Πολύς κουρνιαχτός έπεσε στη χώρα και συζητήσεις ανθρώπων ολόγυρα ξετυλίγονται για τον ‘οπλαρχηγό’ κι εκτελεστή της ημετέρας τρομοκρατικής οργάνωσης όπως λένε καθημερινά οι αξιόπιστοι και αξιοσέβαστοι δημοσιογράφοι, δημοσιολόγοι κι αναλυτές των τηλεοπτικών αλλά και ραδιοφωνικών συχνοτήτων.
Πολλά τα ερωτηματικά κι οι γνώμες μπερδεμένες. Πρέπει ή δεν πρέπει να κάνουν αποδεκτό το αίτημα του τρομοκράτη απεργού πείνας και να τον μεταφέρουν στον Κορυδαλλό, όπως λέει ο νόμος που ψήφισαν φωτογραφικά τον Δεκέμβρη, αλλά δεν τον εφαρμόζουν ούτε αυτόν με διάφορα τερτίπια, δικαιολογίες και προσχήματα;
Ευυπόληπτοι κύριοι και κυρίες, σοφοί, σπουδαγμένοι και βαθύγνωμοι, μπαίνουν στα σπίτια μας, κι αφού πρώτα οικτίρουν τους γονείς που δεν προσέχουν τα παιδιά τους και γίνονται τρομοκράτες και θύματα ανώμαλων ισχυρών και επωνύμων, συνομολογούν κι αποδέχονται ότι πρέπει να εφαρμοστεί ο νόμος ως έχει. Αγνοούν ή παραλείπουν όμως ότι αυτό ακριβώς ζητά κι ο απεργός αλλά δεν φαίνεται να τους νοιάζει. Ο νόμος είναι νόμος και δεν έχει ψυχή, αισθήματα και πόνο, ούτε λογιάζει αίμα και καημό. Σφαίρα είναι ο νόμος όπλου αυτόματου κι ατσαλωμένου, που όταν φύγει δεν έχει γυρισμό, αναστολή κι αναίρεση, undo το λένε στα σύγχρονα ελληνικά.
Ακούγοντάς τους ολημερίς, καθώς η πανδημία κι η επιλογή του εγκλεισμού από τους κυβερνήτες και ειδικούς, με έκαναν παρέα τους, συμφωνώ κι επαυξάνω. Πρέπει οι τρομοκράτες να διώκονται, να ταπεινώνονται, να υποφέρουν κι ακόμη χειρότερα. Θυμός κι οργή τσίτωναν τις αισθήσεις μου κι ο υποβολέας του οίστρου μου, με προμήθευε με παραδείγματα. Να σουβλίζονται όπως ο Αθανάσιος Νικόλαος Μασσαβέτας ή Διάκος. ΝΑΙ. Να εκτελούνται όπως ο Μπελογιάννης, ο Μπάτσης κι ο Πλουμπίδης. ΝΑΙ. Να τουφεκίζονται όπως ο Γρηγόριος Δικαίος ή Παπαφλέσσας. ΝΑΙ. Να γδέρνονται ζωντανοί όπως ο Γιάννης Βλάχος ή Δασκαλογιάννης ο Σφακιανός οπλαρχηγός. ΝΑΙ.
Όπα. Τον τελευταίο δεν τον ξέρουν πολλοί κι ας πατούν τον δρόμο του και ας βλέπουν την προτομή του σε πολλές πόλεις της χώρας. Ακόμη και πρώην υπουργός των εξωτερικών δεν τον ήξερε κι ας πήρε μέρος στα Ορλωφικά κι ας παραδόθηκε γιατί πιάσανε την οικογένειά του, άμαχους, γέροντες και γυναικόπαιδα, κι ας γδάρθηκε ζωντανός από γενίτσαρο Οθωμανό, που με ξυράφι στο χέρι, ξεκίνησε να τον γδέρνει σε λωρίδες στην πλατεία του Κάστρου μπρος στη γυναίκα και τις δυο του κόρες, χωρίς να βγάλει άχνα, χωρίς να τον σπάσουν. Κι όταν απόκαμαν οι εκδορείς του έφεραν έναν καθρέφτη μπροστά του να βλέπει ο ίδιος το θέαμα και να λυγίσει, αλλά μάταια. Η ιστορία λέει κι ο καλαμαράς έγραψε ότι αφού είδαν ότι δε τον λύγιζε ο πόνος, έφεραν τον φυλακισμένο αδερφό του, Χατζή Σγουρομάλλη. Μόλις είδαν ο ένας τον άλλο, τα αδέρφια, μόνο τότε έβγαλαν δυνατά υπόκωφα μουγκρητά. Ο αδερφός τρελάθηκε επιτόπου κι ο Δασκαλογιάννης ξεψύχησε. Οι Οθωμανοί άφησαν για δύο μέρες εκεί το νεκρό σώμα του να σαπίζει.
Με παρέσυρε η ιστορία και με παραξένεψε η δύναμη κι αυταπάρνηση που έχουν οι άνθρωποι που πεθαίνουν για τις ιδέες και τα ιδανικά τους, αλλά ο υποβολέας συνέχισε να με τροφοδοτεί με ονόματα από τρομοκράτες που χαρακτηρίστηκαν έτσι από τις εξουσίες της εποχής τους στο διάβα της ιστορίας. Γουίλιαμ Γουάλας, Φιντέλ Κάστρο, Εμιλιανο Ζαπάτα, Τσε Γκεβάρα, Ροβεσπιέρος, Τζωρτζ Ουάσιγκτον, Πέτρα Χερέρα, Γιάσερ Αραφάτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Μαχάτμα Γκάντι, Ηλέκτρα Αποστόλου, Σάκο και Βαντσέτι, Sitting Bull, Ντανιέλ Ορντέγκα, Αλέκος Παναγούλης, Μάο Τσε Τουνγκ, Κολοκοτρώνης, Καραϊσκάκης, Λασκαρίνα "Μπουμπουλίνα" Πινότση, Παύλος Μελάς, Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, Σουφραζέτες, Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ ή Λένιν, Νέλσον Μαντέλα Ρόζα Πάρκς….. Τα ονόματα ερχόταν από χρόνους, χώρους κι εποχές σαν ποταμός, σαν χαλάζι ξαφνικό, χοντρό, κι αγριεμένο. Θόλωσα. Κουβάρι άλυτο και στριφουλιδιασμένο το μυαλό και οι σκέψεις μου.
Ποιος ο τρομοκράτης, ποιος ο επαναστάτης, ποιος ο ήρωας κι ο δολοφόνος; Ποιος ή ποιοι βάζουν το χαρακτηρισμό, την ταμπέλα και τον ορισμό που οι χρόνοι τις ανεβοκατεβάζουν σαν τους αέρηδες από το νησί και το ασκί του Αιόλου; Πώς ο τρομοκράτης μιας εποχής είναι ο ήρωας της επόμενης ή του μέλλοντος; Πώς οι αφεντάδες κι οι αρχοντάδες μιας περιόδου γίνονται τύραννοι κι εκμεταλλευτές σε άλλες; Πόσες οι αμφιβολίες, πόσες οι ερωτήσεις που ζητούν απάντηση και λύση, και πόσες απ’ αυτές μένουν κενές και μετέωρες περιμένοντας μια απάντηση από μελλοντικούς χρόνους, μυαλά κι ανθρώπους;
Χάθηκα στις ερωτήσεις, στις απορίες και τους προβληματισμούς. Περιόρισα τις σκέψεις στα δικά μας, εδώ στον τόπο μας το Αιγαίο μπας και βρω άκρη. Στην ανατολική πλευρά Τούρκοι κι Αγαρηνοί έχουν σαν τρομοκράτες, ακόμη και σήμερα, αυτούς που στην Δυτική Όχθη έχω σαν ήρωες, ελευθερωτές, προγόνους και είδωλα!!!! Πώς μπορείς να βρεις τόπο σταθερό για να πατήσεις και τοίχο για αντισκάρι να πιαστείς και να ακουμπήσεις μέσα σ’ αυτή την αντίθεση, την αντίφαση και τη διχογνωμία; Δυστυχώς όλος αυτός ο διχασμός δε σταματά στους γείτονες και στους γύρω, αλλά υπάρχει και μέσα μας, στην όχθη και την πλευρά μας. Ο Λευτέρης που μας μεγάλωσε σαν χώρα και σαν πατρίδα μισείται θανάσιμα από πολλούς από εμάς. Ο Άρης που μας λευτέρωσε, πρώτος μεταξύ κι άλλων βέβαια, γίνηκε πρόσφατα παιδεραστής, κίναιδος κι αρσενοκοίτης από κυβερνητικό βουλευτή που ανέσυρε την πιο μαύρη, χυδαία κι ανυπόστατη εμφυλιοπολεμική προπαγάνδα από τα τρισκατάβαθα της ιστορίας και της ψυχής του. Τι περιμένουμε όμως όταν κάνουμε μόνοι μας διδάκτορα του πανεπιστημίου της Κρήτης τον κύριο Heinz Richter γερμανό αναθεωρητή ιστορικό, που θεωρεί στην ιστοριογραφία του βάρβαρη και θηριώδη την αντίσταση των Κρητικών που δεν σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου, ενώ αποδίδει ευγενή κίνητρα στους Ναζί εισβολείς!!!!!
Πού λοιπόν να σταθείς και πώς να βρεις στάθμη, ζύγι και μετράδι σ’ όλα τούτα; Πώς να ισορροπήσεις και να ισοσταθμιστείς; Πώς να βρεις πυξίδα κι οδηγό να ξαμώξεις τον καιρό και να ισιώσεις την πλώρη;
Ανθρωπιά. Μόνο αυτή λέγανε οι παλιοί μπορεί να ζυγιάσει σε τούτο τον κόσμο. Μόνο αυτή μπορεί ξανοίξει τη θωριά και να σε καλιμπράρει στις αναποδιές της ζήσης. Μόνο αυτή σε κάνει γενναιόδωρο κι ευρύχωρο, για να πετάξεις πάνω από τα ευτελή, τα σκόπιμα και τα εφήμερα. Τούτη την ανθρωπιά και τη γενναιοδωρία δεν την απαντάς στους εξουσιαστές, στους τύραννους και τους δυνάστες, ειδικά όταν αυτοί είναι λειψοί, ανασφαλείς κι αδύναμοι.
Μια ψυχή είναι έτοιμη να πετάξει….
Μια ψυχή είναι έτοιμη να πετάξει κι η ανθωπιά όλων μας δοκιμάζεται.
ΥΓ: Ο απεργός κρατούμενος, είτε ζήσει είτε πεθάνει, έχει δικαιωθεί, έχει πετύχει το σκοπό του. Έχει νικήσει τους διώκτες του και το νόμο τους, γιατί έβαλε την τιμή και τις ιδέες του πάνω από την ζωή του κι έγινε άτρωτος. Το σύστημα, το κυβερνητικό εν προκειμένω, λιποβαρές, εμμονικό, εκδικητικό κι αδύναμο στην παντοδυναμία του, αδυνατεί να αναγνώσει τους καιρούς. Αδυνατεί, γιατί δεν διαθέτει ‘ένα κουκούτσι μυαλό κι ενός κοκόρου γνώση, να δει ότι μετατρέπει με τις πράξεις του, ένα κοινωνικό αγωνιστή με λάθος πράξεις και μεθοδολογία, σε μάρτυρα κι αυριανό ήρωα που θα μεταφέρεται από στόμα σε στόμα κι από γενιά σε γενιά μ’ αυτή την υπόγεια προφορική ιστορία που έχουν οι άνθρωποι για να μεταφέρουν τα βιώματα τους, στους αιώνες, που όσες τηλεοράσεις κι αν βάλεις να πυροβολούν και μ’ όσα κιτάπια κι αν γεμίσεις τις βιβλιοθήκες του κόσμου δεν την κατανικάς γιατί γίνεται μύθος, θρύλος και εν τέλει ανίκητη.
…. και για να ολοκληρώσω την ιστορία του Δασκαλογιάννη που ξεκίνησα…. . μέχρι την τελευταία του πνοή δε λιγοψύχησε, έμεινε πιστός στις αξίες και στα ιδανικά του κι έγινε παράδειγμα σύμβολο για τις επόμενες γενιές και μέχρι τις μέρες μας τιμάται σαν ήρωας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου