Να μου κοπεί το χέρι από τον ώμο

«Η πολιτική εχθρότητα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, στρέφεται -εξ αντικειμένου- κατά των πιο αδύναμων»

Ζωή Χαλιδιά

Ένα κομμάτι της αριστεράς επανεισαγάγει στις εκλογές, οκτώ χρόνια μετά, ως βασικό της πολιτικό επιχείρημα, τη ματαίωσή της από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένει να ζεύει μπροστά από το κάρο το συναίσθημα ότι αδικήθηκε, διότι δεν ικανοποιήθηκε από την κυβερνητική πολιτική του Τσίπρα.
Ασχέτως αν για άλλο λόγο θα κόψει ο Βαρουφάκης το χέρι του από τον ώμο και για άλλο θα το κόψουν μέλη της ΛΑΕ και λοιποί πρώην, όλοι επιμένουν να καθαρίζονται πολιτικά σήμερα από εκείνη τη ματαίωση, κι όχι λόγου χάρη από τις εκατοντάδες ψυχές προσφύγων και μεταναστών που χάθηκαν στις ελληνικές θάλασσες, εξ αιτίας της ακροδεξιάς πολιτικής του Μητσοτάκη. Κατανοητό. Υπάρχει διαφορετική ιεραρχία προτεραιοτήτων. Ή απλά δεν μοιραζόμαστε όλοι τις ίδιες ρεαλιστικές προσδοκίες.
Αλήθεια είναι, δεν φτιάχνουμε όλοι ιδεατές πολιτικές καταστάσεις στο μυαλό μας. Κάποιοι βάζουμε παράμερα τις προσωπικές μας επιθυμίες προκειμένου να προηγηθούν οι επιτακτικές ανάγκες που θέτουν οι καιροί. Κάνουμε γαργάρα τα όνειρά μας προκειμένου να υπερασπιστούμε όσους δεν έχουν φωνή και βρίσκονται στο κάτω κάτω ράφι της κοινωνίας. Και μεταξύ μας όλοι γνωρίζουμε για ποιους μιλάμε.
Η πολιτική εχθρότητα κατά του ΣΥΡΙΖΑ, στρέφεται -εξ αντικειμένου- κατά των πιο αδύναμων. Διότι άλλο να αγωνίζεσαι σε μια ευρύχωρη δημοκρατία κι άλλο να μην μπορεί να κουνηθεί ούτε φύλλο. Και για να τελειώνουμε, αν αυτό εκλαμβάνεται ως πολιτικός κλυδωνισμός και σκαμπανέβασμα, ας εννοήσουμε ότι το σύστημα δεν αντιμάχεται με παταγώδεις δηλώσεις.
Μέσα σε τούτον τον ακροδεξιό βάλτο που βρισκόμαστε όλοι, κάποιοι λοιπόν είμαστε «πρόθυμοι να λερώσουμε το καλό μας όνομα» για να ξεκολλήσουμε, αντί «να μας κοπεί το χέρι από τον ώμο». Δεν θα πάψουμε να είμαστε πολιτικά λειτουργικοί στο όνομα μιας βαρουφακικής ή λαφαζανικής ματαίωσης, ίσως γιατί δεν ματαιωθήκαμε κι όλας με τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ξέραμε τι ψηφίζαμε και δεν ψηφίζαμε τότε, όπως ξέρουμε τι ψηφίζουμε τώρα. Η Ελλάδα δεν είναι η πολιτεία Chiapas, μήτε η ελληνική κοινωνία είναι οι Ζαπατίστας. Την ίδια στιγμή καίγεται το σπίτι μας από την επάνοδο των φασιστών.
Το δια ταύτα: Το ποσοστό αλήθειας κάθε συνείδησης μετριέται συνεχώς με μέτρο μία πραγματικότητα που δεν μένει ποτέ η ίδια. Έχουμε λοιπόν πλήρη επίγνωση τι διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές κι επιπροσθέτως δεν είμαστε παιδιά για να μην αντέχουμε να ανασταλεί μία επιθυμία μας.

www.koutipandoras.gr