Η ελπίδα μέσα μας

Tης Αννιτας Λουδαρου

Χαμηλός ο ήλιος του Δεκέμβρη. Ψάχνω στο ραδιόφωνο μουσικές ,σταματημένη στο φανάρι της Αλεξάνδρας. Γλυστερή και σιωπηλή η κουρασμένη Αθήνα. Στην πραγματικότητα δεν ψάχνω μουσική, ελπίδα ψάχνω. Ελπίδα σε μια διατύπωση σαφή αλλά και ευρεία . Να πατάει στον ορατό κόσμο , ν΄ανοίγεται σε τούτη την ζωή που ζούμε , αλλά να κρατά ανοιχτή και την δυνατότητα για όλα αυτά που δεν βλέπουμε ακόμα...

. Αυτή την ελπίδα είχα ανάγκη για να βγάλω την μέρα, να βγάλω τον καιρό. Πίστη στην ίδια την ζωή. Αυτό είχε ανάγκη ο κάθε πόρος του δέρματος μου.
Και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της ρημαγμένης χώρας; Δεν μπορεί θα περάσει. Και θα υπάρξει ένα επόμενο στάδιο. Αν δεν το ελπίσω , δεν θα έχω κίνητρο ούτε μέχρι το περίπτερο να πάω.
Με εμπιστοσύνη που όμως;
Στο μεταξύ μας ίσως. Έλα όμως που το να φύγει κανείς και να οικοδομήσει μια άλλη κατάσταση , ν΄αντέξει στα δύσκολα απαιτεί μια εσωτερική δύναμη κάτι σαν ψυχικό τσαμπουκά τον οποίο ακόμα δεν έχουμε. Μάθαμε να τρώει ο ένας τον άλλο. Αλληλεγγύη, ψυχική δύναμη, ήθος, έχουμε τέτοιες αρετές; Ίσως τώρα σιγά σιγά ν΄αποκτούμε. Γυρνάμε σαν να είμαστε εγκλωβισμένοι. Κλεισμένοι ερμητικά στον εαυτό μας, ίσως ακόμα να παλεύουμε να ξαναζήσουμε την αυταπάτη. Την αυταπάτη που μας έφερε σ΄αυτή την κατάσταση. Την ίδια ώρα που η συνειδητοποίηση της αυταπάτης είναι και η ελπίδα μας.
Χρόνια πέρασαν με την παιδεία μαρμαρωμένη. Σαν να κόπηκε το νήμα του τι έχει ουσία και ήθος. Σερνόμαστε τώρα σε κάτι άθλιο.Τυραννιόμαστε από διάφορους φελλούς που έχουν λύσσα για χρήμα και εξουσία σε βαθμό εμμονής. Σαν να βρισκόμαστε στην πιο βαθειά νύχτα. Είμαστε όλοι μουδιασμένοι. Ευνουχισμένοι από την υπερβολική ενοχοποίηση . Κι όμως πιστεύω στους δέκα που θα πάνε στην άλλη κατεύθυνση, θα αντισταθούν στο να μην ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Σ΄αυτούς τους σημερινούς '' μη δεδομένους'', που δεν βρίσκουν καθρέφτη της εικόνας τους σ΄ αυτό που επικρατεί.
Αυτή λες να είναι η ελπίδα που ηλεκτρίζει και προκαλεί σκιρτήματα; Ένα άλλο βλέμμα να δεις την ζωή. Να σταθείς, να ακούσεις πιο προσεκτικά , ν΄αντέξεις. Ο περιβάλλον ζόφος να μην σου φανεί αδιαπέραστος. Γιατί έτσι και αλλιώς πάντα υπάρχει άνοιγμα στον τοίχο της απόγνωσης και όχι μόνο ένα. Η ελπίδα δίνει υπόσταση, ουσία σ΄αυτό που συνεχώς εξελίσσεται.
Μήπως ξεχάσαμε πως η ζωή είναι συνεχώς βαπτιζόμενη στα βάσανα , σε δοκιμασίες και την ίδια στιγμή σε χαρές; Πως ποτέ δεν έχει ούτε το ίδιο χρώμα , ούτε τον ίδιο τόνο; Πως η ελπίδα δεν φυτρώνει εδώ και εκεί , αλλά μέσα μας. Και αυτό θέλει δουλειά.
''Έρχεται πάντα μια στιγμή που τα όντα παύουν να παλεύουν και να διχάζονται και δέχονται τελικά να αγαπήσουν το ένα τ΄άλλο γι΄αυτό που είναι . Πρόκειται για το βασίλειο των ουρανών. '' Τα λόγια του Camus οδηγούν σ΄αυτό το άλλο βλέμμα και συγκεντρώνουν σε δυό αράδες, το συνεχώς κάθε φορά με άλλο τρόπο διαφεύγον παρόν και το διαρκώς ερχόμενο μέλλον.

φωτογραφία Sylvia Platch