«Και σε όποιον δεν του αρέσει ας μου παραδώσει τα κλειδιά» αναφώνησε έμπλεος αγανάκτησης και γεμάτος απογοήτευση, ο υπουργός επί της Αναπτύξεως. Ήταν προφανές ότι...
ο επικοινωνιακά υπερκινητικός υπουργός, κατά τη διάρκεια της τηλεοπτικής του εμφάνισης, ήταν αδύνατο να χωρέσει στο μυαλό του την αγνωμοσύνη των επαγγελματιών του χώρου της εστίασης. Όσο και αν οι ομοτράπεζοι του προσπαθούσαν να του μεταφέρουν τα προβλήματα των επιχειρηματιών της εστίασης, του ήταν αδύνατο να το αποδεχθεί. Ο ίδιος περιέγραφε ένα εντελώς διαφορετικό σκηνικό. Σύμφωνα με τα λεγόμενα, του επι της Αναπτύξεως υπουργού, οι ιδιοκτήτες καφέ, μπαρ και εστιατορίων, εδώ και 5 μήνες κάνουν κάτι σαν διακοπές και μάλιστα με τα έξοδα πληρωμένα από την κυβέρνηση. Και παρά το γεγονός ότι το κρατος τους πληρώνει για να κάθονται (και να παχαίνουν φαντάζομαι σύμφωνα με παλαιότερα λεγόμενα του ίδιου υπουργού) αυτοί οι αχάριστοι διαμαρτύρονται αντί να χειροκροτούν στα μπαλκόνια πρωί-μεσημέρι-βράδυ. Αχάριστοι!
Να τα δούμε όμως ψύχραιμα τα πράγματα. Τι παράπονα έχουν οι ιδιοκτήτες χώρων εστίασης, αφού τόσα λεφτά τους δίνει η κυβέρνηση και αυτοί κάθονται. Και μεταξύ μας τώρα, σιγά τους επαγγελματίες. Με καφέ και σουβλατζίδικα η χώρα δεν πάει μπροστά. Σωστά. Καμία οικονομία δεν αναπτύχθηκε μόνο με καφέ και εστιατόρια. Αλλά αυτό θα πρέπει να απασχολεί μάλλον τον υπουργό επι της Αναπτύξεώς, καθώς ο ίδιος υπουργεύει σε μια χώρα που η εστίαση είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος εργοδότης μετά το Δημόσιο. Πριν λοιπόν λοιδορήσει τον κλάδο, ας αναλογιστεί τις ευθύνες του. Από την άλλη τι λένε οι επαγγελματίες της εστίασης; Λένε ότι είναι ο πιο αδικημένος κλάδος, καθώς όλοι οι άλλοι κλάδοι τόσους μήνες μια ανοίγουν και μια κλείνουν, ενώ αυτοί εδώ και 5 μήνες παραμένουν σε αναστολή. Λάθος. Ο υπουργός ορθά λέει ότι πιο αδικημένοι είναι οι ιδιοκτήτες γυμναστηρίων και τα νυχτερινά μαγαζιά. Άρα να μην φωνάζουν οι ταβερνιαρηδες. Ορθή αντιμετώπιση. Νηφάλια. Και επειδή οι εστιάτορες διαμαρτυρήθηκαν αδίκως (τουλάχιστον σύμφωνα με τον υπουργό) ας αφήσουν τα κλειδιά να το δουλέψουμε εμεις το μαγαζί. Και επειδή έβγαλαν και γλώσσα, ξαφνικά μέσα στη νύχτα αυστηροποιήθηκαν και οι κανόνες λειτουργίας ακόμα και για το take away. Στο εξής λοιπόν, για να μην δημιουργούνται «πηγαδάκια» εντός του καταστήματος, η παραγγελία θα παραδίδεται σε χώρο που δεν είναι ευθύνης του καταστήματος. Δηλαδή πώς; Θα δίνουν ραντεβού σε ουδέτερο τόπο; Θα τα στέλνει ο μαγαζάτορας με σφεντόνα στο απέναντι πεζοδρόμιο; Θα τα αφήνει, δήθεν αδιάφορα, στο παγκάκι και θα περνά ο πελάτης να τα πάρει; Αστειότητες.
Πρωτίστως, το ζήτημα της διαχείρισης της πανδημίας είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Εξίσου σημαντική όμως είναι και η διαχείριση της οικονομικής κρίσης. Αν η κυβέρνηση ή τουλάχιστον κάποιοι υπουργοί, αποφάσισαν να περάσουν στην αντεπίθεση λοιδορώντας τους δύστυχους επαγγελματίες, κάτι δεν έχουν καταλάβει σωστά. Εάν μετά την «καραμέλα» της «ατομικής ευθύνης», περνάμε στη σφαίρα της λοιδορίας και του «είστε αχάριστοι κύριοι», τότε ας αναλογιστούν κάποιοι ότι ο λαός δεν τους έστειλε στους υπουργικούς θώκους για να τον λοιδορούν, αλλά για να του λύνουν τα προβλήματα. Σε αντίθετη περίπτωση, ας παραδώσουν οι υπουργοί τα κλειδιά στο λαό. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Σωστά;...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου