Ευσταθία Ματζαρίδου
Εγώ για το μπαμπά μου έχω να πω ότι τα βράδια, όταν επέστρεφε απ’ το καφενείο, μου έφερνε γαλακτομπούρεκο που ήταν μπαρουτοκαπνισμένο απ’ τα τσιγάρα που κάπνιζαν ένα καφενείο άντρες, αλλά ήταν το καλύτερο γαλακτομπούρεκο του κόσμου, γιατί ήταν γαλακτομπούρεκο Τεμπρίδη. Ότι, όταν έσπασα την κεραία του τρανζίστορ που μου χάρισε, και βαλάντωσα στο κλάμα, μου κόλλησε στην κεραία μία μωβ μπίλια απ’ το λαστιχάκι των μαλλιών μου, για να ανεβοκατεβαίνει. Ότι, όταν έφευγε τα καλοκαιρινά πρωινά χαράματα για τη δουλειά, έμπαινε στο δωμάτιό μου και με ξυπνούσε με φιλιά, γρατζουνώντας με με τα γένια του μέχρι να του βάλω τις φωνές. Ότι, όπου με συναντούσε, το χαμόγελο του έφτανε από το ένα του αυτί ως το άλλο. Κι ότι τώρα, τριάντα πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, εμφανίζεται και πάλι μπροστά μου μ’ αυτό του το χαμόγελο κι εγώ τότε θέλω να πάρω τη μεζούρα για να το μετρήσω, αλλά αυτός σαν φάτα μοργκάνα εξαφανίζεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου