Από όλα τα παιχνίδια των παιδικών μου χρόνων, πολεμικά και βόλεϊ, μπάλα και αγαλματάκια, κορόιδο και μήλα, δηλώνω ακόμη και σήμερα την προτίμησή μου στο κρυφτό.
Πέντε, δέκα, δεκαπέντε, είκοσι, είκοσι πέντε, τριάντα ακούω μια ψιλή φωνή να μου μετράει κάθε νύχτα.
Και σαν με παίρνει για τα καλά ο ύπνος, φαντάζομαι ότι τρέχω να κρυφτώ. Αφού οι πιο παιδικές αθωότητες εξασκούνται ολονυχτίς στο ζίουζίτσου.
Και γι’ αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο που κάθε πρωί ξυπνώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου