... "Graceland" ...

New York Times

ΔΡΟΜΟΙ

Το ντοκιμαντέρ...

... «Κάτω από τον αφρικανικό ουρανό» του Τζο Μπέρλινγκερ περιγράφει τη δημιουργία του κλασικού άλμπουμ του Πολ Σάιμον (φωτό) «Graceland» στη Νότια Αφρική το 1985 - και την επανασύνδεση του Σάιμον με τους ίδιους αφρικανούς καλλιτέχνες 25 χρόνια αργότερα. Από όλα όσα καταγράφονται στο καταπληκτικό αυτό ντοκιμαντέρ πιο πολύ με εντυπωσίασε η περιγραφή του μπασίστα Μπακίτι Κουμάλο για εκείνη την ημέρα του 1985 όταν συνάντησε τον Σάιμον σε ένα στούντιο ηχογράφησης στο Γιοχάνεσμπουργκ. «Εργαζόμουν ως μηχανικός», θυμάται ο Κουμάλο, «και μια ημέρα με πήραν τηλέφωνο και μου είπαν ότι ο Πολ Σάιμον έψαχνε για μουσικούς. Ρώτησα, ποιος είναι αυτός; Δεν είχα ιδέα. Παίρνω το μπάσο μου και πάω στο στούντιο και τον συναντώ. Παίξαμε λίγο και ο Πολ χαμογελούσε... έπειτα σταματούσε και άλλαζε τη μουσική. Μετά σταματούσε πάλι και μας έδινε άλλα ακόρντα και μετά μαθαίναμε διάφορα - αισθανόμασταν όλοι λες και σπουδάζαμε πάλι στο ωδείο».

Παρακολουθώντας...

... την ταινία αυτή θυμήθηκα την πρώτη φορά που άκουσα τους αφρικανικούς ρυθμούς του «Graceland». Βλέπεις συγκεντρωμένους σε ένα στούντιο μερικούς από τους πιο δημιουργικούς μουσικούς της εποχής μας, να αυτοσχεδιάζουν και να πειραματίζονται με διαφορετικά στυλ, φωνές και μελωδίες της νοτιοαφρικανικής μουσικής προσθέτοντας ο καθένας ό,τι είχε στο μυαλό του. Εκείνο που με συνεπήρε όμως ήταν ότι γύρισα στην πολιτική ζωή στα μέσα της δεκαετίας του '80, στο αποκορύφωμα του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ το οποίο οδήγησε το Αφρικανικό Εθνικό Κογκρέσο του Νέλσον Μαντέλα να ζητήσει πλήρες διπλωματικό, οικονομικό, αθλητικό και πολιτιστικό μποϊκοτάζ.

Πριν από το Ιντερνετ...

... πριν από την παγκοσμιοποίηση, τα iTunes και το YouTube ήταν όλα αυτά. Τον Σάιμον τον προσείλκυσε στη νοτιοαφρικανική μουσική μια κασέτα του συγκροτήματος Boyoyo Boys που του έστειλε ένας φίλος του. Ο καλλιτέχνης μέσα του επέμεινε να ακολουθήσει τη μουσική αφήνοντας στην άκρη την πολιτική. Τολμώντας να αγνοήσει το μποϊκοτάζ και κάνοντας το «Graceland», βοήθησε να γίνουν γνωστά σε όλο τον πλανήτη το ταλέντο και οι ήχοι των νοτιοαφρικανών μουσικών και στην πορεία τους ενίσχυσε περισσότερο από οποιοδήποτε απελευθερωτικό κίνημα.

«Οταν ο καλλιτέχνης...

... βρίσκεται σε κάποιου είδους διαφωνία με την πολιτική», λέει ο Πολ Σάιμον στο ντοκιμαντέρ, «γιατί είναι οι πολιτικοί οι ενδεδειγμένοι να πουν σε εμάς τους καλλιτέχνες τι να κάνουμε ή ποιους κανόνες να ακολουθήσουμε;». Ο σαξοφωνίστας Μπάρνεϊ Ρατσαμπάνε παρατηρεί: «Στη Νότια Αφρική δεν είχαμε ευκαιρίες, παίζαμε μόνο στα γκέτο, ποτέ στις μεγάλες αίθουσες στις πόλεις. Το "Graceland" όμως άνοιξε τα μάτια πολλών και μας έδωσε ευκαιρίες και ελπίδες». Ο κιθαρίστας Τζον Σελολβάνε προσθέτει: «Θυμάμαι είχε πάει περιοδεία στην Ευρώπη τον χειμώνα. Κάθε φορά που ο Μπλακ Μαμπάζο ανέβαινε στη σκηνή και τραγουδούσε με έπαιρναν τα δάκρυα. Σκεφτόμουν: να 'μαι εδώ, ένα αγόρι από τη Νότια Αφρική στο μέσο του χιονιού, μπροστά από 50.000 ανθρώπους που γεμίζουν το στάδιο. Τώρα βλέπω τον κόσμο και ο κόσμος βλέπει εμάς».

stavrochoros.pblogs.gr