εκπαιδευτικός
Ίταλο Καλβίνο ή Ανδρέας Εμπειρίκος; Αόρατες πόλεις ή Οκτάνα ; Δεν εχει και πολλή σημασία. Οι δύο λογοτέχνες συμφωνούν με τον δικό τους ρεαλιστικό ή υπερρεαλιστικό τρόπο για πόλεις ανθρώπινες και αγαπησιάρικες.
«Η κόλαση των ζωντανών δεν είναι κάτι που αφορά το μέλλον. Αν υπάρχει μια κόλαση, είναι αυτή που υπάρχει ήδη εδώ, η κόλαση που κατοικούμε καθημερινά, που διαμορφώνουμε με τη συμβίωσή μας. (…) Κάθε πόλη που περιγράφεται είναι στην ουσία η ίδια πόλη κάτω από ένα άλλο πρίσμα. Είναι η χαρά μας ή η λύπη μας όπως την βλέπουμε στο χώρο, τα συναισθήματά μας που γιγαντώνονται καταλαμβάνοντας τις τρεις διαστάσεις. Η διάθεσή μας αλλάζει τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα…. Ο κόσμος μας δεν είναι ποτέ βαρετός".
«Η Νέα Πόλις θα κτισθή από όλους τους ανθρώπους, όταν οι άνθρωποι. έχοντας εξαντλήσει τας αρνήσεις, και τας καλάς και τας κακάς, παύσουν στα αίματα και στα βαριά αμαρτήματα χέρια και πόδια να βυθίζουν, και αφήσουν μέσα στις ψυχές των, με οίστρον καταφάσεως,
όλα τα δένδρα της Εδέμ, με πλήρεις καρπούς τελείως ελεύθερα να ανθίσουν.
Θα οικοδομηθή στα υψίπεδα της Οικουμένης, μα δεν θα ονομασθή Μπραζίλια, Σιών, Μόσχα, ή Νέα Υόρκη, αλλά θα ονομασθή η πόλις αυτή Ο κ τ ά ν α .
Οκτάνα θα πει το «εγώ» «εσύ» να γίνεται (και αντιστρόφως το «εσύ» «εγώ» ) εις μίαν εκτόξευσιν ιμερικήν, εις μίαν έξοδον λυτρωτικήν, εις μίαν ένωσιν θεοτικήν"
ΥΓ:Πολλές οι αφορμές του ποστ.
Η πιο επιφανειακή, η επέτειος θανάτου ενός σπουδαίου συγγραφέα, όπως ο Ίταλο Καλβίνο.
Επίσης, δημοτικές εκλογές πλησιάζουν και πρέπει να αποφασίσουμε τι πόλεις θέλουμε, για πολλούς ή για λίγους; να υπηρετούν τους κατοίκους ή παριστανουν τις κούκλες στη βιτρίνα;
Θα μπορούσα, για να συνδέεται περισσότερο με την επικαιρότητα, να βάλω ένα απόσπασμα από το βιβλίο του «η μέρα ενός εκλογικού αντιπροσωπου", όπου καυτηριάζει τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος στην Ιταλία και την αδυναμία του τότε Κομουνιστικού κόμματος να τις αντιμετωπίσει. Χθες πάντως οι περισσότερες αναρτήσεις των φιλων ήταν για τις εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ, ελάχιστες για το δράμα της Θεσσαλίας που συνεχίζεται και μετρημένες στα δάχτυλα για το δυστύχημα στη Λιβυη με 5 θανάτους και τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες στον σχεδιασμό της αποστολής.
Υπάρχουν βεβαια και άλλες «αναγνώσεις», για όποιον το ψαξει.
Επιμύθιο: Όταν ρίχνεσαι σε μια μάχη, πρέπει να ξέρεις είναι ποιος είναι ο εχθρός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου