Η νύχτα έδινε αργά και νωχελικά τη θέση της στη μέρα, με τις πρώτες ακτίνες του Ηλιου να αχνοφαίνονται στον πρωινό ουρανό (νωχελικές κι αυτές – μη νομίζεις ότι καίγεται ο ήλιος να βγει... στον γκιώνη του. Αυτός τα υδρογόνα του να συνεχίσουν να συντήκονται θέλει, ώστε να παράγεται το ήλιο και σιγά που θα και θα και θα, με το «θα» του κάθε κερατά...). Ενα ελαφρύ αεράκι ξυπνούσε τρυφερά το κύμα, που αργόσερνε το υγρό του κορμάκι μπρος-πίσω, μπρος-πίσω...
Μπρος-πίσω, μπρος-πίσω (...και συνεχίζει, λέει, όλο το χρονογράφημα έτσι, έως το τέλος του χρόνου!). Τα πουλάκια έλεγαν τα πρωινά τους νεάκια, αλλά δεν έλεγαν και πολλά, γιατί δεν υπήρχαν. Οχι νέα - πουλάκια. Είτε είχαν καεί, είτε είχαν μετατραπεί σε πλήρως απαραίτητο έδεσμα γιατί και οι κυνηγοί άνθρωποι είναι και σεκλέτια έχουν και κάπου πρέπει να διοχετεύσουν την ενέργειά τους βρε αδερφέ! Τι φωτιές και καρκαΐλες; Η ενέργεια είναι ενέργεια (ρώτα και τον Ηλιο αν δεν με πιστεύεις) και όπως μπαίνει, θε να βγει. Θα πάμε κόντρα και στους φυσικούς νόμους τώρα;
Τη γαλήνη του νωχελικού πρωινού διατάρασσαν μόνο δύο ήχοι στο χωριό: ο ένας προερχόταν από την κρεβατοκάμαρα, όπου ο κυρ Νίκος έξυνε με σφοδρότητα μέσα στον ύπνο του το αριστερό του πόδι με τη δεξιά του φτέρνα, καθώς αυτά δεν είναι κουνούπια, στούκας είναι, και τον πεθάνανε τον κακομοίρη όλο το βράδυ – είναι και γλυκοαίματος!
Εκτός από γλυκοαίματος, όμως, είναι και κάπως δεξιούλης. Εξ ου και η πατούσα-κόλαφος, που αγγίζει δέρμα και βγάζει ήχο. Γιατί είναι πατριώτης και οι πατριώτες δεν μπουζουριάζουν λαθρομετανάστες βρομύλους που έρχονται στη χώρα μας λαθραία (σαν κάτι τυριά και κηπευτικά που φέρνουν από τις γειτονικές χώρες κάτι εστιάτορες σε πόλεις κοντά στα σύνορα, που τ’ αγοράζουν 5 και τα πουλάνε 105 ευρώ ως γνήσια ελληνικά, ΠΟΠ και SUPPORT LOCAL ECOMONY – εβίβα μάστορα!), δεν τους κυνηγάνε λοιπόν στα βουνά με καθαρά πόδια αυτοί οι πατριώτες, γιατί πρέπει να έχουν αντισώματα, μην κολλήσουν και κάνα AIDS μαζί με ανθρωπίτιδα από δαύτους.
Ο δεύτερος ήχος που σκέπαζε την ηρεμία του πανέμορφου τοπίου, με τα κουνούπια στούκας, τα καμένα πουλιά και τις πατούσες τσουγκράνες, προερχόταν από την κουζίνα. Οπου μπορεί να μην υπήρχε συνέχεια νερό (ένεκα ο τόπος άνυδρος, τα ποτάμια ξερά και τα εμφιαλωμένα ακριβά) ή ρεύμα (ένεκα η ΔΕΗ που δεν έχει πια το «Δ» της, οι πυρκαγιές και η κυβέρνηση με το αναπτυξιακό της σχέδιο), αλλά τηλεόραση υπήρχε.
Εκεί ήταν η κυρα-Τασία, η έτσι του Νικ δε Γκρικ, που αστεφάνωτη την έχει γιατί γυναίκα ντόπια δεν, και πήρε μία από τη Βουλγαρία, την ονόμασε «Τασία» και τη σπίτωσε να τον βοηθάει να καθαρίζει πατσές και ποδαράκια, όταν δεν «καθαρίζει» λαθρομετανάστες, αλλά δεν θα την παντρευτούμε κιόλας να μας φάει την περιουσία – είμεθα Ελληνες εμείς! Μπορεί, βέβαια, να πούλησε ένα ψωροκάλυβο, κάτι χιλιάδες χιλιάρικα σε κάτι Γερμανούς που πολύ «ζι λίμπτεν» την Ελλάδα και να ζήσουν στον τόπο όπου οι πρόγονοι του κυρ Νίκου με κάτι δικούς τους κάποτε κολεγιά έκαμαν, και με τις ίδιες τραχιές πατούσες «καθάριζαν» κάτι κομμούνια αντάρτες – αλλά έως εκεί!
Εκεί, εκείνο το νωχελικό πρωινό, η τηλεόραση έπαιζε για να κάνει παρέα στην Τασία (που Βάνια την έλεγαν). «Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν τρύπες; Από πού μπαίνουν;» έσκουζε ένας αμερόληπτος δημοσιογράφος, αναφερόμενος στους πρόσφυγες, την ώρα που οι φωτιές μαίνονταν. Η Τασία κοιτούσε με απλανές βλέμμα ένα πιάτο μπροστά της. Τους το είχαν πάει το προηγούμενο βράδυ οι εν λόγω Γερμανοί ως «δώρο» για το τραπέζι που τους έκανε. Ολη μέρα μαγείρευε.
Στην τηλεόραση τώρα ακουγόταν ο πρωθυπουργός: «Αν μπορεί κάτι ν’ αντισταθμίσει το σκοτεινό κλίμα που επικρατεί, εξαιτίας των πυρκαγιών, ειδικά στον Εβρο, αυτό είναι μόνο η πολύ καλή απόδοση της οικονομίας μας!».
Πάνω στο τραπέζι, σ’ ένα πιάτο μπροστά στην Τασία, υπήρχαν δύο μισοκαμένα τοστ, κομμένα στη μέση. «Δώρο»... Σαν το evros-pass.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου