Είναι κάτι, ας το πούμε, σαν βίτσιο. Πού και πού επανέρχεται μέσα μου περισσότερο ως ανάγκη διαφυγής παρά ερμηνείας. Ισως γιατί τις περισσότερες φορές καταλήγω στο να χαμογελάω από μοναχιά μου. Γιατί απ' αυτούς είμαι -που γελάνε από μοναχοί τους. Γι' αυτό κρατάω και την παρούσα στήλη: για να (με) γράφω και να γελάω.
Μετά τα... άνωθι εξομολογητικά και πένθιμα, περνάμε στα βιτσιόζικα και σαρκαστικά: σαν συμβαίνει κάτι που αδυνατώ να καταλάβω και με τη λογική και με το παράλογό μου, σκέφτομαι τι να κάμουν και τι να σκέφτονται εκείνη τη στιγμή οι άλλοι. Οι όποιοι άλλοι. Το αυτό συνέβη και προχθές Τετάρτη, ημέρα συζήτησης και ψήφισης του αντεργατικού νομοσχεδίου του Σούπερ-χατζηδάκη-μαν.
Τι να συνέβαινε στη ζωή και τα κεφάλια των Ελλήνων εκείνη τη μέρα; Πόσοι θα κατέβηκαν στους δρόμους; (Χωρίς μέσα μεταφοράς να λειτουργούν -αυτό πάλι, που γίνεται σε κάθε απεργία, δεν μπόρεσα ποτέ να το καταλάβω.) Πόσοι θα σκέφτηκαν τι μπορεί αυτό να σημαίνει για τους ίδιους και τα παιδιά τους -αν έχουν φυσικά; (Γιατί είναι και κάτι γυναίκες που σκέφτονται πτυχία και καριέρες και μου φτάνουν στα 40φεύγα και μετά είν' αργά για τέκνα Βαγγελιώ μου -όπως πήγαν να πουν σ' ένα συνέδριο κάτι επιστήμονες, παπάδες και νεοφιλελεύθεροι χλεχλέδες, όλοι άντρες εννοείται.) Και κυρίως πόσοι θα παρακολούθησαν τη συζήτηση στη Βουλή; (Καλέ όχι όλη, έστω λίγο. Μην είμαστε και πλεονέκτες...)
Σε αυτή τη ρημαδοσυζήτηση, λοιπόν, ακούστηκαν μαργαριτάρια. Ποια διδακτορικά; (Δεκάδες θα μπορούσαν να προκύψουν.) Ποια συμπεράσματα; (Βγάλε δάχτυλα και χέρια και μέτρα.) Ποια επιχειρήματα; (Τι 'ν' τούτο πάλι;) Αν κάτι ακούστηκε, ήταν αλήθειες. Βαθιές, ανήλιαγες, τρομαχτικές, σαρκοβόρες, υψηλές, γελοίες, αυτοαναφορικές, πονεμένες -απ' ούλα είχε ο μπαχτσές. Τίγκα στο ζαρζαβατικό και το μεταλλαγμένο. Εντάξει, υπήρξαν και κάτι ξέμπαρκοι που κάτι σοβαρά είπαν, αλλά άμα σου βρομάει η μπάμια, τι να φτουρήσει η δεντρολιβανιά από δίπλα; Ούτε καν!
Καταρχάς, καθώς το σύστημα δεν δρα ποτέ μόνο σε ένα επίπεδο, η προχθεσινή κοινοβουλευτική συζήτηση άρχισε δύο μέρες πριν με τις πανελλήνιες. Θέμα Εκθεσης; Δεξιότητες και εφόδια των νέων για το μέλλον!
Μωρέ, 20 με τόνο -τι τόνο; Με όλες τις οξείες, βαρείες και περισπωμένες και υπογεγραμμένες μη σου πω!- θα έβαζα σε όποιον έγραφε: Ποιο μέλλον; Το δικό τους ή το δικό μας; Μωρέ να δεις που ο ίδιος ο Κυρανάκης θα 'βαλε το θέμα. Γιατί το σύστημα δεν δρα ποτέ για τώρα μόνο. Βλέπει μακριά και κάνει τα κουμάντα του από τα τώρα.
Από τα τώρα θα πρέπει να μάθουν τα ζαβά της χώρας τούτης (γιατί ως τέτοια τα αντιμετωπίζουν -κάποια βέβαια είναι κιόλας, καθώς τους ρώτησαν για το Σείριο του Γκάτσου και μου 'γραψαν για τη Συρία!), από τώρα λοιπόν πρέπει να μάθουν όλα τους ποια είναι η σωστή απάντηση. Και μάλιστα να κοπούν αν δεν δώσουν τη σωστή απάντηση... κατά Κυρανάκη βεβαίως βεβαίως. Γιατί δεν νομίζω να περάσει κανένα τους αν έγραφε πως πρέπει να διαβάζει σπουδαίους διανοητές και να ξεκινήσει την παγκόσμια επανάσταση -κι ας είναι και γ@μώ τις δεξιότητες να κάνεις κάτι τέτοιο.
Μην τρέχετε στους φροντιστηριάρχες! Οι απαντήσεις στο θέμα της Εκθεσης των πανελληνίων δόθηκαν δύο μέρες μετά από τους Μητσοτάρχες. Στη Βουλή. Ακούω και γράφω. Δεξιότητα 1η: Γίνε απεργοσπάστης! «Οι απεργίες γίνονται από λίγους σε βάρος των πολλών, με κανόνες της ζούγκλας!» είπε. Δεξιότητα 2η: Μην είσαι αμφισβητίας! «Οσοι αμφισβητούν το νομοσχέδιο είναι οπαδοί της συντήρησης και της καθήλωσης» είπε. Δεξιότητα 3η: Ν' ασχολείσαι μόνο με μεγάλους αριθμούς, αλλά από την ανάποδη! «Ο κόσμος αλλάζει με μεγάλους ρυθμούς. Σας ακούω να υπερασπίζεστε τη μεταρρύθμιση του 1982 και δεν αντιλαμβάνομαι πώς είναι δυνατόν να μιλάμε με τους ίδιους όρους 40 χρόνια μετά» είπε.
Μετά απ' αυτά που είπε ο πρωθυπουργός της χώρας, μπας κι έγινε κατανοητό ποιο ήταν πραγματικά το φετινό θέμα της Εκθεσης; (Η απάντηση για όσους δεν, δίνεται στον τίτλο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου