Ο καθηγητής Κλινικής Φαρμακολογίας και άλλοτε εκπρόσωπος της χώρας στον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Φαρμάκου, Δημήτρης Κούβελας, επικεφαλής της πολιτικής κίνησης "Πνοή Δημοκρατίας" Δημήτρης Κούβελας σε μια συγκλονιστκή και εξόχως αποκαλυπτική συνέντευξη στον 98.4. Με παράδειγμα το χώρο του φαρμάκου, από το σκάνδαλο Novartis, μέχρι την ανυπαρξία μηχανισμών πάνω στη πολιτική και την τιμή του φαρμάκου, εξηγεί κατ αναλογία, τι συμβαίνει με την ανυπαρξία σκόπιμα όπως λέει, στρατηγικών επιλογών σε κεντρικού χαρακτήρα ζητήματα, που τελικά οδηγούν σε φτωχοποίηση και υποβάθμιση τους πολλούς, σε απίστευτα κέρδη τους ολίγους και ένα πολιτικό σύστημα οριζόντια στην πλειοψηφία του, να έχει μετατρέψει την πολιτική σε επάγγελμα. Ο κ. Κούβελας σε αντιδιαστολή, θέτει το θέμα των συλλογικών διαδικασιών από τους πολίτες που τελικά έχουν καλύτερη γνώση των κρίσιμων ζητημάτων, αλλά όπως τονίζει, αντί να αναθέτουν την εντολή σε ανθρώπους με γνώση, αδρανοποιούνται και αφήνουν να κάνουν κουμάντο οι επαγγελματίες της πολιτικής. Οι περιγραφές του, στο χώρο της δημόσιας υγείας, του φαρμάκου και τις σχέσεις της πλειοψηφίας του πολιτικού προσωπικού, αλλά και του επιστημονικού οριζόντια με τα ισχυρά οικονομικά κέντρα εξουσίας, είναι καταιγιστικές με την επίκληση παραδειγμάτων σε κεντρικά ζητήματα , που αφορούν την ζωή της πλειοψηφίας των πολιτών.
Mpelalis Reviews
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2024
Ναύαρχε, αφιππεύσατε…
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Οι βουλευτές που αποχωρούν από ένα κόμμα -είτε γίνονται ανεξάρτητοι είτε εντάσσονται σε άλλο- δεν διαπράττουν “αποστασία”.
Η λέξη έχει πολύ βαρύ ιστορικό βάρος και γι’ αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ψωμοτύρι. Αποστασία διέπραξαν, στο πολύ μακρινό παρελθόν (1965), οι βουλευτές που γκρέμισαν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου...
Έκτοτε είχαμε πολλές αποχωρήσεις βουλευτών, σε διάφορες φάσεις της πολιτικής μας ζωής, αλλά η κατηγορία για “αποστασία” δεν ευδοκίμησε.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε αποχωρήσεις βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι ανεξαρτητοποιούνται και άλλοι εντάσσονται στο κόμμα Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους κατηγορεί ότι “αποστατούν”. Δεν ισχύει. Οι βουλευτές αυτοί δεν γκρεμίζουν καμιά κυβέρνηση. Και το γεγονός ότι γκρεμίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ικανό- αφού δεν είναι ιστορικά ανάλογο- για να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός “αποστάτες”.
Βεβαίως, η πιο έντιμη στάση για κάποιον που δεν θέλει να παραμείνει σε ένα κόμμα είναι η παραίτηση. Ώστε να διεκδικήσει καθαρά την επανεκλογή του στις επόμενες εκλογές με το (όποιο) νέο κόμμα του. Αλλά η παραίτηση είναι είδος εν ανεπαρκεία σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτό έχει επικρατήσει. Δυστυχώς.
Ωστόσο (πρέπει να) υπάρχει μια εξαίρεση σε όλα αυτά: τους βουλευτές Επικρατείας. Αυτοί δεν εκλέγονται απευθείας από τους εκλογείς, ώστε να δικαιούνται να λένε ότι η έδρα ανήκει περισσότερο σε αυτούς και καθόλου ή λιγότερο στο κόμμα. Οι βουλευτές Επικρατείας ουσιαστικά διορίζονται από τον αρχηγό του κόμματος και γι’ αυτό η έδρα δεν τους ανήκει, αφού δεν κοπίασαν για να την πάρουν.
Γι’ αυτό, όσα λέει ο ναύαρχος Αποστολάκης για την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παραδώσει την έδρα του, είναι αστείες δικαιολογίες. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί στη δήλωσή του (“ευθύνη, συνείδηση, τιμή”) κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πράξη του.
“Ευθύνη συνείδηση και τιμή” δεν σημαίνει να διορίζεσαι άκοπα βουλευτής και να παίρνεις την έδρα μαζί σου αποχωρώντας. Αυτή η στάση είναι ανεύθυνη και πολιτικά ανέντιμη.
Ο ναύαρχος Αποστολάκης έχει δικαίωμα να επικρίνει το κόμμα του για “αντιδημοκρατικές διαδικασίες”. Έχει και υποχρέωση να φύγει από αυτό, για να μη συμπράττει σε όσα καταγγέλλει. Όμως, δεν έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται πολιτικάντικα, κρατώντας κάτι που δεν του ανήκει. Δεν εξελέγη βουλευτής, διορίστηκε.
Εντιμότητα σημαίνει να παραιτηθεί από βουλευτής, να πάει σε όποιο κόμμα θέλει και να εκλεγεί με αυτό στις προσεχείς εκλογές. Τα άλλα που λέει είναι μεγάλα λόγια που προσβάλλουν τη νοημοσύνη όσων τα ακούνε και τα διαβάζουν. Και δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι καβαλάνε το καλάμι, “ξεχνώντας” πώς βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν.
Σε άλλες εποχές, όταν στο στρατό υπήρχαν άλογα, κάποιος θα του εξηγούσε την έννοια της “αφίππευσης”. Σήμερα επιβάλλεται να ξεκαβαλικέψει από το καλάμι της υποκρισίας και της αλαζονείας…
Η λέξη έχει πολύ βαρύ ιστορικό βάρος και γι’ αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ψωμοτύρι. Αποστασία διέπραξαν, στο πολύ μακρινό παρελθόν (1965), οι βουλευτές που γκρέμισαν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου...
Έκτοτε είχαμε πολλές αποχωρήσεις βουλευτών, σε διάφορες φάσεις της πολιτικής μας ζωής, αλλά η κατηγορία για “αποστασία” δεν ευδοκίμησε.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε αποχωρήσεις βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι ανεξαρτητοποιούνται και άλλοι εντάσσονται στο κόμμα Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους κατηγορεί ότι “αποστατούν”. Δεν ισχύει. Οι βουλευτές αυτοί δεν γκρεμίζουν καμιά κυβέρνηση. Και το γεγονός ότι γκρεμίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ικανό- αφού δεν είναι ιστορικά ανάλογο- για να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός “αποστάτες”.
Βεβαίως, η πιο έντιμη στάση για κάποιον που δεν θέλει να παραμείνει σε ένα κόμμα είναι η παραίτηση. Ώστε να διεκδικήσει καθαρά την επανεκλογή του στις επόμενες εκλογές με το (όποιο) νέο κόμμα του. Αλλά η παραίτηση είναι είδος εν ανεπαρκεία σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτό έχει επικρατήσει. Δυστυχώς.
Ωστόσο (πρέπει να) υπάρχει μια εξαίρεση σε όλα αυτά: τους βουλευτές Επικρατείας. Αυτοί δεν εκλέγονται απευθείας από τους εκλογείς, ώστε να δικαιούνται να λένε ότι η έδρα ανήκει περισσότερο σε αυτούς και καθόλου ή λιγότερο στο κόμμα. Οι βουλευτές Επικρατείας ουσιαστικά διορίζονται από τον αρχηγό του κόμματος και γι’ αυτό η έδρα δεν τους ανήκει, αφού δεν κοπίασαν για να την πάρουν.
Γι’ αυτό, όσα λέει ο ναύαρχος Αποστολάκης για την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παραδώσει την έδρα του, είναι αστείες δικαιολογίες. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί στη δήλωσή του (“ευθύνη, συνείδηση, τιμή”) κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πράξη του.
“Ευθύνη συνείδηση και τιμή” δεν σημαίνει να διορίζεσαι άκοπα βουλευτής και να παίρνεις την έδρα μαζί σου αποχωρώντας. Αυτή η στάση είναι ανεύθυνη και πολιτικά ανέντιμη.
Ο ναύαρχος Αποστολάκης έχει δικαίωμα να επικρίνει το κόμμα του για “αντιδημοκρατικές διαδικασίες”. Έχει και υποχρέωση να φύγει από αυτό, για να μη συμπράττει σε όσα καταγγέλλει. Όμως, δεν έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται πολιτικάντικα, κρατώντας κάτι που δεν του ανήκει. Δεν εξελέγη βουλευτής, διορίστηκε.
Εντιμότητα σημαίνει να παραιτηθεί από βουλευτής, να πάει σε όποιο κόμμα θέλει και να εκλεγεί με αυτό στις προσεχείς εκλογές. Τα άλλα που λέει είναι μεγάλα λόγια που προσβάλλουν τη νοημοσύνη όσων τα ακούνε και τα διαβάζουν. Και δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι καβαλάνε το καλάμι, “ξεχνώντας” πώς βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν.
Σε άλλες εποχές, όταν στο στρατό υπήρχαν άλογα, κάποιος θα του εξηγούσε την έννοια της “αφίππευσης”. Σήμερα επιβάλλεται να ξεκαβαλικέψει από το καλάμι της υποκρισίας και της αλαζονείας…
Η κόντρα δεν κοπάζει...
Τάσος Παππάς
Το θέμα των μνημονίων και ο ρόλος των κυβερνήσεων ξανά στο προσκήνιο. Αφορμές πολλές για να ασχοληθούμε. Αλλωστε τα προβλήματα που προκάλεσαν στην κοινωνία τα μνημόνια δεν έχουν εξαφανιστεί. Πολλά είναι εδώ και θα παραμείνουν για μπόλικα χρόνια ακόμη... Τούτη τη φορά την αφορμή έδωσε η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία κατηγόρησε τον Αντώνη Σαμαρά ότι αν δεν είχε παρασύρει τη Νέα Δημοκρατία σε λογική αντιμνημονιακή και ψήφιζε το πρώτο μνημόνιο, η χώρα θα είχε βγει από την επιτροπεία πέντε χρόνια νωρίτερα και πιθανότατα δεν θα είχε ζήσει τη μακρόσυρτη αριστερή παρένθεση. Αυτό το τελευταίο δεν το είπε έτσι, αλλά προκύπτει από τα συμφραζόμενα.
Η κ. Μπακογιάνη είχε ψηφίσει το πρώτο μνημόνιο και διεγράφη από τον τότε αρχηγό της Νέας Δημοκρατίας Αντώνη Σαμαρά, έφτιαξε κόμμα, απέτυχε και επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία. Ο κ. Σαμαράς δεν διαφωνούσε με τη φιλοσοφία του μνημονίου, διαφωνούσε, όπως έλεγε, με το μείγμα των μέτρων που προέβλεπε το πρώτο μνημόνιο. Από την πλευρά του ο Γιώργος Παπανδρέου, πρωθυπουργός εκείνη την περίοδο, δεν δέχθηκε την πρόταση του Ευάγγελου Βενιζέλου να ζητήσει 180 ψήφους στη Βουλή για να περάσει το μνημόνιο, πρόταση που κατά τη γνώμη του κ. Βενιζέλου θα υποχρέωνε τη Νέα Δημοκρατία να υποκύψει στον εκβιασμό. Ο κ. Παπανδρέου δεν σκέφτηκε επίσης την εκδοχή του δημοψηφίσματος που ενδεχομένως θα έβαζε το ζήτημα σε άλλη βάση και θα ήταν μια δημοκρατική λύση από τη στιγμή που το κόμμα του είχε εκλεγεί με άλλο πρόγραμμα, το οποίο δεν μπορούσε να εφαρμοστεί λόγω της χρεοκοπίας.
Η κ. Μπακογιάννη όμως ξέχασε (;) να θυμίσει ότι ο αδερφός της Κυριάκος Μητσοτάκης, σημερινός πρωθυπουργός, είχε υιοθετήσει την ανυπάκουη γραμμή Σαμαρά, στη συνέχεια έγινε υπουργός στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου και ψήφισε χωρίς ενδοιασμούς το δεύτερο μνημόνιο που ήταν και το πιο καταστροφικό. Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ τσακώνονται για το ποιος ευθύνεται για τη χρεοκοπία της χώρας. Το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι παρέλαβε από την κυβέρνηση Καραμανλή κυριολεκτικά καμένη γη το 2009, άρα η Δεξιά είναι υπεύθυνη για ό,τι ακολούθησε. Η Νέα Δημοκρατία απαντά: αν είχε παραλάβει καμένη γη, γιατί δεν πήρε αμέσως μέτρα και άφησε την κατάσταση να κακοφορμίσει; Ψεύδεται λοιπόν. Αναφέρει επίσης ότι η χώρα πλήρωσε με καθυστέρηση την ανερμάτιστη πολιτική όλων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και προσθέτει ότι την κρίσιμη στιγμή ανέλαβε τις τύχες της χώρας ένας πολιτικός (Γιώργος Παπανδρέου) που ήταν ακατάλληλος γι’ αυτή τη θέση.
Τη συγκεκριμένη άποψη για τον Γιώργο Παπανδρέου έχει και η Ανγκελα Μέρκελ και την παραθέτει στο βιβλίο της «Ελευθερία» (εκδόσεις Μεταίχμιο): «Εν μέσω αυτής της ασφυκτικής πίεσης να γίνει κάτι για την κατάσταση, ο ίδιος συμπεριφερόταν σαν να έχει όλο τον χρόνο του κόσμου μπροστά του». Ωστόσο, Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ συμφωνούν, προφανώς γιατί συγκυβέρνησαν, ότι τα πράγματα εξελίσσονταν ομαλά μέχρι τον Γενάρη του 2015, είχαμε πιάσει τους στόχους και το τρίτο μνημόνιο ήταν αχρείαστο και γι’ αυτό την ευθύνη φέρει ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του. Το είπαν τότε μαζί με άλλα πολλά συκοφαντικά, αγωνίστηκαν με νύχια και με δόντια να μην υπάρξει ανατροπή, πλημμύρισαν τον τόπο με απειλές, κινδυνολόγησαν ασυστόλως, αλλά δεν κατάφεραν να πείσουν τους ψηφοφόρους οι οποίοι έδωσαν δεύτερη ευκαιρία στον ΣΥΡΙΖΑ. Για αχρείαστο τρίτο μνημόνιο μιλούν και σήμερα. Τους διαψεύδουν τα στοιχεία. Αδεια ταμεία παρέλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Τα λεφτά για τις συντάξεις και τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων έφταναν για ένα μήνα. Τους διαψεύδει και η πρώην καγκελάριος, η οποία στο βιβλίο της αναφέρει ότι «ο Αντώνης Σαμαράς είχε αποτύχει να εφαρμόσει πλήρως τις μεταρρυθμίσεις που συμφωνήθηκαν στο δεύτερο πρόγραμμα διάσωσης».
Ανάγωγα
Είπε ο Κυριάκος Μητσοτάκης από την Κύπρο ότι «εμείς, δυστυχώς, πειραματιστήκαμε με τον λαϊκισμό, χάσαμε πέντε χρόνια και μετά το 2019 εφαρμόσαμε μια πολιτική που δείχνει αποτελέσματα». Μόνο πέντε χρόνια, κύριε πρωθυπουργέ; Το κόμμα σας υποστήριζε ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν λαϊκίστικό κόμμα τα χρόνια που κυβέρνησε. Αναρωτιέμαι πώς άντεξε αυτή η ταλαίπωρη χώρα που είχε καταληφθεί από το 1981 μέχρι το 1989, από το 1993 μέχρι το 2004 και από το 2015 μέχρι το 2019 από τις δυνάμεις του χυδαίου λαϊκισμού. Αυτά παθαίνουμε όταν δεν εμπιστευόμαστε το κόμμα των ιδιοκτητών της Ελλάδας.
Η απάτη της «κυπριακής ένταξης στο ΝΑΤΟ»
Η όλη καμπάνια στηρίζει και στηρίζεται στο σύνδρομο της «διαρκούς αναζήτησης προστάτη» που ταλαιπώρησε διαχρονικά τον ελληνισμό. Γιατί η Κύπρος δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ;
«Είναι πολύ κακό να είσαι εχθρός των Αμερικανών.
Το μόνο χειρότερο είναι να είσαι φίλος τους»
Σε προηγούμενο άρθρο υποστηρίξαμε ότι η Κύπρος δεν θα μπει ποτέ στο ΝΑΤΟ, αντίθετα με όσα υποστηρίζει ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Χριστοδουλίδης και η εκπορευόμενη από το Προεδρικό Μέγαρο της Λευκωσίας προπαγάνδα που, στην πραγματικότητα, αποσκοπεί στο να δικαιολογήσει μείζονες και εξαιρετικά επικίνδυνες για την ίδια την ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας παραχωρήσεις στους δυτικούς και στην Τουρκία. Παραχωρήσεις που ετοιμάζεται να κάνει η Λευκωσία, με το επιχείρημα ακριβώς ότι έτσι θα μπει τελικά η Κύπρος στο ΝΑΤΟ.
Μια τέτοια ένταξη, κατά τον Πρόεδρο, τις πολιτικές δυνάμεις που τον υποστηρίζουν και όσους σιωπούν αιδημόνως, θα αναβαθμίσει τάχα μου τον διεθνή ρόλο και την ασφάλεια της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η όλη αυτή καμπάνια στηρίζει και στηρίζεται στη νοοτροπία, το σύνδρομο της «διαρκούς αναζήτησης προστάτη» που ταλαιπώρησε διαχρονικά τον ελληνισμό, και τη δεξιά, μονίμως προσανατολισμένη στις ΗΠΑ και στο Ισραήλ και την Αριστερά, κάποτε προσανατολισμένη στη Σοβιετική και, αργότερα, ένα τμήμα της, στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η νοοτροπία αυτή ακύρωσε συχνά τις προσπάθειες συγκρότησης ενός σχετικά αυτόνομου εθνικού υποκειμένου και είναι υπεύθυνη για τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην ελληνική ιστορία, όπως τη Μικρασιατική, την Εμφύλια, την Κυπριακή και τη Μνημονιακή.
Πρόκειται για τη ραγιάδικη αντίληψη ότι αυτό που έχει σημασία είναι να τα έχεις καλά με τους Ισχυρούς, με τους Προστάτες ή τους «Νταβατζήδες», σε πιο λαϊκή έκφραση. Φυσικά όσα περισσότερα δίνεις σε αυτούς τόσα περισσότερα σου ζητάνε. Όσο σε θεωρούν δεδομένο δεν σου δίνουν τίποτα. Μια μικρή χώρα πρέπει να είναι απρόβλεπτη, είπε ο Ανδρέας Παπανδρέου στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε στο περιοδικό TIME μετά την εκλογή του. Κι ο Ερντογάν έχει πολλαπλασιάσει τη διπλωματική και γενική ισχύ της χώρας του ακριβώς γιατί δεν είναι δεδομένος.
Στην ειδική περίπτωση της Κύπρου, κι αν ο κ. Χριστοδουλίδης δεν διεκδικεί ρόλο νεκροθάφτη του κυπριακού ελληνισμού, έχει ζωτική σημασία η αναζωογόνηση του δόγματος του ενιαίου αμυντικού χώρου Ελλάδας και Κύπρου. Αλλά μόνο αυτό δεν κάνει ο Κύπριος πρόεδρος, αντικατέστησε μάλιστα και τον υπουργό Άμυνας γιατί ήταν οπαδός του δόγματος. Εκεί που πάει σήμερα ο κ. Χριστοδουλίδης μόνο καταστροφές θα προκαλέσει, αν και μετά πολλών επαίνων από τους δυτικούς φίλους του, ίσως και από τον κ. Ερντογάν στο τέλος. Δεν υπάρχει συντομότερος δρόμος για να πεθάνει ένα έθνος από το να αναθέσει στους «συμμάχους» του την πολιτική του έγραψε προφητικά ο Αλέξανδρος Κοτζιάς στη μνημειώδη Πολιορκία του.
Άνθρακες ο θησαυρός. Γιατί η Κύπρος δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ;
Η Κύπρος δεν θα μπει στο ΝΑΤΟ, όπως λέει ότι θα συμβεί το άρχον συγκρότημα στη Λευκωσία, γιατί απλούστατα η Τουρκία δεν είναι κράτος όπως η Κύπρος και η Ελλάδα να κάνει ότι της λένε και διαθέτει βέτο στο ΝΑΤΟ. Πώς θα συμφωνήσει στην ένταξη ενός κράτους που δεν το αναγνωρίζει καν; Δεν θα απαιτήσει τουλάχιστον προηγουμένως την αναγνώριση της ΤΔΒΚ; Θα συμφωνήσει σε κάτι τέτοιο ο Χριστοδουλίδης; Θα έχει λυθεί μέχρι τότε το Κυπριακό; Και πώς θα λυθεί το Κυπριακό;
Σε δύο και μόνο δύο περιπτώσεις θα μπορούσε ενδεχομένως να αποδεχθεί η Τουρκία ένταξη της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Η πρώτη είναι αν ο κ. Χριστοδουλίδης αναγνωρίσει την «Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου», κάτι που δεν μπορεί να κάνει. Η δεύτερη είναι να συγκατατεθεί η Τουρκία στην εφαρμογή μιας παραλλαγής του σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, στην οποία πιθανότατα θα συμφωνήσει ασμένως ο σημερινός Κύπριος Πρόεδρος. Προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα και μοιάζει μάλλον απίθανο. Αν όμως συμβεί τότε πάλι δεν θα είναι η Κυπριακή Δημοκρατία που θα ενταχθεί στο ΝΑΤΟ, γιατί η Κυπριακή Δημοκρατία θα έχει ήδη αυτοκαταργηθεί. Θα είναι ένα εμβαλωματικό, τερατώδες μόρφωμα, όπου η πλειοψηφία του πληθυσμού θα έχει χάσει το κράτος που απέκτησε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα κατά των Βρετανών και θα έχει μεταβληθεί σε ενοχλητική (για τα νέα αφεντικά του νησιού) κοινότητα στον ίδιο της τον τόπο.
Κανένα από τα άρθρα που εγράφησαν, στηριγμένα σε διαρροές της κυπριακής προεδρίας δεν μας εξηγεί πως θα γίνει το θαύμα της κυπριακής ένταξης στο ΝΑΤΟ. Και δεν μας το εξηγεί γιατί δεν υπάρχει τρόπος να γίνει (όσο τουλάχιστο, επαναλαμβάνουμε, δεν αυτοδιαλύεται η Κυπριακή Δημοκρατία). Η πάντα καλά πληροφορημένη για τα αμερικανικά σχέδια Καθημερινή δεν μας λέει τίποτα επ’ αυτού, μόνο απόλυτες αοριστολογίες, για να μη πούμε ασυναρτησίες. Κατ’ αρχήν η Κύπρος θα μπει, λέει, σε έναν οργανισμό που είναι «προθάλαμος» για το ΝΑΤΟ. Έστω ότι γίνεται. Πως θα πάει από τον «προθάλαμο» όμως στον θάλαμο; Αυτό θα επιτευχθεί, μας λέει η καλή εφημερίς, μέσω μιας «απαραίτητης πολυεπίπεδης συνεργασίας με τον διεθνή παράγοντα, την οποία η Κυπριακή Δημοκρατία είναι έτοιμη να στηρίξει». «Πρόκειται για ένα λεπτομερές, καλά μελετημένο σχέδιο, μακροπρόθεσμου προσανατολισμού, αποτελούμενο από πολλά αλληλοεξαρτώμενα στάδια, το οποίο έχει ήδη γίνει ασμένως αποδεκτό από την Ουάσιγκτον». Το σχέδιο μπορεί να είναι λεπτομερές, οι περιγραφές του όμως όσο πιο ασαφείς θα μπορούσαν.
Δηλαδή τζίφος. Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Η όλη υπόθεση της «ένταξης στο ΝΑΤΟ» είναι σαν τον ορίζοντα. Όσο και να περπατάς, δεν τον φτάνεις ποτέ. Όσο όμως περπατάει η Λευκωσία σε αυτόν τον δρόμο, προβλέπεται να κάνει όλο και σημαντικότερες παραχωρήσεις προς τη Δύση και την ίδια την Τουρκία και στο τέλος δεν θα υπάρχει καν ως κράτος. Εκεί είναι το «ζουμί» του νέου «οράματος» Χριστοδουλίδη, που ακούει στο όνομα «ένταξη στο ΝΑΤΟ» και που δεν είναι παρά μια ξεγυρισμένη απάτη.
Αλλά γιατί επιχειρείται αυτή η απάτη; Θα απαντήσουμε στα επόμενα άρθρα μας για αυτό το θέμα που μπορεί να έχει μοιραίες συνέπειες για την Κύπρο, αλλά και για τον ελληνισμό στο σύνολό του.
Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024
«Σεφέρης και Καμύ - Ζήτημα φωτός» | Γιάννης Κιουρτσάκης | Εκδόσεις Πατάκη | IANOS
Η Αλυσίδα Πολιτισμού IANOS και οι Εκδόσεις Πατάκη , διοργανώνουν παρουσίαση του νέου βιβλίου Γιάννη Κιουρτσάκη με τίτλο «Σεφέρης και Καμύ , ζήτημα φωτός».
Παρουσιάζουν το βιβλίο και μιλούν με τον συγγραφέα οι:
Λίνα Νικολακοπούλου , στιχουργός
Αλεξάνδρα Χριστακάκη , δημοσιογραφος
Παρουσιάζουν το βιβλίο και μιλούν με τον συγγραφέα οι:
Λίνα Νικολακοπούλου , στιχουργός
Αλεξάνδρα Χριστακάκη , δημοσιογραφος
Η λιτότητα επιστρέφει κρυφά...
Στη Γαλλία, η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν απειλεί να ρίξει την κυβέρνηση του πρωθυπουργού Μισέλ Μπαρνιέ. Στη Γερμανία, η κυβέρνηση του Όλαφ Σολτς οδήγησε τη χώρα σε πρόωρες εκλογές που θα γίνουν τον Φεβρουάριο, την ίδια ώρα οι βιομηχανικοί κολοσσοί Volkswagen, Robert Bosch, Schaeffler και Thyssen-Krupp έχουν ανακοινώσει ότι θα περικόψουν χιλιάδες θέσεις εργασίας. Εν τω μεταξύ το ευρώ υποχώρησε σημαντικά έναντι του δολαρίου καθώς και έναντι της στερλίνας και του ελβετικού φράγκου.
Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ήδη υπενθύμισε στις αγορές την περασμένη εβδομάδα ότι ο συνδυασμός χαμηλής ανάπτυξης και υψηλών δημοσιονομικών ελλειμμάτων θα μπορούσε να αναθερμάνει τους φόβους για εθνικές χρεοκοπίες σε ολόκληρη την ευρωζώνη.
Με τους εθνικούς προϋπολογισμούς να έχουν ήδη τεντωθεί στο όριο, «ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η τρέχουσα κρίση είναι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα να μειώσει τα επιτόκια πιο γρήγορα από ό,τι συνήθως», έγραψε ο Turner της ING σε σημείωμα προς τους πελάτες του.
Σε συνέντευξη που δημοσιεύτηκε τη Δευτέρα, ο επικεφαλής οικονομολόγος της ΕΚΤ Φίλιπ Λέιν τόνισε ότι στην ευρωζώνη, «η νομισματική πολιτική δεν θα πρέπει να παραμείνει περιοριστική για πολύ καιρό», καθώς «διαφορετικά, η οικονομία δεν θα αναπτυχθεί επαρκώς και ο πληθωρισμός θα πέσει κάτω από τον στόχο .» Τα συγκριτικά υψηλότερα επιτόκια στις ΗΠΑ καθιστούν το δολάριο πιο ελκυστικό νόμισμα, ωθώντας τους επενδυτές από το ευρώ και προς το δολάριο. «Αν ο λόγος για τον οποίο το ευρώ είναι χαμηλότερο είναι η απαισιοδοξία που επικρατεί στην Ευρώπη», προειδοποίησε, «μπορεί να αυξήσει το κόστος δανεισμού λόγω του ασφάλιστρου κινδύνου που σχετίζεται με τα περιουσιακά στοιχεία της ευρωζώνης».*
Τελικά φαίνεται ότι η «λιτότητα» επιστρέφει. Όχι σαν θεραπεία σοκ, αλλά σταδιακά, διακριτικά, υπόγεια**. Από τις θεραπείες που επιβλήθηκαν στη Νότια Ευρώπη μετά την οικονομική κρίση του 2008, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει που έχουν κάνει τη συνταγή αποκρουστική. Όλοι μπόρεσαν να δουν τα αποτελέσματα στην Ελλάδα: έκρηξη ανεργίας, αυτοκτονίες, εθισμός στα ναρκωτικά, βρεφική θνησιμότητα, κρούσματα φυματίωσης... Οι Βρυξέλλες απαιτούσαν υπομονή. Οι Έλληνες περίμεναν, βλέποντας τη χώρα τους να μεταμορφώνεται σε θέρετρο Airbnb για πλούσιους Ευρωπαίους. Και, δεκαπέντε χρόνια μετά, η λιτότητα εξακολουθεί να βασιλεύει. Αλλά το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) παραμένει ένα τέταρτο κάτω από το επίπεδο πριν από την κρίση, όπως και ο μέσος ετήσιος μισθός, ενώ το ύψος του δημόσιου χρέους έχει αυξηθεί ακόμα περισσότερο.… Ο μύθος της λιτότητας έχει καταρρεύσει. Οι πολίτες έχουν πάψει να πιστεύουν στον μύθο της «μοναδικής δυνατής πολιτικής». Γι’ αυτό επιβάλλουν λιτότητα χωρίς να την ονομάζουν λιτότητα, αλλά με διάφορα άλλα ονόματα όπως ανάκαμψη, προσαρμογή κ.ά.. Το χειρότερο είναι ότι όπως το 1929 με το οικονομικό κραχ οδηγηθήκαμε σ’ έναν πόλεμο, έτσι και σήμερα μοιάζει να ακολουθείται η ίδια πολιτική «πολεμικής οικονομίας». Η Γαλλία έχει αυξήσει κατά 40% στις στρατιωτικές δαπάνες, ή 413 δισεκατομμύρια ευρώ έως το 2030. Αυτήν την «πολεμική οικονομία» η κυβέρνηση σκοπεύει να τη χρηματοδοτήσει μέσω ενός οικονομικού πολέμου, κατά των ανέργων, των συνταξιούχων, των δημοσίων υπαλλήλων και των χρηστών των δημόσιων υπηρεσιών.
* https://www.politico.eu/article/euro-currency-bankruptcies-economy-donald-trump-political-chaos-ecb/
** Στοιχεία από κείμενο του Benoît Bréville https://www.monde-diplomatique.fr/2024/11/BREVILLE/67712
Πάντα η Αγγλία…
Ο πυρήνας του εν λόγω σχεδίου: πώς θα παραταθεί και θα ενταθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία «με κάθε κόστος». Ο ρόλος των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών και του στρατού για την παράταση του πολέμου στην Ουκρανία.
Αν θέλει κανείς να καταλάβει τις πιο βρόμικες δουλειές των ΗΠΑ, μπορεί να κοιτάξει τι κάνει η Αγγλία. Η Ουκρανία δεν θα μπορούσε να αποτελεί μια διαφορετική ιστορία. Ο ιστότοπος «The Grayzone» σε ένα πρόσφατο άρθρο του αποκάλυψε το ρόλο των αγγλικών μυστικών υπηρεσιών και στελεχών των ενόπλων δυνάμεων στην οργάνωση μιας εκτεταμένης επιχείρησης τύπου «Gladio» στην Ουκρανία. Για την ακρίβεια δεν πρόκειται μόνο για αυτό αλλά για μια ολοκληρωμένη στρατηγική παράτασης του πολέμου στην Ουκρανία.
Τα αρχεία που διέρρευσαν και αποκάλυψε ο εν λόγω ιστότοπος έδειξαν ότι στο εν λόγω σχέδιο εντάσσονται ενέργειες όπως ο βομβαρδισμός της γέφυρας του Κερτς, η εκπαίδευση δυνάμεων τύπου «Stay-Behind» στην Ουκρανία στα πρότυπα της επιχείρησης «Gladio» και η απόπειρα αποσταθεροποίησης της ίδιας της Ρωσίας. Η επιχείρηση όμως αυτή διαθέτει και ένα εσωτερικό σκέλος, το οποίο αφορά την προετοιμασία της κοινής γνώμης στην Αγγλία προκειμένου να δεχτεί το κόστος από τη συμμετοχή στον διαρκώς παρατεινόμενο πόλεμο.
Αυτός είναι και ο πυρήνας του εν λόγω σχεδίου: πώς θα παραταθεί και θα ενταθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία «με κάθε κόστος». Το σχέδιο οργανώθηκε υπό την καθοδήγηση του βρετανικού υπουργείου Άμυνας την ίδια περίοδο κατά την οποία ο Μπόρις Τζόνσον σαμποτάρισε τις ειρηνευτικές συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης. Όπως όλοι θυμόμαστε, τότε ακόμα ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει τελειώσει με ελάχιστες εδαφικές και ανθρώπινες απώλειες σε σχέση με τις σημερινές. Προφανώς δεν ήταν ποτέ,αυτός ο στόχος των συμμάχων της Ουκρανίας.
Το σχέδιο φέρει την κωδική ονομασία «Project Alchemy» και συμπεριλαμβάνει βετεράνους στρατιωτικούς και στελέχη των μυστικών υπηρεσιών σε σταθερή συνεργασία με ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους και πολιτικά πρόσωπα στα κέντρα του συστήματος εξουσίας.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι ο σχεδιασμός του «Project Alchemy» βασίζεται στις ίδιες παραδοχές με τις οποίες έχουν ξεκινήσει όλες οι προηγούμενες πολεμικές εκστρατείες εναντίον της Ρωσίας. Ένας παρατεινόμενος πόλεμος φθοράς απέναντι σε μια υποτίθεται υπό κατάρρευση Ρωσία θα οδηγήσει σε εσωτερική αναταραχή, η αξιοπιστία του Ρώσου προέδρου θα εξαφανιστεί και τελικώς θα έρθει η ήττα. Στη βάση του, το επιχείρημα δεν είναι πολύ διαφορετικό από τη ναζιστική προσέγγιση περί σάπιου οικοδομήματος (τότε για τη Σοβιετική Ένωση) το οποίο θα κατέρρεε με μια γερή κλωτσιά στην πόρτα. Μέσα στα στελέχη του σχεδίου, η εδραιωμένη πεποίθηση ήταν ότι ένα «παλατιανό πραξικόπημα» εναντίον του Πούτιν ήταν αναπόφευκτο. Οι υποτιθέμενες φοβίες του τελευταίου και τα συμφέροντα των ολιγαρχών, θα απαξίωναν τον Ρώσο πρόεδρο και κατόπιν θα οδηγούσαν στην πτώση του.
Ο ιδρυτής του Project Alchemy (σύμφωνα με τις αποκαλύψεις) αντιστράτηγος Τσάρλι Στίλναντ, συγκάλεσε την πρώτη συνάντηση του «Project Alchemy» στις 26 Φεβρουαρίου 2022, λίγες ημέρες μετά την έναρξη της ρωσικής «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης». Στη συνάντηση, σύμφωνα με τα πρακτικά τα οποία δημοσίευσε ο ιστότοπος συμμετείχε «μια ποικιλία κορυφαίων ακαδημαϊκών, συγγραφέων, στρατηγών, σχεδιαστών, δημοσκόπων και επιστημόνων σχετικών με τη χρήση δεδομένων και τεχνολογίας». Η αποκάλυψη είναι χαρακτηριστική σε σχέση με το πόσο εκτεταμένες και βαθιές είναι οι σύγχρονες υβριδικές επιχειρήσεις δράσης τόσο στο πεδίο των μαχών, όσο και στο εσωτερικό των κοινωνιών που καλούνται να υποστηρίξουν τους συνεχιζόμενους πολέμους: ένα σύμπλεγμα αποτελούμενο από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, των ΜΜΕ, από κάθε λογής διαμορφωτές κοινής γνώμης, πολιτικά πρόσωπα, στρατιωτικούς και στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Εν προκειμένω, επικεφαλής των επιχειρήσεων πληροφοριών θα ήταν ένα μέλος της 77ης Ταξιαρχίας Ψυχολογικών Επιχειρήσεων της Βρετανίας. Σε όλα τα έγγραφα που αποκάλυψε ο ιστότοπος, η ανάγκη να «συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία» περιγράφηκε ως η «κύρια προσπάθεια» του Λονδίνου στη σύγκρουση.
Το σχέδιο όμως δε σταματούσε στην αλλαγή καθεστώτος μέσα στη Ρωσία.Η Ρωσία, ηττημένη και ταπεινωμένη θα εκλιπαρούσε για ένα «σχέδιο Μάρσαλ», με αποτέλεσμα να απορροφηθεί πλήρως από το «δυτικό», οικονομικό κατεστημένο. Σε αυτό το πλαίσιο θα έπρεπε να ενταχθούν επιχειρήσεις τύπου «Gladio» αλλά και η διαμόρφωση ισχυρών, ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών, τύπου «Wagner». Η μυστικότητα θα διασφάλιζε ότι το ΗΒ θα είχε τον πλήρη έλεγχο αλλά όχι την επίσημη «πατρότητα», αποφεύγοντας έτσι έναν άμεσο πόλεμο. Το κόστος σύμφωνα με τις αποκαλύψεις για την εκπαίδευση και αξιοποίηση των λογής στελεχών θα έφτανε τα £73.5 εκατομμύρια.
Όπως ευχερώς προκύπτει έχουμε ταυτοχρόνως επιχειρήσεις προς το εξωτερικό και προς το εσωτερικό αλλά και σαφή, άμεση σύγκρουση ΝΑΤΟϊκών κρατών με τη Ρωσία. Είναι σαφές ότι στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία επιχειρήσεις χειραγώγησης της εσωτερικής κοινής γνώμης πολλών κρισίμων κρατών, δίνουν και παίρνουν. Εξίσου φαίνεται ότι στόχος του ΝΑΤΟ είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα. Η επαναφορά σε μια νέα εκδοχή, ακόμα πιο εκφυλισμένη, μιας ρωσικής διακυβέρνησης τύπου Γιέλτσιν.
Το ΗΒ δε θα μπορούσε να λείψει από μια τέτοια «ευκαιρία» σε καμία περίπτωση. Η σωφροσύνη άλλωστε και ο υποτυπώδης έστω ανθρωπισμός φαίνεται ότι «δύουν» στην «Δύση», για τα καλά. Τα σχέδια τύπου «Gladio» άλλωστε, όχι μόνο δεν αποτελούν σωτηρία για την Ουκρανία αλλά δείχνουν σαν από καιρό, μια «ανανεωμένη» διάθεση για ολοκληρωτικό πόλεμο. Ο πολύ κοντινός χρόνος θα δείξει τι θα συμβεί τελικώς.
Αυτός είναι και ο πυρήνας του εν λόγω σχεδίου: πώς θα παραταθεί και θα ενταθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία «με κάθε κόστος». Το σχέδιο οργανώθηκε υπό την καθοδήγηση του βρετανικού υπουργείου Άμυνας την ίδια περίοδο κατά την οποία ο Μπόρις Τζόνσον σαμποτάρισε τις ειρηνευτικές συνομιλίες της Κωνσταντινούπολης. Όπως όλοι θυμόμαστε, τότε ακόμα ο πόλεμος θα μπορούσε να έχει τελειώσει με ελάχιστες εδαφικές και ανθρώπινες απώλειες σε σχέση με τις σημερινές. Προφανώς δεν ήταν ποτέ,αυτός ο στόχος των συμμάχων της Ουκρανίας.
Το σχέδιο φέρει την κωδική ονομασία «Project Alchemy» και συμπεριλαμβάνει βετεράνους στρατιωτικούς και στελέχη των μυστικών υπηρεσιών σε σταθερή συνεργασία με ακαδημαϊκούς, δημοσιογράφους και πολιτικά πρόσωπα στα κέντρα του συστήματος εξουσίας.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι ότι ο σχεδιασμός του «Project Alchemy» βασίζεται στις ίδιες παραδοχές με τις οποίες έχουν ξεκινήσει όλες οι προηγούμενες πολεμικές εκστρατείες εναντίον της Ρωσίας. Ένας παρατεινόμενος πόλεμος φθοράς απέναντι σε μια υποτίθεται υπό κατάρρευση Ρωσία θα οδηγήσει σε εσωτερική αναταραχή, η αξιοπιστία του Ρώσου προέδρου θα εξαφανιστεί και τελικώς θα έρθει η ήττα. Στη βάση του, το επιχείρημα δεν είναι πολύ διαφορετικό από τη ναζιστική προσέγγιση περί σάπιου οικοδομήματος (τότε για τη Σοβιετική Ένωση) το οποίο θα κατέρρεε με μια γερή κλωτσιά στην πόρτα. Μέσα στα στελέχη του σχεδίου, η εδραιωμένη πεποίθηση ήταν ότι ένα «παλατιανό πραξικόπημα» εναντίον του Πούτιν ήταν αναπόφευκτο. Οι υποτιθέμενες φοβίες του τελευταίου και τα συμφέροντα των ολιγαρχών, θα απαξίωναν τον Ρώσο πρόεδρο και κατόπιν θα οδηγούσαν στην πτώση του.
Ο ιδρυτής του Project Alchemy (σύμφωνα με τις αποκαλύψεις) αντιστράτηγος Τσάρλι Στίλναντ, συγκάλεσε την πρώτη συνάντηση του «Project Alchemy» στις 26 Φεβρουαρίου 2022, λίγες ημέρες μετά την έναρξη της ρωσικής «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης». Στη συνάντηση, σύμφωνα με τα πρακτικά τα οποία δημοσίευσε ο ιστότοπος συμμετείχε «μια ποικιλία κορυφαίων ακαδημαϊκών, συγγραφέων, στρατηγών, σχεδιαστών, δημοσκόπων και επιστημόνων σχετικών με τη χρήση δεδομένων και τεχνολογίας». Η αποκάλυψη είναι χαρακτηριστική σε σχέση με το πόσο εκτεταμένες και βαθιές είναι οι σύγχρονες υβριδικές επιχειρήσεις δράσης τόσο στο πεδίο των μαχών, όσο και στο εσωτερικό των κοινωνιών που καλούνται να υποστηρίξουν τους συνεχιζόμενους πολέμους: ένα σύμπλεγμα αποτελούμενο από μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας, των ΜΜΕ, από κάθε λογής διαμορφωτές κοινής γνώμης, πολιτικά πρόσωπα, στρατιωτικούς και στελέχη των μυστικών υπηρεσιών. Εν προκειμένω, επικεφαλής των επιχειρήσεων πληροφοριών θα ήταν ένα μέλος της 77ης Ταξιαρχίας Ψυχολογικών Επιχειρήσεων της Βρετανίας. Σε όλα τα έγγραφα που αποκάλυψε ο ιστότοπος, η ανάγκη να «συνεχιστεί ο πόλεμος στην Ουκρανία» περιγράφηκε ως η «κύρια προσπάθεια» του Λονδίνου στη σύγκρουση.
Το σχέδιο όμως δε σταματούσε στην αλλαγή καθεστώτος μέσα στη Ρωσία.Η Ρωσία, ηττημένη και ταπεινωμένη θα εκλιπαρούσε για ένα «σχέδιο Μάρσαλ», με αποτέλεσμα να απορροφηθεί πλήρως από το «δυτικό», οικονομικό κατεστημένο. Σε αυτό το πλαίσιο θα έπρεπε να ενταχθούν επιχειρήσεις τύπου «Gladio» αλλά και η διαμόρφωση ισχυρών, ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών, τύπου «Wagner». Η μυστικότητα θα διασφάλιζε ότι το ΗΒ θα είχε τον πλήρη έλεγχο αλλά όχι την επίσημη «πατρότητα», αποφεύγοντας έτσι έναν άμεσο πόλεμο. Το κόστος σύμφωνα με τις αποκαλύψεις για την εκπαίδευση και αξιοποίηση των λογής στελεχών θα έφτανε τα £73.5 εκατομμύρια.
Όπως ευχερώς προκύπτει έχουμε ταυτοχρόνως επιχειρήσεις προς το εξωτερικό και προς το εσωτερικό αλλά και σαφή, άμεση σύγκρουση ΝΑΤΟϊκών κρατών με τη Ρωσία. Είναι σαφές ότι στο πλαίσιο του πολέμου στην Ουκρανία επιχειρήσεις χειραγώγησης της εσωτερικής κοινής γνώμης πολλών κρισίμων κρατών, δίνουν και παίρνουν. Εξίσου φαίνεται ότι στόχος του ΝΑΤΟ είναι η αλλαγή καθεστώτος στη Μόσχα. Η επαναφορά σε μια νέα εκδοχή, ακόμα πιο εκφυλισμένη, μιας ρωσικής διακυβέρνησης τύπου Γιέλτσιν.
Το ΗΒ δε θα μπορούσε να λείψει από μια τέτοια «ευκαιρία» σε καμία περίπτωση. Η σωφροσύνη άλλωστε και ο υποτυπώδης έστω ανθρωπισμός φαίνεται ότι «δύουν» στην «Δύση», για τα καλά. Τα σχέδια τύπου «Gladio» άλλωστε, όχι μόνο δεν αποτελούν σωτηρία για την Ουκρανία αλλά δείχνουν σαν από καιρό, μια «ανανεωμένη» διάθεση για ολοκληρωτικό πόλεμο. Ο πολύ κοντινός χρόνος θα δείξει τι θα συμβεί τελικώς.
Πηγή: Κοσμοδρόμιο
Η φύση των γεγονότων της εποχής του κορωνοϊού
Prime News
Η PANDA είναι αφοσιωμένη στον ανοιχτό επιστημονικό διάλογο και την αμφισβήτηση μακροχρόνιων υποθέσεων και σθεναρά αντίθετη στη λογοκρισία και τον πνιγμό της κριτικής σκέψης που χαρακτηρίζει τη σημερινή εποχή. Οι αρχές μας το επιβεβαιώνουν κατηγορηματικά. Η επιστήμη δεν θα πρέπει ποτέ να θεωρείται ως “εδραιωμένη”. Ως οργανισμός έχουμε συνηθίσει να αγκαλιάζουμε ζωηρές συζητήσεις και νέα στοιχεία, ακόμη και στο βαθμό που μια τέτοια έρευνα μπορεί (και το κάνει) να βγάζει λάθος βασικές υποθέσεις που πιστεύαμε προηγουμένως ότι ήταν σωστές.
Για παράδειγμα, τον Νοέμβριο του 2023 δημοσιεύσαμε μια αναθεωρημένη “στάση απέναντι στα εμβόλια”, η οποία, αν και βασιζόταν στη δουλειά που είχαμε κάνει τα τελευταία χρόνια, μας οδήγησε σε αυτό που πολλοί θεωρούν ως ριζοσπαστική θέση, σίγουρα σε σύγκριση με τη θέση που είχαμε λάβει ένα έτος πριν.
Είναι γνωστό ότι το υλικό μας μέχρι σήμερα είναι ιδιαίτερα επικριτικό για τις ενέργειες των κυβερνήσεων τα τελευταία 4 χρόνια. Ωστόσο, τα περισσότερα από τα άρθρα μας, ειδικά αυτά που γράφτηκαν πριν από τον περασμένο χρόνο, αποδέχονται ρητά ή έμμεσα την πρόταση ότι υπήρξε ένα γεγονός που δικαιολογεί τη χρήση της λέξης “πανδημία” και ότι αυτή είχε προκληθεί από “τον ιό“.
Στην αναθεωρημένη θέση μας για το εμβόλιο, δηλώσαμε, μεταξύ άλλων, ότι κατά την άποψή μας τα “εμβόλια για την Covid” απλώς δεν απαιτούνταν επειδή, με οποιονδήποτε εύλογα χρήσιμο ή λογικό ορισμό της λέξης, δεν είχαμε πανδημία.
Αυτή η δήλωση θέσης επιδιώκει να παρουσιάσει με περισσότερες λεπτομέρειες ποια είναι η τρέχουσα σκέψη μας σε σχέση με αυτήν τη σχετικά νέα θέση.
Στην αναθεωρημένη θέση μας για το εμβόλιο, δηλώσαμε, μεταξύ άλλων, ότι κατά την άποψή μας τα “εμβόλια για την Covid” απλώς δεν απαιτούνταν επειδή, με οποιονδήποτε εύλογα χρήσιμο ή λογικό ορισμό της λέξης, δεν είχαμε πανδημία.
Αυτή η δήλωση θέσης επιδιώκει να παρουσιάσει με περισσότερες λεπτομέρειες ποια είναι η τρέχουσα σκέψη μας σε σχέση με αυτήν τη σχετικά νέα θέση.
Τι εννοούμε με το «δεν υπήρξε πανδημία»;
Η συμβατική κατανόηση και η δημόσια αντίληψη για μια πανδημία σχετίζεται με την εξάπλωση μιας ασθένειας που
- αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου για πολλά άτομα, συμπεριλαμβανομένων των προηγουμένως υγιών και
- προκαλεί άμεσα μεγάλο αριθμό θανάτων που δεν θα είχαν διαφορετικά συμβεί.
Ωστόσο, γρήγορα έγινε φανερό το 2020 πως ό,τι κι αν ήταν η “Covid”, δεν φαινόταν να ταλαιπωρεί τους υγιείς περισσότερο από πολλές άλλες κοινές λοιμώξεις του αναπνευστικού, άφησε τεράστιες εκτάσεις του πλανήτη ανέγγιχτες (ακόμα και με τεράστια υπερβάλλουσα απόδοση) και δεν είχε ορατές επιπτώσεις στην παγκόσμια θνησιμότητα από κάθε αιτία.
Ως εκ τούτου, κάτω από οποιαδήποτε λογική και κοινώς αποδεκτή κατανόηση της σημασίας της λέξης “πανδημία”, δεν βιώναμε μια τέτοια. Αυτό συμβαίνει είτε κάποιος νέος ιός εμφανίστηκε, είτε όχι κάποια στιγμή πριν από το 2020 για να προκαλέσει μια νέα ασθένεια που αναφέρεται ως “Covid-19”.
Πολλοί από εκείνους που επέμειναν ότι είχαμε βιώσει μια πανδημία έχουν στραφεί στο να βασίζονται σε μια έννοια της πανδημίας που δεν απαιτεί να περιλαμβάνει μεγάλους αριθμούς θανάτων, παρά μόνο ασθένεια.
Ωστόσο, ένα κύμα σε μεγάλο βαθμό μη θανατηφόρου και μη περιγραφικής αναπνευστικής ασθένειας που έπληξε κυρίως ηλικιωμένους και κατά τα άλλα ευπαθείς ΔΕΝ ήταν η βάση πάνω στην οποία το κατεστημένο δικαιολόγησε τη θέσπιση εξαιρετικά επιβλαβών μέτρων, συμπεριλαμβανομένης της εξαναγκαστικής χορήγησης νέων θεραπευτικών σκευασμάτων σε δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Ανεξάρτητα από το αν αυτό που συνέβη συμφωνούσε ή όχι με τον ορισμό της πανδημίας οποιασδήποτε οντότητας, είναι σαφές ότι οι αρχές παραπλάνησαν τον κόσμο -με καταστροφικές συνέπειες- σχετικά με την ύπαρξη μιας ξαφνικής παγκόσμιας έκτακτης ανάγκης για την υγεία, συμπεριλαμβανομένων των γεγονότων που προηγήθηκαν και ακολούθησαν την κήρυξη της πανδημίας.
Πολλοί χαρακτήρισαν τα γεγονότα της εποχής της Covid ως υπερβολική αντίδραση σε έναν νέο ιό που αποδείχτηκε λιγότερο σοβαρός από ό,τι είχε αρχικά υποστηριχθεί και ότι έγιναν σοβαρά λάθη στην απάντηση.
Ωστόσο, εμείς προχωράμε περισσότερο από αυτό. Αμφισβητούμε την βασική υπόθεση που στηρίζει το σύνολο των περισσότερων συζητήσεων γύρω από το θέμα και σε αυτό θα επεκταθούμε παρακάτω.
Λοιπόν, αν δεν ήταν πραγματικά μια «πανδημία», σίγουρα κάτι νέο μεταδιδόταν;
Φαίνεται να έχει γίνει αποδεκτή αλήθεια ότι:
Κάτι νέο μεταδόθηκε από άτομο σε άτομο από κάποιο σημείο, προκαλώντας άμεσα κύματα μιας νέας ασθένειας.Το 2020 η αφήγηση που προωθήθηκε ήταν αυτή ενός ιού με ζωονοσογόνο προέλευση που εμφανίστηκε στη Γουχάν, πριν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο προκαλώντας παγκόσμια πανδημία.
Πιο πρόσφατα, η ιδέα ότι η ιστορία της ζωονοσογόνου προέλευσης είναι ψευδής και ότι χρησιμοποιήθηκε ως συγκάλυψη για την επικίνδυνη έρευνα κέρδους λειτουργίας (GoF) που στην πραγματικότητα “προκάλεσε την πανδημία” φαίνεται να κερδίζει έδαφος. Μπορεί να είναι σημαντικό ότι, ενώ από άλλες απόψεις τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης φαίνεται να εξακολουθούν να είναι εξαιρετικά απρόθυμα να αναφέρουν υλικό κατά του κατεστημένου σε σχέση με την εποχή της Covid, η θεωρία της διαρροής εργαστηρίου δεν φαίνεται πλέον να υπόκειται σε τέτοια λογοκρισία.
Η άποψή μας είναι ότι οι θεωρίες της “διαρροής εργαστηρίου” και της “ζωονοσογόνου διάχυσης” αποτελούν τα δύο συστατικά μέρη μιας ψευδούς διχογνωμίας – η παρουσίαση αυτών των δύο επιλογών και η προώθηση ζωηρής συζήτησης αποκλειστικά μεταξύ αυτών και όχι εκτός αυτών των παραμέτρων, λειτουργεί ως μια απόσπαση της προσοχής από μια σειρά από πολύ σημαντικά ερωτήματα σχετικά με την ουσιαστική φύση του πανδημικού επεισοδίου, ειδικά κατά τις πρώτες εβδομάδες και μήνες.
Προς το παρόν, αν και υπάρχουν διαφορές στις πεποιθήσεις ως προς το από πού ακριβώς προήλθε ο “ιός” και πόσο σοβαρή ασθένεια θα είχε προκαλέσει εάν οι αρχές “ανταποκρίνονταν καλύτερα”, υπάρχει σχεδόν καθολική αποδοχή της ακόλουθης βασικής αφήγησης, μεταξύ άλλων και από ορισμένους από εκείνους που έχουν αντιταχθεί στις περισσότερες ή όλες τις πρόσφατες κυβερνητικές πολιτικές για την Covid:
Υπήρχε μια νέα ασθένεια, που προκλήθηκε από έναν ιό, που προήλθε από ένα εργαστήριο, όπου πραγματοποιούνταν έρευνα κέρδους λειτουργίας, πριν εξαπλωθεί από άτομο σε άτομο σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας μια παγκόσμια πανδημία.Η PANDA όχι μόνο υποστηρίζει ότι δεν υπήρξε πανδημία, αλλά δεν δεχόμαστε επίσης ότι έχει αποδειχθεί ότι κάτι νέο μεταδόθηκε από άτομο σε άτομο, από κάποιο σημείο, προκαλώντας άμεσα κύματα μιας νέας ασθένειας.
Είναι το «υπήρξε διαρροή εργαστηρίου» η σωστή ερώτηση;
Προφανώς υπάρχουν εκατοντάδες διαρροές εργαστηρίου κάθε χρόνο. Περιέργως, καμία από αυτές δεν φάνηκε ποτέ ικανή να προκαλέσει ένα σημαντικό γεγονός μαζικού θανάτου, πόσο μάλλον μια παγκόσμια πανδημία.
Επομένως, το σχετικό ερώτημα δεν είναι το “υπήρξε διαρροή εργαστηρίου;”, αλλά μάλλον το “είχε μήπως μια διαρροή εργαστηρίου από μια σημειακή πηγή ως αποτέλεσμα ένας ιός να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας ξαφνικά πολλούς ανθρώπους να αρρωστήσουν από μια νέα ασθένεια;“
Στην αξιολόγηση της PANDA, δεν υπάρχουν πειστικά στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτήν την υπόθεση. Είναι σημαντικό να σημειωθεί ότι η αφήγηση του κατεστημένου απαιτεί να είναι αληθή και τα τρία αυτά στοιχεία:
- Ότι οι ιοί μπορούν να κατασκευαστούν έτσι ώστε να έχουν επικίνδυνο δυναμικό πανδημίας.
- Ότι τα κύματα θανάτων και σοβαρής ασθένειας συνδέονται με την εξάπλωση ενός τέτοιου ιού.
- Ότι ο ιός και η ασθένεια που προκαλείται από αυτόν είναι νέα, υπό οποιαδήποτε λογική σημασία αυτής της λέξης.
Οι σχέσεις μεταξύ της αλληλουχίας, της δομής και της λειτουργίας των ιών είναι πολύπλοκες και ελάχιστα κατανοητές. Δεν αποδεχόμαστε ότι οι επιστήμονες μπορούν να προβλέψουν τι επίδραση θα είχε η αλλαγή ενός αριθμού ζευγών βάσεων ή η εισαγωγή κάποιου πρόσθετου γενετικού υλικού σε έναν ιό όταν συναντήσει επιλεκτική πίεση στη φύση.
Πραγματικά αμφιβάλλουμε ότι είναι δυνατό να δημιουργηθούν μηχανικά ιοί σε ένα εργαστήριο που, στον πραγματικό κόσμο, είναι ικανοί για αναπαραγωγή σε ευρεία κλίμακα.
Ωστόσο, ακόμα κι αν ήταν δυνατό να δημιουργηθούν μηχανικά ιοί που να είναι ικανοί για αναπαραγωγή, αμφιβάλλουμε ότι θα μπορούσαν να προσθέσουν κάποιο σημαντικό πρόσθετο βάρος ασθένειας ή θανάτου στον ανθρώπινο πληθυσμό, πόσο μάλλον να το κάνουν σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Επιπλέον, ακόμη κι αν ήταν δυνατό να δημιουργηθούν μηχανικά ιοί ικανοί για αναπαραγωγή που μπορούν να προκαλέσουν σημαντική ασθένεια, λόγω της αντίστροφης σχέσης μεταξύ μεταδοτικότητας και λοιμογόνου δράσης, όπου όλοι οι νέοι ιοί εξασθενούν γρήγορα, τέτοια αποτελέσματα είναι πιθανό να είναι περιορισμένα και τοπικά.
Ως εκ τούτου, πιστεύουμε ότι η πιθανότητα ενός κατασκευασμένου ιού, ο οποίος είναι ικανός για αναπαραγωγή, ώστε να μπορεί να εξαπλωθεί από άτομο σε άτομο σε όλο τον κόσμο, προκαλώντας μια επικίνδυνη πανδημία στον ανθρώπινο πληθυσμό παγκοσμίως, είναι εξαιρετικά μικρή.
Συνδέθηκαν κύματα θανάτων και σοβαρής ασθένειας με την εξάπλωση ενός τέτοιου ιού;
Οι συστάδες ή οι κυματισμοί της ασθένειας που θα χαρακτήριζαν την εξάπλωση ενός επικίνδυνου μεταδοτικού παθογόνου από μια σημειακή πηγή δεν υπάρχουν ως ενδείξεις.
Τα “αποτελέσματα της πανδημίας” διέφεραν πολύ μεταξύ γειτονικών χωρών και περιοχών και φαινομενικά υπάκουαν σε εθνικά, πολιτικά και διοικητικά όρια. Οι διαφορές στους τρόπους με τους οποίους εξαπλώθηκε ο πανικός, ο φόβος, η υστερία και οι τρόποι με τους οποίους εφαρμόστηκαν οι επιβλαβείς φαρμακευτικές και μη παρεμβάσεις, είναι πολύ απλούστερες και πιο πιθανές εξηγήσεις για τέτοιες παρατηρήσεις, από ένα εξαπλούμενο παθογόνο.
Όσον αφορά το χρονοδιάγραμμα, η έναρξη της κατάστασης “πανδημίας” είναι σύμφωνη με την κήρυξή της, χωρίς πουθενά να φαίνονται προηγούμενα σημάδια ανωμαλίας. Επιπλέον, υπάρχουν ενδείξεις ότι το ίδιο σήμα (που ανιχνεύτηκε μέσω της δοκιμής PCR) που χρησιμοποιήθηκε για την επιβεβαίωση της εξάπλωσης του ιού ήταν πραγματικά παρόν παγκοσμίως για μήνες πριν από την έκτακτη ανάγκη.
Τα μοντέλα που αναπτύχθηκαν και χρησιμοποιήθηκαν για να προβλέψουν την πορεία της “πανδημίας” και να ενημερώσουν τις κυβερνήσεις σχετικά με τα μέτρα που θα έπρεπε να λάβουν, υποστηρίζονται από πολλαπλές αβάσιμες υποθέσεις σχετικά με τον τρόπο εξάπλωσης των ιών. Στην πραγματικότητα, η βάση στοιχείων σχετικά με τους μηχανισμούς μετάδοσης των αναπνευστικών ιικών παθογόνων είναι εξαιρετικά μικρή. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για παθογόνα για τα οποία ο πληθυσμός έχει σημαντική προηγούμενη ανοσία.
Υπήρξε ένας νέος ιός που προκαλούσε μια νέα ασθένεια, υπό οποιαδήποτε λογική έννοια του «νέου»;
Είναι απλοϊκό να χρησιμοποιούμε αυτή τη λέξη για να αναφερθούμε σε “γενετικά νέο”, καθώς αυτό θα σήμαινε ότι κάθε γρίπη ήταν και είναι νέα. Θα σήμαινε επίσης ότι κάθε φορά που υπήρχε οποιαδήποτε μετάλλαξη ενός ιού (κάτι που συμβαίνει με μεγάλη κανονικότητα, ακόμη και σε ένα μόνο μολυσμένο άτομο), το αποτέλεσμα θα ήταν ένας “νέος ιός”.
Η χρήση της λέξης “νέος” από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους και τις υπηρεσίες που προώθησαν την αφήγηση της πανδημίας μετέφερε την παραπλανητική αντίληψη ότι δεν υπήρχε επαρκής ανοσολογική αναγνώριση και ότι ο ιός ήταν ικανός να προκαλέσει μια νέα ασθένεια, με μοναδικά χαρακτηριστικά ή σημάδια.
Ωστόσο, ό,τι κι αν ήταν ο SARS-CoV-2, υπήρχε στην πραγματικότητα σημαντική και αποτελεσματική προηγούμενη ανοσία, που συσχετίστηκε με την έκταση της πρόσφατης έκθεσης σε παρόμοιους κορωνοϊούς. Σχεδόν κάθε υγιές άτομο παρουσίασε μια ανοσολογική απόκριση που ήταν επαρκής για την πρόληψη σοβαρής ασθένειας. Αυτό είναι ασυμβίβαστο με οποιαδήποτε λογική ή χρήσιμη κατανόηση της έννοιας του “νέος”.
Δεν αποδεχόμαστε ότι υπάρχουν πειστικά στοιχεία για μια νέα οντότητα ασθένειας που προκλήθηκε από έναν νέο ιό. Κάθε χαρακτηριστικό της Covid και όλες οι βλάβες που συνδέονται με την “πανδημία” μπορούν να εξηγηθούν από έναν συνδυασμό: των χαρακτηριστικών γνωστών μολυσματικών ασθενειών του αναπνευστικού, της μεροληψίας παρατήρησης και επιβεβαίωσης, της κακομεταχείρισης, της μη μεταχείρισης ή της ακατάλληλης μεταχείρισης και άλλων βλαβών, ως αποτέλεσμα της απάντησης στην αντίληψη (ψευδή, κατά την άποψή μας) ότι κυκλοφορούσε ένας νέος, θανατηφόρος ιός.
Τι –αν κάτι– εξαπλώθηκε λοιπόν;
Το σημείο εκκίνησης για την κατανόηση των γεγονότων του 2020 είναι η αναγνώριση ότι όποιος κι αν ήταν ο “νέος ιός”, είχε σιωπηλά διαδοθεί μήνες πριν από την έναρξη της “πανδημίας”.
Κατά την άποψη της PANDA, η αντίληψη ότι κάτι εξαπλώθηκε στη συνέχεια κατά τη διάρκεια της “φάσης της πανδημίας” δεν οδηγήθηκε από παθογόνο εξάπλωση από άτομο σε άτομο, αλλά από μια εξαιρετικά γρήγορη αύξηση των δοκιμών PCR, που έβρισκαν αυξανόμενους αριθμούς “θετικών κρουσμάτων”.
Οι αναδρομικές αναλύσεις δειγμάτων αίματος (και άλλων) που συλλέχθηκαν μήνες πριν από την εποχή της Covid εντόπισαν αποδείξεις του “ιού” σε μια ευρεία γεωγραφική περιοχή. Παραδόξως, μια τέτοια εξάπλωση συνέβη χωρίς αναφερόμενες συστάδες ασυνήθιστης ασθένειας ή υπερβαλλόντων θανάτων – αυτά ξεκίνησαν μόνο με τη θέσπιση της απάντησης στην υπόθεση ότι κάτι νέο κυκλοφορούσε.
Η PANDA πιστεύει ότι η ταχεία ανάπτυξη ακατάλληλων, μη ειδικών και υπερευαίσθητων δοκιμών PCR δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι κάτι νέο διαδιδόταν, ενώ στην πραγματικότητα το μόνο που εξαπλωνόταν ήταν οι ίδιες οι δοκιμές. Σε πολλές περιπτώσεις, το τεστ έβρισκε άλλους γνωστούς ή άγνωστους ιούς, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που σχετίζονται με κανονικά εποχιακά κύματα κορωνοϊών, ολόκληρους ή κατακερματισμένους, μολυσματικούς ή μη.
Καθώς βρέθηκαν αυτές οι θετικές περιπτώσεις, μια σειρά από διεστραμμένα κίνητρα δημιούργησαν έναν βρόχο θετικής ανατροφοδότησης, που περιελάμβανε όλο και περισσότερες δοκιμές (ειδικά των “επαφών”) να πραγματοποιούνται, περισσότερες “περιπτώσεις” να εντοπίζονται, να απαιτούνται περισσότερες δοκιμές, περισσότερες «περιπτώσεις» να εντοπίζονται και ούτω καθεξής.
Η PANDA πιστεύει ότι αυτή η σύγχυση της εξάπλωσης αυτού που μπορεί να θεωρηθεί ως απλό σήμα με την εξάπλωση μιας επικίνδυνης ασθένειας βρίσκεται στο επίκεντρο των βασικών εννοιολογικών διαφορών μεταξύ ατόμων και ομάδων, που κατά τα άλλα μοιράζονται ένα πάθος για τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία από την ιατρική τυραννία.
Η PANDA υποστηρίζει ότι οι βλάβες για την υγεία που έχουμε δει είναι ιατρογενείς στη φύση ή/και συνέπειες της απόκρισης στην ανίχνευση αυτού του νέου σήματος και αν δεν είχε εντοπιστεί, τίποτα ασυνήθιστο δεν θα είχε παρατηρηθεί.
Γιατί πιστεύει η PANDA ότι αυτό είναι ένα τόσο σημαντικό ζήτημα;
Η PANDA υποστηρίζει ότι είναι λάθος να κατηγορούμε “έναν ιό”, όταν οι αληθινοί ένοχοι είναι εκείνοι που διαμόρφωσαν και διέδωσαν μια ψευδή αφήγηση. Χρησιμοποιώντας την αναλογία του Τζον Σνόου και της επιδημίας χολέρας της Broad Street το 1854, αυτή η ψευδής αφήγηση –και όχι ένας “ιός”– είναι το χερούλι της αντλίας που πρέπει να αφαιρέσουμε.
Όπως περιγράφεται παρακάτω, υπάρχουν εγγενείς κίνδυνοι στην ψευδή αφήγηση που αυτή τη στιγμή ενσωματώνεται με ενθουσιασμό στον ψυχισμό της ανθρωπότητας. Η PANDA πιστεύει ότι ο καλύτερος τρόπος για να προστατευτούμε από αυτά είναι να δείξουμε ότι η πανδημία ήταν, ουσιαστικά, ένα τέχνασμα παραπλάνησης – μόλις αποκαλυφθούν οι μέθοδοι των μάγων, η δύναμη της ψευδαίσθησης χάνεται για πάντα.
Πολλοί ωφελήθηκαν οικονομικά, πολιτικά και με άλλους τρόπους από την αφήγηση της πανδημίας της Covid και η ικανότητά τους να συνεχίσουν να κάνουν το ίδιο για την “επόμενη πανδημία” δεν βασίζεται στον προσδιορισμό του εάν η προέλευση ήταν ζωονοσογόνος ή διαρροή εργαστηρίου. Οι δράστες μπορούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν την ανάγκη για μια “βιομηχανία ετοιμότητας για πανδημία”, όποια και αν γίνει η προτιμώμενη λύση στο “μυστήριο του τρόπου εμφάνισης της πανδημίας”.
Ωστόσο, αυτό που θα ήταν μοιραίο για το μέλλον αυτής της κερδοφόρας βιομηχανίας, είναι η συνειδητοποίηση ότι δεν είχαμε καθόλου πανδημία με κανέναν εύλογο ορισμό αυτής της λέξης. Εξ ου και η ακραία αντίδραση σε οποιονδήποτε αμφισβητεί την υποκείμενη βάση για την υπόθεση ότι υπήρξε στην πραγματικότητα μια πανδημία, σε αντίθεση με την ανοχή που επιδεικνύεται σε όσους συζητούν την προέλευσή της.
Η πεποίθηση ότι η έρευνα του κέρδους λειτουργίας είχε ως αποτέλεσμα ένα θανατηφόρο παθογόνο να εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο για να δημιουργήσει μαζική ασθένεια και θάνατο, χρησιμοποιείται και θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την ύπαρξη και τον πολλαπλασιασμό των βιομηχανιών ετοιμότητας για πανδημίες και βιοτρομοκρατία.
Πολλοί απαιτούν ότι “για να αποτρέψουμε τη διαφυγή ενός άλλου ιού GoF που δημιουργεί πανδημία” πρέπει να θέσουμε εκτός νόμου την έρευνα GoF. Για να είμαστε σαφείς, πιστεύουμε ότι η επιχείρηση GoF είναι ανήθικη και σπάταλη, ανεξάρτητα από το τι έχει παράξει ή όχι.
Η ιστορία μάς λέει, ωστόσο, ότι οι προσπάθειες επιβολής μορατόριουμ πιθανότατα δεν θα είναι πιο ξεκάθαρες από τις προηγούμενες προσπάθειες να τεθεί εκτός νόμου οτιδήποτε, μόλις η γνώση γι’ αυτό γίνει ευρέως διαδεδομένη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα καθώς συχνά υποστηρίζεται ότι κάθε εργαστήριο μπορεί πλέον να το κάνει αυτό και η εποχή της Covid, όπως έχουμε υποστηρίξει παραπάνω, έχει δείξει ότι τίποτα δεν χρειάζεται να ξεφύγει από οποιοδήποτε εργαστήριο ούτως ή άλλως. Η απλή σπορά της αφήγησης της απόδρασης, η ανάπτυξη των δοκιμών και η επακόλουθη κοινωνική μετάδοση είναι το μόνο που χρειάζεται για να διαιωνιστεί η αντίληψη μιας πανδημίας.
Επομένως, εάν δεν αντιμετωπιστεί ο υποκείμενος και ψευδής ισχυρισμός ότι η έρευνα GoF μπορεί να δημιουργήσει μια παγκόσμια πανδημία, το φάντασμα της “επόμενης πανδημίας που θα προκληθεί από την έρευνα GoF” θα κρέμεται διαρκώς πάνω από την ανθρωπότητα σαν Δαμόκλειος σπάθη.
Αυτό, προβλέπουμε, θα έχει ως αποτέλεσμα μια αδυσώπητη πορεία προς όλο και πιο δρακόντεια μέτρα και διάχυτα προγράμματα που θεσμοθετούνται στο όνομα του “να το κάνουμε καλύτερα την επόμενη φορά”. Αυτά θα περιλαμβάνουν αναπόφευκτα επιτήρηση βιοασφάλειας, διεθνείς συνθήκες για τη διασφάλιση μιας συντονισμένης παγκόσμιας απάντησης με ισχυρότερες και εφαρμόσιμες συγκεντρωτικές εξουσίες, δυνατότητες εμβολίων 100 ημερών και άλλα παρόμοια, τα οποία επί του παρόντος διαφημίζονται ως απαραίτητα μέτρα.
Πιθανώς δεν είναι απαραίτητο να επανεξεταστούν οι βλάβες και οι πιθανές βλάβες τέτοιων υποτιθέμενων απαιτούμενων μέτρων, εκτός από την παρατήρηση ότι η εφαρμογή τους τα τελευταία χρόνια ήταν υπεύθυνη για τη μεταφορά πολλών τρισεκατομμυρίων δολαρίων από τους πολίτες στα χέρια ιδιωτικών εταιρειών και άλλων θεσμών, καθώς και μια ποικιλία άλλων μη οικονομικών κερδών από πολλούς παράγοντες στον τομέα της πολιτικής, της ιδεολογίας και του ελέγχου.
Δεν είναι περίεργο ότι όσοι έχουν επωφεληθεί από όλες τις πτυχές της αφήγησης του Covid θα ήθελαν να διατηρήσουν τα δικαιώματα σε αυτό το προσοδοφόρο franchise.
Τι ΔΕΝ λέει αυτή η δήλωση
Πρώτον, δεν πρέπει να εκληφθεί ως αμφισβήτηση της ίδιας της ύπαρξης ιών που απαντώνται στη φύση. Αυτό δεν σημαίνει ότι υπάρχουν σαφώς πολλά άγνωστα σε σχέση με τους ιούς – και η έκταση αυτών που δεν γνωρίζουμε φαίνεται να είναι αμέτρητα μεγαλύτερη από ό,τι θα ήθελαν να παραδεχτούν οι ιολόγοι. Το πώς μεταδίδονται οι ιοί, πώς και γιατί μολύνουν ορισμένους ανθρώπους σε συγκεκριμένες χρονικές στιγμές και όχι άλλους, από πού προέρχονται, πώς αλλάζουν και αν μπορούν να εξαφανιστούν είναι ελάχιστα κατανοητό, αν όχι καθόλου.
Δεύτερον, η δήλωση ότι αμφιβάλλουμε ότι ένας κατασκευασμένος ιός που διέφυγε από ένα εργαστήριο προκάλεσε μια θανατηφόρα πανδημία που ονομάζεται “Covid” δεν λέει τίποτα για οποιαδήποτε πεποίθηση σχετικά με το εάν υπάρχουν δυνατότητες βιοόπλων. Τα άρθρα, τα σχόλιά μας και αυτή η δήλωση θέσης δεν περιέχουν ισχυρισμούς σχετικά με τα βιολογικά όπλα ως γενική κατηγορία. Τα βακτηριακά, τα βιοχημικά, τα νευρικά αέρια και τα τοξικολογικά όπλα φαίνονται δυνητικά εξαιρετικά επικίνδυνα και όλα δικαιολογούν την προσοχή μας, αλλά όχι επειδή μπορούν να προκαλέσουν πανδημίες, καθώς τα αποτελέσματά τους είναι τοπικά.
Τρίτον, αυτή η δήλωση δεν λέει τίποτα για το τι βίωσαν οι γιατροί και οι ασθενείς, τη φύση της ασθένειας ή των καταστάσεων που αντιμετωπίζονται ή την αποτελεσματικότητα των θεραπειών που χορηγούνται. Ωστόσο, κατά την άποψή μας, οι πολλές ασυνέπειες μεταξύ αυτών των ειδικών παρατηρήσεων σε συγκεκριμένα μέρη και της ιστορίας ενός νέου ιού που εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο, απαιτούν περαιτέρω λεπτομερή εξέταση.
Πέμπτη 28 Νοεμβρίου 2024
Γιώργος Καραμπελιάς: «H woke κουλτούρα είναι ο σύγχρονος φασισμός που γεννήθηκε από αντιφασίστες»
Για την woke ατζέντα και κουλτούρα, που θεωρεί πως αποτελεί τον σύγχρονο φασισμό που γεννήθηκε από αντιφασίστες, μίλησε στον Politica 89.8 και τον Χρήστο Κώνστα, ο πολιτικός αναλυτής και συγγραφέας Γιώργος Καραμπελιάς.
«Φύγε Στέλλα , κρατάω μαχαίρι».
εκπαιδευτικός
«Φύγε Στέλλα , κρατάω μαχαίρι». Η θρυλική ατάκα από τη Στέλλα εξακολουθεί να είναι viral, έστω και για χαβαλέ. Η ταινία, που προβλήθηκε τέτοιες μέρες πριν 69 χρόνια, υπήρξε πρωτοποριακή για την εποχή της, σε μια κοινωνία που πίστευε πως μόνο ένας γάμος δίνει νόημα στην υπαρξη μιας γυναικας.
Στη Στέλλα έχουμε την πρώτη γυναικοκτονία στο ελληνικό σινεμά..
Οι τότε κριτικές -δυστυχώς και σε «προδευτικά» έντυπα- δεν στάθηκαν στη δολοφονία της, ηρωίδας , αλλά στη συμπεριφορά της. Ενδεικτικά αποσπάσματα από το ΒΗΜΑ, την Αυγή και την Επιθεώρηση Τέχνης: «Αυτό που βλέπουμε είναι ένα ξεδιάντροπο μελόδραμα, που προβάλλει ό,τι χαμηλότερο, ό,τι πιο “λούμπεν”, ό,τι πιο χυδαίο και καθυστερημένο στοιχείο υπάρχει στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα».
«Η ξετσιπωσιά παρουσιάζεται σαν ηρωισμός, .. Το ξετραχηλισμένο αυτό γύναιο, δεν θέλει να παντρευτεί για να ‘χει το ελεύθερο να γλεντάει τη ζωή της με τον ένα και με τον άλλον». Πιστεύουν πως η προσπάθειά της, η "πάλη" της να προασπίσει μιαν ανήθικη, μια διεστραμμένη ασυδοσία, μπορεί να κινήσει τη συμπάθεια ή το θαυμασμό, ή πως το μαχαίρωμά της από έναν ποδοσφαιριστη είναι τραγωδία» “Eκείνο που αναρωτιόμαστε είναι αν ο τόπος αυτός δεν διαθέτει για προβολή τίποτ’ άλλο από τον τσουλισμό, το μπουζουκισμό, τον κουτσαβακισμό, τα νταϊλίκια, τη μαγκιά, την κουρελαρία, τ’ αγαπητηλίκια».
Τη σκότωσε γιατί την αγαπούσε . Ξανά και ξανά το ίδιο τροπάρι. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Δεν ξερουμε αν η Στελλα θα τραγουδούσε σήμερα, ημερα της γιορτής της το «Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι». Αυτό που ευχόμαστε είναι ο κάθε Μίλτος να παίρνει το μαχαίρι του και να πηγαίνει να μαζέψει χόρτα.
Σημείωση: Η «Στέλλα» παρουσιάστηκε για πρώτη φορά τον Απρίλη του 1955, στις Κάννες, κι έχασε στο νήμα τον Χρυσό Φοίνικα (όπως και η Μελίνα Μερκούρη, που, ύστερα από διαφωνία της κριτικής επιτροπής, απέσπασε ειδικό βραβείο ερμηνείας) ενώ το 1956, κατέκτησε τη Χρυσή Σφαίρα μη αγγλόφωνης ταινίας. Ο Μιχάλης Κακογιάννης βρίσκει στο πρόσωπο της Μελίνας Μερκούρη την ιδανική Ελληνίδα Κάρμεν της αθηναϊκής γειτονιάς, Ο Μάνος Χατζιδάκις έχει συνθέσει κλασικά τραγούδια. Ο Βασίλης Τσιτσάνης τα παίζει στο μπουζούκι. Ο Γιάννης Τσαρούχης στα σκηνικά, η Ντένη Βαχλιώτη στα κοστούμια, ο Ιάκωβος Καμπανέλλης θεατρικός εμπνευστής του κειμένου. Ό,τι καλύτερο διέθετε η Ελλάδα.
Πηγή: facebook
Το οικονομικό θαύμα και η φορολογική απάτη..
ΕΦ.ΣΥΝ.
Ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης πρέπει ν’ αποφασίσει με ποιους θα πάει και ποιους θ’ αφήσει. Πρέπει να μειωθούν οι φόροι, όπως με κάθε ευκαιρία από το 2019 υπόσχεται προς υπερβολικά εύπιστους ακροατές, ή δεν πρέπει να αγγιχτεί το ιερό δισκοπότηρο του κρατικού θησαυροφυλακίου;...
Κι αν πρέπει να μειωθούν κάποιοι φόροι, ποιοι είναι αυτοί; Οι φόροι των φτωχών, ο ΦΠΑ και οι ειδικοί φόροι κατανάλωσης, που πληρώνονται με κάθε αγορά στο σούπερ μάρκετ, με κάθε λίτρο βενζίνης στο αυτοκίνητο; Ή οι φόροι που επιβαρύνουν την περιούσια μεσαία τάξη, τους επαγγελματίες, τις επιχειρήσεις;
Και γιατί μπορεί να επιφέρει δημοσιονομική καταστροφή μία μείωση του ΦΠΑ κατά 2 ποσοστιαίες μονάδες -η Ελλάδα έχει τον δεύτερο υψηλότερο ΦΠΑ στην Ε.Ε., 24%, μετά τη Ρουμανία και την Ουγγαρία με 27%- όπως πρότεινε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης από την αρχή της πληθωριστικής κρίσης, κι όπως έχουν κάνει πολλές χώρες της Ε.Ε., αλλά δεν τρέχει τίποτα αν μειωθεί ο συντελεστής φόρου εισοδήματος ή αν απαλλαγούν από φόρους οι ιδιοκτήτες που θα ανοίξουν τα κλειστά τους ακίνητα;
Η απάντηση στα -μάλλον ρητορικά- ερωτήματα βρίσκεται στους βασικούς αριθμούς του κρατικού προϋπολογισμού 2025, που η κυβέρνηση επαίνεσε ως επιτομή σύνεσης και δικαιοσύνης: από τα φορολογικά έσοδα 69 δισ., που προβλέπει ο προϋπολογισμός, σχεδόν 40 δισ. ευρώ είναι ΦΠΑ και ειδικοί φόροι κατανάλωσης έναντι μόλις 25 δισ. που είναι οι φόροι εισοδήματος και επιχειρηματικών κερδών.
Τα υπερπλεονάσματα του προϋπολογισμού, για τα οποία υπερηφανεύεται η κυβέρνηση, «ταΐζονται» από τον υψηλό ΦΠΑ και τους τεράστιους ειδικούς φόρους στα καύσιμα και όχι μόνο. Η πληθωριστική έκρηξη, εισαγόμενη ή εγχώρια, εκτίναξε και τα φορολογικά έσοδα. Η ακρίβεια έθρεψε αυτά τα πλεονάσματα, που στην πραγματικότητα ισοδυναμούν με λεηλασία εισοδήματος.
Το σχήμα που προβάλλει ο πρωθυπουργός των «φοροελαφρύνσεων» είναι μια καραμπινάτη πολιτική απάτη. Αρνείται να αγγίξει έστω κι ένα σεντ από τους σίγουρους φόρους των φτωχών και των πολλών, για να πουλήσει ελπίδες και προσδοκίες ανακούφισης σε μικρομεσαία εκλογικά ακροατήρια.
Βεβαίως, αν λάβουμε υπόψη την υπόδειξη Μητσοτάκη, χθες στους υπουργούς του, να είναι πιο «σεμνοί» όταν πανηγυρίζουν το... θαύμα της κυβέρνησής του, φαίνεται ότι το παραμύθι του βγάζει πια δράκους. Πολλούς δράκους!
Η αυθαιρεσία του αστυνομικού κράτους
Το κράτος είναι ανεξέλεγκτο. Οι μηχανισμοί της κρατικής βίας δεν ήταν ποτέ σε τέτοιο βαθμό ασύδοτοι, μετά την περίοδο της δικτατορίας. Και αυτό είναι ένα ζήτημα που μας αφορά όλους, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε με τις μεθόδους και τις επιδιώξεις των ομάδων του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Η σύλληψη και η προφυλάκιση του Νίκου Ρωμανού είναι πράξη απόλυτης αστυνομικής και κρατικής αυθαιρεσίας, εφόσον οι εξηγήσεις που δίνει η αστυνομία (ένα αποτύπωμα σε μια σακούλα, αν υπάρχει κι αυτό) είναι το μόνο στοιχείο.
Μπορεί αυτό να οδηγήσει σε προφυλάκιση; Ναι λέει το κρατικό σύστημα. Κι όμως η προφυλάκιση προβλέπεται για εκείνους που δεν έχουν μόνιμη διαμονή και είναι ύποπτοι φυγής, όπως και για εκείνους που ενδέχεται αν μείνουν ελεύθεροι να τελέσουν εγκλήματα. Σε ποια από τις δυο κατηγορίες περιλαμβάνεται ο Ν. Ρωμανός, αν υποθέσουμε πως το αποτύπωμα είναι επαρκές στοιχείο; Ένας στοχοποιημένος, γνωστός και παρακολουθούμενος άνθρωπος;
Αν ένας που παρακολουθείται συλλαμβάνεται για τέτοιες ενέργειες, δύο πράγματα μπορεί να συμβαίνουν, είτε πως οι παρακολουθητές είναι ανίκανοι και διαλανθάνει της παρακολούθησης, είτε τον συλλαμβάνουν αυθαίρετα, λόγω ονόματος ή και για άλλους λόγους που αυτοί έχουν, πιο σκοτεινούς και πιο ύποπτους.
Από όποια σκοπιά και να το δεις, αν δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία δεν μπορεί να συλλαμβάνεται και προφυλακίζεται ένας άνθρωπος. Δεν μπορεί να ισχύει μια προκαταβολή ποινής. Δεν μπορεί να διακόπτονται σχέδια και δράσεις ανθρώπων με αυτή τη βιαιότητα, δεν μπορεί να καταστρέφονται ανθρώπινες ζωές κατ’ αυτόν τον τρόπο.
Ένα κράτος οφείλει να υπερασπίζεται τους πολίτες του κι αν δεν το καταφέρνει ή δεν το θέλει υπάρχει ένα νομικό καθεστώς που τυπικά το προβλέπει.
Ακόμη κι αν ξέρουμε και θεωρούμε πως το κράτος αυτό είναι εχθρικό προς του πολίτες του.
Ακόμη κι αν ξέρουμε και θεωρούμε πως αυτό το νομικό καθεστώς είναι δημιουργημένο από εκείνους που κυβερνάνε και από την τάξη που κυριαρχεί, η οποία επιδιώκει να θωρακίζει τα συμφέροντά της.
Δεν μπορούμε ωστόσο να παραλείψουμε, πως το νομικό πλέγμα είναι πάντα και ένα προϊόν αγώνων, προσπαθειών ανθρώπων, κινημάτων, εποχών.
Και έχει τη σημασία του. Αν παραβιάζεται από εκείνους που θεωρητικά οφείλουν να το υπερασπίζονται σημαίνει πως υπάρχει κάτι πολύ σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας μας.
Η σύλληψη Ρωμανού και η προφυλάκισή του δεν είναι πράξη εκδίκησης. Είναι πράξη διάχυσης της αποκρουστικής οσμής του φόβου προς όλους εκείνους που θέλουν να αντιστέκονται.
Οι πράξεις αυτές είναι πολλές. Από τη φοιτήτρια που διώκεται γιατί ανάρτησε πανό στο Πολυτεχνείο, τη δασκάλα που διώκεται γιατί υπερασπίστηκε το λαό της Παλαιστίνης, το φοιτητή που συνελήφθη στη διαδήλωση αλληλεγγύης μακριά από τη διαδήλωση και χωρίς καμία αιτία, μέχρι τις συλλήψεις και προφυλακίσεις για ασήμαντες αφορμές ή χωρίς επαρκή στοιχεία.
Όλα εντάσσονται σε μια αλληλουχία πράξεων και πολιτικών οι οποίες στηρίζονται ποικιλοτρόπως από το σύστημα των μέσων «ενημέρωσης» και των πιστοποιημένων δημοσιογράφων, την αδιαφορία των κομμάτων της αντιπολίτευσης και την αδράνεια μας των λοιπών, είτε γιατί φοβόμαστε (έχει βγει σε περίπατο εδώ και καιρό, και ξέχασε να επιστρέψει, ο πολίτης που διεκδικεί τη συμμετοχή του στη διαφημιζόμενη δημοκρατία και το αρχαίο της πνεύμα), είτε γιατί νομίζουμε πως αυτό αφορά τους άλλους, είτε γιατί νοιώθουμε ανεπαρκείς, και πως δεν γίνεται τίποτα, είτε γιατί δεν θεωρούμε επαρκές το πολιτικό σκεπτικό του συλλαμβανόμενου.
Και εν τω μεταξύ το δηλητηριώδες νεοφασιστικό αέριο σέρνεται στους δρόμους μας, περνάει από τα ανοιχτά παράθυρα των καναλιών και από της χαραμάδες της πόρτας και της συνείδησής μας. Κυρίως όμως εγκαθίσταται στο χώρο όπου από παλιά στεγαζόταν. Στους μηχανισμούς της καταστολής και στο βαθύ κράτος. Όπου και απεργάζεται σκληρές ημέρες και δεινά!
Πηγή: kommon.gr
Τετάρτη 27 Νοεμβρίου 2024
Κωνσταντίνος Φαρσαλινός: Στρατηγικές τεχνητής έλλειψης βασικών τροφών, πίσω από τους φόρους μεθανίου από ζώα
Ο ερευνητής δημόσιας υγείας στα Πανεπιστήμια Πατρών και Δυτικής Αττικής, Κωνσταντίνος Φαρσαλινός, με αφορμή την απόφαση της Δανίας, για επιβολή "φόρου εκπομπής μεθανίου από το πέρδεσθαι" στις αγελάδες, από το 2030, αναλύει στον 98.4 γιατί είναι στρατηγική επιλογή στο διατροφικό τομέα, η τεχνητή έλλειψη βασικών τροφών από καλλιέργειες και κτηνοτροφία στο όνομα της μείωσης του ανθρακικού αποτυπώματος.
Όπως λέει, οι επενδύσεις δισεκατομμυρίων σε τεχνητή τροφή εργαστηρίου και άλευρα από πρωτεϊνούχους σκώληκες & καλλιέργειες καρκινικών κυττάρων, πρέπει να επικρατήσουν στη τροφή των πολλών. Υπό αυτή την έννοια και το διεθνές αφήγημα των ελίτ, αναφέρεται στην κατάργηση της "κλιματοκτόνου γεωργίας & κτηνοτροφίας", όπως τις αποκαλούν ακόμη και με μανδύα επιστημονικών ανακοινώσεων.
Κι αν τους αντέξει το σκοινί, θα φανεί στο χειροκρότημα...
Εποχή Φάμελλου στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με «σέντερ φορ» τον Πολάκη, να μου επιτραπεί ο παραλληλισμός. Ναι, ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης είναι ο νέος αρχηγός του κόμματος – σκέτο, χωρίς «αξιωματικής αντιπολίτευσης» – αλλά ο βουλευτής Χανίων όχι μόνο θα είναι υπαρχηγός (κάτι που δεν προβλέπει, υπενθυμίζω, το καταστατικό του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά με το ισχυρό ποσοστό του 43,51% μπορεί και πρέπει να έχει λόγο και άποψη σε κάθε τι στην Κουμουνδούρου...Από τα όργανα μέχρι τον σχεδιασμό της επόμενης μέρας και την κυβερνητική πρόταση.
*** Κι αν ο Παύλος Πολάκης είπε «θα είμαι στρατιώτης της παράταξης», είπε επίσης πως «έχει μαζί του τον μισό ΣΥΡΙΖΑ» και είναι αλήθεια. Είπε επίσης πως θα παλέψει για το πρόγραμμα των έξι πυλώνων που ανακοίνωσε προεκλογικά. Ο «αψύς Σφακιανός», όπως τον χαρακτήρισαν τα ΜΜΕ που τάχθηκαν ανοιχτά πριν μερικά χρόνια με το αντιΣΥΡΙΖΑ μέτωπο, ξεκαθάρισε πως θα διεκδικήσει τον χώρο του εντός της Κουμουνδούρου. Και ως «σέντερ φορ» θα θελήσει να βάλει «γκολ».
*** Και μιας και μιλάμε ποδοσφαιρικά, ποιος προπονητής δεν θα ήθελε να έχει ως «σέντερ φορ» στην ομάδα του τον Παύλο Πολάκη; Μπορεί να φωνάζει, μπορεί να βγει εκτός πολιτικού πλαισίου, μπορεί το ύφος του να είναι τραχύ και δυσκατάποτο, αλλά οπωσδήποτε ξέρει να βάζει «γκολ». Είναι ο γκολτζής που ξέρει να γεμίζει το αντίπαλο «τέρμα», αλλά που στη βράβευσή του θα βρει τρόπο να γίνει viral για τον λάθος λόγο.
*** Ο Παύλος Πολάκης έχτισε ένα «μπετό» κοινό μεταξύ των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ όχι για το μουστάκι του, ούτε επειδή κάπνιζε, αλλά επειδή κατήγγειλε το πελατειακό κράτος, τις «εργολαβίες» και προχώρησε σε αποκαλύψεις που ξεγύμνωναν το επιτελικό κράτος του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τα ΜΜΕ τον έβαλαν απέναντι, τη στιγμή που κάποιοι άλλοι, σύντροφοί του, παρακαλούσαν με μηνύματα να βγουν στα πάνελ.
*** Τα έκανε όλα σωστά; Όχι και δικαίως πολλές φορές βρέθηκε στο μάτι του κυκλώνα. Για την αντιπολίτευση που άσκησε και τις προθέσεις του, όμως, δεν μπορεί κανείς να πει τίποτα. Αν ο ίδιος χαλιναγωγήσει το έντονο του χαρακτήρα του, ο ΣΥΡΙΖΑ με «προπονητή» τον Σωκράτη Φάμελλο μπορεί να καταφέρει κάτι. Τι; Δεν ξέρω. Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποια είναι η επόμενη μέρα στον ΣΥΡΙΖΑ. Όλα είναι τόσο ρευστά που οποιαδήποτε πρόβλεψη είναι σχεδόν απαγορευμένη.
*** Ο ΣΥΡΙΖΑ έδειξε, πάντως, πως δεν πέθανε. Η συμμετοχή των 70.000 μελών αποδεικνύει ότι το κόμμα δεν έχει ρευστοποιηθεί στον βαθμό που αρκετός κόσμος – μεταξύ των οποίων και εγώ – πίστευε. Είναι ακόμα εδώ και έχει τη διάθεση να ασκήσει σοβαρή και αξιόπιστη αντιπολίτευση. Με τη διάθεση, όμως, δεν κέρδισε κανείς. Οι πράξεις είναι αυτές που κάνουν τη διαφορά. Τα λάθη που έγιναν την περίοδο της διακυβέρνησης, αλλά και μετά, μέχρι το 2023, είναι τόσα πολλά που μπορούν να λειτουργήσουν ευεργετικά. Αρκεί οι ίδιοι να το θέλουν και φυσικά να ακούσουν την κοινωνία τι έχει να τους πει. Αρκετά συζήτησαν πίσω από κλειστές πόρτες, ακούγοντας ανθρώπους που δεν θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ούτε περίπτερο.
*** Η χώρα έχει ανάγκη από μια προοδευτική κυβέρνηση. Αυτό ξέρω εγώ. Με συνεργασίες, όπως είπε και ο Σωκράτης Φάμελλος; Με συνεργασίες. Με νερό στο κρασί; Με νερό στο κρασί. Με ό,τι χρειάζεται, με ό,τι θέλει ο προοδευτικός κόσμος. Δεν γίνεται όλο αυτό το κομμάτι της κοινωνίας να έχει χωριστεί σε 7-8 κόμματα και τις διπλάσιες τάσεις και κινήματα για μικροπολιτικούς λόγους και την ίδια στιγμή η Δεξιά, σε οποιαδήποτε μορφή της, να προελαύνει.
Φτάνει…
Η ευγονική επιστρέφει αθόρυβα και νόμιμα – Τι σημαίνει όμως αυτό για τους μελλοντικούς ανθρώπους της «Νέας Εποχής»;
Οι κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ των δύο ανθρώπινων ειδών θα γίνουν τόσο τεράστιες που η διάσπαση των πολιτών θα ήταν πιθανή, με γενετικά ενισχυμένους ανθρώπους να σχηματίζουν τελικά τα δικά τους εθνικά κράτη που αποκλείουν τους μη ενισχυμένους ανθρώπους
Prime News
Μια τεχνολογία που επιτρέπει στους γονείς, που μπορούν να αντέξουν οικονομικά το κόστος της διαδικασίας, να επιλέξουν ποια έμβρυα θα πρέπει να επιτραπούν να επιβιώσουν με βάση τα επιθυμητά χαρακτηριστικά τους. Στους ανθρώπους, η επιλεκτική αναπαραγωγή όμως ονομάζεται ευγονική....
Θα μπορούσε αυτό το νέο κίνημα της ευγονικής να οδηγήσει τελικά σε μια νέα φυλή ελιτίστων ανθρώπων που είναι αρκετά γενετικά διαφορετικοί από τους υπόλοιπους, ώστε οι δύο πληθυσμοί να μην είναι πλέον αρκετά όμοιοι γενετικά για να διασταυρωθούν;
Ο έλεγχος ενός εμβρύου ή εμβρύου είναι ήδη κοινός. Τα τεστ Προγεννητικού Συνδρόμου Down, για παράδειγμα, είναι τόσο διαδεδομένα που σε ορισμένες Σκανδιναβικές χώρες, σχεδόν το 100 τοις εκατό των γυναικών επιλέγουν να αποβάλουν ένα έμβρυο που έχει διαγνωστεί με την πάθηση ή – εάν χρησιμοποιούν εξωσωματική γονιμοποίηση – να μην εμφυτεύουν το προσβεβλημένο έμβρυο. Το αποτέλεσμα είναι μια ορατή αλλαγή σε αυτούς τους πληθυσμούς: απλά δεν υπάρχουν άλλα άτομα με Down’s στους δρόμους της Ισλανδίας και της Δανίας.
Μέχρι τώρα, αυτές οι προγεννητικές εξετάσεις ήταν διαθέσιμες μόνο για ορισμένες καταστάσεις.
Ο προεμφυτευτικός γενετικός έλεγχος για πολυγονιδιακές διαταραχές (“PGT-P”), εφεξής “πολυγονικός έλεγχος”, είναι μια γενετική εξέταση που έχει σχεδιαστεί για τον έλεγχο πολλαπλών γονιδίων που σχετίζονται με μια πολυγονιδιακή διαταραχή , η οποία είναι μια κατάσταση που προκαλείται από την αλληλεπίδραση πολλαπλών γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων . Αυτή η δοκιμή πραγματοποιείται συνήθως σε έμβρυα που δημιουργούνται μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης (“IVF”) και στοχεύει στον εντοπισμό εμβρύων με χαμηλότερο κίνδυνο ανάπτυξης πολυγονιδιακής διαταραχής.
Ο πολυγονιδιακός έλεγχος επιτρέπει στους γονείς να πάρουν μια παρτίδα εμβρύων που συνελήφθησαν μέσω εξωσωματικής γονιμοποίησης, να συντάξουν μια αναφορά για το καθένα, με βάση τους γενετικούς παράγοντες κινδύνου και στη συνέχεια να χρησιμοποιήσουν αυτές τις αναφορές για να αποφασίσουν ποιο έμβρυο θα εμφυτεύσουν.
Τέτοιες αναφορές δίνουν μια πολύ πλήρη εικόνα του ενήλικα που θα μπορούσε να γίνει το έμβρυο, συμπεριλαμβανομένης της ευαισθησίας του σε έναν τεράστιο αριθμό ασθενειών –καρδιοπάθειες, διαβήτη, καρκίνο– και τα πιθανά σωματικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά του: ύψος, χρώμα μαλλιών, αθλητικές ικανότητες, ευσυνειδησία, αλτρουισμός, ευφυΐα.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και ηθικά γεμάτος. Ο πολυγονιδιακός έλεγχος επιτρέπει στους γονείς να επιλέξουν τα καλύτερα παιδιά, σύμφωνα με τις δικές τους προτιμήσεις, αφαιρώντας σχεδόν εξ ολοκλήρου τον ρόλο της τύχης στην κανονική γενετική λοταρία.
Η ίδια η προβολή είναι δαπανηρή, αλλά όχι απαγορευτικά – πιθανώς στην περιοχή των 7.000-12.000 £, που είναι λιγότερο από ένα χρόνο ημερήσιας φροντίδας πλήρους απασχόλησης στο Λονδίνο. Εξίσου δαπανηρή και πολύ πιο επαχθής σωματικά για τη μητέρα, είναι η διαδικασία της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Σκεφτείτε όμως τι προσφέρεται: την ευκαιρία να προσφέρετε στα παιδιά σας την καλύτερη δυνατή ευκαιρία στη ζωή. Γιατί το είδος των γονέων της ανώτερης μεσαίας τάξης που δεν σκέφτονται να ξοδέψουν τεράστια ποσά για την εκπαίδευση των παιδιών τους δεν θα επέλεγαν τον πολυγονιδιακό έλεγχο; Το στοίχημά μου είναι ότι θα το κάνουν, και σύντομα.
Ένα νέο ευγονικό κίνημα γεννιέται
Εάν η λέξη «ευγονική» έχει εμφανιστεί στο μυαλό διαβάζοντας αυτό, δεν είστε οι μόνοι. Αυτό για το οποίο μιλάμε εδώ μπορεί καλύτερα να γίνει κατανοητό ως ένα νέο είδος ευγονικής. Το παρακάτω βίντεο δεν συμπεριλήφθηκε στο άρθρο του The Spectator, είναι όμως διαφωτιστικό…
Η ευγονική είναι μια επιστήμη που έχει χρησιμοποιηθεί, μέσα στη ζωντανή μνήμη, για να δικαιολογήσει πολλές κακές πράξεις. Η φρίκη που νιώθουν οι περισσότεροι σύγχρονοι άνθρωποι όταν ακούν τη λέξη δικαιολογείται από τις φρικαλεότητες που συνδέονται με το πρώτο κίνημα. Τα προγράμματα εξόντωσης των Ναζί, για παράδειγμα, εμπνεύστηκαν άμεσα από το κίνημα της ευγονικής της Αγγλόσφαιρας, κυρίως από τα προγράμματα που επέτρεπε η αμερικανική ευγονική νομοθεσία που είδε περισσότερα από 64.000 άτομα να στειρώνονται βίαια μεταξύ 1907 και 1963, δυσανάλογα αφροαμερικανές και σε .
Ο θεμελιώδης ισχυρισμός πίσω από το πρώτο κίνημα ευγονικής στη βικτωριανή και εδουαρδιανή εποχή είναι ότι η γενετική μας κληρονομιά επηρεάζει – συχνά σε μεγάλο βαθμό – όχι μόνο τα σωματικά αλλά και τα ψυχολογικά μας χαρακτηριστικά. Είναι επομένως δυνατό να χειραγωγήσουμε τα χαρακτηριστικά ενός πληθυσμού ενθαρρύνοντας ή αποθαρρύνοντας την αναπαραγωγή κάποιων γονιδίων – που ιστορικά σήμαινε, στην πράξη, την αναπαραγωγή κάποιων ανθρώπων.
Όλα εξαρτώνται από τα γονίδια; Η ανθρώπινη συμπεριφορά, η προσωπικότητα και η ανάπτυξη διαμορφώνονται κυρίως από γενετικούς (φύση) ή περιβαλλοντικούς παράγοντες (ανατροφή). Στο αρχαίο ερώτημα «φύση ή ανατροφή» η πιο υπερασπιστική επιστημονική απάντηση είναι και τα δύο – η αλληλεπίδραση μεταξύ φύσης και ανατροφής είναι κρίσιμη για τη διαμόρφωση του ποιοι είμαστε και του πώς συμπεριφερόμαστε.
Μια τεχνολογία που χρησιμοποίησαν οι πρώτοι ευγονιστές ήταν η άμβλωση. Όταν ήρθε η κριτική για την ευγονική, ήταν κυρίως από τους Καθολικούς, εν μέρει επειδή οι περισσότεροι ευγονιστές υποστήριξαν σθεναρά τη χρήση τόσο του ελέγχου των γεννήσεων όσο και της άμβλωσης για να προωθήσουν τους στόχους τους.
Σήμερα, η πρακτική της αποβολής εμβρύων που είναι πιθανό να προσβληθούν από το σύνδρομο Down είναι ευγονιστική.
Μια άλλη σύγχρονη μορφή ευγονικής παρατηρείται σε ορισμένα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που επιλέγουν να κάνουν παιδιά. Όπως γράφει ο Fleischman: «Ομοφυλόφιλοι άνδρες και λεσβίες στις ΗΠΑ χρησιμοποιούν συχνά δότες γαμετών από τράπεζες ωαρίων και σπέρματος για να κάνουν παιδιά σε μια διαδικασία που είναι διαφανώς ευγονική… Οι οργανώσεις που προσλαμβάνουν δότες ωαρίων και σπέρματος δεν προσλαμβάνουν μόνο για γονιμότητα, αλλά επίσης έλεγχος για ψυχική και σωματική υγεία, ύψος, εκπαίδευση και ποινικό ιστορικό – γιατί αυτό θέλουν και αυτό περιμένουν οι πελάτες τους».
Είναι αναπόφευκτο να χρησιμοποιηθούν ευγονικά προγράμματα για να δικαιολογηθούν κακές πράξεις; Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι ορισμένα γονίδια είναι καλύτερα ή χειρότερα από άλλα οδηγεί στο ευρέως διαδεδομένο συμπέρασμα ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από άλλους; Και αυτό το συμπέρασμα οδηγεί πάντα σε κάποια πολύ σκοτεινά μέρη;
Πρόκειται να μάθουμε. Η νέα ευγονική θα είναι σύντομα κοντά μας, αν και δεν θα αυτοχαρακτηριστεί ως τέτοια. Θα περιγραφεί με ευφημισμούς όπως «γενετική ενίσχυση» ή «γενετική υγεία».
Και σε αντίθεση με το πρώτο κίνημα ευγονικής – το οποίο προσπάθησε να αξιοποιήσει την εξουσία του κράτους να καθορίσει ποιος πρέπει και ποιος δεν πρέπει να ενθαρρύνεται (ή να απαγορεύεται) να αναπαραχθεί – η νέα έκδοση δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την κυβερνητική πολιτική. Αντίθετα, θα έχει ως επί το πλείστον τη μορφή ιδιωτών που επιλέγουν αθόρυβα νέες εμπορικές υπηρεσίες όπως ο πολυγονιδιακός έλεγχος – και, στο μέλλον, πιο ριζοσπαστική βιοτεχνολογία. Αυτά τα άτομα συνήθως ξοδεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε αυτές τις υπηρεσίες επειδή θα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κοινωνικά επιθυμητά χαρακτηριστικά όπως η ευφυΐα και η ομορφιά επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τη γενετική.
Ορισμένες χώρες ενδέχεται να επιδοτούν τον πολυγονιδιακό προσυμπτωματικό έλεγχο. Το Ισραήλ προσφέρει ήδη στους πολίτες του δωρεάν υπηρεσίες εξωσωματικής γονιμοποίησης και η Κίνα ανακοίνωσε πρόσφατα την πρόθεσή της να κάνει το ίδιο. Οι νόμοι που επιτρέπουν ή δίνουν κίνητρα για τη χρήση αυτών των υπηρεσιών βιοτεχνολογίας μπορούν με ακρίβεια να περιγραφούν ως ευγονικοί νόμοι, αν και όχι αυτοί που γράφτηκαν με σκοπό να χειραγωγήσουν τη γονιδιακή δεξαμενή σε κλίμακα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η τεχνολογία έχει προκλήσεις και περιορισμούς εκτός από το κόστος. Στο πλαίσιο των πολυγονιδιακών διαταραχών, για παράδειγμα, εξακολουθεί να υπάρχει περιορισμένη κατανόηση των γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων που συμβάλλουν στις διαταραχές, γεγονός που μπορεί να δυσκολέψει τον εντοπισμό όλων των σχετικών γονιδίων. Και υπάρχει κίνδυνος ψευδώς αρνητικών (έμβρυα που ταξινομούνται εσφαλμένα ως μη προσβεβλημένα) και ψευδώς θετικών (έμβρυα που ταξινομούνται εσφαλμένα ως προσβεβλημένα).
Ο θεμελιώδης ισχυρισμός πίσω από το πρώτο κίνημα ευγονικής στη βικτωριανή και εδουαρδιανή εποχή είναι ότι η γενετική μας κληρονομιά επηρεάζει – συχνά σε μεγάλο βαθμό – όχι μόνο τα σωματικά αλλά και τα ψυχολογικά μας χαρακτηριστικά. Είναι επομένως δυνατό να χειραγωγήσουμε τα χαρακτηριστικά ενός πληθυσμού ενθαρρύνοντας ή αποθαρρύνοντας την αναπαραγωγή κάποιων γονιδίων – που ιστορικά σήμαινε, στην πράξη, την αναπαραγωγή κάποιων ανθρώπων.
Όλα εξαρτώνται από τα γονίδια; Η ανθρώπινη συμπεριφορά, η προσωπικότητα και η ανάπτυξη διαμορφώνονται κυρίως από γενετικούς (φύση) ή περιβαλλοντικούς παράγοντες (ανατροφή). Στο αρχαίο ερώτημα «φύση ή ανατροφή» η πιο υπερασπιστική επιστημονική απάντηση είναι και τα δύο – η αλληλεπίδραση μεταξύ φύσης και ανατροφής είναι κρίσιμη για τη διαμόρφωση του ποιοι είμαστε και του πώς συμπεριφερόμαστε.
Μια τεχνολογία που χρησιμοποίησαν οι πρώτοι ευγονιστές ήταν η άμβλωση. Όταν ήρθε η κριτική για την ευγονική, ήταν κυρίως από τους Καθολικούς, εν μέρει επειδή οι περισσότεροι ευγονιστές υποστήριξαν σθεναρά τη χρήση τόσο του ελέγχου των γεννήσεων όσο και της άμβλωσης για να προωθήσουν τους στόχους τους.
Σήμερα, η πρακτική της αποβολής εμβρύων που είναι πιθανό να προσβληθούν από το σύνδρομο Down είναι ευγονιστική.
Μια άλλη σύγχρονη μορφή ευγονικής παρατηρείται σε ορισμένα ομοφυλόφιλα ζευγάρια που επιλέγουν να κάνουν παιδιά. Όπως γράφει ο Fleischman: «Ομοφυλόφιλοι άνδρες και λεσβίες στις ΗΠΑ χρησιμοποιούν συχνά δότες γαμετών από τράπεζες ωαρίων και σπέρματος για να κάνουν παιδιά σε μια διαδικασία που είναι διαφανώς ευγονική… Οι οργανώσεις που προσλαμβάνουν δότες ωαρίων και σπέρματος δεν προσλαμβάνουν μόνο για γονιμότητα, αλλά επίσης έλεγχος για ψυχική και σωματική υγεία, ύψος, εκπαίδευση και ποινικό ιστορικό – γιατί αυτό θέλουν και αυτό περιμένουν οι πελάτες τους».
Είναι αναπόφευκτο να χρησιμοποιηθούν ευγονικά προγράμματα για να δικαιολογηθούν κακές πράξεις; Η ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι ορισμένα γονίδια είναι καλύτερα ή χειρότερα από άλλα οδηγεί στο ευρέως διαδεδομένο συμπέρασμα ότι ορισμένοι άνθρωποι είναι καλύτεροι ή χειρότεροι από άλλους; Και αυτό το συμπέρασμα οδηγεί πάντα σε κάποια πολύ σκοτεινά μέρη;
Πρόκειται να μάθουμε. Η νέα ευγονική θα είναι σύντομα κοντά μας, αν και δεν θα αυτοχαρακτηριστεί ως τέτοια. Θα περιγραφεί με ευφημισμούς όπως «γενετική ενίσχυση» ή «γενετική υγεία».
Και σε αντίθεση με το πρώτο κίνημα ευγονικής – το οποίο προσπάθησε να αξιοποιήσει την εξουσία του κράτους να καθορίσει ποιος πρέπει και ποιος δεν πρέπει να ενθαρρύνεται (ή να απαγορεύεται) να αναπαραχθεί – η νέα έκδοση δεν θα ασχοληθεί ιδιαίτερα με την κυβερνητική πολιτική. Αντίθετα, θα έχει ως επί το πλείστον τη μορφή ιδιωτών που επιλέγουν αθόρυβα νέες εμπορικές υπηρεσίες όπως ο πολυγονιδιακός έλεγχος – και, στο μέλλον, πιο ριζοσπαστική βιοτεχνολογία. Αυτά τα άτομα συνήθως ξοδεύουν μεγάλα χρηματικά ποσά σε αυτές τις υπηρεσίες επειδή θα έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τα κοινωνικά επιθυμητά χαρακτηριστικά όπως η ευφυΐα και η ομορφιά επηρεάζονται σε μεγάλο βαθμό από τη γενετική.
Ορισμένες χώρες ενδέχεται να επιδοτούν τον πολυγονιδιακό προσυμπτωματικό έλεγχο. Το Ισραήλ προσφέρει ήδη στους πολίτες του δωρεάν υπηρεσίες εξωσωματικής γονιμοποίησης και η Κίνα ανακοίνωσε πρόσφατα την πρόθεσή της να κάνει το ίδιο. Οι νόμοι που επιτρέπουν ή δίνουν κίνητρα για τη χρήση αυτών των υπηρεσιών βιοτεχνολογίας μπορούν με ακρίβεια να περιγραφούν ως ευγονικοί νόμοι, αν και όχι αυτοί που γράφτηκαν με σκοπό να χειραγωγήσουν τη γονιδιακή δεξαμενή σε κλίμακα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η τεχνολογία έχει προκλήσεις και περιορισμούς εκτός από το κόστος. Στο πλαίσιο των πολυγονιδιακών διαταραχών, για παράδειγμα, εξακολουθεί να υπάρχει περιορισμένη κατανόηση των γενετικών και περιβαλλοντικών παραγόντων που συμβάλλουν στις διαταραχές, γεγονός που μπορεί να δυσκολέψει τον εντοπισμό όλων των σχετικών γονιδίων. Και υπάρχει κίνδυνος ψευδώς αρνητικών (έμβρυα που ταξινομούνται εσφαλμένα ως μη προσβεβλημένα) και ψευδώς θετικών (έμβρυα που ταξινομούνται εσφαλμένα ως προσβεβλημένα).
Ευγονιστές τότε και ευγονιστές τώρα…
Αυτό που συχνά ξεχνιέται για το πρώτο κίνημα της ευγονικής είναι η εξαιρετική επιρροή που είχε στην εποχή του, ιδιαίτερα μεταξύ των αυτοπροσδιοριζόμενων «προοδευτικών» ανώτερων μεσαίων τάξεων της Βρετανίας και της Αμερικής. Και ακόμη και μετά τη γνωστοποίηση των θηριωδιών των Ναζί, χρειάστηκαν μερικές δεκαετίες για να πέσει εντελώς σε αδυναμία η λέξη «ευγονική» (η Αμερικανική Εταιρεία Ευγονικής δεν άλλαξε το όνομά της μέχρι το 1973).
Η καλύτερη σύγχρονη σύγκριση είναι ίσως το περιβαλλοντικό κίνημα. Όπως και ο περιβαλλοντισμός, η ευγονική υποστηρίχθηκε από τις πιο γνωστές επιστημονικές ενώσεις και περιοδικά. Όπως και ο περιβαλλοντισμός, βρήκε παθιασμένους υποστηρικτές μεταξύ των διασημοτήτων και των κοινωνικά συνειδητοποιημένων μεσαίων στρωμάτων.
Δεν ήταν δημοφιλές μόνο μεταξύ των συντηρητικών της Σφήκας. Οι μαύροι προοδευτικοί Kelly Miller και WEB Dubois ήταν ευγονιστές, για παράδειγμα, όπως και μερικοί από τους κορυφαίους σοσιαλιστές της εποχής. Για τον Fabian μεταρρυθμιστή Sidney Webb, το πρώτο κίνημα ευγονικής συνδυάστηκε τέλεια με την περίφημη προσταγή του για «Παρέμβαση! Επεμβαίνω! Επεμβαίνω!’ Η διαμόρφωση ενός υγιέστερου και πιο έξυπνου πληθυσμού θεωρήθηκε όχι απλώς ως ενάρετος σκοπός, αλλά ως καθήκον.
Ηθικές επιπτώσεις του νέου κινήματος ευγονικής
Ο Jonathan Anomaly είναι ένας από τους λίγους φιλοσόφους που σκέφτονται σοβαρά τις ηθικές συνέπειες. Στο βιβλίο του για το 2020, «Δημιουργώντας μελλοντικούς ανθρώπους» , διερεύνησε τα πολλά πρακτικά και ηθικά προβλήματα που μπορεί να προκύψουν από την ευρεία χρήση του πολυγονιδιακού ελέγχου, συμπεριλαμβανομένου του κινδύνου αυτού που οι εξελικτικοί βιολόγοι αποκαλούν «ειδογένεση»: δηλαδή, μια ομάδα να γίνει τόσο γενετικά διαφορετικό από τα υπόλοιπα είδη του ότι οι δύο πληθυσμοί δεν είναι πλέον αρκετά όμοιοι γενετικά για να διασταυρωθούν.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται αυτό, η ακατάλληλη χρήση πολυγονιδιακών προσυμπτωματικών εξετάσεων από μια ελίτ ομάδα θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα τέτοιο αποτέλεσμα. Οι κοινωνικές και πολιτικές διαφορές μεταξύ των δύο ανθρώπινων ειδών θα γίνουν τότε τόσο τεράστιες που η διάσπαση των πολιτών θα ήταν πιθανή, με γενετικά ενισχυμένους ανθρώπους να σχηματίζουν τελικά τα δικά τους εθνικά κράτη που αποκλείουν τους μη ενισχυμένους ανθρώπους.
Γυναικοκτονίες / Ζόφος - 85.000 γυναίκες δολοφονήθηκαν το 2023
Μία γυναικοκτονία γίνεται κάθε 10 λεπτά σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ - «Το σπίτι παραμένει ο πιο επικίνδυνος τόπος» για τις γυναίκες
Τουλάχιστον 85.000 γυναίκες και νεαρά κορίτσια δολοφονήθηκαν σε παγκόσμια κλίμακα το 2023, στην πλειονότητά τους από τους συντρόφους τους, συγγενείς τους ή οικεία τους πρόσωπα, σύμφωνα με αριθμούς που δημοσιοποιεί σήμερα ο ΟΗΕ, κάνοντας λόγο για «επίπεδο που προκαλεί συναγερμό» όσον αφορά τις γυναικοκτονίες αυτές που τονίζει πως θα μπορούσαν να είχαν «αποφευχθεί»...
«Το σπίτι παραμένει ο πιο επικίνδυνος τόπος» για τις γυναίκες, καθώς το 60% εξ όσων μετατράπηκαν σε θύματα δολοφονήθηκαν από «τον σύντροφό τους ή άλλα μέλη της οικογένειάς τους», τονίζουν σε έκθεσή τους το Γραφείο των Ηνωμένων Εθνών για τον Έλεγχο των Ναρκωτικών και την Πρόληψη του Εγκλήματος (ONUDC στα γαλλικά, UNODC στα αγγλικά) και η υπηρεσία ΟΗΕ Γυναίκες. Με άλλα λόγια, διαπράττονται 140 δολοφονίες γυναικών ή κοριτσιών κάθε μέρα, ή μια κάθε 10 λεπτά.
Το φαινόμενο «ξεπερνά τα σύνορα, πλήττει όλες τις κοινωνικές κατηγορίες και τις ηλικιακές ομάδες», με την Καραϊβική, της κεντρική Αμερική και την Αφρική να είναι οι περιφέρειες που πλήττονται περισσότερο σε παγκόσμια κλίμακα, μπροστά από την Ασία.
Στην αμερικανική ήπειρο και στην Ευρώπη, οι γυναικοκτονίες διαπράττονται στην πλειονότητά τους από τον σύντροφο. Στον υπόλοιπο κόσμο, οι δράστες είναι συχνά συγγενείς πρώτου βαθμού.
Πολλά από τα θύματα κατήγγειλαν πριν από τον θάνατό τους ότι υπέστησαν σωματική, σεξουαλική ή ψυχολογική βία, σύμφωνα με τα δεδομένα που είναι διαθέσιμα για κάποιες χώρες, ανάμεσά τους τη Γαλλία, που καταδεικνύουν ότι πολλές γυναικοκτονίες θα μπορούσαν είχαν αποφευχθεί, για παράδειγμα με την επιβολή «περιοριστικών μέτρων από δικαστήρια».
Σε περιοχές όπου είναι εφικτό να διαπιστωθεί κάποια τάση, ο δείκτης των γυναικοκτονιών παραμένει στάσιμος, ή υποχωρεί πολύ ελαφρά από το 2010, κάτι που δείχνει ότι αυτή η μορφή βίας «είναι ριζωμένη στις πρακτικές και στους κανόνες» κι είναι δύσκολο να εξαλειφθεί, επισημαίνει το ONUDC, που αναλύει αριθμούς συγκεντρωμένους σε 107 χώρες.
Παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σε αρκετές χώρες, «οι γυναικοκτονίες διατηρούνται σε επίπεδο που προκαλεί συναγερμό», σύμφωνα με τους συγγραφείς της έκθεσης αυτές. Αλλά δεν είναι «πεπρωμένο» αυτό, τονίζει η διευθύντρια της υπηρεσίας ΟΗΕ Γυναίκες, η Σίμα Μπαχούς, καλώντας τις χώρες να κάνουν πολύ πιο αυστηρό το νομοθετικό οπλοστάσιό τους και να βελτιώσουν τη συγκέντρωση δεδομένων...
Η παλαβομάρα τελείωσε, θα έρθει και η κανονικότητα;...
Τι επιδίωξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις εσωκομματικές εκλογές; Η προφανής απάντηση είναι να εκλέξει νέο αρχηγό. Στην ουσία, όμως, επιδιώκει να αφήσει πίσω του την εποχή της παλαβομάρας και να μπει σε τροχιά κανονικότητας...
Η περίοδος της παλαβομάρας ξεκίνησε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Πρώτα με την υποψηφιότητα και αμέσως μετά με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Ένα πρόσωπο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και εντελώς άσχετο με την Αριστερά έθεσε υποψηφιότητα για το μεγαλύτερο, διαχρονικά, κόμμα αυτού του χώρου.
Και έγινε αμέσως δεκτή, χωρίς ουδείς να αναζητήσει το πολιτικό “πόθεν” του. Ουδείς είχε την περιέργεια και την προνοητικότητα να ερευνήσει στοιχειωδώς τι είχε πει και κάνει, δηλαδή “τι είδους καπνό φούμαρε”. Έτσι, έχοντας την υποστήριξη στελεχών πρώτης γραμμής, που “έκαναν παιχνίδι” με ιδιοτελείς επιδιώξεις, ο ουρανοκατέβατος Κασσελάκης έγινε αρχηγός.
Άρχισε η δεύτερη περίοδος της παλαβομάρας, η αρχηγική. Επί 15 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε “πολιτική” μέσω της προσωπικής ζωής του αρχηγού του. Ένα ολόκληρο κόμμα σερνόταν πίσω από τις “εμπνεύσεις” του, που άλλαζαν από μέρα σε μέρα. Ήταν υποχρεωμένο να παρακολουθεί τις επιχειρήσεις του, τα σπίτια του, τους γάμους του. Για άλλο τον εξέλεξαν (να σταματήσει την κατρακύλα) και αλλού τους οδηγούσε: στην πλήρη απαξίωση και στον κατήφορο προς το γκρεμό.
Και τότε άρχισε η τρίτη φάση της παλαβομάρας. Η επιχείρηση αποκλεισμού του Κασσελάκη από τη νέα κούρσα για τη αρχηγία. Αυτό που έπρεπε να γίνει το Σεπτέμβριο του 2013 (να μην του επιτραπεί τότε να θέσει υποψηφιότητα) έγινε τώρα με τρόπο που ευτέλισε κάθε έννοια εσωκομματικής διαδικασίας.
Βαριά τραυματισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα να αφήσει πίσω του αυτό το τραυματικό παρελθόν. Η εκλογή του νέου αρχηγού και μάλιστα από τον πρώτο γύρο είναι ένα βήμα προς την κανονικότητα. Όποιος από τους τέσσερις κι αν εκλεγόταν δεν θα είχε καμιά σχέση με τον Κασσελάκη. Η εποχή της παλαβομάρας τελείωσε.
Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου είναι η “λογικότερη” επιλογή. Είναι μετριοπαθής και είναι γενικά αποδεκτός. Όλοι θα περιμένουν να κάνει μια “νέα αρχή” για το κόμμα που πριν από πέντε χρόνια ήταν στην κυβέρνηση και σήμερα απειλείται από μονοψήφια ποσοστά. Η σημερινή εικόνα του και το ευρύτερο περιβάλλον δεν το ευνοεί.
Ο νέος αρχηγός και όλοι μαζί θα κληθούν να το αλλάξουν. Ίσως χρειαστεί να κάνουν αυτό που έχει πει ο Βέλγος σουρεαλιστής ποιητής Ασίλ Σαβέ: “Δεν χρειάζεται πάντα να γυρίζεις σελίδα. Μερικές φορές καλύτερα να τη σκίζεις“…
Η περίοδος της παλαβομάρας ξεκίνησε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Πρώτα με την υποψηφιότητα και αμέσως μετά με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Ένα πρόσωπο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και εντελώς άσχετο με την Αριστερά έθεσε υποψηφιότητα για το μεγαλύτερο, διαχρονικά, κόμμα αυτού του χώρου.
Και έγινε αμέσως δεκτή, χωρίς ουδείς να αναζητήσει το πολιτικό “πόθεν” του. Ουδείς είχε την περιέργεια και την προνοητικότητα να ερευνήσει στοιχειωδώς τι είχε πει και κάνει, δηλαδή “τι είδους καπνό φούμαρε”. Έτσι, έχοντας την υποστήριξη στελεχών πρώτης γραμμής, που “έκαναν παιχνίδι” με ιδιοτελείς επιδιώξεις, ο ουρανοκατέβατος Κασσελάκης έγινε αρχηγός.
Άρχισε η δεύτερη περίοδος της παλαβομάρας, η αρχηγική. Επί 15 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε “πολιτική” μέσω της προσωπικής ζωής του αρχηγού του. Ένα ολόκληρο κόμμα σερνόταν πίσω από τις “εμπνεύσεις” του, που άλλαζαν από μέρα σε μέρα. Ήταν υποχρεωμένο να παρακολουθεί τις επιχειρήσεις του, τα σπίτια του, τους γάμους του. Για άλλο τον εξέλεξαν (να σταματήσει την κατρακύλα) και αλλού τους οδηγούσε: στην πλήρη απαξίωση και στον κατήφορο προς το γκρεμό.
Και τότε άρχισε η τρίτη φάση της παλαβομάρας. Η επιχείρηση αποκλεισμού του Κασσελάκη από τη νέα κούρσα για τη αρχηγία. Αυτό που έπρεπε να γίνει το Σεπτέμβριο του 2013 (να μην του επιτραπεί τότε να θέσει υποψηφιότητα) έγινε τώρα με τρόπο που ευτέλισε κάθε έννοια εσωκομματικής διαδικασίας.
Βαριά τραυματισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα να αφήσει πίσω του αυτό το τραυματικό παρελθόν. Η εκλογή του νέου αρχηγού και μάλιστα από τον πρώτο γύρο είναι ένα βήμα προς την κανονικότητα. Όποιος από τους τέσσερις κι αν εκλεγόταν δεν θα είχε καμιά σχέση με τον Κασσελάκη. Η εποχή της παλαβομάρας τελείωσε.
Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου είναι η “λογικότερη” επιλογή. Είναι μετριοπαθής και είναι γενικά αποδεκτός. Όλοι θα περιμένουν να κάνει μια “νέα αρχή” για το κόμμα που πριν από πέντε χρόνια ήταν στην κυβέρνηση και σήμερα απειλείται από μονοψήφια ποσοστά. Η σημερινή εικόνα του και το ευρύτερο περιβάλλον δεν το ευνοεί.
Ο νέος αρχηγός και όλοι μαζί θα κληθούν να το αλλάξουν. Ίσως χρειαστεί να κάνουν αυτό που έχει πει ο Βέλγος σουρεαλιστής ποιητής Ασίλ Σαβέ: “Δεν χρειάζεται πάντα να γυρίζεις σελίδα. Μερικές φορές καλύτερα να τη σκίζεις“…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)