Μίλα εσύ για μένα ρε Κασσελάκη, Ακρίτα, Καραμέρο…

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για την αριστερά, την κεντροαριστερά, τις προοδευτικές δυνάμεις γαμώ την τρέλα μου να επιβιώσουν: Ν’ ανοίγουν τα στοματάκια τους και να εκτοξεύουν κεραυνούς και αστραπές!

Χρήστος Ξανθάκης

Πως το ‘λεγε ο Άκης Πάνου στην τραγουδάρα του; Α κάτσε, το θυμηθηκα:

Θέλω να τα πω / Χωρίς να με ρωτήσεις / Θέλω να τα πω / Όπως υπάρχουν στο μυαλό / Άλλο εξομολόγηση / Και άλλο απαντήσεις / Θέλω να τα πω / Σαν να παραμιλώ

Κι εκεί ακριβώς αγαπητές αναγνώστριες και αγαπητοί αναγνώστες κρύβεται όλο το μυστικό για την μετεωρική άνοδο του Στέφανου Κασσελάκη:
Γιατί τα λέει!
Ή μάλλον, για να το θέσω καλύτερα, γιατί τα λέει αυτός αντί για μένα και για σένα.
Έτσι είναι παιδιά, τι θέλει δηλαδή ο μέσος ψηφοφόρος στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία;
Θέλει κάποιον να βγαίνει μπροστά και να μη φοβάται να τα χώσει, να τα ρίξει, να ξεμπροστιάσει πρόσωπα και καταστάσεις.
Γιατί ο μέσος ψηφοφόρος έχει τη μάνα του στο νοσοκομείο, έχει να διαβάσει το παιδί, έχει δεκαέξι ώρες στη δουλειά και το αφεντικό τον στέλνει στον Χατζηδάκη να ζητήσει τις υπερωρίες σε ρεπά.
Πνιγμένος στο άγχος είναι, ζουρλαμένος απ’ τη δουλειά και τις υποχρεώσεις, κοιτάει το πορτοφόλι και τρέμει, γι’ αυτό σε εμπιστεύεται ρε φίλε, γι’ αυτό σε στέλνει στη Βουλή, στα δημοτικά και στα περιφερειακά συμβούλια, δεν σε στέλνει για να κατεβάζεις πλατφόρμες, να κάνεις αναλύσεις και να συγκροτείς στρατηγικά σχέδια για το μέλλον της πατρίδας. Καλά είναι κι αυτά, δεν λέω, ιδίως δια τους θαυμαστάς του Ευάγγελου Παπανούτσου (λυπούμαι μπαμπά, δεν μ’ έψησες ποτέ…), αλλά άμα έρχεται ο λογαριασμός του ρεύματος και χρειάζεσαι μια χούφτα Ζάναξ για να τον ανοίξεις, η θεωρητικολογία καλόν είναι να κάνει λίγο πίσω. Και ν’ ανοίγει την πόρτα σε ανθρώπους σαν τον Κασσελάκη, την Ακρίτα, τον Καραμέρο…
Κι ας μην είναι και τόσο κουμμούνια παλικάρια μου κι ας μην έχουν σηκώσει ψηλά την κόκκινη σημαία.
«Εγώ δεν είμαι αριστερός», μας είχε πει φόρα παρτίδα ο Καραμέρος σε πάνελ του Kontra, πριν από κάτι εβδομάδες.
Και λοιπόν;
Τον είδε, όμως, ο κόσμος να δένει φιόγκο τον Άδωνι στην τηλεόραση και σκέφτηκε «ώπα, να κάποιος που μπορεί να παίξει μπουνίδια αντί για μένα» και τον ψήφισε και τον έβγαλε στη Βουλή.
Και η Ακρίτα το ίδιο. Πράσινο αίμα τρέχει στις φλέβες της, από τη μέρα που γεννήθηκε.
Και λοιπόν;
Κάθε μέρα μίλαγε για τα βάσανα του κόσμου στα σόσιαλ, κάθε μέρα μιλάει και τώρα στα έδρανα. Και οι ερωτήσεις της, φωτιά στα μπατζάκια των αρμοδίων.
Αυτά θα κοιτάξουμε ή αν έχει πεντιγκρί στην Κουμουνδούρου κι αν έχει γράψει χιλιόμετρα στις Κεντρικές Επιτροπές;
Ξέρετε τι μου είπε η κουμπάρα μου η Γωγώ, χτες;
«Εμείς μεγαλώσαμε μέσα στη φτώχεια, αλλά τουλάχιστον είχαμε ψωμί με λάδι και ρίγανη να φάμε. Τα αυριανά πιτσιρίκια ούτε αυτό δεν θα έχουν»!
Και πώς να το έχουν δηλαδή όταν το λάδι έδωσε έναν πήδο κι έφτασε στο φεγγάρι πριν καν προσσεληνωθεί ο ινδικός ο πύραυλος;
Εκεί είμαστε σήμερα κυρίες και κύριοι και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για την αριστερά, την κεντροαριστερά, τις προοδευτικές δυνάμεις γαμώ την τρέλα μου να επιβιώσουν:
Ν’ ανοίγουν τα στοματάκια τους και να εκτοξεύουν κεραυνούς και αστραπές!
Γιατί αν δεν το κάνουν οι μπορντοροδοκόκκινοι (βάλε και τους πορτοκαλοπράσινους μέσα), θα το κάνουν κάποιοι άλλοι με ξυρισμένα κεφάλια και σβέρκους τρεις πιθαμές. Και θα μπλέξουμε άσχημα αγαπούλες μου, θα μπλέξουμε πάρα πολύ άσχημα…

newpost.gr