Ο πόλεμος ανάμεσα στους ολιγάρχες μαίνεται -ενώ συμμετέχουν πολιτικοί και δημοσιογράφοι- αλλά εγώ θέλω να γράψω για το Unfollow.
To Unfollow αποκάλυψε συνομιλία ανάμεσα στον καταδικασμένο για την υπόθεση του Noor 1 και έναν ανακριτή και αξιωματικό του Λιμενικού, στην οποία ακούγεται πως ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, επικοινώνησε με τον καταδικασμένο για να τον επηρεάσει και να καταθέσει σε βάρος του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Δημοσιογραφικά, αυτό είναι επιτυχία.
Αυτό που μετριάζει την δημοσιογραφική επιτυχία -για κάποιους την ακυρώνει- είναι ότι ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος εργάζεται σε ΜΜΕ που ανήκουν στον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Αν το ηχητικό απόσπασμα είχε αποκαλυφθεί από το Unfollow πριν υπάρξει συνεργασία κάποιων στελεχών του περιοδικού με τα ΜΜΕ του Μαρινάκη, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Βέβαια, δεν ξέρω αν θα υπήρχε πρόσβαση σε αυτό το ηχητικό απόσπασμα σε μια τέτοια περίπτωση, ενώ δεν γνωρίζω πως ηχογραφήθηκε η συνομιλία και πώς έφτασε στο Unfollow.
Όταν υπάρχει μια ηχογραφημένη συνομιλία, αν ο ένας από τους δυο το ξέρει, μπορεί να οδηγήσει τον άλλον να πει οτιδήποτε -ειδικά αν ο ένας από τους δυο είναι ισοβίτης-, ενώ υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να έχει γίνει μοντάζ στο ηχητικό που φτάνει στα χέρια σου.
Το Unfollow δεν φτιάχτηκε για να καταλήξει σε συνεργασία με ΜΜΕ που ανήκουν σε ολιγάρχες.
Το Unfollow δημιουργήθηκε για να γίνει ένα ανεξάρτητο έντυπο δημοσιογράφων που θα ανοίξει έναν άλλον δρόμο για την δημοσιογραφία στην Ελλάδα.
Βέβαια, για να συμβεί αυτό, το Unfollow θα έπρεπε να επιβιώσει, να είναι αυτάρκες και να μπορεί να ταΐσει αυτούς που δουλεύουν σε αυτό.
Δυστυχώς, μετά το δημοψήφισμα και την δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το Unfollow είδε το κοινό του να μειώνεται δραματικά.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το Unfollow ήταν ένα ακόμα θύμα της απάτης του Τσίπρα, αφού το ενδιαφέρον των πολιτών μειώθηκε μετά την κωλοτούμπα του Αλέξη.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορούσε το Unfollow να επιβιώσει.
Το Unfollow θα έπρεπε να έχει γίνει ένα λαϊκό έντυπο και όχι ένα περιοδικό για αριστερούς διανοούμενους.
Γιατί αν δεν καταφέρεις να κάνεις ένα λαϊκό έντυπο -με πλατιά βάση αναγνωστών-, στο τέλος του δρόμου σε περιμένουν με ανοιχτή την αγκαλιά οι Μαρινάκηδες. Που δεν ήταν επιλογή σου αλλά αναγκάστηκες.
Η ανάγκη για επιβίωση δεν αφήνει απέξω κανέναν. Ούτε τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, ούτε τον Αυγουστίνο Ζενάκο, ούτε τα άλλα παιδιά του Unfollow, ούτε εμένα.
Εγώ δεν έχω πρόβλημα να πω πως αυτό που μας συνέβη -και στο Unfollow και σε πολλές άλλες περιπτώσεις- ήταν ήττα.
Είναι ήττα να δουλεύεις για αυτούς τους οποίους σιχαίνεσαι.
Οπωσδήποτε, δεν είναι καθόλου εύκολο ένα ανεξάρτητο έντυπο δημοσιογράφων να ανταγωνιστεί τα ΜΜΕ των ολιγαρχών που δεν έχουν καμία σχέση με την δημοσιογραφία αλλά δεν έχουν και κανένα οικονομικό πρόβλημα, αφού τα πλοία των αφεντικών μεταφέρουν πετρέλαιο, ναρκωτικά και άλλα αγαθά.
Τα ΜΜΕ των ολιγαρχών έχουν βαρέσει όλα κανόνι αλλά είναι ασπίδα για τις άλλες δραστηριότητες των ιδιοκτητών τους.
Και οι ιδιοκτήτες τους είναι αρκετά έξυπνοι, ώστε να προτείνουν δουλειά σε ό,τι ανεξάρτητο υπάρχει εκεί έξω και μπορεί να τους δώσει αξιοπιστία (σ.σ. Έχω γράψει πολλές φορές πως μου έχει κάνει εντύπωση πως όλες οι προτάσεις για δουλειά που είχα ήταν από ολιγάρχες· μέχρι να αντιληφθώ για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος.)
Η μόνη επιλογή επιβίωσης πού έχουν τα ΜΜΕ που δεν ανήκουν στους ολιγάρχες είναι να απευθυνθούν στους πολίτες.
Οι πολίτες είναι οι μόνοι που μπορούν να στηρίξουν ένα ανεξάρτητο ΜΜΕ και είναι η μόνη δύναμή του· στο εξωτερικό αυτό είναι πολύ συνηθισμένο.
Βέβαια, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τους πολίτες για να σε στηρίξουν.
Και πρέπει να ακούς. Και να βλέπεις. Και να συνεργάζεσαι. Να μην έχεις εμμονές.
Και πρέπει να επιμείνεις. Κι ας πεινάσεις για μερικούς μήνες.
Αν κι εγώ την φοβάμαι την πείνα. Την φοβάμαι όσο την φοβόταν και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα.
To Unfollow αποκάλυψε συνομιλία ανάμεσα στον καταδικασμένο για την υπόθεση του Noor 1 και έναν ανακριτή και αξιωματικό του Λιμενικού, στην οποία ακούγεται πως ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, επικοινώνησε με τον καταδικασμένο για να τον επηρεάσει και να καταθέσει σε βάρος του Βαγγέλη Μαρινάκη.
Δημοσιογραφικά, αυτό είναι επιτυχία.
Αυτό που μετριάζει την δημοσιογραφική επιτυχία -για κάποιους την ακυρώνει- είναι ότι ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος εργάζεται σε ΜΜΕ που ανήκουν στον Βαγγέλη Μαρινάκη.
Αν το ηχητικό απόσπασμα είχε αποκαλυφθεί από το Unfollow πριν υπάρξει συνεργασία κάποιων στελεχών του περιοδικού με τα ΜΜΕ του Μαρινάκη, όλα θα ήταν διαφορετικά.
Βέβαια, δεν ξέρω αν θα υπήρχε πρόσβαση σε αυτό το ηχητικό απόσπασμα σε μια τέτοια περίπτωση, ενώ δεν γνωρίζω πως ηχογραφήθηκε η συνομιλία και πώς έφτασε στο Unfollow.
Όταν υπάρχει μια ηχογραφημένη συνομιλία, αν ο ένας από τους δυο το ξέρει, μπορεί να οδηγήσει τον άλλον να πει οτιδήποτε -ειδικά αν ο ένας από τους δυο είναι ισοβίτης-, ενώ υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο να έχει γίνει μοντάζ στο ηχητικό που φτάνει στα χέρια σου.
Το Unfollow δεν φτιάχτηκε για να καταλήξει σε συνεργασία με ΜΜΕ που ανήκουν σε ολιγάρχες.
Το Unfollow δημιουργήθηκε για να γίνει ένα ανεξάρτητο έντυπο δημοσιογράφων που θα ανοίξει έναν άλλον δρόμο για την δημοσιογραφία στην Ελλάδα.
Βέβαια, για να συμβεί αυτό, το Unfollow θα έπρεπε να επιβιώσει, να είναι αυτάρκες και να μπορεί να ταΐσει αυτούς που δουλεύουν σε αυτό.
Δυστυχώς, μετά το δημοψήφισμα και την δεύτερη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το Unfollow είδε το κοινό του να μειώνεται δραματικά.
Θα μπορούσε κάποιος να πει πως το Unfollow ήταν ένα ακόμα θύμα της απάτης του Τσίπρα, αφού το ενδιαφέρον των πολιτών μειώθηκε μετά την κωλοτούμπα του Αλέξη.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μπορούσε το Unfollow να επιβιώσει.
Το Unfollow θα έπρεπε να έχει γίνει ένα λαϊκό έντυπο και όχι ένα περιοδικό για αριστερούς διανοούμενους.
Γιατί αν δεν καταφέρεις να κάνεις ένα λαϊκό έντυπο -με πλατιά βάση αναγνωστών-, στο τέλος του δρόμου σε περιμένουν με ανοιχτή την αγκαλιά οι Μαρινάκηδες. Που δεν ήταν επιλογή σου αλλά αναγκάστηκες.
Η ανάγκη για επιβίωση δεν αφήνει απέξω κανέναν. Ούτε τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο, ούτε τον Αυγουστίνο Ζενάκο, ούτε τα άλλα παιδιά του Unfollow, ούτε εμένα.
Εγώ δεν έχω πρόβλημα να πω πως αυτό που μας συνέβη -και στο Unfollow και σε πολλές άλλες περιπτώσεις- ήταν ήττα.
Είναι ήττα να δουλεύεις για αυτούς τους οποίους σιχαίνεσαι.
Οπωσδήποτε, δεν είναι καθόλου εύκολο ένα ανεξάρτητο έντυπο δημοσιογράφων να ανταγωνιστεί τα ΜΜΕ των ολιγαρχών που δεν έχουν καμία σχέση με την δημοσιογραφία αλλά δεν έχουν και κανένα οικονομικό πρόβλημα, αφού τα πλοία των αφεντικών μεταφέρουν πετρέλαιο, ναρκωτικά και άλλα αγαθά.
Τα ΜΜΕ των ολιγαρχών έχουν βαρέσει όλα κανόνι αλλά είναι ασπίδα για τις άλλες δραστηριότητες των ιδιοκτητών τους.
Και οι ιδιοκτήτες τους είναι αρκετά έξυπνοι, ώστε να προτείνουν δουλειά σε ό,τι ανεξάρτητο υπάρχει εκεί έξω και μπορεί να τους δώσει αξιοπιστία (σ.σ. Έχω γράψει πολλές φορές πως μου έχει κάνει εντύπωση πως όλες οι προτάσεις για δουλειά που είχα ήταν από ολιγάρχες· μέχρι να αντιληφθώ για ποιο λόγο συμβαίνει αυτό, αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος.)
Η μόνη επιλογή επιβίωσης πού έχουν τα ΜΜΕ που δεν ανήκουν στους ολιγάρχες είναι να απευθυνθούν στους πολίτες.
Οι πολίτες είναι οι μόνοι που μπορούν να στηρίξουν ένα ανεξάρτητο ΜΜΕ και είναι η μόνη δύναμή του· στο εξωτερικό αυτό είναι πολύ συνηθισμένο.
Βέβαια, πρέπει να είσαι ειλικρινής με τους πολίτες για να σε στηρίξουν.
Και πρέπει να ακούς. Και να βλέπεις. Και να συνεργάζεσαι. Να μην έχεις εμμονές.
Και πρέπει να επιμείνεις. Κι ας πεινάσεις για μερικούς μήνες.
Αν κι εγώ την φοβάμαι την πείνα. Την φοβάμαι όσο την φοβόταν και η Σκάρλετ Ο’ Χάρα.
(Έχω τα καλύτερα των αισθημάτων για όλα τα παιδιά του Unfollow· ειδικά τον Λευτέρη, τον Αυγουστίνο και την Μαρινίκη, που το ξεκίνησαν. Μια εικόνα που θα μου μείνει για πάντα από το Unfollow -εκτός του ότι για χάρη του περιοδικού αναγκάστηκα να πάρω συνέντευξη ως και από τον Άδωνι Γεωργιάδη- ήταν εκείνο το απόγευμα στο Μετς που κουβαλούσαμε τα έπιπλα και τους υπολογιστές από το ρεμπετάδικο του Λευτέρη στα πρώτα γραφεία του περιοδικού, στο ημιυπόγειο με τις νεκρές κατσαρίδες. Θυμάμαι τα όνειρα που κάναμε, καθισμένοι πάνω στις κούτες.)
(Πέρσι, σε μια στιγμή απόλυτης ανέχειας και εξαιρετικής αγωνίας, αποδέχτηκα την πρόταση ενός ΜΜΕ που ανήκει στον Μαρινάκη. Βέβαια, δεν μπορούσα να πάω. Μου ήταν αδύνατον. Τελικά, καλά έκανα και δεν πήγα. Υπάρχει κι άλλος τρόπος.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου