Τάσος Τσακίρογλου
Η πανδημία του κορονοϊού δίνει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για αναστοχασμό τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.
Η περίοδος της αναγκαστικής απομόνωσης και των... ελαχιστοποιημένων κοινωνικών επαφών μάς επιτρέπει να σκεφτούμε τις ηθικές επιλογές μας, να επανεκτιμήσουμε τις σχέσεις μας και να δούμε λίγο πιο αποστασιοποιημένα την καθημερινότητά μας. Να «ξεσκαρτάρουμε» τα περιττά από τα ουσιαστικά και να προβληματιστούμε για τους ατομικούς μας στόχους.
Από την άλλη, σε κοινωνικό επίπεδο επιβάλλεται να δούμε πού πρέπει να πατήσουμε γκάζι και πού φρένο, σε μια πίστα ολισθηρή, επικίνδυνη και γεμάτη απρόβλεπτες στροφές. Να εκτιμήσουμε τι είναι αυτό που πρέπει να επιταχύνουμε και τι εκείνο που πρέπει να επιβραδύνουμε. Για παράδειγμα: Μπορούμε σήμερα να επενδύουμε το ίδιο στα ορυκτά καύσιμα, σε μια χιμαιρική «ανάπτυξη» και στην «αξιοποίηση» των πάντων, της φύσης περιλαμβανομένης;
Ερευνα πέντε μεγάλων πανεπιστημίων έδειξε ότι το 2018 ένας στους πέντε θανάτους οφειλόταν ή σχετιζόταν με τη μόλυνση της ατμόσφαιρας - συνολικά 8,7 εκατομμύρια άνθρωποι. Και φυσικά χωρίς να συνυπολογίσουμε το κόστος των ζημιών από τα ακραία καιρικά φαινόμενα ή την υποθήκευση του μέλλοντος από την κλιματική αλλαγή, η οποία λαμβάνει πλέον χαρακτήρα «κατεπείγοντος».
Ο ρόλος του καθενός μας σ’ αυτή την εξίσωση δεν είναι αμελητέος. Ο καθένας μας μετράει. Οι ατομικές επιλογές αθροίζονται σ’ ένα αποτέλεσμα που θα καθορίσει τον κόσμο στον οποίο θα ζήσουν τα παιδιά μας. Ταυτόχρονα πρέπει να κατανοήσουμε ότι δεν υπάρχουν ατομικές λύσεις σε συλλογικά προβλήματα. Οσο γοητευτικό και προστατευτικό και εάν είναι το προσωπικό μας κουκούλι (οικογενειακό, επαγγελματικό ή φιλικό), δεν μπορεί να μας παράσχει την επιθυμητή απόδραση από τα κοινωνικά αδιέξοδα.
Προφανώς άλλες δυνατότητες έχει ο πλούσιος και άλλες ο φτωχός για πρόσκαιρες διεξόδους και οπωσδήποτε οι συνέπειες των μεγάλων προβλημάτων πλήττουν τον καθένα σε διαφορετικό βαθμό, όμως η επιταχυνόμενη παγκοσμιοποίηση επιφυλάσσει μια κοινή τύχη για όλους.
Σήμερα «η πολιτική σκέψη βρίσκεται σε κρίση, είναι τυφλή και υπόκειται σε μια οικονομίστικη βλακεία, η οποία υποβαθμίζει όλα τα πολιτικά προβλήματα σε ζητήματα “αγορών” - έτσι, είναι ανίκανη να χαράξει ένα αληθινό πρόγραμμα για το έθνος», όπως γράφουν οι Στεφάν Εσέλ και Εντγκάρ Μορέν στο κοινό τους βιβλίο «Ο δρόμος της ελπίδας» (εκδόσεις Πατάκη).
Η τυφλότητα των πολιτικών ελίτ οδηγεί κατευθείαν στον γκρεμό και όποιος δεν το βλέπει αυτό μάλλον εθελοτυφλεί. Το διαπιστώνουμε τα τελευταία δέκα-δώδεκα χρόνια, τόσο με την οικονομική όσο και με την υγειονομική κρίση. Τα πάντα αφήνονται στις «αγορές», πολιτικά υποκείμενα γίνονται οι μεγα-εταιρείες και τα λόμπι, ενώ οι πολιτικοί μετατρέπονται σε ορντινάντσες των επιχειρηματιών, των αεριτζήδων και των πάσης φύσεως μαφιόζων του πλούτου.
Οι ηθικές επιλογές –σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο– είναι μπροστά μας και θα διαμορφώσουν τον κόσμο που έρχεται: είτε αυτός θα είναι ένας κόσμος κατεστραμμένος για τις επόμενες γενιές, είτε θα είναι ένας κόσμος που θα αναδυθεί από τις «στάχτες» (όχι κυριολεκτικά) του σημερινού.
Δεν είναι μοιραίο ο Αγγελος της Ιστορίας να βαδίσει με την πλάτη προς το μέλλον κοιτάζοντας τους σωρούς των ερειπίων που υψώνονται πίσω του. Αυτό προϋποθέτει προβληματισμό, συνείδηση, φαντασία, θάρρος και, προπαντός, ριζοσπαστικές επιλογές. Οχι ρουτίνα, όχι διαχείριση, όχι συμβιβασμό! Η Αριστερά ακούει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου