Έφευγε ξανά πρόσφυγας και μετανάστης
«Δε σε φοβάμαι, θα τα καταφέρεις», είπα αμήχανα για να διασκεδάσω την κατάσταση. «Δε σε τρομάζουν εσένα τα ξένα και τ' άγνωστα. Και τα παιδιά θα βοηθήσεις και νέα ζωή θα στήσεις και παρέα και κοινότητα μ’ άλλους θα φτιάξεις, όπως κάνατε άλλωστε πάντα οι πρόσφυγες με τις πόλεις και τις συνοικίες σας»
«Σπιναλόγκες» είπε κοφτά. «Γκέτο και περιθώριο ήταν οι πόλεις μας, συρματοπλέγματα φανερά και άφαντα για να μη μαγαρίζονται οι ντόπιοι». Ξεροκατάπιε και συνέχισε, «Οι πρόσφυγες άμα ριζώσουν σ’ άλλο τόπο, πρώτα, πρώτα στήνουν εκκλησιές για να αποθέσουν την πίστη τους, να τη φυλάξουν και να την τιμήσουν. Ύστερα σα τ’ αγκωνάρια φτιάχνουν ομάδες. Ομάδες, ναι, ομάδες, γιατί αυτές όταν παίζουν λένε την ιστορία μας. Μιλάν για τις ρίζες, τους ξεριζωμούς και τις στράτες μας κι έτσι κρατούν τις θύμησες ζωντανές. Ενώνουν το παρελθόν με το παρόν και ζωγραφίζουν το μέλλον μας. Κι όταν νικάνε οι ομάδες μας, νικά η ιστορία μας, νικούν όλα αυτά που περάσαμε κι αντέξαμε και μας κάνουν περήφανους». Ξεροκατάπιε για δεύτερη φορά και σταμάτησε λίγο.
ΥΓ του blog: ....κι αυτές οι ομάδες θέλουν το σπίτι τους το γιατάκι τους για να κουρνιάσουν...λέμε εμείς....απόσπασμα από το αφήγημα του StaMiKous "Πάντα νίκες" (ΕΔΩ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου