Η υπόθεση της γυναικοκτονίας της Κάρολαϊν ανέδειξε αυτό που όλοι υποψιαζόμασταν: Πως βιώνουμε μια συνθήκη όπου ο τρόπος σκέψης τον οποίο καλλιεργούν τα κυρίαρχα ΜΜΕ, μας μεταφέρει σε σκοτεινές εποχές που το αντρικό πρότυπο ήταν ποτισμένο με βία μέχρι το μεδούλι. Εποχές που μειοψηφούσε ο άντρας που δεν χτύπαγε την γυναίκα του.
γράφει ο Σοφοκλής Αρχοντάκης
Αφήνοντας στην άκρη τους Μπαλάσκες, το νομοθέτημα της Συνεπιμέλειας, όπου δεν χρειάστηκε να περάσουν 40 μέρες για να προκύψει το πρώτο περιστατικό, όχι «απλής» κακοποίησης αλλά δολοφονίας και δη γυναικοκτονίας, με όλα τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του όρου, πρέπει να αρχίσουμε να αντιλαμβανόμαστε πως για να αποτινάξει το αντρικό φύλο τις στρεβλώσεις εξαιτίας των λανθασμένων προσλαμβανουσών και της κακής εκπαίδευσης, θα χρειαστεί βοήθεια από αυτούς που επηρεάζουν την κοινή γνώμη. Βοήθεια που, με μερικές λαμπρές εξαιρέσεις δημοσιογράφων, ειδικά από την τηλεόραση που το κοινό της ενημερώνεται ως επί το πλείστον αποκλειστικά από αυτή, δεν πρόκειται να πάρει.
Ο απόλυτος έλεγχος, η χειραγώγηση, η ψυχολογική βία, η αίσθηση ιδιοκτησίας πάνω στην Κάρολαϊν και το μωρό, η έλλειψη βοήθειας προς αυτήν η οποία φέρονταν στα όρια της επιλόχειας κατάθλιψης, μέχρι και χρήση του σκύλου και του μωρού ως props για το staging της υποτιθέμενης ληστείας μετά φόνου, όλα αυτά είναι δείκτες πως το αντρικό φύλο πονάει. Και πονάει κυρίως το γυναικείο φύλο.
Φυσικά, θα βρεθούν εκατοντάδες άντρες να αρχίσουν τα επιχειρήματα καλοπροαίρετα ή μη, περί Not All Men ή όχι όλοι οι άντρες και αυτό είναι αλήθεια. Όμως δεν παύει να σημαίνει πως αν κοιτάξουμε γύρω μας με προσοχή, θα δούμε δεκάδες Κάρολαϊν εν τη γεννέσει, δεκάδες μικρές ελεγείες βίας. Μπάμπηδες ολούθε και άντρες μετρημένους. Γιατί ο άντρας δεν θα σκότωνε την γυναίκα του, το σκυλί του, δεν θα έστηνε το «μωράκι» πάνω στην νεκρή μαμά του. Αν το ένστικτο του άντρα είναι να προστατεύσει την οικογένειά του, οι Μπάμπηδες τις καταστρέφουν.
Η κακή εκπαίδευση, ξεκινά από το σπίτι, τόσο από τους μπαμπάδες, όσο και από τις μαμάδες. Το να δημιουργήσεις άλλωστε έναν άχρηστο άνθρωπο, δεν θέλει τέχνη.
Από τους «άντρες-παιδιά που δεν κάνουν γυναικείες δουλειές», με αποτέλεσμα ένα μεγάλο μέρος του αντρικού πληθυσμού να μην μπορεί (θέλει) να μαγειρέψει, να καθαρίσει το σπίτι, να έχει ουσιαστικό έλεγχο της ζωής του χωρίς την παρουσία των γυναικών να κάνει την «λάντζα».
Αυτό μπορεί να είχε μια πρακτική εφαρμογή όταν ο άντρας εργαζόταν και η γυναίκα ασχολούνταν αποκλειστικά με τα οικιακά, όμως με την πτώση των μισθών και την ζωτικής σημασίας ανάγκη για ανεξαρτησία, αυτονομία, αυτοδιάθεση και επιβίωση, απλά το γυναικείο φύλο κάνει ζογκλερικά ανάμεσα στην εργασία, τις δουλειές του σπιτιού (στις περιπτώσεις που ο άντρας δεν «την βοηθάει στις δουλειές ΤΗΣ») και την ανατροφή των παιδιών.
Το τελευταίο που λείπει είναι η ψυχολογική και σωματική βία και οι τηλεοπτικοί σπόνσορές της.
Οι "άντρες που δεν κλαίνε", που είναι ο καλύτερος τρόπος να αποκόψεις έναν άνθρωπο από τα συναισθήματά του.
Οι άντρες που δεν γελάνε για να μην φαίνονται αδύναμοι.
Οι άνδρες που δεν φιλούν, δεν αγκαλιάζουν. Που δίνουν, αλλά δεν δέχονται βοήθεια γιατί δεν είναι αδύναμοι και η αποδοχή βοήθειας είναι για τους φλώρους.
Πολλά τα κλισέ, ακόμα περισσότερες οι στρεβλώσεις που αποκόπτουν έναν άντρα από κάθε μορφής συναίσθημα και δημιουργούν τους Μπάμπηδες της διπλανής πόρτας.
Οι γονείς μας και οι παππούδες μας, μεγάλωσαν σε μια κοινωνία όπου η βία κατά των γυναικών πέρναγε -κυριολεκτικά και μεταφορικά- από το χέρι του άντρα.
Η ψυχολογική και η σωματική βία κατά ολόκληρης της οικογένειας, δεν ήταν τόσο μακρινή υπόθεση ακόμα και την δεκαετία του 90.
Το αντρικό φύλο κακοποιημένο βάναυσα -κυριολεκτικά- από την πατριαρχία έχει γνωρίσει το τέρας με όλες αυτές τις μορφές του. Το στοίχημα είναι τι θα κάνει με το δικό του, προσωπικό τέρας.
Η επιλογή είναι να αποφασίσουμε αν κάποιος θέλει τον δύσκολο ψυχικά δρόμο του επαναπρογραμματισμού και της μεταμόρφωσης του χαρακτήρα προς το καλύτερο ή αν θέλει να παραμείνει στον δρόμο της βίας, την κανονικοποίησης και των ελαφρυντικών προς αυτήν και κάποια μέρα να ξυπνήσει και να πιάσει τον εαυτό του να παρακολουθεί Γιώργο Αυτιά. Γιατί ο δρόμος του Γιώργου Αυτιά έχει χάϊδεμα. Έχει ευχολόγια. Έχει ο Θεός. Δεν έχει κόπο, δεν έχει πράξη. Δεν έχει δυσκολία. Έχει καλοντυμένα τέρατα. Μπαμπάδες που δολοφονούν μητέρες στον ύπνο τους με την εκπομπή του Αυτιά να περνάει ως τίτλο στο σούπερ:
«Έπνιξε την Κάρολαϊν γιατί του είπε πως θα έφευγε με το μωράκι».
Σε ένα πάνελ με τον πνευμονολόγο και τον εργατολόγο, που ως άνθρωποι ή επιστήμονες του κλάδου τους μπορεί να είναι εξαίρετοι, αλλά δεν είναι ειδικοί να αναλύσουν αυτά τα ζητήματα. Κρίμα που δεν είχε και φοροτεχνικό το πάνελ, να μας πει για τον ΕΝΦΙΑ της μεζονέτας του όμορφου πιλότου με την ζωή σαν παραμύθι. Με την διαφορά πως αυτό το παραμύθι είχε δράκο.
Η τηλεόραση επίσης πονάει.
Περισσότερο πονάει εμάς, άντρες και γυναίκες, δημιουργεί νέες Κάρολαϊν και νέα ορφανά. Κλείστε τις. Μαζί και τα ημερολόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου