Ιστορίες φρίκης οι οποίες διαδραματίζονται σε σύνορα, αστυνομικά τμήματα και χώρους κράτησης μεταναστών μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας καταλογίζει στην Ελλάδα η Διεθνής Αμνηστία σε έκθεσή της. Δραματικές ιστορίες μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.Χιλιάδες άνθρωποι φτάνουν στην Ελλάδα από τα θαλάσσια και χερσαία σύνορα, ωστόσο η χώρα μας δεν διαθέτει ούτε τους μηχανισμούς για να ελέγξει τη ροή, ούτε μπορεί να ξεχωρίσει ποιοι δικαιούνται άσυλο και να τους το παρέχει όπως θα άρμοζε σε ένα σύγχρονο κράτος.
Έτσι πολλοί απελαύνονται και στέλνονται πίσω στις πατρίδες τους όπου απειλείται η ζωή τους ή κινδυνεύουν να γίνουν οι ίδιοι εγκληματίες.
Οι υποδομές υποδοχής είναι άθλιες και γι' αυτές έχουν γίνει αρκετές φορές καταγγελίες από την ΕΕ. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβάζονται σε χώρους με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. "Χωρίς χαρτιά" σημαίνει "χωρίς δικαιώματα".
«Θα σκότωνες ένα μωρό;»
Οι καταγγελίες σοκάρουν. Τον Ιούνιο του 2012, σύμφωνα με αναφορές, μια βάρκα που μετέφερε επτά Σύρους
βυθίστηκε από σκάφος της ελληνικής αστυνομίας.
Ο Ν περιέγραψε πώς η βάρκα τους έφτασε μέχρι τη μέση του ποταμού, όπου υποτίθεται πως αρχίζουν τα ελληνικά σύνορα, και τότε ήρθε η ελληνική αστυνομία με ένα περιπολικό σκάφος και άρχισε να σπρώχνει τη φουσκωτή βάρκα τους πίσω προς την Τουρκία.
Οι υποδομές υποδοχής είναι άθλιες και γι' αυτές έχουν γίνει αρκετές φορές καταγγελίες από την ΕΕ. Άνδρες, γυναίκες και παιδιά στοιβάζονται σε χώρους με ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής. "Χωρίς χαρτιά" σημαίνει "χωρίς δικαιώματα".
«Θα σκότωνες ένα μωρό;»
Οι καταγγελίες σοκάρουν. Τον Ιούνιο του 2012, σύμφωνα με αναφορές, μια βάρκα που μετέφερε επτά Σύρους
βυθίστηκε από σκάφος της ελληνικής αστυνομίας.
Ο Ν περιέγραψε πώς η βάρκα τους έφτασε μέχρι τη μέση του ποταμού, όπου υποτίθεται πως αρχίζουν τα ελληνικά σύνορα, και τότε ήρθε η ελληνική αστυνομία με ένα περιπολικό σκάφος και άρχισε να σπρώχνει τη φουσκωτή βάρκα τους πίσω προς την Τουρκία.
Μετά ένας αστυνομικός τρύπησε με μαχαίρι το πλαστικό κέλυφος της βάρκας, η οποία στη συνέχεια βούλιαξε, αφήνοντας τους επιβαίνοντες να κολυμπήσουν μέχρι την τουρκική όχθη.
Ο Φ., ένας άλλος Σύρος, 31 ετών, είπε ότι τον Αύγουστο μια ομάδα 11 ανθρώπων από τη Συρία, μεταξύ των οποίων οικογένειες με παιδιά, διέσχισε τον Έβρο και εισήλθε στην Ελλάδα.
Είπε ότι περπάτησαν μέχρι ένα κοντινό χωριό όπου, γύρω στις 7 π.μ., η αστυνομία τους συνέλαβε και τους κράτησε στην αυλή ενός αστυνομικού τμήματος μαζί με άλλους ανθρώπους, περίπου 40 συνολικά.
Τα μεσάνυχτα, οι αστυνομικοί τους μετέφεραν όλους με λεωφορεία πίσω στο ποτάμι και τους φόρτωσαν σε δύο βάρκες. Οι αστυνομικοί κατεύθυναν τις βάρκες στη μέση του ποταμού, και υποστήριξε ότι δύο ένοπλοι αστυνομικοί τους πέταξαν όλους στο ποτάμι, χωρίς σωσίβια.
Ο Φ., ένας άλλος Σύρος, 31 ετών, είπε ότι τον Αύγουστο μια ομάδα 11 ανθρώπων από τη Συρία, μεταξύ των οποίων οικογένειες με παιδιά, διέσχισε τον Έβρο και εισήλθε στην Ελλάδα.
Είπε ότι περπάτησαν μέχρι ένα κοντινό χωριό όπου, γύρω στις 7 π.μ., η αστυνομία τους συνέλαβε και τους κράτησε στην αυλή ενός αστυνομικού τμήματος μαζί με άλλους ανθρώπους, περίπου 40 συνολικά.
Τα μεσάνυχτα, οι αστυνομικοί τους μετέφεραν όλους με λεωφορεία πίσω στο ποτάμι και τους φόρτωσαν σε δύο βάρκες. Οι αστυνομικοί κατεύθυναν τις βάρκες στη μέση του ποταμού, και υποστήριξε ότι δύο ένοπλοι αστυνομικοί τους πέταξαν όλους στο ποτάμι, χωρίς σωσίβια.
Όταν κατάφεραν να βγουν απέναντι στην τουρκική όχθη, μπόρεσε να μετρήσει μόνο 25 από τους 40 ανθρώπους που είχαν φέρει στο ποτάμι οι αστυνομικοί.
Ο Φ. έκανε άλλη μία απόπειρα να εισέλθει στην Ελλάδα, αυτή τη φορά από τα νησιά. Μοιράστηκε την ίδια βάρκα από την Τουρκία με τον Χ., επίσης αιτούντα άσυλο από τη Συρία, 21 ετών, ο οποίος εξήγησε πώς έφυγε από τη Συρία για να αποφύγει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.
«Θα σκότωνες ένα μωρό;» ρώτησε. «Το είδα αυτό να συμβαίνει όταν ήμουν στρατιώτης και έφυγα όταν με κάλεσαν ξανά».
Ο Χ. περιέγραψε ως εξής πώς έφτασαν στο απομακρυσμένο Φαρμακονήσι: «Ήμαστε 27 άνθρωποι στη βάρκα, ανάμεσά μας τρεις οικογένειες, με τρία μωρά… Μας πήγαν στο Φαρμακονήσι τούρκοι διακινητές, που μας πέταξαν στη θάλασσα χωρίς τίποτα, μόνο με τα σωσίβιά μας.»
Ο Φ. περιέγραψε τις συνθήκες στο Φαρμακονήσι, όπου δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνο ένα στρατιωτικό φυλάκιο: «Ήμαστε 100 άνθρωποι, αναγκαστήκαμε να κοιμόμαστε στο έδαφος χωρίς κρεβάτια ή έστω ένα στρώμα… δεν υπήρχαν τουαλέτες». Μια μέρα αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για την κακή, ακατάλληλη τροφή και τις συνθήκες διαβίωσής τους. «Αρχίσαμε απεργία πείνας.
Σε απάντηση, οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν για να μας τρομάξουν και να μας εκφοβίσουν. Έριξαν με τα όπλα τους τρεις φορές στο έδαφος και δύο στον αέρα, δυο μέτρα μακριά μας. Τα μωρά έκλαιγαν, είμαστε τρομαγμένοι, φοβόμαστε για τη ζωή μας, ιδίως καθώς ερχόμαστε και οι ίδιοι από εμπόλεμη ζώνη.»
Στην ουρά στην Πέτρου Ράλλη
Τον Ιανουάριο του 2012, εκπρόσωποι της Διεθνούς Αμνηστίας συνάντησαν τους δεκάδες αιτούντες άσυλο που σχηματίζουν ουρά τις πρώτες πρωινές ώρες ενός Σαββάτου στη Λεωφόρο Πέτρου Ράλλη στην Αθήνα, έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, οι οποίοι ήλπιζαν να καταγράψουν οι αρχές τις αιτήσεις τους για άσυλο.
Άνδρες και γυναίκες ήταν καθισμένοι ή ξαπλωμένοι στη λάσπη και τα σκουπίδια, μερικοί βρίσκονταν εκεί επί δύο ή περισσότερες ημέρες.
Αυτοί οι άνθρωποι σχημάτιζαν ουρά στο πλαίσιο μιας εβδομαδιαίας ιεροτελεστίας – για την πιθανότητα να
είναι ένας από τους περίπου 20 αιτούντες που δέχονται οι ελληνικές αρχές κάθε Σαββάτο πρωί.
Είναι τέτοια η απελπισία στην ουρά, που μπορεί να ξεσπάσουν καυγάδες καθώς οι άνθρωποι διαγκωνίζονται για μια θέση. «Μερικές φορές καταλήγουν στο νοσοκομείο», είπε ένας άνδρας από το Μπανγκλαντές.
Ο Φ. έκανε άλλη μία απόπειρα να εισέλθει στην Ελλάδα, αυτή τη φορά από τα νησιά. Μοιράστηκε την ίδια βάρκα από την Τουρκία με τον Χ., επίσης αιτούντα άσυλο από τη Συρία, 21 ετών, ο οποίος εξήγησε πώς έφυγε από τη Συρία για να αποφύγει να σκοτώσει ή να σκοτωθεί.
«Θα σκότωνες ένα μωρό;» ρώτησε. «Το είδα αυτό να συμβαίνει όταν ήμουν στρατιώτης και έφυγα όταν με κάλεσαν ξανά».
Ο Χ. περιέγραψε ως εξής πώς έφτασαν στο απομακρυσμένο Φαρμακονήσι: «Ήμαστε 27 άνθρωποι στη βάρκα, ανάμεσά μας τρεις οικογένειες, με τρία μωρά… Μας πήγαν στο Φαρμακονήσι τούρκοι διακινητές, που μας πέταξαν στη θάλασσα χωρίς τίποτα, μόνο με τα σωσίβιά μας.»
Ο Φ. περιέγραψε τις συνθήκες στο Φαρμακονήσι, όπου δεν υπάρχει τίποτε, παρά μόνο ένα στρατιωτικό φυλάκιο: «Ήμαστε 100 άνθρωποι, αναγκαστήκαμε να κοιμόμαστε στο έδαφος χωρίς κρεβάτια ή έστω ένα στρώμα… δεν υπήρχαν τουαλέτες». Μια μέρα αποφάσισαν να διαμαρτυρηθούν για την κακή, ακατάλληλη τροφή και τις συνθήκες διαβίωσής τους. «Αρχίσαμε απεργία πείνας.
Σε απάντηση, οι στρατιώτες άρχισαν να πυροβολούν για να μας τρομάξουν και να μας εκφοβίσουν. Έριξαν με τα όπλα τους τρεις φορές στο έδαφος και δύο στον αέρα, δυο μέτρα μακριά μας. Τα μωρά έκλαιγαν, είμαστε τρομαγμένοι, φοβόμαστε για τη ζωή μας, ιδίως καθώς ερχόμαστε και οι ίδιοι από εμπόλεμη ζώνη.»
Στην ουρά στην Πέτρου Ράλλη
Τον Ιανουάριο του 2012, εκπρόσωποι της Διεθνούς Αμνηστίας συνάντησαν τους δεκάδες αιτούντες άσυλο που σχηματίζουν ουρά τις πρώτες πρωινές ώρες ενός Σαββάτου στη Λεωφόρο Πέτρου Ράλλη στην Αθήνα, έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση Αλλοδαπών Αττικής, οι οποίοι ήλπιζαν να καταγράψουν οι αρχές τις αιτήσεις τους για άσυλο.
Άνδρες και γυναίκες ήταν καθισμένοι ή ξαπλωμένοι στη λάσπη και τα σκουπίδια, μερικοί βρίσκονταν εκεί επί δύο ή περισσότερες ημέρες.
Αυτοί οι άνθρωποι σχημάτιζαν ουρά στο πλαίσιο μιας εβδομαδιαίας ιεροτελεστίας – για την πιθανότητα να
είναι ένας από τους περίπου 20 αιτούντες που δέχονται οι ελληνικές αρχές κάθε Σαββάτο πρωί.
Είναι τέτοια η απελπισία στην ουρά, που μπορεί να ξεσπάσουν καυγάδες καθώς οι άνθρωποι διαγκωνίζονται για μια θέση. «Μερικές φορές καταλήγουν στο νοσοκομείο», είπε ένας άνδρας από το Μπανγκλαντές.
Ένας αιτών άσυλο από τη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό περιέγραψε πώς περίμενε ήδη τέσσερα μερόνυχτα. «Μέρα και νύχτα εδώ, στο έδαφος, στο κρύο και τη βροχή, περιμένουμε υπομονετικά και μετά μας διώχνουν. Γιατί δέχονται μόνο 20 άτομα;»
Οι υπόλοιποι διώχνονται χωρίς χαρτιά και κινδυνεύουν με κράτηση και απέλαση. Αυτός ο κίνδυνος έχει αυξηθεί από τον Αύγουστο του 2012, όταν εντάθηκαν οι αστυνομικές επιχειρήσεις-σκούπα εναντίον των παράτυπων μεταναστών.
Αυτές οι επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την πολύ περιορισμένη πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, σημαίνουν ότι όποιος δεν διαθέτει «ροζ κάρτα» (ένα έγγραφο που αποδεικνύει ότι το αίτημα ασύλου έχει καταγραφεί) κινδυνεύει να τεθεί υπό κράτηση και πιθανώς να απελαθεί χωρίς να έχει καταγραφεί το αίτημα ασύλου του, πόσω μάλλον να έχει εξεταστεί πλήρως και δίκαια.
Δεν είχε υπάρξει βελτίωση κατά τον χρόνο μεταγενέστερης επίσκεψης της Διεθνούς Αμνηστίας στην Πέτρου Ράλλη τον Οκτώβριο του 2012.
Οι υπόλοιποι διώχνονται χωρίς χαρτιά και κινδυνεύουν με κράτηση και απέλαση. Αυτός ο κίνδυνος έχει αυξηθεί από τον Αύγουστο του 2012, όταν εντάθηκαν οι αστυνομικές επιχειρήσεις-σκούπα εναντίον των παράτυπων μεταναστών.
Αυτές οι επιχειρήσεις, σε συνδυασμό με την πολύ περιορισμένη πρόσβαση στις διαδικασίες ασύλου, σημαίνουν ότι όποιος δεν διαθέτει «ροζ κάρτα» (ένα έγγραφο που αποδεικνύει ότι το αίτημα ασύλου έχει καταγραφεί) κινδυνεύει να τεθεί υπό κράτηση και πιθανώς να απελαθεί χωρίς να έχει καταγραφεί το αίτημα ασύλου του, πόσω μάλλον να έχει εξεταστεί πλήρως και δίκαια.
Δεν είχε υπάρξει βελτίωση κατά τον χρόνο μεταγενέστερης επίσκεψης της Διεθνούς Αμνηστίας στην Πέτρου Ράλλη τον Οκτώβριο του 2012.
Ο Χ. από τη Συρία είπε ότι προσπαθούσε επί πέντε εβδομάδες να καταθέσει αίτηση, και ότι πολλοί άνθρωποι που γνώριζε είχαν απλώς παρατήσει την προσπάθεια.
Ο ίδιος, μαζί με πολλούς άλλους, παραπονέθηκε ότι «τώρα έρχονται και μας βρίσκουν άνθρωποι και μας ζητούν μέχρι και €700 για να μας εξασφαλίσουν μια θέση, πάντα κάτω από τη μύτη των περίπου 20 αστυνομικών που στέκονται παραδίπλα».
Παιδιά μαζί με εγκληματίες
Τα ασυνόδευτα ή χωρισμένα από τις οικογένειές τους παιδιά στην Ελλάδα εξακολουθούν να κρατούνται συστηματικά και για παρατεταμένα διαστήματα, μέχρις ότου υπάρξει διαθέσιμη θέση σε κέντρο υποδοχής.
Παιδιά μαζί με εγκληματίες
Τα ασυνόδευτα ή χωρισμένα από τις οικογένειές τους παιδιά στην Ελλάδα εξακολουθούν να κρατούνται συστηματικά και για παρατεταμένα διαστήματα, μέχρις ότου υπάρξει διαθέσιμη θέση σε κέντρο υποδοχής.
Στο κέντρο κράτησης μεταναστών Αμυγδαλέζας για ασυνόδευτα αγόρια τον Αύγουστο του 2012 κρατούνταν παιδιά σε συνθήκες υποδεέστερες των προτύπων για διάστημα μέχρι και τριών μηνών εξαιτίας του ανεπαρκούς αριθμού θέσεων σε δομές υποδοχής.
Η Διεθνής Αμνηστία επισκέφθηκε κέντρα στην Αθήνα και τον Έβρο, όπου κρατούνταν παιδιά μαζί με ενήλικες ή/και είχαν καταγραφεί ως ενήλικες.
Στα τέλη Αυγούστου 2012, η Διεθνής Αμνηστία επισκέφθηκε τη Σχολή Αστυνομίας Κομοτηνής, έχοντας πληροφορηθεί ότι εκεί κρατούνταν τουλάχιστον ένα παιδί. Ο Διευθυντής αρχικά ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρχαν παιδιά, αλλά τελικά παραδέχτηκε ότι ο Χ.Α., 15 ετών, ήταν κρατούμενος εκεί.
Ο Χ.Α. είχε φτάσει στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2011 από το Αφγανιστάν με τη μητέρα του και τα μικρότερα αδέλφια του. Ο πατέρας του είναι αιτών ασύλου στην Ολλανδία.
Συνελήφθη κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης-σκούπα τον Αύγουστο και χωρίστηκε από την οικογένειά του. Όταν μίλησε στη Διεθνή Αμνηστία ο Χ.Α. ήταν εμφανώς φοβισμένος και δεν γνώριζε πόσον καιρό θα χρειαζόταν να παραμείνει κρατούμενος.
Είπε ότι οι τουαλέτες ήταν βρόμικες (αν και σαφώς είχαν καθαριστεί λίγο πριν την επίσκεψη των απεσταλμένων), ότι δεν υπήρχε ζεστό νερό και ότι του επιτράπηκε για πρώτη φορά να ασκηθεί σε εξωτερικό χώρο μόλις την προηγουμένη
ημέρα της επίσκεψης της οργάνωσης -δύο εβδομάδες αφότου έφτασε στο κέντρο κράτησης.
Είπε ότι υπήρχαν άλλα τρία παιδιά στο ίδιο κέντρο κράτησης, παρ’ όλο που ο Διευθυντής επέμεινε ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Υποσχέθηκε, ωστόσο, να μεταφέρει τον Χ.Α. σε κατάλληλη κέντρο κράτησης.
Ο Χ.Α. μεταφέρθηκε την ίδια ημέρα στα αστυνομικά κελιά του κέντρου κράτησης Ιάσμου Ροδόπης, μιας εγκατάστασης υποτίθεται κατάλληλης για ανηλίκους.
Ωστόσο, σύμφωνα με δικηγόρο του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες που τον επισκέφθηκε, ο Χ.Α. κρατούνταν μαζί με ενήλικες και μερικές φορές ακόμη και με ανθρώπους που αντιμετώπιζαν ποινικές κατηγορίες.
Ρατσιστικές επιθέσεις
Η έκθεση καταγράφει δραματική αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων καθ’ όλο το 2012. Η οικονομική κρίση και τα έντονα μέτρα λιτότητας έχουν οξύνει τα ξενοφοβικά αισθήματα σε ορισμένα στρώματα της κοινωνίας και έχουν ενισχύσει ακροδεξιές ομάδες.
Τα θύματα είναι συνήθως απρόθυμα να καταγγείλουν τις επιθέσεις στις αρχές, ιδίως εκείνοι που η θέση τους ως παράτυπων μεταναστών τους καθιστά τους ίδιους ευάλωτους σε σύλληψη και κράτηση. Αυτό συμβάλλει στο γενικό κλίμα ατιμωρησίας για τους δράστες τέτοιων επιθέσεων.
Παρακάτω περιγράφεται ένα περιστατικό που διαδραματίζεται σε διάφορες παραλλαγές όλο και συχνότερα τελευταία.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2012 δύο άνδρες ντυμένοι στα μαύρα μπήκαν σε ένα κουρείο που είχε ένας Πακιστανός.
«Στην αρχή επιτέθηκαν λεκτικά στον Έλληνα πελάτη που ήταν παρών, ρωτώντας τον γιατί κουρευόταν σε μαγαζί που το είχαν Πακιστανοί», είπε ο Σ.Ι., που ήταν παρών στο κατάστημα, «εκείνος αντέδρασε και οι δυο άνδρες τον μαχαίρωσαν».
Ο Ζ.Α., που εργαζόταν στο κατάστημα, είπε: «μετά άρχισαν να καταστρέφουν το μαγαζί και να πετάνε κοκτέιλ μολότοφ… ένα έπεσε τόσο κοντά στο κεφάλι μου, που κάηκε ένα μέρος από τα μαλλιά μου».
«Έχουμε δει συχνά τα άτομα που μας επιτέθηκαν εκείνη τη μέρα», είπε ο Σ.Ι., «είναι αγόρια, κάπου 18 με 20 χρονών, που περνάνε σχεδόν κάθε βδομάδα και απειλούν ότι θα το κλείσουν το μαγαζί. Μια βδομάδα πριν την επίθεση πετούσαν
πέτρες και έσπαγαν τη βιτρίνα».
Η αστυνομία ήρθε να ερευνήσει το περιστατικό και μετά από σύντομη ανάκριση συνέλαβε τόσο τον Ζ.Α. όσο και τον Σ.Ι. γιατί δεν είχαν χαρτιά. Τον Οκτώβριο βρίσκονταν και οι δύο υπό κράτηση εν όψει απέλασης.
Δεν υπήρξαν αναφορές για συλλήψεις των υπαιτίων για τις επιθέσεις.
Η Διεθνής Αμνηστία επισκέφθηκε κέντρα στην Αθήνα και τον Έβρο, όπου κρατούνταν παιδιά μαζί με ενήλικες ή/και είχαν καταγραφεί ως ενήλικες.
Στα τέλη Αυγούστου 2012, η Διεθνής Αμνηστία επισκέφθηκε τη Σχολή Αστυνομίας Κομοτηνής, έχοντας πληροφορηθεί ότι εκεί κρατούνταν τουλάχιστον ένα παιδί. Ο Διευθυντής αρχικά ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρχαν παιδιά, αλλά τελικά παραδέχτηκε ότι ο Χ.Α., 15 ετών, ήταν κρατούμενος εκεί.
Ο Χ.Α. είχε φτάσει στην Ελλάδα τον Σεπτέμβριο του 2011 από το Αφγανιστάν με τη μητέρα του και τα μικρότερα αδέλφια του. Ο πατέρας του είναι αιτών ασύλου στην Ολλανδία.
Συνελήφθη κατά τη διάρκεια αστυνομικής επιχείρησης-σκούπα τον Αύγουστο και χωρίστηκε από την οικογένειά του. Όταν μίλησε στη Διεθνή Αμνηστία ο Χ.Α. ήταν εμφανώς φοβισμένος και δεν γνώριζε πόσον καιρό θα χρειαζόταν να παραμείνει κρατούμενος.
Είπε ότι οι τουαλέτες ήταν βρόμικες (αν και σαφώς είχαν καθαριστεί λίγο πριν την επίσκεψη των απεσταλμένων), ότι δεν υπήρχε ζεστό νερό και ότι του επιτράπηκε για πρώτη φορά να ασκηθεί σε εξωτερικό χώρο μόλις την προηγουμένη
ημέρα της επίσκεψης της οργάνωσης -δύο εβδομάδες αφότου έφτασε στο κέντρο κράτησης.
Είπε ότι υπήρχαν άλλα τρία παιδιά στο ίδιο κέντρο κράτησης, παρ’ όλο που ο Διευθυντής επέμεινε ότι δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Υποσχέθηκε, ωστόσο, να μεταφέρει τον Χ.Α. σε κατάλληλη κέντρο κράτησης.
Ο Χ.Α. μεταφέρθηκε την ίδια ημέρα στα αστυνομικά κελιά του κέντρου κράτησης Ιάσμου Ροδόπης, μιας εγκατάστασης υποτίθεται κατάλληλης για ανηλίκους.
Ωστόσο, σύμφωνα με δικηγόρο του Ελληνικού Συμβουλίου για τους Πρόσφυγες που τον επισκέφθηκε, ο Χ.Α. κρατούνταν μαζί με ενήλικες και μερικές φορές ακόμη και με ανθρώπους που αντιμετώπιζαν ποινικές κατηγορίες.
Ρατσιστικές επιθέσεις
Η έκθεση καταγράφει δραματική αύξηση των ρατσιστικών επιθέσεων καθ’ όλο το 2012. Η οικονομική κρίση και τα έντονα μέτρα λιτότητας έχουν οξύνει τα ξενοφοβικά αισθήματα σε ορισμένα στρώματα της κοινωνίας και έχουν ενισχύσει ακροδεξιές ομάδες.
Τα θύματα είναι συνήθως απρόθυμα να καταγγείλουν τις επιθέσεις στις αρχές, ιδίως εκείνοι που η θέση τους ως παράτυπων μεταναστών τους καθιστά τους ίδιους ευάλωτους σε σύλληψη και κράτηση. Αυτό συμβάλλει στο γενικό κλίμα ατιμωρησίας για τους δράστες τέτοιων επιθέσεων.
Παρακάτω περιγράφεται ένα περιστατικό που διαδραματίζεται σε διάφορες παραλλαγές όλο και συχνότερα τελευταία.
Στις 10 Σεπτεμβρίου 2012 δύο άνδρες ντυμένοι στα μαύρα μπήκαν σε ένα κουρείο που είχε ένας Πακιστανός.
«Στην αρχή επιτέθηκαν λεκτικά στον Έλληνα πελάτη που ήταν παρών, ρωτώντας τον γιατί κουρευόταν σε μαγαζί που το είχαν Πακιστανοί», είπε ο Σ.Ι., που ήταν παρών στο κατάστημα, «εκείνος αντέδρασε και οι δυο άνδρες τον μαχαίρωσαν».
Ο Ζ.Α., που εργαζόταν στο κατάστημα, είπε: «μετά άρχισαν να καταστρέφουν το μαγαζί και να πετάνε κοκτέιλ μολότοφ… ένα έπεσε τόσο κοντά στο κεφάλι μου, που κάηκε ένα μέρος από τα μαλλιά μου».
«Έχουμε δει συχνά τα άτομα που μας επιτέθηκαν εκείνη τη μέρα», είπε ο Σ.Ι., «είναι αγόρια, κάπου 18 με 20 χρονών, που περνάνε σχεδόν κάθε βδομάδα και απειλούν ότι θα το κλείσουν το μαγαζί. Μια βδομάδα πριν την επίθεση πετούσαν
πέτρες και έσπαγαν τη βιτρίνα».
Η αστυνομία ήρθε να ερευνήσει το περιστατικό και μετά από σύντομη ανάκριση συνέλαβε τόσο τον Ζ.Α. όσο και τον Σ.Ι. γιατί δεν είχαν χαρτιά. Τον Οκτώβριο βρίσκονταν και οι δύο υπό κράτηση εν όψει απέλασης.
Δεν υπήρξαν αναφορές για συλλήψεις των υπαιτίων για τις επιθέσεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου