Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

 

Αν τα Μνημόνια και οι δανειακές σφράγισαν τη μετατροπή της Ελλάδας σε "αποικία χρέους" των πιστωτών, η συμφωνία για τις Βάσεις που καλείται να επικυρώσει η Βουλή κινδυνεύει να ολοκληρώσει τη μετατροπή της χώρας σε "γεωπολιτική αποικία" των ΗΠΑ και του NATO. Πρόκειται για σταθμό στη σταδιακή έκπτωση του ελληνικού κράτους, ως στοιχειωδώς κυρίαρχου, ανεξάρτητου, δημοκρατικού και ελληνικού κράτους.
Διαβάζοντας κανείς τον ατέλειωτο κατάλογο των παραχωρήσεων Τσίπρα και εν συνεχεία Μητσοτάκη προς τους Αμερικανούς, επιβεβαιώνει την γνώμη που έχει η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων για τους πολιτικούς μας. Αλλά διερωτάται αν έχει ζητηθεί η γνώμη των ανώτερων Ελλήνων αξιωματικών και αν έδωσαν σύμφωνη γνώμη, διότι αυτοί ορκίζονται πίστη στη γαλανόλευκη, όχι στην αστερόεσσα. Στη γαλανόλευκη οφείλουν να μένουν πιστοί, όχι στην αστερόεσσα. Και εν ονόματι της γαλανόλευκης, όχι της αστερόεσσας, θα οδηγήσουν νέους ανθρώπους στον θάνατο αν χρειασθεί.
Είναι δυνατόν οι Έλληνες ανώτεροι στρατιωτικοί να έχουν συγκατατεθεί στην παραχώρηση ουσιαστικά όλης της επικράτειας, για τις ανάγκες των αμερικανικών ενόπλων δυνάμεων; Και καλά. Κανείς στο πολιτικό προσωπικό της χώρας και μεταξύ των στρατιωτικών ηγητόρων της δεν διαβάζει τουλάχιστον εφημερίδες; Δεν βλέπει σε τι πρωτοφανή αστάθεια έχουμε μπει διεθνώς, δεν είδε ότι παρολίγον να τυλιχτεί στις φλόγες όλη η Μέση Ανατολή μόλις προχτές; Δεν φοβούνται με όλες αυτές τις βάσεις μην μας πάρει και μας καμιά σπόντα στο τέλος;
Είπαμε να κάνουμε παραχωρήσεις στους Αμερικανούς, όλοι ξέρουμε τι "διεθνή δουλικά" μας κατάντησαν οι πολιτικοί μας, δεν έχουμε πολλές αυταπάτες. Χρειάζεται όμως να γεμίσουμε και όλη τη χώρα βάσεις, που μπορούν να εμπλέξουν την Ελλάδα σε πολέμους με τη Ρωσία, το Ιράν, τη Σερβία, χωρίς κανένα εθνικό λόγο και να κάνουν τη γεωγραφικά περιορισμένη χώρα μας παρανάλωμα;

 

Πολιτικοί με σπίτια σε Γενεύη και Παρίσι

Οι πολιτικοί μας έχουν σπίτια στη Γενεύη, το Παρίσι, το Λονδίνο. Ο ελληνικός λαός που θα πάει να ζήσει, άμα του χτυπήσουν τη χώρα, λόγω της υποτέλειας των Ελλήνων πολιτικών και της απροθυμίας τους να βλάψουν την καριέρα και τα συμφέροντά τους λέγοντας κάπου κάπου και κανένα όχι; Δώσαμε με ένα προηγούμενο άρθρο μας ένα πολύ συγκεκριμένο παράδειγμα για το πως η βάση στην Αλεξανδρούπολη μπορεί να θέσει σε άμεση απειλή τον μισό ελληνικό πληθυσμό!
Η συμφωνία διαταράσσει βαριά τις σχέσεις της Ελλάδας με παραδοσιακές φιλικές δυνάμεις, καθιστά όλη τη χώρα στόχο σε περίπτωση σύρραξης και δημιουργεί επίσης ένα μηχανισμό πλήρους ελέγχου και ασφυκτικής παρακολούθησης των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων από τους Αμερικανούς.
Αφαιρεί επίσης η συμφωνία από την Αθήνα το τελευταίο και πιο σημαντικό χαρτί που διαθέτει, αν θελήσει να διεκδικήσει την αποκατάσταση ενός βαθμού  κυριαρχίας του ελληνικού κράτους, αλλά και το τελευταίο μέσο άμυνας απέναντι σε παρούσες ή νέες απειλές. Το ότι δηλαδή ελέγχει ένα γεωγραφικό χώρο μέγιστης στρατηγικής αξίας για τους δυτικούς, που μπορεί να αρνηθεί τη χρήση του σε περίπτωση μεγάλης ανάγκης.
Αν είχε απειλήσει να το κάνει, δεν υπήρχε καμία πιθανότητα να της επιβληθούν Μνημόνια και Δανειακές για παράδειγμα. Θα βρισκόταν μια λογική λύση, όπως για τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις συνέπειες από τη συμφωνία, γιατί για να τις περιγράψουμε όλες θα χρειαζόμαστε βιβλίο, όχι άρθρο.

 

Ούτε στις Μπανανίες

Τέτοια κείμενα δεν τα συναντά κανείς στην ΕΕ και είναι αμφίβολο αν τα υπογράφουν και οι Μπανανίες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής. Τη συμφωνία επεξεργάστηκε η προηγούμενη κυβέρνηση της δήθεν "Αριστεράς" του Τσίπρα, --σε αντίθεση με όλες τις αρχές και παραδόσεις της ελληνικής Αριστεράς (όπως και του ΠΑΣΟΚ-- την ολοκληρώνει και την εμφανίζει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η τελευταία περιφρονεί έτσι με τη σειρά της οποιοδήποτε στοιχείο εθνικής αξιοπρέπειας επέδειξε η ελληνική συντηρητική παράταξη μετά το 1974.
Η ίδια η επικύρωση μιας τέτοιας συμφωνίας σηματοδοτεί ένα βαθύ εκφυλισμό του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Ο ρόλος των ΗΠΑ στην ελληνική ιστορία, από τότε που διαδέχθηκαν τη Βρετανία, σε ρόλο νεοαποικιακού "προστάτη", υπήρξε χωρίς αμφιβολία ολέθριος. Δείτε μια συνοπτική επισκόπηση των ελληνοαμερικανικών σχέσεων εδώ.
Εντούτοις, οι περισσότεροι Έλληνες εκτιμούν ότι λόγοι ρεαλισμού επιβάλλουν τη διατήρηση κατά το δυνατό καλών σχέσεων με τις ΗΠΑ και την αποφυγή οποιασδήποτε ρήξης με την Ουάσινγκτον. Αυτό όμως δεν μπορεί να σημαίνει την ικανοποίηση οποιουδήποτε, ακόμα και του πιο παράλογου αμερικανικού αιτήματος, ή τη μετατροπή των διμερών σχέσεων σε μια δουλική ροή όλο και μεγαλύτερων και πιο επικίνδυνων παραχωρήσεων προς τις ΗΠΑ, χωρίς μάλιστα το παραμικρό αντάλλαγμα προς την Ελλάδα!

Αμερικανοί στην καρδιά της ελληνικής άμυνας

Ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό χαρακτηριστικό των όσων αποδέχεται η Αθήνα έγκειται στην μαζική παραβίαση των πιο βασικών κανόνων εθνικής ασφάλειας, με τους Αμερικανούς στρατιωτικούς να τοποθετούνται μέσα στην καρδιά της ελληνικής άμυνας, όπως είναι το 4^ο Σώμα Στρατού στη Θράκη, το Αρχηγείο Τακτικής Αεροπορίας στη Λάρισα και το Στεφανοβίκειο στον Βόλο.
Από κει μπορούν να παρακολουθούν τα πάντα και να προσδιορίζουν αυτοί με πολύ άμεσο τρόπο το πως θα εξελιχθεί μια ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία. Δεν υπάρχουν πια στεγανά για τους Αμερικανούς στις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις.
Είναι γι’ αυτόν τον λόγο που ο Ανδρέας Παπανδρέου, το πρώτο πράγμα που έκανε, το 1987, ήταν να κλείσει τη Νέα Μάκρη και να στείλει τον υπουργό του των Εξωτερικών στη Βουλγαρία. Πράγματα που βεβαίως δεν θα μπορούσε ούτε και να διανοηθεί η πολιτικο-στρατιωτική ηγεσία της Αθήνας πλέον, έχοντας βάλει δίκην γκαουλάιτερ και παρατηρητή τους Αμερικανούς στρατιωτικούς στα πιο κρίσιμα σημεία της όλης δομής της ελληνικής άμυνας.
Με όλα αυτά που συμφωνούνται, οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μπαίνουν σε μεγάλο βαθμό υπό τον πρακτικό πλήρη έλεγχο των ΗΠΑ. Αν η Ουάσινγκτον θέλει θα χτυπήσουν την Τουρκία, θα την χτυπήσουν, αν δεν θέλει θα παρακολουθούν άπρακτες την όποια δραστηριότητα ή θα είναι αναποτελεσματικές στη δράση τους.
Αν η Αμερική έχει καλές σχέσεις με την Άγκυρα, σε μια δεδομένη μελλοντική στιγμή, ποιος θα την εμποδίσει να μοιραστεί μαζί της απόρρητες πληροφορίες για την ελληνική άμυνα; Και μη μου πείτε τώρα ότι αυτά δεν γίνονται. Μιλάμε για  τη δύναμη πίσω από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο!

 

Οι Αμερικανοί μας φτύνουν

Άλλωστε, δεν χρειάζεται να καταφύγουμε σε αφηρημένες σκέψεις, λογικούς συλλογισμούς ή την ιστορική εμπειρία. Εδώ και κάμποσες εβδομάδες οι Αμερικανοί μας φτύνουν κανονικά σχετικά με τα ελληνοτουρκικά και οι κυβερνώντες κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Και ένας από τους λόγους που μας φτύνουν κανονικά, είναι ότι έχουν πεισθεί προ πολλού ότι, οτιδήποτε να μας κάνουν, εμείς θα τους δίνουμε πρόθυμα ότι θέλουν.
Ήδη επί των ημερών του κ. Τσίπρα, άρχισαν να γίνονται πρωτοφανή πράγματα με τους κανόνες ασφαλείας των ενόπλων δυνάμεων και των υπηρεσιών πληροφοριών. Είδαμε ξένο Πρέσβη να επισκέπτεται το ελληνικό υπουργείο Άμυνας και να συνομιλεί με τη στρατιωτική ηγεσία, χωρίς την παρουσία της πολιτικής ηγεσίας, επί περισσότερες ώρες από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό!
Τέτοια επίσκεψη δεν είχε σημειωθεί μετά το καλοκαίρι του 1974. Ρωτήσαμε ένα φίλο κυβερνητικό, όταν ξέσπασε το σήριαλ με τους υποτιθέμενους Ρώσους κατασκόπους που δήθεν οργανώνουν τα συλλαλητήρια και μας περιέγραψε την κατάσταση του κράτους, ήδη επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ, ως εξής: «Δεν ελέγχουμε τίποτα».
Αυτά, σημειωτέον, δεν έχουν οδηγήσει στο παρελθόν και δεν θα οδηγήσουν και τώρα σε τελικά καλές ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Θα τις καταστρέψουν όπως και στο παρελθόν. Ο θυελλώδης αντιαμερικανισμός που συγκλόνισε Ελλάδα και Κύπρο μετά το 1974 οφείλεται ακριβώς στην δουλικότητα των Ελλήνων αρμοδίων και στα αποτελέσματα που προκάλεσε αυτή η δουλικότητα. Διότι οι Αμερικανοί σέβονται αυτούς που τους κοιτάνε στα μάτια και τους μιλάνε όρθιοι. ΚΙ αυτό ήταν που ανάγκασε τον Πρόεδρο Κλίντον και τον Χόλμπρουκ να ζητήσουν συγνώμη από τον ελληνικό λαό, ώστε να γίνει δυνατή η δημιουργία κάπως ομαλών σχέσεων μεταξύ Αθηνών και Ουάσινγκτον.
Δεν ζει ο μεγάλος συγγραφέας της "Πολιορκίας", του συγκλονιστικού αυτού μυθιστορήματος για τον Εμφύλιο, ο Αλέξανδρος Κοτζιάς, να δει πόσο κοντά έχουμε φτάσει δυστυχώς στην πραγματοποίηση της προφητείας του: «Ούτε υπάρχει πιο σίγουρος θάνατος για ένα έθνος, πλην να παραδώσεις την πολιτική στους συμμάχους σου».

Πηγή: slpress.gr

«Κανονικότητα» ή Βαρβαρότητα;

 

Το 1% των 2.153 δισεκατομμυριούχων της υφηλίου διαθέτει περιουσία που «αντιστοιχεί σε ποσό υπερδιπλάσιο του αθροιστικού πλούτου» των 6,9 δισεκατομμυρίων λιγότερο... πλούσιων ανθρώπων του πλανήτη.

 

Νίκος Μπογιόπουλος

 

Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της «λίστας των δισεκατομμυριούχων» του πλανήτη από την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά.

Θα διαπιστώσει ότι:

• Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, κατά τη «λίστα Forbes», αριθμούσαν τους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216 και η περιουσία τους ανήλθε στα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2013 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.645 και η περιουσία τους ανήλθε στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2015 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.826 και η περιουσία τους στα 7,05 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2017 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 2.043 και η περιουσία τους ανήλθε στα 7,7 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2019 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 2.153 και η περιουσία τους ανήλθε στα 8,7 τρισεκατομμύρια δολάρια.

Αυτό που προκύπτει από τα προηγούμενα είναι ότι στον κόσμο τους, στον κόσμο των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζιτών, από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:

α) Την ίδια περίοδο κατά την οποία το βιοτικό επίπεδο δισεκατομμυρίων ανθρώπων συμπιέστηκε, ο αριθμός μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων Κροίσων τριπλασιάστηκε και από 793 ανήλθαν στους 2.153….

β) Την ίδια περίοδο που το μέγεθος και η «ποιότητα» της φτώχειας που ταλανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη πήραν απροσδιόριστες διαστάσεις, το μέγεθος της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη σχεδόν… τετραπλασιάστηκε και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 8,7 τρισ. δολάρια…

γ) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών μόνο μέχρι το 2010 ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 607…

δ) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 30 εκατομμύρια και από το 2008 έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι – την ίδια περίοδο – από 196 ανήλθαν στους 580. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν 25.000 νέοι άνεργοι. ..

ε) Στον κόσμο της κοινωνικής θηριωδίας, μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 2.153 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που

• ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας και της Ινδίας μαζί,
• ισούνται με τα ΑΕΠ της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ιταλίας μαζί,
• ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Βρετανίας και της Ισπανίας μαζί,
• ξεπερνούν έξι φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, πέντε φορές του Καναδά, πάνω από το μισό του ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων,
• ξεπερνούν κατά πέντε σχεδόν φορές το άθροισμα των ΑΕΠ των 65 χωρών που συγκροτούν μια ολόκληρη Ηπειρο, την Αφρική, των 1,3 δισεκατομμυρίων κατοίκων.
• Εδώ αξίζει να σημειωθεί ότι το 2019 που καταμετρήθηκαν οι 2.153 «Κροίσοι» με περιουσία 8,7 τρις (εκ των οποίων οι 500… πλουσιότεροι μοιράζονται τα 5,9 τρις εξ αυτών – Bloomberg)
• ήταν ακόμα μια χρονιά που 15.000 παιδιά κάτω των 5 ετών συνέχιζαν να πεθαίνουν κάθε μέρα(κάθε μέρα…) λόγω της φτώχειας και έλλειψης στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας,
• ήταν ακόμα μια χρονιά που δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συνέχιζαν να  εκτοπίζονται κάθε μέρα από τον τόπο τους εξαιτίας του πολέμου, των διώξεων και της ανέχειας, με τους μετανάστες να ξεπερνούν πλέον παγκοσμίως τα 270 εκατομμύρια,
• ήταν ακόμα μια χρονιά που στις ουρές της ανεργίας πετάχτηκαν  εκατοντάδες εκατομμύρια άνθρωποι. Πάνω από 200 εκατομμύρια υπολογίζονταν στην αρχή του έτους οι ολοκληρωτικά άνεργοι στον κόσμο,
• ήταν μια ακόμα χρονιά που η ακραία φτώχεια (την υπολογίζουν στο 1,9 δολάρια την ημέρα….) «κατάπιε» 1 δισεκατομμύριο ανθρώπους.

Για τα παραπάνω, τα οποία συμβαίνουν σε έναν κόσμο όπου το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς που τον διέπει λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, υπάρχουν δυο ερμηνείες.

Πρώτη Ερμηνεία

Όλα αυτά μπορεί να είναι δυσάρεστα, αλλά είναι «λογικά». Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της χλιδής είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι χωρίζονται, από τη μια μεριά, στους «άξιους», στους «ικανούς» και στους «καπάτσους» που τα κατάφεραν στη ζωή (και που τυχαίνει αυτοί να είναι λίγοι). Από την άλλη μεριά, έχουμε τους πολλούς, τα δισεκατομμύρια δηλαδή των ανθρώπων, που λόγω «ανικανότητας», «αναξιότητας» ή εν πάση περιπτώσει λόγω «ατυχίας», δεν «προκόψανε». Οι πρώτοι, οι λίγοι, κερδίζουν. Κερδιζουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά και όταν υπάρχει κρίση. Οι δεύτεροι, οι πολλοί, χάνουν. Χάνουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη και, φυσικά, όταν υπάρχει κρίση.

Συνεπώς, κατά τους θιασώτες της πρώτης ερμηνείας, μπορεί να μην είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; – είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» μόλις 5 άνθρωποι στην κορυφή της λίστας Forbes να διαθέτουν πλούτη που ξεπερνούν κατά σχεδόν 2 φορές ολόκληρο το ΑΕΠ της Ελλάδας των 10 εκατομμυρίων ψυχών…

Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; – είναι «λογικό» είναι «ρεαλιστικό» μόλις μια οικογένεια, η οικογένεια των πολυκαταστημάτων Walmatt στις ΗΠΑ, να κατέχει τόσο πλούτο όσο διαθέτουν αθροιστικά τα 100 εκατομμύρια των φτωχότερων Αμερικανών!

Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; – είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» το 2018 να έχει καταμετρηθεί ότι 42 υπερδισεκατομμυριούχοι κατείχαν όσα το 50% του πληθυσμού της Γης και όπως τονιζόταν στην επικαιροποιημένη έκθεση της Oxfam «τo 82% του παγκόσμιου πλούτου πήγε το 2017 στο 1% της οικονομικής ελίτ» την ίδια ώρα που το φτωχότερο μισό του κόσμου δεν είδε καμία αύξηση στο μερίδιό του

Εν κατακλείδι: Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; – είναι «μοιραίο», οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι…

 

Δεύτερη Ερμηνεία

Τίποτα από αυτά δεν είναι «λογικό» και «ρεαλιστικό». Καθόλου «λογικό» δεν είναι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ να έχουν καταλήξει (κατά τον Στίγκλιτς) στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, ούτε ότι από αυτό το 95% των κερδών που πήγε στο 1% των πολύ πλούσιων στην πραγματικότητα (κατά τον Κρούγκμαν) «περισσότερο από το 60% (να) έχει πάει στο κορυφαίο 0,1%»!

Καθόλου «λογικό» δεν είναι οι 2.153 δισεκατομμυριούχοι της υφηλίου να διαθέτουν περισσότερα χρήματα από ό,τι το 60% του παγκόσμιου πληθυσμού, ούτε η περιουσία του 1%, των πλουσιότερων πολιτών του κόσμου να «αντιστοιχεί σε ποσό υπερδιπλάσιο του αθροιστικού πλούτου» των 6,9 δισεκατομμυρίων λιγότερο πλούσιων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο (έκθεση Oxfam, Ιανουάριος 2020).

Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, δεν είναι προιόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο αμύθητος πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, δηλαδή την κατίσχυση του κεφαλαιοκράτη – καπιταλιστή πάνω στον προλετάριο – εργαζόμενο, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με βάση τον κανόνα της μετατροπής του ανθρώπου σε εμπόρευμα. Ένα εμπόρευμα που, όποτε το επιθυμούν και με τους όρους που το επιθυμούν, τα αφεντικά το πωλούν και το αγοράζουν φορώντας του τη σιδερένια μπάλα της μισθωτής σκλαβιάς ή το στοιβάζουν στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας αποδίδοντάς του την «ελευθερία» της ανέχειας.

Εν ολίγοις: Δεν είναι ούτε «λογικό», ούτε «ρεαλιστικό» η κοινωνία να χωρίζεται σε μια χούφτα «ιδιοκτήτες», από τη μια, και σε έναν ωκεανό πληβείων, από την άλλη, που η μόνη τους ιδιοκτησία είναι το σαρκίο τους και το σαρκίο των παιδιών τους και που το μόνο τους «δικαίωμα» είναι να προσφέρουν το σαρκίο τους στον «αφέντη» – εκμεταλλευτή τους.

«Πόσοι φτωχοί παράγουν έναν πλούσιο;»

Έχουμε μπροστά μας μια πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία οι Κροίσοι του πλανήτη, σε συνθήκες κρίσης, πολλαπλασιάζουν τα μυθώδη πλούτη τους την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι καταστρέφονται.

Την πραγματικότητα αυτή, ο Πορτογάλος ποιητής Αλμέιντα Γκαρέτ, ήδη από τον 18ο αιώνα, την περιέγραψε έτσι: «Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;».

Ε, λοιπόν, τίποτα από όλα αυτά που συνιστούν τη γύρω μας πραγματικότητα της βαρβαρότητας δεν είναι «λογικά». Οχι! Παρά την μεγαλοφυία του, εδώ ο Χέγκελ έκανε λάθος: Το πραγματικό δεν είναι και λογικό, όπως ισχυριζόταν. Που πάει να πει: Τίποτα από αυτά που συνθέτουν την πραγματικότητα της απανθρωπιάς δεν είναι «καλώς καμωμένο».

Τίποτα «θεϊκό» ή «φυσικό» δεν επιβάλλει την «αναπόφευκτη» διαιώνιση αυτής της βαρβαρότητας. Δεν είναι «λογικό», ούτε «μοιραίο», ούτε «αναπόφευκτο» οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χωρίζονται σε εκείνους που αγοράζουν ανθρώπους και στους άλλους που πωλούνται σε άλλους ανθρώπους.

Τίποτα σε αυτή την πραγματικότητα που λέει ότι ένας Κροίσος θα έχει εισόδημα πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα (!) και ταυτόχρονα 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα «ζουν» με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα, δεν είναι προιόν και αποτέλεσμα της «λογικής». Αυτό είναι ο ορισμός της ταξικής παραφροσύνης.

 

*******

Θα μας επιτραπεί, λοιπόν, να μην είμαστε τόσο απαισιόδοξοι ώστε να υποταχτούμε στους κήρυκες της πρώτης ερμηνείας. Να υποταχτούμε, δηλαδή, σε μια «λογική» που αν ίσχυε τότε θα έπρεπε οι δούλοι να ήταν ακόμα δούλοι, οι δουλοπάροικοι να ήταν ακόμα δουλοπάροικοι, οι κολίγοι να ήταν ακόμα κολίγοι.

Θα μας επιτραπεί σε ό,τι το σύστημα της εκμετάλλευσης βαφτίζει «λογικό» εμείς να βλέπουμε το παράλογο, εκείνο που και πρέπει και μπορεί να ανατραπεί. Η’ μήπως το «λογικό» είναι να διατηρηθεί ένα καθεστώς που κάθε μέρα, όταν μια χούφτα Κροίσοι αυξάνουν τα δισεκατομμυριά τους, πάνω από 15.000 παιδιά πεθαίνουν από την πείνα;

Θα μας επιτραπεί στο «ρεαλισμό» ενός συστήματος που όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων, εμείς να βλέπουμε ως μόνη ρεαλιστική προοπτική ανθρώπινης επιβίωσης και αξιοπρέπειας την ανατροπή αυτού του συστήματος – φυλακή.

Το μόνο Λογικό που υπάρχει απέναντι σε αυτή την «κανονικότητα» της ταξικής παραφροσύνης και του κοινωνικού κανιβαλισμού, στην οποία «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ’ όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α’, σελίδα 785), είναι η συντριβή της.

Είναι η οικοδόμηση μιας άλλης πραγματικότητας. Μιας άλλης κοινωνίας. Χωρίς δεσμά και χωρίς αλυσίδες. Που ο πλούτος των λίγων δεν θα γίνεται πακτωλός που θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων!

Μπορεί να συμβεί ή μήπως «δεν υπάρχει εναλλακτική»; Είναι ρεαλιστικό να υπάρξει τέτοια κοινωνία όπου ο πλούτος θα είναι μέτρο όχι της ιδιοτέλειας αλλά της συλλογικής εξύψωσης; Που δεν θα έχει ως προυπόθεση την μαζική φτώχεια, αλλά θα συνιστά προσδιοριστικό της κοινωνικής ευημερίας;

Ο Μπαλζάκ δεν ήταν… κομμουνιστής, γεννήθηκε πολύ πριν από τον Μάρξ και τον Λένιν, ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, δεν άκουσε ποτέ τον Καζαντζίδη να τραγουδάει «Με τον ιδρώτα του φτωχού πώς βγαίνουνε τα πλούτη», αλλά το είχε αντιληφθεί περίφημα: «Οταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία – έλεγε – θα χτιστεί σε άλλη βάση».

Πηγή: www.real.gr

Από το Chamonix στην «αγνώριστη» Ελλάδα

 

Οι μεγαλοστομίες αυταρέσκειας του Κυριάκου Μητσοτάκη και τα μαθήματα (που πρέπει να πάρει) από τους «εθνάρχες» Ελευθέριο Βενιζέλο και Κωνσταντίνο Καραμανλή

 

Ε. Εξαρχείων

 

Είτε είναι μέρος της επικοινωνιακής του πολιτικής είτε διακατέχεται από υπερβολική αυταρέσκεια, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, δεν χάνει την ευκαιρία για μεγαλόστομες δηλώσεις.

Σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «Καθημερινή» παρέπεμψε στον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο οποίος είχε πει κάποτε ότι θα κάνει την Ελλάδα «αγνώριστον» σε σχέση με το ταπεινό παρελθόν της, υπονοώντας ότι και ο ίδιος (ο Κυριάκος) είναι ικανός και έτοιμος να πράξει σήμερα κάτι αντίστοιχο... Μάλιστα, για να ενισχύσει την άποψή του, δεν παρέλειψε να αναφέρει και τη συγγένειά του με τον ηγέτη των Φιλελευθέρων, ο οποίος αν και πρωθυπουργός μιας μικρής χώρας τότε, έκανε πριν από έναν αιώνα την Ελλάδα των δύο ηπείρων και των πέντε θαλασσών. 

Σύμφωνα με τον Κυρ. Μητσοτάκη η επιτυχία του Ελ. Βενιζέλου μπορεί να επιτευχθεί και σήμερα, αν η μικρή μας χώρα –όπως και τότε- έχει καλές διεθνείς σχέσεις και εσωτερική ανάπτυξη.

Ο σημερινός πρωθυπουργός παραβλέπει - ας ελπίσουμε όχι από επιπόλαιη έπαρση - ότι το χρονικό διάστημα που αναφέρεται ήταν εποχή πολέμων και ότι η μικρή Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου, δεν μεγάλωσε μόνο από τις καλές διεθνείς σχέσεις και την εσωτερική ανάπτυξη. Στο υπό ανασυγκρότηση τότε διεθνές θέατρο των εξελίξεων η μικρή Ελλάδα έχυσε πολύ αίμα και εκτός από νίκες είχε και οδυνηρές ήττες.
Οι μεγαλοστομίες του Κυρ. Μητσοτάκη, είναι μάλλον οικογενειακό γνώρισμα καθώς και οι δηλώσεις του πατέρα του χαρακτηρίζονταν από εμφανή αυταρέσκεια. Όσοι έζησαν τις μέρες της πρωθυπουργίας του, θα θυμούνται ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης έλεγε αυτάρεσκα, μεταξύ άλλων, ότι «έχουμε την καλύτερη κυβέρνηση των τελευταίων πενήντα χρόνων». Η ιστορία όμως δεν τον δικαίωσε καθώς δεν πρόλαβε να βγάλει ούτε την τετραετία… 

Γενικά, είναι φρόνιμο ένας πολιτικός να μην κάνει μεγαλόστομες δηλώσεις και εξαγγελίες μεγάλου βεληνεκούς, καθώς υπάρχει κίνδυνος να εκτεθεί ανεπανόρθωτα και να γίνει στόχος του λαϊκού χλευασμού. Είναι προτιμότερο να κρατάει και να εκδηλώνει τον ενθουσιασμό του μετά την υλοποίηση κάποιων υψηλών στόχων παρά να αυτοπροβάλλεται εκ των προτέρων και να επιδεικνύει συμπτώματα αυτοθαυμασμού και αυταρέσκειας. Όπως θα διαπίστωσε μάλιστα τις τελευταίες ημέρες ο Κυρ. Μητσοτάκης, αρκούσε η απόφαση μιας αθλητικής επιτροπής (ΕΕΑ) για να κάνει άνω-κάτω την κυβέρνησή του που έγινε κλοτσοσκούφι μεταξύ των οπαδών του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Γι’ αυτό, είναι καλύτερα να αφήνει τους άλλους να μιλάνε γι’ αυτόν και τα έργα του και όχι να επιδίδεται σε μεγαλοστομίες και να επιδιώκει την πρωθύστερη αναγνώριση. Ο λαός δεν χρειάζεται καθοδήγηση για να χειροκροτήσει. Νοιώθει και ξέρει να αναγνωρίζει, ενώ είναι έτοιμος να βάλει στη θέση του τον καθένα με το φοβερό του χιούμορ.

Ακόμη και ο «εθνάρχης» της Συντηρητικής Παράταξης, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που κυβέρνησε πολλά χρόνια και αναμόρφωσε τη χώρα όπως καυχώνται οι οπαδοί του, δεν ξέφυγε από το καυστικό χιούμορ του λαού. Οι παλιοί θυμούνται αλλά και οι νεώτεροι θα έχουν ακούσει την περίφημη φράση «θα κάνω την Ελλάδα Chamonix» με σεραίϊκη προφορά που του απέδιδαν για να τον χλευάσουν… Ελπίζουμε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μη συνεχίσει να αυτοπροβάλλεται πριν από τα έργα της κυβέρνησής του, ενώ ευχόμαστε να διαθέτει τουλάχιστον κάποια αποθέματα χιούμορ γιατί θα του χρειαστούν όταν βρεθεί αντιμέτωπος με τον λαϊκό χλευασμό. Πάντως, ο επιφανής συγγενής του, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μπορεί να αναδείχθηκε σημαντικός ηγέτης της εποχής του, αλλά με το χιούμορ λέγεται ότι δεν είχε καλή σχέση ούτε ιδιαίτερες επιδόσεις. 

 

ΣΗΜ.: Το Σαμονί-Μον Μπλαν (Chamonix-Mont-Blanc), περισσότερο γνωστό ως Σαμονί, βρίσκεται στην Ανω Σαβοΐα στην περιοχή Ρον-Αλπ, στη νοτιοανατολική Γαλλία.. Είναι ένα από τα παλαιότερα, διάσημα και πιο δημοφιλή θέρετρα σκι στο Λευκό Όρος με θέα τις Άλπεις, ενώ εκεί τελέστηκαν οι πρώτοι Χειμερινοί Ολυμπιακοί Αγώνες το 1924.

www.koutipandoras.gr

1142

 

 

Διονύσης Χαριτόπουλος  

 

Πολύ θα ήθελα να γνωρίσω έναν που παίρνει τηλέφωνο στο 1142 για να καταγγείλει ότι κάποιος συμπολίτης του καπνίζει. Να τον δω πώς είναι, δηλαδή, τι φοράει, πώς μιλάει, έχει δυο χέρια και δυο μάτια ή μήπως στο κούτελο γράφει σπιούνος για να ξέρουμε με ποιον έχουμε να κάνουμε;
Στο σχολείο μάθαμε για τον Εφιάλτη, τον Πήλιο Γούση, ζήσαμε το καρφί της τάξης, ακούσαμε για χαφιέδες της Κατοχής και της δικτατορίας, αλλά είναι άλλο να τον δεις μπροστά σου ζωντανό τον πατενταρισμένο ρουφιάνο. Αναρωτιέσαι από τι σπίτι βγήκε, τι του συνέβη και μισεί την κοινωνία, τι μόλυνση έχει υποστεί η ψυχούλα του, αν κάνει και τα παιδιά του σαν τα μούτρα του.
Αμφιβάλλω ότι θα γνωρίσω ποτέ κάποιον καταδότη, αλλά δεν πειράζει, ξέρω τους «πολιτισμένους» και τους «κοσμοπολίτες», που έδωσαν το έναυσμα γι’ αυτόν τον κοινωνικό κανιβαλισμό, να πρέπει να φυλαγόμαστε από τον διπλανό μας. Και καμαρώνουν οι γελοίοι. Δεν έχουν καταλάβει τι κάνουν.
Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το ναζιστικό καθεστώς μελετήθηκε όσο κανένα άλλο. Μία παράμετρος που εντυπωσίασε τις αρμόδιες αμερικανικές υπηρεσίες είναι ο αποτελεσματικός έλεγχος που ασκούσε επί των πολιτών. Ενώ η αστυνομία ήταν σχετικά ολιγάριθμη, είχε κατορθώσει να ασκεί πλήρη εποπτεία στη ζωή πολλών εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οπως διαπιστώθηκε, αυτό η γερμανική αστυνομία το είχε πετύχει μεταβάλλοντας τους πάντες σε πληροφοριοδότες της. Εστρεψαν τους ανθρώπους το έναν εναντίον του άλλου. Αν η γκόμενα που έμπαζες σπίτι ήταν, ας πούμε, κοκκινομάλλα, η γειτόνισσα που παρακολουθούσε πίσω απ’ την κουρτίνα, σε κάρφωνε αμέσως ότι τραβιέσαι με Εβραία. Δυστυχώς το ίδιο φαινόμενο επαναλήφθηκε μεταπολεμικά σε αρκετά απολυταρχικά καθεστώτα. Η ταινία «Οι ζωές των άλλων» ήταν μια καλή δόση του ζόφου και της παράνοιας που επικράτησε. Καταστράφηκαν άνθρωποι, λεηλατήθηκαν ζωές, κοινότητες αποδιοργανώθηκαν.
Τώρα, όπως ξέρουμε, εναντίον των καπνιστών έχει εξαπολυθεί πογκρόμ. Οι εντεταλμένοι αρθρογράφοι και σχολιαστές δεν αρκούνται στην καταδίκη του καπνίσματος ως συνήθειας ανθυγιεινής. Επιχειρούν να μειώσουν και ηθικά τους καπνιστές ως «απολίτιστους», «σιχαμερούς», «οπισθοδρομικούς» κ.λπ., να τους στερήσουν κάθε δικαίωμα αντίλογου και προσωπικών επιλογών.

Εξωφρενικό, αλλά συμβατό με το εξουσιαστικό ήθος που ανέκαθεν ψεύδεται, σπιλώνει και τρομοκρατεί για να επιβληθεί.
Ομως το 1142 τι το θέλανε; Ηταν αναγκαία αυτή η προστυχιά;
Ξέρουμε πως κάθε εξουσία επιδιώκει «συμμορφούμενους» υπηκόους. Αν όμως περάσεις τη γραμμή και καλέσεις το 1142, μεταβάλλεσαι σε όργανο των μηχανισμών καταστολής και απεμπολείς την ιδιότητα του πολίτη. Είσαι νέτα σκέτα χαφιές. Κι όσο κι αν προσπαθήσεις να το εξωραΐσεις, αυτό δεν αλλάζει: χαφιές κατάπτυστος. Κι επειδή η μια υπακοή φέρνει την άλλη, αν αύριο αποφασιστεί ότι οι χοντροί είναι ασύμφοροι στην οικονομία ή μια έρευνα αποφανθεί ότι οι καράφλες γυαλίζουν προσβλητικά, τι κάνουμε;
Αντε... αγαπηθείτε, και καλή σταδιοδρομία.

www.efsyn.gr

Όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες

Είμαι  ΑΕΚάρα από  τα νηπιακά μου  χρόνια. Κι  όμως  αν  ο μεγαλομέτοχος  κατείχε-πλαγίως-μερίδιο κι άλλης ομάδας δεν  θα έβγαζα τσιμουδιά  αν  κατρακυλούσαμε στην Β Εθνική. Για τιμωρία.

Δημήτρης Δανίκας

 

Το λέει ο Νόμος; Να γίνει. Είτε πρόκειται για ΑΕΚ, ΠΑΟ, ΠΑΟΚ, Ολυμπιακό. Για κάθε συγκρότημα παράνομο και εξωσθεμικό. Αυτό πα να πει σεβασμός και τήρηση της κανονικότητας
Μπαίνουμε στο Ζαφείρι που όλοι γνωρίζουν πως εκεί συντελείται όργιο ναρκωτικών; Οχι; Ε τότε οι εκκαθαρίσεις στα Εξάρχεια είναι ζήτημα πολιτικό και εντελώς επικοινωνιακό. Επομένως κανονικότητα αλα καρτ. Εκεί που βολεύει. Αμα δεν βολεύει πάει φούντο κάθε κανονικότητα. Κυρίως ποδοσφαιρική
Από την άλλη, λέω μέσα μου, τι να έκανε ο Κυριάκος; Εδώ η Ελλάδα χάνεται. Εδώ η Τουρκία με ασυγκράτητη βουλιμία να κατασπαράξει τις “σάρκες” του Αιγαίου. Εδώ πανδημία. Εδώ όλα τα κακά της μοίρας μας. Κι εμείς τώρα θα βάλουμε μπελάδες μ τον ΠΑΟΚ και τους Βορειολεδίτες; Που έτσι κι αλλιώς ακραδάντως πιστεύουν ότι η εξουσία είναι συγκεντρωμένη στην Αθήνα και πως κάθε κυβέρνηση τους έχει γραμμένους στα παλαιότερα των υποδημάτων της.
Ετσι με κανονικό αλλά αντικανονικό, επί της ουσίας, νομοθετικό ελιγμό ο ΠΑΟΚ δεν πρόκειται να πάθει τίποτα. Αρα τα πλήθη “τυφλών” οπαδών δεν θα ορμήσουν εναντίον “χειμερινών ανακτόρων”. Αρα γαλάζιοι ψήφοι δεν θα χαθούν. Αρα όλα μέλι γάλο. Αρα ηρεμία. Και παρεμπιπτόντως έξω απ εδώ στον Θεόδωρο Ζαγοράκη τον ποδοσφαιρικό
Ενα λοιπόν. Ολα εδώ στο Ελλάντα κρίνονται και ρυθμίζονται ανάλογα με τους συσχετισμούς δύναμης. Είσαι μεγάλη ομάδα; Κανένα πρόβλημα. Υπεράνω νόμων και θεσμών. Είσαι μικρή ομάδα; Φάε μερικές φάπες και βγάλε το σκασμό
Δύο λοιπόν. Επομένως η χώρα σε διαρκή ομηρία. Παρανομίας, βίας, χουλιγκανισμού. Αλλιώτικα ο στρατός ο οπαδικός θα μπουκάρει και θα τα κάνει όλα λίμπα. Επομένως οι οπαδοί της ομάδας θα ψηφίσουν άλλο κόμμα
Τρία λοιπόν. Εκ των αποτελεσμάτων το συμπέρασμα μελαγχολικό. Η Σωρρακώσταινα η εξαίρεση του ευρωπαικού κανόνα. Η Αγγλία με το νόμο της Θάτσερ και τον αποκλεισμό, επί σειρά ετών, όλων των μεγάλων ομάδων. Η Ιταλία με αποκλεισμένη και υποβιβασμένη την μεγάλη ¨κυρία” Γιουβέντους. Αλλά η Ελλάδα, ξέρετε παιδιά, πορεύται και υποκλίνεται στο νόμο του (φερ ειπείν) Ιβάν Σαββίδη
Τέσσερα λοιπόν. Μεγαλοστελέχη της Νέας Δημοκρατίας, από τη Βόρειο Ελλάδα, πρότιμησαν να συνταχθούν με τα πλήθη του ΠΑΟΚ παρά να ακολουθήσουν και να σεβαστούν την κανονικότητα. Οπως η περίπτωση του κύριου Απόστολου Τζιτζικώστα. Του “γαλαζοαίματου” που για τα Εξάρχεια και τις καταλήψεις επικαλείται Νόμο και Τάξη. Αλλά μπροστά στη δημοφιλία του ΠΑΟΚ τα ξεχνάει όλα. Οχι χαζός είναι να τα βάλει με τους χουλιγκάνους; Πριτς!
Και τέλος η περίπτωση του Θεόδωρου Ζαγοράκη. Γιατί παρακαλώ να βρεθεί στις γαλάζιες λίστες της Ευρωβουλής; Λόγω προσόντων; Λόγω πολιτικής σκέψης; Τίποτα απ όλα αυτά. Λόγω ψήφων. Και από που προέρχονται αυτοί οι ψήφοι; Ενα μέρος από τη Βόρεια Ελλάδα και από τους οπαδούς του Ιβάν Σαββίδη
Μεθερμηνεύομενα όλα αυτά παραπέμπουν στα θρυλικά “κάγκελα” του αείμνηστου Τζιμάκου: “Βούλγαροι, Βούλγαροι/ χανούμισσες βαζέλες/ όλο το έθνος προσκυνάει σώβρακα και φανέλες”

www.protothema.gr

Soloup 30.1.2020

www.topontiki.gr

Ευθύνη όλων να μην συνθλιβεί ο Τζ. Ασάντζ από τις ΗΠΑ και μαζί με αυτόν το δικαίωμα στην ελευθεροτυπία

 

Έκκληση για άσκηση πίεσης προς τις κυβερνήσεις από τον συνήγορό του Χ. Μπράνκο και τον Γάλλο ακτιβιστή Μ. Νικόλ

 

Ελένη Μαυρούλη

 

Είναι συλλογική ευθύνη να μην αφεθούν οι ΗΠΑ να συνθλίψουν τον Τζούλιαν Ασάντζ, υπογράμμισε σε όλους τους δυνατούς τόνους ο συνήγορός του Χουάν Μπράνκο απευθυνόμενοι τόσο σε Έλληνες δημοσιογράφους κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν στο πλαίσιο της διήμερης επίσκεψής του στην Ελλάδα την οποία συνδιοργάνωσαν η Καλλιτεχνική Ομάδα Ήριννα – Compagnie Erinna με έδρα το Παρίσι και η εφημερίδα «Εποχή», όσο και στους παριστάμενους στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο θέατρο «Τζένη Καρέζη».  Τόσο ο Μπράνκο όσο και ο Γάλλος ακτιβιστής των «κίτρινων γιλέκων», δημοσιογράφος στο εναλλακτικό ΜΜΕ Quartier General, Μαξίμ Νικόλ, (ο οποίος είναι από τους βασικούς συντονιστές της καμπάνιας των «Κίτρινων γιλέκων» για την απελευθέρωση του Ασάντζ») υπογράμμισαν με ιδιαίτερη ένταση ότι το θέμα της δίωξης σε βάρος του Ασάντζ δεν αφορά απλώς και μόνο τον Ασάντζ αλλά όλους τους δημοσιογράφους, όλα τα ΜΜΕ και γενικότερα την έννοια της ίδιας της ελευθεροτυπίας και ως τέτοιο θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται.

Ο Μπράνκο υπογράμμισε επανειλημμένως ότι η δίκη του Ασάντζ όπως και οι κατηγορίες σε βάρος του είναι σαφώς πολιτικές υπενθυμίζοντας ότι κατηγορείται για «κατασκοπεία» χωρίς να διευκρινίζεται σε βάρος ποιού και υπέρ ποιού λειτουργούσε. Συμπλήρωσε ότι με την λογική του κατηγορητηρίου θα έπρεπε να βρίσκονται στο εδώλιο μαζί με τον Ασάντζ και όλα τα ΜΜΕ, ιδιαίτερα γνωστά όπως New York Times, η El Pais, η Le Monde κλπ., τα οποία δημοσίευσαν στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα από τα wikileaks. Επίσης, θύμισε ότι η συμφωνία έκδοσης μεταξύ ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας δεν αφορά πολιτικά αδικήματα και αυτό είναι ένα από τα επιχειρήματα που η υπεράσπιση του Ασάντζ θα χρησιμοποιήσει κατά τη διάρκεια της δίκης του που αρχίζει στις 24 Φεβρουαρίου. Συμπλήρωσε, δε, ότι υπάρχει νομικό προηγούμενο μη έκδοσης κρατουμένου με το σκεπτικό ότι οι συνθήκες κράτησής του στον τόπο στον οποίο επρόκειτο να εκδοθεί θα ήταν απάνθρωπες και θα έθεταν σε κίνδυνο τη ζωή του.

Ακριβώς, όμως, επειδή πρόκειται για μια πολιτική δίκη, τα περιθώρια δικανικών κινήσεων δεν είναι τόσο πολλά. Αντίθετα, σε καθοριστικό παράγοντα που θα κρίνει και την έκβαση της δίκης μπορεί ν’ αναδειχθεί η πίεση που θα ασκηθεί σε ηγεσίες και σε πολιτικούς να πάρουν σαφή θέση κατά της έκδοσης του Ασάντζ, στηρίζοντας, ουσιαστικά, το δικαίωμα στην ελεύθερη πληροφόρηση. Ο Μπράνκο αναγνώρισε ότι η ισχύς και η επιρροή της αμερικανικής διπλωματίας είναι πολύ μεγάλη, θυμίζοντας ότι ο πρώην Πρόεδρος της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, υπαναχώρησε την τελευταία στιγμή από την παροχή ασύλου στον Ασάντζ μετά από σειρά διαδικασιών λόγω ενός τηλεφωνήματος από τον Αμερικανό ομόλογό του, Μπαράκ Ομπάμα. Δεν έκρυψε όμως την πεποίθησή του ότι η άσκηση πίεσης από πολίτες και δημοσιογράφους (καθώς αυτή η υπόθεση είναι δική τους υπόθεση) θα παίξει καθοριστικό ρόλο καθώς το ζητούμενο είναι οι ηγεσίες να έρθουν σε δύσκολη θέση και να μην μπορούν εύκολα να «κάνουν ότι δεν βλέπουν» το ζήτημα που τίθεται.

Ο Χ. Μπράνκο εκτίμησε ότι θα μπορούσε να είναι η Ελλάδα αυτή που θα δώσει άσυλο στον Ασάντζ εφόσον ο ελληνικός λαός πιέσει πραγματικά προς μια τέτοια κατεύθυνση και θύμισε ότι το wikileaks στάθηκαν στο πλευρό του ελληνικού λαού αποκαλύπτοντας τόσο την αλήθεια, μέσα από σειρά ντοκουμέντων, για τις σχέσεις των ελληνικών κυβερνήσεων με τις ΗΠΑ αλλά και με την δημοσιοποίηση του περιεχομένου των συνομιλιών μεταξύ της Αθήνας και της Τρόικας.  Διευκρίνισε ότι δεν έχει κατατεθεί κάποιο επίσημο αίτημα προς την ελληνική κυβέρνηση αλλά ότι απευθύνει δημόσια έκκληση τονίζοντας ότι η πίστη και η πίεση των πολιτών μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα ακόμη και σε ζητήματα «μεγάλης πολιτικής».

Χαρακτήρισε τις συνθήκες κράτησης του Ασάντζ, σήμερα, αλλά και μίας από τις πιο σημαντικές συνεργάτιδές του, της Τσέλσι Μάνινγκ, (η οποία είχε διαρρεύσει σειρά βίντεο και στοιχείων που αποδείκνυαν τη διάπραξη εγκλημάτων πολέμου κατά αμάχων από αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις στο Ιράκ) ως ακραίες και εξαιρετικά ανησυχητικές για τη ζωή τους, σημειώνοντας όμως ότι υπάρχουν και πολλοί άλλοι συνεργάτες των wikileaks οι οποίοι υφίστανται επίσης διώξεις. Εκτίμησε, δε, ότι αν τελικά ο Ασάντζ εκδοθεί στις ΗΠΑ, τα πράγματα για την ίδια τη ζωή του θα είναι πολύ δύσκολα αλλά και ότι η κίνηση αυτή καθ’ αυτή θα αποτελέσει τεράστιο πλήγμα για την ελευθεροτυπία. (Λίγες ώρες αργότερα, έγινε γνωστό ότι μετά από κινητοποίηση κυρίως των συγκρατούμενών του(!) οι οποίοι διαμαρτυρήθηκαν επισταμένα και έντονα για τις αδιανόητες συνθήκες κράτησής του, ο Ασάντζ εξήλθε από την απομόνωση).

 

H φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη Τύπου στην ΕΣΗΕΑ. Αριστερά ο Χουάν Μπράνκο, δεξιά ο Μαξίμ Νικόλ

 και στο μέσον η Αναστασία Πολίτη, από την Ήριννα, η οποία φρόντισε για την μετάφραση

 

Στην ανάγκη να αποτραπεί πάση θυσία το ενδεχόμενο έκδοσης του Ασάντζ αναφέρθηκε και ο Μαξίμ Νικόλ ο οποίος προχώρησε σε μια συνοπτική παρουσίαση της ωμής αστυνομικής βίας που δέχονται οι διαδηλωτές των «κίτρινων γιλέκων» εδώ και ένα χρόνο που κινητοποιούνται, ενώ παρέθεσε και σειρά παραδειγμάτων που αναδεικνύουν την μεροληπτική αν όχι παντελώς συκοφαντική «κάλυψη» των κινητοποιήσεων από τα μεγαλύτερα mainstream ΜΜΕ της Γαλλίας, παράγοντας που συνέβαλε στην άνοδο εναλλακτικών ΜΜΕ και στην στροφή της εμπιστοσύνης του κοινού προς αυτά.  Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε η σχέση των «κίτρινων γιλέκων» με τα ΜΜΕ χαρακτηρίζεται μάλλον από το γνωστό στίχο: «Je t’ aime, moi non plus”.

Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων, κατήγγειλε ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα όλη η υπερασπιστική ομάδα του Ασάντζ ήταν σχεδόν αποκλεισμένη από μεγάλα ΜΜΕ, ακόμη και από αυτά τα οποία είχαν δημοσιεύσει τις αποκαλύψεις των Wikileaks, (ίσως λόγω φόβου, ίσως λόγω διασυνδέσεων με κέντρα εξουσίας ή και άλλων παραγόντων όπως απάντησε και σε σχετική ερώτηση) αλλά και από οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, προσθέτοντας όμως ότι τον τελευταίο καιρό έχει λόγους να είναι αισιόδοξος ότι το κλίμα αυτό έχει αντιστραφεί και ότι περιμένει αλλαγή στάσης σε σημαντικό βαθμό. Στη συνέντευξη Τύπου, πάντως, βρέθηκαν αρκετά διαδικτυακά ΜΜΕ, κυρίως εναλλακτικά, κανένα τηλεοπτικό κανάλι, κανένα μεγάλο ραδιόφωνο, (εννοείται ούτε της δημόσιας ραδιοφωνίας και τηλεόρασης) και ελάχιστες εφημερίδες, ενδεικτικό μάλλον του πως γίνεται αντιληπτή η ανάγκη προάσπισης της ελευθεροτυπίας.

Τέλος, απαντώντας σε ερώτηση του ToPeriodikoGR, για το κατά πόσο έχει δρομολογηθεί κάποιος συντονισμός δράσης και με συνδικαλιστικές οργανώσεις δημοσιογράφων σε εθνικό, ευρωπαϊκό αλλά και σε διεθνές επίπεδο προκειμένου να ασκήσουν πίεση για μη έκδοση του Ασάντζ στις ΗΠΑ και τη διαφύλαξη της ελευθεροτυπίας, είπε ότι έχουν γίνει επαφές και έχουν, ήδη, υπάρξει πρωτοβουλίες για ορισμένες καμπάνιες παρά το ότι, όπως σημείωσε, οι υλικές δυνατότητες αρκετών δημοσιογραφικών ενώσεων δεν είναι τόσο μεγάλες.

Από την πλευρά μας, ως #ToPeriodikoGR, αναρωτιόμαστε βέβαια πόσους υλικούς πόρους χρειάζεται όντως μια συνδικαλιστική ένωση, όπως πχ η ΕΣΗΕΑ ή η ΠΟΕΣΥ, στην Ελλάδα, να κάνει ορισμένες εκδηλώσεις, να καλέσει τα μέλη της να αναδείξουν το θέμα και να διασφαλίσει ότι θα το κάνουν ή να προχωρήσει και σε κάποια ακόμη πιο δυναμική κινητοποίηση. Υποθέτουμε ότι πχ η ανάληψη πανευρωπαϊκής ή παγκόσμιας δράσης μέσα από σειρά εκδηλώσεων με την στήριξη των ενώσεων που θα μπορούσε να κορυφωθεί μια μία, πχ, ημέρα κινητοποίησης δεν χρειάζεται τόσο μεγάλους υλικούς πόρους και σίγουρα θα θύμιζε τόσο σε δημοσιογράφους όσο και στους πολίτες τι σημαίνει η φυλάκιση Ασάντζ, γιατί μας αφορά όλους και γιατί σχετίζεται άμεσα και με την κάκιστη ποιότητα, τα fake news και ό,τι άλλο καταναλώνουμε καθημερινά όλοι.

www.toperiodiko.gr

Κυβέρνηση οπερέτα: Το πρωτάθλημα στον αέρα, η Δικαιοσύνη κλοτσοσκούφι και ο Μητσοτάκης σάντουιτς ανάμεσα σε Μαρινάκη – Σαββίδη

 

Γ. Λακόπουλος

«Ο ένας ολιγάρχης κατηγορείται ότι παρακάμπτοντας τους κανόνες του παιχνιδιού αποκτά τον έλεγχο δεύτερης ομάδας, με τρόπο που μπορεί εύκολα να αποκαλυφθεί.  Ο δεύτερος, υπόδικος για άλλα ζητήματα, φροντίζει να χρησιμοποιηθεί η επιρροή του στην κυβέρνηση, για να οριστούν στην αρμόδια επιτροπή τα πρόσωπα που θα... επιβάλουν την ανώτερη ποινή στον παραβάτη και θα του εξασφαλίσουν την επικράτηση. Αλλά ο πρώτος δεν έχει πει την τελευταία του λέξη. Απειλεί να ξεσηκώσει τη Βόρεια Ελλάδα για την αδικία. Και ο δεύτερος δεν μένει άπραγος: ετοιμάζει την αντεπίθεση της Νότιας Ελλάδας. Απέναντι σε αυτή την ανοιχτή κρίση που η ίδια επέτρεψε να ξεσπάσει, η κυβέρνηση μοιάζει ανήμπορη». (Από την Εφημερίδα των Συντακτών)
 «Δεν πέφτει ο ΠΑΟΚ – Δεν εκβιάζεται η κυβέρνηση» συνόψισαν τα ΜΜΕ τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου Στ. Πέτσα για την υπόθεση του ποδοσφαίρου που συγκλονίζει τη χώρα. Εννοούσε δεν πέφτει η κυβέρνηση- δεν υποβιβάζεται ο ΠΑΟΚ. Και τα δυο όμως είναι στον αέρα.
Για τον ΠΑΟΚ θα μιλήσουν και οι διεθνείς αθλητικές αρχές. Για την κυβέρνηση θα μιλήσει ο Ολυμπιακός. Εκεί έφτασε την πολιτική ζωή ο Μητσοτάκης για να γίνει Πρωθυπουργός.
Ήδη πήρε μια πρόγευση: Δεν πέρασε καιρός από τότε που οι οπαδοί της ομάδας φώναζαν έξω από τη Βουλή: «Κυβέρνηση δεν είναι ο Πρωθυπουργός, είναι ο Μαρινάκης και ο Ολυμπιακός». Μόνο που όπως αποδείχθηκε κυβέρνηση είναι και ο Σαββίδης.
Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ήταν να τον κλαίνε οι ρέγκες καθώς προσπαθούσε να παρουσιάσει μια ρύθμιση υπέρ του Σαββίδη, που προανήγγειλε έντρομος ο Αυγενάκης -τον οποίο οι ποδοσφαιρόφιλοι χρεώνουν στην πλευρά Μαρινάκη.
Κατά τον Πέτσα το θέμα είναι «να μη διχάζεται η κοινωνία με αφορμή το ποδόσφαιρο». Εκεί έριξε και λίγο από εθνικά θέματα, που τρέχουν αυτή την περίοδο.
Ανακάλυψε τον ποδοσφαιρικό διχασμό τώρα, όχι όταν όχι μόνο τον υπέθαλπε αλλά και τον πολιτικοποιούσε: ο Μαρινάκης δικός μας, ο Σαββίδης του Τσίπρα.
Κατά τον εκπρόσωπο, επειδή η κυβέρνηση «σέβεται το αυτοδιοίκητο του ελληνικού ποδοσφαίρου.», όπως σέβεται και τη Δικαιοσύνη, θα παρέμβει και στο ποδόσφαιρο και στη Δικαιοσύνη.
Για καλό σκοπό: «Δεν θα επιτρέψει ένα θέμα του ποδοσφαίρου να θέσει σε κίνδυνο την κοινωνική συνοχή».
Εδώ ο Πέτσας πέταξε κάτι για τα χρόνια της κρίσης που «δοκίμασαν την κοινωνική συνοχή». Δεν μπορεί , μέσα του θα σκεπτόταν: μα τι λέω ο άνθρωπος;
Η ουσία είναι ότι η κυβέρνηση με πρωτοφανή κυνισμό θα κάνει πέρα τις δικαστικές αποφάσεις και θα φέρει νόμο για να μην πέσει ο ΠΑΟΚ, από ένα δικαστήριο
Είναι η γνωστή μέθοδος Μητσοτάκη: δεν έχει πτυχίο ο υποψήφιoς διοικητής της ΕΥΠ, όπως απαιτεί ο νόμος; Δεν αλλάζουμε υποψήφιο, αλλά αλλάζουμε τον νόμο , ώστε να μην χρειάζεται πτυχίο. Απλό.
Με το ποδόσφαιρο το έκανε απλούστερο: ο νέος νόμος θα επιβάλλει να αντιμετωπίζουν «λιγότερο επιθετικές ποινές οι ομάδες που ελέγχονται».  

Αν δεν πετύχει ούτε αυτό, θα έλθει νέος νόμος ώστε να μην ελέγχονται καθόλου. Πανεύκολο: το έκανε ήδη με το νόμο που ήθελε σώνει και καλά να ελέγχονται το «πόθεν έσχες» όσων κατέχουν ΜΜΕ.
Κάπως έτσι χάθηκε η μπάλα και η κυβέρνηση κρεμάστηκε από σκοινί που είχε απλώσει η ίδια.
Ο Μητσοτάκης τα βόλευε και με το αφεντικό του ΠΑΟΚ που τον βοήθησε στο Μακεδονικό και με τον με ιδιοκτήτη του Ολυμπιακού που τον βοηθούσε στα ΜΜΕ.
Τα είχε φτιάξει και με τον Μαρινάκη και με τον Σαββίδη. Αλλά δεν είχε υπολογίσει ότι δεν τα έφτιαξαν ο Μαρινάκης με τον Σαββίδη. Και τώρα θα έχει απέναντι και τον Μαρινάκη και τον Σαββίδη.
Ο πρώτος γιατί δεν υποβιβάστηκε ο δεύτερος και ο δεύτερος γιατί μπορεί να μη υποβιβάζεται, αλλά θα χάσει την πρώτη θέση στο πρωτάθλημα από τον πρώτο.
Κατά τη μέθοδο Μητσοτάκη το γκολ ισοφαρίζεται με αυτογκόλ. Πρώτα έβαλε στη κυβέρνηση τον Αυγενάκη για να καθίσει από τη μια πλευράς της τραμπάλας. Τώρα έβαλε την άσχετη …Μενδώνη- που είναι όμως του Βενιζέλου -που έχει ξαναευεργετήσει τον ΠΑΟΚ- να καθίσει από την άλλη, με μια τροπολογία.
Πρακτικά έκοψε πέντε βαθμούς από τον ΠΑΟΚ, έναν ευρωβουλευτή από τον εαυτό του -δεν βαριέσαι, του Σαμαρά ήταν- θα κόψει κατ’ ανάγκη και έναν υφυπουργό από την κυβέρνησή του. «Έχει φύγει ο Αυγενάκης άπω τη χώρα;» έκανε πάρτι ο Τσακαλώτος στη Βουλή.
Αλλά το πρόβλημα θα μείνει προσαυξημένο: η κυβέρνηση τώρα εκτός από το πρωτάθλημα τίναξε στον αέρα και τη Δικαιοσύνη.
Όπως το έξυπνο πουλί πιάνεται από τη μύτη, ο έξυπνος Πρωθυπουργός πιάνεται από τις διευθετήσεις που κάνει. Οι ισορροπίες του κατέρρευσαν.
Ή το σύστημα Σαββίδη θα του το κάνει καλοκαιρινό, ή το σύστημα Μαρινάκη.
Είτε οι Παοκτζήδες δεν θα αφήνουν άνθρωπο να περνάει κάτω από τα τα Τέμπη, είτε οι Ολυμπιακοί δεν θα αφήνουν άνθρωπο να περνάει πάνω από τα Τέμπη.

Σαν το Ελευθέριο Βενιζέλο δεν θέλει να γίνει ο Κυριάκος; Ήταν ένα φεγγάρι πρωθυπουργός της μισής Ελλάδας.
Να μια ευκαιρία να του μοιάσει…

www.anoixtoparathyro.gr

Παρηγοριά στον άρρωστο…

 

Του Ρούντι Ρινάλντι

 

«Θετική η επιστολή Πομπέο», «θετική η επίσκεψη Χαφτάρ στην Αθήνα», «θετική η Διάσκεψη του Βερολίνου», «θετική η ευρύτατη συναίνεση στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας», «θετικό το γεγονός ότι εκλέχθηκε γυναίκα». Και αν συνεχίσουμε το ψάξιμο, θα βρούμε κι άλλα «θετικά». Ας πούμε, «θετικό που έστω συναντήθηκαν οι τέσσερις πρόεδροι των ΠΑΕ».
Με τόσα «θετικά», δεν μπορεί, κάτι γίνεται προς τη σωστή μεριά, κάτι θα μας μείνει. Οι Αμερικάνοι μας αγαπάνε, ο Κυριάκος ομιλεί τις ξένες γλώσσες πολύ καλά (και αγγλικά και γερμανικά, ντουμπλ φας), οι επενδυτές τρέχουν να επενδύσουν και δεν προλαβαίνουν, η Τουρκία μας τρέμει και όλοι μας σέβονται. Το τσιγάρο κόπηκε στα μαγαζιά και ήδη μπαίνουν πρόστιμα στις «λέσχες καπνιστών». Έχουμε κράτος και διεθνή υπόσταση. Τώρα όλοι καταλαβαίνουν πως είμαστε μέρος της λύσης όλων των προβλημάτων στη Ν.Α. Μεσόγειο.
Αυτό που δε λένε είναι πως θα υποστούμε τη μεγαλύτερη «αναδιάταξη» του προηγούμενου στάτους κβο. Ότι ως «λύση» σε κάθε περίπτωση εννοείται η συρρίκνωση εδαφικών και κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας.
Αυτή η συνείδηση που ψάχνει να εντοπίσει θετικά σε μια δραματική πορεία και σε περίπου προδιαγεγραμμένα σενάρια ακρωτηριασμού τμημάτων του ελληνισμού, όταν δεν είναι φτηνή απολογητική, είναι σίγουρα συγκάλυψη της πραγματικότητας.
Από τα νησιά εγείρεται μια κραυγή αγωνίας από το άτσαλο και επικίνδυνο γκριζάρισμά τους δια του προσφυγικού και της κατάπτυστης συμφωνίας Ε.Ε.-Τουρκίας. Οι κυβερνήτες, σημερινοί και χθεσινοί, ψεύδονται υποσχόμενοι μια «αποσυμφόρηση» που δεν θα γίνει αφού η Ελλάδα ολόκληρη με πρώτα τα νησιά προορίζεται για χώρος-φράγμα των προσφυγικών ροών προς την Ευρώπη. Τα σχέδια που υπάρχουν εδώ και καιρό το μαρτυρούν. Ο διχασμός του Αιγαίου στον 25ο μεσημβρινό θα οδηγήσει πλήθος νησιών σε τουρκική περικύκλωση. (βλ. σχετικό χάρτη). Για τα νησιά που περικλείονται πέραν του 25ου μεσημβρινού η Τουρκία έχει τη λύση έτοιμη: Αυτά έχουν τουρκική κυριότητα αλλά με τη Συμφωνία της Λωζάννης παραχωρήθηκε η κυριαρχία τους στην Ελλάδα. Μένει να αποκατασταθεί η προηγούμενη κατάσταση. Ας μην παραξενευόμαστε λοιπόν αν η Τουρκία λέει σήμερα πως στην Κρήτη, μόνο τα Χανιά είναι ελληνικά. Ότι η Κρήτη δεν έχει υφαλοκρηπίδα αλλά μόνο έξι μίλια αιγιαλίτιδα ζώνη. Ότι η Γαύδος δεν ανήκει στην Ελλάδα.
Αχ πόσο θετικό είναι που οι Αμερικάνοι συνιστούν να έχουμε διαπραγματεύσεις υπό διαιτησία. Ίσως κάτι να γλυτώσουμε οι καημένοι… Για να έχουμε όμως την εύνοια των Αμερικάνων πρέπει να είμαστε προβλέψιμοι και υπάκουοι σε ό,τι μας ζητήσουν. Θα γλυτώσουμε μόνο αν πιούμε το πικρό ποτήρι. Δε γίνεται αλλιώς. Ευτυχώς υπάρχουν και τα «θετικά». Και ο ακρωτηριασμένος θλίβεται αλλά επιζεί. Θα κάνουμε τα πάντα για να επιζήσουμε…
Κατά τα άλλα, προχωρούν οι προετοιμασίες για να γιορταστούν όπως πρέπει τα 200 χρόνια ύπαρξης του νέου ελληνικού κράτους, για να βγουν τα κατάλληλα συμπεράσματα. Η επιτροπή που καταρτίστηκε είναι ταλαντούχα και η πρόεδρός της πετυχημένη στα ιβέντς με χορηγούς και συμβόλαια, όπως στην Ολυμπιάδα του 2004. Επιτροπή συμβατή με αυτά που γίνονται κι αυτά που έρχονται. Ίσως όμως να χρειαστεί να γράψουν χειρότερα πράγματα και να εκφωνήσουν άλλου τύπου πανηγυρικούς από αυτά που γράφτηκαν για τον «συνωστισμό στην Σμύρνη» και την θεώρηση της Επανάστασης σαν γνήσιου αποτελέσματος του Διαφωτισμού. Μην την ανακηρύξουν και ως «λάθος» μέχρι τότε…

Λαχανάκια Βρυξελών και αμερικάνικο Χάλογουιν… 

Τα όσα γράφονται έως εδώ είναι σίγουρο πως για μεγάλο μέρος της Αριστεράς φαντάζουν ως εθνικιστικά. Κάθε χρόνο πάνω από 600 άτομα κάνουν ουρά για να χαιρετήσουν τον Πάιατ στις 4 Ιουλίου, εθνική γιορτή των ΗΠΑ. Ο πολιτικός κόσμος, η οικονομική ελίτ, οι στρατιωτικές αρχές και όλοι οι παρατρεχάμενοί τους περιμένουν για ώρες να βγάλουν τη φωτογραφία με τον πρέσβη.
Η συντριπτική πλειοψηφία όλων αυτών δεν μπορεί διόλου την εθνολαϊκότητα, τον πατριωτισμό και την απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη. Δεν μπορούν την πραγματική δημοκρατία, τις πορείες, τους αγώνες, την αξιοπρέπεια.
Πρόσφατα, οι καλοί μας εφοπλιστές προχώρησαν σε ένα μνημόνιο χορηγίας έξι εκατομμυρίων ευρώ για ανακαίνιση στις τουαλέτες των δημόσιων νοσοκομείων της Αττικής και την αγορά κλινοσκεπασμάτων.
Το «μνημόνιο χορηγίας» υπογράφηκε μεταξύ της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών και του υπουργείου Υγείας. Το καλό μας κράτος και το ακόμα καλύτερο πολιτικό προσωπικό φροντίζουν να περικόπτουν τις κοινωνικές δαπάνες για υγεία και παιδεία και κάνουν ό,τι μπορούν για ελαφρύνσεις προς τους εφοπλιστές, αφού με τη δωρεά τους θα τύχουν πολλών φοροαπαλλαγών. Δεν ομιλούμε για μια εθνική ενότητα όλων αυτών.
Σε τούτο τον τόπο υπάρχει πλούσια ιστορία, θετική και αρνητική. Οι στιγμές της σύμπτωσης του εθνικού και του κοινωνικού αγώνα ήταν οι καλύτερες σελίδες της ιστορίας και σήμερα, μπροστά σε μια μεγάλη εθνική κρίση που πλησιάζει, σε μια κρίση που βοά και φέρνει σημάδια πολέμου και ακρωτηριασμού, είναι επιβεβλημένη μια εθνική ενότητα που δεν θα αφεθεί στα χέρια ενός πολιτικού κόσμου που νοιάστηκε και νοιάζεται πρωτίστως για την αναπαραγωγή του και τη νομή της όποιας εξουσία στον τόπο αυτό.
Όσοι ντρέπονται ή δεν αισθάνονται καλά μέσα στα πλαίσια μιας εθνικής ενότητας ή ακόμα χειρότερα όσοι την καταπολεμούν, δεν χρειάζεται να τα βάζουν με αυτούς που νοιώθουν καλά σε ένα πατριωτικό, δημοκρατικό, αναγεννητικό πλαίσιο. Αν θέλουν να είναι συνεπείς ας τα βάλουν με τον «ελληνικό ιμπεριαλισμό», ας τα βάλουν με το «ελληνικό κεφάλαιο» και τους καπιταλιστές κι ας πορευτούν όπως τους φωτίσει ο πανάγαθος. Κυρίως να πάψουν να βρίζουν όσους κινητοποιούνται για τα νησιά ή για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Ειδικά οι Συριζαίοι και οι φίλοι τους ας μην παριστάνουν τους άγριους αντιεθνικιστές και αντικαπιταλιστές: Μια χαρά συστημικοί έχουν γίνει. Τα καλύτερα παιδιά των Βρυξελών και της Πρεσβείας. Ο Δραγασάκης δεν καταλαβαίνει πόσο γελοίος γίνεται όταν παρομοιάζει το «έργο» του ΣΥΡΙΖΑ με αυτό του Λένιν. Και να δούμε τι ανοησίες θα πει ο φιλόσοφος Δουζίνας ή ο μαοϊκός Μπαλτάς.

 

Αντίστροφη λογική

Έχουμε ανάγκη από μια άλλη, αντίστροφη λογική, που να μην αναλώνεται στο να ψάχνει για «θετικά», μέσα ή γύρω από τη στρούγκα του πολιτικού κόσμου και των ισχυρών της περιοχής. Μια λογική που θα επικεντρώσει στην αδιαχώριστη ενότητα του εθνικού και κοινωνικού περιεχομένου του αγώνα, για εθνική και λαϊκή κυριαρχία, για πραγματική Δημοκρατία. Μια λογική που δεν θα αναγνωρίζει «τετελεσμένα». Μια λογική που με θάρρος θα προβάλλει την ανάγκη αδελφοποίησης Ελλάδας και Κύπρου σαν απαραίτητη πράξης επιβίωσης των δύο κρατών. Μια λογική που θα αναζητήσει μια ενεργητική ελληνική εξωτερική πολιτική που σήμερα δεν εκφωνείται από κανέναν και που για να υπάρξει χρειάζεται η παρεμβολή και η ενεργοποίηση του λαού.
Η σφυρηλάτηση μιας νέας συνείδησης-υπόσχεσης και αφιέρωσης για τον τόπο είναι το ζητούμενο απέναντι στις μυλόπετρες των γεωπολιτικών απειλών και του τουρκικού επεκτατισμού!

Πηγή: e-dromos.gr

Ποδοσφαιρικοί ελέφαντες κι επιτελικά ποντίκια

Ανδρέας Κοσιάρης

 

Πιθανόν να έχετε ακούσει την παροιμία, που μάλλον μας έχει φτάσει από Αφρική μεριά, «όταν μαλώνουν οι ελέφαντες, την πληρώνουν τα ποντίκια». Κι αν δεν την ξέρετε εσείς, την ξέρουν πλέον τα περισσότερα ποντίκια και, σίγουρα, την ξέρουν όλοι οι ελέφαντες.
Δε νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω ποιοι είναι οι ελέφαντες και ποια τα ποντίκια σε αυτήν την αναλογία.
Τα ποντίκια της ιστορίας που ζούμε είχαν τόσο μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, που πίστεψαν και τα ίδια τα ψέμματα που έλεγαν για τις ικανότητές τους. Ίσως να νόμιζαν ότι τα κολλητιλίκια με τον έναν ελέφαντα θα τους προστατέψουν επαρκώς, δεν ξέρω. Πάντως τα ποντίκια μας την είχαν δει τη μάχη να έρχεται και είχαν σχέδιο.
Εδώ μας ταιριάζει ένα άλλο ρητό, αυτή τη φορά του Σκωτσέζου ποιητή Ρόμπερτ Μπερνς, από το ποίημα «Σ’ένα ποντίκι» του 1785: « Των ποντικών και των ανθρώπων τα σχέδια τα πιο καλά στημένα, στραβά πηγαίνουν συχνά» (The best laid schemes o’ mice an’ men / Gang aft a-gley).
Στραβά πήγε και το σχέδιο των δικών μας ποντικών. Βλέπετε, τα επιτελικά ποντίκια μάλλον είχαν την εξής σκέψη: «Έχουμε συμμαχήσει με και ευνοήσει τον έναν ελέφαντα, άρα δε θα μας πειράξει. Θα κάνουμε μια χάρη και στον άλλο ελέφαντα, το σιβηρικό μαμούθ και θα είμαστε μια χαρά, θα τη βγάλουμε πένα».
Έλα μου όμως που οι ελέφαντες δεν πολυνοιάζονται για τα σχέδια των ποντικών. Και τώρα τα ποντίκια της ιστορίας μας έχουν βρεθεί ανάμεσα στους στρατούς των δύο ελεφάντων, να βάλλονται πανταχόθεν.
Δεν έφτασε ούτε η αλληλοϋποστήριξη με τον έναν ελέφαντα, ούτε το διώξιμο από τις τάξεις τους του πιο χαζού κι άχρηστου ποντικιού, επειδή αμφισβήτησε την κυριαρχία του ελέφαντα. Οι εφημερίδες και τα κανάλια του ελέφαντα από χθες κάνουν για πρώτη φορά κριτική στις αποφάσεις και τις επιλογές των ποντικιών.
Φυσικά δεν ήταν αρκετή ούτε η «χάρη» στο σιβηρικό μαμούθ, ο στρατός του οποίου έχει πάρει τα όπλα κι απειλεί να κόψει την ποντικοχώρα στα δύο. Επίσης, έχουν θυμώσει με τα ποντίκια μας και άλλοι, γηραλέοι και πιο αδύναμοι, αλλά πάντοτε επικίνδυνοι ελέφαντες.
Θα ρωτήσετε «ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα του μύθου;», γιατί σαν τον Αίσωπο, πρέπει να παράσχουμε κι ένα δίδαγμα. Το οποίο θα μπορούσε να είναι το εξής: «Αν το ηθικό σου ανάστημα είναι αυτό ενός ποντικιού, μάλλον είναι κακή ιδέα να μπλέξεις με οτιδήποτε κάνουν οι ελέφαντες. Θα την πληρώσεις εσύ και όλη η υπόλοιπη σαβάνα μαζί σου.»

Πηγή: info-war.gr

Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε!

Θανάσης Καρτερός

Ανέβηκε ο αριστεροφάγος, πρόσφατα δηλωσίας του Άουσβιτς, Άδωνις στα κεραμίδια του Διαδικτύου για να κρεμάσει τη μπούρδα του.
Πιστός στη συνταγή ότι όσο μεγαλύτερη μπούρδα κρεμάει τόσο πιο ψηλά τον... κρεμούν σε παράθυρα και μανταλάκια οι ΜΜΕρακλήδες της ενημέρωσής μας. Και τι είπε αυτή τη φορά;

Ότι πρέπει να χαίρεται σύμπασα η εθνικοφροσύνη με αφορμή την επέτειο από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία γιατί στα πέντε χρόνια της αριστερής διακυβέρνησης απαλλαγήκαμε «οριστικά από την Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς (σ.σ.: τα κεφαλαία δικά του) που κατέστρεφε διαρκώς την Ελλάδα».

Αυτά. Και καλά, η επιμονή όλων των εξαποδώ της Άκρας Δεξιάς να τσαλαπατούν τον κρίνο της αριστερής ιδεολογικής ηγεμονίας μπας και..., είναι γνωστή. Από την εποχή του Παπαδόπουλου, του Παττακού, του Βορίδη και του Ες-Ες Μιχαλολιάκου.

Μην πάμε και στον Μεταξά, τον Μανιαδάκη και τα κατοχικά τους. Αλλά και η απάντηση είναι μία: Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάστε! Γιατί οι ιδέες της Αριστεράς -ελευθερία, δημοκρατία, ισότητα, αλληλεγγύη, κοινωνική δικαιοσύνη- δεν είναι βιβλίο να το κάψετε ή πουκάμισο να το πετάξετε. Η δύσκολη πράξη τις έχει κάνει πανίσχυρες.

Η δύσκολη πράξη, ναι. Που αυτές υποκίνησαν. Ανεβάζοντας χιλιάδες απλούς ανθρώπους στο βάθρο του ήρωα στις λαϊκές συνειδήσεις. Κρατώντας την πατρίδα όρθια όταν οι επαγγελματίες εθνικόφρονες κερδοσκοπούσαν με κατακτητές και δικτάτορες. Πατούσαν στον λαιμό της δημοκρατίας. Γάβγιζαν «εκ των ημετέρων εις Γερμανός νεκρός».

Γέμιζαν ξερονήσια και φυλακές και τροφοδοτούσαν εκτελεστικά αποσπάσματα με όσους είχαν «μολυνθεί» από αυτές. Γιατί νόμιζαν ότι έτσι θα απαλλαγούν από την καταραμένη ηγεμονία τους. Μέχρι που τους ήρθε η σφαλιάρα του 2015 για να αποδειχθεί πού στρέφονται οι Έλληνες στα δύσκολα.

Αυτά. Κι έχει βέβαια την πλάκα του που η Θεέ-μου-φύλαγε Ξαφά, ο οδοντωτός Τζήμερος και ο ευλόγησον-το-κεφάλαιο Ανδριανόπουλος κατηγόρησαν με αφορμή την ανάρτηση Άδωνι την κυβέρνηση ότι εφαρμόζει ιδέες της Αριστεράς!

Διότι ως διαταραγμένοι και διατεταγμένοι νεοφιλελεύθεροι εξοργίζονται οι άνθρωποι βλέποντας ότι οι Μητσοτακιστές τσαλαπατούν μεν τον κρίνο όσο τους παίρνει, αλλά τον μυρίζουν κιόλας με αβρές δηλώσεις και κινήσεις.

Όσο τους παίρνει επίσης. Για να δείξουν ότι δεν είναι τόσο άραχλοι. Διαθέτουν κι αυτοί προοδευτική ψυχούλα. Που πάει να πει ότι η ηγεμονία είναι εδώ. Και τρέμε Άδωνι…

www.avgi.gr

Ο Μητσοτάκης και οι «άριστοι» βούλιαξαν στις παράγκες του ποδοσφαίρου

Μαρίνα Αλεξανδρή

 

«Ο εκβιασμός πέρασε: Ξεπλένουν τον ΠΑΟΚ και την πολυϊδιοκτησία» γράφει το in.gr, συμφερόντων Μαρινάκη, μετά την ανακοίνωση Πέτσα ότι…αλλάζει ο νόμος περί πολυιδιοκτησίας προκειμένου να μην υποβιβαστούν ΠΑΟΚ και Ξάνθη. Και προσθέτει πως η κυβέρνηση στέλνει «μήνυμα ότι ο εκβιασμός μπορεί να καταστρατηγεί το αυτοδιοίκητο του ποδοσφαίρου», «καταστρατηγείται η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και όλοι μπορούν να παρανομούν χωρίς κανένα κόστος» και επιπλέον «έχουμε αλλοίωση του πρωταθλήματος με την κυβέρνηση να λέει πως η πολυμετοχικότητα δεν τιμωρείται άρα ο καθένας να μπορεί να αγοράζει όποια ομάδα θέλει».
«Η κυβέρνηση αδειάζει ΕΕΑ - Αυγενάκη 24 ώρες μετά την απόφαση-σκάνδαλο της ΕΕΑ» γράφει το ethnos.gr, ιδιοκτησίας Σαββίδη. Ωστόσο, σχολιάζοντας το γεγονός πως η νέα νομοθετική ρύθμιση θα προβλέπει αφαίρεση βαθμών, δημοσιεύματα καταγγέλλουν πως πρόκειται για κυβερνητικές μεθοδεύσεις ώστε να αφαιρεθούν βαθμοί από τον ΠΑΟΚ και με «ξεκάθαρη αλλοίωση» να πάρει το πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός στις αίθουσες δικαστηρίων. Νωρίτερα η ΠΑΕ ΠΑΟΚ, σχολιάζοντας την απόφαση της ΕΕΑ, έκανε λόγο για «εισήγηση μνημείο υποδούλωσης στις εντολές Αυγενάκη, που αποδείχθηκε εντολοδόχος του Ολυμπιακού».
Στην ανακοίνωσή του ζητούσε την απομάκρυνση του υφυπουργού χαρακτηρίζοντάς τον «επικίνδυνο για τον αθλητισμό και τη συνοχή της χώρας» και στέλνοντας μήνυμα ανέφερε: «Η φούσκα, που έστησε με τον Βαγγέλη Μαρινάκη, θα σκάσει στο δικό τους πρόσωπο [...] Σύντομα το όνειρό σας να δείτε τον ΠΑΟΚ στο έδαφος θα γίνει εφιάλτης!». «Η Ελλάδα χωρίζεται στα δύο... Κυβερνήσεις πέφτουν και υπουργοί θα τρέχουν. Αυγενάκη τέλειωσες», έγραφε πανό των οπαδών του ΠΑΟΚ, οι οποίοι σε ανακοίνωσή τους τόνισαν πως «είμαστε σε πόλεμο και κύριος υπεύθυνος είναι ο Μητσοτάκης». Πολλά πολιτικά πρόσωπα της ΝΔ τάχθηκαν υπέρ του «δικεφάλλου του Βορρά».
Και παραδίπλα, η «ΘΥΡΑ 7» του Ολυμπιακού προειδοποιεί: «Αν ΤΟΛΜΗΣΕΤΕ να κάνετε παρέμβαση για να καλύψετε το σκάνδαλο και να μην πληρώσουν οι ένοχοι δεν θα χωριστεί η Ελλάδα στα δύο όπως απειλούν αυτοί, αλλά κι εσείς και η κυβέρνηση σας θα αναγκαστείτε να φύγετε από την Ελλάδα. Δεν θα υπάρχει μέτρο γης για κανέναν σας εδώ».
Δεν χρειάζονται πολλά περισσότερα για να φανεί ότι η κυβέρνηση έμπλεξε. Έμπλεξε άσχημα μεταξύ δύο ολιγαρχών του ποδοσφαίρου και των media, με τον έναν εκ των οποίων τουλάχιστον είχε σχέσεις εξάρτησης και προεκλογικά και μετεκλογικά. Εμπλεξε επίσης, ερασιτεχνικά στον πόλεμο της διαπλοκή και, ακόμη χειρότερα, αυτοακύρωσε με κωμικοτραγικό τρόπο τις πομπώδεις διακηρύξεις της περί «ανεξαρτησίας» της Δικαιοσύνης και ισότητας όλων έναντι του νόμου.

Πρακτικά, είναι η πρώτη κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών που κατάφερε να ενώσει εναντίον της και τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. Πολιτικά, εκτέθηκε βαριά, αλλάζοντας εκ των υστέρων έναν νόμο για μια υπόθεση για την οποία υπάρχει ήδη καταδικαστική εισήγηση και αναμένεται η τελική απόφαση από τα αρμόδια ποδοσφαιρικά όργανα. Κι έστειλε το μήνυμα πως ανά πάσα στιγμή μπορούν να αλλάξουν κι άλλοι νόμοι εάν απλώς… δεν μας αρέσουν οι ποινές και οι αποφάσεις της Δικαιοσύνης. Το δε επιχείρημα που επικαλέστηκε επ’ αυτού ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Στέλιος Πέτσας, ότι δηλαδή ο νόμος αλλάζει «για να μην απειληθεί η κοινωνική συνοχή», εκθέτει και τον ίδιο και τον πολιτικό του προϊστάμενο.
Ουσιαστικά και επικοινωνιακά, η κυβέρνηση εμφανίστηκε εκβιαζόμενη. Για την ακρίβεια, υπέκυψε στον εκβιασμό με το «καλημέρα», χωρίς καν δεύτερη σκέψη. Μόλις ο Μάκης Γκαγκάτσης απείλησε από το κανάλι του Ιβάν Σαββίδη πως «η Ελλάδα θα χωριστεί στα δύο» και ότι «κάποιοι θέλουν να χυθεί αίμα», άλλαξε τον νόμο στα μέτρα του Σαββίδη. Και άφησε το άλαλο πλήθος των δικών της ψηφοφόρων να αναρωτιέται γιατί αφού «η κυβέρνηση δεν εκβιάζεται» και διαγράφεται ο Θοδωρής Ζαγοράκης, αλλάζει ταυτόχρονα κι ο νόμος που κατήγγειλε ο Ζαγοράκης; Σημειώνεται πως ο ευρωβουλευτής της ΝΔ, με ανάρτησή του στο Facebook, εξαπέλυσε επίθεση κατά του υφυπουργού Αθλητισμού, που όρισε τα μέλη της ΕΕΑ, αλλά και όσων στην κυβέρνηση «βάλουν κατά του ΠΑΟΚ και του ελληνικού ποδοσφαίρου καθ' υπόδειξην τρίτων», δηλώνοντας πως εάν η ομάδα της Θεσσαλονίκης δεν δικαιωθεί θα αποχωρήσει από τη ΝΔ.
Εν ολίγοις, οι «άριστοι» του Κυριάκου Μητσοτάκη ναυάγησαν αύτανδροι, σε μια ήσσονος σημασίας κρίση που κλήθηκαν να διαχειριστούν. Κι έχει ενδιαφέρον πως θα ξεμπλέξουν από εδώ και πέρα. Τα μηνύματα, πάντως, από την πλευρά του κυβερνητικού «συμμάχου» Βαγγέλη Μαρινάκη δεν είναι ευοίωνα.
Τρία μόνον σημερινά μηνύματα από το site in.gr είναι αποκαλυπτικά του κλίματος. Το πρώτο λέει ότι η κυβέρνηση «παρεμβαίνει στο αυτοδιοίκητο του ελληνικού ποδοσφαίρου και προαναγγέλλει μια ρύθμιση εκτός πραγματικότητας μόνο και μόνο για να διασωθεί ο ΠΑΟΚ και η Ξάνθη». Το δεύτερο ότι «παρεμβαίνει στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης και στέλνει ένα σαφές μήνυμα: Να μην ισχύουν οι αποφάσεις και οι παρανομούντες να παρανομούν χωρίς κανένα κόστος». Το τρίτο ότι «προετοιμάζει μια νομοθετική παρέμβαση - «πλυντήριο» στον ΠΑΟΚ και την Ξάνθη».
Είναι προφανές ότι η συνέχεια θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πόσο μάλλον, όταν σε λίγες μέρες βγαίνει στον αέρα και το «νέο» MEGA ιδιοκτησίας Βαγγέλη Μαρινάκη...

                                                                                                            tvxs.gr

Πώς να τελειοποιήσουμε τη δυστυχία μας

Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη **

 

Υπήρχε κάποτε στην νότια Ευρώπη μια μεγάλη χώρα. Μεγάλη σε κουλτούρα και παραδόσεις. Όμως, προφανώς λόγω αυτής της μεγαλοσύνης, κανένα μικρό πρόβλημα δεν έβρισκε μια λογική λύση, ώσπου το παράλογο έγινε ο μόνος κανονικός τρόπος ζωής. Με τούτα και με τ’ άλλα η μεγάλη αυτή χώρα είναι σήμερα ένας μικρός χώρος, που στενεύει σαν περσινό παπούτσι την περπατησιά των παιδιών που τον κατοικούν. Εντούτοις, κανείς τους δεν εννοεί να το βγάλει από πάνω του. Κι έτσι το παράλογο κυριαρχεί, κάνοντας εν τέλει την κατάσταση -και τη ζωή στον μικρό χώρο- κρίσιμη αλλά όχι σοβαρή. Αυτό άλλωστε, μάλλον, ήταν πάντα ένα βασικό χαρακτηριστικό των κοινωνιών σε παρακμή: η σχεδόν αστεία κρισιμότητα της απελπιστικής κατάστασης τους. Το βεβαιώνουν οι ανυποψίαστοι επιβάτες του Τιτανικού που χασκογελάνε ή οι χαζοχαρούμενοι συνδαιτημόνες των συμποσίων της Πομπηίας. Το επιβεβαιώνει επίσης η λατρευτική πρόσδεση στη δυστυχία των κατοίκων του μικρού μας χώρου.
Πριν απ’ όλα, αρκεί ίσως να ρίξει μια ματιά κανείς στη λογοτεχνία αυτού του μικρού χώρου για να καταλάβει πόσο οι άνθρωποι του χρειάζονται τη δυστυχία. Χρειάζονται τη δυστυχία με την ίδια σκεπτικιστική απελπισία που έδιναν τις τελευταίες μάχες τους. Γιατί είναι αλήθεια πως, πριν βρεθούν σ’ αυτή την κατάσταση της ολοσχερούς παρακμής, έπρεπε να βρεθούν σε μια απελπιστική θέση για να δώσουν έστω μια μικρή μάχη ευτυχίας. «Η απελπισία περίστροφο και σφαίρες της οι ανάγκες» ή «ουδέν ισχυρότερον της απογνώσεως», έλεγαν οι «πρίγκιπες» και οι υμνωδοί του μικρού χώρου.
Χωρίς τη δυστυχία τους, ήταν βέβαιοι, θα έπεφταν σε ξενέρωτα χασμουρητά. Και μιας και είχε επέλθει η εποχή της αποθέωσης των δικαιωμάτων, όρισαν τη δυστυχία τους ως επιτακτική ανάγκη και δικαιωματικό αίτημα. Δεν υπήρχε καμιά αμφιβολία: η δημιουργία της προσωπικής κόλασης, ήταν πλέον αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός. Όμως, εδώ τα πράγματα ξέφυγαν λίγο από το ατομικό πεδίο και με την ενθάρρυνση των κυρίαρχων ελίτ, η δυστυχία αναπτύχθηκε σε συλλογικό πρόταγμα. Όλοι οι μηχανισμού του κράτους, η υποχρεωτική εκπαίδευση, η μαζική ενημέρωση, η δικαιοσύνη, το κοινοβούλιο και γενικώς οι θεσμοί, αλλά και όλα τα πολιτισμικά πρότυπα, έκαναν ό,τι περνούσε από το μακρύ χέρι της αγοράς τους, για την επίτευξη αυτής της συλλογικής δυστυχίας. Επρόκειτο, αναμφίβολα, για τον ιερό σκοπό του επιτεύγματος της ανεπάρκειας. Κι όσο κι αν αυτό, το κατόρθωμα να νιώθεις ανεπαρκής, ακούγεται αντιφατικό μην έχετε αμφιβολία ότι δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση.
Ως εκ τούτου θα ήταν δείγμα μεγάλης αγνωμοσύνης αν δεν πιστώναμε στο εν λόγω, συνήθως αναποτελεσματικό κράτος, την επιτυχία του αυτή. Γιατί είναι βέβαιο πλέον, ό,τι ο δρόμος προς τη συλλογική δυστυχία πέρασε μέσα από την άοκνη καθοδήγηση και τον σχετικό προγραμματισμό της τόσο λοιδωρημένης αστικής τάξης και της κρατικής μηχανής που την εκπροσωπεί. Πάρτε, για παράδειγμα, το μνημειώδες έργο του Νίκου Δήμου «Η δυστυχία του να είσαι Έλληνας» που έμαθε, με την ευγενική αρωγή των συστημικών μηχανισμών πολιτισμικής μόλυνσης, σε μερικά εκατομμύρια νεοέλληνες πως να μην βρίσκουν κανένα νόημα στην συλλογική τους ταυτότητα και να κατευθυνθούν σούμπιτοι προς το στόχο της ατομικής τους απονοηματοδότησης και δυστυχίας. Πάρτε, επίσης για παράδειγμα, τη συνηθισμένη καθημερινή λειτουργία της κρατικής γραφειοκρατίας για να αντιληφθείτε τι σημαίνει άοκνη και συνεχής βελτίωση των διαδικασιών της δυστυχίας.

 

Η ανεπάρκεια

Κάτι ουσιώδες σε κάθε διαδικασία της δυστυχίας είναι, όχι μόνο να είσαι σε διαρκή σύγκριση-σύγκρουση με τον υπόλοιπο κόσμο, που καταφανώς είναι πολύ καλύτερος σου, αλλά να αξιοποιείς αυτή τη ρήξη εσωτερικεύοντας την ως ατομική σου αποτυχία. Κάτι, άλλωστε, που συχνά-πυκνά σου υπενθύμιζε και η μητέρα ή ο πατέρας σου και είσαι εξοικειωμένος με αυτό. Κι εσύ δεν χρειάζεται να κάνεις τίποτα περισσότερο από το να επιλέξεις μια από τις φράσεις που σου έμαθαν οι γονείς σου ή το κάθε σχετικό βιβλίο ή άρθρο που διάβασες στο «ιντερνέτ», και να κολλήσεις πάνω της σαν ένα ταμπούρι από το οποίο θα ντουφεκάς όλους τους άλλους, που δεν συμμερίζονται την εγκυρότητα των λεγομένων σου.
Όχι βέβαια, εσύ δεν είσαι κανάς ταρίφας να μιλάς ως ειδικός επί παντός επιστητού. Εσύ έχεις αυθεντική άποψη, τεκμηριωμένη στην πυρηνική πεποίθηση της συλλογικής ανεπάρκειας που σου έμαθαν από παιδί. Πρόκειται για την αξία της αταλάντευτης συνέπειας που αρνείται τους φλώρικους συμβιβασμούς και λέει τα πράγματα με την επίκριση που αξίζει στον κάθε άλλο που τολμάει να σε αμφισβητεί. Γιατί, το ξέρουμε, ότι το να αμφισβητείς την πυρηνική πεποίθηση της ανεπάρκειας -πάνω στην οποία οικοδομήθηκε η συνεκτική αφήγηση του έθνους σου- ισοδυναμεί με πράξη εσχάτης προδοσίας. Κι αν αυτό σημαίνει πως στο τέλος θα οδηγηθείς στο να απορρίπτεις ακόμη και τη λογική, εκείνο που μετράει είναι εσύ να παραμένεις πιστός στην απόρριψη όχι μόνο της γνώμης του Άλλου, αλλά και του Άλλου ολόκληρου και δια μέσου αυτού όλων των Άλλων που συγκροτούν τη συλλογικότητα στην οποία, κατά τα λοιπά, δυστυχώς ανήκεις.

 

Το παρελθόν

Αυτό βέβαια είναι ένα πρώτο βασικό βήμα. Γιατί αμέσως μετά πρέπει να φτιάξεις μια δικιά σου σχέση με τον χρόνο. Και πριν απ’ όλα με το αρχαίο παρελθόν, το οποίο είναι πάντα μια ανεξάντλητη πηγή δυσμενών συγκρίσεων. Έτσι κι αλλιώς, το παρελθόν, συλλογικό ή ατομικό, είναι σχεδόν πάντα μια νοσταλγική ευτυχία με την οποία οφείλουμε να ξεμπερδεύουμε. Το μακρινό παρελθόν. Γιατί το πρόσφατο παρελθόν είναι αρκούντως δυστυχές και αυτό, οπότε δεν έχουμε παρά να το αναπαράγουμε. Με άλλα λόγια, είτε φτύνεις το μακρινό παρελθόν είτε πάσχεις από προγονοπληξία. το ζήτημα είναι να διαπιστώνεις το λίγο το παρόντος σου και, προφανώς, το ακόμη λιγότερο του μέλλοντος σου.
Γενικώς η ενασχόληση με το παρελθόν, είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο, αποσπά την προσοχή από το παρόν και αυτό είναι ένα φοβερό πλεονέκτημα για κάποιον που στοχεύει πραγματικά να είναι δυστυχισμένος. Η εμμονική ενασχόληση με το παρελθόν είναι πάντα ένα εξαιρετικό άλλοθι για να ξεφύγει κανείς από τις όποιες προοπτικές και δυνατότητες ευτυχίας μπορεί να προσφέρει το παρόν. Άσε που αν ασχοληθεί κανείς με το παρόν μπορεί να γίνει καμία στραβή και να ανακαλύψει τη δυνατότητα του να είναι ευτυχισμένος, πράγμα για το οποίο δεν είναι καθόλου προετοιμασμένος και είναι επίσης εκτός του κυρίαρχου ρεύματος και της ηγεμονικής συλλογικής αφήγησης του «τι πάθαμε γμτχμ!».
Πρόκειται για μια «αεικίνητη ταυτοκινησία» όπως πρότειναν οι μεγάλοι πατέρες του μικρού χώρου, κατά την οποία και «όποιος βιάζεται σκοντάφτει», αλλά και «το γοργόν και χάριν έχει». Πρόκειται για την διαρκή παραμονή σε έναν βηματισμό σημειωτόν, μέχρι να ιδρώσει το χώμα και να κουραστεί.

 

Ο μάρτυρας

Αλλά εδώ αναδύεται ακόμη ένα ζήτημα. Αν συνειδητοποιήσει κανείς τη δυνατότητα να είναι ευτυχής, χάνει αυτόματα τη δυνατότητα να είναι οσιομάρτυρας ή έστω μάρτυρας.
Χάνει την δυνατότητα να είναι το αθώο θύμα της μοίρας ή των πάσης φύσεως «ξένων» και αυτό αντίκειται στη βασική εκπαίδευση της «αυτοθυσίας» -εντός εισαγωγικών- για την οποία τόσο το εκπαιδευτικό όσο και το οικογενειακό σύστημα έχει παλέψει να εμπεδωθεί. Όλοι ξέρουμε, στο κάτω-κάτω, πως «ότι γράφει, δεν ξεγράφει». Αν μια συλλογικότητα συνηθίσει για δεκαετίες να βιώνει τη στέρηση ως αυταξία και «όχι με ξένες πλάτες», αν ένα άτομο εκπαιδευτεί στην απώθηση των πιο ενδόμυχων επιθυμιών του, κάνοντας γενικώς υπομονή και «υπακοή», φαίνεται λίγο αδιανόητο να σπάσει ο διάολος το πόδι του και να του κάτσει καμιά εκπλήρωση. Κι αν είναι να βρεθούμε μπροστά στο αδιανόητο ας κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας για να διατηρήσει και ο διάολος τη σωματική του ακεραιότητα. Τι σκατά Χριστιανοί και φιλόπονοι είμαστε στο τέλος-τέλος!
Με τον ίδιο τρόπο μπορείς να δικαιολογείς τις αποκλίσεις, τα ολέθρια λάθη ή ακόμη και τις κωλοτούμπες των κυβερνώντων, που κάνουν ότι καλύτερο μπορούν…ούτως ώστε στο τέλος να μην μπορέσουν. Η καταναγκαστική επανάληψη της στέρησης είναι το συστατικό της πιο επιτυχημένη δυστυχίας. Χάριν σ’ αυτήν μπορείς και γκρινιάζεις και διαμαρτύρεσαι και χτυπιέσαι και ολοφύρεσαι και κάνεις τη ζωή σου μια αξιοζήλευτη τραγωδία. Αυτός άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος για να μην χάνεις το κουράγιο σου, το φιλότιμο σου, την καλοσύνη και κυρίως το χιούμορ σου και τις άλλες αρετές σου-παρ’ όλα αυτά. Σκέψου μόνο να μην ήσουν στερημένος, πως θα μπορούσες να επιδείξεις αυτά τα πατρογονικά ηθικά σου χαρίσματα;

 

Ο επιμένων νικά

 Διηγείται ο Paul Watzlawick μια ιστορία. «Στο δρόμο, κάτω από ένα φανάρι, ένας μεθυσμένος ψάχνει κάτι στο πεζοδρόμιο. Ένας περαστικός τον ρωτάει για το αντικείμενο των ερευνών του. "Έχασα το κλειδί μου", απαντά ο μπεκρής. Κι αρχίζουν να ψάχνουν παρέα. Λίγο αργότερα, ο περαστικός τον ρωτάει. "Μα είστε σίγουρος ότι χάσατε εδώ το κλειδί σας;" Και η απάντηση λογικότατη: "Όχι, πιο κάτω μου έπεσε, αλλά εκεί είναι σκοτεινά".
Ε ναι λοιπόν, επειδή είναι δύσκολο να ψάχνεις για κάτι στο σκοτάδι, αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος να παριστάνεις ότι μπορεί να το βρεις εκεί που είναι πιο εύκολο να ψάχνεις.
Το ότι η ιστορία αναφέρεται σε κάποιον μεθυσμένο, είναι μια λεπτομέρεια άνευ σημασίας. Εσύ πιστός στο συλλογικό πρόταγμα της δυστυχίας, κάνεις εκείνες τις κυρίαρχες πολιτικές επιλογές, που διακρίνονται από αυτή τη στοχοθεσία: να ψάχνεις με επιμονή να μην βρεις τίποτα. Το νεοελληνικό cogito «ο επιμένων νικά» ορίζει ρητά να συνεχίζουμε να κάνουμε ό, τι κάνουμε πάντα, ούτως ώστε να συνεχίσουμε να λαμβάνουμε σαν αποτέλεσμα αυτό που λαμβάνουμε πάντα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς τις πολιτικές μας επιλογές ή την αδιατάρακτη ισχύ της οικογενειοκρατίας για να καταλάβει τι εννοώ. Αρκετοί μάλιστα είναι υπερήφανοι γι’ αυτή την αρετή της επιμονής που τους οδήγησε, για παράδειγμα, να ψηφίζουν για 40 χρόνια τον ΠΑΣΟΚικό ή τον Μητσοτακέϊκο παρασιτισμό στις διάφορες εκδοχές του. Το αν το πραγματικό όνομα μιας τέτοιας λειτουργίας είναι ο όρος "νεύρωση", είναι κάτι που αφορά τους «τρελο-ειδικούς», τους οποίους άμα έχεις καλούς φίλους και μια καφετζού με προορατικό χάρισμα δεν τους χρειάζεσαι.
Σκέψου, επίσης για παράδειγμα, την ισχύ που έχει στο ελληνικό συλλογικό σώμα ή έννοια του «μονόδρομου». Για κάθε ελληνικό συλλογικό ή και ατομικό -πολύ συχνά- πρόβλημα πάντα μία είναι η μοναδική εφικτή, λογική ή επιτρεπτή λύση. Το αρκτικόλεξο ΤΙΝΑ είναι ελληνική συντομογραφία του «και τι α κάνς!» Και πάντα ο μονόδρομος τίθεται ως μια διλημματική μηχανική που κατά βάσιν σου δείχνει τον έναν και μοναδικό δρόμο. Από το «Καραμανλής ή τανκς» και το «Ανήκομεν εις την Δύσιν» μέχρι το «Μένουμε Ευρώπη» μία είναι η «λύση» και τα όποια προβλήματα οφείλονται στο έλλειμμα υπομονής! Το ότι αυτή ακριβώς η «φόρμουλα» της «επιμονής» έχει οδηγήσει, καλή ώρα, ολόκληρα είδη σε εξαφάνιση, δεν έχει επίσης την παραμικρή σημασία για τον αποφασισμένο να είναι δυστυχής.
Βεβαίως, θα αντιτείνει ο γνωστός αντιρρησίας, υπάρχει και το «ο τολμών νικά!» Ναι, αλλά αυτό αφορά τους στρατόκαβλους καταδρομείς των ειδικών δυνάμεων και εν πάση περιπτώσει, «του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ». Να τα λέμε αυτά!

 

Η συμπεριφορά της αποφυγής

Όμως υπάρχει και κάτι τελευταίο που χρειάζεται ακόμη ως έθνος να τελειοποιήσουμε. Πρόκειται για τη «συμπεριφορά της αποφυγής», που παρ’ ότι μας έχει βοηθήσει πολύ μέχρι σήμερα στην πορεία της συλλογικής μας αυτοκαταστροφής, εντούτοις, χρειάζεται κάποια τελειοποίηση.
Ας ακολουθήσουμε ένα κλασσικό συμπεριφορικό παράδειγμα. Ας υποθέσουμε ότι διοχετεύουμε μια ηλεκτρική εκκένωση στην οπλή ενός αλόγου με μια μεταλλική πλάκα που έχουμε κρύψει στο δάπεδο του στάβλου. Αν συνεχίσουμε το πείραμα και πριν από κάθε ηλεκτροσόκ χτυπάμε ένα κουδούνι, το καημένο το ζωντανό θα αναπτύξει μια παράδοξη σχέση αιτιότητας μεταξύ κουδουνιού και της δυσάρεστης αίσθησης του ηλεκτροσόκ. Από εκεί και πέρα, το άλογο, κάθε φορά που θα ακούει το κουδούνι θα σηκώνει το πόδι για να αποφύγει το ηλεκτροσόκ. Και βέβαια οι πειραματιστές γνωρίζουν πολύ καλά ότι μόλις αυτή η σχέση μεταξύ αιτίας και αποτελέσματος εγκαθιδρυθεί, το ηλεκτροσόκ παύει να χρειάζεται. Αρκεί το κουδούνι. Αρκεί το κουδούνι για να προκαλέσει την αντίδραση του ποδιού. Του αλόγου. Και το πιο καταπληκτικό είναι ότι αν μπούμε λίγο στη θέση του ζώου, μπορούμε να αντιληφθούμε ότι αυτή συμπεριφορά αποφυγής μας βοηθάει δόξα τω Θεώ. Η πεποίθηση μας ότι όταν χτυπήσει το κουδούνι, εμείς αρκεί να σηκώσουμε το ποδάρι μας για να αποφύγουμε την οδύνη του ηλεκτροσόκ, εδραιώνεται όλο και πιο πολύ.
Φαίνεται πως στη μακρόχρονη ιστορία του μικρού χώρου το κουδούνι αυτό χτύπησε πολλές φορές και αρκετές απ’ αυτές βιώθηκε έντονα η οδύνη του ηλεκτροσόκ που ακολούθησε.
Κι έτσι εκπαιδευτήκαμε να σηκώνουμε υπάκουα το ποδάρι στο κάθε κουδούνισμα. Και είναι ιλαρο-τραγικό ότι ο χώρος που δημιούργησε το «έλλογο» είναι σήμερα ο στάβλος του «ά-λογου». Στην ιδέα και μόνο να αγγίξουμε το πόδι στο πάτωμα του στάβλου ακούγεται η εσωτερική φωνή του σημαντικού Άλλου ή των κυρίαρχων ελίτ, που τη μια στιγμή λέει «πρόσεχε» και στην επόμενη «στα ‘λεγα εγώ». Κι ύστερα έρχεται η φωνή του δικού μας γαμώτο «το ‘ξερα εγώ».
Αλλά, αν εγκαταλείψουμε για λίγο την αυτοσαρκαστική ειρωνεία του άρθρου, οφείλουμε εδώ να εντοπίσουμε μια σημαντική λεπτομέρεια: η «συμπεριφορά αποφυγής», η άρνηση με άλλα λόγια της ριψοκινδύνευσης, μας εμποδίζει από το να ανακαλύψουμε ότι, μπορεί να πάρει η ευχή, ο κίνδυνος να μην υφίσταται πλέον. Ισχυρίζομαι ότι η ιδέα της συλλογικής μας δυστυχίας, ανεπάρκειας, μοναξιάς κ.λπ.-συμπληρώστε ελεύθερα ότι αρνητικό χαρακτηρισμό- έχει καλλιεργηθεί τόσο πολύ και τόσο κατάλληλα, έχει γίνει τόσο εδραιωμένη πεποίθηση, μας έχει καρφωθεί τόσο πολύ το μοιραίο της συλλογικής μας δυστυχίας -το λέει άλλωστε και το ζώδιο της χώρας- που δημιούργησε μια ανάλογη πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα γεμάτη ψευδή ελλείμματα που όμως έγιναν, εν τέλει, εντελώς αληθινά. Και προς το παρόν δεν έχω καμία άλλη ιδέα για το πως μπορούμε να βγούμε απ’ αυτό, εκτός από το να πάρουμε επιτέλους τα ρίσκα που χρειάζονται στη διεκδίκηση της ατομικής και συλλογικής μας ευτυχίας. Αν πιστεύουμε ακόμη κάπου βαθιά μέσα μας ότι αυτή μας αξίζει…

*Το άρθρο είναι βασισμένο στο βιβλίο «Φτιάξε τη δυστυχία μόνος σου», του Paul Watzlawick
** Ο Αντώνης Ανδρουλιδάκης είναι ΜSc. Αναπτυξιακός & Κοινωνικός Ψυχολόγος - Συγγραφέας, Βοηθός Διδασκαλίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου

 Πηγή: tvxs.gr