Νομιμότητα και Εξέγερση σε Ιστορία Κλίμακας- Δημοκρατία, Κράτος Δικαίου και εκτροπή

 

Στις "Αντιθέσεις" Ο Νίκος Βαφέας,  Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορικής και Πολιτικής Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κρήτης, με αφορμή το τελευταίο του βιβλίο «Από τον λιποτάκτη στον αντάρτη. Η "στάσις των ανυποτάκτων" στη δυτική Κρήτη (1921-1922»,  φέρνει στο φως μια εντελώς άγνωστη ιστορική περιπέτεια τόσο της Κρήτης όσο και της Μικρασιατικής Εκστρατείας, 101 χρόνια  από τη Μικρασιατική Καταστροφή και 100 χρόνια από την Συνθήκη της Λωζάνης .

Με αφορμή αυτή την θεματική, ο Νίκος Βαφέας, ανοίγει μια ευρύτερη συζήτηση συνδέοντας την τοπική Ιστορία του τότε,  με την επίδραση της στην μεγάλη εικόνα της  Ιστορίας στα ταραγμένα και συγκλονιστικά συμβάντα  για τον Ελληνισμό, της  διετίας 1920-1022, με το σήμερα:

► Νομιμότητα και εξέγερση/ανυπακοή: Γιατί, και πότε, οι άνθρωποι εξεγείρονται (και γιατί, και πότε, δεν το κάνουν);

► Υπό ποιες συνθήκες μια μορφή κοινωνικής ανυπακοής (ή ακόμα και κοινωνικής παρέκκλισης) μπορεί να πολιτικοποιηθεί; Παρατηρούνται τέτοια αντίστοιχα φαινόμενα σήμερα;

► Δημοκρατία, Κράτος Δικαίου και εκτροπή/εκτροπές: Χθες και σήμερα

► Κρήτη και Ελλάδα/Τοπική ιστορία και εθνική ιστορία: Πώς και πότε η μία οπτική εμπλουτίζει την άλλη (και πότε την συσκοτίζει);

► Τι μαθαίνουμε από τη μελέτη αυτή για τη γενικότερη ιστορία της Κρήτης, πέραν της συγκεκριμένης εξέγερσης;

► Επιστήμη και ιδεολογία/Κριτική νηφαλιότητα και πολιτικός φανατισμός: Πώς μπορεί η επιστημονική ιστορική γνώση (παντός είδους) να μας βοηθήσει στο σήμερα;

"ΑΝΤΙΘΕΣΕΙΣ" με τον Γιώργο Σαχίνη

📺 Στην ΚΡΗΤΗ TV

ΥΓ του blog: ...ενα εξαιρετικό βίντεο και μια συζήτηση που πέρα από τα άγνωστα ιστορικά γεγονότα που φωτίζει παρουσιάζει ενδελεχώς την σχέση, την αλληλεξάρτηση και την συμπλήρωση που έχουν και πρέπει πάντα να έχουν οι αρχές της πλειοψηφίας και του κράτους δικαίου στην σύγχρονη δημοκρατία, που άνευ τούτων δεν υπάρχει δημοκρατία, υπάρχει εκτροπή... θέματα ιδιαίτερα επίκαιρα στην χώρα μας την τελευταία περίοδο...

Sunday, Bloody Sunday - «Ματωμένη Κυριακή» 1972

Πενήντα ένα χρόνια συμπληρώνονται από τη «Ματωμένη Κυριακή», τα τραγικά γεγονότα στο Ντέρρυ της Β. Ιρλανδίας, που σημάδεψαν με χρώμα κόκκινο την ιστορία της. Στις 30 Ιανουαρίου 1972, η «Ένωση για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα της Βόρειας Ιρλανδίας» διοργανώνει πορεία διαμαρτυρίας. Αιτία αποτέλεσε η κατάσταση που επικρατούσε όσον αφορά τα ανθρώπινα δικαιώματα ενώ, βασικοί στόχοι ήταν, η αποφυλάκιση των πολιτικών κρατουμένων και η αποχώρηση των βρετανικών στρατευμάτων από την Β. Ιρλανδία.
Φοιτητές, εργάτες και οργανώσεις είχαν συγκροτήσει την Ένωση, η οποία κυρίως υποστήριζε την ισοτιμία όλων των πολιτών, την απόσυρση των νόμων που επέβαλλαν διακρίσεις, τη δίκαιη λύση των στεγαστικών ζητημάτων και διανομή των αγροτικών εκτάσεων, τη διάλυση της Βασιλικής Προτεσταντικής Αστυνομίας και την κατάργηση του άρθρου πέντε, το οποίο προέβλεπε κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης.
Το πρώτο Τάγμα του Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών αναλαμβάνει την επιτήρηση της πορείας υπό την επίβλεψη του συνταγματάρχη Ντέρεκ Ουίλφορντ και του υποδιοικητή Μάικ Τζάκσον. Δέκα χιλιάδες άτομα βρίσκονται στους δρόμους σε μία διαδήλωση, που αρχικά εξελίσσεται ήρεμα. Οι διαδηλωτές πλησιάζουν τα οδοφράγματα και οι δυνάμεις καταστολής τους απωθούν και κατόπιν τους καταδιώκουν. Παράλληλα, πραγματοποιούνται συλλήψεις.
Σε λίγο ακούγονται οι πρώτοι πυροβολισμοί και επικρατεί πανικός. Τραγικός απολογισμός εκείνης της Κυριακής, 26 τραυματίες και 13 νεκροί, εφτά από τους οποίους ανήλικοι 17χρονοι. Στον κατάλογο των νεκρών θα προστεθεί ακόμα ένας, που ξεψυχά τέσσερις μήνες μετά τα πυρά που δέχτηκε. Από μαρτυρίες αυτοπτών μαρτύρων και δημοσιογράφων επιβεβαιώνεται το αυτονόητο, ότι όλοι όσοι πυροβολήθηκαν ήταν άοπλοι.
Στις 15 Ιουνίου 2010, μετά από 38 χρόνια, δόθηκε στη δημοσιότητα το επίσημο πόρισμα για τα γεγονότα της «Ματωμένης Κυριακής». Η έκθεση ανέφερε πως κανένα από τα θύματα δεν είχε την παραμικρή ευθύνη για τα γεγονότα που χαρακτηρίστηκαν «αδικαιολόγητα». Παράλληλα, ο πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον ζήτησε και επίσημα συγνώμη για το γεγονός.

Η «Ματωμένη Κυριακή» έγινε πηγή έμπνευσης για καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Οι U2 γράφουν το 1983 το τραγούδι διαμαρτυρίας «Sunday, Bloody Sunday», ο Τζων Λένον το «The Luck of the Irish» και ο Πώλ Μακάρτνεϋ το single «Give Ireland Back to the Irish». Επίσης γυρίστηκαν δύο ταινίες για τα γεγονότα, τα «Bloody Sunday» και «Sunday». - από το TVXS

tvxs.gr

“Αγάπη μου, είναι αυτό ακριβώς που νομίζεις”!

Νίκος Μπογιόπουλος 

Ο κ.Μητσοτάκης, ο ίδιος άνθρωπος που έλεγε “πώς τολμάτε να λέτε ότι παρακολουθούσα τον υπουργό μου και αντιπρόεδρό μου”, τον..

Ο κ.Μητσοτάκης, ο ίδιος άνθρωπος που έλεγε “πώς τολμάτε να λέτε ότι παρακολουθούσα τον υπουργό μου και αντιπρόεδρό μου”, τον Χατζηδάκη, ο ίδιος άνθρωπος που έλεγε “πώς τολμάτε να λέτε ότι παρακολουθούσα τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων”, τον Φλώρο, βγήκε και είπε στη Βουλή ότι οι υποκλοπές των Χατζηδάκη-Φλώρου (που, τελικά γίνονταν, αλλά, βέβαια, αυτός δεν τις γνώριζε) ήταν “νόμιμες επισυνδέσεις”!

Κατόπιν αυτών, η φάση στην οποία έχουμε εισέλθει είναι η εξής:

Μέχρι τώρα, όσοι γιδοκλέφτες πιάνονταν με την γίδα στην πλάτη υποκρίνονταν το “αγάπη μου, δεν είναι αυτό που νομίζεις”.

Απο δω και πέρα, οι γιδοκλέφτες, όχι μόνο θα δηλώνουν “αγάπη μου, είναι αυτό ακριβώς που νομίζεις”, αλλά θα καταγγέλλουν κιόλας – με την γίδα στην πλάτη – εκείνους που τους έπιασαν με την γίδα στην πλάτη!

Με άλλα λόγια, ό,τι ζήσαμε στη Βουλή ως επιστέγασμα του σκανδάλου των υποκλοπών, συνιστά το τέλος ακόμα και της όποιας προσχηματικής επίκλησης της έννοιας “αντικειμενική πολιτική ευθύνη”.

Και την έναρξη, επίσημα και απροσχημάτιστα, της περιόδου που η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία τους καθίσταται συνώνυμη του καθεστώτος “κάνω ό,τι γουστάρω”.

Τέτοια “αριστεία” είχαμε να δούμε από τότε που εκείνο το πιτσιρίκι φώναξε: “Ο βασιλιάς είναι γυμνός”!

imerodromos.gr

Πού το πάει ο Ερντογάν

του Δημήτρη Μηλάκα

Οι εκλογές στην Τουρκία (14 Μαΐου) είναι κάτι περισσότερο από τη διαδικασία επιβεβαίωσης των υποτιθέμενων δημοκρατικών αρχών που δίνουν την ευκαιρία στους πολίτες να εκφράσουν τη βούλησή τους. Σ’ αυτές τις εκλογές το σύστημα εξουσίας του Ερντογάν δίνει μάχη επιβίωσης.
Στην περίπτωση που ο Ερντογάν χάσει τις εκλογές γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν θα έχει το περιθώριο να αποτραβηχτεί από τα δημόσια πράγματα και να γράψει τα απομνημονεύματά του. Ξέρει ότι τον περιμένουν στη γωνία οι πάρα πολλοί εχθροί που έχει δημιουργήσει στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Γι’ αυτό και θα παίξει ό,τι χαρτί έχει στη διάθεσή του…
Με δεδομένη τη δύσκολη κατάσταση στην οικονομία, οι παροχές που (θα) κάνει ελάχιστη σημασία έχουν για να επαναφέρουν ψηφοφόρους του που έχουν «λακίσει». Ο «εξωτερικός κίνδυνος» είναι ένα ισχυρότερο χαρτί που ο Ερντογάν παίζει αριστοτεχνικά. Και σ’ αυτό το χαρτί, (του εξωτερικού εχθρού, που επιβουλεύεται τα συμφέροντα της χώρας) ποντάρει όλο το τουρκικό πολιτικό σύστημα.

Δεδομένη η ατζέντα
Υπό αυτήν την έννοια ο Ερντογάν έχει επιβάλει την ατζέντα του στο σύνολο του πολιτικού κόσμου και κατ’ επέκταση σε κάθε σύστημα που μπορεί να επηρεάσει την κοινή γνώμη, δηλαδή media, ακαδημαϊκούς, μέχρι και τη λαϊκή «πολιτιστική» παραγωγή με σίριαλ που προβάλλουν σενάρια στρατιωτικών επιχειρήσεων των τουρκικών δυνάμεων σε ελληνικά νησιά.
Φτάνοντας στην ευθεία των εκλογών ο Ερντογάν έχει καταφέρει να είναι κοινός τόπος στον μέσο Τούρκο πολίτη ότι η Τουρκία απειλείται από τις ΗΠΑ, οι οποίες χρησιμοποιούν την Ελλάδα (και τους Κούρδους) ως μαριονέτα για να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε βάρος της Τουρκίας.
Για να αποκτήσει βάση αυτό το αφήγημα ο Ερντογάν ρισκάρει ακόμη και ένα θερμό επεισόδιο με την Ελλάδα. Οι καθημερινές υπερπτήσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από μαχητικά εκτός από τη συντήρηση της έντασης εμπεριέχουν το ρίσκο του «ατυχήματος».
Επίσης, η εμμονή στην απαίτηση για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών εξασφαλίζει ότι η ελληνοτουρκική ένταση θα συντηρηθεί τουλάχιστον μέχρι τις τουρκικές εκλογές.

Οι… εχθρικές ΗΠΑ
Ανάλογα κινείται ο Τούρκος Πρόεδρος και απέναντι στις ΗΠΑ. Μάλιστα, οι κινήσεις του απέναντι στην υπερδύναμη αποκτούν μόνιμα χαρακτηριστικά περιγράφοντας την επιλογή της Άγκυρας να εμφανιστεί στο διεθνές προσκήνιο ως περιφερειακή (υπέρ)δύναμη.
Η επιλογή της καλλιέργειας σχέσεων με τη Ρωσία στα εξοπλιστικά (S-400) και της προώθησης του τουρκικού πυρηνικού προγράμματος με τη βοήθεια της Μόσχας έχει δώσει το στίγμα των επιλογών του Ερντογάν.
Ο Τούρκος Πρόεδρος, μάλιστα, δεν διστάζει να χοντρύνει αυτό το παζάρι με τα προσκόμματα που θέτει καθυστερώντας την οργανική ένταξη της Φινλανδίας και της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Αν και γνωρίζει πως αυτή ειδικά η επιλογή εξοργίζει συνολικά όλα τα συστήματα εξουσίας στην Ουάσιγκτον, ο Ερντογάν παραμένει αμετακίνητος στην απόφασή του να πουλήσει πολύ ακριβά αυτήν τη χάρη.
Το τι ζητάει από την Ουάσιγκτον ο Ερντογάν είναι σε γενικές γραμμές γνωστό: συνέχιση των εξοπλιστικών του προγραμμάτων με αγορές υλικού και τεχνολογίας από την αμερικανική πολεμική βιομηχανία και αναγνώριση των τουρκικών απαιτήσεων / συμφερόντων στην περιοχή, δηλαδή στο Αιγαίο, την ανατολική Μεσόγειο, τη Συρία. Πάνω απ’ όλα αυτό που απαιτεί ο Ερντογάν και είναι αδύνατο να του δώσει η Ουάσιγκτον, είναι η αναγνώριση της αυτονομίας του…

Μας αγάπησαν οι Αμερικανοί
Κάπως έτσι, μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα, δεν είναι περίεργος ο ξαφνικός «έρωτας» των Αμερικανών προς την Ελλάδα. Οι ΗΠΑ, διαβλέποντας εγκαίρως τις προθέσεις Ερντογάν, έχουν ήδη φροντίσει να αναδιπλώσουν τις κρίσιμες στρατιωτικές τους επιλογές στο ελληνικό τους οικόπεδο.
Η Στρατηγική Συμφωνία αμυντικής συνεργασίας που σε γενικές γραμμές διαπραγματεύτηκε ο Τσίπρας και υπέγραψε ο Μητσοτάκης (η πρώτη συμφωνία που υπέγραψε) ως πρωθυπουργός προσφέρουν στους Αμερικανούς όλα όσα χρειάζονται για να «χωροφυλάττουν» την περιοχή, απ’ την ανατολική Μεσόγειο μέχρι την κεντρική Ευρώπη, στήνοντας βάσεις από την Κρήτη μέχρι την Αλεξανδρούπολη.
Τα δώρα των Αμερικανών στην ελληνική κυβέρνηση για αυτήν τη θεμελιώδη εξυπηρέτηση των αμερικανικών συμφερόντων στην περιοχή είναι η μεροληψία τους (προς το παρόν) υπέρ των ελληνικών εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Έτσι, η Ελλάδα εξοπλίζεται (πληρώνοντας) με την αναβάθμιση των υπαρχόντων αμερικανικών μαχητικών F-16 και τη μελλοντική προμήθεια F-35, την ίδια ώρα που η τουρκική πολεμική αεροπορία είναι υποχρεωμένη να αναζητήσει άλλες λύσεις (θα μπορούσε να προμηθευτεί αναβαθμισμένα F-16 από στενούς φίλους των Αμερικανών, όπως οι Βρετανοί) οι οποίες, ωστόσο, υπάρχουν…
Σε κάθε περίπτωση πάντως, το «παιχνίδι» στα ελληνοτουρκικά, το Αιγαίο και ευρύτερα στην ανατολική Μεσόγειο βρίσκεται σε σημείο καμπής. Οι ενεργειακές ανάγκες που προκύπτουν από το εμπάργκο στους ρωσικούς ενεργειακούς πόρους καθιστούν επείγουσες τις διαδικασίες των ερευνών και της εκμετάλλευσης των διαπιστωμένων ενεργειακών πόρων στην ανατολική Μεσόγειο αλλά και νότια της Κρήτης, όπου έχουν άμεση εμπλοκή αμερικανικές πετρελαϊκές εταιρείες.
Τέτοιου είδους επείγουσες ανάγκες λειτουργούν καταλυτικά στην επίλυση διαφορών και διενέξεων είτε με το καλό (διαπραγματεύσεις) είτε με το άγριο (πόλεμοι, θερμά επεισόδια κ.λπ.). Αυτό το γνωρίζουν όλοι οι δρώντες στην περιοχή και ο καθένας κάνει τους λογαριασμούς του. Το ερώτημα, ωστόσο, που δημιουργεί ανησυχία έχει να κάνει με τον τρόπο που κάνει αυτούς τους λογαριασμούς ο Ερντογάν: Μέχρι ποιο σημείο είναι διατεθειμένος να ρισκάρει μια θερμή αντιπαράθεση με την Ελλάδα στην περίπτωση που δεν του βγαίνουν τα «κουκιά» στην κάλπη;

Πηγή: www.topontiki.gr

Από τα μεγάλα λόγια στη βολική αφωνία...

Μηνάς Κωνσταντίνου

Από τη μια η τεκμηριωμένη και ομολογημένη –μετά την εμφάνιση-φιάσκο της Παρασκευής– από τον ίδιο τον πρωθυπουργό υπόθεση των παρακολουθήσεων του υπουργού Κωστή Χατζηδάκη, του στρατηγού Κωνσταντίνου Φλώρου και των υπόλοιπων τεσσάρων που αποκάλυψε ο Αλέξης Τσίπρας από την ΕΥΠ, ανεβάζοντας τις επιβεβαιωμένες παρακολουθήσεις σε... συνολικά δέκα. Από την άλλη δύο πρώην πρωθυπουργοί που με τις δημόσιες παρεμβάσεις τους είχαν φροντίσει από καιρό να τραβήξουν κόκκινη γραμμή ακριβώς σε όσα περιγράφονται παραπάνω.
Στο μέσο το κομματικό, το προσωπικό και άλλα συμφέροντα, οι δημόσιες σχέσεις, η «καρέκλα». Σε κάθε περίπτωση, παντελής απουσία του σεβασμού στη δημοκρατία, στην ανάγκη προστασίας του κράτους δικαίου, των στοιχειωδών δικαιωμάτων των πολιτών, που μάταια περίμεναν την αντίδραση των δύο πρώην πρωθυπουργών της κοινοβουλευτικής ομάδας της Νέας Δημοκρατίας.
Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Κώστας Καραμανλής μέσω διαφορετικών δρόμων κατέληξαν στον ίδιο προορισμό, αυτόν της αφωνίας και της στήριξης τελικά της εκτροπής που έχει συντελέσει η παράταξή τους επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη

Αντιπερισπασμός
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Βουλή την Παρασκευή δεν απάντησε ούτε στα πιο βασικά ερωτήματα που του τέθηκαν τόσο από την αντιπολίτευση αλλά ακόμη και από τον ίδιο τον χώρο που εκπροσωπεί. Με ρητορική που παραπέμπει στην προεκλογική περίοδο του 2019, με ρεσιτάλ ψεμάτων και ανακριβειών κατά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, με λόγο που δεν συνάδει σε εν ενεργεία πρωθυπουργό, ο αρχηγός της ΝΔ εστίασε σε έναν και μόνο στόχο: να υποστηρίξει ότι… δεν γνώριζε.
Κολυμπώντας μες στη λάσπη του συμψηφισμού, με την οποία είχαν φροντίσει να γεμίσουν την ατμόσφαιρα οι βουλευτές του και τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ, κατάφερε μια εμφάνιση που προσβάλλει κάθε δημοκράτη πολίτη που απαιτεί καθαρές απαντήσεις για το τι συμβαίνει με τις παρακολουθήσεις πολιτικών, στρατιωτικών, δημοσιογράφων, επιχειρηματιών και άλλων από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών την οποία ελέγχει ο πρωθυπουργός. Οχι μόνο δεν δόθηκε καμία απάντηση στα κρίσιμα αυτά ερωτήματα, αλλά ο Κυρ. Μητσοτάκης χλεύασε επί της ουσίας όσους και όσες τα εκφράζουν, διαστρέφοντας την πραγματικότητα που τον βαραίνει και στρέφοντάς την κατά όσων τα απευθύνουν.

Τα λόγια τα μεγάλα
Εάν μέχρι την Παρασκευή το μεσημέρι οι παρεμβάσεις του Κ. Καραμανλή την τελευταία ημέρα του καλοκαιριού και του Αντ. Σαμαρά τον περασμένο Δεκέμβριο στοίχειωναν τον Κυρ. Μητσοτάκη, μετά τη σιωπηρή υποστήριξη που του επιφύλαξαν γυρίζουν σαν φαντάσματα επάνω από τα κεφάλια των εμπνευστών τους. 
Η παρουσία του Κυρ. Μητσοτάκη, παρά τις κορόνες πως δεν γνώριζε, αποτελεί την καθαρότερη ομολογία ενοχής που απαντά στο ερώτημα που ο εκ Ραφήνας πρώην πρωθυπουργός έθετε όταν έλεγε πως «το να προκλήθηκαν τα γεγονότα αυτά από κυβερνητική πρωτοβουλία είναι εκτός από αντιδημοκρατικό και παράνομο, τόσο πέρα από κάθε όριο νοσηρής φαντασίας και πολιτικής ανοησίας που είναι αδιανόητο».
Ο δε Μεσσήνιος πρώην πρωθυπουργός προκύπτει εξίσου εκτεθειμένος. Εκείνος που δήλωνε πως «δεν θέλω να πιστέψω ότι η κυβέρνηση υπέκλεπτε τηλεφωνικές συνομιλίες. Θα ήταν αδιανόητο. Αν ίσχυαν όλα αυτά, θα επρόκειτο αναμφίβολα για αντιδημοκρατική εκτροπή». Με τον Κυρ. Μητσοτάκη στο ακροατήριό του πριν από δύο σχεδόν μήνες έβαζε ο ίδιος ακόμη και το όριο της «αντιδημοκρατικής εκτροπής», την οποία σήμερα είδε –από την τηλεόρασή του– να ομολογεί ο πρωθυπουργός.

Υπεράνω όλων το συμφέρον
Είναι προφανές πως δεν περίμενε κανείς από δύο πρώην να ρίξουν τον νυν, παρότι ο προκάτοχος του Κυρ. Μητσοτάκη έχει αποδείξει πως δεν ορρωδεί προ ουδενός εάν πρόκειται για τις προσωπικές του φιλοδοξίες. Εν προκειμένω φαίνεται πως στο ζύγι του βαραίνει περισσότερο ο έλεγχος καταστάσεων και προσώπων, όπως στη Μεσσηνία και τη λοιπή Πελοπόννησο, παρά να υπερασπιστεί τη δημοκρατία και το κράτος δικαίου. Προφανώς επίσης στη βολική για τον Μητσοτάκη απόφαση βάρυναν και τα συμπλέγματα του Μεσσήνιου πολιτικού που έχει απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα.
Από την άλλη, ο Κ. Καραμανλής επιδόθηκε σε ένα σπορ στο οποίο διακρίνεται επί 15ετίας. Η «σιωπή» του από τη στιγμή που παρέδωσε την εξουσία το 2009 είναι παροιμιώδης και δεν είναι τυχαίο που έχει παρέμβει στα δημόσια πράγματα ελάχιστες φορές. Για τους «ερμηνευτές» του αυτή η σιωπή, όπως και η προχθεσινή απουσία από την ψηφοφορία της Βουλής, είναι γεμάτες νόημα. Στην πράξη ωστόσο η σιωπηρή απουσία του είναι… χρυσός για τον Κυρ. Μητσοτάκη και τις αντιδημοκρατικές πρακτικές.
Από κοντά και «γαλάζια» πρόσωπα που το προηγούμενο διάστημα είχαν σπεύσει να εμφανίσουν εαυτούς ως ευαίσθητους δημοκράτες. Ο Κώστας Τζαβάρας, η Ολγα Κεφαλογιάννη, ο Ανδρέας Κουτσούμπας, ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, ο Νικήτας Κακλαμάνης κατέθεσαν δημόσια ένα λόγο που υπονοούσε πως είναι ικανοί να βάλουν επάνω από το προσωπικό και το κομματικό συμφέρον αυτό της χώρας και τον σεβασμό στο κράτος δικαίου.
Κούφια λόγια. Τόσο από τους πρώην πρωθυπουργούς όσο και από τους βουλευτές. Απαντες φρόντισαν την Παρασκευή να ξεκαθαρίσουν στους πολίτες πως μπορεί να μιλούν περί δημοκρατίας, θεσμών και διαφάνειας, όμως όταν πρέπει να περάσουν στην πράξη το θεωρούν –καταπώς φαίνεται– αδιανόητο...

documentonews.gr

Μένουμε Γιδότοπο;

Με αφορμή (με αφορμή, λέω) το ερωτηματικό στον τίτλο της εκδήλωσης «Μένουμε Ευρώπη»

γράφει ο Χρήστος Ξανθάκης

Όπως λένε και στο χωριό μου κι εμείς αγαπήσαμε αλλά δεν κάναμε έτσι! Διότι περί αισθήματος επρόκειτο, αισθήματος φλογερού αναμφισβήτητα, τύπου Τριστάνος και Ιζόλδη, Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Δάφνις και Χλόη, Φουρέιρα και Μποτία διαλέχτε, διαλέχτε.
Έτσι είναι παιδιά, να βρείτε κάποιον να σας καψουρευτεί, όπως καψουρεύτηκαν οι ακροκεντρώοι τον Βαγγέλη Βενιζέλο!
Κι αυτός;
Αυτός αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες, αφού ανταποκρίθηκε ιδανικά στον έρωτα των φιλελέδων και των παραφυάδων τους, αφού πέρασε στεφάνι μαζί τους και διήγαν βίον ανθόσπαρτον, του τη σβούριξε κάποια στιγμή, λησμόνησε όρκους, υποσχέσεις και γλυκόλογα, και ήρθε τώρα να εγκαταλείψει την συζυγική εστία για να ζήσει ελεύθερο πουλί κι όχι κορόιδο στο κλουβί. Ε, τον κοπανάς ή δεν τον κοπανάς;
Βλέπε την υπόθεση της σημερινής ημερίδας με τίτλο «“Μένουμε Ευρώπη”;» (δώστε προσοχή στο ερωτηματικό!) με συμμετοχή καθηγητών και καθηγητριών συνταγματικού δικαίου ήτοι Μπένυ (ΑΠΘ & πρώην Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης), Νίκος Αλιβιζάτος (ΕΚΠΑ), Ιφιγένεια Καμτσίδου (ΑΠΘ) και Ξενοφών Κοντιάδης (Πάντειο). Ο καθηγητής και Πρόεδρος της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Ανδρέας Τάκης θα συντονίζει την συζήτηση, ενώ θα κάνει εισαγωγική προσφώνηση ο Κοσμήτορας της Σχολής Πολιτικών Επιστημών του Παντείου, Δημήτρης Χριστόπουλος.
Αυτά με τα τυπικά και πάμε στο ζουμί της ιστορίας. Στα βέλη που εκτοξεύθηκαν εναντίον του Βενιζέλου από τους πάλαι ποτέ συνοδοιπόρους του και στον καυγά που ξέσπασε ανάμεσα στις διάφορες φράξιες του κάποτε αρραγούς μορφώματος. Ιστορικά στοιχεία δεν έχει και πολύ νόημα να παραθέσω εδώ, έχω γράψει εκατό φορές ότι το κίνημα «Μένουμε Ευρώπη» ήταν αρχικά μια υπόθεση ολίγων εκατοντάδων ανθρώπων στα όρια της γραφικότητας, που γιγαντώθηκε με αφορμή το δημοψήφισμα του 2015 και μετεξελίχθηκε στο (σαφώς επιτυχημένο οφείλω να ομολογήσω) αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο. Με πρωτομάστορα τον Μπένυ, όλοι το ξέρουν αυτό, που νομιμοποιούσε συνταγματικώς την αντίσταση κατά των κονσερβοκουτάδων. Για να έρθει ο Κυριάκος, να υιοθετήσει τη λογική και τα επιχειρήματά τους, να τους ενσωματώσει πλήρως, να τους αναδείξει σε αιχμή του δόρατός του και να πάρει θριαμβευτικά τις εκλογές. Πα μαλ, που λένε και στο Κορωπί…
Όπως, ωστόσο, σημειώνει και το άσμα, ό,τι αρχίζει ωραία τελειώνει με πόνο! Με αφορμή (με αφορμή, λέω) το ερωτηματικό στον τίτλο της εκδήλωσης «Μένουμε Ευρώπη», ξεδιπλώθηκε μια σφοδρότατη επίθεση εναντίον του Ευάγγελου Βενιζέλου από πρωτοκλασάτα στελέχη του Ακραίου Κέντρου, του Μετώπου Λογικής, του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου, όπως θέλετε πείτε το. Την αρχή έκανε η Άννα Διαμαντοπούλου (μπατ οφκόρς!) με ένα προσεκτικά διατυπωμένο ντιρέκτ και ακολούθησαν πολυάριθμα κροσέ και άπερκατ από μπόλικα στελέχη του κινήματος. Για να έρθουν οι ταλιμπάν του Μπένυ, να ζητήσουν οργίλοι το λόγο από τους αμφισβητίες του αρχηγού και να προκύψει ένα μαλλιοτράβηγμα άνευ προηγουμένου. Μιλάμε για εμφύλιο σπαραγμό, για κανονική αδερφοκτονία, που όμοιά της είχαμε να δούμε από εκείνη τη θεματική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Μη σου πω από τη διάσπαση του ΚΚΕ, λόγω κυβέρνησης Τζανετάκη…
Αυτά συμβαίνουν, όμως, όταν το μαντρί δεν το εγκαταλείπει ένα απλό πρόβατο αλλά ο βοσκός ο ίδιος. Χάνει η μάνα το αρνί και το αρνί τη μάνα! Προσπαθούν, δεν λέω, οι διάφοροι γκουρού του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου να πείσουν το πόπολο ότι δεν τρέχει και τίποτα, σιγά τα λάχανα, είμαστε ακόμη ενωμένοι, είμαστε ακόμη ενωμένες στον κοινό αγώνα κατά των κατσαπλιάδων, πλην όμως οι ρωγμές φαίνονται απ’ το φεγγάρι. Κι όσο ο Ευάγγελος Βενιζέλος δεν κάνει πίσω (σιγά μην κλάψει, σιγά μη φοβηθεί ο άρχων τους σκότους, από τις κραυγές των μειρακίων!), τόσο θα διευρύνεται το σχίσμα στις τάξεις των ακροκεντρώων. Ώσπου ν’ αποφασίσει επιτέλους ο Μητσοτάκης τι θα κάνει με δαύτους και να μπούμε στην τελική ευθεία προς τις εκλογές…

Υ.Γ.: Τι να λέμε ρε φίλε, όταν σε παίρνει στο βραστό ακόμη κι ο Μπίστης και γράφει:
«Όχι δεν τσακώνονται για το ερωτηματικό στο Μένουμε Ευρώπη. Αλλά γιατί με τον πιο επίσημο, πανηγυρικό – και με την βούλα θα λέγαμε – τρόπο μπαίνει ταφόπλακα στο αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο»!

newpost.gr

Χατζηδάκης: Για να με παρακολουθούσαν κάτι θα έχω κάνει, δεν είναι τρελοί

“Μία συγγνώμη στην ΕΥΠ αν καμιά φορά δεν ακουγόμουν και πολύ καθαρά, δεν έχει καλό σήμα στο σαλόνι”.

Κώστας Μανιάτης

Έχω ζητήσει απ’ τον πρωθυπουργό να χυθεί άπλετο φως στην υπόθεση και να μάθουμε επιτέλους για ποιους λόγους η ΕΥΠ -αν θέλουμε πραγματικά να λέμε ότι ζούμε σε δημοκρατία- δεν με παρακολουθούσε από πιο νωρίς. Τι περίμενε, τώρα ξύπνησε; Δεν μπορείς να με αφήνεις ανεξέλεγκτο, ποιος ξέρει τι θα έχω κάνει όλο αυτά τα χρόνια.
Και γενικά πόσο ωραίο θα ήταν να σε παρακολουθούν από μικρό, όχι μόνο εμένα. Όλους. Σκέψου συγκίνηση τώρα να έβρισκες μία ηχογράφηση όπου είσαι δέκα χρονών πχ...
Να λες την προπαίδεια ξέρω γω ή καμιά ηχογράφηση αργότερα απ’ τα 16 σου, εκεί που περίμενες δέκα λεπτά σε ροζ γραμμή μέχρι να αρχίσει το καλό, και φεύγανε τα πεντοχίλιαρα για πλάκα.
Και το θυμήθηκαν τώρα να βάλουν στο στόχαστρο τον πιο λόκο υπουργό της κυβέρνησης; Τέλος πάντων, απ’ το τίποτα, κάτι είναι κι αυτό. Απλά δεν θυμάμαι και πολλά απ’ τα προηγούμενα χρόνια να τους τα πω από μόνος μου να τα ξέρουν.
Αλλά πώς λέγανε για τα 60s ότι αν θυμάσαι τι έκανες εκείνη τη δεκαετία τότε δεν την έζησες πραγματικά, κάτι τέτοιο ισχύει και για μας στην ΟΝΝΕΔ. Αλλά θα το παλέψω, κάτι θα βρω να τους δώσω να έχουν, θα ρωτήσω και Μίλτο Βαρβιτσιώτη αν θυμάται τίποτα απ’ τα χρόνια που το ‘χαμε ρίξει στο σουλάτσο και κάναμε προμενάδες με τα κοριτσόπουλα!
Μια χάρη μόνο προς το παρόν. Επειδή το προηγούμενο κινητό τα ‘παιξε και εκεί είχα όλα μου τα πιν, τους παρακαλώ απ' την ΕΥΠ να μου στείλουν ένα μηνυματάκι να μου πουν μία το πιν από Eurobank να μην ενοχλώ τον Σταϊκούρα.
Και να τους πω και μια “συγγνώμη” αν καμιά φορά δεν ακουγόμουν και πολύ καθαρά, δεν έχει καλό σήμα στο σαλόνι.
Αυτά. Φεύγω τώρα, πάω να ματώσω τα χέρια μου απ’ το χειροκρότημα, μιλάει ο πρωθυπουργός. Τι να την κάνεις την αξιοπρέπεια, δεν γεμίζει αυτή το τραπέζι. Μιλάμε.
∎ Το κείμενο είναι προϊόν μυθοπλασίας

news247.gr

"Μια βροχή" Μάριος Τόκας & Πασχάλης Τερζής (ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ)

 

Τραγούδι: Πασχάλης Τερζής

Μουσική: Μάριος Τόκας

Στίχοι: Ευγενία Ασλανίδη 

Ο Μάριος Τόκας στο πιάνο του σπιτιού του, στο ίδιο πιάνο στο οποίο συνέθεσε τα περισσότερα από τα τραγούδια του, συνοδεύει τον Πασχάλη Τερζή σε ένα από τα πιο τρυφερά χασάπικα της ελληνικής δισκογραφίας. "Μία βροχή". Στο βίντεο-ντοκουμέντο ο Πασχάλης Τερζής μιλάει για τον Μάριο Τόκα, ενώ ο συνθέτης μιλά για το τραγούδι σε στίχους της Ευγενίας Ασλανίδη, το οποίο περιλαμβάνεται στον δίσκο «Θέλω να πω», που κυκλοφόρησε το 2001. Επιμέλεια βίντεο: Κώστας Τόκας

Από το αρχείο της οικογένειας του Μάριου Τόκα

#mariostokas #pasxalisterzis #vroxi #xasapiko #greekmusic

ΥΓ του blog: .....ξεκινήσαμε με ένα έντεχνο, συνεχίσαμε με ένα ρεμπέτικο κι ολοκληρώνουμε με ένα λαϊκό τραγούδι το τρίπτυχο αφιέρωμα συμπόρευση στην βροχή γενικά αλλά και σ' αυτήν που μας επιστέφτηκε πρόσφατα... να ξεφύγουμε λίγο από την παράνοια και την θλίψη των καιρών που άπληστα κι αχόρταγα οι ελίτ του χρήματος και της ισχύος μας οδηγούν από πανδημίες σε πολέμους από Lockdown, σε υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, ψηφιακά πιστοποιητικά εμβολιασμού και μετακονήσεων, κι έρχονται chip ελέγχου στα φάρμακα κι άλλες καταστροφές της ψηφιακής, τεχνολογικής εποχής.....μιας εποχής που εντέλει φέρνει πιο κοντά την ολοκληρωτική καταστροφή και τον πυρηνικό αφανισμό του κόσμου τούτου....δεν είναι υποθέσεις, δεν είναι ταινίες τύπου Don't look up, είναι προθέσεις, σχέδια και επιδιώξεις.....να πιάσει Θεέ μου μια βροχή μια καταιγίδα.....να πάρουμε ανάσα....

Αδικαιολόγητη επίθεση από τα ελληνικά Hoaxes

Αστήριχτοι χαρακτηρισμοί σε βάρος Εβραίων δημοσιογράφων και η περιπέτεια της 21χρονης Claire Bridges

από τον Βασίλη Μπόνιο

Ηταν Ιούνιος του 2019, επαναλαμβάνουμε Ιούνιος 2019, μερικούς μήνες πριν εκτοξευθεί ο ιός COVID στην ανθρωπότητα όταν οι κ.κ. Θάνος Σιτίστας, Θοδωρής Δανιηλίδης, Δημήτρης Αλικάκος έδωσαν συνέντευξη στη Καθημερινή.
Ένας από τους τρεις, ο κ. Αλικάκος θα δηλώσει χαρακτηριστικά σε εκείνη τη συνέντευξη.

«Είναι ένα παράσημο για εμάς ότι βοηθήσαμε να καταλάβει ο κόσμος τη χρησιμότητα των εμβολίων (!), αλλά και να οδηγηθούν επικίνδυνοι ψευτοθεραπευτές στη Δικαιοσύνη», λέει ο Αλικάκος

Τρία χρόνια μετά και καθώς μόνο ο θάνατος δεν έχει “πεθάνει ξαφνικά” και καθώς πάνω από 250.000 Αμερικανοί είτε έχουν χάσει η ζωή τους, είτε έχουν υποστεί σοβαρές βλάβες από τα εμβόλια COVID η συγκεκριμένη ομάδα έρχεται να χαρακτηρίσει ως “ακροδεξιούς” τους δύο Εβραίους δημοσιογράφους οι οποίοι επί 6′ στο Davos βομβάρδισαν με 29 αναπάντητες ερωτήσεις τον CEO της Pfizer σε ένα VIDEO που προκάλεσε τεράστια αμηχανία κυρίως στους εμβολιασμένους με εμβόλια COVID-19.
Οι κ.κ. Θάνος Σιτίστας, Θοδωρής Δανιηλίδης, Δημήτρης Αλικάκος δεν είχαν να κάνουν ουδένα σχόλιο για την αφωνία του Bourla αλλά αίφνης ανακάλυψαν ότι οι δημοσιογράφοι ήταν ακροδεξιοί.
Δηλαδή έσπευσαν αμέσως να βάλουν τη ταυτότητα-ταμπέλα-σφραγίδα του ακροδεξιού σε δύο Εβραίους  δημοσιογράφους τους οποίους δεν μπήκαν καν στο κόπο να ρωτήσουν τις πεποιθήσεις τους.
Τόσο ο Avraham Avi Yemini όσο και ο Ezra Isaac Levant διαθέτουν προφίλ στα social media και μια και οι Hoaxes υποδύονται τους τροχονόμους του λειτουργήματος όφειλαν τουλάχιστο να ρωτήσουν τα θύματά τους που τοποθετούν οι ίδιοι των εαυτό τους ιδεολογικά.
Με ποιο δικαίωμα τα ελληνικά Hoaxes χαρακτηρίζουν, σχεδόν ταυτόχρονα με την Επέτειο του Ολοκαυτώματος, δύο Εβραίους συναδέλφους τους ακροδεξιούς;

Ενδιαφέρον έχει και το γεγονός ότι στη σελίδα των συνεργατών των Hoaxes εκτός των άλλων φιγουράρει και το όνομα του Ηλία Μόσιαλου. Ο τελευταίος παρότι ζει μεγάλο μέρος της ζωής του στο Λονδίνο δεν έχει πάρει χαμπάρι τις διαδηλώσεις των συγγενών όσων χάθηκαν από τις παρανέργειες των εμβολίων COVID και όσων έχουν υποστεί σοβαρές βλάβες και οι οποίοι έσπευσαν με τα αναπηρικά καροτσάκια τους έξω από το BBC.

Τα ελληνικά Hoaxes επίσης δεν έχουν πάρει χαμπάρι ουδεμία παρενέργεια των εμβολίων COVID σε έναν πλανήτη που σωριάζεται ξαφνικά.
Εμβολιασμένοι αθλητές, μοντέλα, δημοσιογράφοι, ανώνυμοι και επώνυμοι πεθαίνουν ξαφνικά. Ακόμη και τα ελληνικά ΜΜΕ που προπαγάνδισαν με χυδαιότητα τα εμβόλια COVID και υπηρέτησαν την προπαγάνδα της κατασκευασμένης planδημίας αναγκάζονται να κάνουν πλέον τουλάχιστο αναφορά στους Ξαφνικούς Θανάτους. Οι αποκαλύψεις είναι συγκλονιστικές.
Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος των Hoaxes, ούτε του κ. Μόσιαλου.

Η συνέχεια του άρθρου με φωτογραφικο και οπτικοακουστικό υλικό στον παρακάτω σύνδεσμο

kourdistoportocali.com

Είναι απλώς ηλιθιότητα, αυτός ο πόλεμος της Δύσης εναντίον της Ρωσίας ή και κάτι άλλο;

Alastair Crooke

Ο πόλεμος των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας μέσω αντιπροσώπων είναι ηλιθιότητα. Ο καθηγητής Νομικής στο LSE, Peter Ramsay, σε μια κριτική του βιβλίου του Benjamin Abelow, How the West Brought War to Ukraine (Πως η Δύση προκάλεσε τον πόλεμο στην Ουκρανία), περιγράφει πώς ο τελευταίος αποφεύγει την απλοϊκή αφήγηση «ο Πούτιν εισέβαλε στην Ουκρανία» – αποδίδοντας την κύρια ευθύνη για τον πόλεμο σε λιγότερο άμεσες αιτίες: «την αμερικανική κυβερνητική βλακεία και τύφλωση» και «την υποχωρητικότητα και τη δειλία» των ηγετών της Ευρώπης απέναντι σε αυτή την αμερικανική κυβερνητική «ανοησία».

Παρόλο που ο Abelow περιγράφει με μεγάλη σαφήνεια την αυταπάτη, την αλαζονεία και την υποκρισία της δυτικής πολιτικής, δεν επιχειρεί να εξηγήσει πώς ή γιατί η αμερικανική πολιτική εξελίχθηκε σε τόσο ηλίθια ή οι ευρωπαίοι ηγέτες έφτασαν να γίνουν τόσο δειλοί. Δείχνει να μένει άναυδος από αυτό, περιγράφοντας το επίπεδο του παραλογισμού που εμπλέκεται ως «σχεδόν αδιανόητο».

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να εξηγήσουμε, γιατί αυτό συνέβη και γιατί επέφερε και εξακολουθεί να επιφέρει επαναστατικές αλλαγές σε μια Μέση Ανατολή που επαναπροσδιορίζεται συστηματικά ως αναπόσπαστο μέρος του μπλοκ BRICS+ και που σηματοδοτεί μια μετάβαση, η οποία από μόνη της προαναγγέλλει μια τεράστια αλλαγή στο πλαίσιο των γεω-πολιτικο-οικονομικών εξελίξεων.

Στο βάθος, ο πυρήνας της «μνημειώδους βλακείας» – για την οποία ο Abelow επικαλείται τον Βρετανό ακαδημαϊκό Richard Sakwa – δεν είναι κάτι που κρύβεται, αλλά μάλλον, είναι μια από εκείνες τις «αλήθειες» που βρίσκεται βρίσκονται «εκεί έξω»: εκτεθειμένες σε κοινή θέα. Είναι επίσης το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ αντλεί την ισχύ και οφείλει την ύπαρξή του από τη διαχείριση των εικαζόμενων «απειλών», οι οποίες σε μια κυκλική διαδικασία σκέψης προκλήθηκαν ακριβώς από τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ — μια διεύρυνση που έγινε δήθεν για να διαχειριστεί αυτές ακριβώς τις υποτιθέμενες «απειλές».

Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα ανατροφοδοτούμενο επιχείρημα κλειστού κυκλώματος. Όχι μόνο δεν υπάρχει καμία απειλή από τη Ρωσία που να είναι ανεξάρτητη από την αμερικανική πολιτική, αλλά είναι επιπλέον η διεύρυνση του ΝΑΤΟ, προς «αντιμετώπιση της απειλής από τη Ρωσία», εκείνη που δημιουργεί την ίδια την απειλή που υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζε η διεύρυνση.

Ομοίως, είναι αυτό το είδος της κυκλοειδούς συλλογιστικής που μετατρέπει τον «Πούτιν σε Χίτλερ» – ένας αυτοεκπληρούμενος επιθετικός προσδιορισμός που δημιουργείται επειδή η διεύρυνση του ΝΑΤΟ είναι εξ ορισμού «λογική» (μια «Αξία» και ένα εθνικό Δικαίωμα), και επομένως όποιος την αμφισβητεί δεν μπορεί παρά να είναι «φασίστας».Ολόκληρο το άρθρο εδώ

seisaxthia.wordpress.com

Η συντριπτική ήττα Μητσοτάκη στη Βουλή, ως προάγγελος εκλογικής νίκης του Αλέξη Τσίπρα

Μόνος αντίπαλός του στην πορεία προς την εκλογική επικράτηση, η προδοσία του δημοκρατικού λόγου από τα καθεστωτικά ΜΜΕ  
 

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής 

Ενώ… κακή τη τύχη, πορευόμαστε προς τις εκλογικές κάλπες, υπό την δεσποτεία του κλονισμένου – από την πρόταση δυσπιστίας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης – παρακράτους Μητσοτάκη, μας συμβαίνει κάτι σαν αυτό  που σημείωνε ο Φεντερίκο Φελλίνι πολλά χρόνια πριν, επί αυτοκρατορίας Μπερλουσκόνι: "Νομίζω πως η τηλεόραση έχει προδώσει το νόημα του δημοκρατικού λόγου, προσθέτοντας εικονικό χάος στη σύγχυση φωνών..."
Αν στην «τηλεόραση» της Φελλίνειας ρήσης προσθέσουμε τις δεσπόζουσες στο πεδίο της ενημέρωσης  αναλογικές και ψηφιακές «φωνές» της Μαρινάκειας, της Αλαφούζειας και της Βαρδινογιάννειας μιντιακής επικράτειας, η προεκλογική  «σύγχυση φωνών» αναμένεται να μπατάρει επικοινωνιακά υπέρ της… αυτοδυναμίας του καρτέλ των επιχειρηματικών συμφερόντων τους και του συντριπτικά τρωθέντος, από το χθεσινό σφυροκόπημα του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή, πολιτικού εκφραστή τους Κυριάκου Μητσοτάκη.   
Έτσι, η «προδοσία του δημοκρατικού λόγου» προοιωνίζεται ως   προεκλογική βεβαιότητα – το «εικονικό χάος» ως πραγματικό: μια εκκωφαντική αντιπολιτευτική σιωπή – μια θορυβώδης καθεστωτική ακινησία εντός της οποίας ο διεφθαρμένος – και με τη βούλα της ΑΔΑΕ – πρόεδρος της ΝΔ θα συνεχίσει να πορεύεται προς τις κάλπες με τον στομφώδη βηματισμό της χήνας, φαντασιωνόμενος μια δεύτερη πρωθυπουργική θητεία∙ ακολουθούμενος και πάλι από κολαούζους τύπου Γεραπετρίτη, Χατζηδάκη, Βορίδη, Πλεύρη, Άδωνη, Μυταράκη, να σβήνουν τα ίχνη της πολιτικής διαφθοράς που θ’ αφήνει στο διάβα του…

*******
Ο Αλέξης Τσίπρας, απ’ την άλλη,  θα τα δίνει όλα σε ένα  μπαράζ προεκλογικής δράσης και διάδρασης (για «έναν τιτάνιο προεκλογικό μαραθώνιο που όμοιό του δεν θα έχουμε ξαναδεί» μιλούν οι δικοί του), σε μια προσπάθεια να σπάσει («επιτέλους»!..) αυτή την εικονική «εκκωφαντική πολιτική σιωπή – αυτή τη θορυβώδη  προεκλογική ακινησία»,  προκειμένου να περάσουν, να ακουστούν, να γίνουν λαϊκή συνείδηση τα αυτονόητα:
● Ότι σε συνθήκες πραγματικής Δημοκρατίας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα είχε αποβληθεί ως κατά συρροήν καταχραστής της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας πολιτικός αξιωματούχος – ως κατ’ εξακολούθηση βιαστής του Συντάγματος και εκπορθητής του κοινωνικού κράτους Δικαίου πρωθυπουργός.
● Ότι η χώρα χρειάζεται επειγόντως μια προοδευτική κυβέρνηση που θα ανασχέσει και, εντέλει, θα ανατρέψει τις κοινωνικές ανισότητες που επέβαλε η κυβέρνηση της ΝΔ, και θα αποκαταστήσει την κοινωνική δικαιοσύνη και το κράτος Δικαίου που κατεδάφισε το διεφθαρμένο ολιγαρχικό καθεστώς Μητσοτάκη.
● Ότι μόνη ελπίδα για το σχηματισμό μιας τέτοιας κυβέρνησης είναι η νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές, δεδομένου ότι σ’ αυτήν την αφόρητη πολιτική, οικονομική και κοινωνική κατάσταση που, ελέω του δυστοπικού κράτους – παρακράτους   Μητσοτάκη, βιώνει ο τόπος, ο Αλέξης Τσίπρας είναι η μόνη σταθερά του πολιτικού μας συστήματος: ο μόνος  αξιόπιστος εγγυητής της πολιτικής ομαλότητας Έλληνας πολιτικός ηγέτης…

*******
Θα τα καταφέρει; Για τον Αλέξη Τσίπρα – και το εκλογικό επιτελείο του – μιλώ: θα καταφέρει να διεμβολίσει τη «σύγχυση των φωνών» (να αφαιρέσει το πυκνό επικοινωνιακό καμουφλάζ που εξασφαλίζουν στον διεφθαρμένο πρωθυπουργό οι αναλογικές και οι ψηφιακές «φωνές» της Μαρινάκειας, της Αλαφούζειας και της Βαρδινογιάννειας μιντιακής επικράτειας), ώστε να αποκαλυφθεί πλήρως το πραγματικό πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη, το αποκρουστικό πορτραίτο του Μητσοτακισμού;
«Ναι, θα τα καταφέρει», λένε οι επιτελείς του: «όπως τα κατάφερε χθες στη Βουλή, έτσι θα τα καταφέρει και προεκλογικά, κατά τη διάρκεια της άμεσης επαφής του με τον λαό». Κάτι που μοιάζει αρκετά αισιόδοξο – φαίνεται, ωστόσο   εφικτό, καθώς αρχίζει να αποτυπώνεται στα νούμερα και στα ποιοτικά στοιχεία και των «πειραγμένων», ακόμα,  δημοσκοπήσεων: ενώ πριν ένα χρόνο τα ποσοστά της ΝΔ του Μητσοτάκη (πρόθεση ψήφου) κυμαίνονταν στο 38 - 40%  και η διαφορά απ’ τον ΣΥΡΙΖΑ του Τσίπρα στις 10 –12 μονάδες, σήμερα – σύμφωνα με τα ευρήματα προχθεσινής δημοσκόπησης της MRB, η ΝΔ έχει πέσει στο 32,7% και η διαφορά της απ’ το ΣΥΡΙΖΑ στο 6,4%. 

ΥΓ: Προς τόνωση της αισιοδοξίας των ψηφοφόρων της δημοκρατικής παράταξης θα θυμίσουμε ότι, πριν τις εκλογές του 2018, η πλειονότητα των δημοσκοπήσεων έδινε στον ΣΥΡΙΖΑ 24% και εν τέλει πήρε 32%. Κι αυτό, όπως είχε πει προ ημερών ο κ. Τσίπρας*, εξηγείται, κατά κάποιο τρόπο και «απ’ το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μία ιδιαιτερότητα – ένα  καταγεγραμμένο φαινόμενο υποεκπροσώπησης στις δημοσκοπήσεις, που έχει να κάνει με το ότι πολλοί ψηφοφόροι δεν αισθάνονται ότι έχουν την πολιτική ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι τον ψηφίζουν εδώ και μία δεκαετία». Και ότι  «αυτό που πρέπει να δούμε είναι τα ποιοτικά χαρακτηριστικά και οι τάσεις, που είναι τάσεις ραγδαίας φθοράς της ΝΔ και τάσεις μείωσης της ψαλίδας».
*Σε συνέντευξή του στο Kontra Channel

restaro.blogspot.com

Η επίκληση του απορρήτου υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης – Η κομματική πειθαρχία; Υποτάσσεται κ.κ. Καραμανλή & Σαμαρά;

του Mr Don’t Look Up

Δεν έχει περάσει πολύ καιρός από τη στιγμή που, αρχικά, ο κ. Κώστας Καραμανλής και στη συνέχεια, ο κ. Α. Σαμαράς, φάνηκε ότι έστειλαν τα δικά τους ξεκάθαρα μηνύματα για το σκάνδαλο με τις υποκλοπές προς τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Και οι δύο υποβάθμισαν το κυβερνητικό επιχείρημα περί απορρήτου, με τον πρώην πρωθυπουργό και ανιψιό του ιδρυτή της ΝΔ να τονίζει χαρακτηριστικά ότι «η επίκληση του απορρήτου σε τέτοιες περιπτώσεις, υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου».
Δεδομένων των εξελίξεων, των στοιχείων που έδωσε, πλέον, επίσημα η ΑΔΑΕ ενισχύοντας όσο ποτέ τις καταγγελίες περί εμπλοκής του κ. Μητσοτάκη στο μεγαλύτερο σκάνδαλο από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα και της συζήτησης για την πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, εύλογα μπορεί να αναρωτηθεί κάθε καλόπιστος πολίτης, απευθυνόμενος προς τους δύο πρώην πρωθυπουργούς και πρώην προέδρους της ΝΔ: Η επίκληση του απορρήτου υποτάσσεται στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου. Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για την κομματική πειθαρχία; Δεν υποτάσσεται και αυτή μπροστά στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου;
Ενορχηστρωτής ή παντελώς ανίκανος;
Τα δεδομένα που έχουν δει τη δημοσιότητα επιβεβαιώνουν ότι υπάρχουν δύο τινά:
Είτε ο κ. Μητσοτάκης ενορχήστρωσε, όπως καταγγέλλει σύσσωμη η Αντιπολίτευση, ένα κύκλωμα που έκανε υποκλοπές τόσο σε πολύ στενά πρόσωπα του ίδιου του περιβάλλοντός του, σε υπουργούς του και θεσμικούς παράγοντες της χώρας, όπως ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ,
Είτε λόγω πρωτοφανούς ανικανότητας, επικίνδυνης για τα εθνικά συμφέροντα αλλά και για θεμελιώδεις ελευθερίες των πολιτών, ο πρωθυπουργός, που μόλις λίγες ώρες μετά τις τελευταίες εκλογές, έθεσε τον εαυτό του ως προϊστάμενο της ΕΥΠ, απέδειξε ότι δεν είναι ικανός να διαχειριστεί ούτε περίπτερο.

Ρεζίλι διεθνώς
Σε κάθε περίπτωση, τα αποτελέσματα είναι τραγικά. Η Ελλάδα έχει γίνει ρεζίλι διεθνώς, με δημοσιεύματα κατά του πρωθυπουργού ακόμη και από τους New York Times. Στις Βρυξέλλες γελούν και κλαίνε ταυτόχρονα για το γεγονός ότι μια, τάχα, ευρωπαϊκή χώρα παρουσιάζει εικόνα «μπανανίας» με τους θεσμούς, όπως η Δικαιοσύνη, να μοιάζουν σαν να έχουν κυρίως ρόλο διακοσμητικό και οι συγκρίσεις με τον τρόπο που κινούνται οι Αρχές σε άλλες δυτικές χώρες, όπως στο Βέλγιο (βλ. Qatargate), να ενισχύουν την εικόνα ενός βαλκανικού κράτους που λειτουργεί με όρους Λατινικής Αμερικής προηγούμενων δεκαετιών.
Η κατάσταση επιδεινώνεται «τραυματίζοντας» βαθιά το πολίτευμα της Ελλάδας επειδή το Μέγαρο Μαξίμου, αντί να διευκολύνει τις έρευνες, δείχνει σαν να συνεχίζει να κάνει ό,τι μπορεί για μην πέσει φως σε αυτή τη -μείζονος σημασία για το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας- υπόθεση, είτε λόγω πολιτικής αβελτηρίας, είτε λόγω σκοπιμότητας. Οι ανήθικες επιθέσεις κατά ενός εκ των συνταγματικά κατοχυρωμένων θεσμών, της Αρχής Διασφάλισης του Απορρήτου των Επικοινωνιών (ΑΔΑΕ) και του προέδρου της Χρ. Ράμμου, περισσότερο ενισχύουν μια εικόνα ενοχής, παρά το αντίθετο, συμβάλλοντας στην περαιτέρω γελοιοποίηση της Ελλάδας.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, τα δεδομένα πλέον είναι σαφή και αδιαμφισβήτητα: Υποκλοπές είτε τύποις νόμιμες από την ΕΥΠ, είτε παράνομες με λογισμικά τύπου Predator, είτε και με τους δύο τρόπους, έγιναν και κανείς, πλέον, αυτό δε μπορεί να το αμφισβητήσει, παρά τις διαψεύσεις που μέχρι πρότινος έκανε ο πρωθυπουργός και μια μερίδα υπουργών του, φανατικά.
Θα πάρουν στις πλάτες τους τυχόν «αμαρτίες» του Κυριάκου οι δύο πρώην πρωθυπουργοί;
Άρα, πολύ απλά, σήμερα έχει επιβεβαιωθεί αυτό το οποίο έθεσαν σαν «κόκκινη γραμμή» απέναντι στον κ. Μητσοτάκη οι κ.κ. Καραμανλής και Σαμαράς. Είτε υπό την καθοδήγηση του Μεγάρου Μαξίμου (κάτι το οποίο είναι πολύ πιθανό, δεδομένης και της άρον άρον απομάκρυνσης του πρωθυπουργικού ανιψιού, Γρ. Δημητριάδη, από τη θέση του γενικού γραμματέα της κυβέρνησης, μετά τις αποκαλύψεις για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη, η οποία ακόμη… δεν έχει απαντηθεί «γιατί έγινε»), είτε «κάτω από τη μύτη» του προϊσταμένου της ΕΥΠ, δηλαδή του ίδιου του πρωθυπουργού, εξελίχθηκε μια εγκληματική οργάνωση που «κρυφάκουγε» όποιον ήθελε, σε όποια θέση κι αν βρισκόταν.
Εύλογα, λοιπόν, προκύπτει το ερώτημα προς τους δύο πρώην πρωθυπουργούς: «Η επίκληση της κομματικής πειθαρχίας υποτάσσεται σε τέτοιες περιπτώσεις στην ανάγκη κάθαρσης του δημόσιου βίου;».
Οι απαντήσεις από τους κ.κ. Καραμανλή και Σαμαρά, θα δοθούν σε λίγες ώρες στη Βουλή. Αν και, οι παροικούντες στο κοινοβούλιο υποστηρίζουν ότι οι δύο πρωθυπουργοί δε θα «ταρακουνήσουν» τον Μητσοτάκη, παίρνοντας φυσικά στην περίπτωση αυτή, ένα μερίδιο των ευθυνών για την κατάντια της ΝΔ και πολύ περισσότερο για τα όσα δεινά έχει υποστεί τα τελευταία 3 χρόνια το πολίτευμα της χώρας, πάνω και στις δικές τους πλάτες.

antinews.gr

Από τον μπαμπά Μητσοτάκη στον υιό το παρακράτος είναι εδώ...

Η Ντάμα

Αν δεν έχετε παρακολουθήσει Βουλή, τη συζήτηση επί της πρότασης μομφής του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ κατά της κυβέρνησης Μητσοτάκη, η φάση είναι:
-Να μας απαντήσετε για τις υποκλοπές.
-Ο Μάξιμος Σαράφης…
-Μα για τις υποκλοπές σας είπα.
-Ναι, αλλά η Μαρία του Έβρου…
-Εεεεε, για τις υποκλοπές θα μας πείτε;
-Ο Χρήστος Καλογρίτσας…
-Βρε, για τις υποκλοπές θ’ απαντήσετε;
-Η σκευωρία Novartis.
-Μα δεν ακούτε; Για τις υποκλοπές σας λέω.
-Βάλαμε κι άλλους αστυνομικούς στα τμήματα και φτιάξαμε φράκτη στον Έβρο.
-Για τις υποκλοπές θα πείτε κάτι;
-Έπεσε δυνατή βροχή, αλλά στείλαμε γρήγορα 112…
*** Κορυφαίος όλων, βέβαια, ο  Κωστής Χατζηδάκης, ο οποίος «ξέπλυνε» και στη Βουλή και προηγουμένως στον ΑΝΤ1 τον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι τάχα δεν ήξερε τίποτα για τις υποκλοπές. Μιλάμε για τον ίδιο Κωστή Χατζηδάκη που έλεγε, μετά την αποκάλυψη του Documento ότι ήταν υπό παρακολούθηση, ότι «αν βρεθούν στοιχεία με αποδείξεις προφανώς θα πρέπει να υπάρξουν και οι ανάλογες πολιτικές συνέπειες».
Οι αποδείξεις βρέθηκαν. Τις μάθατε με τον πιο θεσμικό τρόπο. Τις πολιτικές συνέπειες θα τις δούμε, ή μπα;
*** Και ο Μάκης Βορίδης έκανε δηλώσεις. Όχι δεν θυμήθηκε να πει κάτι για την ατάκα του ότι «ή ο πρωθυπουργός έχει κάνει παράνομες πράξεις και δη κακουργηματικές ή όποιος δεν έχει αποδείξεις είναι χυδαίος συκοφάντης». Αφού υπάρχουν αποδείξεις, άρα ο πρωθυπουργός έχει κάνει παράνομες, κακουργηματικές, πράξεις.
Αυτό λέμε και εμείς τόσο καιρό, εσείς μας λέγατε άλλα Μάκη μου.
*** Διαφορετική, αντίθετα, είναι η περίπτωση των πρώην πρωθυπουργών Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, οι οποίοι επίσης είχαν πάρει θέση για το σκάνδαλο. Υπενθυμίζω:
Σαμαράς: «Δεν θέλω να πιστέψω ότι η κυβέρνηση υπέκλεπτε τηλεφωνικές συνομιλίες. Θα ήταν αδιανόητο. Αυτά τα φαινόμενα η παράταξή μας δεν μπορεί να τα ανεχθεί».
Καραμανλής: «Το να προκλήθηκαν από κυβερνητική πρωτοβουλία είναι εκτός από αντιδημοκρατικό και παράνομο, είναι αδιανόητο».
Ακριβώς λόγω των θέσεων του, ακριβώς επειδή δεν έχουν ανάγκη κανέναν Μητσοτάκη, θα βγουν μπροστά, θα πάρουν θέση ή θα πιουν κι αυτοί το αμίλητο νερό;
*** Τον πρωτοφανή κι αδιανόητο τρόπο με τον οποίο «παγιδεύτηκε» τηλέφωνο πολίτη μέσω sms που έλαβε από την «ελαφρώς παραποιημένη» διεύθυνση emvolio.gov.gr εν είδει υπενθύμισης για δόση εμβολίου, αποκάλυψε ο Γιάννης Ραγκούσης στη Βουλή και ζήτησε εξηγήσεις από τον Πιερρακάκη.
Κι αυτός απάντησε. 
Δεν είπε ότι θα ελέγξει την καταγγελία, ότι θα το ψάξει, ότι θα κάνει τέλος πάντων ότι περνάει από το χέρι του, ακριβώς επειδή η υπηρεσία αποδείχθηκε σουρωτήρι, αλλά έδειξε με το δάχτυλο τους 40.000 φαρμακοποιούς και γιατρούς, όπως επίσης τα ΚΕΠ που έχουν πρόσβαση.
Μάλιστα…
*** Και την ίδια στιγμή η Βούλτεψη έκανε πλακίτσα δημοτικού ότι ο χρήστης «μόλις έκανε το εμβόλιο τον πήρε τηλέφωνο το Pretador». Η Βούλτεψη που κάποιοι την ψήφισαν και ο Κυριάκος την έκανε και υπουργό. Ρε τι ζούμε…
*** Αυτό το απόσπασμα είναι ικανό από μόνο του για να βυθίσει τη χώρα καμιά 10αριά ακόμα θέσεις στη λίστα για την Ελευθερία του Τύπου. Καλά δεν συζητάμε να βάλεις και όλα τα άλλα που έχουν πει. Εκεί πια θα διεκδικούμε πρωτάθλημα. Από την ανάποδη βέβαια.
*** Με τους φακούς των κινητών τους τηλεφώνων έδωσαν εξετάσεις στο ΕΜΠ. Άλλη μια επιτυχία πρόσθεσε στο βιογραφικό της η Νίκη Κεραμέως στον αγώνα για να ξεπεράσει την υπουργό φωτοτυπιών, Άννα Διαμαντοπούλου. Ή μήπως την έχει ήδη ξεπεράσει;
*** Πλημμύρισε για 3η φορά νηπιαγωγείο της Καλλιθέας. Γιατί; Διότι δεν έκαναν τίποτα τις δύο προηγούμενες φορές κι απλά περίμεναν την επόμενη. Να δείτε ότι θα υπάρξει και 4η και 5η και πάει λέγοντας…
*** Εδώ πλημμύρισε ολόκληρη η Αθήνα θα μου πεις. Μέχρι και σιντριβάνια έφτιαξε ο Μπακογιάννης. Όχι, αν είναι στο πλαίσιο του Μεγάλου Περιπάτου δεν ξέρω…

......και με εικόνες και βίντεο στον παρακάτω σύνδεσμο

www.documentonews.gr

Αποσπάσματα από την Χαμένη Άνοιξη του Στρατή Τσίρκα

...μέρες που είναι..

Από το μυθιστόρημα «Χαμένη Άνοιξη» του Στρατή Τσίρκα (1911-1980), που αναφέρεται στην Αποστασία, την κυβερνητική αστάθεια, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα και γενικώς στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα λίγο πριν την Χούντα του 1967. Το απόσπασμα αναφέρεται στους ξένους και στις επιδιώξεις τους στην Αθήνα, μέσω των πρακτόρων τους εγχώριων και μη:

[…] Θέλουν τη Ελλάδα πόρνη να τους ανοίγει τα σκέλια στην ποδιά της Ακρόπολης να προμηθεύει μισοτιμής το ρίγος της αμαρτίας στις μαραγκιασμένες από τον πουριτανισμό ψυχές τους.
Μας θέλουν γκαρσόνια ταβερνιάρηδες μαστροπούς βαρκάρηδες επιβήτορες καμπαρετζήδες μπουζουξήδες χασισέμπορους αχ αμαν αμαν και συρτάκι αμε και Ζόρμπα δη Γκρηκ κι αυτοί ν’αρμέγουν τον τόπο το κρασί το λάδι τα πορτοκάλια τις ντομάτες τα ροδάκινα το βαμπάκι τα μάρμαρα το βωξίτη το λιγνίτη τα μεταλλεύματα και τον ιδρώτα του κόσμου.
Κοίτα που καταντήσαμε κάθε πολιτικός και κόκκινο φαναράκι στην πόρτα του και τ’όνομά του φωτισμένο σε ταμπελίτσα πλάι στο κουδούνι. Λουιζ Κλάρα Ρόζα Ντολόρες.
[…] Παραμερίστε διαφορές με Παπατζήδες ή Σβωλοτσιριμώκους, παράπονα και μνησικακίες για Λίβανους και Δεκέμβρηδες και λοιπά. Όλοι μαζί, όλοι μαζί, να σώσουμε τον τόπο, γιατί η Γερμανίδα λύσσαξε και θα τον ξεπατώσει….
[…] Σε άλλες χώρες που οι πολίτες ξέρουν τα δικαιώματά τους θα είχε αλλάξει από καιρό τέτοια κατάσταση. εδώ τα εδραιωμένα συμφέροντα, η μονοωλιακή εκμετάλλευση, τα «κλειστά επαγγέλματα» , το συνάλλαγμα που σπαταλιέται σε πολυτέλειες και αργομισθίες… Τετρακόσια χρόνια σκύβαμε το κεφάλι όταν σήκωνε τη φωνή κι ο τελευταίος αγάς. Ενάμιση αιώνα τώρα ελεύθερο κράτος κι ακόμη μας δυναστεύουν αγάδες κάθε λογής, από τον εισπράχτορα του λεωφορείου ως το διοοικητή της Εθνικής, απ’ τον Βαν Φλητ ως τους εξοχότατους της Πιουριφάι και Λαμπουίς, τους ανθύπατους της νέας Ρώμης στο κρατίδιο των Γραικύλων…
[…]Φοβάμαι πως δε θα την αποφύγουμε τη δικτατορία.
_ Γιατί τώρα τι έχουμε; ρώτησε ο Βάρναλης. Έχουμε δικτατορία των δωσίλογων με φερετζέ. Την παρουσιάζουμε για «αληθινή δημοκρατία». Και η δουλειά τους – δηλαδή η προδοσία του λαού – γίνεται. Καμαρώστε καθεστώς: πατημένο σύνταγμα, κυβέρνηση της μειοψηφίας, χιτλερική νομοθεσία, αστυνομοκρατία, παρακρατικοί δολοφόνοι, γερμανοντυμένοι «πατριώτες» και τα λοιπά…

Πηγή: wordpress.com

Γκάγκα: «Οι μάσκες έκαναν ζημιά στην φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών και στο ανοσοποιητικό τους»

Από την άλλη η Λινού λέει πως πρέπει τα παιδιά να εμβολιαστούν υποχρεωτικά - Είναι επικίνδυνοι:

Ποιος μπορεί να τους πιστέψει ξανά;
Σήμερα η αναπληρώτρια Υπουργός Υγείας, Μίνα Γκάγκα, που μαζί με Πλεύρη και Μητσοτάκη έδιωξαν από το ΕΣΥ χιλιάδες ανεμβολίαστους υγειονομικούς και υποχρέωσαν εκατομμύρια Ελλήνων να φοράνε μάσκες και να κάνουν εμβολιασμούς με πειραματικά σκευάσματα ομολόγησε ότι οι μάσκες έκαναν κακό στην φυσιολογική ανάπτυξη των παιδιών!

«Όταν βάζεις μάσκα συνέχεια σε ένα παιδάκι, τότε δεν είναι φυσιολογική η ανάπτυξη (σ.σ. του ανοσοποιητικού του)».

Μετά από αυτήν την παραδοχή πως πρέπει να νιώσουν εκατομμύρια Ελλήνων που έθεσαν τα παιδιά σε αυτό το μαρτύριο και έχουν προκαλέσει ίσως μη αναστρέψιμες ζημιές στην υγεία τους;
Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά αναπτύσσονται και ότι συμβεί… μένει και τα ακολουθάει στην ενήλικη ζωή.

Από την άλλη έχουμε την καθηγήτρια Επιδημιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΕΚΠΑ, Αθηνά Λινού, η οποία χθες Πέμπτη επισήμανε πως πρέπει να φοράμε μάσκα, οι γονείς να την φοράνε στα παιδιά υποχρεωτικά και να τους κάνουν τα εμβόλια για τον κορωνοϊό.  Σε ερώτηση για το αν θα έπρεπε να ήταν υποχρεωτικά τα μέτρα αυτά, απάντησε πως, «είναι σχετικό και θέμα επικοινωνίας η υποχρεωτικότητα των μέτρων. Αλλά το να βάζει κάποιος μάσκα είναι θέμα κατανόησης».

Είναι επικίνδυνοι: Ποιος μπορεί να τους πιστέψει ξανά
«Έκανε τα παδιά πολύ πιο ευάλωτα στις λοιμώξεις (άρα ξέρει ότι διέλυσαν και το ανοσοποιητικό τους σύστημα)»

primenews.press

ΥΓ του blog: ....οι επιστήμονες είναι πολύ συνηθισμένο να διαφωνούν γι αυτό η δογματική επιβολή της μιας άποψης στον πληθυσμό κι ο αποκλεισμός της άλλης είναι ολοκληρωτικός ανορθολογισμός που έχει να κάνει με την πολιτική κι όχι την επιστήμη...

Είναι δυνατή μια νέα κοινωνική διαθεσιμότητα; | B΄ μέρος

από Ρούντι Ρινάλντι

Στο προηγούμενο φύλλο, στο Α΄ μέρος του κειμένου που συνεχίζεται σήμερα, έγιναν ορισμένες εισαγωγικές νύξεις και εκτιμήσεις για το τι μπορούμε να εννοούμε με τον όρο «κοινωνική διαθεσιμότητα», για ορισμένες νέες προωθημένες μορφές χειραγώγησης και διαχείρισης της κοινωνικής ζωής εν γένει. Μιλήσαμε επίσης για μια αίσθηση παντοδυναμίας των ελίτ, που τις κάνει να προωθούν αυτές τις νέες μορφές χειραγώγησης ακυρώνοντας μέχρι και τον δημόσιο χώρο και την κοινωνικότητα εν γένει. Επίσης κάναμε ένα «μικρό» άλμα στο παρελθόν (18ο αιώνα) για να θυμίσουμε διακηρύξεις και συνθήματα της ανερχόμενης αστικής τάξης. Τελειώναμε δε το σημείωμα με την ακόλουθη φράση: «Παραμένει το ερώτημα του τίτλου μας: Είναι δυνατή μια νέα κοινωνική διαθεσιμότητα; Το άλμα που κάναμε στο παρελθόν, τα 200 και πάνω χρόνια που μεσολάβησαν, έχουν ένα ειδικό περιεχόμενο που μπορεί να εξηγήσει το πώς και γιατί φθάσαμε στη σημερινή κατάσταση. Σε αυτά θα αναφερθούμε στο επόμενο φύλλο». Με αυτά θα ασχοληθούμε λοιπόν στο παρόν σημείωμα.

Η διττή επανάσταση και τι γέννησε
Ο Έρικ Χομπσμπάουμ, εξετάζοντας την ίδια περίοδο, θα κάνει λόγο για «διττή επανάσταση»: τη βιομηχανική επανάσταση που έγινε στην Αγγλία και την Αστική Επανάσταση στη Γαλλία. Χρονικά συμπίπτουν αυτές οι δύο ιστορικές διαδικασίες, και μεταμορφώνουν με εξαιρετική ταχύτητα τον σύγχρονο κόσμο. Μάλιστα ο Χομπσμπάουμ θα ισχυριστεί πως η «διττή επανάσταση» προκάλεσε «τον μεγαλύτερο μετασχηματισμό στην ιστορία της ανθρωπότητας από την μακρινή εποχή που ο άνθρωπος εφεύρε τη γεωργία και τη μεταλλουργία, τη γραφή, την πόλη και το κράτος». Και θα συνεχίσει: «Η επανάσταση αυτή μεταμόρφωσε και εξακολουθεί να μεταμορφώνει τον κόσμο». Αυτά βέβαια γράφονταν το 1961 στο έργο του «Η εποχή των επαναστάσεων, 1789-1848».
Για τη δική μας «συζήτηση» το διττό στοιχείο της ανάλυσης, δηλαδή τόσο της εξέλιξης του οικονομικού παράγοντα και των αλλαγών που επιφέρει, όσο και της πολιτικής διαμόρφωσης-συγκρότησης και της εξέλιξής τους μέσα από αντιφατικά και ανταγωνιζόμενα στοιχεία, έχει ιδιαίτερη σημασία για το θέμα που μας απασχολεί. Ποτέ η μία ή άλλη σφαίρα (οικονομία και πολιτική) δεν κινήθηκαν σε απόλυτη αυτονομία η μία από την άλλη, και δεν νοείται να αντιμετωπίζεται ο καπιταλισμός, η καπιταλιστική οργάνωση, μόνο με οικονομικούς όρους.
Το κύριο χαρακτηριστικό της νεώτερης εποχής, της μετά το 1789, ήταν η «εισβολή» των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο με τρόπο ορμητικό και πρωτόγνωρο. Κι ίσως αυτό να είναι ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της νεώτερης πολιτικής. Η αστική τάξη ως ανερχόμενη δύναμη έπρεπε να γκρεμίσει τον παλιό κόσμο, το παλαιό καθεστώς, και για να το κάνει αυτό χρειάστηκε μιαν επανάσταση. Αλλά για να πετύχει τους στόχους της χρειαζόταν τη δύναμη των πλατιών μαζών, κι έτσι συμπαρέσυρε στη δράση στρώματα και τάξεις που δεν είχαν μέχρι τότε κάποια συμμετοχή στην κρατική, πολιτική οργάνωση και ζωή. Προϋπήρξε βέβαια μια περίοδος ιδεολογικής προετοιμασίας, προετοιμασίας των πνευμάτων μέχρι τη στιγμή της επανάστασης. Αλλά από τη στιγμή της έκρηξης και στο εξής, η συμμετοχή των πλατιών μαζών στην πολιτική, στον πολιτικό στίβο, στη νέα πολιτειακή και κρατική οργάνωση, έγινε ένα αναπόσπαστο στοιχείο της κοινωνικής ζωής.
Ο φιλελευθερισμός, για να επικρατήσει σαν κυρίαρχο μοντέλο στον καπιταλιστικό κόσμο, αρχικά χρειάστηκε τον δημοκρατικό ριζοσπαστισμό, διότι χωρίς αυτόν δεν θα προσελκύονταν στον πολιτικό στίβο οι μάζες. Όταν επικράτησε η αστική τάξη, προχώρησε γρήγορα σε συμβιβασμούς με την αριστοκρατία, τον μεγάλο κλήρο και τμήματα της φεουδαρχίας για να ανακόψει τη φόρα του ριζοσπαστισμού. Σε αυτόν τον «δρόμο», όπου συνυπήρχαν πολλά αντιφατικά στοιχεία και ανταγωνισμοί, αναδύθηκε μια νέα πραγματικότητα: η εθνοκρατική συγκρότηση, ένα ισχυρότερο και παρεμβατικότερο κράτος, ένας νέος τύπος πολιτικής, μεγάλες δυνάμεις, μεγάλα εθνικά και κοινωνικά κινήματα, πόλεμοι και διάλυση αυτοκρατοριών, εμφάνιση νέων κοινωνικών δυνάμεων στο προσκήνιο (εργατική τάξη).

Το κύριο χαρακτηριστικό της νεώτερης εποχής, της μετά το 1789, ήταν η «εισβολή» των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο με τρόπο ορμητικό και πρωτόγνωρο. Κι ίσως αυτό να είναι ένα από τα πιο βασικά στοιχεία της νεώτερης πολιτικής. Η αστική τάξη για να πετύχει τους στόχους της χρειαζόταν τη δύναμη των πλατιών μαζών...

Νέο, αντιφατικό πολιτικό σκηνικό – και προλεταριοποίηση
Το σίγουρο είναι πως στις νέες συνθήκες που προκαλεί η «διττή επανάσταση», η κοινωνία μεταβάλλεται. Αυτό που ονομάζεται «δημοκρατία» εμπεριέχει την αξίωση να είναι αυξημένος ο ρόλος των απλών ανθρώπων στις κρατικές υποθέσεις. Ο φιλελευθερισμός, παρ’ όλη την κυριαρχία του, κουβαλά αντιφάσεις δισεπίλυτες: αντιπροσωπευτική διακυβέρνηση μέσω εκλεγμένων σωμάτων, πολίτες με ίσο νομικό καθεστώς που δεν επιτρέπει ανοικτές διακρίσεις, κοινωνική κινητικότητα μέσω της προόδου και της εκπαίδευσης, καθώς και ασαφή όρια ανάμεσα στα μεσαία και τα κατώτερα στρώματα της κοινωνίας… όλα αυτά δημιουργούν ολοένα και περισσότερες αντιθέσεις και αντιφάσεις, που η επίλυσή τους δεν μπορεί να γίνει όπως πριν και όπως παλιά. Οι παλιές και νέες δυνάμεις του πλούτου έπρεπε να αμυνθούν με καινούργιους τρόπους, και ιδιαίτερα μετά το 1848 αυτές οι δυνάμεις έπρεπε να μάθουν να πολιτεύονται στο όνομα του λαού. Τα νέα πολιτικά συστήματα έπρεπε να δώσουν χώρο στις μάζες, αλλά να διατηρούν τον έλεγχο και την εξουσία τους. Επίσης να μην διστάζουν να συντρίβουν τις πιο οξείες αμφισβητήσεις από μεριάς των φτωχών, των εξεγερμένων, των πεινασμένων, των επαναστατημένων.
Μετά το 1860 παρατηρούμε μια απρόθυμη προσέγγιση προς τον δημοκρατικό συνταγματισμό: τα συντάγματα καθιερώνονται μετά από μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις και αγώνες. Η πολιτική ζωή εντός των χωρών αρχίζει να συγκροτείται με τον κοινοβουλευτισμό, τα κόμματα, το βάρος που έχει ο τύπος και το εκλογικό δικαίωμα σιγά-σιγά διευρύνεται.
Πλάι ή παράλληλα με αυτό το νέο πολιτικό σκηνικό αρχίζει να διαμορφώνεται και ένα άλλο επίπεδο, που θα πάρει ιδιαίτερες διαστάσεις και θα επηρεάσει καθοριστικά την πορεία του πολιτικού πεδίου: οι αγροτικές μάζες σπρώχνονται προς την πολεοποίηση και την προλεταριοποίηση. Αναδύεται και μεγαλώνει μια νέα τάξη, το προλεταριάτο, που αρχίζει να εμφανίζεται με αυτόνομο τρόπο μέσα από τις συνεργατικές ενώσεις, τα συνδικάτα, τους συνεταιρισμούς, τα εργατικά και σοσιαλιστικά κόμματα. Με δυο λόγια, η αστική τάξη πραγμάτων δεν καταργεί διόλου την ανισότητα και πολλαπλασιάζει τον κοινωνικό ανταγωνισμό. Ο κοινωνικός ανταγωνισμός αποτελεί κεντρικό γνώρισμα της νέας εποχής και, ανεξάρτητα από τις δυνατότητες χειρισμού, χειραγώγησης, καταστολής που μπορεί να διαθέτει ο κόσμος του πλούτου, δεν μπορεί να τον αποτρέψει, να τον εξαλείψει. Από μια στιγμή και έπειτα όλα είναι συνέπεια του συσχετισμού δυνάμεων που υπάρχει μέσα στην κοινωνία.
Ο χειρισμός του «κοινωνικού ζητήματος» εσωτερικά σε κάθε χώρα και σε παγκόσμιο επίπεδο από συνασπισμούς αντιδραστικών δυνάμεων έχει κεντρική θέση στη νέα εποχή – τόση όση έχει και ο αγώνας για ηγεμονία, για συγκεντροποίηση, για αποκλεισμό ανταγωνιστικών δυνάμεων, για επικράτηση. Η είσοδος του καπιταλισμού στη μονοπωλιακή φάση, στον ιμπεριαλισμό, θα οξύνει ακόμα παραπέρα τις συγκρούσεις ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τις συγκρούσεις απέναντι στις έμπρακτες αμφισβητήσεις του από την εργατική τάξη και τις σοσιαλιστικές επαναστάσεις, τις προσπάθειες κατάπνιξης της αφύπνισης των εθνικών και απελευθερωτικών κινημάτων σε όλο τον κόσμο.

Η σημερινή στιγμή και η θετική απάντηση στο ερώτημα
Ο 20ός αιώνας, αιώνας επαναστάσεων, πολέμων και αντεπαναστάσεων, βάζει σε νέα τροχιά ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, σημαδεύει πιο έντονα τη νέα εποχή, διαταράσσεται πιο πολύ και πιο βαθιά και σε παγκόσμια κλίμακα, οδηγεί σε νέες διαστάσεις και δυνατότητες (αλλά και κινδύνους-απειλές) ολόκληρη την ανθρωπότητα.
Η «διττή επανάσταση» συνεχίζεται στον 20ό αιώνα με νέους πρωταγωνιστές και με πιο δομικές αμφισβητήσεις. Η τρίτη και η τέταρτη βιομηχανική επανάσταση, το πέρασμα από την εισαγωγή της πληροφορικής στον ψηφιακό καπιταλισμό, αλλάζουν πολλά πράγματα σε διεθνή κλίμακα. Ο κόσμος μεταμορφώνεται προς μια κατεύθυνση όπου αυξάνεται η ανισότητα και η αλλοτρίωση σε πρωτόγνωρο βαθμό στην ιστορία· το βάρος μιας πλανητικής αντεπανάστασης και της υποχώρησης προηγούμενων κυμάτων επαναστάσεων και αγώνων βαραίνει την ατμόσφαιρα. Όμως μπορεί ο αρνητικός συσχετισμός που καταγράφεται να οδηγήσει στη διαπίστωση ότι σήμερα δεν είναι δυνατή μια νέα κοινωνική διαθεσιμότητα; Ποια είναι τα στοιχεία που μπορεί να αποκλείσουν την εμφάνισή της, θεωρητικά και πρακτικά;
Μια πρώτη λοιπόν απάντηση από τη μεριά μας στο γενικό ερώτημα «είναι δυνατή μια νέα κοινωνική διαθεσιμότητα;» είναι κατ’ αρχάς θετική. Πρώτον, επειδή είναι αναγκαία και επειδή προς τα εκεί σπρώχνονται τα πράγματα. Τίποτα δεν σηματοδοτεί πως το αίτημα για δημοκρατία, δηλαδή η αξίωση να είναι αυξημένος ο ρόλος και ο έλεγχος των απλών ανθρώπων στις κρατικές υποθέσεις, έχει μειωθεί ή εξασθενίσει. Πολλά και πυκνά γεγονότα σε όλο τον κόσμο (ακόμα και σε αυτήν τη φάση υποχώρησης του λαϊκού παράγοντα) το αποδεικνύουν. Ακόμα κι αν έχουμε περιπέσει σε μια φάση παθητικής και σκόρπιας αντίστασης (αντί μιας ενεργητικής, ορμητικής φάσης ανάπτυξης της λαϊκής δραστηριοποίησης), το αίτημα δημοκρατίας και δικαιοσύνης παραμένει ενεργό και κινητοποιεί. Δεύτερον, το στοιχείο της ανισότητας δεν μπορεί να παραμεριστεί, να μην ληφθεί υπόψη. Καθημερινά, σε ολόκληρο τον κόσμο έχουμε εμφανείς αντιδράσεις και αγώνες κατά της ανισότητας με όλους τους τρόπους. Τρίτον, οι μορφές ελέγχου και χειραγώγησης που εφαρμόζονται σήμερα συναντούν μια ιδιαίτερη δυσαρέσκεια και αμφισβήτηση από πλατιά λαϊκά στρώματα. Το στοιχείο διχασμένων, διχοτομημένων κοινωνιών μέσα σε μία επικράτεια, και μάλιστα μεγάλων χωρών, όπως οι ΗΠΑ και η Βραζιλία, δείχνει πως το καζάνι βράζει και η λαϊκή οργή μπορεί να πάρει μεγάλες διαστάσεις. Τέταρτον, μην ξεχνάμε πως κινήματα όπως τα «κίτρινα γιλέκα» έχουν δώσει έντονη παρουσία (και δεν έχουν σβήσει), συνδυάζοντας εθνικά σύμβολα με κοινωνικά αιτήματα, αμφισβητώντας πολιτικές και στρατηγικές του κόσμου του κεφαλαίου. Πέμπτον, και εξίσου σημαντικό, οι γεωπολιτικές αλλαγές, ο πολυπολικός κόσμος που αναδύεται, πέρα από τους κινδύνους που εγκυμονεί, παρέχει την εν δυνάμει δυνατότητα να εκφραστούν λαοί και χώρες έξω από την κυριαρχία του Δυτικού ιμπεριαλισμού, και να εκδηλωθούν νέες χειραφετητικές δυνατότητες κάτω από ορισμένους όρους.
Για όλους αυτούς τους λόγους, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι η νέα κοινωνική διαθεσιμότητα υπάρχει εν τω βάθει, σαν υπαρκτό δομικό στοιχείο, πέρα από το τι εμφανίζεται στην «επιφάνεια». Ακόμα περισσότερο, θα ισχυριστούμε ότι η νέα κοινωνική διαθεσιμότητα επωάζεται με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους σε ολόκληρο τον πλανήτη και μέσα στους δεσμούς (ή τα δεσμά) που τον συνέχουν.

Η κοινωνική διαθεσιμότητα που αναζητιέται θα πάρει ποικίλες μορφές στη βάση εθνικών και ιστορικών ιδιαιτεροτήτων και ριζών, αλλά και θα φέρει πιο πλατιά απελευθερωτικά περιεχόμενα. Δεν θα είναι μια επιστροφή, αλλά μια «μετάβαση προς», με ηρωικά και πνευματικά φτερουγίσματα μεγάλης πνοής

«Η δίψα της ισότητας και της δικαιοσύνης»
Στα 1829 ο αρθρογράφος της εφημερίδας La Jeune France ορίζει έτσι τον ριζοσπαστισμό που είχε εμφανιστεί: «εκείνη η δίψα της ισότητας και της δικαιοσύνης, η καθολική περιφρόνηση για τις διακρίσεις που δεν προέρχονται από την προσωπική αξία, η ανάγκη του ελέγχου όλων των ενεργειών της εξουσίας, τέλος, η συνείδηση της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και του πολίτη, που τον κάνει να αντιστέκεται στην αυθαιρεσία και να αγανακτεί με την ιδέα του δεσποτισμού» (Claude Nicolet, Le radicalisme, Παρίσι 1961). Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η «δίψα» έχει εκλείψει, ότι δεν μπορεί να ξανακάνει την έντονη εμφάνισή της απέναντι σε εξουσίες και τάχα παντοδύναμες «αυτοκρατορίες»;
Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, όλα σπρώχνουν προς την εμφάνιση και έκφραση ενός νέου ριζοσπαστισμού, ενός σύγχρονου ριζοσπαστισμού που θα κουβαλά πάνω του και συμπυκνώσεις από την πρόσφατη ιστορία, δηλαδή την ιστορία κυρίως του 20ού αιώνα· τα προχωρήματά του, τις αποτυχίες και πισωγυρίσματα, τις αιτίες τους. Θα είναι πιο κοινωνικός, πιο χειραφετητικός, πιο βαθύς και ανθρώπινος. Η τυπική ισότητα και η ελευθερία θα αποκτήσουν πιο ουσιαστικό χαρακτήρα. Μια νέα κοινωνικότητα θα πάρει τη θέση του κατακερματισμού και της διάλυσης. Η κοινωνική διαθεσιμότητα που αναζητιέται θα πάρει ποικίλες μορφές στη βάση εθνικών και ιστορικών ιδιαιτεροτήτων και ριζών, αλλά και θα φέρει πιο πλατιά απελευθερωτικά περιεχόμενα. Δεν θα είναι μια επιστροφή, αλλά μια «μετάβαση προς», με ηρωικά και πνευματικά φτερουγίσματα μεγάλης πνοής.
Ακόμα περισσότερο: Οι σύγχρονες τάσεις του ψηφιακού καπιταλισμού και της μεταδημοκρατίας (σε Δύση και Ανατολή) σπρώχνουν σε μια περιθωριοποίηση μαζών από θεσμούς και πολιτική σφαίρα. Παράλληλα, τροποποιούν ακόμα περισσότερο τον κόσμο της εργασίας, αδειάζοντας και χώρους σύγχρονων επαγγελμάτων (μόλις πρόσφατα εξαγγέλθηκε η κατάργηση 10.000 θέσεων εργασίας σε κολοσσούς του διαδικτύου). Τέλος, με διάφορους τρόπους επιδιώκεται η ίδια η μείωση του πληθυσμού της Γης. Με διάφορους τρόπους το ίδιο το σύστημα φωνάζει ότι «κάποιοι περισσεύουν πολύ» σε όλες τις σφαίρες της κοινωνικής ζωής, ακόμα και σκέτα στην ίδια τη ζωή! Ο νέος ριζοσπαστισμός θα πάρει εκ των πραγμάτων έναν χαρακτήρα καθολικής υπεράσπισης της ζωής στον πλανήτη, έμβιας και ανθρώπινης. Και αυτό το στοιχείο επωάζεται σε πολύ μεγάλες κλίμακες ως στοιχείο μιας νέας συνείδησης.

*****
Στο επόμενο σημείωμα θα προσγειώσουμε τους προβληματισμούς μας στο τι έφερε ο 20ός αιώνας και ο σοσιαλισμός ως προς την κοινωνική διαθεσιμότητα. Ένα τέταρτο σημείωμα θα εξετάσει το τι ήταν και τι σημαίνει η κοινωνική διαθεσιμότητα στην Ελλάδα.

edromos.gr

Δώσ’ μου το σπίτι σου, ρε!...

Δεν υπάρχει πλέον Σύνταγμα σε όλες τις χώρες της υφηλίου που να μη θεσπίζει το δικαίωμα στην ιδιοκτησία. Το αν αυτό είναι μια ορθολογική και αναγκαία επιταγή είναι ένα περίπλοκο ιδεολογικό και πολιτισμικό ζήτημα, που δεν είναι της παρούσης. Αντίθετα, ελάχιστα Συντάγματα κατοχυρώνουν ρητά το δικαίωμα στην κατοικία, το... δικαίωμα κάθε ατόμου ή νοικοκυριού σε ένα αξιοπρεπές και βιώσιμο σπιτικό.
Η ιδιοκτησία έχει προ πολλού κατατροπώσει το δικαίωμα σε ανθρώπινη και βιώσιμη στέγη, αλλά με έναν τρόπο σχιζοφρενικό: ακόμη κι αν κάποιος έχει ιδιόκτητη στέγη, αποκτημένη με θυσίες και οικονομίες δεκαετιών, η δική του ιδιοκτησία στο σπίτι του κάμπτεται μπροστά στην ιδιοκτησία του πιστωτή: της τράπεζας που σε έχει δανείσει, του κερδοσκοπικού κεφαλαίου που έχει αγοράσει κοψοχρονιά το ενυπόθηκο δάνειό σου, αλλά και του ίδιου του κράτους, της Εφορίας ή του ασφαλιστικού ταμείου, που μπορεί να κατασχέσει το σπίτι σου, αν χρωστάς φόρους ή εισφορές.
Οποιοσδήποτε από τους παραπάνω πιστωτές σου, ιδιώτης ή κρατική υπηρεσία, μπορεί ένα πρωί να σου χτυπήσει την πόρτα, μέσω ενός δικαστικού κλητήρα που απλώς διεκπεραιώνει γραφειοκρατικά εντολές, συνοδεία αστυνομικών οργάνων, και να σου ζητήσει να εγκαταλείψεις την κατοικία σου. Οσο ευγενικά κι αν σου το πουν, το μήνυμά τους είναι: δώσ’ μου το σπίτι σου, ρε! Η δική μου ιδιοκτησία -το χρέος σου- είναι πιο ισχυρή από τη δική σου, την κατοικία σου.
Περίπου 2 εκατ. φορολογούμενοι και άλλοι 700.000 δανειολήπτες, οφειλέτες του κράτους ή των τραπεζών, είναι εκτεθειμένοι στον ίδιο κίνδυνο: να χάσουν τα σπίτια τους όταν η Εφορία, η τράπεζα ή η εταιρεία διαχείρισης του δανείου τους ζητήσουν τη «λίβρα κρέας» που θεωρούν πως τους ανήκει. Μπορεί οι οφειλέτες να είναι οι χειρότεροι φορολογούμενοι, που χρωστούν... της Μιχαλούς, μπορεί να είναι οι χειρότεροι μπαταχτσήδες και οι πιο δόλιοι κακοπληρωτές, αλλά κάπου πρέπει να μένουν, σωστά;
Καθώς δεν υπάρχει κανένα πλαίσιο προστασίας της κατοικίας, ειδικά της πρώτης κατοικίας που αντιστοιχεί σε αυτό που ακόμη και ο ΟΗΕ αναγνωρίζει ως θεμελιώδες δικαίωμα, η συγχρονισμένη διεκδίκηση από το κράτος (ΑΑΔΕ), τράπεζες, funds και εταιρείες διαχείρισης του «δικαιώματός» τους σε πλειστηριασμούς και κατασχέσεις ακόμη και απόρων πολιτών αποκαλύπτει την πολιτική και ταξική συνενοχή πολιτικού συστήματος και οικονομικής ελίτ στο μεγάλο «ξεσπίτωμα»...

www.efsyn.gr

Καταρρέει το ΕΣΥ! Πάνω από 400 γιατροί έφυγαν «τρέχοντας»!

Επικίνδυνοι για τη δημόσια Υγεία Πλεύρης και Γκάγκα. Η πολιτική διάλυσης άνοιξε την πόρτα των παραιτήσεων

Η πολιτική διάλυσης του Εθνικού Συστήματος Υγείας, που υπηρετούν με συνέπεια οι Θάνος Πλεύρης και Μίνα Γκάγκα, έχει ως αποτέλεσμα τη μαζική έξοδο των γιατρών από τα δημόσια νοσοκομεία. Τα στοιχεία προκαλούν σοκ και δέος, καθώς τον τελευταίο χρόνο οι παραιτήσεις γιατρών από το σύστημα υγείας έχουν ξεπεράσει τις 400.
Κατά κύριο λόγο οι παραιτήσεις αφορούν νέους γιατρούς, οι οποίοι φεύγουν για το εξωτερικό αναζητώντας ένα καλύτερο ιατρικό περιβάλλον και εργασιακό μέλλον. Στη λίστα όμως των αποχωρήσεων βρίσκονται και έμπειροι γιατροί του συστήματος Υγείας, οι οποίοι αποχωρούν για τον ιδιωτικό τομέα, μη αντέχοντας την εικόνα διάλυσης των νοσοκομείων.
Στην αποκάλυψη των στοιχείων που προκαλούν σοκ προέβη ο γιατρός και γενικός γραμματέας της ΟΕΝΓΕ Πάνος Παπανικολάου, εξηγώντας την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Η είδηση αυτή ισοδυναμεί με βόμβα στα θεμέλια του κοινωνικού κράτους που έχουν τοποθετήσει η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη και το καταστροφικό δίδυμο του υπουργείου Υγείας, Θάνος Πλεύρης και Μίνα Γκάγκα.
Και αυτό διότι το έγκλημα που έχει συντελεστεί τον τελευταίο χρόνο έρχεται να προστεθεί σε όσα τραγικά συνέβησαν την περίοδο 2019-2021. Σύμφωνα με τις καταγγελίες αλλά και τις μαρτυρίες των γιατρών, οι 400 αποχωρήσεις του 2022 είναι σταγόνα στον ωκεανό μπροστά σε αυτό που συνέβη τα προηγούμενα τρία χρόνια. Υπολογίζεται πως στα χρόνια της πανδημίας ένα ποσοστό μεταξύ 30-40% των εκπαιδευόμενων νέων γιατρών αποχώρησε από το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Σύμφωνα μάλιστα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού, πάνω από 20.000 Ελληνες γιατροί εργάζονται αυτά τα χρόνια στο εξωτερικό και δη στις χώρες της δυτικής Ευρώπης. Οι λόγοι της μαζικής εξόδου των γιατρών από τα δημόσια νοσοκομεία είναι πρωτίστως δύο.
Ο πρώτος έχει να κάνει με την άσκηση των ιατρικών τους καθηκόντων και την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών υγείας, ενώ ο δεύτερος παράγοντας σχετίζεται με τις συνθήκες εργασίας τους και τις αποδοχές τους. Τα τελευταία τρία χρόνια γιατροί από όλη τη χώρα καταγγέλλουν πως εξαναγκάζονται να δουλεύουν σε συνθήκες ασφαλείας επικίνδυνες για τη δημόσια υγεία. Διασωληνώσεις εκτός Μονάδων Εντατικής Θεραπείας, διακομιδές ασθενών από ανειδίκευτους γιατρούς και ελλείψεις προσωπικού συνθέτουν ένα σκηνικό που συνομολογεί πως τα νοσοκομεία λειτουργούν με οριακό τρόπο.
Ενδεικτική είναι η ανακοίνωση παραίτησης από το Νοσοκομείο Ρεθύμνου της γιατρού Ελένης Ιωαννίδου πριν από δύο εβδομάδες. «Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ, γιατί με αυταρχικό τρόπο μού επιβλήθηκε να συμμετάσχω σε διακομιδές διασωληνωμένων ασθενών, παρά την έγγραφη και έντονη αντίθεσή μου που πηγάζει από τη μη ειδίκευσή μου σε αυτό το αντικείμενο» είπε ανάμεσα σε άλλα και συμπλήρωσε: «Εξαναγκάζομαι να παραιτηθώ, γιατί εδώ και τέσσερα χρόνια δεν μπορώ να λειτουργήσω το εξωτερικό παθολογικό ιατρείο και ντρέπομαι τους ασθενείς που νοσηλεύω, όταν τους λέω ότι δεν γίνεται επανεξέταση».
Την ίδια ώρα, οι μισθοί των γιατρών στην Ελλάδα είναι μακράν οι χαμηλότεροι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ενωση, τουλάχιστον 30%-40% κάτω. Στη Ρουμανία αυτή τη στιγμή οι μισθοί είναι τουλάχιστον διπλάσιοι ή τριπλάσιοι, ενώ όσοι πηγαίνουν στη Γερμανία ξεκινάνε με μισθούς που αγγίζουν τις 4.000-5.000 ευρώ. Ο ειδικευόμενος γιατρός πληρώνεται 3 ευρώ την κάθε ώρα της εφημερίας ως υπερωριακή απασχόληση.

www.dimokratia.gr