Κατέ Καζάντη
Η κατηγορική προσταγή του προτεστάντη που θέτει uber alles τη δουλειά, καταδιώκει τα ανθρώπινα όντα σε κάθε στιγμή της, ταπεινής, ζωής τους. Το πρόταγμα που εικόνισε το ανθρώπινο αίσχος με την επιγραφή στην πόρτα του Άουσβιτσς, το διαβόητο arbeit macht frei, συμπυκνώνει την ιδέα πως ο άνθρωπος δεν είναι παρά μοναχά η δύναμή του να παράγει. Αλλιώς είναι ένα τίποτα.
Έτσι, λοιπόν, όπως ο καταμερισμός της εργασίας, για την παραγωγή υπεραξίας, συνθλίβει το συντριπτικό ποσοστό της ανθρωπότητας και αλλοτριώνει τις ψυχές, μετατρέπει την ίδια την ανάταση του πνεύματος ή η ευεξία του σώματος σε απαγορευμένους καρπούς. Κάνει τον άνθρωπο άλογο ζώο και κάτι χειρότερο: στρεβλώνοντάς του τη συνείδηση, με τη διανοητική αφασία στην οποία εκπίπτει, τον μετατρέπει σε εγκληματία. Που εγκληματεί εναντίον της φύσης του, εναντίον του εαυτού του.
Αν έχεις διαρκώς και μοναχά στο μυαλό σου τη δουλειά, αν διαρκώς σκέφτεσαι τη συσσώρευση, αν τελικά, παραφράζοντας τον ποιητή, είσαι άνθρωπος μόνο για να καταπονείς σώμα και ψυχή, είσαι μεν ένας καλός προτεστάντης και καπιταλιστής αλλά το κέρδος σου θα σου στερήσει κάθε παράδεισο.
Διότι το σύστημα της «ακάματης δραστηριότητας», το σύστημα που βασίζεται στην αναζήτηση του κέρδους καθαυτού, όχι ως μέσου χαράς αλλά συμβολικά, ως σκήπτρου εξουσίας και δύναμης, δημιουργεί σκλάβους. Φτιάχνει περίπου εθελούσιες σκλαβιές, οντότητες που ουδέποτε ήρθαν σε επαφή με την ίδια την ανθρωπινότητά τους.
“Το πρωί παιχνίδι στο χιόνι, το μεσημέρι τηλεκπαίδευση!”: η υπ. Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, που επισκέφτηκε, λέει, “την ψηφιακή τάξη του Δημοτικού Σχολείου Ριζωμάτων, ενός ορεινού χωριού έξω από την πόλη της Βέροιας”, τη μέρα του χιονιά, τούτον τον τρόπο βρήκε να ξεκινήσει την ανάρτησή της στο διαδίκτυο. Λέξη δεν βρήκε να πει για τις δυσκολίες. Για το ρεύμα, για τις υποδομές, για το φαΐ, για όλα όσα αυτονόητα κατέχει η ίδια, αλλά ουδόλως τυγχάνουν αυτονόητα για δασκάλους, γονείς και μαθητές. Τους επιφύλαξε μονάχα υποδείξεις. Μακριά από τη συμπόνια, μακριά και από τη χαρά ταυτόχρονα, “ψυχή μαραγκιασμένη”, δυστυχής πιθανώς και η ίδια, αφού δεν έμαθε τον τρόπο και το παιχνίδι της χαράς, έμαθε να επιβάλλει μοναχά την τυραννία του συστήματος που υπηρετεί.
Αrbeit macht frei; Πιθανώς. Για κάθε προτεστάντη, που μπερδεύει την ελευθερία με τα ψευδοτρόπαια του κέρδους, ο καταναγκασμός γίνεται το ανάποδό του. Αλλά για τις υποτελείς τάξεις, η δουλειά ως ελευθερία εκλαμβάνεται μόνο όταν δουλεύουν για να σπάσουν τις αλυσίδες τους.
Αυτοί, όμως, οι υποτελείς, είναι πιο κοντά στην όντως ζωή, εκείνη που περιλαμβάνει τη χαρά. Σε κάθε παιδί, λοιπόν, σε κάθε νέο που θα διαβάσει την ανάρτηση της υπουργού, ας πει κάποια/ος, γονιός ή δάσκαλος: Κεραμέως μη γίνεις. Η ζωή είν’ αλλού. Στη χαρά, στον έρωτα και την ανατροπή.
Έτσι, λοιπόν, όπως ο καταμερισμός της εργασίας, για την παραγωγή υπεραξίας, συνθλίβει το συντριπτικό ποσοστό της ανθρωπότητας και αλλοτριώνει τις ψυχές, μετατρέπει την ίδια την ανάταση του πνεύματος ή η ευεξία του σώματος σε απαγορευμένους καρπούς. Κάνει τον άνθρωπο άλογο ζώο και κάτι χειρότερο: στρεβλώνοντάς του τη συνείδηση, με τη διανοητική αφασία στην οποία εκπίπτει, τον μετατρέπει σε εγκληματία. Που εγκληματεί εναντίον της φύσης του, εναντίον του εαυτού του.
Αν έχεις διαρκώς και μοναχά στο μυαλό σου τη δουλειά, αν διαρκώς σκέφτεσαι τη συσσώρευση, αν τελικά, παραφράζοντας τον ποιητή, είσαι άνθρωπος μόνο για να καταπονείς σώμα και ψυχή, είσαι μεν ένας καλός προτεστάντης και καπιταλιστής αλλά το κέρδος σου θα σου στερήσει κάθε παράδεισο.
Διότι το σύστημα της «ακάματης δραστηριότητας», το σύστημα που βασίζεται στην αναζήτηση του κέρδους καθαυτού, όχι ως μέσου χαράς αλλά συμβολικά, ως σκήπτρου εξουσίας και δύναμης, δημιουργεί σκλάβους. Φτιάχνει περίπου εθελούσιες σκλαβιές, οντότητες που ουδέποτε ήρθαν σε επαφή με την ίδια την ανθρωπινότητά τους.
“Το πρωί παιχνίδι στο χιόνι, το μεσημέρι τηλεκπαίδευση!”: η υπ. Παιδείας, Νίκη Κεραμέως, που επισκέφτηκε, λέει, “την ψηφιακή τάξη του Δημοτικού Σχολείου Ριζωμάτων, ενός ορεινού χωριού έξω από την πόλη της Βέροιας”, τη μέρα του χιονιά, τούτον τον τρόπο βρήκε να ξεκινήσει την ανάρτησή της στο διαδίκτυο. Λέξη δεν βρήκε να πει για τις δυσκολίες. Για το ρεύμα, για τις υποδομές, για το φαΐ, για όλα όσα αυτονόητα κατέχει η ίδια, αλλά ουδόλως τυγχάνουν αυτονόητα για δασκάλους, γονείς και μαθητές. Τους επιφύλαξε μονάχα υποδείξεις. Μακριά από τη συμπόνια, μακριά και από τη χαρά ταυτόχρονα, “ψυχή μαραγκιασμένη”, δυστυχής πιθανώς και η ίδια, αφού δεν έμαθε τον τρόπο και το παιχνίδι της χαράς, έμαθε να επιβάλλει μοναχά την τυραννία του συστήματος που υπηρετεί.
Αrbeit macht frei; Πιθανώς. Για κάθε προτεστάντη, που μπερδεύει την ελευθερία με τα ψευδοτρόπαια του κέρδους, ο καταναγκασμός γίνεται το ανάποδό του. Αλλά για τις υποτελείς τάξεις, η δουλειά ως ελευθερία εκλαμβάνεται μόνο όταν δουλεύουν για να σπάσουν τις αλυσίδες τους.
Αυτοί, όμως, οι υποτελείς, είναι πιο κοντά στην όντως ζωή, εκείνη που περιλαμβάνει τη χαρά. Σε κάθε παιδί, λοιπόν, σε κάθε νέο που θα διαβάσει την ανάρτηση της υπουργού, ας πει κάποια/ος, γονιός ή δάσκαλος: Κεραμέως μη γίνεις. Η ζωή είν’ αλλού. Στη χαρά, στον έρωτα και την ανατροπή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου