Δεν θα μιλήσουμε σήμερα, τελευταία ημέρα του 2012, ούτε για τη λίστα Λαγκάρντ, ούτε για το «σωματίδιο του θεού»(ή αλλιώς το μποζόνιο του Χιγκ), ούτε για το Curiosity που αναζητά ζωή στον Άρη. Θα πούμε για... τους δύο Πακιστανούς που βραβεύτηκαν μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών γιατί έχασαν τη ζωή τους, προσπαθώντας να σώσουν ένα ζευγάρι ηλικιωμένων που βρέθηκαν με το αυτοκίνητό τους πάνω στις γραμμές του τρένου. Θα αναφερθούμε, επίσης, αντιστικτικά για το έγκλημα μίσους στο μετρό της Νέας Υόρκης, όπου μία γυναίκα έσπρωξε στις γραμμές του τρένου έναν Ινδό γιατί όπως παραληρούσε, μισούσε τους «Ινδουιστές και τους Μουσουλμάνους». Τέλος, θα μιλήσουμε για τη μετανάστευση εκ νέου των Ελλήνων, για την απώλεια των ριζών μας, όπως είναι η ενεργητική συμμετοχή στην ύπαρξη της ελλαδικής συλλογικότητας, εντός της οποίας διατηρούνται ζωντανοί οι θησαυροί του παρελθόντος αλλά και κάποια προαισθήματα του μέλλοντος. Θα πούμε για την απώλεια της φυσικής συμμετοχής σε ό,τι σημαίνει ο τόπος μας, το επάγγελμα, το ανθρώπινο περιβάλλον, ήτοι οι οικείες φωνές και οι εικόνες με τα αισθητικά και οντολογικά χαρακτηριστικά του ελληνικού φωτός, που συστήνουν αυτόν που αποκαλείται Έλληνας Άνθρωπος. Τα ριζώματα κόβονται, σήμερα, καθώς η Ελλάδα αδυνατεί να δώσει δουλειά στους νέους της. Γιατί ούτε το 2013 θα αντιμετωπιστεί η ανεργία, όπως δήλωσε ο υπουργός επί των Οικονομικών. Και το ξερίζωμα είναι ακόμη χειρότερη βία από την ανεργία. Γιατί η μοίρα των ξεριζωμένων ψυχών είναι να περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω της απονέκρωσης των αισθημάτων και άλλοτε μέσω της βίας. Η ιστορία επαναλαμβάνεται όπως τότε, στις αρχές του προηγούμενου αιώνα όταν άρχισε η ομαδική μετανάστευση. Κολίγοι και δουλπάροικοι,που ήταν στο έλεος των τσιφλικούχων, υπηρέτες οινοπαντοπωλείων, μικροϊδιοκτήτες, που δεινοπαθούσαν από τους τοκογλύφους έκοβαν τη ρίζα και έφευγαν. Το ταξίδι, όμως, απαιτούσε αρκετά χρήματα και οι πράκτορες ή οι τοκογλύφοι που θα δάνειζαν το απαραίτητο για τα ναύλα ποσό, ζητούσαν εξασφάλιση. Έτσι μικροκτηματίες μετανάστες υποθήκευαν τα κτήματά τους. Βέβαια και για τους τελείως φτωχούς και άκληρους υπήρχε ο τρόπος. Τους δέσμευαν με συμβόλαια εργασίας και έτσι ξεχρέωναν τα εισιτήριά τους, δουλεύοντας στους σιδηροδρόμους ή στα ορυχεία. Οι Έλληνες πήγαιναν με πρόθεση να μείνουν προσωρινά στην Αμερική. Γι’ αυτό έφευγαν μόνο άντρες σε αντίθεση με τους μετανάστες από άλλες χώρες. Έφευγαν με την ελπίδα να γυρίσουν σύντομα με χρήματα, για να ξεχρεώσουν το κτήμα τους, να κάνουν μια δουλειά στον τόπο τους, να προικίσουν και βέβαια να γλιτώσουν από την πείνα και τη δυστυχία. Επίσης, το 1899 υπάρχουν στην Ελλάδα 12.580 ληστές. Ο πρωθυπουργός Θεοτόκης και η Κυβέρνησή του για να υπάρξει ... «αποσυμφόρηση» ενισχύει σιωπηρά την μετανάστευση των ληστών στην Αμερική. Το μέτρο σημειώνει επιτυχία και χιλιάδες ληστές ξενιτεύονται...»! Οι τελευταίοι θα ενισχύσουν το έγκλημα στις ΗΠΑ, πλαισιώνοντας τη μαφία. Σήμερα, αντιθέτως, φεύγουν από τη χώρα μας τα καλύτερα μυαλά, αυτά στα οποία θα μπορούσε να στηριχθεί η Ελλάδα για να βγει από την κρίση. Γι’ αυτό κάτι πρέπει να γίνει άμεσα για να αντιμετωπιστεί η ανεργία των νέων μας. Γιατί πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία ζωντανά τα προαισθήματα του ελληνικού μας μέλλοντος.
ΥΓ του blog:Ο χρόνος που 'ρχεται σημαδεύτηκε
από την ιστορία πριν καν βγάλει κεφάλι. 2013 ο χρόνος της νέας μετανάστευσης, ο
χρόνος του νέου ξεριζωμού. Ενός ξεριζωμού πιο βίαιου και πιο επώδυνου από τους
άλλους δυο που προηγήθηκαν. Ο πρώτος στα τέλη του 19ου κι αρχές του
20ου αιώνα ακολούθησε πάλι την χρεοκοπία του Τρικούπη κι ήταν
περισσότερο τυχοδιωκτικός για την εξεύρεση καλύτερης γης, βιου και μέλλοντος
στις υπερωκεάνιες νέες χώρες. Ο δεύτερος ο τραγικός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Νικητές εμείς αλλά ηττημένοι από τους ‘συμμάχους’, την
ξενοκρατία που εδραιωνότανε και τον δωσιλογισμό που μετατρεπότανε αργά και
σταθερά σε ‘εθνική ελίτ’ στείλαμε τα παλικάρια και τις νιες μας να
ανοικοδομήσουν με την υπεραξία τους τις φάμπρικες και τις οικονομίες των
ηττημένων που αφήκαν απλήρωτο το χρέος της καταστροφής. Τούτος ο ξεριζωμός, ο 3ος
πονάει πιο πολύ, είναι αιμορραγία καθολική κι ανήκεστη. Φεύγει η μόρφωση και η
αριστεία μαζικά. Φεύγει η επένδυση κι αφήνει το μέλλον κενό, άδειο κι άραχνο να
στέκει μετέωρο στον χρόνο. Φεύγει η ελπίδα και το χειρότερο φεύγει διωγμένη
σκληρά κι άδικα όχι γιατί δεν πρόκοψε μήτε γιατί δεν προσπάθησε, ούτε γιατί δεν
πέτυχε αλλά γιατί της κλέψαμε το μέλλον άνομα κι άπληστα. Τούτο το φευγιό δεν
είναι κοσμοπολίτικο μήτε οικουμενικό του γένους απομεινάρι, είναι χτικιό. Χτικιό
που κρύβει μισεμό κι αηδία μέσα του που πολύ φοβάμαι ότι θα το πληρώσει σκληρά
τούτος ο τόπος μ’ ανασφαλή ταυτότητα κι ακρωτηριασμένο μέλλον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου