Χρησιμοποιούν την εκπαίδευση ως όπλο για να εξαλείψουν την ελευθερία, να διαγράψουν την ιστορία, να υποβαθμίσουν τις πολιτιστικές, παραδοσιακές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και τελικά να καταστρέψουν το έθνος-κράτος, προκειμένου να διευκολύνουν τη μετάβαση προς ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πλειάδα «κοινωνικών εταίρων
από Prime News
Για δεκαετίες, η παροχή της υψηλότερης ποιότητας εκπαίδευσης στους μαθητές αποτελούσε βασικό στόχο σε πολλές χώρες, επειδή αυτό θα διευκόλυνε την επιστημονική πρόοδο και την καινοτομία, θα στήριζε την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη και θα αύξανε το βιοτικό επίπεδο. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, η woke Αριστερά αποκτά έναν ολοένα και πιο σημαντικό ρόλο στα εκπαιδευτικά συστήματα πολλών δυτικών χωρών και οι οπαδοί της έχουν αλλάξει σημαντικά πολλούς από τους στόχους και τους αποδεκτούς κανόνες στα εκπαιδευτικά ιδρύματα.
της Birsen Filip
Επιπλέον, η κατήχηση των μικρών παιδιών από την Αριστερά περιλαμβάνει την υποστήριξη του ρατσισμού κατά του λευκού πληθυσμού, καθώς και την προώθηση απροσχημάτιστα LGBTQ+ (λεσβίες, ομοφυλόφιλοι, αμφιφυλόφιλοι, τρανσέξουαλ, queer/questioning plus) σεξουαλικού περιεχομένου. Για παράδειγμα, υποστηρίζουν τη διάθεση βιβλίων στις βιβλιοθήκες των δημοτικών και γυμνασίων που περιέχουν λεπτομέριες «για την εκτέλεση σεξουαλικών πράξεων και περιλαμβάνουν σενάρια πορνογραφίας, βιασμού και αιμομιξίας».
Ο ολοένα και πιο σημαντικός ρόλος της woke Αριστεράς θα μπορούσε τελικά να καταστρέψει το δυτικό εκπαιδευτικό σύστημα, το οποίο δεν είναι προϊόν μιας ομάδας ανθρώπων, μιας γενιάς, μιας ιδεολογίας, μιας επιστήμης, μιας κυβέρνησης ή ενός έθνους. Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας, πολλοί ταλαντούχοι άνθρωποι με μεγάλη φήμη και διακεκριμένο χαρακτήρα συνέβαλαν στην ανάπτυξη και την διαμόρφωση του εκπαιδευτικού συστήματος καθώς και στην εξέλιξη των εκπαιδευτικών ιδεών στις δυτικές κοινωνίες. Τα άτομα αυτά προέρχονταν από διαφορετικά υπόβαθρα και τομείς εξειδίκευσης.
Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς χρειάστηκε να πολεμήσουν το σκοτάδι της εποχής τους για να διαφωτίσουν τους ανθρώπους, όπως οι Johann Gottlieb Fichte (1762-1814), Friedrich Wilhelm August Fröbel (1782-1852), Johann Friedrich Herbart (1776-1841), Johann Gottfried von Herder (1744-1803), Wilhelm von Humboldt (1767-1835), Immanuel Kant (1724-1804), Gotthold Ephraim Lessing (1729-81), Johann Heinrich Pestalozzi (1746-1827), Jean-Jacques Rousseau (1712-78), Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805) και Friedrich Daniel Ernst Schleiermacher (1768-1834), για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.
Αυτοί οι οραματιστές, μαζί με πολλούς άλλους, ενέπνευσαν τα θεμέλια του σύγχρονου δυτικού εκπαιδευτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των νηπιαγωγείων, των δημοτικών σχολείων, των γυμνασίων, των σχολών κατάρτισης εκπαιδευτικών και των πανεπιστημίων. Παρά τις διαφορές μεταξύ των αντίστοιχων απόψεων και ειδικοτήτων τους, συμφωνούσαν ότι η ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος ήταν ένα σοβαρό εγχείρημα που απαιτούσε μεγάλη δέσμευση, προσπάθεια και υπευθυνότητα. Μεταξύ των κύριων συστάσεών τους ήταν ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να επιλέγονται από μια δεξαμενή ανθρώπων με τα καλύτερα προσόντα, δεδομένου ότι θα μοιράζονταν τις σκέψεις και τις προηγμένες γνώσεις τους με τις επόμενες γενιές και θα ήταν υπεύθυνοι για την καθοδήγηση της κοινωνίας στο μέλλον.
Ο Johann Gottlieb Fichte ήταν ένας διάσημος φιλόσοφος του γερμανικού ιδεαλισμού και εθνικισμού, ο οποίος συνέβαλε στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, ενώ ήταν ένας από τους ιδρυτές και αργότερα πρύτανης του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Σύμφωνα με τον Fichte, οι δάσκαλοι πρέπει να έχουν «αυστηρή επαγρύπνηση στα λόγια και τις πράξεις τους», αν θέλουν να ενθαρρύνουν την υψηλότερη ανάπτυξη των μαθητών τους. Πίστευε ότι ήταν προς το συμφέρον της ανθρωπότητας οι δάσκαλοι να επιδιώκουν «την πιο αγνή ηθική και να αποκτούν μια υγιή, πρακτική σοφία». Από νεαρή ηλικία, ο επίδοξος δάσκαλος θα έπρεπε «να τοποθετείται σε μια θέση όπου είναι δυνατό και απαραίτητο γι’ αυτόν να αποκτήσει αυτή την πρακτική σοφία και τη λεπτότητα του συναισθήματος, και ότι αυτή η καλλιέργεια του πνεύματος και του χαρακτήρα θα πρέπει να είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο στην εκπαίδευση [των μελλοντικών γενεών]». Ο Ρουσσώ, υποστήριξε παρόμοιες ιδέες, υποστηρίζοντας ότι ο ρόλος του δασκάλου ήταν «να στρέφει την προσοχή του παιδιού από τις ασήμαντες λεπτομέρειες και να κατευθύνει τη σκέψη του συνεχώς προς τις σχέσεις σπουδαιότητας, τις οποίες μια μέρα θα χρειαστεί να γνωρίζει, ώστε να μπορεί να κρίνει σωστά το καλό και το κακό στην ανθρώπινη κοινωνία».
Μάλιστα, ορισμένοι από αυτούς χρειάστηκε να πολεμήσουν το σκοτάδι της εποχής τους για να διαφωτίσουν τους ανθρώπους, όπως οι Johann Gottlieb Fichte (1762-1814), Friedrich Wilhelm August Fröbel (1782-1852), Johann Friedrich Herbart (1776-1841), Johann Gottfried von Herder (1744-1803), Wilhelm von Humboldt (1767-1835), Immanuel Kant (1724-1804), Gotthold Ephraim Lessing (1729-81), Johann Heinrich Pestalozzi (1746-1827), Jean-Jacques Rousseau (1712-78), Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805) και Friedrich Daniel Ernst Schleiermacher (1768-1834), για να αναφέρουμε μόνο μερικούς.
Αυτοί οι οραματιστές, μαζί με πολλούς άλλους, ενέπνευσαν τα θεμέλια του σύγχρονου δυτικού εκπαιδευτικού συστήματος, συμπεριλαμβανομένων των νηπιαγωγείων, των δημοτικών σχολείων, των γυμνασίων, των σχολών κατάρτισης εκπαιδευτικών και των πανεπιστημίων. Παρά τις διαφορές μεταξύ των αντίστοιχων απόψεων και ειδικοτήτων τους, συμφωνούσαν ότι η ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού εκπαιδευτικού συστήματος ήταν ένα σοβαρό εγχείρημα που απαιτούσε μεγάλη δέσμευση, προσπάθεια και υπευθυνότητα. Μεταξύ των κύριων συστάσεών τους ήταν ότι οι εκπαιδευτικοί θα πρέπει να επιλέγονται από μια δεξαμενή ανθρώπων με τα καλύτερα προσόντα, δεδομένου ότι θα μοιράζονταν τις σκέψεις και τις προηγμένες γνώσεις τους με τις επόμενες γενιές και θα ήταν υπεύθυνοι για την καθοδήγηση της κοινωνίας στο μέλλον.
Ο Johann Gottlieb Fichte ήταν ένας διάσημος φιλόσοφος του γερμανικού ιδεαλισμού και εθνικισμού, ο οποίος συνέβαλε στην ανάπτυξη του εκπαιδευτικού συστήματος στη Γερμανία κατά τη διάρκεια του δέκατου ένατου αιώνα, ενώ ήταν ένας από τους ιδρυτές και αργότερα πρύτανης του Πανεπιστημίου του Βερολίνου. Σύμφωνα με τον Fichte, οι δάσκαλοι πρέπει να έχουν «αυστηρή επαγρύπνηση στα λόγια και τις πράξεις τους», αν θέλουν να ενθαρρύνουν την υψηλότερη ανάπτυξη των μαθητών τους. Πίστευε ότι ήταν προς το συμφέρον της ανθρωπότητας οι δάσκαλοι να επιδιώκουν «την πιο αγνή ηθική και να αποκτούν μια υγιή, πρακτική σοφία». Από νεαρή ηλικία, ο επίδοξος δάσκαλος θα έπρεπε «να τοποθετείται σε μια θέση όπου είναι δυνατό και απαραίτητο γι’ αυτόν να αποκτήσει αυτή την πρακτική σοφία και τη λεπτότητα του συναισθήματος, και ότι αυτή η καλλιέργεια του πνεύματος και του χαρακτήρα θα πρέπει να είναι ένα ιδιαίτερο στοιχείο στην εκπαίδευση [των μελλοντικών γενεών]». Ο Ρουσσώ, υποστήριξε παρόμοιες ιδέες, υποστηρίζοντας ότι ο ρόλος του δασκάλου ήταν «να στρέφει την προσοχή του παιδιού από τις ασήμαντες λεπτομέρειες και να κατευθύνει τη σκέψη του συνεχώς προς τις σχέσεις σπουδαιότητας, τις οποίες μια μέρα θα χρειαστεί να γνωρίζει, ώστε να μπορεί να κρίνει σωστά το καλό και το κακό στην ανθρώπινη κοινωνία».
Πριν η Αριστερά αποκτήσει τόσο μεγάλη επιρροή στον τομέα της εκπαίδευσης, οι εκπαιδευτικοί έπρεπε να κρατούν τις λεπτομέρειες της προσωπικής τους ζωής και των επιλογών τους στην ιδιωτική τους σφαίρα. Αυτή η αντίληψη υποστηρίχθηκε από τον Humboldt, μεταρρυθμιστή του πρωσικού σχολικού συστήματος, όταν δήλωσε ότι ο δάσκαλος θα πρέπει να «ανυψώνεται εντελώς πάνω από κάθε προφανές εμπόδιο στο σώμα, την ιδιοσυγκρασία ή τις συνήθειές του κ.λπ.». Εν τω μεταξύ, ο Fichte υποστήριξε ότι ο ρόλος του δασκάλου είναι «να εξοικειώσει ανεπαίσθητα τον νέο με τα υψηλά και ευγενή προτού να είναι σε θέση να τα διακρίνει από τα χυδαία – να τον συνηθίσει σε αυτά και να τον απομακρύνει από τα χαμηλά και ευτελή».
Ανησυχούσε ότι τα παιδιά είναι πολύ πιθανό να ασπαστούν τις διεστραμμένες και χυδαίες ιδέες και πράξεις των δασκάλων τους, λόγω της έμφυτης επιθυμίας τους να αναζητούν την έγκριση από πρόσωπα που κατέχουν θέσεις εξουσίας και που προκαλούν το σεβασμό τους. Σε αυτό το σημείο, θα κατηχηθούν επίσης να πιστέψουν ότι η αποδοχή τέτοιων ιδεών και ενεργειών αποτελεί ένδειξη κοινωνικής προόδου.
Σύμφωνα με τον Fichte, οι δάσκαλοι έπρεπε να αποφεύγουν τη διδασκαλία χυδαίων και φαύλων ιδεών, επειδή συχνά αυτές μπορούν να αφυπνίσουν και να διεγείρουν τη ζωώδη φύση των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζουν τις ψυχές, τα πνεύματα και τα μυαλά των παιδιών και των νέων. Εξήγησε περαιτέρω ότι η τακτική έκθεση στις χυδαίες και ατιμωτικές ιδέες και συμπεριφορές ενός δασκάλου θα μπορούσε ενδεχομένως να αμβλύνει τον νου των μαθητών, οι οποίοι θα μπορούσαν επίσης να αναπτύξουν τη συνήθεια του «πνευματικού λήθαργου».
Σύμφωνα με τον Fichte, οι δάσκαλοι έπρεπε να αποφεύγουν τη διδασκαλία χυδαίων και φαύλων ιδεών, επειδή συχνά αυτές μπορούν να αφυπνίσουν και να διεγείρουν τη ζωώδη φύση των ανθρώπων, ενώ ταυτόχρονα υποβαθμίζουν τις ψυχές, τα πνεύματα και τα μυαλά των παιδιών και των νέων. Εξήγησε περαιτέρω ότι η τακτική έκθεση στις χυδαίες και ατιμωτικές ιδέες και συμπεριφορές ενός δασκάλου θα μπορούσε ενδεχομένως να αμβλύνει τον νου των μαθητών, οι οποίοι θα μπορούσαν επίσης να αναπτύξουν τη συνήθεια του «πνευματικού λήθαργου».
Έτσι, επέμεινε ότι η ενθάρρυνση των χυδαίων, διεστραμμένων, φαύλων και ατιμωτικών ιδεών τελικά στερεί «από τον άνθρωπο τον σεβασμό για τον εαυτό του, την πίστη στον εαυτό του και τη δύναμη να υπολογίζει με εμπιστοσύνη τον εαυτό του και τους σκοπούς του». Ο Fichte υποστήριξε περαιτέρω ότι η διδασκαλία χυδαίων και ατιμωτικών ιδεών στην τάξη οδηγεί τα παιδιά να βιώνουν τον «αυτοεξευτελισμό» και να γίνονται σκλάβοι των απόψεων των άλλων, αντί να εξελίσσονται σε αυτοστοχαστικά, αυτοκαθοριζόμενα, ανεξάρτητα και ελεύθερα όντα. Τελικά, θα μπορούσαν να χάσουν την πίστη στη δική τους θέληση, σκέψη και συνείδηση ή ακόμη και να εγκαταλείψουν τις θρησκείες, τους πολιτισμούς, τα έθιμα και τις παραδόσεις τους στις πολυπολιτισμικές κοινωνίες. Ο Fichte κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η αναξιότητα ενός δασκάλου πρέπει να «αναγνωρίζεται σαφώς», όταν υπάρχει. Δεν πρέπει ποτέ να αποκρύπτεται ή να γίνεται σεβαστή, διότι ένα τέτοιο άτομο θα μπορούσε να έχει τεράστιο επιζήμιο αντίκτυπο στην ανάπτυξη των μαθητών του.
Τα τελευταία χρόνια, φαίνεται ότι η woke Αριστερά έχει δεσμευτεί να αναιρέσει όλη την ορθολογική, εποικοδομητική και ορθολογική δουλειά που έγινε από τις προηγούμενες γενιές επί αιώνες, η οποία στόχευε στον σχεδιασμό του καλύτερου δυνατού εκπαιδευτικού συστήματος που έθετε σε προτεραιότητα τα συμφέροντα, τις ανάγκες και την ανάπτυξη των μαθητών. Δηλαδή, οι οπαδοί αυτού του δόγματος δεν φαίνεται να νοιάζονται για την παροχή στα παιδιά μιας σωστής εκπαίδευσης κατά τη διάρκεια των παιδικών τους χρόνων, η οποία θα τους επέτρεπε να επεξεργάζονται τη γνώση με άπειρους τρόπους, να γίνονται άτομα που αυτοπροσδιορίζονται, να κάνουν καλύτερες επιλογές κατά τη διάρκεια της ζωής τους και να εξελίσσονται σε μέλη της κοινωνίας που συνεισφέρουν.
Αυτή τη στιγμή, φαίνεται ότι όλες οι κοινωνικές αλλαγές που εφαρμόζονται με γοργούς ρυθμούς στο όνομα κάποιων παραποιημένων εκδοχών της προόδου, της συμμετοχικότητας, της ισότητας και της διαφορετικότητας αποδεικνύουν ότι ο διαφωτισμός του παρελθόντος δεν είναι σε θέση να διαπεράσει το σκοτάδι της «αφυπνισμένης» (woke) Αριστεράς. Τελικά, η υποβάθμιση και η ενδεχόμενη καταστροφή του δυτικού εκπαιδευτικού συστήματος που καθοδηγείται από την woke Αριστερά θα αναδείξει μια ανειδίκευτη, ανεύθυνη και διεφθαρμένη γενιά επαγγελματιών σε ηγετικές θέσεις σε κάθε τομέα της ζωής, γεγονός που θα μπορούσε να επιφέρει αθόρυβα την κατάρρευση του έθνους-κράτους.
Ο Νέλσον Μαντέλα είπε κάποτε: «Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να αλλάξετε τον κόσμο». Φαίνεται ότι οι διεθνιστές υποστηρικτές της woke Αριστεράς το έχουν αντιληφθεί αυτό και χρησιμοποιούν την εκπαίδευση ως όπλο, για να προκαλέσουν την αυτο-λησμοσύνη, να εξαλείψουν την ελευθερία, να διαγράψουν την ιστορία, να υποβαθμίσουν τις πολιτιστικές, παραδοσιακές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και τελικά να καταστρέψουν το έθνος-κράτος, προκειμένου να διευκολύνουν τη μετάβαση προς ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πλειάδα «κοινωνικών εταίρων».
Η Birsen Filip είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στη φιλοσοφία και μεταπτυχιακού τίτλου στα οικονομικά και τη φιλοσοφία. Έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα και βιβλία σε μια σειρά θεμάτων, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής φιλοσοφίας, της γεωπολιτικής και της ιστορίας της οικονομικής σκέψης, με έμφαση στην Αυστριακή Σχολή Οικονομικών Επιστημών και τη Γερμανική Ιστορική Σχολή Οικονομικών Επιστημών. Είναι η συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου The Early History of Economics in the United States: The Influence of the German Historical School of Economics on Teaching and Theory (Routledge, 2022). Είναι επίσης συγγραφέας του βιβλίου The Rise of Neo-liberalism and the Decline of Freedom (Palgrave Macmillan, 2020).
Αυτή τη στιγμή, φαίνεται ότι όλες οι κοινωνικές αλλαγές που εφαρμόζονται με γοργούς ρυθμούς στο όνομα κάποιων παραποιημένων εκδοχών της προόδου, της συμμετοχικότητας, της ισότητας και της διαφορετικότητας αποδεικνύουν ότι ο διαφωτισμός του παρελθόντος δεν είναι σε θέση να διαπεράσει το σκοτάδι της «αφυπνισμένης» (woke) Αριστεράς. Τελικά, η υποβάθμιση και η ενδεχόμενη καταστροφή του δυτικού εκπαιδευτικού συστήματος που καθοδηγείται από την woke Αριστερά θα αναδείξει μια ανειδίκευτη, ανεύθυνη και διεφθαρμένη γενιά επαγγελματιών σε ηγετικές θέσεις σε κάθε τομέα της ζωής, γεγονός που θα μπορούσε να επιφέρει αθόρυβα την κατάρρευση του έθνους-κράτους.
Ο Νέλσον Μαντέλα είπε κάποτε: «Η εκπαίδευση είναι το πιο ισχυρό όπλο που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε για να αλλάξετε τον κόσμο». Φαίνεται ότι οι διεθνιστές υποστηρικτές της woke Αριστεράς το έχουν αντιληφθεί αυτό και χρησιμοποιούν την εκπαίδευση ως όπλο, για να προκαλέσουν την αυτο-λησμοσύνη, να εξαλείψουν την ελευθερία, να διαγράψουν την ιστορία, να υποβαθμίσουν τις πολιτιστικές, παραδοσιακές και θρησκευτικές πεποιθήσεις και τελικά να καταστρέψουν το έθνος-κράτος, προκειμένου να διευκολύνουν τη μετάβαση προς ένα σύστημα διακυβέρνησης από μια πλειάδα «κοινωνικών εταίρων».
Η Birsen Filip είναι κάτοχος διδακτορικού διπλώματος στη φιλοσοφία και μεταπτυχιακού τίτλου στα οικονομικά και τη φιλοσοφία. Έχει δημοσιεύσει πολυάριθμα άρθρα και βιβλία σε μια σειρά θεμάτων, συμπεριλαμβανομένης της πολιτικής φιλοσοφίας, της γεωπολιτικής και της ιστορίας της οικονομικής σκέψης, με έμφαση στην Αυστριακή Σχολή Οικονομικών Επιστημών και τη Γερμανική Ιστορική Σχολή Οικονομικών Επιστημών. Είναι η συγγραφέας του επερχόμενου βιβλίου The Early History of Economics in the United States: The Influence of the German Historical School of Economics on Teaching and Theory (Routledge, 2022). Είναι επίσης συγγραφέας του βιβλίου The Rise of Neo-liberalism and the Decline of Freedom (Palgrave Macmillan, 2020).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου