Τυράννια Βάπιρελ
Η πανδημία COVID-19, άνοιξε τη συζήτηση για την λειτουργία των συστημάτων Υγείας, παγκοσμίως. Στην Ελλάδα το Εθνικό Σύστημα Υγείας, ξεπέρασε τα όριά του τουλάχιστον 4 φορές, ενώ τα σχέδια της Νέας Δημοκρατίας για μερική ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών πάγωσαν, λόγω της πανδημίας. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα πρέπει να αποβάλλει τον ”κρατισμό” και να ιδιωτικοποιήσει τον κλάδο της υγείας. Στο άρθρο αυτό, θα επιχειρήσω, με την βοήθεια διεθνών πηγών, να καταγράψω αναλυτικά τι συμβαίνει σε μια από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες χώρες αυτού του πλανήτη, που διαθέτουν ιδιωτικό σύστημα ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης, τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Είναι καλύτερο, οικονομικότερο και αποδοτικότερο το σύστημα;
Πριν προχωρήσουμε στις ΗΠΑ, ας κάνουμε μια μικρή αναφορά στο Ελληνικό σύστημα, το οποίο είναι μικτό. Η Ελλάδα, από την δεκαετία του 1980 (πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) διαθέτει ενιαίο, κρατικό, δωρεάν προσβάσιμο, σύστημα υγείας, το γνωστό σε όλους ΕΣΥ. Με τις τελευταίες αλλαγές, η χώρα χωρίζεται σε 7 Υγειονομικές Περιφέρειες (ΥΠΕ). Τα Νοσοκομεία του ΕΣΥ, ανήκουν στο κράτος, είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.) οι εργαζόμενοι σε αυτά είναι Δημόσιοι υπάλληλοι, τα έξοδα καλύπτονται, κυρίως, από τον κρατικό προϋπολογισμό, ο ασθενής δεν πληρώνει (άμεσα) το κόστος της φροντίδας που λαμβάνει, όσο ακριβή και εάν είναι αυτή, όσο και εάν διαρκεί η νοσηλεία. Οι ανασφάλιστοι (νόμος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) επίσης καλύπτονται. Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει υγειονομικά ακάλυπτους πολίτες. Παράλληλα με το ΕΣΥ, λειτουργεί και η ιδιωτική αγορά υγείας. Ιδιωτικές κλινικές παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν το κόστος, ενώ υπάρχουν και διάφορες ασφαλιστικές εταιρείες (αν και έχουν μειωθεί δραματικά από το 2011) οι οποίες αναλαμβάνουν να καλύψουν, μέρος του κόστους θεραπείας και νοσηλείας σε ιδιωτικές κλινικές, έναντι μηναίου ασφάλιστρου. Τα προβλήματα του ΕΣΥ γνωστά: πολλά Δημόσια Νοσοκομεία, είναι υποστελεχωμένα, οι μη επείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις καθυστερούν σημαντικά, οι υποδομές δεν είναι (πάντα) και οι καλύτερες. Η Ελλάδα ξοδεύει περίπου το 8% του ΑΕΠ της στην Υγεία (ιδιωτική και δημόσια δαπάνη μαζί).
Και πάμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν (σχεδόν) πλήρως ιδιωτικοποιημένο σύστημα και θα πρέπει να αποτελούν πρότυπο για τους εχθρούς του ΄΄κρατισμού΄΄. Δεν υπάρχει ΕΣΥ. Το κράτος δεν κατέχει κάποιον οργανισμό που λειτουργεί Νοσοκομεία, δομές υγείας. Τα Νοσοκομεία, είναι είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις που επιζητούν το κέρδος, είτε ΄΄μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα΄΄, που βεβαίως χρεώνουν κανονικά τις υπηρεσίες τους μιας και δεν παρέχεται κρατική χρηματοδότηση και υπάρχουν και λίγα δημόσια/κοινοτικά. Οι πολίτες που εργάζονται ασφαλίζονται από τον εργοδότη τους, συνήθως σε κάποιο ομαδικό πρόγραμμα ασφάλισης από μια (ιδιωτική) ασφαλιστική εταιρεία. Η ασφάλιση, όμως, δεν είναι υποχρεωτική, έτσι οι εργοδότες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν ομαδικά πακέτα ασφάλισης (λ.χ. μικρές επιχειρήσεις κλπ) δεν παρέχουν ασφάλιση στους εργαζομένους τους, οι οποίοι με τη σειρά τους, ή θα πρέπει να συνάψουν μόνοι τους ένα συμβόλαιο στην ελεύθερη αγορά, ή να παραμείνουν ανασφάλιστοι, εάν δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος.
Πριν προχωρήσουμε στις ΗΠΑ, ας κάνουμε μια μικρή αναφορά στο Ελληνικό σύστημα, το οποίο είναι μικτό. Η Ελλάδα, από την δεκαετία του 1980 (πρώτη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) διαθέτει ενιαίο, κρατικό, δωρεάν προσβάσιμο, σύστημα υγείας, το γνωστό σε όλους ΕΣΥ. Με τις τελευταίες αλλαγές, η χώρα χωρίζεται σε 7 Υγειονομικές Περιφέρειες (ΥΠΕ). Τα Νοσοκομεία του ΕΣΥ, ανήκουν στο κράτος, είναι Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου (Ν.Π.Δ.Δ.) οι εργαζόμενοι σε αυτά είναι Δημόσιοι υπάλληλοι, τα έξοδα καλύπτονται, κυρίως, από τον κρατικό προϋπολογισμό, ο ασθενής δεν πληρώνει (άμεσα) το κόστος της φροντίδας που λαμβάνει, όσο ακριβή και εάν είναι αυτή, όσο και εάν διαρκεί η νοσηλεία. Οι ανασφάλιστοι (νόμος κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ) επίσης καλύπτονται. Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει υγειονομικά ακάλυπτους πολίτες. Παράλληλα με το ΕΣΥ, λειτουργεί και η ιδιωτική αγορά υγείας. Ιδιωτικές κλινικές παρέχουν τις υπηρεσίες τους σε όσους έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν το κόστος, ενώ υπάρχουν και διάφορες ασφαλιστικές εταιρείες (αν και έχουν μειωθεί δραματικά από το 2011) οι οποίες αναλαμβάνουν να καλύψουν, μέρος του κόστους θεραπείας και νοσηλείας σε ιδιωτικές κλινικές, έναντι μηναίου ασφάλιστρου. Τα προβλήματα του ΕΣΥ γνωστά: πολλά Δημόσια Νοσοκομεία, είναι υποστελεχωμένα, οι μη επείγουσες χειρουργικές επεμβάσεις καθυστερούν σημαντικά, οι υποδομές δεν είναι (πάντα) και οι καλύτερες. Η Ελλάδα ξοδεύει περίπου το 8% του ΑΕΠ της στην Υγεία (ιδιωτική και δημόσια δαπάνη μαζί).
Και πάμε στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες έχουν (σχεδόν) πλήρως ιδιωτικοποιημένο σύστημα και θα πρέπει να αποτελούν πρότυπο για τους εχθρούς του ΄΄κρατισμού΄΄. Δεν υπάρχει ΕΣΥ. Το κράτος δεν κατέχει κάποιον οργανισμό που λειτουργεί Νοσοκομεία, δομές υγείας. Τα Νοσοκομεία, είναι είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις που επιζητούν το κέρδος, είτε ΄΄μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα΄΄, που βεβαίως χρεώνουν κανονικά τις υπηρεσίες τους μιας και δεν παρέχεται κρατική χρηματοδότηση και υπάρχουν και λίγα δημόσια/κοινοτικά. Οι πολίτες που εργάζονται ασφαλίζονται από τον εργοδότη τους, συνήθως σε κάποιο ομαδικό πρόγραμμα ασφάλισης από μια (ιδιωτική) ασφαλιστική εταιρεία. Η ασφάλιση, όμως, δεν είναι υποχρεωτική, έτσι οι εργοδότες που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν ομαδικά πακέτα ασφάλισης (λ.χ. μικρές επιχειρήσεις κλπ) δεν παρέχουν ασφάλιση στους εργαζομένους τους, οι οποίοι με τη σειρά τους, ή θα πρέπει να συνάψουν μόνοι τους ένα συμβόλαιο στην ελεύθερη αγορά, ή να παραμείνουν ανασφάλιστοι, εάν δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο κόστος.
Υπενθυμίζω ότι δεν υπάρχει ένας κρατικός ΕΟΠΠΥ ή ένας ΕΦΚΑ, για να μπορεί να απευθυνθεί ο πολίτης για προσιτή τιμολόγηση. Το κράτος, απ’ την πλευρά του, διαθέτει 2 σημαντικά εργαλεία, τα οποία όμως είναι περιορισμένα σε συγκεκριμένες πληθυσμιακές ομάδες και έχουν πολλές δυσλειτουργίες. Πρόκειται για τα προγράμματα Μedicare και Medicaid. Το πρώτο αφορά πολίτες ηλικίας άνω των 65 ετών και το δεύτερο πολίτες όλων των ηλικιών που έχουν σοβαρά και χρόνια προβλήματα υγείας και η ελεύθερη αγορά δεν δέχεται να τους καλύψει, καθώς θεωρούνται ΄΄βαρίδια΄΄ στα ταμεία τους. Τα δύο αυτά προγράμματα, παρόλο που είναι πολύ σημαντικά και ανακουφίζουν οικονομικά τεράστιο μέρος του πληθυσμού, έχουν κάποιες αγκυλώσεις. Η Ομοσπονδιακή κυβέρνηση παρέχει κάποια κονδύλια, τα οποία σε καμιά περίπτωση δεν επαρκούν για την κάλυψη όλων των αναγκών των πολιτών που είναι δικαιούχοι των παραπάνω προγραμμάτων, πράγμα που οδηγεί σε πληρωμές από τον ίδιο τον ασφαλισμένο. Παράλληλα οι τοπικές πολιτειακές κυβερνήσεις, μπορούν, εφόσον το επιθυμούν, να επεκτείνουν τις καλύψεις των προγραμμάτων αυτών, με δικά τους κονδύλια. Έτσι δημιουργείται μια ανισορροπία υγειονομικών παροχών, αφού πολιτείες με κυβερνήτες κατά της κρατικής δαπάνης για την κάλυψη των υγειονομικών αναγκών, αρνούνται να επεκτείνουν τις καλύψεις, ενώ άλλες πολιτείες το κάνουν. Εδώ ενδεικτικά να αναφέρω ότι ο Ρεπουμπλικανός κυβερνήτης της πολιτείας του Μισισιπί, Tate Reeves, όταν ερωτήθηκε εάν πρέπει η τοπική κυβέρνηση να επεκτείνει τις καλύψεις των 2 προγραμμάτων, απάντησε κυνικά: ‘’Πιστεύω με βεβαιότητα ότι δεν είναι καλή πολιτική να προσθέσουμε άλλους 300.000 κατοίκους στην χρηματοδοτούμενη από το κράτος περίθαλψη υγείας’’. Με άλλα λόγια, με πολιτική απόφαση, αφήνει αυτούς τους ανθρώπους ακάλυπτους. Και αυτό αφορά, μόνο μια πολιτεία με πληθυσμό πέριξ των 2,900.000 πολιτών, φανταστείτε τι συμβαίνει συνολικά.
Οι ΗΠΑ ξόδεψαν το 2019 το 19,7% του ΑΕΠ τους για την Υγεία, υπολογίζοντας δημόσιες και ιδιωτικές δαπάνες μαζί! Θυμηθείτε, η Ελλάδα ξόδεψε, το 8%. Η απλή λογική λέει ότι εφόσον ξοδεύουν περισσότερα χρήματα, από όλο τον πλανήτη, οι πολίτες τους θα λαμβάνουν τις καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Λάθος. Στις ΗΠΑ, το 2019, υπήρχαν 30,000.000 άνθρωποι, χωρίς υγειονομική κάλυψη. Ήταν ανασφάλιστοι. Ο ανασφάλιστος πολίτης στις ΗΠΑ, δεν είναι όπως ο ανασφάλιστος πολίτης στην Ελλάδα, που μπορεί να λάβει υπηρεσίες από το ΕΣΥ, δωρεάν. Οι πολίτες χωρίς κάλυψη στις ΗΠΑ, εάν χρειαστούν νοσοκομειακές υπηρεσίες είναι πιθανό να οδηγηθούν στην οικονομική καταστροφή. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι τα 2/4 των νοικοκυριών που οδηγούνται στη χρεοκοπία, βρέθηκαν εκεί, εξαιτίας των ιατρικών λογαριασμών.
Οι ΗΠΑ ξόδεψαν το 2019 το 19,7% του ΑΕΠ τους για την Υγεία, υπολογίζοντας δημόσιες και ιδιωτικές δαπάνες μαζί! Θυμηθείτε, η Ελλάδα ξόδεψε, το 8%. Η απλή λογική λέει ότι εφόσον ξοδεύουν περισσότερα χρήματα, από όλο τον πλανήτη, οι πολίτες τους θα λαμβάνουν τις καλύτερες υπηρεσίες υγείας. Λάθος. Στις ΗΠΑ, το 2019, υπήρχαν 30,000.000 άνθρωποι, χωρίς υγειονομική κάλυψη. Ήταν ανασφάλιστοι. Ο ανασφάλιστος πολίτης στις ΗΠΑ, δεν είναι όπως ο ανασφάλιστος πολίτης στην Ελλάδα, που μπορεί να λάβει υπηρεσίες από το ΕΣΥ, δωρεάν. Οι πολίτες χωρίς κάλυψη στις ΗΠΑ, εάν χρειαστούν νοσοκομειακές υπηρεσίες είναι πιθανό να οδηγηθούν στην οικονομική καταστροφή. Ενδεικτικά να αναφέρω ότι τα 2/4 των νοικοκυριών που οδηγούνται στη χρεοκοπία, βρέθηκαν εκεί, εξαιτίας των ιατρικών λογαριασμών.
Οι ΗΠΑ, είναι πρώτες, ανάμεσα στις αναπτυγμένες χώρες της δύσης, σε αριθμούς θανάτων από ασθένειες που μπορούν να ιαθούν, είναι στην τελευταία θέση της G7 ως προς την αποδοτικότητα του συστήματος υγείας (στοιχεία 2020) και έχουν σημαντικά μειωμένο προσδόκιμο επιβίωσης, από τις Ευρωπαϊκές χώρες. Επιπροσθέτως, στις ΗΠΑ, συναντούμε και άλλο ένα πρόβλημα: ασθενείς αποφασίζουν να μην λάβουν δόσεις φαρμάκων, για να μην επιβαρυνθούν οικονομικά. Ενδεικτικά, σε πρόσφατη μελέτη βρέθηκε πως το 1/3 των διαβητικών, περικόπτει δόσεις ινσουλίνης γιατί δεν μπορεί να τις αγοράσει, λόγω οικονομικής αδυναμίας! Σε κάθε προεκλογική περίοδο, το θέμα της υγείας είναι σε πρώτο πλάνο, χωρίς, έως τώρα να έχει δοθεί μια οριστική λύση.
Όπως είναι φανερό, οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ είναι θεμελιώδεις. Ναι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο ΕΣΥ, υπάρχουν καθυστερήσεις, δυσλειτουργίες και άλλες παθογένειες. Όμως σε καμιά περίπτωση η κατάσταση δεν είναι όπως στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα μείνουν αβοήθητοι, στην κρίσιμη στιγμή. Δεν υπάρχουν οικογένειες που θα χρεοκοπήσουν από τις δαπάνες υγείας. Δεν υπάρχουν διαβητικοί που δεν λαμβάνουν την ινσουλίνη τους, μιας και ο ΕΟΠΥΥ καλύπτει το 100% του κόστους αυτού του πανάκριβου φαρμάκου (ενδεικτικά ένας διαβητικός, ανάλογα με τις δόσεις, χρειάζεται ινσουλίνη αξίας έως και 200 – 350 ευρώ το μήνα!).
Όπως είναι φανερό, οι διαφορές μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ είναι θεμελιώδεις. Ναι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά προβλήματα στο ΕΣΥ, υπάρχουν καθυστερήσεις, δυσλειτουργίες και άλλες παθογένειες. Όμως σε καμιά περίπτωση η κατάσταση δεν είναι όπως στις ΗΠΑ. Δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα μείνουν αβοήθητοι, στην κρίσιμη στιγμή. Δεν υπάρχουν οικογένειες που θα χρεοκοπήσουν από τις δαπάνες υγείας. Δεν υπάρχουν διαβητικοί που δεν λαμβάνουν την ινσουλίνη τους, μιας και ο ΕΟΠΥΥ καλύπτει το 100% του κόστους αυτού του πανάκριβου φαρμάκου (ενδεικτικά ένας διαβητικός, ανάλογα με τις δόσεις, χρειάζεται ινσουλίνη αξίας έως και 200 – 350 ευρώ το μήνα!).
Το ΕΣΥ είναι από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις στην χώρα αυτή. Άρα λοιπόν, πρέπει όλοι μας να πιέσουμε προς την κατεύθυνση της ενίσχυσής του και όχι προς την διάλυσή του, όπως επιχειρεί η σημερινή κυβέρνηση Μητσοτάκη. Στην υγεία δεν χωρούν επιχειρηματικά συμφέροντα, ελεύθερη αγορά και deals.
Πηγή: thefaq.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου