Δεν ήθελα να το ζορίσω το κείμενο αυτό. «Θα γράψω για εκείνη όποτε κι αν μου βγει», είπα. Είναι η μέρα τέτοια, όμως, που δεν μου επιτρέπει να μην το κάνω. Θα πιεστώ και θα το βγάλω για να της το χαρίσω. Κι ας βγαίνουν όλοι σήμερα να μιλούν για εκείνη. Κι ας λένε πως ήταν «δική τους» κι ας ήταν πραγματικά. Τώρα κάπως είναι και δική μου, σωστά; Δεν έχω σκοπό, άλλωστε, να κάνω τη διαφορά λέγοντας πως δεν μου είναι κάτι. Είναι ίσως η μοναδική μέρα κατά την οποία δεν θέλω να διαφέρω, αλλά να ομοιάζω. Και να ψαρεύω επίμονα συνοπαδούς, για να ισχυροποιείται η σέχτα μας.
Ιούνιος. Το καλοκαίρι είναι εδώ. Αναρωτιέμαι πόσα σπουδαία συνέβησαν το καλοκαίρι του 2002. Άξιζε άραγε για κάποιον να φύγει από τη ζωή εκείνο το καλοκαίρι; Σήμερα, παραδόξως, αναρωτιέμαι αν υπήρξε πραγματικά κι αν έφυγε στ’ αλήθεια τότε, ή αν απλά δραπέτευσε στον υπεραισθητό κόσμο. Πάντα ρωτάω για εσένα τους πιο μεγάλους: «Ξέρεις ποια είναι η Μαλβίνα Κάραλη;». Όλοι απαντούν «Μα είναι δυνατόν να μην την ξέρω; Όλος ο κόσμος την ξέρει». Και χαίρομαι. Δεν με πιάνει εκείνο το κομπλεξικό που σε πιάνει με κάποιους ανθρώπους, που θέλεις να τους έχεις μόνο για εσένα, να τους ιδιοποιείσαι. Ανήκει σε όλους μας.
Θα το πω, όμως: μερικές φορές θυμώνω απίστευτα μαζί σου όταν σε διαβάζω να γράφεις πως θέλεις να ζήσεις δίπλα στον Άρη Βελουχιώτη και την ίδια ώρα να γράφεις πόσο όμορφα περνάς στο Παρίσι τρώγοντας τυρί chèvre. «Μα πού είναι η ιδεολογία σου;», φωνάζω. Πώς από τον Σένμπεργκ και τον Πεντερέτσκι μεταπηδάς στην Πόλυ Πάνου έτσι αχαλίνωτα, χωρίς υποψία θορύβου; Μου δίνεις την απάντηση λέγοντας πως τα δέχεσαι όλα σαν σκουπιδοφάγος και πως αυτή είναι η διάθεση της στιγμής και πως πάντα χρησιμοποιείς ένα ρόλο. Και εγώ να διαφωνώ και να λέω ότι δεν την αντέχω τόση ρευστότητα, ότι προτιμώ μια κάποια ευστάθεια. Και μετά να με σώζεις από τη δυσλειτουργία με το «εγώ είμαι εδώ για να σε αποενοχοποιήσω».
Υπάρχει μια ομάδα στο Facebook, στην οποία άνθρωποι πουλάνε τα παλιά βιβλία τους σε άλλους. Εκεί κατάφερα επιτέλους να βρω το «Τα κορίτσια στη Σαβάνα» και το «Αθώος σαν αγαπημένος». Δυο άγνωστοι προσφέρθηκαν να μου τα δώσουν. Κι εγώ γονατιστός να τους ευχαριστώ. Το σκουπίδι του ενός είναι πάντα ο θησαυρός του άλλου, διάολε. Και μετά οι αγαπημένοι σου που τους ένιωσα οικείους και τους έκανα μέσα στα χρόνια δικούς μου: Μπρυκνέρ, Μπροχ, Κούντερα, Παπαγιώργης, Χειμωνάς, Ταρκόφσκι, Ζουλάφσκι, Μπέργκμαν. Και πόσοι άλλοι. Όλοι πατέρες και ανυψωτές, που όπως άνοιξαν σε εσένα τα μάτια, τώρα τα ανοίγουν και σε εμένα.
Οδός Πλουτάρχου. Απέναντι από την Βρετανική Πρεσβεία. Το σπίτι σου κάποτε. Κάπου είχε γραφτεί πως εδώ γύρω σε κυνηγούσαν για να σου επιτεθούν οι Πασόκοι. Προαύλιο της Μητρόπολης. Κάπου εδώ σε είχε δει μια κάμερα να τρέχεις με σκυμμένο το κεφάλι να αποχαιρετήσεις τη φίλη σου, Αλίκη. Οδός Αβάντων, Χαλκίδα. Κάποτε εδώ διατηρούσε το χαρτοπωλείο του ο πρώτος σου σύζυγος. Κι εσύ εδώ νέα μ’ ένα μωρό στην αγκαλιά. Λιμένι Μάνης. Εδώ σε μία από τις τελευταίες σου εκδρομές, όπου έκλεψες το κλειδί του ξενοδοχείου. Κοτόπουλο με κάρι. Πήρα τη μαγική συνταγή σου και την σέρβιρα έτσι στο άκυρο στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι και είχε κάνει μεγάλο σουξέ.
Η Μαλβίνα Κάραλη είναι η ιδέα της, ο «Μαλβινισμός», ο τρόπος με τον οποίο επηρέασε τα πράγματα. Είναι η τέχνη με την οποία εμπαίζει τον Σημίτη, τον Κατσιφάρα και τον Πάγκαλο, γιατί έτσι θέλει. Είναι οι εξομολογητικές γεμάτες αλήθειες συνεντεύξεις της, οι ατάκες από τα βιβλία με τις οποίες έχει κολλήσει και θέλει να τις μοιράζεται με όλους, είναι όταν δηλώνει πως θέλει να είναι πάντα η νύφη, πως νιώθει Εβραία, όταν λέει πως ο άνθρωπος με τον σκύλο μπορούν να έχουν το ειδύλλιο και πως αυτό θέλει να είναι στην ερωτική της σχέση, μια σκύλα. Είναι τα καλιαρντά της, ο μύθος πως παραβίασε το αγιορείτικο άβατο γιατί πάλι έτσι ήθελε κι εκείνη η αστεία συνήθειά της να αλλάζει τα γένη των ουσιαστικών. Είναι ο ενικός που χρησιμοποιώ για εκείνη.
Γράφεις στη «Σαββατογεννημένη» το γνωστό: «Εγώ γλίτωσα και δεν είμαι πλέον σαν κι εσάς. Και χόρτασα. Και λεφτά. Και οικογένεια κι αγάπη. Κυρίως αγάπη.». Αν ήσουν χορτάτη, εμένα μου αρκεί. Έζησες τη ζωή σου όπως την ήθελες, έκανες ό,τι ήθελες, όπως το ήθελες. Ξέρω απλά πως υπήρξαν εποχές σε αυτό εδώ το «γούπατο», όπως έλεγες, που το να βγαίνεις στην οθόνη μας και να πετάς το κάπως σουρεάλ «Πολεμόχαρη φυλή της τηλεόρασης, καλησπέρα» θα ήταν κάτι παραπάνω από μια ευνοϊκή συγκυρία. Κι ας υπήρξες κάπως αντιφατική κι ας άλλαζες συνέχεια δισκέτα. Εγώ θα σε κατευοδώσω και σήμερα με το “Into My Arms” * του Nick Cave και με τον αγαπημένο σου χαιρετισμό του Άρη: «Καλήν αντάμωση στα γουναράδικα». Κι ένα είναι σίγουρο: πως όσο τσαούσικη κι αν ήταν η εισβολή σου στη ζωή μας, άλλο τόσο δόλιος κι αρπακτικός ήταν ο θάνατός σου.
Κι αυτό είναι που ενισχύει την επιθυμία για εσένα, το έχω… «καρατσεκάρει».
* εδώ η ελληνική απόδοση 'Άδεια μου αγκαλιά" (Into my Arms) - Διονύσης Σαββόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου