Η συνεργασία με τον Γιώργο Κιμούλη ήταν μάλλον ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί αυτά τα 16 χρόνια που γράφω.
Για να καταλάβετε πόσο καλή ήταν, το 2016 -μετά από διάφορες περίεργες εμπειρίες που είχα και επειδή διαπίστωσα πως ήμουν επιρρεπής στο να κάνω το ίδιο λάθος- μάζεψα τους φίλους μου και τους είπα το εξής:
“Αν σας πω πως πρόκειται να συνεργαστώ με κάποιον, δεν θα με αφήσετε, θα με σταματήσετε, θα μου το απαγορεύσετε. Εκτός αν είναι ο Κιμούλης.”
Στην προηγούμενη εμπειρία μου στο θέατρο, είχα δει ηθοποιούς να παίζουν ξύλο και να βρίζονται πολύ άσχημα μεταξύ τους, είχα δει τον παραγωγό να ειρωνεύεται τους ηθοποιούς, είχα δει ηθοποιούς να παρακαλάνε να πάρουν κάποια χρήματα, οπότε είχα αποφασίσει πως αυτός μάλλον δεν είναι ο κατάλληλος χώρος για εμένα.
Και δεν θα είχα ασχοληθεί ξανά με το θέατρο, αν δεν μου το πρότεινε ο Γιώργος Κιμούλης.
Η συνεργασία μου με τον Γιώργο Κιμούλη ήταν εξαιρετική.
Σε καμία στιγμή δεν ένιωσα να με υποτιμάει ή κάτι από αυτά που κάποιοι του καταλογίζουν.
Είχα την χαρά να είμαι παρών στις πρόβες για τις Θεσμοφοριάζουσες αλλά και για την παράσταση Party Time με τα έργα του Πίντερ.
Όλη η ουσία του θεάτρου είναι οι πρόβες. Κρίμα που οι περισσότεροι άνθρωποι που αγαπούν να βλέπουν θέατρο, δεν θα δουν ποτέ τις πρόβες. Τυχεροί όσοι είναι εκεί.
Εγώ θεωρώ πως ήμουν πολύ τυχερός που παρακολούθησα τις πρόβες που σκηνοθετούσε ο σημαντικότερος, ίσως, Έλληνας ηθοποιός της εποχής μας, με ένα σπουδαίο θίασο.
Εντάξει, ο Γιώργος Κιμούλης έβριζε και κλωτσούσε τους ηθοποιούς στις πρόβες -εμένα δεν με χτυπούσε και ζήλευα- αλλά καλά τους έκανε. Πλάκα κάνω. Αστειεύομαι!
Το θέατρο είναι μια δύσκολη δουλειά, δεν είναι πασαρέλα, ούτε Instagram.
Το θέατρο δεν είναι οκτάωρο και δεν έχει αργίες.
Το θέατρο είναι αίμα, δάκρυα και ιδρώτας. Και μαγεία, όταν πετυχαίνει να σε κάνει να ξεχάσεις πως είναι θέατρο.
Επίσης, το θέατρο δεν είναι για τεμπέληδες. Δηλαδή, για εμένα δεν είναι.
Για να κάνεις θέατρο, πρέπει να το αγαπάς. Το θέατρο, όχι τον εαυτό σου, όχι την εικόνα σου.
Ο Γιώργος Κιμούλης αγαπάει το θέατρο. Δεν μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του έξω από το θέατρο. Τον έχω δει να κουβαλάει τα σκηνικά της παράστασης, τον έχω δει να είναι με σκισμένο πόδι τρεις μέρες και να τον πηγαίνει με το ζόρι στο νοσοκομείο ο αδερφός του στις 4 τα ξημερώματα, αφού πρώτα ολοκληρώθηκε η γενική πρόβα.
Από την άλλη, ο Γιώργος Κιμούλης είναι ο άνθρωπος που θα σου εξηγήσει ενδελεχώς γιατί ο Δον Κιχώτης είναι το σημαντικότερο μυθιστόρημα στον κόσμο, ενώ θα προσπαθεί με πάθος να σε πείσει πως δεν είναι λάθος η προστακτική “Επέστρεφε” στο ποίημα του Καβάφη, σαν να εξαρτάται από αυτό το θέμα η τύχη του πλανήτη.
Θεωρώ πως θα ήταν καλό να ανοίξουν σύντομα τα θέατρα γιατί οι ηθοποιοί δεν έχουν δουλειά αλλά, επειδή οι περισσότεροι ηθοποιοί λατρεύουν την προβολή -και είναι ανασφαλείς και νάρκισσοι οι καλοί μου-, είναι ικανοί, τώρα που δεν έχουν δουλειά, να θυμηθούν όλες τις διαφορές που έχουν με κάποιους συναδέλφους τους και να μας πουν πόσο κακοί είναι οι άλλοι και πόσο καλοί και αδικημένοι είναι οι ίδιοι.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, είναι τεράστιο λάθος να προσπαθεί κάποιος να ταυτίσει την όποια διαφορά έχει ο ίδιος με κάποιους ανθρώπους με την υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου.
Η Σοφία Μπεκατώρου κατήγγειλε βιασμό, όχι λεκτική επίθεση ή διαφωνία σε συνεργασία. Και ο βιασμός είναι ποινικό αδίκημα.
Καλό είναι να ξεχωρίζουμε τις καταστάσεις.
Δεν κάνουν καλό στην υπόθεση της Σοφίας Μπεκατώρου αυτοί και αυτές που θέλουν να εξομοιώσουν τα λόγια και τις διαφωνίες με τον βιασμό.
Δεν κάνουν καλό στις υποθέσεις όλων των γυναικών και των ανδρών που βιάστηκαν -αλλά κάνουν ταπεινές δουλειές και δεν έχουν φωνή- οι άνθρωποι που θέλουν να πουν πόσο άσχημα πέρασαν σε μια συνεργασία στο θέατρο.
Κυρίες και κύριοι, όση κι αν είναι η εγωπάθειά μας, δεν γυρνάει γύρω μας ο κόσμος.
Όταν μια γυναίκα καταγγέλλει βιασμό, είναι τραγικό να λες “ΕΓΩ να σου πω τι πέρασα” και να λες κάτι άσχετο με αυτό που καταγγέλλει αυτή η γυναίκα.
Αν σε ενοχλεί μια συνεργασία, μπορείς να σηκωθείς και να φύγεις. Αν σε βιάσουν, θα φύγεις βιασμένος. Αν δεν βλέπει κάποιος την διαφορά, έχει πολύ μεγάλο πρόβλημα.
Όταν η Σοφία Μπεκατώρου έκανε την καταγγελία για τον βιασμό της, έγραψα αυτό:
Τώρα διαπιστώνω πως επιβεβαιώνομαι πιο γρήγορα από όσο περίμενα.
Όσο για το θέατρο στην Ελλάδα, το θεωρώ νεκρό.
Το θεωρώ νεκρό γιατί δεν υπάρχουν αξιόλογα νέα ελληνικά έργα.
Οι νέοι ηθοποιοί θέλουν την δόξα και τη λάμψη αλλά τι θα παίξουν;
Είναι το ίδιο με το τραγούδι. Όλοι θέλουν να γίνουν τραγουδιστές, αλλά λείπουν τα ταλέντα που θα γράψουν τα τραγούδια που θα σου πάρουν την ψυχή.
Βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί σήμερα, σκέφτομαι πως ευτυχώς που δεν ζει ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, γιατί όλο και κάποιος θα βρισκόταν να τον κατηγορήσει ότι προσπάθησε να δολοφονήσει τον Μάνο Κατράκη, εξαιτίας της πνευμονίας που άρπαξε ο Κατράκης στα γυρίσματα της ταινίας “Ταξίδι στα Κύθηρα”. Τέχνη στα σαλόνια και χωρίς πόνο δεν γίνεται.
Και μιας και αναφέρθηκα στον Μάνο Κατράκη, ένα απόσπασμα από μια συνέντευξή του:
― Ποια είναι η κατάσταση της θεατρικής παιδείας στην Ελλάδα; Πώς βλέπετε τους νέους ανθρώπους του θεάτρου;
— Η θεατρική παιδεία στην Ελλάδα είναι άθλια, σε γενικές γραμμές. Για μένα είναι απαράδεκτη. Και γι’ αυτό ήμουνα κι εναντίον της άδειας ασκήσεως επαγγέλματος του ηθοποιού, γιατί από κάθε σχολή, ανεξάρτητα από επάνδρωση ικανή να μορφώσει και να βγάλει σωστούς τεχνίτες του θεάτρου, έβγαινε το κάθε παιδί ηθοποιός. Έπαιρνε ένα χαρτί και σου λέει: γράφει ηθοποιός εδώ. Με το «ό,τι δηλώσεις» του Τσαρούχη γινόσουνα ηθοποιός, κατάλαβες; Λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί ήτανε ατελέστατα μορφωμένοι θεατρικά. Δεν μιλάω για όλες τις σχολές, αλλά για τις περισσότερες, τη συντριπτική πλειοψηφία των σχολών αυτών. Δεν είμαι εναντίον της θεατρικής παιδείας, μη γίνει παρεξήγηση. Απεναντίας μάλιστα. Είμαι υπέρ της θεατρικής παιδείας αλλά είμαι και υπέρ του περιορισμού των σπουδαστών στη θεατρική παιδεία και υπέρ της δυνατότητας της απορρόφησης των πτυχιούχων, αμέσως, σχεδόν, σε διάφορους θιάσους. Γιατί αλλιώτικα δημιουργούμε κηφήνες, ακαμάτες και αργόσχολους.
Καλά να περνάτε. Και μακριά από την ανθρωποφαγία. Σας δηλητηριάζει.
(Ο Θεός να σε φυλάει από αυτούς που ήθελαν πάρα πολύ αλλά δεν μπόρεσαν.)
(“Ο φθόνος είναι συντετριμμένος θαυμασμός” – Σέρεν Κίρκεγκωρ)
(Είσαι ηθοποιός σε έργο με δυο ρόλους και ο άλλος ρόλος είναι αντρικός και όχι στην πρώτη νιότη. Ποιον θα επέλεγες για τον άλλο ρόλο; Ναι, αυτόν.)
(Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, συνεργάστηκα στο θέατρο -και πιθανότατα θα συνεργαστώ ξανά· θα είχε γίνει ήδη η συνεργασία, αν δεν ήταν κλειστά τα θέατρα- με τον Χριστόφορο Ζαραλίκο, αλλά ο Χριστόφορος δεν είναι άνθρωπος, είναι ιδέα.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου