Του Γιώργου Τσιάκαλου
Μου τηλεφωνούν φίλοι και φίλες και με ρωτούν για τους «ύποπτους» και, τώρα πια, «επικίνδυνους» αλληλέγγυους στην Ειδομένη, ενάντια στους οποίους κήρυξαν πόλεμο οι αρχές μας και, κυρίως, διάφοροι τηλεοπτικοί και ραδιοφωνικοί σταθμοί.
Κουράστηκα. Δεν θέλω πια ν’ απαντώ. Αναρτώ απλώς τη δική τους ανακοίνωση (λυπάμαι, είναι μόνο στα Αγγλικά, δεν έχω καιρό να την μεταφράσω). Ούτε οι δαιμόνιοι δημοσιογράφοι ούτε η κυβέρνηση φαίνεται να την ανακάλυψαν (ή τα αγγλικά τους δεν επαρκούσαν για να την αναγνωρίσουν και να τη διαβάσουν). Όχι, δεν την βρήκα σε καμιά γιάφκα, δημόσια είναι.
Για τους μύθους που οι αρχές αφήνουν να δημιουργούνται και να διαδίδονται, και ορισμένοι δημοσιογράφοι παρουσιάζουν σαν να ήταν αλήθεια, δεν θα πω τίποτε. Όταν την 1η Φεβρουαρίου η αστυνομία έκανε άνω-κάτω το σπίτι όπου μένουν τα μέλη της οργάνωσης ADM (Aid Delivery Mission) χωρίς να βρει απολύτως τίποτε επιλήψιμο (το άρθρο μου στην Εφημερίδα των Συντακτών με τίτλο «Όταν το πρωί χτυπούν την πόρτα σου…» το είχα αναρτήσει και στο fb) ένας αστυνομικός υπέδειξε ως «ύποπτο» ένα μαχαίρι που χρησιμοποιείται στην κουζίνα. Ευτυχώς η εισαγγελέας, που συνόδευε τους αστυνομικούς, μας γλύτωσε τότε από το ρεζίλεμα. Φαίνεται, όμως, ότι αυτό το μαχαίρι το κυνηγά η τύχη του: χθες κατασχέθηκε, λένε, από την αστυνομία, και από κάποιους δημοσιογράφους αναβαθμίστηκε σε ματσέτα.
Θα ανεβάσω κάποιες φωτογραφίες από τη δραστηριότητα των «ύποπτων αλληλέγγυων» (πλεονασμός για κάποιους, αφού ο «αλληλέγγυος» αρχίζει πια να θεωρείται εξ ορισμού ύποπτος). Λίγες απ’ αυτές είναι δικές μου, οι περισσότερες είναι από το διαδίκτυο. Γνωστά τα πρόσωπά τους και συμπαθή τόσο στο διεθνές κοινό όσο και στους πολίτες του χωριού (κοντά στην Ειδομένη) όπου διαμένουν.
Την Κυριακή θα έχω ένα άρθρο στη ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ με θέμα σχετικό, και επίσης μια συνέντευξη στην ΕΠΟΧΗ. Εδώ αρκεί η δική τους ανακοίνωση. Όμως μια μικρή ιστορία, για την οποία χρόνια ολόκληρα γελούσαμε στην οικογένειά μας, θα τη διηγηθώ.
Την εποχή του εμφυλίου, κοντά σε όλα τα μέλη της οικογένειάς μας, συλλάβανε και τη γιαγιά μου, τη μητέρα της μητέρας μου. Δεν ήταν πουθενά οργανωμένη, αλλά τ’ αγόρια της ήταν στο βουνό και η κόρη της –η μητέρα μου- ήταν στη φυλακή (μ’ εμένα μαζί της). Μαζί με άλλους/ες ην κατέβασαν από τις Φέρες (Έβρου) στην Αλεξανδρούπολη, με προσωπική συνοδεία δύο χωροφύλακες (ή στρατιώτες, δεν θυμάμαι πια). Στο δρόμο, σε κάποιο σταθμό, ο ένας από τους συνοδούς αγόρασε αυγά και, καθώς δεν υπήρχαν σακούλες, ζήτησε από τη γιαγιά μου να τα κρατήσει στην ποδιά της (που εκείνη ποτέ δεν έβγαζε). Καλόκαρδη, όπως ήταν, δέχτηκε. Όταν όμως αποβιβάστηκαν από το τρένο στην Αλεξανδρούπολη και στο σταθμό βρέθηκαν μπροστά σε δημοσιογράφους και φωτογράφους, ο χωροφύλακας την έδειξε με υπερηφάνεια και είπε: «Πιάσαμε μια αντάρτισσα με τις νάρκες στην ποδιά». Το γεγονός ότι εκείνη απάντησε με οργή «να σου τα δώσω στο κεφάλι, να δεις εσύ τις νάρκες», δεν ενδιέφερε εκείνη την εποχή κανέναν δημοσιογράφο. Τρεις μήνες έμεινε στη φυλακή.
Κι εμείς αργότερα, συνηθισμένοι σε τέτοιες τεχνικές της τότε εξουσίας, γελούσαμε για τον ίδιο πάντα οργισμένο τρόπο, με τον οποίον η γιαγιά μου επέμενε κάθε τόσο να διηγιέται το περιστατικό. Όμως, για τις μεθόδους των άλλων (των χωροφυλάκων, των δημοσιογράφων και των εντολέων τους) δεν χάναμε λέξη –μόνο περιφρόνηση αισθανόμασταν. Το ίδιο συνέχισα να αισθάνομαι και αργότερα για τέτοιες μεθόδους -μέχρι σήμερα.
(Διαβάστε για την ADM και τους αλληλέγγυους στην Ειδομένη και τα παρακάτω: Ευγενίας Χορού http://alternactive.gr/
*Σημειώνεται ότι το κείμενο δημοσιεύτηκε στον προσωπικό λογαριασμό του Γιώργου Τσιάκαλου στο facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου