Συνέντευξη: Αλέξανδρος Στεργιόπουλος
Ο Θωμάς Κοροβίνης στα τρία τελευταία του βιβλία, «Ο κατάδεσμος», «Το πρώτο φιλί», «Τι πάθος ατελείωτο», όλα από τις εκδόσεις Αγρα, γράφει για πρόσωπα που αγάπησε και που συνέβαλλαν στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του. Πρόσωπα της φαντασίας, της ζωής μας, με ιστορίες παθιασμένες, καθηλωτικές. Τον ευχαριστούμε για τη συνέντευξη.
«Ο κατάδεσμος» είναι ο μονόλογος μιας γυναίκας από τη Θεσσαλονίκη. Υπήρξε κάποιο συγκεκριμένο πρόσωπο ή είναι αποκλειστικά μορφή του μύθου;
Η καταγγέλουσα γυναίκα στον «Κατάδεσμο» είναι πρόσωπο της φαντασίας μου, επιθυμητό και ιδεώδες ως προς την κοινωνική του στάση, όταν αποφασίζει, έστω και αργά, να κάνει την επανάστασή του, διεκδικητική, τσαμπουκαλού και ντερμπεντέρισσα και με γλώσσα που μοιάζει λίγο με άντρα παλαιάς κοπής, μάγκα. Αλλά, όπως και η Μαρίκα, πρωταγωνίστρια στο μυθιστόρημά μου «55», στηρίζεται εν μέρει και στην προσωπικότητα κάποιων, πολύ σπάνιων, τύπων γυναικών που έχω γνωρίσει.
Αν και είμαστε στο 21ο αιώνα, θεωρείται ότι ο αιχμηρός, εκρηκτικός, αθυρόστομος λόγος της Ζηνοβίας, θα γίνει αποδεκτός;
Ζούμε πια σε εποχές, που ενώ φαίνεται ή θεωρείται ότι πολλά έχουν ξεπεραστεί, εντούτοις, για διάφορους λόγους, πολλοί, και ιδίως η νεολαία, διακρίνονται από συντηρητική στάση σε πλήθος ζητημάτων. Η γραπτή έκφραση, ειδικά στη λογοτεχνία, αλλά και στον κινηματογράφο και το θέατρο, έχει υποστεί κατά το παρελθόν πολλά από ποικίλες λογοκρισίες και απ” την αυτολογοκρισία των δημιουργών. Ήθελα αυτή η «έξω γλώσσα» να αποτυπωθεί στη λογοτεχνία μου. Μην τα λέμε μόνο στα καφενεία συνωμοτικά μεταξύ μας. Και φυσικά θα βρεθούν κάποιοι να αηδιάσουν και να βρίσουν.
Πιστεύετε ότι είμαστε εγκλωβισμένοι στον κόσμο που περιγράφει;
Έχω σιχαθεί τους φοβικούς, τον καθωσπρεπισμό και την υποκρισία. Για μένα δεν είναι εγκλωβισμός, είναι οπορτουνισμός και συμβιβασμοί της ευκολίας. Αν καταγγέλλαμε χωρίς περιστροφές, με παρρησία και προσωπικό κόστος βέβαια, πολλά απ” αυτά που μας συμβαίνουν, και που μας κάνουν οι άλλοι, εξουσίες και συνάνθρωποι, οι τραγωδίες γύρω μας θα είχαν λιγοστέψει.
Παρατηρώ ότι στα τελευταία σας βιβλία κυριαρχούν τα πρόσωπα. Τώρα η Ζηνοβία, ο Βιζυηνός στο «Πρώτο Φιλί» και στο «Τι Πάθος Ατελείωτο» επώνυμοι, λιγότερο ή περισσότερο, άνθρωποι. Γράφετε γι” αυτά ή για τις συνθήκες που ζουν και δημιουργούν;
Διαλέγω και φτιάχνω πρόσωπα, με στόχο μέσα απ” τις ιστορίες τους να αναδείξω πτυχές χαρακτήρων, να διασώσω εποχές, να στιγματίσω κακώς κείμενα.
Θεωρείτε ότι μας αρέσει να διαβάζουμε και να γράφουμε ιστορίες γι” άλλους;
Είναι μια μορφή ανθρωπογνωσίας, ενώ έτσι μαθαίνεις καλύτερα και τον εαυτό σου.
Στο «Τι Πάθος Ατελείωτο» φοβηθήκατε ότι η «εκμετάλλευση» όλων αυτών των προσώπων μπορεί να γίνει καταχρηστική;
Αυτά τα πρόσωπα τα βλέπω σεβαστικά και με απέραντη αγάπη. Καταχρηστική εκμετάλλευσή τους γίνεται συνήθως απ” τους κακόβουλους και τους μοχθηρούς τύπους. Μας ενδιαφέρουν οι καλοί άνθρωποι. Τους άλλους τους κάνουμε στην πάντα.
Με αφορμή το «Πρώτο Φιλί» συμφωνείτε ότι ο έρωτας είναι το πεπρωμένο μας;
Γι” αυτούς που τον πιστεύουν, ναι, για τους ερωτικά μοιραίους ο έρωτας σφραγίζει τα πεπρωμένα τους.
Τί ρόλο παίζει η τύχη στη συγγραφή;
Στη συγγραφή παίζει κάποιο ρόλο και η τύχη, με την έννοια της εύνοιας των Μουσών κυρίως, μα πιο πολύ η αφοσίωση στην τέχνη σου, η εργατικότητα, το ταπεραμέντο και άλλα.
Τί χωρίζει και τι ενώνει τον ελληνικό και τον τουρκικό λαϊκό πολιτισμό;
Μας χωρίζουν η ιστορική, διαχρονική αντιπαλότητα και η «υποδούλωση του γένους μας» που έχουν δημιουργήσει ένα πεδίο όχι σωστής και γόνιμης αλληλογνωριμίας και στην περιοχή του πολιτισμού. Φυσικά η γλώσσα, η θρησκεία και αρκετά η νοοτροπία. Πολιτισμικές αλληλεπιδράσεις, δάνεια και αντιδάνεια και στενή συγγένεια της κοινής λαϊκής θυμοσοφίας είναι γνωστά και διακριτά.
Νομίζω ότι το πάθος είναι κοινή συνισταμένη στα βιβλία σας. Συμφωνείτε;
Τα βιβλία μου είναι λαϊκά τραγούδια, του πάθους. Έτσι ήταν κι ζωή μου μέχρι τώρα. Πάνε μαζί.
Τί είναι αυτό που διαμορφώνει το ύφος του λόγου σας; Τα πρόσωπα; Η συναισθηματική σας κατάσταση; Η λογική;
Θα απαντήσω με τα λόγια ενός άλλο συγγραφέα, του Μισέλ Φάις, που είχε γράψει κάποτε για την περίπτωσή μου, – και «με έπιασε»- ότι «ο Θ. Κ. σκέφτεται με την ψυχή και αισθάνεται με το πνεύμα».
Το «Τι Πάθος Ατελείωτο» πιάνει πολλά θέματα που μας απασχολούν σήμερα. Προσφυγικό, στάση της Αριστεράς, Σκουριές. Ο καλλιτέχνης πρέπει να παίρνει θέση για τα πράγματα;
Ο δημιουργός οφείλει να παίρνει θέση για τα πράγματα, με το θάρρος του λόγου, να έχει στάση προσωπική, για όλα τα ζητήματα του καιρού του και κάποιες φορές να ρισκάρει. Αυτοί οι καλλιτέχνες μου αρέσουν, οι τολμηροί και ρηξικέλευθοι, οι ανθρωποκεντρικοί και βαθιά πολιτικοποιημένοι. Και να βρίσκει τον τρόπο να περνούν τα καυτά σημεία του καιρού του και στο έργο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου