Παυλος Παυλιδης: Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε τους κατοίκους στις Σκουριές και τους εγκατέλειψε

 

 

Δεν πιστεύω ότι στην κυβέρνηση της χώρας μου βρίσκεται η Αριστερά

 

Ο Παύλος Παυλίδης είναι Έλληνας μουσικός, στιχουργός και τραγουδοποιός. Γεννήθηκε στις 13 Οκτωβρίου του 1964 στη Βρέμη, μεγάλωσε στη Βέροια και ζει στη Θεσσαλονίκη

«Οι καλλιτέχνες που μιλάνε και παίρνουν θέση δεν βρίσκονται σε πρώτο πλάνο, γι” αυτό υπάρχει η άποψη ότι σιωπούν». Ακόμη κι αν μιλάμε για καλλιτέχνες με την πορεία του Παύλου Παυλίδη, η γνώμη τους πάνω στα τεκταινόμενα, δεν φτάνει εύκολα στο ευρύ κοινό.  «Δεν σημαίνει όμως ότι δεν υπάρχει κιόλας. Έχει καταντήσει βαρετή αυτή η κουβέντα. Οι μειοψηφίες που έκαναν πράγματα, ποτέ δεν φαίνονταν», μας λέει.

 

Τον συναντήσαμε στο στούντιό του στη Νέα Σμύρνη. Ήμασταν η τελευταία συνέντευξη της ημέρας για κείνον, αλλά δεν αισθανθήκαμε σε καμία στιγμή της συζήτησης ότι έβγαινε μια υποχρέωση.
Η κουβέντα ξεκίνησε με την πρώτη του δουλειά, που δεν είχε καμία σχέση με τη μουσική και έφτασε μέχρι τις Σκουριές. Τον πληγωμένο τόπο από τις εργασίες της καναδικής εταιρείας Eldorado Gold που θέλει να ξεκινήσει την εξόρυξη χρυσού στην περιοχή. Τις πληγές αυτές δεν τις γιάτρεψε η κυβέρνηση της Αριστεράς, παρά τις υποσχέσεις της, γεγονός που προκαλεί βαθιά θλίψη στον Παύλο, ο οποίος βρίσκεται από μικρός στην Αριστερά. Η πρώτη ζωντανή του εμφάνιση επί σκηνής έγινε σε Φεστιβάλ του Ρήγα Φεραίου, της Νεολαίας του ΚΚΕ Εσωτερικού…

Συνέντευξη στον Κώστα Παπαντωνίου [3pointmagazine.gr]

Ο Παύλος δεν μασάει τα λόγια του. Μπορεί να συμφωνήσει με κάτι που λες τη μία στιγμή και να διαφωνήσει την επόμενη, με τον ίδιο εμφατικό τρόπο, δείγμα της αφοπλιστικής ειλικρίνειας με την οποία σε αντιμετωπίζει.Βρίσκει την ουσία στα  μικρά «ασήμαντα» καθημερινά πράγματα, όπως αυτά υφαίνονται από τις λέξεις στους στίχους των τραγουδιών του, δίνοντας ξεχωριστή αξία σε εικόνες που προσπερνάμε.
Είναι η προσωπικότητα και η πορεία του εκείνες που σε κάνουν να θέλεις να μιλήσεις μαζί του και όχι τόσο ένας νέος δίσκος. Ελπίζουμε να ανταμώσουμε σύντομα ξανά. Άλλωστε το πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει ότι οι δίσκοι που κάνει με τους B-Movies κυκλοφορούν ανά τακτά χρονικά διαστήματα, άρα και οι αφορμές που δίνονται για συνέντευξη είναι συχνές.

Ποια ήταν τα όνειρα σου όταν μετέφερες καλοριφέρ, που ήταν η πρώτη σου δουλειά και ποια τα όνειρα σου σήμερα;

Τα όνειρα μου ήταν τότε να σταματήσω να κουβαλάω καλοριφέρ και τα όνειρά μου σήμερα, είναι να μην χρειαστεί να ξανακουβαλήσω ποτέ!

Μέσα από τα τραγούδια σου διηγείσαι ιστορίες. Ποια ιστορία προτιμάς να μοιράζεσαι περισσότερο;

Δεν έχω κάποιο αγαπημένο τραγούδι..  Από τη στιγμή που γράφεις ένα τραγούδι, σίγουρα θέλεις να το μοιραστείς. Όλα, θέλω να τα μοιράζομαι.

 

Δεν υπάρχει κάποιο που να σου βγάζει μια πιο έντονη αίσθηση, ακόμη και από τα παλιότερα με τα Ξύλινα Σπαθιά; Όλα είναι παιδιά σου, αλλά σε κάποιο ίσως να υπάρχει παραπάνω αδυναμία..

Στ’ αλήθεια δεν έχω διαλέξει. Αν και ίσως θα έπρεπε να το κάνω. Καμιά φορά σκέφτομαι, ότι θα είχε πλάκα να κάνω ένα “Best of”, έστω για να τ’ ακούσω εγώ. Δεν έχω όμως προλάβει. Μου το ζήτησε ένας κύριος τώρα τελευταία, που έχει ιχθυοπωλείο εδώ στη γειτονιά και σκέφτηκα ότι έχω αρκετά τραγούδια για τη θάλασσα που θα τον ενδιέφεραν..

 

Το δικό σου Best of, έτσι όπως το σκέφτεσαι, θα βασιζόταν στους στίχους ή στην μουσική;

Αυτή είναι μια ενδιαφέρουσα ερώτηση..  Νομίζω στους στίχους.

 

Σου έρχεται τώρα κάποιο τραγούδι πρώτο στο μυαλό;

Μου αρέσει πάρα πολύ «Το νερό που κυλάει». Το σκεφτόμουν αυτές τις μέρες  και συνδέεται επίσης με μια πάρα πολύ αγαπημένη μου ιστορία. Αγαπημένο πολύ τραγούδι είναι και τα «Δέντρα».  Υπάρχουν τραγούδια, που είναι αγαπημένα γι’ αυτούς που τα γράφουν, γιατί συνδέονται με αγαπημένες αναμνήσεις. Δεν έχει δηλαδή, να κάνει τόσο με το περιεχόμενό τους.

 

 

Έχεις πολλά τραγούδια που μιλούν για τον έρωτα. Όταν τα ‘γραφες είχε στο μυαλό σου κάποια συγκεκριμένη κοπέλα ή συγκεκριμένο συναίσθημα;

Κάποιοι άνθρωποι γίνονται η αφορμή για να ξεκινήσεις κάτι. Στην πορεία μπερδεύεται αυτό που αισθάνθηκες με αυτό που θέλεις να πεις. Το ίδιο το τραγούδι σε οδηγάει να καταλάβεις κάτι παραπάνω από τα γεγονότα..

 

Ένα από τα πρόσωπα αυτά ήταν και η Κατερίνα Γώγου;

Έγινε η αφορμή για να αποκτήσει τίτλο το Last Call to Paris.

 

 

Πώς εξηγείς ότι οι προσωπικές σου αναμνήσεις γίνονται κτήμα των πολλών;

Είναι λογικό. Τα τραγούδια το πετυχαίνουν αυτόματα αυτό, όπως όλα τα έργα τέχνης. Νομίζω πως είναι ο προορισμός τους, από τη στιγμή που τα μοιράζεσαι να γίνονται κτήματα των πολλών. Το ενδιαφέρον κομμάτι, είναι πως τα ζει και αντιλαμβάνεται ο καθένας. Τι σημαίνουν για τον καθένα και το μαγικό είναι ότι σημαίνουν πάρα πολλά πράγματα, τόσα όσοι είναι και οι άνθρωποι που τα ακούν..

 

Όσοι τελικά δεν κατάφεραν να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, όσοι συνεχίζουν να ζουν την καθημερινότητα του καλοριφέρ, πού πιστεύεις ότι μπορούν να δουν την ομορφιά;

Κάποιες ερωτήσεις είναι αρκετά φιλοσοφικές και ακούγονται λίγο βαρύγδουπες. Αποφεύγω τις βαρύγδουπες απαντήσεις, οπότε, νομίζω ότι αυτοί που συνεχίζουν να ζουν έτσι, αυτοί ξέρουν που θα τη βρουν. Ο καθένας από μόνος του ξέρει που θα βρει την ομορφιά. Δεν αισθάνομαι ικανός να συμβουλέψω τον κάθε άνθρωπο για να ανακαλύψει την ομορφιά.

Εντάξει, όλα τα τραγούδια από μόνα τους,  περιγράφουν τον μηχανισμό που τα γεννάει. Κάθε τραγούδι από τον τρόπο που είναι γραμμένο είναι σαν να δίνει και ένα στίγμα για το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας που το γράφει, τι είναι η ομορφιά και που μπορεί να τη βρει. Ο τρόπος που γράφεται, το ύφος του, περιγράφει και την στάση του δημιουργού απέναντι στη ζωή και πώς βλέπει γενικώς τα πράγματα.

 

Περιγράφεις εικόνες που στέκονται στην λεπτομέρεια. Θυμάμαι ένα στίχο «τα λουλούδια που μου ‘στειλες στο κινέζικο άσπρο βάζο». Τι βρίσκεις στις μικρές λεπτομέρειες, τι σου αρέσει;

Χαίρομαι πολύ που το λες αυτό. Είναι από τα πράγματα που αγαπώ να κάνω και ίσως πάνω – κάτω απαντά και στην προηγούμενη ερώτηση, πού μπορούμε να βρούμε την ομορφιά. Όταν σκέφτομαι τις λεπτομέρειες και τα ασήμαντα πράγματα, που είναι σε μεγάλα εισαγωγικά ασήμαντα, μου έρχεται στο μυαλό ένας στίχος του Ελύτη, που λέει «από το ελάχιστο καμιά φορά φτάνει κανείς γρηγορότερα στο μέγιστο». Οπότε και αισθητικά με συγκινεί αυτός ο τρόπος..

Και πάντα τα τραγούδια που αγαπώ έχουν κάτι από αυτό. Μεγάλος δάσκαλος είναι ο Lou Reed. Σε πάρα πολλά τραγούδια του μοιάζει να μην λέει τίποτα σημαντικό, στο τέλος όμως καταλαβαίνεις ότι μπορεί να εστιάσει σε αυτό που βρίσκεται δίπλα, στο διπλανό διαμέρισμα. Να αναδεικνύει σε γεγονός μια απόλυτα καθημερινή σκηνή.

 

 

Ανακάλυψες τελευταία κάτι μεγάλο να κρύβεται μέσα σε κάτι πολύ μικρό, όπως μια πυρκαγιά σε ένα σπιρτόκουτο;

Και μόνο να πας να φυτέψεις ένα σπόρο, καταλαβαίνεις ότι είναι περίπου ίδιος μηχανισμός με αυτό που μας περιγράφουν big bang. Όλα βρίσκονται σε ένα απειροελάχιστο σημείο, αλλά όλα… Και μάλλον συμπληρώνει πάλι την απάντηση στη προηγούμενη ερώτηση. Από το ελάχιστο στο μέγιστο. Ρίχνεις ένα σπόρο και γίνεται ένα δέντρο, αρκεί να το βοηθήσεις να του το επιτρέψεις.

 

Γιατί πιστεύεις ότι δεν επιτρέπουμε να πάρει το χώρο του το δέντρο;

Δεν το πιστεύω αυτό. Πάντα το δέντρο βρίσκει το χώρο του. Δεν μπορεί αυτό να σταματάει. Ακόμη και μια απλή σκέψη μπορεί κάποια στιγμή να γίνει πράξη και να εμπνεύσει πολλούς άλλους ανθρώπους και αυτό είναι ακριβώς η ίδια διαδικασία.

 

Μουσικά ο δίσκος τι διαφορετικό έρχεται να προτείνει;

Στ’ αλήθεια μου αρέσει πάρα πολύ που θα καταλήξει η κουβέντα μας στον δίσκο, ενώ συνήθως στις συνεντεύξεις η κυκλοφορία ενός καινούριου δίσκου χρησιμοποιείται ως αφετηρία.

Όσον αφορά τον δίσκο είναι η συνέχεια των πραγμάτων που κάνω. Κάνω χρόνια δίσκους, αυτός είναι άλλος ένας και πάνω – κάτω βρίσκεται στο ίδιο πνεύμα. Δεν υπάρχει κάποια νεωτερικότητα. Αυτό που αλλάζει συνέχεια είναι το δέσιμο της μπάντας. Υπάρχει περισσότερη εμπειρία και ίσως το ζω κι εγώ διαφορετικά. Όλα γίνονται πιο αβίαστα και κάπως πιο συνεργατικά. H ομάδα έχει πάρει το χρόνο της και μπορεί και αποδίδει. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που έχουμε μέσα σε ένα χρόνο δύο κυκλοφορίες…

 

Βρήκα αυτό τον δίσκο, μεγαλύτερη ενέργεια. Έχει περισσότερη διάθεση. Αντικατοπτρίζει τη δική σου ανάλογα με την περίοδο;

Έχει περισσότερη ένταση και συνήθως το στοιχείο αυτό ταυτίζεται με μεγαλύτερη διάθεση για ζωή. Είναι όμως τραγούδια από την ίδια περίοδο, οπότε είναι η ίδια η φύση αυτών των τραγουδιών τα οποία από κατασκευής είναι πιο γρήγορα και έντονα, πιο αλέγκρο και ματζόρε. Συνεπώς μεταδίδουν ανάλογα συναισθήματα.

Στην ουσία έγιναν την ίδια περίοδο, ηχογραφήθηκαν την ίδια περίοδο τα περισσότερα και είναι σαν να έχουμε τη δεύτερη πλευρά ενός διπλού δίσκου, όπου έχω διαλέξει στον πρώτο κύκλο τα πιο ήσυχα και εσωτερικά.  Και στον δεύτερο κύκλο τα πιο έντονα και εξωστρεφή. Ήταν κάτι που έγινε πολύ συνειδητά και τήρησα και τις δύο ατμόσφαιρες με κάποια συνέπεια. Τα περισσότερα τραγούδια είναι πολύ πρόσφατα, το πολύ τριών χρόνων. Παλιότερα είχα τραγούδια, από δεκαετίες πίσω, όπως το «Δεν είμαι από ‘δω», ένα τραγούδι που περίμενε να βγει κοντά 20 χρόνια. Είχε γραφτεί το ’89 στην Ισπανία και κυκλοφόρησε το 2006.

 

Ποια είναι η ιστορία του «Δεν είμαι από ‘δω»;

Είναι ένα τραγούδι που γράφτηκε σε μια βόλτα με έναν καταπληκτικό φίλο το ’89 στην Ισπανία, όπου είχαμε μαζί μας ένα παιδικό αρμόνιο και μια κιθαρούλα. Μετά ηχογραφήθηκε σε ένα home studio στο Παρίσι και το είχα κρατημένο τόσα χρόνια. Προσπάθησα επί πολλά χρόνια με τα Ξύλινα Σπαθιά να το βγάλω και πάντοτε κάπου κολλούσε. Είχε μια πολυρυθμική λάτιν αίσθηση και με τα Σπαθιά δεν βρίσκαμε έναν τρόπο να το εντάξουμε στο ύφος μας.

Όταν έκανα το «Άλλη μια μέρα» και είχε τελειώσει όλη η παραγωγή, είπα στον Σωτήρη που ήταν ηχολήπτης και παραγωγός στον δίσκο, ότι έχω κι ένα κομμάτι που «πηγαίνει έτσι» και τελικά «δεν θα καταφέρω ποτέ να το βάλω σε δίσκο». Με ρώτησε «πώς πάει;» Το έπαιξα λίγο στην κιθάρα και μου μετά είπε ότι «πρέπει να βγει οπωσδήποτε αυτό το κομμάτι, δεν υπάρχει περίπτωση». Με το που βρήκα ένα ρυθμικό pattern που εξυπηρετούσε, τελικά έγινε. Και τελικά έγινε και το πιο αγαπητό κομμάτι του δίσκου. Ακόμη και τώρα στις συναυλίες αισθάνομαι ότι καλά έκανα και το έβαλα. 

 

Σου λείπει καθόλου ο τρόπος που αντιμετώπιζε παλιά ο κόσμος την αγορά, αλλά και την ακρόαση των βινυλίων;

Σίγουρα είμαι από τους μουσικούς που έχει ζήσει όλες τις περιόδους και όλα τα μέσα με τα οποία έχει αναπαραχθεί η μουσική τα τελευταία 30 χρόνια. Εγώ έμαθα να ακούω μουσική από κασέτες. Από τη στιγμή που άρχισα να κάνω δίσκους το βινύλιο ήταν σε ακμή, έζησα και την παρακμή του. Θυμάμαι πολύ καλά ότι το τελευταίο βινύλιο που έβγαλε η ελληνική Virgin ήταν το «Μια ματιά σαν βροχή». Μου είχε πει ο Γιάννης Πετρίδης, που ήταν τότε διευθυντής «Αυτός ο δίσκος σας είναι και το τέλος του βινύλιου για την εταιρεία μας στην Ελλάδα». Τώρα έχουμε φτάσει στην περίοδο που το cd τείνει να καταργηθεί.  Νομίζω στα καινούρια κομπιούτερ δεν υπάρχει πια καν θέση για να μπαίνει το cd.

Από την άλλη ζούμε το πρωτοφανές  ότι το βινύλιο επανέρχεται ως είδος αναπαραγωγής της μουσικής και ζούμε αυτό το φοβερό γεγονός ότι οι συλλέκτες των βινυλίων είναι περισσότεροι από τους αγοραστές των cd, το οποίο είναι κάτι που μου αρέσει.

 

Είναι πιο απαιτητική η διαδικασία πάντως να ακούσεις μουσική από βινύλιο. Του δίνεις χρόνο..

Ισχύει, από την άλλη όμως, το να εκθειάσουμε το μέσο είναι υπερβολικό. Σίγουρα βοηθάει να συγκεντρωθείς σε αυτό που έχεις μπροστά σου. Αλλά θα ήταν πάρα πολύ άδικο να πούμε ότι μόνο οι ακροατές των βινυλίων μπορούν να εστιάσουν. Υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που ξέρουν να ξεδιαλέγουν τις μουσικές και έχουν το κριτήριο να παρακάμπτουν την πληροφορία όταν δεν τους είναι κρίσιμη.

 

Υπάρχει μια αίσθηση ότι οι καλλιτέχνες δεν μιλάνε πολύ και δεν παίρνουν θέση πάνω στα κοινωνικά και πολιτικά τεκταινόμενα. Θεωρείς ότι συμβαίνει κι αν ναι γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει;

Πιστεύω πως οι περισσότεροι καλλιτέχνες που εγώ γνωρίζω και μιλάνε και παίρνουν θέση. Αισθάνομαι την ανάγκη να πω ότι πριν λίγες μέρες μιλούσα με τον τραγουδιστή των Last Drive (Αλέξης Καλοφωλιάς) που με προσκάλεσε να συμμετάσχω σε μια εκδήλωση για τους πρόσφυγες που θα γίνει κοντά στο Θησείο. Μου είπε ο Αλέξης ότι ήδη έχουν μοιράσει sleeping bag και αντίσκηνα στους πρόσφυγες σε διάφορα σημεία. Εγώ δεν θα μπορέσω να συμμετέχω στο Φεστιβάλ, διότι την προηγούμενη μέρα παίζουμε στο Λονδίνο, οπότε είναι πρακτικά αδύνατο να καταφέρουμε να είμαστε εκεί. Δεν ξέρουμε καν ποια θα είναι η ώρα της επιστροφής!

Του είπα πόσο κουραστικό είναι να λέγεται ότι οι καλλιτέχνες δεν παίρνουν θέση και προφανώς αυτό συμβαίνει επειδή οι καλλιτέχνες που παίρνουν θέση δεν είναι πρώτο πλάνο στα media. Οι άνθρωποι που συμμετέχουν φαίνονται λιγότερο. Όχι τώρα, εδώ και δεκαετίες.. Και συνήθως είναι άνθρωποι που δεν τους ενδιαφέρει να φανεί πόσο βοηθάνε τους συνανθρώπους τους. Αυτά ακριβώς όπως και πολλά άλλα είπα σε συνέντευξη στην Αυγή, τα οποία ελογοκρίθησαν πάραυτα.

 

 

Περίμενες από την κυβέρνηση της Αριστεράς περισσότερα;

Η απάντηση είναι αυτή ακριβώς που λογοκρίθηκε από την Αυγή. Όχι δεν πιστεύω ότι στην κυβέρνηση της χώρας μου βρίσκεται η Αριστερά.  Στην Ιερισσό όπου οι κάτοικοι -πολλοί από τους οποίους είναι υπόδικοι- δεν διακινδυνεύουν το κοινωνικό τους προφίλ, αλλά την προσωπική τους ελευθερία, λένε τελευταία ένα σύνθημα χαμογελώντας πικρά «το ΠΑΣΟΚ είναι εδώ ενωμένο δυνατό». Βαθιά θλίψη αισθάνομαι για όλο αυτό. Ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποίησε μια κοινότητα που αντιστάθηκε με γενναιότητα και τώρα την εγκαταλείπει απολύτως.

 

Συνεπώς είχες προσδοκίες..

Φυσικά και είχα! Είναι πολύ ξεκάθαρη η απογοήτευση όλων των ανθρώπων που ήξεραν και δεν είχαν αυταπάτες, ότι η νέα κυβέρνηση θα γκρέμιζε το τέρας της ευρωπαϊκής οικονομικής πολιτικής, αλλά πίστευαν ότι τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας τα πράγματα θα άλλαζαν.  Στα πράγματα όμως που κανείς δεν τους υποχρεώνει να κινηθούν με αυτό τον τρόπο, εκινήθησαν με αυτό τον τρόπο.

 

Είχες αναφέρει σε παλιότερη συνέντευξή σου ότι είναι «στ” αλήθεια επώδυνο και εξοργιστικό είναι να βλέπεις παιδιά που θέλουν να έρθουν στη συναυλία και υπολογίζουν τα δύο ευρώ…» Έχεις σκεφτεί να κάνεις κάποια free συναυλία γι” αυτούς που δεν έχουν τα λεφτά να πάρουν εισιτήριο;

Νομίζω ότι έχουμε αρκετές συμμετοχές σε συναυλίες χωρίς εισιτήριο.

 

Θα βγαίνατε πιο «χύμα» στο δημόσιο χώρο; Χωρίς να υπάρχει ας πούμε stage.

Νομίζω πως το stage έχει πρακτική σημασία. Είδα μια καταπληκτική συναυλία στο Ρομάντσο, του Νίκου Ειρηνάκη με τους Und Die Haken, όπου έπαιξαν φοβερά και ήταν ένα από τα σπουδαιότερα live που βρέθηκα τώρα τελευταία. Η ιδέα τους ήταν να κατέβουν από το πάλκο και να είναι σχεδόν μέσα στον κόσμο. Εγώ, λόγω του ύψους μου, είμαι από τους ανθρώπους που δεν το χάρηκαν καθόλου. Θα προτιμούσα να ήταν στο πάλκο για να βλέπω έστω τα πρόσωπά τους. Αν ήμουν πιο ψηλός θα συμφωνούσα ότι θα πρέπει να κατεβαίνουν οι μουσικοί από το πάλκο!

 

Παίζεις σε μικρούς χώρους;

Παίζω σε πολύ μικρούς χώρους με τον Ορέστη Μπενέκα, τους οποίους επιλέγουμε ακριβώς επειδή χωράνε 100 άτομα και δημιουργείται ένα συγκεκριμένο κλίμα. Είμαστε σχεδόν όλοι μια παρέα. Δεν πιστεύω ότι οι μουσικοί πρέπει να παίζουν σε τεράστιες σκηνές με πολλά φώτα. Δεν νομίζω ότι αυτή είναι η ουσία της μουσικής..

 

Πόσο διαφέρει η διαδικασία να παίζεις σε μικρότερους χώρους, χωρίς να είναι όλη η μπάντα;

Αυτό είναι κάτι μαγικό που το ζω με τον Ορέστη τα τελευταία δύο χρόνια. Τον χειμώνα το κάναμε αρκετά. Πήγαμε στα Γιάννενα, στα Χανιά, στην Ξάνθη οι δυο μας. Είναι ένας άλλος τρόπος να ανακαλύπτεις  κι εσύ ο ίδιος την πηγή των τραγουδιών. Έτσι κι αλλιώς όταν γράφεται ένα τραγούδι αρχίζει από μια πολύ απλή ιδέα σε μια κιθάρα και σε ένα πιάνο. Είναι πολύ σημαντικό. Πολύ βολικό, γιατί από τη μια σε ξεβολεύει γιατί χάνεις όλη τη συνοδεία, την ατμόσφαιρα και το παλμό που δημιουργεί ένα συγκρότημα. Από την άλλη όμως, επειδή στη δική μου περίπτωση το στιχουργικό κομμάτι είναι πολύ σημαντικό, όταν έχεις ένα μικρό σχήμα, ένα ντουέτο για την ακρίβεια, ο στίχος βγαίνει σε πρώτο πλάνο που είναι κάτι που χρειάζομαι. Αλλάζει ο δικός μου ρόλος. Το performance είναι ανύπαρκτο και όλα επικεντρώνονται στα κείμενα και την αφήγηση.

 

Σου έχει μείνει κάποια εικόνα χαραγμένη από συναυλία; Από την πρώτη σειρά όσων έρχονται να σε ακούσουν; 

Είναι κάτι που δεν σταματάει ποτέ. Ειδικά για συγκροτήματα σαν εμάς που δεν έχουν κάποιο show να παρουσιάσουν, αλλά το ίδιο το event είναι το show, οι άνθρωποι που παρευρίσκονται σε μια συναυλία την καθορίζουν. Είναι το κοινό που πολλές φορές απογειώνει ένα live και η μαγεία μιας βραδιάς έχει να κάνει πάρα πολύ με τον τρόπο που συμμετέχει ο κόσμος. Εξακολουθεί να είναι κάθε φορά ένα άγνωστο τοπίο το οποίο ανακαλύπτεις. Ένα βλέμμα μπορεί να είναι τόσο σημαντικό, ώστε να πάρει φωτιά όλη η συναυλία. Και ποτέ δεν ξέρεις ποιο ήταν ακριβώς το βλέμμα που πυροδότησε τη συναυλία. Είναι σαν κάποιος με το βλέμμα του να σηκώνει κατεβασμένες ασφάλειες που αλλιώς δεν θα λειτουργούσαν. Και τότε απελευθερώνεται μια ενέργεια που εμείς κάθε φορά πάμε να ανακαλύψουμε όχι ποια θα είναι, αλλά αν θα είναι εκεί.

 

Σε λίγες μέρες παίζετε στο Gagarin. Ανυπομονείς να ακουστεί live κάποιο τραγούδι περισσότερο;

Ήδη έχουμε κάνει μια πρώτη παρουσίαση στη Θεσσαλονίκη και εκεί ζήσαμε το πρώτο αίσθημα. Το να κάνεις ένα δίσκο στο στούντιο είναι μια πολύ σπουδαία διαδικασία, επειδή όμως έτσι κι αλλιώς θα καταλήξει στους συναυλιακούς χώρους, είναι πάρα πολύ σημαντικό πώς θα το ζήσεις. Στη Θεσσαλονίκη παίξαμε τα 12 κομμάτια του δίσκου, ακριβώς με τη σειρά που είναι στο δίσκο και λειτούργησε, οπότε αυτό θα κάνουμε τώρα και στο Gagarin και νομίζω βοηθάει πάρα πολύ το υλικό. Είχαμε λίγο τον φόβο ότι για μια συναυλία με 1000 ανθρώπους που έχει τους δικούς της κανόνες, το πρόγραμμα πρέπει να έχει μια αντίστοιχη λειτουργικότητα. Η παρουσίαση έμοιαζε όμως να λειτουργεί ιδανικά μέσα στο πρόγραμμα. Συνεπώς και τώρα, θα παρουσιάσουμε δηλαδή όλο το δίσκο και μετά θα παίξουμε άλλες τρεις ώρες!

**Οι φωτογραφίες είναι από την ομάδα NAIL

kourdistoportocali.com