Μετάφραση: antapocrisis
Η λέξη "whataboutism" χρησιμοποιείται για να φιμώσει και να προσβάλει τους αντιπάλους του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Θα πρέπει να ενστερνιστεί ως μέσο αποκάλυψης αυτού που πολύ συχνά κρατιέται κρυφό.
Όποιος μιλάει ανοιχτά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό ή τον ρατσισμό με συγκεκριμένα παραδείγματα της τρομερής ζημιάς που κάνουν, μπορεί να περιμένει ότι θα κατηγορηθεί με τον επίφοβο όρο «whataboutism». Όπως το ρολόι, η πράξη της αποκάλυψης αμερικανικών εγκλημάτων θα οδηγήσει σε μια κατηγορία που χρησιμοποιείται για να φιμώσει τη διαφωνία.
Όταν επικρατεί πολεμική προπαγάνδα σχετικά με την Ουκρανία ή οποιοδήποτε άλλο μέρος όπου ο ηγεμόνας κάνει τη βρώμικη δουλειά του, είναι λογικό να κάνουμε διερευνητικές ερωτήσεις. Γιατί οι θάνατοι 14.000 ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας παρασύρονται κάτω από το χαλί; Γιατί απαγορεύεται να ρωτάμε για την καταστροφή της Λιβύης από τις ΗΠΑ; Αλλά από τη στιγμή που θα κάνει κανείς μια καλή ερώτηση, θα πει ότι το να θέσει κανείς το θέμα είναι απόδειξη της αμαρτίας του whataboutism.
Η λέξη whataboutism βρίσκεται στο λεξικό και ορίζεται ως, «η πράξη ή η πρακτική της απάντησης σε μια κατηγορία για αδίκημα με τον ισχυρισμό ότι ένα αδίκημα που διαπράχθηκε από άλλον είναι παρόμοιο ή χειρότερο». Αυτό το νόημα είναι ακριβές και επίσης απολύτως υπερασπίσιμο.
Η κατηγορία έχει σκοπό να λογοκρίνει τον ομιλητή, να δικαιολογήσει τις ενέργειες των ΗΠΑ και να υπερασπιστεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Οι αρνήσεις και οι συγγνώμες είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να υπερασπιστεί το whataboutism. Είναι τρομερό όταν τα ψέματα και τα εγκλήματα δεν αντιμετωπίζονται με επαληθεύσιμες πληροφορίες που τα αποκαλύπτουν.
Ο όρος έχει αποκτήσει δημοτικότητα εν μέρει επειδή υπάρχει τόση υποκρισία να επισημανθεί και υπάρχουν τόσοι πολλοί οπαδοί της αμερικανικής εξαιρετικότητας που υπερασπίζονται αυτό που θα έπρεπε να καταδικάσουν. Όταν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τη διερεύνηση της «Κατάστασης στην Ουκρανία», τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους εταίροι χαιρέτησαν και έδειξαν το δάχτυλο στη Ρωσία. Δεν επεσήμαναν ότι οι ΗΠΑ, όπως και η Ρωσία, δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης που δημιούργησε το ΔΠΔ. Όχι μόνο οι ΗΠΑ δεν είναι κράτος μέλος, αλλά το 2002 το Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο περί προστασίας των μελών της αμερικανικής υπηρεσίας , ευρέως γνωστό ως νόμος εισβολής της Χάγης. Δίνει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να αποσπάσουν οποιονδήποτε Αμερικανό κρατείται στο δικαστήριο της Χάγης. Το κομμάτι της αφαίρεσης δεν είναι καν απαραίτητο γιατί η πράξη απαγορεύει την έκδοση Αμερικανών στο ΔΠΔ.
Το χτύπημα στο στήθος για την έρευνα για την Ουκρανία θα πρέπει σίγουρα να ακολουθηθεί από μια συζήτηση για την εχθρότητα των ΗΠΑ προς το ΔΠΔ. Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα για το πότε και πώς πρέπει να ασκείται ο τιμπουτισμός. Το να μην αναφέρουμε τη σχέση των ΗΠΑ ή μάλλον την έλλειψη σχέσης με το ΔΠΔ θα ήταν ένδειξη συμφωνίας με το εξαιρετιστικό δόγμα.
Εάν ο Βλαντιμίρ Πούτιν περιγράφεται ως εγκληματίας πολέμου, κακοποιός, δικτάτορας και σύγχρονος Χίτλερ, είναι σκόπιμο και όντως απαραίτητο να ρωτήσουμε για τους Αμερικανούς προέδρους. Για λόγους συντομίας, εξετάστε μόνο εκείνους τους Αμερικανούς προέδρους που υπηρέτησαν από το 2001. Οι εισβολές και οι επεμβάσεις των ΗΠΑ στη δυτική Ασία, τη Βόρεια Αφρική, την Κεντρική Ασία και το Κέρας της Αφρικής έχουν εκτοπίσει περισσότερους από 37 εκατομμύρια ανθρώπους από τότε που ξεκίνησε ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας». Γιατί να μην αποκαλούνται επίσης εγκληματίες πολέμου ο Τζορτζ Μπους, ο Μπαράκ Ομπάμα, ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Τζο Μπάιντεν; Η σιωπή απέναντι στην εγκληματικότητα τους δίνει άδεια και έγκριση στις επιθέσεις των ΗΠΑ.
Η αμερικανική εξαίρεση είναι μια ασθένεια που μολύνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστη προτροπή για να υπερασπιστούν τα παραπτώματα του έθνους τους. Ο Τζορτζ Μπους θεωρείται πλέον ως ένας ευγενικός ηλικιωμένος που ζωγραφίζει φωτογραφίες κουταβιών. Υπάρχει μικρή τάση να αναγνωρίσουμε το ένα εκατομμύριο νεκρούς από την εισβολή στο Ιράκ. Κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει μεγάλη ενόχληση.
Κάθε είδηση για μετανάστες που επιχειρούν μια επικίνδυνη διέλευση από τη Βόρεια Αφρική στην Ευρώπη θα πρέπει να αναφέρει την καταστροφή της Λιβύης που έλαβε χώρα υπό την καθοδήγηση του Μπαράκ Ομπάμα. Αλλά ο Ομπάμα είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και εξακολουθεί να θεωρείται πρότυπο ευθύτητας, ένας άνθρωπος που έφερε ελπίδα και αλλαγή. Η επισήμανση της ευθύνης του για μια συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση είναι υπερβολική για τους ανθρώπους που προπαγανδίζουν να πιστεύουν στην καλοσύνη του και του έθνους.
Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συνήθως υποτιμάται και υβρίζεται, δεν καλείται για τη συνέχιση των πολέμων των προκατόχων του ή για τη δολοφονία τουλάχιστον 40.000 Βενεζουελανών μέσω του καθεστώτος κυρώσεων. Το σύνδρομο διαταραχής Τραμπ δεν επεκτείνεται στα εγκλήματά του κατά των ανθρώπων του παγκόσμιου Νότου. Η δύναμη του εξαιρετικού μύθου της λευκής υπεροχής έχει πολύ ισχυρή ισχύ.
Αυτός ο μύθος δεν μπορεί να ξεριζωθεί και να καταστραφεί αν δεν έρθουν στο φως δυσάρεστα γεγονότα. Αν οι ανίδεοι και συμβιβασμένοι θέλουν να φωνάξουν, "Τι μπουτισμό!" στην κορυφή των πνευμόνων τους οπωσδήποτε θα έπρεπε να το κάνουν. Αν και οι στόχοι της περιφρόνησής τους δεν πρέπει να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογηθούν. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να κατέχουν περήφανα τη λέξη, και να διπλασιάσουν την παροχή οποιασδήποτε πληροφορίας που προκαλεί γνωστική ασυμφωνία.
Ο κόσμος πρέπει να μάθει για τα εγκλήματα της Αμερικής και των συμμάχων της. Όταν τα ίδια ευρωπαϊκά έθνη που απομακρύνουν τους Αφρικανούς και τους πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής ανακοινώνουν ότι θα δεχτούν όλους και όλους τους Ουκρανούς, σίγουρα είναι σωστός ο οποιοσδήποτε λόγος. Όταν ο Μπάιντεν υποτίθεται ότι θα δώσει διάλεξη στη Ρωσία, η απόφασή του να κλέψει 7 δισεκατομμύρια δολάρια από τα περιουσιακά στοιχεία του Αφγανιστάν θα πρέπει να αποκαλυφθεί. Οι Αφγανοί βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση που πολλοί από αυτούς καταφεύγουν στην πώληση των νεφρών τους για να τραφούν.
Η κρίση στην Ουκρανία είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμα μιας ευκαιρίας να επισημανθούν τα λάθη που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ και τους εταίρους τους. Κανείς δεν πρέπει να αποφύγει να το πράξει, ούτε καν όταν ο τιμπουτισμός χρησιμοποιείται ως υποτιμητικό αντί για το σήμα της τιμής που είναι.
Όποιος μιλάει ανοιχτά ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τον καπιταλισμό ή τον ρατσισμό με συγκεκριμένα παραδείγματα της τρομερής ζημιάς που κάνουν, μπορεί να περιμένει ότι θα κατηγορηθεί με τον επίφοβο όρο «whataboutism». Όπως το ρολόι, η πράξη της αποκάλυψης αμερικανικών εγκλημάτων θα οδηγήσει σε μια κατηγορία που χρησιμοποιείται για να φιμώσει τη διαφωνία.
Όταν επικρατεί πολεμική προπαγάνδα σχετικά με την Ουκρανία ή οποιοδήποτε άλλο μέρος όπου ο ηγεμόνας κάνει τη βρώμικη δουλειά του, είναι λογικό να κάνουμε διερευνητικές ερωτήσεις. Γιατί οι θάνατοι 14.000 ανθρώπων που σκοτώθηκαν από τον εμφύλιο πόλεμο της Ουκρανίας παρασύρονται κάτω από το χαλί; Γιατί απαγορεύεται να ρωτάμε για την καταστροφή της Λιβύης από τις ΗΠΑ; Αλλά από τη στιγμή που θα κάνει κανείς μια καλή ερώτηση, θα πει ότι το να θέσει κανείς το θέμα είναι απόδειξη της αμαρτίας του whataboutism.
Η λέξη whataboutism βρίσκεται στο λεξικό και ορίζεται ως, «η πράξη ή η πρακτική της απάντησης σε μια κατηγορία για αδίκημα με τον ισχυρισμό ότι ένα αδίκημα που διαπράχθηκε από άλλον είναι παρόμοιο ή χειρότερο». Αυτό το νόημα είναι ακριβές και επίσης απολύτως υπερασπίσιμο.
Η κατηγορία έχει σκοπό να λογοκρίνει τον ομιλητή, να δικαιολογήσει τις ενέργειες των ΗΠΑ και να υπερασπιστεί τις παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων τους. Οι αρνήσεις και οι συγγνώμες είναι ακριβώς ο λόγος που πρέπει να υπερασπιστεί το whataboutism. Είναι τρομερό όταν τα ψέματα και τα εγκλήματα δεν αντιμετωπίζονται με επαληθεύσιμες πληροφορίες που τα αποκαλύπτουν.
Ο όρος έχει αποκτήσει δημοτικότητα εν μέρει επειδή υπάρχει τόση υποκρισία να επισημανθεί και υπάρχουν τόσοι πολλοί οπαδοί της αμερικανικής εξαιρετικότητας που υπερασπίζονται αυτό που θα έπρεπε να καταδικάσουν. Όταν το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει τη διερεύνηση της «Κατάστασης στην Ουκρανία», τα εταιρικά μέσα ενημέρωσης και οι πολιτικοί τους εταίροι χαιρέτησαν και έδειξαν το δάχτυλο στη Ρωσία. Δεν επεσήμαναν ότι οι ΗΠΑ, όπως και η Ρωσία, δεν έχουν υπογράψει τη Συνθήκη της Ρώμης που δημιούργησε το ΔΠΔ. Όχι μόνο οι ΗΠΑ δεν είναι κράτος μέλος, αλλά το 2002 το Κογκρέσο ψήφισε τον νόμο περί προστασίας των μελών της αμερικανικής υπηρεσίας , ευρέως γνωστό ως νόμος εισβολής της Χάγης. Δίνει στις ΗΠΑ το δικαίωμα να αποσπάσουν οποιονδήποτε Αμερικανό κρατείται στο δικαστήριο της Χάγης. Το κομμάτι της αφαίρεσης δεν είναι καν απαραίτητο γιατί η πράξη απαγορεύει την έκδοση Αμερικανών στο ΔΠΔ.
Το χτύπημα στο στήθος για την έρευνα για την Ουκρανία θα πρέπει σίγουρα να ακολουθηθεί από μια συζήτηση για την εχθρότητα των ΗΠΑ προς το ΔΠΔ. Είναι ένα ξεκάθαρο παράδειγμα για το πότε και πώς πρέπει να ασκείται ο τιμπουτισμός. Το να μην αναφέρουμε τη σχέση των ΗΠΑ ή μάλλον την έλλειψη σχέσης με το ΔΠΔ θα ήταν ένδειξη συμφωνίας με το εξαιρετιστικό δόγμα.
Η αμερικανική εξαίρεση είναι μια ασθένεια που μολύνει το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού αυτής της χώρας. Δυστυχώς, οι περισσότεροι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστη προτροπή για να υπερασπιστούν τα παραπτώματα του έθνους τους. Ο Τζορτζ Μπους θεωρείται πλέον ως ένας ευγενικός ηλικιωμένος που ζωγραφίζει φωτογραφίες κουταβιών. Υπάρχει μικρή τάση να αναγνωρίσουμε το ένα εκατομμύριο νεκρούς από την εισβολή στο Ιράκ. Κάτι τέτοιο θα δημιουργήσει μεγάλη ενόχληση.
Κάθε είδηση για μετανάστες που επιχειρούν μια επικίνδυνη διέλευση από τη Βόρεια Αφρική στην Ευρώπη θα πρέπει να αναφέρει την καταστροφή της Λιβύης που έλαβε χώρα υπό την καθοδήγηση του Μπαράκ Ομπάμα. Αλλά ο Ομπάμα είναι ο πρώτος μαύρος πρόεδρος και εξακολουθεί να θεωρείται πρότυπο ευθύτητας, ένας άνθρωπος που έφερε ελπίδα και αλλαγή. Η επισήμανση της ευθύνης του για μια συνεχιζόμενη ανθρωπιστική κρίση είναι υπερβολική για τους ανθρώπους που προπαγανδίζουν να πιστεύουν στην καλοσύνη του και του έθνους.
Ακόμη και ο Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος συνήθως υποτιμάται και υβρίζεται, δεν καλείται για τη συνέχιση των πολέμων των προκατόχων του ή για τη δολοφονία τουλάχιστον 40.000 Βενεζουελανών μέσω του καθεστώτος κυρώσεων. Το σύνδρομο διαταραχής Τραμπ δεν επεκτείνεται στα εγκλήματά του κατά των ανθρώπων του παγκόσμιου Νότου. Η δύναμη του εξαιρετικού μύθου της λευκής υπεροχής έχει πολύ ισχυρή ισχύ.
Αυτός ο μύθος δεν μπορεί να ξεριζωθεί και να καταστραφεί αν δεν έρθουν στο φως δυσάρεστα γεγονότα. Αν οι ανίδεοι και συμβιβασμένοι θέλουν να φωνάξουν, "Τι μπουτισμό!" στην κορυφή των πνευμόνων τους οπωσδήποτε θα έπρεπε να το κάνουν. Αν και οι στόχοι της περιφρόνησής τους δεν πρέπει να αισθάνονται την ανάγκη να δικαιολογηθούν. Στην πραγματικότητα, θα πρέπει να κατέχουν περήφανα τη λέξη, και να διπλασιάσουν την παροχή οποιασδήποτε πληροφορίας που προκαλεί γνωστική ασυμφωνία.
Ο κόσμος πρέπει να μάθει για τα εγκλήματα της Αμερικής και των συμμάχων της. Όταν τα ίδια ευρωπαϊκά έθνη που απομακρύνουν τους Αφρικανούς και τους πρόσφυγες της Μέσης Ανατολής ανακοινώνουν ότι θα δεχτούν όλους και όλους τους Ουκρανούς, σίγουρα είναι σωστός ο οποιοσδήποτε λόγος. Όταν ο Μπάιντεν υποτίθεται ότι θα δώσει διάλεξη στη Ρωσία, η απόφασή του να κλέψει 7 δισεκατομμύρια δολάρια από τα περιουσιακά στοιχεία του Αφγανιστάν θα πρέπει να αποκαλυφθεί. Οι Αφγανοί βρίσκονται σε τόσο απελπιστική κατάσταση που πολλοί από αυτούς καταφεύγουν στην πώληση των νεφρών τους για να τραφούν.
Η κρίση στην Ουκρανία είναι απλώς το τελευταίο παράδειγμα μιας ευκαιρίας να επισημανθούν τα λάθη που διαπράχθηκαν από τις ΗΠΑ και τους εταίρους τους. Κανείς δεν πρέπει να αποφύγει να το πράξει, ούτε καν όταν ο τιμπουτισμός χρησιμοποιείται ως υποτιμητικό αντί για το σήμα της τιμής που είναι.
Η Margaret Kimberley είναι συγγραφέας και βασική αρθρογράφος του Black Agenda Report από την ίδρυσή του. Ζει στη Νέα Υόρκη με την κα Kimberley μέσω email στη διεύθυνση Margaret.Kimberley(at)BlackAgendaReport.com.
αναδημοσίευση .www.antapocrisis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου