Η σημερινή αριστερά έχει χρεοκοπήσει. Όχι μόνο η μερίδα που κυβερνά, αλλά και η πλειοψηφία της υπόλοιπης. Αν δούμε την ιστορία της θα διαπιστώσουμε ότι, ύστερα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και την προδοσία σε βάρος του Άρη Βελουχιώτη και εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών, τα σχέδιά της ήσαν μακριά από τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η ιδεολογία και η πολιτική εκείνης της αριστεράς έχουν κληροδοτηθεί με διάφορους τρόπους στην πλειοψηφία των σημερινών κομμάτων της.
Η αριστερά και το πολιτικό προσωπικό της –κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό– βασικά μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευσης δεν κατόρθωσε όλα αυτά τα χρόνια να αποκτήσει βαθιές και σταθερές επαφές και ρίζες μέσα στην εργατική τάξη ούτε στη “φτωχομεσαία αγροτιά” (όπως λέει και το ΚΚΕ). Δεν ασχολήθηκε σοβαρά, με υπομονή κι επιμονή με τα προβλήματα τους και δεν προσπάθησε να δείξει λύσεις. Ασχολήθηκε και προσπάθησε να κατοχυρώσει την ταυτότητά της με τα προβλήματα και ενδιαφέροντα του κοινωνικού της χώρου: αυτά των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.
Και σήμερα η ιδεολογία, τα προγράμματα και η πολιτική πρακτική της πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων, τάσεων κ.λ.π. δεν εκφράζουν τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την τρέχουσα κατάσταση. Ακόμα χειρότερα, έχουν υιοθετήσει πλήρως τα σχέδια και αξιώματα της παγκοσμιοποίησης, της νέας τάξης και της γερμανικής πολιτικής, μαζί με τα σοσιαλδημοκρατικά, δεξιά και ακροδεξιά κόμματα και σχήματα. Το δηλώνουν είτε δημόσια με συγκαλυμμένο λόγο είτε μέσω των πολιτικών τους πρακτικών που προκαλούν την διάσπαση κάθε συλλογικής διαδικασίας και κάθε κοινής προσπάθειας ενάντια στους εγχώριους και ξένους δολοφόνους των λαών. Έχουν στραφεί με απόλυτο τρόπο ενάντια στις κοινωνικές δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας.
Σήμερα το σημείο στρατηγικής σημασίας για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι η ανάπτυξη ενός μετώπου όσο πλατύτερου γίνεται, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από το ευρώ και τα μνημόνια, ανεξάρτητα από ό,τι ψηφίζει κάθε άτομο στις εθνικές εκλογές, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της εθελοδουλείας και την ανάκτηση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας. Σήμερα ο στόχος που εμπεριέχει και συμπυκνώνει την δυναμική κάθε επαναστατικής δράσης είναι η δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου, που θα απελευθερώσει τον ελληνικό λαό από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και, με τις κατάλληλες πολιτικές, θα αναδείξει την εργατική τάξη σαν ηγεμονική-διευθυντική δύναμη της κοινωνίας. Οι προοπτικές που γεννά η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι ακριβώς ό,τι τρέμει το σύστημα της μισθωτής εργασίας μαζί με τους αριστερούς και δεξιούς διορθωτικούς μηχανισμούς του.
- Οι πραγματικά άνεργοι είναι 2.000.000(*).
- 3 εκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στην Δημόσια Υγεία.
- 1 εκατομμύριο καρκινοπαθείς και σοβαρά άρρωστοι δεν μπορούν να αγοράσουν τα φάρμακά τους.
- 600 χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται.
- Τουλάχιστον 40 χιλιάδες άνθρωποι είναι άστεγοι.
- Χιλιάδες πλειστηριασμοί σπιτιών πραγματοποιούνται.
- 300 χιλιάδες νοικυριά ζουν χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα.
- Άγνωστος αριθμός οικογενειών αφήνει τα παιδιά τους σε ιδρύματα επειδή δεν μπορεί να τους προσφέρει τροφή.
- Η βρεφική θνησιμότητα έχει αυξηθεί κατά 43%.
- Οι γεννήσεις ελλιποβαρών βρεφών έχουν αυξηθεί κατά 19%.
- Δύο άνθρωποι αυτοκτονούν κάθε μέρα.
- Τα εθνικά ζητήματα έχουν πάρει τον δρόμο της καταστροφής.
Οι προβλέψεις για ακόμα περισσότερα δεινά φορούν την δικαιολογημένη αλαζονεία της βεβαιότητας. Εδώ βασιλεύουν οι Τέσσερις Ιππότες της Αποκάλυψης.
Κάποιος, μέσα στην απόγνωσή του, θα μπορούσε να θέσει το, απελπισμένο και χωρίς νόημα, ερώτημα: Μα τι κάνουν οι υπερασπιστές του λαού; Τι κάνει η, έχουσα το ηθικό πλεονέκτημα, αντιφασιστική, αντιρατσιστική και πολυπολιτισμικόφρων Αριστερά; Που είναι οι δημοκράτες και οι πρωτοπόροι επαναστάτες;
Ο απελπισμένος, πιθανόν μελλοθάνατος, δεν μπορεί να δει ότι οι φίλοι του λαού είναι πολύ απασχολημένοι. Ότι έχουν πάει παραδίπλα κι αγωνίζονται για τα «ανθρώπινα και τα ατομικά δικαιώματα». Έχουν αφιερώσει την ζωή τους στα ιδανικά του αφηρημένου «Ουμανισμού» και του συγκεκριμένου κοσμοπολιτισμού, αλλά ο τιποτένιος μελλοθάνατος δεν μπορεί να το καταλάβει αυτό. Οι μελλοθάνατοι δεν έχουν φαντασία και είναι πολύ πεζοί, χυδαίοι και -γιατί όχι;- πιθανόν φασίστες και ρατσιστές.
Η σημερινή αριστερά έχει χρεοκοπήσει. Όχι μόνο η μερίδα που κυβερνά, αλλά και η πλειοψηφία της υπόλοιπης. Αν δούμε την ιστορία της θα διαπιστώσουμε ότι, ύστερα από την εποποιία της Εθνικής Αντίστασης του ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ, την υπογραφή της συμφωνίας της Βάρκιζας και την προδοσία σε βάρος του Άρη Βελουχιώτη και εκατοντάδων χιλιάδων αγωνιστών, τα σχέδιά της ήσαν μακριά από τα ιστορικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Η ιδεολογία και η πολιτική εκείνης της αριστεράς έχουν κληροδοτηθεί με διάφορους τρόπους στην πλειοψηφία των σημερινών κομμάτων της.
Η αριστερά και το πολιτικό προσωπικό της –κοινοβουλευτικό και εξωκοινοβουλευτικό– βασικά μικροαστικής και μεσοαστικής προέλευση δεν κατόρθωσε όλα αυτά τα χρόνια να αποκτήσει βαθιές και σταθερές επαφές και ρίζες μέσα στην εργατική τάξη ούτε στη “φτωχομεσαία αγροτιά” (όπως λέει και το ΚΚΕ). Δεν ασχολήθηκε σοβαρά, με υπομονή κι επιμονή με τα προβλήματα τους και δεν προσπάθησε να δείξει λύσεις. Ασχολήθηκε και προσπάθησε να κατοχυρώσει την ταυτότητά της με τα προβλήματα και ενδιαφέροντα του κοινωνικού της χώρου: αυτά των μικρομεσαίων και μεσαίων στρωμάτων.
Και σήμερα η ιδεολογία, τα προγράμματα και η πολιτική πρακτική της πλειοψηφίας των αριστερών κομμάτων, οργανώσεων, ομάδων, τάσεων κ.λ.π. δεν εκφράζουν τα λαϊκά στρώματα που πλήττονται από την τρέχουσα κατάσταση. Ακόμα χειρότερα, έχουν υιοθετήσει πλήρως τα σχέδια και αξιώματα της παγκοσμιοποίησης, της νέας τάξης και της γερμανικής πολιτικής, μαζί με τα σοσιαλδημοκρατικά, δεξιά και ακροδεξιά κόμματα και σχήματα. Το δηλώνουν είτε δημόσια με συγκαλυμμένο λόγο είτε μέσω των πολιτικών τους πρακτικών που προκαλούν την διάσπαση κάθε συλλογικής διαδικασίας και κάθε κοινής προσπάθειας ενάντια στους εγχώριους και ξένους δολοφόνους των λαών. Έχουν στραφεί με απόλυτο τρόπο ενάντια στην κοινωνικές δυνάμεις της προόδου και της δημοκρατίας.
Σήμερα, όπως έκαναν και παλιότερα, ψάχνουν να βρουν κοινωνικά ερείσματα σε εκείνα τα αλλοτροιωμένα μικρομεσαία και μεσαία στρώματα που αδιαφορούν για την κατάσταση των εργαζομένων και τους απασχολούν μόνο τα προβλήματα της αντιδραστικής οικολογίας, του υποκριτικού ανθρωπισμού, της κάλπικης αλληλεγγύης, των LGBTQ, της πολυπολιτισμικότητας, της νομιμοποίησης ή όχι των ναρκωτικών, της πολιτικής «ορθότητας» κ.λ.π. κ.λ.π. Τα περισσότερα αριστερά κόμματα, οι αριστερές οργανώσεις και ομάδες αποκρύπτουν ότι η καμπάνια γύρω από αυτά τα ζητήματα έχει ενορχηστρωθεί με σειρά αποφάσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου κι έχει ενισχυθεί οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτικά από τα ίδια Ευρωπαϊκά κέντρα που έχουν διαθέσει σημαντικά κονδύλια για τέτοια προγράμματα σε σχολεία και ΜΚΟ, με σκοπό να χαθεί κάθε ίχνος πολιτικής σκέψης από τον ελληνικό λαό, να διαλυθεί η συνοχή του και να αποτύχει κάθε προσπάθεια αποτίναξης των αλυσίδων του.
Επίσης, τα περισσότερα κόμματα, οργανώσεις, ομάδες, τάσεις κ.λ.π. της αριστεράς αντιμετωπίζουν το μεταναστευτικό και το προσφυγικό πρόβλημα με μια ανήθικη, μικροαστική ηθική υποκριτικής συμπόνιας και αρνούνται πεισματικά να στραφούν πρακτικά ενάντια στις αιτίες που τα προκαλούν. Αντίθετα σαμποτάρουν με κάθε ευκαιρία και κάθε τρόπο τις δυνάμεις που αποκαλύπτουν τις αιτίες αυτού του προβλήματος και τις συνέπειες του για τον ελληνικό λαό και που προσπαθούν να δημιουργήσουν τις διαλεκτικές προϋποθέσεις για την επίλυσή του.
Έχει δημιουργηθεί η πιο περίεργη συμμαχία μεταξύ των κέντρων της παγκοσμιοποίησης, της νέας τάξης, του πολιτικού προσωπικού τους στις διάφορες χώρες, των ΜΚΟ, των δουλεμπόρων και σωματεμπόρων, των εμπόρων ναρκωτικών και μεγάλου τμήματος της σημερινής αριστεράς.
Το μεγαλύτερο τμήμα της σημερινής αριστεράς δεν παίρνει σαφή θέση για τους ενόχους της συμφοράς που πλήττει τους λαούς της Μέσης Ανατολής, δεν τους αποκαλύπτουν και δεν στρέφονται ενάντια τους με κάθε τρόπο και ευκαιρία.
Σαν αποτέλεσμα αφ’ ενός της άρνησης της αριστεράς να δράσει για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και, αφ’ ετέρου, του πολυεπίπεδου πολέμου που έχει εξαπολυθεί από τις δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης ενάντια στην κοινωνία, δυσκολεύονται οι προσπάθειες για προοδευτική και δημοκρατική λύση, επιδεινώνονται τα προβλήματα, κυριαρχεί ο ρατσισμός σε βάρος του ελληνικού λαού και τρέφεται ο φασισμός.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της αριστεράς προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει τις αιτίες της ανάπτυξης του φασισμού και εκτονώνεται με αποστεωμένους αντιρατσιστικούς και αντιφασιστικούς βερμπαλισμούς που δεν δημιουργούν κανένα πολιτικό γεγονός.
Την ίδια στιγμή οι απόψεις του ΚΚΕ για το πρόβλημα ξεκαθαρίστηκαν στις θέσεις του 20ου συνεδρίου του. 1) Ξεκάθαρο «ναι» στην παραμονή στο ευρώ και την ΕΕ. που συνοδεύεται από πλήθος προσπαθειών συσκότισης και από δικαιολογίες που ταυτίζονται με την προπαγάνδα της κυβέρνησης και της Δεξιάς. 2) Μόνο στον σοσιαλισμό θα λυθούν τα προβλήματα, μηδενίζοντας κάθε προσπάθεια των εργαζομένων για βελτίωση των όρων της ζωής τους και κάθε αγώνα για δημοκρατικές κατακτήσεις.
Σήμερα το σημείο στρατηγικής σημασίας για την συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού είναι η ανάπτυξη ενός μετώπου όσο πλατύτερου γίνεται, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που πλήττονται από το ευρώ και τα μνημόνια, ανεξάρτητα από ό,τι ψηφίζει κάθε άτομο στις εθνικές εκλογές, με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος της εθελοδουλείας και την ανάκτηση της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας. Σήμερα ο στόχος που εμπεριέχει και συμπυκνώνει την δυναμική κάθε επαναστατικής δράσης είναι η δημιουργία ενός τέτοιου μετώπου, που θα απελευθερώσει τον ελληνικό λαό από τα δεσμά της παγκοσμιοποίησης και, με τις κατάλληλες πολιτικές, θα αναδείξει την εργατική τάξη σαν ηγεμονική-διευθυντική δύναμη της κοινωνίας. Οι προοπτικές που γεννά η δημιουργία ενός τέτοιου κινήματος είναι ακριβώς ό,τι τρέμει το σύστημα της μισθωτής εργασίας μαζί με τους αριστερούς και δεξιούς διορθωτικούς μηχανισμούς του.
(*) Προσμετράται και η “κρυφή” ανεργία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου