Ας βάλουν και κίτρινο περιβραχιόνιο στους ανεμβολίαστους!

 
Του Γιώργου Τζεδάκι 

• Έτσι όπως το πάνε, θα βάλουν και κίτρινο περιβραχιόνιο στους ανεμβολίαστους!
• Όπως ήθελαν να κάνουν οι πολιτικοί τους πρόγονοι στους πρόσφυγες από τη Μικρασία.
• Και τελικά, το έκαναν οι ναζί με το κίτρινο αστέρι στους εβραίους.
• Για μια στιγμή, όμως, διότι έρχονται νέα από την Κύπρο…
• Ο πρέδρος Αναστασιάδης προτείνει να φορούν οι ανεμβολίαστοι «ειδικό βραχιολάκι»!
• Σαν τους καταδικασθέντες που εκτίουν την ποινή τους κατ’ οίκον, ε…
• Γι’ αυτό λένε ότι η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.
• Ειδικά, όταν παύει να είναι δημοκρατία.
• Ο Μητσοτάκης, πάντως, προς το παρόν, μας έχει φορέσει μόνο φέσι!
• Και σε εμβολιασμένους και σε ανεμβολίαστους.
• Ναι, στα χρέη που φορτώνει στο λαό ο πολυχρονεμένος μας δεν κάνει διακρίσεις…
• Με αυτά που αποφασίζει, όμως, χωρίζει τη χώρα στα δύο και ο… εμβολιαστικός εμφύλιος είναι προ των πυλών.
• Μαγαζιά, λέει, αμιγώς για εμβολιασμένους, αλλά και μικτά.
• Και η είσοδος μόνο με βεβαίωση εμβολιασμού ή αρνητικό τεστ.
• Μήπως να έχουμε και το χαρτί μισθοδοσίας για να βλέπουν οι μαγαζάτορες αν έχουμε να πληρώσουμε;
• Πάνε καλά οι άνθρωποι;
• Τι ρωτάμε κι εμείς…
• Να δείτε που θα το κάνουν και για τις οργανωμένες πλαζ, όπως παλιά.
• Μόνο που τώρα, δεν θα είναι για άντρες ή γυναίκες, αλλά για εμβολιασμένους ή μη.
• Και τις ελεύθερες παραλίες θα τις ονομάζουν… μπεν μιξ.
• Καλώς ήρθατε στο μεσοπόλεμο!
• Όταν είσαι ανίκανος να πείσεις και καταφεύγεις σε απαγορεύσεις, τότε έχεις αποτύχει.
• Αν και για το ότι έχουν αποτύχει δεν περιμέναμε τα «προνόμια εμβολιασμένων».
• Απλά, μας το επιβεβαιώνουν…

ΥΓ. Φυσικά και είμαστε υπέρ του εμβολιασμού και κακώς κάνουν όσοι δεν εμβολιάζονται. Άλλο αυτό, όμως κι άλλο η πολιτεία να τους στέλνει στον κοινωνικό Καιάδα. Υποχρέωσή της είναι να τους πείσει, 

www.presspublica.gr

Οι υπεύθυνοι - ανεύθυνοι της πανδημίας

 

Χρήστος Τσακαλάκης*

Ως εντατικολόγος έχω αντιμετωπίσει, διασωληνώσει και τραχειοστομήσει αρκετούς ασθενείς με COVID-19. Ο συγκεκριμένος ιός είναι υπαρκτός και μπορεί να προκαλέσει βαριά νόσο σε ευάλωτους οργανισμούς, όπως οι ηλικιωμένοι. Όμως, ορισμένα σημαντικά θέματα που αφορούν τη ζωή όλων πρέπει να βασίζονται σε έγκυρη πληροφόρηση.

Νόμος 3418/2005 Κώδικας Ιατρικής Δεοντολογίας Άρθρο 12 παρ. 1) Ο ιατρός δεν επιτρέπεται να προβεί στην εκτέλεση οποιασδήποτε ιατρικής πράξης χωρίς την προηγούμενη συναίνεση του ασθενή, και Άρθρο 12 παρ. 2γ) Η συναίνεση να μην είναι αποτέλεσμα πλάνης, απάτης ή απειλής και να μην έρχεται σε σύγκρουση με τα χρηστά ήθη.

Απαραίτητη λοιπόν η συναίνεση για τον εμβολιασμό για τον COVID-19, όπως και γίνεται με την υπογραφή κάθε εμβολιαζόμενου. Γίνονται γνωστά όμως όλα τα δεδομένα στους εμβολιαζόμενους ή μόνο ορισμένα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν άλλοι σκοποί, όπως της κάλυψης ευθυνών για ανεπαρκή μέτρα προστασίας από τις κυβερνήσεις;

Για παράδειγμα, τα μέλη των επιτροπών για τον COVID-19 αναφέρουν συνεχώς ότι η μετάλλαξη Δέλτα - που πρωτοεμφανίστηκε στην Ινδία - αντιμετωπίζεται επιτυχώς από δύο δόσεις εμβολίου και ουσιαστικά μόνο οι μη εμβολιασμένοι θα επηρεαστούν (ενδεικτικά Κος Βασιλακόπουλος, (https://www.ethnos.gr/ellada/163260_metallaxi-delta-oi-foboi-ton-eidikon-kai-endehomeno-tetartoy-kymatos-kai-topikon). Ακόμα αναφέρουν ότι αν χρειαστεί, θα πραγματοποιηθούν νέα lockdown. Σύμφωνα με τους «ειδικούς», λιγότερα από 30 κρούσματα από τη συγκεκριμένη μετάλλαξη έχουν εντοπιστεί στην Ελλάδα. Στη Μεγάλη Βρετανία αντίθετα, μέχρι τις 21 Ιουνίου 2021 είχαν εντοπιστεί πάνω από 90.000, αποτελώντας περίπου το 30% των κρουσμάτων.

Ας δούμε τι λέει ο Βρετανικός ΕΟΔΥ στην τελευταία εβδομαδιαία του έκθεση: (https://assets.publishing.service.gov.uk/government/uploads/system/uploads/attachment_data/file/996740/Variants_of_Concern_VOC_Technical_Briefing_17.pdf). Η έκθεση 69 σελίδων, περιλαμβάνει πολλούς υγειονομικούς όρους και ίσως είναι δύσκολη η μελέτη της για μη υγειονομικούς. Για το λόγο αυτό θα παραθέσω τα κύρια στοιχεία ενδιαφέροντος.

Για παράδειγμα, στον πίνακα 2 στη σελίδα 8 αναγράφεται ότι η πιθανότητα θανάτου σε όλους - άσχετα με τον εμβολιασμό τους - στη Μεγάλη Βρετανία από τη μετάλλαξη Άλφα (τη λεγόμενη Βρετανική) και η οποία έχει επικρατήσει και στη χώρα μας είναι 1,9%, ενώ η πιθανότητα θανάτου από τη μετάλλαξη Δέλτα είναι 0,1%. Δηλαδή πολύ μικρότερη, όπως και αναμένεται με βάση τη φυσική πορεία των πανδημικών ιών.

Επίσης, αν σταθούμε στη σελίδα 13, ο σχετικός πίνακας 4 έχει ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Οι ανεμβολίαστοι που ασθένησαν από τη μετάλλαξη Δέλτα του COVID-19 χρειάστηκαν νοσηλεία σε υγειονομική δομή σε ποσοστό 1,5% και το ποσοστό αυτών που πέθαναν ήταν 0,08%. Οι πλήρως εμβολιασμένοι που ασθένησαν από τη μετάλλαξη Δέλτα του COVID-19 χρειάστηκαν νοσηλεία σε υγειονομική δομή σε ποσοστό 2,6% και το ποσοστό αυτών που πέθαναν ήταν 0,69%.

Αν και τα ποσοστά φαίνονται μικρά, δεν είναι αμελητέα, ειδικά όταν αφορούν ανθρώπινες ζωές. Παρατηρώντας τα ποσοστά, διαπιστώνουμε ότι η θνητότητα στους πλήρως εμβολιασμένους είναι οκταπλάσια ποσοστιαία σε σχέση με τους ανεμβολίαστους. Ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι οι μερικώς εμβολιασμένοι με μία δόση έχουν μικρότερη πιθανότητα θανάτου 0,13 % από τους πλήρως εμβολιασμένους, αλλά μεγαλύτερη από τους ανεμβολίαστους.

Τέλος, στο Ισραήλ, τη χώρα που θεωρήθηκε πρότυπο για το εμβολιαστικό της πρόγραμμα και σύμφωνα με τον γενικό διευθυντή του υπουργείου υγείας καθηγητή Hezi Levy, το 50% περίπου των νέων κρουσμάτων της μετάλλαξης Δέλτα εμφανίζονται σε πλήρως εμβολιασμένους (https://www.haaretz.com/israel-news/israel-covid-delta-variant-two-month-record-masks-indoors-1.9937892). Ταυτόχρονα, ο καθηγητής Nachman Ash που είναι ο αντίστοιχος ισραηλινός «Τσιόδρας», παραδέχτηκε μόλις χθες ότι το lockdown που επιβλήθηκε στη χώρα δεν είχε καμία ουσιαστική επίδραση και για το λόγο αυτό δεν το προτείνει ξανά (https://www.haaretz.com/israel-news/israel-s-covid-czar-warns-of-rising-infections-but-not-yet-a-fourth-wave-1.9939962).

Η μη γνώση των απλών ανθρώπων για τα παραπάνω δεδομένα είναι αναμενόμενη. Όμως, το να μη γνωρίζουν οι «ειδικοί» τα πληρέστερα στοιχεία που αφορούν τη μετάλλαξη Δέλτα στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, δείχνει τουλάχιστον ανεπάρκεια. Και λέω ανεπάρκεια γιατί το άλλο ενδεχόμενο της γνώσης και μη παρουσίασης όλων των στοιχείων στους πολίτες, ώστε να σχηματίσουν οι ίδιοι γνώμη και να λάβουν αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους, συνιστά τουλάχιστον πλάνη και αίρει κάθε συναίνεση.

Γιατί λοιπόν αυτή η εμμονή των μελών των επιτροπών για την «πανάκεια» των εμβολιασμών; Άραγε εξυπηρετούν τις φαρμακευτικές εταιρείες για να πουλήσουν όσο μπορούν περισσότερα εμβόλια πριν φανεί τυχόν ανεπάρκεια του προϊόντος; Ή μήπως εξυπηρετούν την ενδεχόμενη κάλυψη κυβερνητικών ανεπαρκειών για πραγματική στήριξη του συστήματος υγείας (εσείς φταίτε που δεν εμβολιαστήκατε - εσείς φταίτε που δεν τηρήσατε τα μέτρα που σας είπαμε - εσείς φταίτε γιατί εμείς πράξαμε το καθήκον μας να σας εμβολιάσουμε και δεν έχουμε καμία άλλη υποχρέωση - σε τελική ανάλυση άπαξ και εμβολιαστήκατε, μετά την απομάκρυνση εκ του εμβολιαστικού κέντρου ουδεμία ευθύνη φέρει η πολιτεία ότι κι αν πάθετε από τον COVID-19 ή το εμβόλιο, αφού συναινέσατε έστω και με παραπλανητικά στοιχεία).

Το πρώτο ενδεχόμενο φαίνεται δύσκολο αν και όχι απίθανο. Το δεύτερο ενδεχόμενο φαντάζει πιο πιθανό. Άλλωστε η κυβέρνηση κατοχύρωσε το ακαταδίωκτο για τα μέλη των επιτροπών και απαγόρευσε ακόμη και την απλή εξέτασή τους για αυτά τα ζητήματα. Οπότε η κυβέρνηση μπορεί να υποστηρίζει ότι όλες οι αποφάσεις της βασίζονται στις εισηγήσεις των «ειδικών» και η ίδια δε φέρει καμία ευθύνη και οι «ειδικοί» μπορούν να λαμβάνουν τις αποφάσεις τους με βάση οποιαδήποτε κριτήρια, αφού δε φέρουν καμία ευθύνη για τις αποφάσεις τους.

Επομένως, θα αναρωτηθεί κάποιος, τι μπορούμε να κάνουμε. Η άμεση έγκριση μονοκλωνικών αντισωμάτων θα αποτελούσε μία λύση για χορήγηση με αυστηρά κριτήρια σε ασθενείς που εμφανίζουν υψηλή πιθανότητα εξέλιξης της νόσου. Στην αντίρρηση ότι δεν έχουν λάβει έγκριση, η απάντηση είναι εύκολη. Ούτε τα εμβόλια έχουν λάβει έγκριση παρά μόνο άδεια επείγουσας χρήσης. Στην αντίρρηση ότι είναι ακριβά και πάλι η απάντηση είναι εύκολη. Θα χορηγούνται σε σχετικά μικρό αριθμό ασθενών και όχι σε όλους, αφού οι περισσότεροι δεν τα χρειάζονται και μπορούμε να αποφύγουμε τη χορήγηση άλλων ακριβών σκευασμάτων που δεν έχουν δείξει αντίστοιχα ενθαρρυντικά αποτελέσματα (όπως για παράδειγμα η ρεμδεσιβίρη που στις κατευθυντήριες οδηγίες του εθνικού ινστιτούτου υγείας των ΗΠΑ ανά μήνα προτείνεται όλο και λιγότερο και ο ΠΟΥ που είχε εισηγηθεί αρνητικά μήνες πριν https://www.who.int/news-room/feature-stories/detail/who-recommends-against-the-use-of-remdesivir-in-covid-19-patients). Επιπλέον, η μείωση της διάρκειας νοσηλείας που θα προκύψει από αυτά, θα εξοικονομήσει ανθρώπινους και υλικούς πόρους από το σύστημα υγείας.

Όπως φαίνεται σε πολλές χώρες, εμβολιασμένοι και ανεμβολίαστοι θα περάσουμε όλοι τον COVID-19. Το ζήτημα είναι να βοηθήσουμε αυτούς που πραγματικά κινδυνεύουν να το περάσουν βαριά ή να πεθάνουν (κυρίως ηλικιωμένοι άνω των 65 ετών και άνθρωποι με υποκείμενα προβλήματα υγείας) και όχι να διχάσουμε τους πολίτες για να μπορούμε να ρίξουμε κάπου αλλού το φταίξιμο. Προφανώς και δεν διεκδικώ δάφνες αυθεντίας για τον COVID-19, όμως οι απλοί πολίτες πρέπει να είναι πλήρως και σωστά ενημερωμένοι και να διαθέτει η πολιτεία επιλογές για να λάβουν την καλύτερη απόφαση που αφορά τη ζωή τους.

*Ο Χρήστος Τσακαλάκης είναι στρατιωτικός ιατρός, ειδικός παθολόγος-εντατικολόγος με εκπαίδευση στην επείγουσα ιατρική παρέμβαση σε περιστατικά μαζικών απωλειών στις Η.Π.Α.

efsyn.gr

Ο τσιμπημένος Μητσοτάκης τσιμπάει σα... χάνος!

Αν, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, τα περί “τσιμπήματος” ήταν έμπνευση του ίδιου του Κυριάκου θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι το “τσίμπημα” έχει σημαδέψει τη ζωή του

Μαθηματικός

Για να τσιμπηθεί από το εμβόλιο ο πρωθυπουργός της χώρας φρόντισε να μας δείξει το δασύτριχο στήθος του. Και οι άτριχες γκόμενες στυλ Λατινοπούλου αναστέναξαν: “Τί γκόμενος είσαι εσύ!!!”

Για να μας δείξει ο Κυριάκος ότι δεν είναι Κούλης, ότι δεν είναι μόνο του σαλονιού αλλά είναι και του ... λιμανιού άμα λάχει να’ ούμε, μπορεί και να μιλάει στους 18αρηδες, από του άμβωνος του Μαξίμου, στη γλώσσα τους.

Ο διαγγελματίας πρωθυπουργός κάλεσε “τα κορίτσια μας και τα αγόρια μας να τσιμπήσουν την ευκαιρία και να τσιμπηθούν με ένα εμβόλιο”. Ονόμασε freedom pass την κάρτα - δόλωμα των 150 €!!!

Δεν επιβεβαιώνονται οι πληροφορίες ότι στο αρχικό κείμενο της σχετικής εξαγγελίας τού είχαν γράψει (μάλλον ο “αλάνης” ο Ψαριανός): Τσιμπήστε μάγκες και μάγκισσες τα 150 ευρώπουλα και πάτε να τσιμπηθείτε για να μη σας τσιμπήσει ο ιός που δε φαίνεται δια γυμνού οφθαλμού... Σκεφτείτε τους παππούδες σας και τον κίνδυνο να τσιμπήσουν την freedom pass του ... Χάρου αν δεν επιλέξετε να τσιμπήσετε την freedom pass του Κυριάκου!!!

Αν, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα, τα περί “τσιμπήματος” ήταν έμπνευση του ίδιου του Κυριάκου θα μπορούσαμε να εικάσουμε ότι το “τσίμπημα” έχει σημαδέψει τη ζωή του. Για παράδειγμα:

- Τον “τσίμπησαν” ν’ αντιγράφει στο σχολείο.

- Ήταν “τσιμπημένος” με διάφορες πριν γνωρίσει (;) την Μαρέβα.

- Ως γόνος ευυπόληπτης οικογένειας και καλής ανατροφής δε φοβόταν να τον “τσιμπήσει” η αστυνομία, διότι ήταν πάντα με τους “νόμοι” κι “αστυνόμοι” και ουδέποτε με τους ...“υπονόμοι”.

- Τον “τσίμπησε” ο Βαξεβάνης να ζητάει κρατική αποζημίωση για 50 ελαιόδεντρα ως ... πλημμυροπαθής.

- Τον ξανα- “τσίμπησε” ο Βαξεβάνης με το σπίτι του Βολταίρου, την off shore της Μαρέβας και τα απλήρωτα δάνεια του "Κήρυκα Χανίων".

- “Τσιμπήθηκε” ξανα και ξανά να δει αν κοιμάται ή αν είναι ξύπνιος όταν εκλέχτηκε πρωθυπουργός.

- Εκνευρίζεται με την κριτική της αντιπολίτευσης σαν να τον “τσιμπάει” μύγα.

- Κάνει ό,τι μπορεί για να μην “τσιμπήσει” η Δικαιοσύνη τα στελέχη της παράταξής του που εμπλέκονται στο σκάνδαλο Novartis.  

- “Τσιμπάει” σα χάνος στο επικοινωνιακό σκηνικό που του στήνουν οι πληρωμένοι σφουγγοκωλάριοι και γίνεται περίγελος του διαδικτύου.     

Οι νέοι από 18 έως 25 χρονών μπορεί να πάρουν τη freedom pass του Κυριάκου ωστόσο είμαστε σίγουροι ότι θα του πουν “τσίμπα ’να (...)”!!! Διότι στους “δικούς τους λένε ναι, και στους ξύπνιους λένε ναι,... Όχι λένε στους βλάκες, όχι και στους χαζούς,... Όχι παιδιά στις ψόφιες, όχι και στους κρυόκωλους...”, όπως έλεγε ο Λουκιανός...

koutipandoras.gr

Έρωτας στα χρόνια του Μεγάλου Διαχωρισμού

Δημήτρης Τσίρκας (fb)

Γράφω μυθιστόρημα για τον παράνομο έρωτα ενός εμβολιασμένου και μιας ανεμβολίαστης. Γνωρίστηκαν σε συναυλία του Χαρούλη πριν τον Μεγάλο Διαχωρισμό και ύστερα συναντιόντουσαν.. κρυφά στα ελάχιστα μικτά μπαράκια.

Μέχρι που το έμαθε η οικογένεια του εμβολιασμένου και απαίτησε να τη χωρίσει, αλλιώς θα τον αποκληρώσει. Δεν είναι της τάξεως μας, φώναξε η αδερφή του και τον έδιωξε από το σπίτι.

Ούτε όμως και η οικογένεια της ανεμβολίαστης είδε με καλό μάτι τον εμβολιασμένο. Ποιος ξέρει τι έχει στο αίμα του, της έλεγαν ξανά και ξανά. Και αν κάνετε παιδιά θα είναι άνθρωποι ή ερπετά; Σημείωναν με νόημα.

Οι δύο νέοι απομονώθηκαν, πουθενά δεν τους δεχόντουσαν. Στην αρχή δεν τους πείραζε γιατί ζούσαν τον έρωτά τους. Γρήγορα όμως ο στιγματισμός και η αποξένωση δημιούργησε προβλήματα στη σχέση τους. Ώσπου χώρισαν άσχημα.

Ο εμβολιασμένος ξαναγύρισε στην οικογένειά του και τώρα ζητά να εγκλειστούν όλοι οι ανεμβολίαστοι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, μέσα από τις σελίδες του στο Facebook: «Περήφανος Εμβολιασμένος» και «Ανεμβολίαστοι δεν σας περιμένουμε. Σας ψάχνουμε».

Η ανεμβολίαστη, αν και πιστή χριστιανή, οργανώθηκε στους Autonome Antifa και παλεύει ενάντια στον βιοπολιτικό ολοκληρωτισμό που θέλει να επιβάλλει το κράτος της υγειονομικής έκτακτης ανάγκης.

μέσω www.zoornalistas.com

Η κοροϊδάρα ο Ευκλείδης

 

Τα 150 ευρώ του εμβολίου, η λύσσα για τα επιδόματα και το χαμόγελο του Ερντογάν!

του Χρήστου Ξανθάκη 

Πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια συνομιλούσα με τον Κωνσταντίνο Βήτα από τους Στέρεο Νόβα. Συνέντευξη ήταν για την «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», τότε που μου επιτρεπόταν ακόμη να κάνω.. συνεντεύξεις για θέματα καλλιτεχνικά –ύστερα έπεσε φίμωτρο. Τέλος πάντων, λέγαμε για την μουσική, λέγαμε για την τέχνη, λέγαμε για τις ανθρώπινες σχέσεις, φτάνει κάποια στιγμή η κουβέντα και στο καινούριο για εκείνη την εποχή φαινόμενο του διαδικτύου. Και γυρνάει ο Κωνσταντίνος και μου λέει:

«Το Ιντερνετ είναι η μεγάλη ρουφιάνα»!

Δεν το ξέχασα ποτέ το απόφθεγμά του, χρήσιμο μου φαίνεται πολύ συχνά, άσε που δικαιώθηκε από τις εξελίξεις και τα συμβάντα όλα αυτά τα έτη που πέρασαν. Και το ξαναθυμήθηκα σήμερα το απογευματάκι, πάνω στην ώρα που φούντωνε το κύμα χλευασμού των 150 ευρώ, του επιδόματος των 150 ευρώ στους νέους μπας και μπουν στον κόπο και πάνε να εμβολιαστούν κατά του κορωνοϊού. Από μια κυβέρνηση που ούσα αντιπολίτευση άκουγε για επιδόματα κι έβγαζε όλες τις καντήλες του κόσμου.

Ορίστε λοιπόν τι μας αποκαλύπτει η μεγάλη ρουφιάνα:

«Η Ελλάδα δεν πρέπει να ξαναμπεί στον φαύλο κύκλο μιας πελατειακής πολιτικής που μοιράζει προσωρινή ανακούφιση την ίδια ώρα που πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο καθόμαστε όλοι. Η Ελλάδα θέλει δουλειές και ευκαιρίες. Η κυβερνητική οικονομική πολιτική είναι παιχνίδι επιδομάτων. Η Ελλάδα πρέπει να προχωρήσει μπροστά με υγιή και βιώσιμο τρόπο. Να απελευθερώσει δημιουργικές δυνάμεις. Πρέπει να αλλάξει το κλίμα και η ψυχολογία στην αγορά Δεν φτάνουν τα επιδόματα».

Δεν τα είχε πει ο ρεπόρτερ Ξανθάκης αυτά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τα είχε πει το Νοέμβριο του 2018, μιλώντας στην τελετή απονομής των βραβείων Bιώσιμης, Kαινοτόμου και Yπεύθυνης Eπιχειρηματικότητας του Επιμελητηρίου Αθηνών.

Άκοπα, αβασάνιστα, αβάδιστα το βρίσκεις το ανωτέρω απόσπασμα με ένα απλό γκουγκλάκι. Κι άμα ψάξεις και λίγο παραπάνω, ανακαλύπτεις ένα σκασμό αντιστοίχου λογικής δηλώσεις από στελέχη της κυβέρνησης και της Νέας Δημοκρατίας. Πιο πολύ κι απ’ τα τσιγάρα του Πολάκη τα σιχαίνονταν τα επιδόματα, μαχαίρι στην καρδιά τους ήταν τα μερίσματα και τα βοηθήματα που μοίραζε κατά καιρούς ο ΣΥΡΙΖΑ. Και με την πολιτική τους όταν ανέλαβαν κυβέρνηση, απέδειξαν ότι είναι άξιοι μαθητές της βαρώνης Θάτσερ. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα…

Διότι, καλά είναι όταν σου έχει αφήσει η κοροϊδάρα ο Ευκλείδης το μαξιλαράκι με τα δισεκατομμύρια και παίζεις μπαλίτσα πιο χαλαρά κι απ’ τον Σανκαρέ του Παναθηναϊκού. Τι γίνεται όμως όταν πας για δεύτερο καλοκαίρι δίχως τουριστική κίνηση, γιατί έχει πλακώσει η μετάλλαξη η Δέλτα η γαμημένη και γιατί δεν μάσησε το πόπολο στο καταραμένο το ξεστοκάρισμα του Άστρα Ζένεκα; Και γιατί, βεβαίως, τα μπρος πίσω της επιτροπής λοιμοξιολόγων, των κάθε είδους ειδικών, των κάθε είδους στελεχών και των κάθε είδους επιτετραμμένων θα τα ζήλευε και τύπος που προσπαθεί να παρκάρει μέρα μεσημέρι στη Σκουφά!

Άρα τι σου μένει; Σου μένει μόνο να τηλεφωνήσεις στον Ερντογάν μέσω του κόκκινου τηλέφωνου, να το σηκώσει απορημένος ο Ταγίπ («τι διάολο, δεν το έχω βγάλει ακόμη βόλτα το Ορούτς Ρέης…») και να του ζητήσεις τη συνταγή για το τέλειο μπαξίσι. Και να σκάσει χαμόγελο ο μουστάκιας και να σου μολογήσει:

«Όλο Ευρώπη μου θέλετε τζάνεμ, αλλά στο τέλος πάλι αλά Τούρκα το πάτε το γράμμα. Άφεριμ!».

newpost.gr

Τα τσιμπήματα, τα bonus και τα μέτρα στον καιρό των μεταλλάξεων

Η ανάλυση της εκπομπής στον 98.4 με τον Γιώργο Σαχίνη , στάθηκε στη νέα πρόσληψη – ανακοίνωση για τα εμβολιαστικά προγράμματα στους νέους 18-25 με την επιδότηση των 150 ευρώ και τα πραγματικά προβλήματα από την έλλειψη ουσιαστικών μέτρων δημόσιας υγείας ή αντιφατικών επιστημονικά θέσεων με αφορμή και την μετάλλαξη τύπου Δέλτα.

ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ: «Πως η ανάγκη γίνεται ιστορία…»

Ποιον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται η Ελλάδα, προκειμένου να ανατραπεί μια κυβέρνηση πολιτικά επικίνδυνη, κοινωνικά ανάλγητη, περιβαλλοντικά καταστροφική και οικονομικά ιδιοτελής υπέρ μιας οικονομικής ελίτ;

Γιάννης Μυλόπουλος

Στη ζωή και κατά συνέπεια και στην πολιτική, «το αγώγι ξυπνά τον αγωγιάτη». Η εκάστοτε συγκυρία δηλαδή, με τις συνθήκες που διαμορφώνει και με τις ανάγκες που δημιουργεί, είναι που δείχνουν τον δρόμο και που καθοδηγούν πάντοτε τις ιστορικές εξελίξεις.
Η πολιτική δεν υπάρχει ερήμην της συγκυρίας και των κοινωνικών αναγκών. Τις οποίες και διαμορφώνει, αλλά και αντίθετα, διαμορφώνεται και από αυτές.
Η γνωστή ρήση του Ευκλείδη Τσακαλώτου άλλωστε: «Αδύνατον να αλλάξεις τον κόσμο χωρίς να σε αλλάξει και αυτός», αυτήν ακριβώς τη δυναμική αλληλοσυσχέτιση μεταξύ πολιτικής και ιστορικών εξελίξεων εννοεί και αυτήν υποδεικνύει.
Άλλες ήταν οι συνθήκες και οι ανάγκες της μεταπολιτευτικής συγκυρίας που καθοδήγησαν την πολιτική αλλαγή που έφερε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1981, άλλες οι συνθήκες και οι ανάγκες που καθοδήγησαν την επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, εν μέσω οικονομικής κρίσης και νεοφιλελεύθερων μνημονίων με κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου μνημονιακότερη των ίδιων των μνημονίων και άλλες βεβαίως είναι οι συνθήκες και οι ανάγκες σήμερα, μετά την έξοδο από τα μνημόνια και μετά την πανδημία, με δεδομένη την οικονομικά νεοφιλελεύθερη, κοινωνικά οπισθοδρομική και πολιτικά αυταρχική επέλαση της Δεξιάς του Μητσοτάκη, που εκπροσωπεί και στηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα.
Όπως άλλαξαν όμως οι συνθήκες, έτσι άλλαξε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος δεν είναι ο ίδιος με τον ΣΥΡΙΖΑ που κέρδιζε τις εκλογές το 2015.
Τον έχει αλλάξει η συχνά άνιση προσπάθειά του να αλλάξει την Ελλάδα εν μέσω των εντολών της τρόικας των δανειστών και της κυριαρχίας των νεοφιλελεύθερων μνημονίων.
Κι ακόμη, τον έχει αλλάξει το εύρος και η σύνθεση των κοινωνικών ομάδων που τον ακολούθησαν στην κυβερνητική περιπέτεια και που συνεχίζουν να τον ακολουθούν μέχρι και σήμερα.
Αφού όπως προκύπτει από τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ διατηρεί σε αξιοθαύμαστο βαθμό, για κόμμα που ηττήθηκε στις εκλογές, την κοινωνική του επιρροή, διατηρώντας τις δυνάμεις του σε ένα ποσοστό 75 - 80% σε σχέση με το αποτέλεσμα των εκλογών του 2019.
Και τέλος τον ΣΥΡΙΖΑ τον έχει αλλάξει η εντυπωσιακή ανανέωση του προσωπικού και η σημαντική αύξηση της δύναμης του κομματικού του μηχανισμού, παρά την ήττα που έχει πρόσφατα υποστεί.
Που σημαίνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ηττημένος εξακολουθεί να γοητεύει πολιτικά και να διεμβολίζει ολοένα και ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, προσελκύοντας ακόμη και σήμερα νέα κομματικά μέλη.
Όσον αφορά συνεπώς στη συζήτηση που έχει ανοίξει στους κόλπους της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενόψει τόσο της Προγραμματικής Συνδιάσκεψης των αρχών Ιουλίου, όσο και του επερχόμενου Συνεδρίου, αυτή πρέπει σαφώς να συσχετιστεί με το ασφυκτικό πλαίσιο που θέτουν οι πολιτικές συνθήκες και οι ιδιαίτερες κοινωνικές ανάγκες της εποχής.
Έτσι, ερωτήματα όπως το αν ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ χρειάζεται ή όχι περαιτέρω διεύρυνση και προς ποια κατεύθυνση, όπως και το κατά πόσο χρειάζεται σήμερα να εμβαπτιστεί και πάλι στις ιδεολογικές καταβολές του, ως κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, τα απέχει απαντήσει η ίδια η ζωή.
Τα πραγματικά ερωτήματα τα διαμορφώνει σήμερα η πολιτική αντίθεση και τις απαντήσεις τις δίνει η κοινωνική δυσαρέσκεια που εκφράζεται από την πλειοψηφία των πολιτών, για μια κυβέρνηση που δεν συναντά τις ανάγκες τους, αλλά αντίθετα, εκφράζει και εκπροσωπεί τα συμφέροντα μιας μικρής οικονομικής ολιγαρχίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ καλείται σήμερα αφενός να ανταποκριθεί στις ασφυκτικές συνθήκες που έχει διαμορφώσει η νεοφιλελεύθερη, αυταρχική και οπισθοδρομική κυβέρνηση της Δεξιάς και αφετέρου να απαντήσει στη μεγάλη ανάγκη του μέσου πολίτη για πολιτική αλλαγή σε προοδευτική και δημοκρατική κατεύθυνση.
Η κατεύθυνση της αλλαγής που η χώρα χρειάζεται καθορίζει, εν πολλοίς, και την πολιτική φυσιογνωμία εκείνων που θα την επιδιώξουν.
Η πολιτική φυσιογνωμία λοιπόν του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ ως δύναμης ανατροπής ενός παλαιοκομματικού και ακραία δεξιού, αυταρχικού, οπισθοδρομικού, κοινωνικά άδικου και οικονομικά νεοφιλελεύθερου κατεστημένου, το οποίο με εξαιρετική μεθοδικότητα η κυβέρνηση Μητσοτάκη και η οικονομική ολιγαρχία που τη στηρίζει προσπαθούν να παλινορθώσουν στη χώρα, δεν μπορεί παρά να είναι αριστερή και ριζοσπαστική.
Με την έννοια της προσήλωσης στις αρχές της δημοκρατίας, της ισονομίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κοινωνικής ευαισθησίας και της βιώσιμης ανάπτυξης, που αποτελούν απαράβατες αρχές της Αριστεράς και της προοδευτικής πολιτικής σκέψης.
Αλλά κι ακόμη, η φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ δεν μπορεί παρά να είναι αριστερή και ριζοσπαστική, με την έννοια της εφαρμογής μιας αριστερής πολιτικής που εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον, τον δημόσιο χαρακτήρα των υπηρεσιών της Υγείας, της Παιδείας, της κοινωνικής ασφάλισης, του Περιβάλλοντος και των κοινών αγαθών, αλλά και τις εργασιακές ανάγκες των εργαζομένων και τα συμφέροντα όλων εκείνων των μη προνομιούχων, που ο πρωθυπουργός με κυνική αναλγησία αποκάλεσε «εξαρτημένους από το μισθό τους».
Οι αρχές της Αριστεράς σήμερα γίνονται και πάλι επίκαιρες, καθώς ευνοούνται τόσο από την επείγουσα κοινωνική ανάγκη στο εσωτερικό της χώρας, όσο και από τη διεθνή συγκυρία, μετά τις απρόσμενα θετικές αλλαγές που προωθεί στο διεθνές οικονομικό πεδίο ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν.
Αποτελεί συνεπώς εκδήλωση άχρηστης εσωστρέφειας και πολιτικού αυτισμού το να συζητούμε σήμερα αυτάρεσκα πολιτικά ερωτήματα τύπου: «Ποιος ΣΥΡΙΖΑ μας αρέσει» ή «Ποιον ΣΥΡΙΖΑ θέλουμε».
Σε αυτά τα ερωτήματα θα μπορούσαμε, ίσως, να απαντήσουμε, υπό την προϋπόθεση ότι δεν βρισκόμασταν εν μέσω καθημερινής ιδεολογικής πάλης και συνεχούς πολιτικής σύγκρουσης με έναν αντίπαλο αποφασισμένο να ανατρέψει τις ισορροπίες και το θεσμικό πλαίσιο προς το συμφέρον μιας μικρής ολιγαρχίας του πλούτου.
Με δεδομένη λοιπόν την πολιτική συγκυρία, το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι: Ποιον ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται η Ελλάδα, προκειμένου να ανατραπεί μια κυβέρνηση πολιτικά επικίνδυνη, κοινωνικά ανάλγητη, περιβαλλοντικά καταστροφική και οικονομικά ιδιοτελής υπέρ μιας οικονομικής ελίτ.
Η ανατροπή μιας κυβέρνησης που υποστηρίζεται από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και που δεν ορρωδεί προ ουδενός προκειμένου να αποδυναμώσει τους πυλώνες της δημοκρατίας, να αγνοήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και να λειτουργήσει υπέρ συγκεκριμένων οικονομικών συμφερόντων, σε βάρος των λαϊκών και των κοινωνικών αναγκών, δεν θα συμβεί αν δεν υπάρξει η συνέργεια μιας ευρύτερης πολιτικής συμμαχίας προοδευτικών δυνάμεων που με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, το μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς σήμερα, θα συμφωνήσουν για το σχέδιο και τους όρους της μεγάλης πολιτικής αλλαγής.
Αυτό που περιμένει και ζητά σήμερα η ταλαιπωρημένη, απαξιωμένη και καθημαγμένη, μετά από συνεχείς οικονομικές και υγειονομικές κρίσεις, ελληνική κοινωνία από τον ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ είναι, χωρίς να αλλάξει την αριστερή ιδεολογική και ριζοσπαστική πολιτική του ταυτότητα, να μετατραπεί σε δύναμη κυβερνητικής ανατροπής και πολιτικής αλλαγής.
Αυτό είναι το κυρίαρχο ερώτημα που θέτει η πολιτική συγκυρία και η επείγουσα κοινωνική ανάγκη και σε αυτό πρέπει να απαντήσει πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ μέσα από τις επικείμενες κορυφαίες κομματικές του εκδηλώσεις.

Πηγή: tvxs.gr

Στρατηγός Καμπάς: Χωρίς τη Συμφωνία των Πρεσπών η Τουρκία θα μας απειλεί και από τον Βορρά

Ο στρατηγός Γιώργος Καμπάς κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για τις μεγάλες καθυστερήσεις στην εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών.

Νίκος Γιαννόπουλος

Ο στρατηγός εν αποστρατεία και πρώην επικεφαλής του Γενικού Επιτελείου Στρατού, Γιώργος Καμπάς, αναλύει για λογαριασμό των αναγνωστών του NEWS24/7 τις πιθανές συνέπειες που μπορούν να προκύψουν από καθυστέρηση ή ακόμη και μη τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών στον στρατιωτικό/αμυντικό τομέα.

Ποια είναι τα στρατηγικά πλεονεκτήματα που εξασφαλίζει σε στρατιωτικό επίπεδο στη χώρα η Συμφωνία των Πρεσπών;

Τα 30 τελευταία χρόνια η χώρα αντιμετώπισε ένα διπλωματικό θρίλερ το οποίο την επηρέασε ποικιλοτρόπως στη διεθνή σκηνή αλλα και στην παρουσία της στα διάφορα διεθνή και συμμαχικά συμβούλια. Ασφαλώς δεν μιλάω για κάτι άλλο αλλά για την ονομασία του Κράτους που δημιουργήθηκε βορείως της χώρας μας με τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.

Επί σειρά ετών και ιδιαίτερα μετά το 1995 καταναλώθηκε τεράστια διπλωματική δυναμική αλλά και διπλωματικά ατού έτσι ώστε να επιτευχθεί κάτι που προδιαγεγραμμένα φαίνονταν μη εφικτό στη Διεθνή σκηνή. Να μην ξεχνάμε ότι το θέμα είχε φτάσει μετά το 2000 να έχει αναγνωριστεί η χώρα με την ονομασία που επιθυμούσε από τουλάχιστον 140 κράτη μεταξύ των οποίων κάποια πολύ ισχυρά και με σοβαρή παγκόσμια επιρροή στο στρατιωτικό τομέα.

Δεν θα ξεχάσω την περίοδο εκείνη την προσπάθειά, το άγχος και την εγρήγορση μας να μην ακούγεται εκείνο το συγκεκριμένο όνομα μέσα στα διάφορα διεθνή συμβούλια ή συσκέψεις των διαφόρων οργανισμών στους οποίους ήμασταν μέλη και την τάση αποξένωσης η οποία δημιουργούνταν από την πλευρά μας λόγω αυτού του γεγονότος. Η ουσιαστική στρατηγική και πολιτική για προβολή σημαίας και των εθνικών θέσεων στο εξωτερικό υποβαθμιζόταν και έχανε την υψηλή προτεραιοποίηση του μπροστά στην προσπάθεια να περιφρουρήσουμε ώστε να μην ακουστεί το συγκεκριμένο όνομα.

Στην ουσία εφαρμοζόταν η πολιτική της μη λύσης κάτι το οποίο μας προβλημάτιζε όποτε εμπλεκόμασταν με θέματα στο διεθνή περίγυρο καθόσον εκτός των άλλων βλέπαμε την Τουρκία να έχει πλησιάσει ποικιλοτρόπως τη χώρα αυτή. Συγχρόνως έκανε τους υπόλοιπους να μας βλέπουν λόγω της στάσης μας τουλάχιστον υπερβολικούς. Με τη συμφωνία των Πρεσπών και τη διευθέτηση του θέματος με το όνομα, ουσιαστικά η χώρα μας σε στρατιωτικό επίπεδο, απελευθερωμένη από τις οπισθέλκουσες του παρελθόντος, μερικά από αυτά που κέρδισε είναι τα παρακάτω:

1. Άρχισε και συνεχίζει να προσφέρει πρόγραμμα, προοπτική, δυνατότητα και υποστήριξη στρατιωτικής εκπαίδευσης στις ένοπλες δυνάμεις της Βορείου Μακεδονίας. Αποτέλεσμα αυτού είναι τα στελέχη και γενικότερα το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων της Βορείου Μακεδονίας, πλέον εκπαιδεύονται στη χώρα μας που και λόγω εγγύτητας είναι η συμφερότερη λύση και για αυτούς αλλά και για εμάς που έχουμε την ευθύνη της εκπαίδευσης τους. Συγχρόνως δεν απαιτείται η διερεύνηση απο μέρους τους για να βρεθεί άλλη χώρα όπως η Τουρκία η οποία θα μπορούσε αντίστοιχα να προσφέρει εκπαίδευση με ότι αυτό θα σήμαινε για το μέλλον αλλά και την δημιουργία πιθανώς τουρκικών βάσεων στη Χώρα αυτή για την εκπαίδευση με ότι αυτό θα συνεπαγόταν. Επιπρόσθετα αυτού θα ήθελα να τονίσω και την θετική ατμόσφαιρα που δημιουργείται αφενός από την εκπαίδευση αυτών των στελεχών στην χώρα μας και αφετέρου γενικότερα απο την επαφή τους με τις δομές της κάτι που σίγουρα δημιουργεί για το μέλλον πιο στέρεες βάσεις συνεργασίας, κατανόησης και σταθερότητας.
2. Η αεροπορία μας προσφέρει σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ αεροπορική επιτήρηση και έλεγχο του εναέριου χώρου της χώρας που πρακτικά σημαίνει ότι τα ελληνικά f-16 πετάνε πάνω από τη Βόρεια Μακεδονία για να της προσφέρουν ασφάλεια. Φανταστείτε αντί για αυτά εάν δεν είχε επιλυθεί το θέμα με το όνομα πιθανώς να πετάγανε τουρκικά f-16, τα οποία πλέον νομίμως θα βρίσκονταν υπερβολικά κοντά στη Θεσσαλονίκη (5 λεπτά) και στη Λάρισα με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει, σε περίπτωση κρίσης ή επιχειρήσεων, όλο το στρατηγικό βάθος για την άμυνα της χώρας.
3. Σε όλες πλέον τις συσκέψεις και συμβούλια στο εξωτερικό μπορούμε πλέον να ασχοληθούμε με τα συμφέροντά μας και τις θέσεις μας και όχι να λειτουργούμε αμυντικά όπως προανέφερα στην αρχή.

Ποια προβλήματα μπορούν να προκύψουν σε περίπτωση μη εφαρμογής της Συμφωνίας;

Στην περίπτωση που δεν εφαρμοστεί η συμφωνία των Πρεσπών ή κατά ένα περίεργο τρόπο ακυρωθεί, καταρχάς θα υπάρχουν διεθνείς αντιδράσεις για τη χώρα μας και καταδίκες. Εχουμε δει πλέον την υποστήριξη και από τις Ηνωμένες Πολιτείες και από την Ευρωπαϊκή Ένωση και από συγκεκριμένες χώρες εντός αυτής, αυτό όπως καταλαβαίνετε είναι θέμα εξωτερικής πολιτικής και χρήζει ιδιαίτερης ξεχωριστής ανάλυσης. Στο στρατιωτικό τομέα όμως στην ουσία θα έχουμε όλες αυτές τις αρνητικές συνέπειες που προανέφερα παραπάνω και τονίζω επαναλαμβάνοντας ιδιαίτερα ότι πιθανώς την Τουρκία, με την αναθεωρητική στάση που επιδεικνύει τελευταία, θα την έχουμε πλέον απέναντί μας όχι μόνο εξ ανατολών αλλά και από βορράν.... οπότε το πρόβλημα θα είναι πιο πολυσύνθετο αμυντικά.

Οι καθυστερήσεις που παρατηρούνται στην κύρωση των μνημονίων συνεργασίας τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν στις στρατιωτικές σχέσεις των δύο χωρών;

Ήδη από το καλοκαίρι του 2019 στο στρατιωτικό επίπεδο οργανώθηκαν, σχεδιάστηκαν και υλοποιήθηκαν αυτά που προανέφερα και συνεχίζουμε και μέχρι σήμερα, από ότι γνωρίζω επιτυχώς, και κρίνω σκόπιμο ότι θα πρέπει να επεκταθούν. Ελπίζω λοιπόν να υπάρχει η λογική και η σύνεση από την κυβέρνηση αφενός να επιδιώξει και επιτύχει με διπλωματικό τρόπο την ορθή και πίστη τήρηση της Συμφωνίας των Πρεσπών και αφετέρου να εξομαλύνει τους υφιστάμενους τριγμούς εσωτερικά. Από την άλλη πλευρά, η Βόρεια Μακεδονία απαιτείται και καλείται να λειτουργήσει με γνώμονα το συμφέρον της ως χωρα, το καλό του λαού της αλλά και της σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή και να τηρήσει απαρέγκλιτα τα της Συμφωνίας των Πρεσπών. Σε κάθε περίπτωση εκτιμώ ότι η καθυστέρηση δεν ευνοεί καμία από τις δύο πλευρές στο στρατιωτικό επίπεδο πάντα όμως με γνώμονα την πίστη τήρηση των υπογραφέντων.

Και από την εμπειρία σας τι πιστεύουν οι επικεφαλής των ενόπλων δυνάμεων της γείτονος για τη Συμφωνία και τον τρόπο που αυτή επηρεάζει τις εξελίξεις στα Βαλκάνια;

Μεταφέροντας την ατμόσφαιρα των συζητήσεων αλλά και των επαφών που έγιναν το καλοκαίρι του 2019, με την απαρχή της υλοποίησης της συμφωνίας στο στρατιωτικό τομέα για την εκπαίδευση αλλά και για την αεροπορική επιτήρηση, μπορώ να μεταφέρω μία πολύ θετική στάση από την πλευρά τους σε στρατιωτικό επίπεδο αλλά και σε πολιτικό σε σχέση με τα στρατιωτικά βεβαίως θέματα. Πραγματικά μας βλέπανε σαν την ισχυρή, σταθερή και αξιόπιστη δύναμη στην περιοχή, η οποία θα μπορούσε να τους βοηθήσει και να τους βγάλει από επικίνδυνα μονοπάτια (που τα διαβλεπανε) σε συνεργασία με τις μεγάλες δυνάμεις.

news247.gr

Τσίμπα ένα… εμβόλιο!

Από Γιώργος Τζεδάκις

• Συγγνώμη κιόλας, αλλά αν ο Μητσοτάκης έχει, όντως, δύο λογογράφους, τότε ο ένας είναι σίγουρα ο… Σεφερλής.
• Ποιος άλλος θα σκεφτόταν να πει ο πρωθυπουργός σε διάγγελμά του «να τσιμπήσουν την ευκαιρία και να τσιμπηθούν»;
• Ναι, για τους νέους, τους οποίους πληρώνει για να κάνουν το εμβόλιο…
• Εκτός κι αν ο Μητσοτάκης το σκέφτηκε από μόνος του και του άρεσε.
• Και σίγουρα οι σφουγκοκωλάριοι του Μαξίμου θα τον επευφημούσαν.
• «Καταπληκτικό κ. πρόεδρε!» ή «Μα τι έμπνευση είχατε πάλι;».
• Ή «Μόνο εσείς θα μπορούσατε να το σκεφτείτε».
• Αν κι αυτό, δεν θα ήταν ψέμα!
• Σοβαρά, τώρα, ποιο είναι αυτό το φαεινό μυαλό που πρότεινε να δοθούν χρήματα στους νέους για να εμβολιαστούν;
• Και καλά, κάποιος το είπε. Ο πρωθυπουργός γιατί συμφώνησε;
• Τι ρωτάμε κι εμείς…
• Λες και τα άλλα, τα πιο σοβαρά, που αποφασίζει είναι της προκοπής…
• Από την άλλη, αυτοί οι νέοι δεν ήταν που εδώ κι ένα χρόνο κυβέρνηση και ΜΜΕ τους στοχοποιούσαν για την εξάπλωση της πανδημίας;
• Και τώρα, τους επιβραβεύουν για «τα κορονοπάρτι, τις πορείες, τις καταλήψεις και την αδιαφορία για τους μεγαλύτερους»;
• Εκτός κι αν κάτι άλλο κρύβεται πίσω από την προπληρωμένη κάρτα των 150 ευρώ.
• Λέτε να φταίει που η ηλικιακή ομάδα 18-25 εμφανίζεται κατά της κυβέρνησης σε όλες τις δημοσκοπήσεις;
• Διότι, αν ισχύει κάτι τέτοιο, μπορεί να τεθεί και θέμα προσπάθειας εξαγοράς ψήφου.
• Αλλά, πάλι, δεν θα έκανε κάτι τέτοιο ένας Μητσοτάκης, ε…
• Όπως και να έχει, είναι τεράστιο λάθος να σε πληρώνει το κράτος για να προστατεύσεις την υγεία σου.
• Βλέπετε, όμως, αντί για την εμβολιαστική εκστρατεία έδωσαν τα εκατομμύρια για την κυβερνητική προπαγάνδα.
• Και για να επιστρέψουμε στους λογογράφους του πρωθυπουργού, μπορεί και να μην φταίνε οι δόλιοι.
• Για όλα, τουλάχιστον.
• Διότι, ο Μητσοτάκης σε άλλο σημείο του διαγγέλματος είπε: «Κρατάμε τη μάσκα όταν είμαστε πολλοί, κάνουμε το εμβόλιο όταν είμαστε μόνοι μας».
• Ακόμα και τις παραγράφους μπερδεύει;
• Τελικά, ούτε μια ομιλία είναι ικανός να διαβάσει…

www.presspublica.gr

Προσοχή! Χάσμα γενεών!

“I’ve got a strong urge to fly / But I’ve got nowhere to fly to”Pink Floyd

“Οι συμβουλές των μεγάλων προς τους νέους αποσκοπούν στο πώς να τους κάνουν να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν νέοι.” Francis De Croisset

“Οι νέοι ξέρουν τι δεν θέλουν πριν να ξέρουν τι θέλουν.” Ζαν Κοκτώ

Γελωτοποιός

Τις προάλλες ένας ώριμος άντρας (ηλικιακά τουλάχιστον) καθόταν στο μπαλκόνι και προσπαθούσε να γράψει ένα κείμενο για το μπλογκ του. Στο προαύλιο της απέναντι πολυκατοικίας είχαν αράξει τέσσερις έφηβοι, γύρω στα 15.
Ήταν αγόρια που έκαναν μια “συζήτηση” του τύπου “τιναφτορεμαλάκα”. Κάθε τόσο, όταν ένα κορίτσι της ηλικίας τους πλησίαζε, ανέβαιναν οι τόνοι, καθώς και εμπλουτιζόταν το υβρεολόγιο.

Απ’ ό,τι κατάλαβα πιάνοντας το νήμα της συζήτησης, κάποιος είχε πει κάτι για τον άλλον κι εκείνος φώναζε: “Τι ‘πες για μένα, ρεμαλάκα, γαμώτο το σπίτι σου, ρεαρχίδι, που θα πεις για μένα ρεμαλάκα, εγώ σου γαμάω τον” κοκ.

Δεν τσακώνονταν, ήταν φίλοι, αλλά η συζήτηση περιοριζόταν σε ουρλιαχτά και κοσμητικά επίθετα με διάφορες προθέσεις και συνδέσμους ανάμεσα.

Του ώριμου άντρα του είχαν σπάσει τα νεύρα με τις φωνές τους, αλλά προσπαθούσε να συγκεντρωθεί και να τους αγνοήσει.

Κάποια στιγμή ένας άλλος ώριμος άντρας βγήκε στο μπαλκόνι του και τους φώναξε:

“Πιο σιγά. Ενοχλείτε.” (Ήταν 11:30 το βράδυ)

“Στον πούτσο μου, ρεμαλάκα, στον πούτσο μου”, ούρλιαξε ο έφηβος πρωταγωνιστής της συζήτησης, έτοιμος να τον κρεμάσει απ’ τα άντερα του τελευταίου ώριμου άντρα.

Ο ώριμος άντρας που είχε διαμαρτυρηθεί μπήκε στο σπίτι κι έκλεισε την μπαλκονόπορτα. Τι μπορούσε να κάνει;

Μήπως να τους πει “Όταν μιλάς σε μένα θα λες: Στον πούτσο μου, ρεμαλάκα κύριε πρόεδρε”.

Είδα την ξεκάθαρη ήττα του ώριμου άντρα απ’ τον έφηβο και αντιλήφθηκα ότι πλέον μας έχουν περικυκλώσει άγριοι νεανίες.

Όταν πρωτοβρέθηκα σ’ αυτή τη γειτονιά, πριν 15 χρόνια, ήμουν κι εγώ έφηβος. Σε μια καθυστερημένη εφηβεία των 29, αλλά σίγουρα δεν θα με θεωρούσες ώριμο άντρα. Τότε δεν έδινα καμία σημασία στους μικρότερους.

Συνέχισα να μεγαλώνω, τεκνοποίησα όπως κάνουν όλα τα ζώα, κι η γειτονιά γέμισε από μωρά και νήπια. Όχι δικά μου, εγώ για ένα φέρω την (μισή) ευθύνη. Αλλά όταν έχεις μικρό παιδί κάνεις παρέα με γονείς άλλων μικρών παιδιών, στην παιδική χαρά, στο σχολείο, και για έναν περίεργο λόγο τα βλέπεις παντού.

Όλα αυτά τα μικρά παιδιά (μαζί και το δικό μου) πλέον μπαίνουν ή μπήκαν στην εφηβεία. Και ξαφνικά έχουν γεμίσει όλοι οι τοίχοι με ταγκαρίσματα και γκράφιτι, παντού ακούς ρεμαλάκα από βαριές φωνές και μυρίζουν οι δρόμοι ποδαρίλα και ορμόνες, ενώ κορίτσια βγάζουν σέλφι όπου βρεθούν κι όπου σταθούν.

Δεν έγινε σταδιακά. Ήταν σαν αποκάλυψη (των ζόμπι). Τη μια στιγμή είχαν ακόμα σχολείο κι όλα ήταν υπό έλεγχο, μετά ξεκίνησαν οι διακοπές, το καλοκαίρι, κι οι νεανίες απελευθερώθηκαν. Οπότε όλοι οι ώριμοι, άντρες και γυναίκες, κλειδαμπαρωθήκαν στο σπίτι.

Ξαφνικά, εκεί που δεν το περιμέναμε, δημιουργήθηκε το χάσμα.

Το χάσμα γενεών δεν το προκαλούν (ούτε το επιθυμούν) οι γονείς. Εκείνοι θέλουν να έχουν πάντα κοντά τους και δίπλα τους τα παιδάκια τους, να τα ταΐζουν μπρόκολο και να βλέπουν μαζί ταινίες της Pixar.

Όμως κάποια απροσδιόριστη στιγμή τα παιδάκια δεν θέλουν πλέον να είναι παιδιά.

Το χάσμα δημιουργείται γιατί ενώ οι γονείς συνεχίζουν με προχωράνε με αργό (και σίγουρο) βήμα, οι έφηβοι ξεκινάνε να τρέξουν για να μπορέσουν να πετάξουν. Συνήθως δεν ξέρουν πού θέλουν να πάνε, δεν τα νοιάζει ο προορισμός. Θέλουν μόνο να διαχωρίσουν τον εαυτό τους απ’ ό,τι είναι παλιό, κατεστημένο, βαρετό, βέβαιο, συνηθισμένο, γονεϊκό.

Για ν’ αποκτήσεις ταυτότητα πρέπει να σκοτώσεις τους γονείς σου -κι ό,τι εκείνοι αντιπροσωπεύουν.

Στο πρώτο μέρος της εφηβείας το κάνουν όσο πιο άτσαλα γίνεται. Γιατί είναι ακόμα στο μεταίχμιο μεταξύ παιδικότητας και ενηλικίωσης. Στην πιο άχαρη ηλικία. Όπου θες να κάνεις ό,τι θες να κάνεις, αλλά δεν επιτρέπεται να το κάνεις.

Τότε σκάβουν το χάσμα, για να μπορέσουν να διαφοροποιηθούν απ’ τους “γέρους” (θα προτιμούσα να μας αποκαλούν ώριμους).

Ίσως να είναι και η πιο επικίνδυνη ηλικία, γιατί ο κίνδυνος (και κάθετι απαγορευμένο) σε ελκύει όπως το μήλο τον Αδάμ και την Εύα, αλλά δεν έχεις ακόμα τη συναίσθηση του κινδύνου.

Όπως θυμόμαστε κι εμείς απ’ την εφηβεία μας, είναι η ηλικία που μπορείς να κάνεις ό,τι μαλακία μπορείς να φανταστείς.

Στην καλύτερη περίπτωση θα πιεις ένα μπουκάλι ούζο μονορούφι και θα οδηγήσεις μηχανάκι (χωρίς δίπλωμα) τη νύχτα χωρίς φώτα. Αν επιβιώσεις από την εφηβεία, τότε αρχίζεις να μαθαίνεις.

Κι οι γονείς, τι κάνουμε; Οι ένθεοι προσεύχονται στον θεό τους. Οι άθεοι σταυρώνουν τα δάχτυλα πίσω απ’ την πλάτη.

Παρά τις συμβουλές των ψυχολόγων (“να είσαι κοντά στο παιδί σου κλπ”), ξέρουμε, γιατί το ζήσαμε, ότι η εφηβεία είναι μια άγρια ηλικία. Οι έφηβοι νομίζουν ότι είναι αθάνατοι και λατρεύουν να παίζουν στην άκρη του χάσματος. Και πάντα θα έχουν μυστικά από μας.

Προσπαθούν να φτιάξουν τον κόσμο απ’ την αρχή, εξοβελίζοντας τα γηραία στοιχεία -όπως οι γονείς τους.

Δεν ξέρω κατά πόσο θα το καταφέρουν. Εμείς (για να είμαστε ειλικρινείς, αφού πλέον είμαστε ώριμοι) δεν τα καταφέραμε. Τουλάχιστον όχι όλα όσα ονειρευτήκαμε τότε.

Πάθαμε, μάθαμε, και -κατά το μάλλον ή ήττον- συμβιβαστήκαμε.

Έχουμε πολλά να πούμε στα παιδιά μας, αλλά μάλλον θα πρέπει να περιμένουμε λιγάκι, να μας καρατομήσουν πρώτα. Πού ξέρεις; Ίσως να μας ακούν με περισσότερη προσοχή τα εγγόνια μας.

ΥΓ: Απόψε βρέχει όλο το βράδυ. Έτσι ο ώριμος άντρας μπόρεσε να ολοκληρώσει αυτό το κείμενο χωρίς να τον ενοχλούν οι έφηβοι της απέναντι πολυκατοικίας.

Μια μικρή νίκη, σε μια μάχη, ενώ ο πόλεμος έχει σίγουρα χαθεί. 

Πηγή: sanejoker.info

Η Μακεδονία, τα Μνημόνια και η ελληνική κουτοπονηριά

Μια του Ζάεφ, δυο του Ζάεφ, τρεις και την κακή μας μοίρα!

του Χρήστου Ξανθάκη 

Τον Γενάρη του ’18, ανέβαινα Σαλονίκη με το αεροπλάνο για το συλλαλητήριο το Μακεδονικό. Πτήση πρωινή για να προλάβουμε, πλάι μου καθότανε μια πολύ καθώς πρέπει κυρία μεσόκοπη..Τσάντα σινιέ, γυαλί ακόμη πιο σινιέ, ταγέρ κάτι παραπάνω από ατσαλάκωτο. Νομίζω διάβαζε τη Vogue, αλλά όχι την ελληνική έκδοση. Δεν πιάσαμε κουβέντα, πέρα απ’ τα τυπικά, την άφησα στην ησυχία της. Αμίλητη κι αυτή, ως τη στιγμή που προσγειωθήκαμε κι εκδηλώθηκε:
Άντε όλοι μαζί στο συλλαλητήριο για τη Μακεδονία μας, μου είπε. Και έκανε το σήμα της νίκης!
Αναρωτιέμαι που να βρίσκεται σήμερα αυτή η κυρία, που όλο τρέχει η κυβέρνηση να υπογράψει τα Μνημόνια συνεργασίας με τη Βόρεια Μακεδονία κι όλο στο ίδιο μέρος είναι. Με δικαιολογίες αστείες, ότι δηλαδή πήγε η «γειτονική χώρα» στο Euro κι αντί να γράφει το καρτελάκι Βόρεια Μακεδονία έγραφε Μακεδονία σκέτο και βγήκαμε εμείς απ’ τα ρούχα μας (ο Ζαγοράκης δηλαδή, που είναι και τεστοστερονούχος) και τους βάλαμε πόστα και κλάσανε αυτοί και το πήρανε πίσω, αλλά ύστερα έκανε ένα τουί αυτή η όρθια κατάρα ο Ζάεφ και πάλι για Μακεδονία μίλαγε και τα ξαναπήραμε κράνα εμείς και του γυρίσαμε την πλάτη, μπορεί να κάναμε και μουτράκια, δεν ξέρω, και ξανάκλασε αυτός, αμάν πια βρώμισε ο τόπος, και δώσε όπισθεν και ήρθαν όλα στη θέση τους, κομπλέ. Παρεξηγηθήκαμε εμείς όμως και από εκεί που πήγαιναν για υπογραφή στα θερινά τμήματα της Βουλής τα Μνημόνια συνεργασίας με τους ΒορειοΜακεδόνες, τώρα θα πάνε καλό φθινόπωρο, ίσως, δηλαδή, και μετά απ’ τις εκλογές, αν γίνουν αυτές Σεπτέμβριο πριν προλάβει ο Έλληνας να καταλάβει ότι το αγγούρι άλλοι το τρώνε και δροσίζονται κι άλλοι το τρώνε και ζορίζονται!
Εν τω μεταξύ, όπως μαθαίνουμε από τα παραπολιτικά της επικαιρότητας, έριξε άδεια ο Μητσοτάκης σε Σαμαρά και Καραμανλή αλλά δεν έπιασε γεμάτα. Αμφότεροι οι πρώην πρωθυπουργοί αρνήθηκαν να δεσμευτούν ότι θα ψηφίσουν τα Μνημόνια, έστω ότι θα κάνουν την πάπια όταν έρθουν για κύρωση στο κοινοβούλιο. Έκατσε η μπίλια στο ζερό εν ολίγοις και σφίξανε τα γάλατα, παρά την ανάσα που κέρδισε η κυβέρνηση από την κουτουράδα (;) του Ζάεφ. Σαν να ξέμεινες από μετρητά κι από κάρτες κι έβαλες βενζίνα πέντε ευρώ παρακαλετά στο Πορσικό, μπας και σε βγάλει ως το πάρκινγκ…
Αλλά σας έχω τάξει «κουτοπονηριά ελληνική» στον τίτλο και οφείλω να τηρήσω την υπόσχεσή μου. Έχω λοιπόν την έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και του ΕΛΙΑΜΕΠ, για το ζήτημα της ονομασίας της Βόρειας Μακεδονίας, από την οποία προκύπτουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα συμπεράσματα. Τον Ιανουάριο του ’18 λοιπόν (βλέπε κυρία με ταγέρ) μόλις το 25,5 % υποστήριζε σύνθετη ονομασία και 71,5 % καμία αναφορά στον όρο «Μακεδονία». Τρία χρόνια αργότερα στη σύνθετη ονομασία λέει «ναι» το 37,5 % και στο καμία αναφορά το 60,5 %. Την ίδια ώρα το 35,5 % λέει ότι η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν επωφελής για την Ελλάδα, έναντι του 81 % που λέει ότι ήταν επωφελής για τη Βόρεια Μακεδονία.
Μικρές ρωγμές, θα μπορούσε να συμπεράνει κανείς, πλην όμως αρραγές το πατριωτικό μέτωπο.
Είναι άραγε έτσι;
Δείτε, για παράδειγμα, από την ίδια έρευνα ότι 59,5 % θεωρεί «αναγκαίο συμβιβασμό» τη Συμφωνία των Πρεσπών, ότι το 53,5 % παραδέχεται ότι δίχως τη Συμφωνία οι υπόλοιπες χώρες θα αναγνώριζαν τη γειτονική χώρα ως σκέτο «Μακεδονία», ότι ένας δύο στους εκτιμά πως η Συμφωνία συμβάλλει στη σταθερότητα και το 44 % πιστεύει πως μέσω της Συμφωνίας ενισχύεται η οικονομική ανάπτυξη στη Βόρεια Ελλάδα.
Από τη μία, δηλαδή, επενδύουμε στη σημαία και από την άλλη κάνουμε κο-κο-κο μπας και κονομήσουμε. Συγγνώμη, αλλά αν αυτό δεν είναι κουτοπονηριά, τότε δεν έχω δει κουτοπονηριά στη ζωή μου!

newpost.gr

H σημειολογία στην καθημερινή ζωή των Αριστερών

Κατέ Καζάντη

«Δεν πρέπει να επιθυμούμε τα αγαθά που έχουν οι πλούσιοι,
πρέπει να τα αηδιάζουμε, να κάνουμε να αηδιάζουν
και οι ίδιοι ακόμα μ’ αυτά» (Louis Scutenaire)

H οραματική πολιτική είναι μελλοντολογία, όχι αστρολογικής αλλά πολιτικής φύσεως, με θετικό πρόσημο: έχει να κάνει με μια φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας, με έναν μετασχηματισμό δηλαδή που ήδη έχει συμβεί στο φαντασιακό, με έναν μετασχηματισμό που όντως υπάρχει ακόμα και εν αναμονή της πραγμάτωσής του.
H οραματική πολιτική έχει να κάμει με τους όρους του μέλλοντος που θες να φτιάξεις όχι μοναχά για τους φυσικούς σου απογόνους αλλά και για τον συνάνθρωπο. Προείκασμα αυτού του μελλοντικού κόσμου είναι οι όροι με τους οποίους, στο βαθμό του επιτρεπτού, διαμορφώνει κάποιος/α τη ζωή του στον ήδη υπάρχοντα κόσμο. Το δίκιο με το οποίο φέρεσαι τώρα, ας πούμε στον εργάτη, αν διαθέτεις μέσα παραγωγής και είσαι εργοδότης, είναι μια κάποια βάση για τον μέλλοντα κόσμο του τέλους της εκμετάλλευσης. Ή πώς διαχειρίζεσαι, σε χρόνο παρόντα, τη θέση εξουσίας, αν συμπεριλαμβάνεις στην απόφασή σου τον Άλλον, ως θέση και ιδέα, ή φέρεσαι μονοκρατορικά, αποτελεί, επίσης, μια κάποια βάση για τρόπο που οραματίζεσαι μελλοντικούς μετασχηματισμούς.
Αυτό που βλέπει ο διπλανός στο σήμερα αποτελεί, μάλλον ασφαλές, εχέγγυο αλήθειας για το μέλλον. Η δε ιδεολογία περνά μέσα από τους κώδικες ενός συνόλου σημείων συμπεριφοράς, μέσα δηλαδή από τα πράγματα που κάνει, ή που παραλείπει εμφαντικά να κάνει, η καθεμιά και ο καθένας. Είναι οι γνωστές, αλτουσεριανού τύπου, θεωρητικές πράξεις, εκείνες οι μικρές σημειολογικές κινήσεις που απηχούν εσώτατες αλήθειες. Όπως, επί παραδείγματι, τους βαθμούς της αλλοτρίωσης καθεμιάς/νος που αυτοπροσδιορίζεται αριστερή/ός.
Έτσι, στο εδώ και στο τώρα: μπορεί ένας/μία πολιτικός της κομμουνιστικής αριστεράς να εμπιστεύεται, για τα παιδιά του, το εκπαιδευτικό έργο ιδιωτικών σχολείων, εκείνων μάλιστα που ανήκουν στη δικαιοδοσία ιμπεριαλιστικού κράτους; Μπορεί αριστερός/η πρώην υπουργός/ίνα να νοσηλεύεται σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, αγνοώντας το Εθνικό Σύστημα Υγείας; Μπορεί έτερος/η, σε κρίσιμη ιστορική συγκυρία χειμαζόμενης χώρας, να δίδει συνεντεύξεις εξωπολιτικές, προς τέρψι των οπαδών του λάιφ στάιλ, στα πιο διάσημα ανά τον κόσμο περιοδικά, εκείνα που άλλο δεν κάνουν από το να αναπαράγουν, στερεοτυπικά, συστημικούς ρόλους; Μπορούν, επίσης, αριστερές/οί να διακόπτουν σε προορισμούς σύμβολα της χλιδής, τους οποίους ούτε από μακριά δύνανται να δουν οι προλετάριοι; Ή μπορούν να αναπαράγουν εθιμοτυπικές συμπεριφορές -εκκλησιασμοί, περιφορές εικόνων, παραστάσεις σε ποικίλες επετείους κ.ο.κ.-, κανακεύοντας την επονομαζόμενη κοινή γνώμη, δίχως καν να αναρωτιούνται εάν τούτη θέλγεται όντως από δαύτες;
Ψιλά γράμματα, θα έλεγε κανείς. Αλλά, ως γνωστόν, οι παγίδες, η ίδια η ουσία του πράγματος δηλαδή, στα ψιλά γράμματα κρύβεται. Διότι, κι εδώ, όπως και αλλού, η πολιτική των σημείων είναι ταυτόχρονα και πολιτική ουσίας. Υπό κανονικές συνθήκες, ένας/μία αριστερός/η θα έπρεπε να βδελύσσεται τον πλούτο και τα παρελκόμενα προϊόντα του. Θα έπρεπε, αφ΄ ης στιγμής ομνύει στο δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης ή της υγείας, να παραδειγματίζει τους αλλοτριωμένους με την προσωπική του στάση εμπιστοσύνης. Θα έπρεπε να αποτάσσεται κάθε λογής συστημισμό -εγχώριων, παριζιάνικων κ.ο.κ.- ΜΜΕ, καταγγέλλοντας τον. Αλλά επειδή όλοι/ες τυγχάνουν θνητοί, άρα ευεπίφοροι στην αλλοτρίωση, να ποθείς συστημικές απολαύσεις και να καμαρώνεις την εικόνα σου σε λάιφ στάιλ εκδοχές είναι και συνηθισμένο και, ίσως, συγχωρητέο. Να μην κατανοείς, όμως, ότι οι λεγόμενες “ανθρώπινες συμπεριφορές” και η μικρής κλίμακας ηθική, η οποία σου επιτρέπει ή δεν σου επιτρέπει να αβαντάρεις το σύστημα που πολεμάς, αποτελούν μορφές ενσυναίσθησης, είναι, μάλλον βαθιά, προβληματικό. Διότι δεν είναι μόνο που περιμένει στη γωνία ο αντίπαλος, να αποδείξει πόσο του μοιάζεις τελικά. Είναι που, με τούτα και μ’ εκείνα, διαμορφώνονται η κουλτούρα και ο πολιτισμός. Να δείχνεις από τα πάνω ότι εμπιστεύεσαι το σχολείο της γειτονιάς, το ΕΣΥ, το εναλλακτικό περιοδικό ή το μικρομεσαίο, ανώνυμο, οικογενειακό ξενοδοχείο, είναι από τα πλέον βασικά σήματα που χρειάζεται να αποσταλούν στην κοινωνία ώστε, σιγά σιγά, να εξέλθει από το φαύλο κύκλο των πλασματικών αναγκών που υπαγορεύει η καπιταλιστική συνθήκη. Να μην πριμοδοτείς, δηλαδή, και να μην διαφημίζεις εμμέσως με το παράδειγμά σου την περιώνυμη και ήδη πολυδιαφημισμένη “ιδιωτική πρωτοβουλία”, σε κάθε της μορφή, κι ας έχεις τους οβολούς για να το κάμεις, αποτελεί πολιτική πράξη μείζονος σημασίας.
Διότι το λαϊκότροπο με “τον παρά μου και την κυρά μου” δεν αποτελεί πολιτικό άλλοθι. Οι πληβείοι κατατάσσουν στις αλλοτριωμένες συνειδήσεις όσες/ους υποκύπτουν στα άνωθεν επιβαλλόμενα πρότυπα. Ο δε αριστερός ανθρωπότυπος, αυτός που δεν υποκύπτει στις σειρήνες της καπιταλιστικής χλιδής, καλλιεργείται ως αντιπαράδειγμα στην πράξη.

ARTI NEWS

Η Ρωσία 80 χρόνια μετά

Του Γιάννη Ραχιώτη

Στις 22 Ιούνη, συμπληρώθηκαν 80 χρόνια από την έναρξη της εισβολής στην ΕΣΣΔ της ναζιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της. Ηταν η 3η φορά που η Ρωσία -  ΕΣΣΔ δεχόταν μεγάλης κλίμακας εισβολή δυτικών δυνάμεων. Η πιο καταστροφική.  Στοίχισε περίπου 10,2 εκατομμύρια στρατιώτες και  17.000.000 άμαχους που σφαγιάσθηκαν  από τις δυνάμεις κατοχής μέσα σε τρία (!) χρόνια για  εκκαθάριση του χώρου που σκόπευαν  να  εποικίσουν με  «Αρίους». 

 Είχαν προηγηθεί, μεταξύ 1918 και 1922,  οι εκστρατείες  Βρετανών, Πολωνών, Γάλλων,  Ελλήνων κλπ, μαζί με τους Λευκούς, για την ανατροπή  του νεοσύστατου σοβιετικού κράτους που στοίχισαν στην  ΕΣΣΔ άλλα 9.000.000  νεκρούς, στρατιώτες και αμάχους.   Πιο παλιά , το 1812, ήταν η εισβολή της Γαλλίας του Ναπολέοντα και των συμμάχων της Αυστριακών , Ισπανών, Γερμανών, Πολωνών που στοίχισε τη δική της εκατόμβη.  

Ολες  είχαν κάποια κοινά χαρακτηριστικά : Διακηρυγμένο στόχο την πλήρη καταστροφή και το διαμελισμό της Ρωσίας-ΕΣΣΔ  .Προηγούμενα  σύμφωνα ειρήνης  που δεν τηρήθηκαν παρά τα  σοβαρά ανταλλάγματα που είχαν αποσπάσει από τη Ρωσική πλευρά. Την τελική νίκη του Ρωσικού  λαού   και στις τρείς. Το ασύλληπτο  κόστος σε ζωές και υλικές καταστροφές   που πληρώθηκε . Στον 20 αιώνα ήταν  από τους βασικούς λόγους που η ΕΣΣΔ έχασε τη μάχη του ανταγωνισμού με τη Δύση και  οδηγήθηκε στη κατάρρευση. 

Το ερώτημα που αναδεικνύεται με αφορμή την επέτειο  είναι αν οι ευρω-ρωσικοί πόλεμοι ήταν  απλώς γεωπολιτικά ατυχήματα . Ηταν άραγε κακές στιγμές σε μια ιστορία καλής γειτονίας;  Νομίζουμε  όχι . Οι δυτικές δυνάμεις έβλεπαν και συνεχίζουν να βλέπουν  μια  μεγάλη και ισχυρή Ρωσία σαν εμπόδιο, αφενός στην κατάληψη ζωτικού χώρου στην πλούσια σε πόρους Ανατολή,  αφετέρου στην αποικιακή και σήμερα νεοαποικιακή τους εξάπλωση, δηλαδή   σαν υπαρξιακό κίνδυνο. 

Υπάρχει σήμερα περίπτωση για μια τέταρτη περιπέτεια της Δύσης εναντίον της Ρωσίας; Η αλήθεια είναι ότι οι λόγοι δεν εξέλειπαν και η συγκυρία είναι ευνοϊκή για τη Δύση . Η Ρωσία είναι τώρα πολύ μικρότερη σε έκταση και πληθυσμό σχέση με την ΕΣΣΔ. Μετά την ένταξη στο ΝΑΤΟ  των χωρών της ανατολικής Ευρώπης, των Βαλκανίων και το πραξικόπημα στην Ουκρανία,   δεν έχει συμμάχους στην Ευρώπη πλην της Λευκορωσίας. Πρακτικά δεν έχει ούτε στον Καύκασο λόγω της  ισχυρής παρουσίας της Δύσης στη Γεωργία και  στο Αζερμπαϊτζάν, μέσω Τουρκίας και Ισραήλ.  Η μόνη στρατιωτική παρουσία της  έξω από τα όρια της πρώην ΕΣΣΔ , στη Συρία, είναι ασταθής, χωρίς σαφές γεωπολιτικό σχέδιο. Κινδυνεύει να εξελιχθεί σε παγίδα για την ίδια και τροχοπέδη στις αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Μέσης Ανατολής.  Η αντιρωσική ενότητα της Δύσης είναι μεγαλύτερη από ποτέ.  Ολος ανεξαίρετα ο δυτικός κόσμος  συμμετέχει στον οικονομικό στραγγαλισμό  της Ρωσίας με κυρώσεις  που κλιμακώνονται αδιάκοπα με οποιοδήποτε πρόσχημα . Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοιος επιθετικός συντονισμός ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Αρκεί να ανατρέξει κάποιος στα ανακοινωθέντα  των  συνόδων του ΝΑΤΟ για να διαπιστώσει ότι η  ένταση και το εύρος της πολεμικής ρητορικής προσιδιάζει σε παραμονές  πολέμου. Η επί 70  χρόνια στρατιωτική ολοκλήρωση της Δύσης σε  μία ενιαία συμμαχία , το ΝΑΤΟ, της δίνει αυτοπεποίθηση αλλά και αντικειμενικά αυξημένη στρατιωτική ικανότητα.  Δεν πρόκειται απλά για ρητορική. Το ΝΑΤΟ έχει πλέον στρατό στην Εσθονία, στα  160 χλμ από την Πετρούπολη, ναυτικό στην Μαύρη θάλασσα και διεξάγει προσομοιώσεις πολεμικής αναμέτρησης σε όλο το μήκος των συνόρων του με τη Ρωσία-Λευκορωσία με συμμετοχή εκατοντάδων χιλιάδων στρατιωτών. 

Βεβαίως η Δύση θα προτιμούσε να καταρρεύσει η Ρωσία  όπως η ΕΣΣΔ, χωρίς πόλεμο, σαν συνέπεια της στρατιωτικής, οικονομικής  και πολιτικής πίεσης . Να διασπαστεί και να δημιουργηθούν διάφορα αλληλοσπαρασσόμενα τμήματα με κυβερνήσεις μαριονέτες, στο πρότυπο των σύγχρονων Βαλκανίων. Όμως το ιστορικό προηγούμενο και η έκταση της πολεμικής προετοιμασίας υποδεικνύουν  ότι, δοθείσης ευκαιρίας, είναι έτοιμοι να  προχωρήσουν σε πραγματικό πόλεμο για να επιταχύνουν τις εξελίξεις. 

Οπως και στις παραμονές των προηγούμενων εισβολών, η μεν Δύση δηλώνει ότι θέλει ειρήνη αλλά αναγκάζεται να προχωρήσει για πόλεμο λόγω της ρωσικής …επιθετικότητας, η δε Ρωσική ελίτ, στην πλειοψηφία της, όπως  στις παραμονές των  εισβολών του Ναπολέοντα και του Χίτλερ,  δεν πιστεύει αυτό που συμβαίνει μπροστά στα μάτια της. Συνεχίζει να μιλάει για δυτικούς «εταίρους» , για «αποκατάσταση»  σχέσεων, λες και ήταν ποτέ καλές , για  οικονομική συνεργασία από τον Ατλαντικό μέχρι τον Ειρηνικό,  τήρηση των συμφωνιών κοκ.

Πέρα από τις ψευδαισθήσεις, τι έχει πράγματι  να αντιπαραθέσει  η Ρωσία σε ένα πιθανό πόλεμο που εκ των πραγμάτων θα διεξαχθεί μέσα ή κοντά στο έδαφός της και πολύ  μακριά από  τα κέντρα  ισχύος  των αντιπάλων της;  Βεβαίως το στρατηγικό βάθος. Την  προσωρινή σχετική υπεροχή σε κρίσιμους τύπους όπλων  που πέτυχε τα τελευταία 5-6 χρόνια αλλά πιθανώς  θα εξουδετερωθεί σύντομα . Ένα λαό που είναι πράγματι διατεθειμένος να προσφέρει εκατόμβες  για τη διάσωση της χώρας.  Όμως όπως και τις προηγούμενες φορές, τέτοια νίκη, αν έρθει, θα είναι Πύρρειος. Θα συνεπάγεται αραίωση και γήρανση του ήδη μικρού πληθυσμού της, καταστροφή της οικονομίας και των υποδομών και εν τέλει μακρόχρονη κοινωνική και οικονομική οπισθοδρόμηση. 

 Κατά τη γνώμη μας,  στις σημερινές συνθήκες το ισχυρότερο αμυντικό- αποτρεπτικό της όπλο είναι, για πρώτη φορά στην ιστορία , η ύπαρξη μιας ισχυρής Κίνας  με την οποία  έχει αντικειμενικώς συγκλίνοντα συμφέροντα και αμοιβαία συμπληρωματική γεωπολιτική θέση και οικονομία. Όμως η προοπτική  στρατηγικής συμμαχίας με την Κίνα και δευτερευόντως  με άλλες ασιατικές δυνάμεις εξακολουθεί να συναντάει σφοδρή αντίδραση από το φιλοδυτικό κομμάτι της Ρωσικής ελίτ  που  ελέγχει σε μεγάλο βαθμό την οικονομία. Αυτοί εξακολουθούν να ελπίζουν στους «δυτικούς εταίρους». Και ρισκάρουν όχι μόνο  την ύπαρξη της χώρας και  λαού τους αλλά και τη μόνη σωτήρια προοπτική για τον πλανήτη. Την απελευθέρωση από τη δυτική μονοκρατορία

dromosanoixtos.gr

Η μαύρη μοίρα του ΚΙΝΑΛ

Θλιβερό απομεινάρι ένδοξης εποχής, το Κίνημα Αλλαγής πάσχει εκ γενετής. Αν δεν επισυμβεί κάποιο θαύμα, το ποσοστό του θα παραμείνει καθηλωμένο και η διάσπαση, μετεκλογικώς, είναι πολύ πιθανή αν όχι βέβαιη.

Γιάννης Τριάντης

Το «Κίνημα Αλλαγής» θυμίζει ταπεινωμένο άνθρωπο μετά από μεγάλο πατατράκ στη ζωή του. Πορεύεται χαμόσυρτα, με ποσοστά που κινούνται μεταξύ αγχώδους επιβίωσης και απελπιστικού σημειωτόν.

Τα περασμένα μεγαλεία το στοιχειώνουν. Και η διαρκής υπόμνηση για την (υπαρκτή) προσφορά του ΠΑΣΟΚ στη χώρα, το κάνουν να ελπίζει-μάλλον: να έχει την αυταπάτη- ότι πάλι με χρόνια με καιρούς…

Όμως αυτά, αντί να κεντρίσουν τη λαϊκή μνήμη, γίνονται αυτεπίστροφο. Ο κόσμος που το καθήλωσε εκλογικά, αυτός ο κόσμος που πήρε τους δρόμους και πήγε (κυρίως) στον ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΔ, δεν γυρίζει πίσω.

Αφενός διότι δεν συγχωρεί την μετάλλαξη, άρα ιδεολογικά το θεωρεί απονεκρωμένο οργανισμό που δεν εμπνέει για αγώνες και ανατροπές, και αφετέρου γιατί ο κόσμος αυτός, βυθισμένος και ο ίδιος στις αντιφάσεις του, νιώθει ότι το ΚΙΝΑΛ δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει κόμμα εξουσίας. Άρα, ούτε σε επίπεδο προσωπικής φιλοδοξίας ή ιδιωφελούς λογικής καλύπτει τους ξενιτεμένους ψηφοφόρους.

Δεν συγκινεί, δεν ηλεκτρίζει, δεν πείθει το ΚΙΝΑΛ. Εν πάση περιπτώσει ο κόσμος που έφυγε, δεν αντέχει να βλέπει έναν ερειπιώνα στη θέση του δοξασμένου μεγάρου. Γι' αυτό έχει διαβεί προ πολλού τον Ρουβίκωνα, παρά τις πολλές αλλαγές προσώπων, πραγμάτων και συμβολισμών:

Αλλαγή τίτλου και σημάτων, αλλαγές αρχηγών, αλλαγές στο δυναμικό των στελεχών, αλλαγές θέσεων σε βασικά πεδία (π.χ στα εθνικά από Σημίτη και Γιώργο Παπανδρέου) και, φυσικά, το πιο θανατηφόρο: αλλαγές στην επιλογή συμμάχων (συγκυβέρνηση με ΝΔ).

Πολλές αλλαγές, ικανές να διαπομπεύσουν, να διασύρουν και να εξουθενώσουν την μαγική λέξη Αλλαγή που κάποτε είχε συγκλονίσει την Ελλάδα και κρατούσε τα σκήπτρα - αρκούσε μόνη αυτή - στο επικοινωνιακό πεδίο.

Αυτή η λέξη και «ο μάγος της φυλής», ο Αντρέας Παπανδρέου, τον οποίο ήθελαν να ξεφορτωθούν οι επίγονοι. Προπάντων ο Σημίτης και ο ΓΑΠ. Ήταν αγκάθι γι' αυτούς η προσωπικότητα, τα χαρίσματα και η ηγετική στόφα του Αντρέα. Και δυσβάσταχτο βάρος η κληρονομιά του.

Αντί να διορθώσουν τα κακώς κείμενα στο κόμμα και στη χώρα (καθεστωτική λογική, προχωρημένη διαφθορά και διάβρωση, κράτος αρχαϊκό και ερειπωμένο, λαϊκίστικη πολιτική, εκμαυλισμός και πλείστα όσα παρεμφερή κατέλιπεν φθίνων ο σπουδαίος αλλά και μεγάλος αντιφατικός, Ανδρέας Παπανδρέου), προσπάθησαν και πέτυχαν να ξηλώσουν ή να υποβαθμίσουν τα θετικά του.

Ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη αποδείχτηκε φιάσκο ολκής (εκτός από τα ΚΕΠ του Μπένου, υπάρχει κάτι, έστω και ένα εκσυγχρονιστικό βήμα κατά την σημιτική περίοδο;). Αντιθέτως, μπήκε ξυπόλητη η χώρα στην ΟΝΕ, ενώ στα εθνικά ο πλήρης αναπροσανατολισμός ,αυτός που γέννησε την Λισσαβώνα και το Ελσίνκι, έδωσε επιχειρήματα στην Τουρκία και έδεσε χειροπόδαρα τη χώρα.

Κάποια εσκυγχρονιστικά βήματα έγιναν όντως επί Γιώργου Παπανδρέου, αλλά τα σκέπασε η τέφρα του πρώτου ονειδιστικού Μνημονίου, για το οποίο θα βαρύνεται εσαεί. Για τον τρόπο που έγινε και γι΄αυτά που θα μπορούσε να αποφύγει.

Το γιατί πλήρωσε τις επιπτώσεις των Μνημονίων μονάχα το ΠΑΣΟΚ, κι όχι η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνιστά ενδιαφέρον πολιτικό γεγονός, αλλά δεν είναι της παρούσης. Το θέμα είναι ότι η Φώφη Γεννηματά παρέλαβε ένα νεκροζώντανο κόμμα με μαύρο πεπρωμένο.

Προσπαθεί φιλότιμα-όσο της επιτρέπουν οι δικές της δυνατότητες και η δυσμενής συγκυρία- , ανέδειξε κάποια νέα, δυναμικά και εξελίξιμα στελέχη (περισσότερο ικανά από κάποιους υπερεκτιμημένους του παρελθόντος, που χρημάτισαν υπουργοί ενώ ήσαν ανίκανοι ακόμη και να διατηρήσουν σε λειτουργία ένα περίπτερο), αλλά είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει η κυρία Γεννηματά το υπαρξιακής φύσεως θέμα του ΚΙΝΑΛ.

Μα μήπως θα μπορούσε να διαχειριστεί την άρρωστη αυτή κατάσταση οιοσδήποτε άλλος; Ας αφήσουμε στην άκρη την συγκυρία και τις μελαγχολικές συγκρίσεις με το ανδρεϊκό παρελθόν, κι ας ρίξουμε μια ματιά στο εσωτερικό του ενδιαιτήματος. Εκεί αληθεύει η λαϊκή θυμοσοφία: Κακό χωριό τα λίγα σπίτια.

Ανοίγεις την πόρτα και τι βλέπεις; Μια ομάδα από πρώην, που επηρεάζουν αρνητικά τον χώρο, ακόμη κι αν έχουν φύγει ή παραμένουν εκουσίως στην άκρη. Τόσα τζάκια, τόσες φιλοδοξίες, τόσα συμπλέγματα, τόσοι ανοιχτοί λογαριασμοί πως να χωρέσουν στην γκαρσονιέρα του ΚΙΝΑΛ; Ιδού, το θέαμα:

Πρώην αρχηγοί και πρωθυπουργοί που αλληλοϋποβλέπονται. Ένας συμπλεγματικός άνθρωπος (Σημίτης) που παραφυλάει σαν αλεπού για να επιτεθεί στο κοτέτσι. Ένας άλλος (Γιώργος) που έφυγε, έφτιαξε κόμμα, απέτυχε και ξαναγύρισε με τον τρόπο του. Ένα επιφανές και ικανότατο στέλεχος (Βενιζέλος) που δεν κατάλαβε ποτέ ότι μεγαλοφυία είναι η εξυπνάδα που γνωρίζει τα όριά της(Καμύ). Κι ένα άλλο (Λοβέρδος) που επίσης έφυγε κι έφτιαξε κόμμα, που δεν θυμάται ούτε ο ίδιος πως το λένε, και τώρα διεκδικεί το καπετανάτο στο αμήχανο ασκέρι.

Ο Λοβέρδος δεν στερείται ικανοτήτων (δικό του έργο η άυλη συνταγογράφηση). Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι υπουργός στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (εκεί τον οδηγεί πια ο πολιτικός προσανατολισμός του, καθώς και το αβυσσαλέο -λόγω Νοβάρτις- μίσος εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά ο Λοβέρδος δεν βολεύεται με υπουργικό θώκο σαν τον Χρυσοχοϊδη.

Η φιλοδοξία του είναι μεγαλύτερη. Ονειρεύεται να ανορθώσει το ΚΙΝΑΛ , αν εκλεγεί αρχηγός, και να αναδειχτεί ο ίδιος σε ένα είδος Ελληνα Γκένσερ. Σχετικά μικρό κόμμα, αλλά απαραίτητο για μια συμμαχική κυβέρνηση. Όχι με τον ΣΥΡΙΖΑ, φυσικά…

Και ιδού η προδιαγεγραμμένη μαύρη μοίρα του ΚΙΝΑΛ: είτε με την Φώφη είτε με τον Λοβέρδο αρχηγό, η μετεκλογική διάσπαση είναι πολύ πιθανή αν όχι βέβαιη.

Η κυρία Γεννηματά, με ανανεωμένη την εσωκομματική εντολή, θα επιδιώξει συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ, για να σαρκωθεί βιώσιμη κυβέρνηση. Δεν έχει άλλο δρόμο.

Τότε, η έκρηξη: ο Λοβέρδος και οι συν αυτώ, βουλευτές και στελέχη, επίσης δεν έχουν άλλο δρόμο. Θα φύγουν. Είναι θέμα στοιχειώδους τιμής και ευθιξίας γι΄ αυτούς, με δεδομένο -και δεδηλωμένο- τον φρενιασμένο αντι-ΣΥΡΙΖΑ εαυτό τους.

Εκτός, βέβαια, κι αν επιδοθούν σε ανερυθρίαστες κυβιστήσεις από αυτές τις γελοίες που συνηθίζονται στην πολιτική. Κυβιστήσεις που δεν έχουν σχέση με την γονιμότητα του αναθεωρείν, αλλά με την κακομοιριά της παντί τρόπω πολιτικής επιβίωσης.

Ε, το ίδιο θα συμβεί στο ΚΙΝΑΛ και αν επικρατήσει ο Λοβέρδος. Η βέβαιη άρνησή του να συμπράξει κυβερνητικά με τον ΣΥΡΙΖΑ, φωταγωγώντας δρόμο συνεργασίας με τη ΝΔ, θα αναγκάσει σε φυγή ή σε αποστράτευση πλειάδα στελεχών, μεθ΄ών και την κυρία Γεννηματά. Οπότε;

Οπότε, να τη η μαύρη μοίρα που λέγαμε. Ένα κόμμα μικρό, μικρότερο από το σημερινό, ένα κόμμα με ημερομηνία λήξεως. Τα στελέχη του διάσπαρτα θα λιπαίνουν τις μηχανές του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ ή θα ονειρεύονται την σύμπηξη νέου φορέα, σε περίπτωση ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές.

Όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, κι αν δεν συμβεί κάποιο θαύμα, την πικρή γεύση της συνεχιζόμενης καθήλωσης δεν θα την αποφύγει. Και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Από τότε που συνεστήθη, το ΚΙΝΑΛ ανταλλάσσει καλημέρες με τον αφανισμό του…

Εκτός κι αν η αποφυγή περαιτέρω εκλογικής συρρίκνωσης ή ένα ελάχιστο ποσοστό αύξησης χαρακτηριστούν θετικές επιδόσεις. Οπότε, πάσο…

www.news247.gr

"Έγκλημα μου, η προσφυγιά μου" Σωτήρης Παπατραγιάννης

Μουσική-στίχοι: Γιάννης Τσιαντής

Από το CD " Το κορίτσι του τεκέ... Οδοιπορικό Δραπετσώνα"

Εκδόσεις/παραγωγή Μετρονόμος 2020

Τραγούδι: Σωτήρης Παπατραγιάννης

Κιθάρα: Νίκος Πρωτόπαπας

Βιολί: Μιχάλης Δανιάς

Κανονάκι: Γιώργος Στογιώργης 

Κρουστά: Στράτος Σαμιώτης

Βίντεο αποσπάσματα: Ντοκιμαντέρ/τρέιλερ ( πρόσφυγες Μικράς Ασίας  μέρος Α&Β  / ταινία "Θάλασσα" Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ / Θρήνος Σύριου πρόσφυγα / πρόσφυγες στον Τετράλοφο)

https://www.youtube.com/playlist?list...

ΕΓΚΛΗΜΑ ΜΟΥ Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΜΟΥ

 

Απ’ τη Δαμασκό χειμώνα / δίχως μάνα κι αδελφό / πρόσφυγας στα εννιά μου χρόνια / φεύγω ο δόλιος να σωθώ

Ως και η θάλασσα κακιώνει / βάρκες ρίχνει στο νερό / Χάρος σήμερα κληρώνει / δε με διάλεξε νεκρό

Αχ το έγκλημα μου... είναι η προσφυγιά μου

Σα με ξέβρασε το κύμα / σε γκρεκάνικη ακτή / η μεσόγειος με αίμα / βάσταξε λεπτού σιγή

Εγγονή του εικοσιδύο / με σταφίδες και κρασί / καλωσόριζε το κρύο / Κάπως έτσι ήρθες και ’συ

…το έγκλημα μου είναι η προσφυγιά μου

Γκρέκο μου να μην αλλάξεις / Και μου γίνεις πια ντροπή / Σκέψου τι έχεις περάσει / Γερμανία, Αμερική

"... Από την ακτή Μιαούλη έως το λιμάνι της Κρεμμυδαρούς έβλεπες ταλαιπωρημένους Μικρασιάτες, άλλους κατάχαμα να παρακαλάνε για μια χούφτα νερό κι άλλους να οργώνουν την ακτή μπας και βρουν κανένα απάγκιο να πλαγιάσουν. Το πρώτο διάστημα επιτάχθηκαν όλα τα δημόσια κτήρια και στηθήκαν σκηνές σε ανοιχτούς χώρους ως προσωρινά καταλύματα. Το Δημοτικό θέατρο, γυναικωνίτες και εκκλησίες, σταθμοί και βαγόνια, προβλήτες ακόμα και υπόστεγα της πλατείας Καραϊσκάκη.  Οι εύποροι πειραιώτες όμως ήταν διστακτικοί, δεν τους καλό θέλανε στα πόδια τους, ήρθαν οι τουρκομερίτες και οι τουρκόσποροι να μας πάρουν τις δουλειές, μουρμούραγαν. Δεν άργησαν να εμφανιστούν κι οι «καλοθελητές». Μισάνθρωποι χωρίς ίχνος συμπόνοιας δεν δίσταζαν να αισχροκερδήσουν πάνω στον πόνο και στην οδύνη του κοσμάκη, εξαργυρώνοντας την ανάγκη για επιβίωση με ευκαιριακές μπίζνες.

«Μια λύρα η κούπα γάλα μαντάμ»

«Δυο μηνιάτικα μπροστά και κάθε πρώτη του μηνός…»

«Για σένα μίστερ, δυο χρυσαφικά το κομμάτι λαμαρίνας»

«Κοπελιά, θα σου ‘ χω σπίτι και φαγί ,εσύ το μόνο που θα κάνεις δυο, τρεις ξεπέτες την ημέρα με κανένα λοχαγό»

Το κορίτσι του τεκέ... Οδοιπορικό Δραπετσώνα Γιάννης Τσιαντής

ΥΓ του blog: .....ο χρόνος κύκλους κάνει... πρόσφυγας το 22, εβραίος στο ναζιστικό στρατόπεδο και τα πογκρόμ, κομμουνιστής στα βουνά και τα ξερονήσια, μετανάστης και ναυαγός πνιγμένος στα νερά της Μεσογείου και σήμερα ανεμβολίαστος μικροαστός, neo-con, φιλοτομαριστής που ενδύει με αντικαπιταλιστική φρασεολογία τα ατομικά του δικαιώματα νομίζοντας ότι δημιουργεί επαναστατικές συνθήκες ή κάνει αντίσταση.... χαρακτηρισμοί, αφορισμοί σαν ύβρεις που αποδίδουν αυτοί, αριστεροί η δεξιοί δεν έχει σημασία, που πάντα χαράσσουν διαχωριστικές γραμμές ημετέρων και άλλων, αυτοί που δεν θέλουν να ακούσουν την αντίθετη φωνή, δεν θέλουν να ακούσουν την αντίθετη άποψη, δεν θέλουν να ακούσουν το επιχείρημα το αντίθετο, γιατί τους τελειώνει το οπλοστάσιο των δικών τους επιχειρημάτων, ο δικός τους εγωϊσμός και αυθεντία και λιγοστεύει η ψυχή και η γνώση τους... κι όπου δεν πίπτει ο λόγος πίπτει η ράβδος..... κι αυτό, το νέο κυνηγι μαγισσών, λέγεται κατ’ αυτούς δημοκρατία.... το πλοίο της ιστορίας τραβάει την ρώτα του κι ο δικαστής θα κρίνει σε καθυστερημένους χρόνους όπως πάντα, αλλά θα κρίνει....

Ένα ήρεμο καλοκαιράκι;

Από Σύνταξη

Ηκυβέρνηση θριαμβολογεί και υπόσχεται καλύτερες μέρες, χωρίς βέβαια να σταματά τις «κατεδαφίσεις» σε κοινωνικό επίπεδο. Μετά και την συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν, κλείνει το μάτι για ένα ήρεμο καλοκαίρι…

Η Αθήνα εισπράττει τα εύσημα της Κομισιόν αφού εφαρμόζει με πειθήνια υπακοή ό,τι έχει παραγγελθεί («μεταρρυθμίσεις», προσφυγικό, πράσινη ανάπτυξη και ψηφιοποίηση). Από την άλλη, δέχεται τα συγχαρητήρια του Πάιατ και των ΗΠΑ για όλες τις διευκολύνσεις της και την στάση που τηρεί στο ΝΑΤΟ. Λαμβάνει και τις επιδοκιμασίες Ερντογάν γιατί τώρα θα λύνουν τα προβλήματα οι δύο χώρες με διάλογο χωρίς όρους, προϋποθέσεις και ανάμειξη τρίτων…

Το χειρότερο είναι ότι τελικά θα οδηγηθούμε να γίνει το κέφι και των τριών παραγόντων. Σε βάρος κάθε ιδέας διεξόδου, ή ακόμα και ύπαρξης της χώρας έστω με δεδομένα κοντά στα σημερινά. Κι αυτό γιατί καμία από τις τρεις δυνάμεις (Ε.Ε., ΗΠΑ, Τουρκία) δεν θέλει να τα χαλάσει οριστικά με την άλλη. Ενώ εκτιμούν ότι το «μαξιλάρι» Ελλάδα μπορεί να μικρύνει, να στριμωχθεί ή να μπαλωθεί χωρίς μεγάλες αντιστάσεις. Και βέβαια, δεν υπάρχει κυβέρνηση ή πολιτικός κόσμος που θα αξιοποιούσε τυχόν αντιθέσεις τους προς όφελος της χώρας. 

Την ποιότητα του πολιτικού κόσμου την είδαμε και στη γελοιότητα της «μητέρας των μαχών» για το εργασιακό. Η… μάχη δόθηκε στη Βουλή με μεγάλα λόγια αλλά και ψήφιση περίπου 50 διατάξεων από τον ΣΥΡΙΖΑ και 70 από το ΚΙΝΑΛ. Απ’ έξω, οι αναιμικές εκδηλώσεις χαιρετίστηκαν από όλους σαν «σεισμός», «κοσμοπλημύρα», «ποτάμι βουερό» και άλλα τέτοια.

Στο μέτωπο της πανδημίας έχουμε ακόμα μια φάση, και πάλι τυχοδιωκτική και επικίνδυνη. Γενικό «άνοιγμα» είναι το μήνυμα των αποφάσεων που λαμβάνονται. Θα προβληθεί και πάλι το τουριστικό κάλεσμα: Ελάτε, είμαστε Covid free!

Αυτά συμβαίνουν ενώ οι νέες μεταλλάξεις απειλούν και οι εμβολιασμοί είναι σε χαμηλό επίπεδο. Ο τουρισμός όμως είναι σταθερά υπεράνω της υγείας. Κι όταν έρθει το τέταρτο κύμα, θα φταίει πάλι ο κόσμος…

Ισχύει ότι μετά από 9 μήνες καραντίνα, όλοι θέλουν να νοιώσουν ελεύθεροι. Μετά από μια καραντίνα πρωτοφανών διαστάσεων, παλινωδιών και προχειρότητας. Οι άνθρωποι θέλουν να νοιώσουν ο ένας δίπλα στον άλλο, θέλουν έξοδο, διακοπές, μπάνια. Όποιοι μπορούν θα το προσπαθήσουν. Παράλληλα, η τουριστική – πολιτιστική «βιομηχανία» θέλει να δουλέψει στο φουλ και χωρίς ιδιαίτερα μέτρα.

Ένα τμήμα θέλει να ξεσαλώσει, ενώ υπάρχουν ανησυχητικά δείγματα για τα ήδη συντελεσθέντα ψυχικά τραύματα. Η κοινωνία γίνεται πιο ρευστή και συχνά τα ηθικά πλαίσια διαλύονται. Εγκλήματα που παίρνουν άλλη διάσταση, ακόμα και 15χρονα κορίτσια μαχαιρώνονται μεταξύ τους, βιασμοί κατά συρροή. Ο υπόκοσμος μπερδεύεται με τον επίσημο κόσμο. Η αντικοινωνική συμπεριφορά ανατροφοδοτείται διαρκώς και με πολλούς τρόπους.

Ήρεμο καλοκαίρι; Η Ν.Δ., μετά τα εργασιακά, σχεδιάζει καταιγίδα μεταρρυθμίσεων σε ασφαλιστικό και παιδεία. Η Βουλή δεν θα σταματήσει να λειτουργεί.

Ήρεμο καλοκαίρι; Η Τουρκία μετά τα χαμόγελα, και αφού τσέπωσε 5 δισ. από την Ε.Ε. για τους πρόσφυγες, εκδίδει 3 Navtex στο Αιγαίο από Ιούλη μέχρι Σεπτέμβρη. Κάνει και πειρατικά ρεσάλτα με κομάντος σε κυπριακά αλιευτικά. Λίγο πιο μακριά, στη Μαύρη Θάλασσα, η Ρωσία προειδοποιεί βρετανικό πολεμικό πλοίο με πραγματικά πυρά.

Για το καλοκαίρι, ας φροντίσουμε σώμα και μυαλό. Προσέχουμε την υγεία τη δική μας και των δίπλα μας (εμβόλιο, τεστ, συστάσεις γιατρών, αποστάσεις και μάσκα όπου χρειάζεται, απαίτηση να τηρούνται τα στοιχειώδη μέτρα). Η χαλάρωση δεν πρέπει να γίνει γενικό ξεχείλωμα. Αυτό έχει εφαρμογή και στη γενικότερη υπόσταση της χώρας. Τα δε «πνευματικά μέτρα» περιγράφονται δυσκολότερα, είναι όμως κι αυτά αναγκαία και μας αφορούν όλους…

edromos.gr