Δώσε βάση και κράτα σημειώσεις. Το μεν παράδειγμα φυσικοχημικό, το δε συμπέρασμα... πολιτικό (όχι που εγώ δεν θα!). Ξεκινώ αυθωρεί και παραχρήμα (εξάλλου αυτό το τελευταίο έχει γίνει βίωμα - παρά το χρήμα ζούμε, ξεκάθαρα!). Ξεμάκρυνα πάλι, μαζεύομαι: ο λόγος περί της ανωμαλίας της διαστολής του νερού. Βέβαια, δεν υπάρχει τίποτα ανώμαλο στη φύση. Ναι, αλλά υπάρχει κι ο άνθρωπος. Που, για μένα τουλάχιστον, και παρά φύσιν ον είναι και αδηφάγο ζώον και παμφάγο θηλαστικόν. Οπότε, το ανώμαλο σε εισαγωγικά δεν το βάζω, δεν το βάζω. Ναι, το νερό έχει τις παραξενιές του. Γιατί, τι είναι το νερό; Οξυγόνο και δύο υδρογόνα. Θα ξεχάσω εγώ που όταν το 'χα μάθει στο Δημοτικό, κατατρόμαξα ένα παιδάκι; Πήγε το κακομοίρικο να πιει νερό στο διάλειμμα, τρέχω (αδίστακτο ρεμάλι) και του λέω: «Μη! Μη! Ξέρεις τι 'ναι αυτό που πας να πιεις; Υδρογόνο δύο οξυγόνο!». Με κοίταξε με τις γουρλοματάρες του κι έτρεξε κλαίγοντας στον δάσκαλο. Ηταν και φουλ διψασμένο, γιατί μόλις πριν παίζαμε μπάλα. Είχα, βλέπεις, επιλέξει επιμελώς το θύμα μου. Τ' άκουσα για τα καλά απ' τον δάσκαλο κι ας γελούσαν και οι μουστάκες του...
Οι δεσμοί αυτοί του υδρογόνου κάνουν όλη τη βρομοδουλειά. Αυτοί, λόγω ψύχους, ανοίγουν. Με αποτέλεσμα, όταν το νερό στερεοποιείται σε χαμηλές θερμοκρασίες, ν' αλαφραίνει. Ανοίγουν οι υδρογονοδεσμοί, διαστέλλεται το νερό κι ο όγκος του πάγου γίνεται μεγαλύτερος από του αντίστοιχου νερού που τον σχημάτισε. Τουτέστιν, ελαφρύτερος. Ξανατουτέστιν, δεν βυθίζεται. Αρα δεν έχουμε συγκέντρωση πάγου στον βυθό θαλασσών, λιμνών κ.λπ., με αποτέλεσμα (αυτά είναι!) να έχουμε... ζωή! Επειδή ο πάγος δεν βυθίζεται έγινε δυνατή η εμφάνιση της ζωής, που, ως γνωστόν, ήρθε από τη θάλασσα. Ακου τώρα και το καλύτερο: αυτό δεν είναι κάτι το συνηθισμένο. Ολα τα υπόλοιπα σώματα και ουσίες, σαν παγώσουν, συστέλλονται. Μόνο το νερό (απ' τις ουσίες που έχουν βιολογική σημασία) διαστέλλεται. Αυτή η ανωμαλία του νερού έδωσε τη δυνατότητα ανάπτυξης ζωής. Διαστελλόμαστε στο κρύο, άρα υπάρχουμε. Γιατί, ως γνωστόν, 80% νερό είμαστε. Γκλούκου γκλούκου κάνουμε, έτσι και μας κουνήσεις. Μπουρμπουλήθρες αμολάμε, έτσι και μας ταρακουνήσεις. Ατμούς απ' τ' αυτιά βγάζουμε, έτσι και μας ξεκουνήσεις. Επιπλέοντας υπάρχουμε. Ολοι. Δεν είναι ίδιον μόνο των φελλών αυτό. Ούτε των φαλλών. Τους δεύτερους, τους έχει πάρει παραμάζωμα η κοινωνία και τους καλύπτει η πολιτεία. Τους πρώτους, τους στέλνει τ' ανίψι εκχιονιστικά στον Λυκαβηττό που διαμένουν, με απίστευτη αστυνομία δέκα τετράγωνα τριγύρω, ώστε να μπορέσουν να πάνε μέχρι το Ντα Κάπο μωρέ, να πιουν το εσπρεσάκι τους καλέ! Βρε δεν πά' να χαλάει ο κόσμος. Δεν πά' να πεθαίνουν άνθρωποι μονάχοι, να πέφτει το ρεύμα, να μην το φτιάχνουν επειδή είναι υποστελεχωμένη η υπηρεσία καθώς θέλει ο του Λυκαβηττού να την ιδιωτικοποιήσει...
Και καλά όλους τους άλλους! Αυτόν τον έρμο τον Στέφανο Μάνο να τον αφήσει αμπανιάριστο δυο μέρες, δεν ντράπηκε; Σάρκα από τη σάρκα της Ν.Δ. είν' κι αυτός. Κομμάτι της ιστορίας σου είναι, Μητσοτάρχα μου, πετσί απ' το πετσί σου - αυτό, το δίχως τσίπα... Και καλά το μπάνιο. Το καζανάκι του που δεν, δεν το σκέφτηκες; Πού θα ο Στέφανος, Κυριάκο μου; Πόσο να κρατηθεί; Γούβα στο χιόνι ν' ανοίξει για να ενεργηθεί; Βγήκε ο Μανώλης ο Καψής, έγραψε και μου τα εξήγησε: Δύο δημοσιογράφους συνάντησε ο πρωθυπουργός, έγραψε, και ήπιαν έναν καφέ. Τι τους πείραξε; Μια αθώα φωτογραφία ήταν, ποιο το μεμπτόν; Ετσι έγραψε. Και το πήρε, λέει, ο Τσίπρας και το έκανε προπαγάνδα: πως «ο πρωθυπουργός δεν ενδιαφέρεται για τα προβλήματα των κοινών ανθρώπων, είν' ανέμελος κι αδιαφορεί. Χωρίς να λάβει υπόψη του πως αμέσως μετά τον καφέ, πήγε να συσκεφτεί για την κακοκαιρία». Ετσι έγραψε! Δηλαδή, τι έπρεπε να κάνει; Να κάτσει και για brunch; Κοίτα ρε, που μου 'σκασε γαμπρός, σκανταλιάρης και πρωθυπουργός. Κι άντε ρε που θα και θα και θα!... Γιατί, αν από παγάκι, γίνω χείμαρρος, δεν σε σώζει μήτε θεός μήτε Ποσειδώνας! Καλά δεν τα λέω, Φωφώ μου;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου