπ).
Όμως υπάρχει ελπίς να αναταχθεί το τραυματισμένο σώμα του Πολιτισμού. Η ελπίδα εντοπίζεται στην εν εξελίξει καθαρτήρια διαδικασία, η οποία διαδέχεται τον ζόφο. Αλλωστε, αυτό δεν δίδαξαν με τα έργα τους οι σπουδαίοι πρόγονοι, οι τραγωδοί;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου