Η αναθεώρηση της στρατηγικής για τη Γενοκτονία

Του Παντελή  Σαββίδη

 

Το ζήτημα της Γενοκτονίας του ελληνισμού της Ανατολής πρέπει να αποτελέσει πρόταγμα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής σε συνεργασία με τις κρατικές υποστάσεις των άλλων χριστιανικών λαών που υπέστησαν τα ίδια δεινά. Κυρίως τους Αρμένιους, διότι οι Ασσύριοι δεν έχουν κράτος. Αλλά, βεβαίως, και με τη δική τους συμπερίληψη.

Αυτό προϋποθέτει αναθεώρηση της στρατηγικής για την προώθηση της Γενοκτονίας και ανάληψη της ευθύνης διαμόρφωσης των τακτικών κινήσεων από θεσμούς που διακρίνονται για τη σοβαρότητά τους και έχουν μια πολιτειακή διάσταση.

Οι Πόντιοι, κυρίως, αλλά και οι άλλες οντότητες (Μικρασιάτες, Θράκες, Κωνσταντινουπολίτες κτλ.) επέβαλαν το ζήτημα της Γενοκτονίας στην αδρανούσα ελληνική πολιτεία. Και το προώθησαν όσο πιο πολύ μπορούσαν. Από εδώ και πέρα, το θέμα ξεπερνά τις δυνατότητές τους. Πρέπει να μπει στην ατζέντα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής με προσοχή και αναλυτική επιμέλεια. Να εξεταστούν οι διαστάσεις του, να εκτιμηθούν οι δυσκολίες και να αποτιμηθεί η δυνατότητα προώθησής του για πολλούς λόγους:

• Ο πρώτος είναι ότι οι κοινωνίες σέβονται την ιστορία τους και αποδίδουν τιμή στους προγόνους τους, ιδιαιτέρως αν υπέστησαν τα μαρτύρια των ελληνικών πληθυσμών της Ανατολής. Διαφορετικά δεν διασφαλίζεται η συνέχεια.
• Ο δεύτερος είναι η διατήρηση εν εγρηγόρσει ελληνικών πληθυσμιακών ομάδων σε μια δύσκολη στιγμή που η τάση είναι η υποχώρηση και η παραίτηση.
• Ο τρίτος είναι η διεθνής έγκληση της Τουρκίας ως ενός κράτους που διέπραξε Γενοκτονία, και η πίεση να εγκαταλείψει ανάλογες μεθόδους τις οποίες χρησιμοποιεί και σήμερα. Αυτό θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα στο σύνολο των λαών της περιοχής, και ενδεχομένως να διαμορφώσει αξιόλογες συνεργασίες.

 

Οι δυνατότητες που είχε ο καλούμενος «οργανωμένος ποντιακός χώρος» εξαντλήθηκαν εδώ και χρόνια. Θα μπορούσε να περιοριστεί στην αναπαραγωγή της παράδοσης, όπου τα πηγαίνει περίφημα.

Στο μεγάλο ζήτημα, όμως, της προώθησης της Γενοκτονίας, παράγει παθογένειες. Ούτε τη συλλογική γνώση διαθέτει για τη διαχείριση ενός τέτοιου ζητήματος, ούτε και τη δυνατότητα διεθνούς αναφοράς. Θα μπορούσε να συνεπικουρήσει μια καλά οργανωμένη και σοβαρή προσπάθεια που θα αναληφθεί από την ελληνική πολιτεία.

Υπάρχουν δύο σοβαρές αντιρρήσεις σ’ αυτό:

• Η πρώτη προέρχεται από ομάδα που υπέστη δεινά ως και την πρόσφατη ελληνική ιστορία, και της οποίας ηγείται μια αξιόλογη προσωπικότητα. Η ομάδα αυτή βασίζεται στις δυνατότητες της προσωπικότητας που ηγείται αλλά αυτό δεν μπορεί να συμβαίνει για πάντα. Κάποια στιγμή επέρχεται και το βιολογικό τέλος. Η ομάδα αυτή έχει το σοβαρό επιχείρημα ότι όποτε απευθύνθηκε στο ελληνικό κράτος, συνάντησε την αδράνεια αν όχι την αδιαφορία του. Όταν, φυσικά, αναφερόμαστε στο θέμα, το κάνουμε με την προϋπόθεση ότι η ελληνική πολιτεία θα θελήσει να αναλάβει δράση και θα έχει πειστεί γι αυτό.
• Η δεύτερη αντίρρηση προέρχεται από τους κρατικώς δρώντες και υποστηρίζει πως η εμπλοκή του ελληνικού κράτους θα δυσχεράνει ακόμη περισσότερο τις ήδη ταραγμένες ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η επιφύλαξη αυτή αίρεται με την επισήμανση ότι η ελληνική πολιτεία θα συνεκτιμήσει τα οφέλη και τους κινδύνους από την ανάληψη ενός τέτοιου ρόλου. Κατά μία προσέγγιση, η υιοθέτηση του ζητήματος από την ελληνική εξωτερική πολιτική θα διευκολύνει την επιδιωκόμενη ισορροπία.

Το θέμα είναι πολύ σοβαρό για να ασχολούνται με αυτό άνθρωποι που είτε το γνωρίζουν μερικώς, είτε ξεφεύγει από τις δυνατότητές τους η διαχείριση ζητημάτων διεθνούς εμβέλειας. Μπορεί να κολακεύονται με την ιδέα ότι ασκούν εξωτερική πολιτική, αλλά υπάρχει ο κίνδυνος από τη μια διεθνούς γελοιοποίησης και από την άλλη εμπλοκής της χώρας σε ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Ασχολούνται με το θέμα με τρόπο επικίνδυνο που εκθέτει όλους τους Ποντίους και υπονομεύει μια προσπάθεια που λειτουργεί στο συλλογικό ποντιακό υποσυνείδητο και αρχίζει να προσελκύει και άλλες ομάδες του ελληνικού πληθυσμού.

Οι Πόντιοι είναι εκατοντάδες χιλιάδες και δεν εκπροσωπούνται από έναν μικρό αριθμό οργανωμένων ομάδων που ομιλούν –και δρουν– στο όνομα όλου του ποντιακού ελληνισμού. Έχουν οδηγήσει, μάλιστα, τα πράγματα σε μια αντιπαράθεση όχι μόνο μεταξύ τους, αλλά και με τις άλλες πληθυσμιακές ομάδες που υπέστησαν επίσης τη γενοκτόνα μανία των Τούρκων.

Σ’ αυτό το φαινόμενο πρέπει να τεθεί ένα τέλος με τον επαναπροσδιορισμό του στρατηγικού στόχου και της τακτικής. Ως στόχος δεν μπορεί να παραμείνει η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ποντίων, αλλά η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Ανατολής (και της Θράκης συμπεριλαμβανομένης). Τα ιστορικά στοιχεία υπάρχουν. Η τακτική προσδιορίστηκε με όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, χρειάζεται, όμως, αναλυτικότερη μελέτη.

Και η οργάνωση δεν μπορεί να γίνει στη βάση των μέχρι σήμερα συλλόγων και ομοσπονδιών. Χρειάζεται ένας οργανωτικός εκσυγχρονισμός στη βάση της θεωρίας δικτύων και της πολυπλοκότητας.

Η κάθε πληθυσμιακή συσπείρωση θα θεωρείται ως κόμβος η σημασία του οποίου θα προσδιορίζεται από την επιρροή που θα έχει στο δίκτυο. Και όπως είναι γνωστό, στα πολύπλοκα συστήματα τα μέρη αλληλοεπηρεάζονται.

Η Τουρκία με τη συμπεριφορά της περιέρχεται σε διεθνή απαξίωση. Η εικόνα που παρουσιάζει διεθνώς, αποδίδει το πραγματικό της στίγμα ως διεθνούς υποκειμένου και κοινωνικής συμπεριφοράς. Αργά ή γρήγορα η διεθνής κοινότητα θα αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να εκβιάζεται από ένα κράτος τρομοκράτη.

Το περιβάλλον είναι κατάλληλο για προσεκτικές κινήσεις. Αλλά οι δυνατότητες των ανθρώπων που διαχειρίζονται την υπόθεση της Γενοκτονίας είναι αναντίστοιχες των διεθνών απαιτήσεων.

Το τραγικό είναι ότι έχουν ελέγξει το χώρο. Και το ερώτημα: θέλουμε να πάμε μπροστά ή να ασχολούμαστε με κάτι;

pontos-news.gr