“Ο Αλέξης Τσίπρας και η «Nebraska» (δυο τρεις σκέψεις εν θερμώ…)”

Δεκαοκτώ χρόνια στην πρώτη γραμμή, ό,τι ήταν να ζήσει το έζησε. Και λύπες και χαρές και νίκες και ήττες και πρωθυπουργία και αντιπολίτευση και ύμνους και χλεύη

Χρήστος Ξανθάκης

Πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, πιτσιρικάς ων, έχω πάει διακοπές στην Καλιφόρνια. Με φιλοξενεί στο Μάουντεν Βιού, κάτι μίλια νοτίως του Φρίσκο, ο φίλος μου ο Γιώργης. Περνάνε οι μέρες, ψάχνομαι εγώ για άξιον, μου λέει ο κολλητός ένα πρωί «σήμερα έχουμε τρελό πάρτυ».
Βάζω τα καλά μου.
Πάμε στο πάρτυ, χαμός Κυρίου, κόσμος και ντουνιάς, βλέπω κάτι τσαχπίνες, βλέπω κάτι κούκλες, βλέπω κάτι απαστράπτουσες (ναι, ήμουν 27 χρονών, κομενάκια κοίταζα, δεν κοίταζα πρωτοσέλιδα εφημερίδων!) και ξαφνικά περνάει από μπροστά μου μια αγαλμάτινη, μια χολυγουντιανή ομορφιά.
Μένω ξερός.
Γυρνάω στο Γιώργη, του λέω «ποια είναι αυτή», μου απαντάει «α, αυτή είναι η Τζέην».
«Κεσκεσέ Τζέην», τον ξαναρωτάω.
«Η Τζέην είναι η ωραιοτέρα της Βορείου Καλιφόρνιας», μου λέει ο φίλος, «που την ήθελαν όλοι και τους απέρριπτε στο δευτερόλεπτο. Ώσπου…»
«Ώσπου τι», απορώ εγώ.
«Ώσπου γνώρισε τον Πολ, φοιτητή απ’ τον Καναδά, και τα φτιάξανε και περάσανε ωραία και ύστερα τον έφτυσε κι αυτόν».
«Πω, πω», του λέω, «πρέπει να πέρασε μεγάλη αντάρα ο Πολ…»
«Ούτε καν», μου απαντάει ο Γιώργης. «Ξέρεις τι είπε σε όσους τον τσιγκλάγανε: Μια χαρά είμαι παιδιά, τις έζησα τις εννιάμιση βδομάδες μου»!
Το αυτό και ο Αλέξης Τσίπρας. Δεκαοκτώ χρόνια στην πρώτη γραμμή, ό,τι ήταν να ζήσει το έζησε. Και λύπες και χαρές και νίκες και ήττες και πρωθυπουργία και αντιπολίτευση και ύμνους και χλεύη, μια διαδρομή κάτι παραπάνω από συναρπαστική με τα πάνω της και τα κάτω της, ένα ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, μια σπίθα που έγινε πυρκαγιά και ξανάγινε σπίθα. Για την ώρα, δηλαδή, μιας και η ελληνική πολιτική ιστορία τα αγαπάει τα καμπάκ στόριζ…
Ε ναι παιδιά, αλήθειες να λέμε και να μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Αντρέας Παπανδρέου, το είπανε κάποια στιγμή στις ζωές τους το «ασταδγιάλα» και σε κακό δεν τους βγήκε. Ίσα ίσα πήραν τις αναπνοές τους, πήραν τις αποστάσεις τους, πήραν και το χρόνο τους που θα έλεγε και η Τζέην. Για να επιστρέψουν νικητές και τροπαιούχοι, όταν η πατρίδα είχε πραγματικά ανάγκη από πολιτικούς με gravitas για να την οδηγήσουν μακριά από τα βράχια. Άσε που γλύτωσαν και τη σκατοθύελλα της καθημερινής πολιτικής διαμάχης!
Μάλιστα τη σκατοθύελλα και σαν αυτή που έφαγε ο Τσίπρας τα τελευταία δεκατόσα χρόνια, δεν έφαγε άλλος τον τελευταίο μισό αιώνα. Οι προηγούμενοι πρωταθλητές ήταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο Αντρέας Παπανδρέου, αλλά ο Αλέξης έσπασε παγκόσμιο ρεκόρ! Και δεν μιλάμε τώρα για τα σόσιαλ, όπου γράφει ο κάθε πικραμένος ό,τι του κατέβει, μιλάμε για τα κανονικά ΜΜΕ, όπου τέτοιος οχετός δεν ξανάγινε. Θυμίζω για την ιστορία το άρθρο «Είναι, άραγε, ο Τσίπρας του γιατρού;» σε δημοφιλή ιστοσελίδα πολιτικού περιεχομένου και τη συλλογή ύβρεων κατά της Μπέτυς που είχε παρουσιαστεί σε άλλη, δικαιωματίστικη ιστοσελίδα, σε φάση «δεν το λέμε εμείς, αλλά κοιτάξτε να δείτε τι λέει ο κόσμος»…
Αλλά κάτι πρέπει να σημειώσω και για τη “Nebraska”. Το κορυφαίο άλμπουμ του Μπρους Σπρίνκγστιν, στο άσμα “Atlantic City” του οποίου, περιλαμβάνονται οι καλύτεροι στίχοι του τραγουδοποιού. Λα τα μινόρια: 

Everything dies, baby, that’s a fact

But maybe everything that dies some day comes back

Σε απλά ελληνικά, 

όλα πεθαίνουν μωρό μου, δεν υπάρχει αμφιβολία,

αλλά κάποια στιγμή όσα πεθαίνουν, μπορεί να επιστρέφουν στην ιστορία.

Και γιατί όχι δηλαδή; Ένας άνθρωπος που έσωσε μια χώρα από το χείλος το γκρεμού (ναι, την έσωσε), που άφησε κάτι δεκάδες δισεκατομμύρια κάβα στον επόμενο (ναι, τα άφησε), που έλυσε το γόρδιο δεσμό του Μακεδονικού (ναι, τον έλυσε), μπορεί κάποια στιγμή να επιστρέψει και να ξαναγράψει ιστορία.
Θα ποντάρατε το αντίθετο, κυρίες και κύριοι;
Υ.Γ.: Επειδή είμαι και Παναθηναϊκός με πράσινο αίμα στη φλέβα, θα θυμίσω τις εποχές που γκρινιάζαμε για να φύγουν οι «κακοί» από το σύλλογο και να εκτιναχθούμε στα ύψη. Και είδαμε σε τι βούρκο βουλιάξαμε…

Πηγή: thefaq.gr

ΥΓ του blog: ….δυο μόνο πρωθυπουργοί στην Ελλάδα μετά τον εμφύλιο δεν ήταν από τζάκια και σόγια βαρύγδουπα.. ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Αλέξης Τσίπρας…. δυο μόνο πρωθυπουργοί έφυγαν άφραγκοι από την πολιτική…. ο μαύρος καβαλάρης, Νικόλαος Πλαστήρας που πέθανε στην ψάθα κι ο Αλέξης Τσίπρας που μπήκε με ενοίκιο κι έφυγε στο ενοίκιο, με πόθεν έσχες εισόδου και εξόδου ΙΔΙΟ… ο τελευταίος μάλιστα δεν άφησε ούτε τους συναδέλφους, συντρόφους και συγγενείς του να βάλουν το δάχτυλο στο μέλι του δημόσιου χρήματος…. άφησε μπαγιόκο δισεκατομμύρια στα ταμεία χωρίς να τα σπαταλήσει σε ημετέρους και ολιγάρχες, αλλά οι συμπολίτες του, πλήθος παρασυρμένο από τις ερινύες των ΜΜΕ, τον απέρριψαν, τον κατηγόρησαν άδικα και άμαθα, τον μίκραιναν κι αυτός παραιτήθηκε…. από εντιμότητα και αξιοπρεπεια ….. όσο για τον μικρόψυχο και τοξικό πολιτικό του αντίπαλο που δήλωσε ότι "η παραίτηση του ήταν αμενόμενη μετά τις τρεις συντριπτικές ήττες που υπέστη" θα έπρεπε να γνωρίζει ή να αναρωτηθεί μετά από πόσες ήττες, αποστασίες, χρόνια, ψέματα και γλειψίματα έγινε πρωθυπουργός ο πατέρας του…..

Είναι ο ΠΟΥ μια υπερεθνική δικτατορία;

Θα δρομολογεί επείγουσες για τη δημόσια υγεία καταστάσεις διεθνούς ενδιαφέροντος, όχι μόνο σε περιπτώσεις πανδημίας, αλλά και σε περιπτώσεις ενδεχόμενης έκτακτης ανάγκης για την υγεία, και τα κριτήρια για αυτό περιλαμβάνουν τον ρατσισμό, την εισοδηματική ανισότητα και την κλιματική αλλαγή...

PrimeNews Room

Πρώην βουλευτής της Μινεσότα ζητά την άμεση αποχώρηση των ΗΠΑ από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), ο οποίος ενδέχεται σύντομα να έχει την εξουσία να αναλάβει τον έλεγχο των  χωρών-μελών κατά τη διάρκεια μιας κηρυγμένης έκτακτης ανάγκης για την υγεία.
«Αυτό είναι πολύ σοβαρό και πολύ πιο κοντά μας από ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς», είπε η Μισέλ Μπάχμαν [Michele Bachmann] στην Epoch Times.
Η Μπάχμαν, τώρα κοσμήτορας της Σχολής Διακυβέρνησης Robertson στο Πανεπιστήμιο Regent στη Βιρτζίνια Μπιτς της Βιρτζίνια, ήταν εκπρόσωπος των Ηνωμένων Πολιτειών στην 6η περιφέρεια του Κογκρέσου της Μινεσότα από το 2007 έως το 2015, καθώς και υποψήφια στις προεδρικές εκλογές του 2012.
Τον Μάιο, η Μπάχμαν παρακολούθησε την 76η Παγκόσμια Συνέλευση Υγείας του ΠΟΥ στη Γενεύη, όπου οι εθνικοί ηγέτες συζήτησαν ένα σχέδιο συνθήκης για την πανδημία και 307 εξ αυτών πρότειναν τροποποιήσεις στους Διεθνείς Κανονισμούς Υγείας του 2005.
Ο κανονισμός, που εγκρίθηκε για πρώτη φορά το 1969 και ενημερώθηκε το 2005, περιγράφεται από τον ΠΟΥ ως «γενικό νομικό πλαίσιο» διεθνούς δικαίου, στο οποίο 196 χώρες δεσμεύονται νομικά να ρυθμίζουν «δικαιώματα και υποχρεώσεις στη διαχείριση εκδηλώσεων και έκτακτης ανάγκης υγείας που μπορεί να εξαπλωθούν πέρα τα σύνορα».
Η συνέλευση δεν προέβη σε καμία αποφασιστική ψηφοφορία επί των τροπολογιών ή του κειμένου του της επιτροπής (pdf), σύμφωνα με την Μπάχμαν.
Αυτό που ήταν ασυνήθιστο, πρόσθεσε, ήταν ότι η ανακοίνωση του ΠΟΥ στις 5 Ιουνίου ότι θα υιοθετούσε το ψηφιακό σύστημα διαβατηρίων εμβολίου Covid-19 της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) δεν είχε συζητηθεί τον Μάιο, με αποτέλεσμα η Μπάχμαν να αναρωτηθεί εάν η αρχή του ΠΟΥ τού επιτρέπει να λαμβάνει τελικές αποφάσεις χωρίς συζήτηση ή ψηφοφορία.

Michele Bachmann

«Δεν αναφέρθηκε τίποτα στη συνάντηση της Γενεύης, επομένως είναι εξαιρετικά περίεργο», σχολίασε η Μπάχμαν.
Το σύστημα διαβατηρίων εμβολίων δεν θα χρησιμοποιηθεί μόνο για επιτήρηση, παρακολούθηση και καταγραφή ταξιδιού, αλλά και για έλεγχο της συμμόρφωσης ενός ατόμου με τις αποφάσεις και τις εντολές του ΠΟΥ, διευκρίνισε η Μπάχμαν.
«Αλλά αυτή είναι μόνο η αρχή», συνεχίζει. «Έχουν καταστήσει σαφές ότι σχεδιάζουν να προσθέσουν περισσότερα στοιχεία σε αυτή την ψηφιακή συμμόρφωση».
Σε αυτό το κείμενο της επιτροπής υπάρχουν ήδη στοιχεία ικανά να οδηγήσουν σε αυτό που η Μπάχμαν αποκάλεσε «ιατρική δικτατορία».
«Οι προβλεπόμενες εξουσίες θα καλύπτουν τομείς όπως το περιβάλλον, ο ρατσισμός, η φτώχεια και η κλιματική αλλαγή», λέει η Μπάχμαν. «Οι εξουσίες είναι τόσο ευρείες και τόσο γραφειοκρατικά γραμμένες που ουσιαστικά οικειοποιούνται απεριόριστη διακρατική ισχύ, πάνω σε όλα τα κράτη-μέλη».

«Απολύτως δυστοπικό»
Ο ανεξάρτητος δημοσιογράφος και ερευνητής Τζέιμς Ρογκούσκι χαρακτήρισε το κείμενο «εντελώς δυστοπικό και πονηρό στο σύνολό του ».
«Η προτεινόμενη συνθήκη θα μπορούσε να εγκριθεί προσωρινά από καθένα από τα έθνη που θα υπογράψουν το έγγραφο», σημείωσε ο Ρογκούσκι σε βιντεοσκοπημένη δήλωση για το εν λόγω κείμενο.
«Η Διάσκεψη των Κομμάτων (CP) θα δημιουργήσει μια πλήρως ανεξάρτητη γραφειοκρατία που θα ήταν πέρα ​​από τον κοινοβουλευτικό έλεγχο ή τον έλεγχο του Κογκρέσου. Αυτή η μεταφορά της εξουσίας από το “Εμείς οι άνθρωποι” σε μη εκλεγμένα, μη υπόλογα και σε μεγάλο βαθμό άγνωστα και αόρατα μέλη της λεγόμενης Διάσκεψης των Μερών είναι μια πολύ καλά συγκεκαλυμμένη αλλά άμεση επίθεση στην κυριαρχία των εθνών.»
Σύμφωνα με το έγγραφο, η διάσκεψη των μερών θα αναλάβει να «ενδυναμώσει τα πολυτομεακά, συντονισμένα, διαλειτουργικά και ολοκληρωμένα συστήματα επιτήρησης της One Health και να ενισχύσει την ικανότητα των εργαστηρίων να εντοπίζουν και να αξιολογούν τους κινδύνους και την εμφάνιση παθογόνων παραγόντων και παραλλαγών με δυνατότητα πανδημίας, με στόχο την ελαχιστοποίηση των συμβάντων διαρροής, των μεταλλάξεων και των κινδύνων που σχετίζονται με ζωονοσογόνες παραμελημένες τροπικές ασθένειες, με στόχο να αποφευχθεί να μετατραπούν σε πανδημία εξάρσεις μικρής κλίμακας στην άγρια ​​ζωή ή τα κατοικίδια.»

One Health: Επιτήρηση και λογοκρισία
Η ιδεολογία One Health του ΠΟΥ ορίζεται ως μια «ολοκληρωμένη και ενοποιητική προσέγγιση που στοχεύει στη βιώσιμη ισορροπία και τη βελτιστοποίηση της υγείας των ανθρώπων, των ζώων και των οικοσυστημάτων».
«Αναγνωρίζει ότι η υγεία των ανθρώπων, των κατοικίδιων και άγριων ζώων, των φυτών και του ευρύτερου περιβάλλοντος (συμπεριλαμβανομένων των οικοσυστημάτων) είναι στενά συνδεδεμένα και αλληλοεξαρτώμενα», αναφέρεται στο έγγραφο.
Η λέξη «επιτήρηση» βρίσκεται 11 φορές στο έγγραφο σε σχέση με το One Health, όπως στο άρθρο 4 στη σελίδα 7, όπου αναφέρεται: «Τα μέρη θα υιοθετήσουν προληπτικά μέτρα και μέτρα επιτήρησης που είναι σύμφωνα με τους Διεθνείς Κανονισμούς Υγείας και υποστήριξης την αποτελεσματική εμφύτευσή του».
Η Διάσκεψη των Μερών θα είναι επίσης επιφορτισμένη με την καταπολέμηση αυτού που αποκαλεί «infodemic», που ορίζεται ως «ψευδείς ή παραπλανητικές πληροφορίες σε ψηφιακό ή φυσικό περιβάλλον κατά τη διάρκεια μιας επιδημίας».
«Προκαλεί σύγχυση και επικίνδυνη συμπεριφορά που μπορεί να βλάψει την υγεία», αναφέρεται στο έγγραφο. «Οδηγεί επίσης σε δυσπιστία προς τις ιατρικές αρχές και υπονομεύει την προστασία της δημόσιας υγείας.»

«Ένα νέο επίπεδο απεριόριστης ισχύος»
Σύμφωνα με την Μπάχμαν, η μη εκλεγμένη Διάσκεψη των Μερών θα εκτοπίσει την εξουσία των 194 κρατών-μελών και θα έχει την εξουσία να αναθεωρεί και να αλλάζει τους κανόνες βάσει των οποίων λειτουργεί, χωρίς να υποβάλει τέτοιες αλλαγές σε ψηφοφορία.
«Αυτό είναι ένα νέο επίπεδο απεριόριστης εξουσίας πάνω στα άτομα», σημείωσε η Μπάχμαν. «Το συγκλονιστικό είναι ότι δεν καταγράφηκε διαφωνία σε κανένα από τα δημόσια φόρουμ».
Αντίθετα, αυτό που είπε η Μπάχμαν ότι είδε είναι παρόμοιο με τη σατιρική φεμινιστική ταινία τρόμου του 1972, «The Wives of Stepford».
«Υπήρχε απλώς μια χαμογελαστή, χαρούμενη συμμόρφωση», ανέφερε η Μπάχμαν. «Δεν επιτρέπονται οι διαφωνίες και σε αυτό στοχεύουν οι νέες τροποποιήσεις και η νέα συνθήκη: καμία διαφωνία, απλώς εφαρμογή και χαρούμενη συγκατάθεση σε ό,τι ζητήσει από εμάς τους υπόλοιπους να κάνουμε αυτό το μη εκλεγμένο διεθνές όργανο.»
Η Μπάχμαν επεσήμανε τη διαγραφή λέξεων όπως «ανθρώπινη αξιοπρέπεια και ελευθερία» και άλλες προσωπικές προστασίες από τις προτεινόμενες τροποποιήσεις στους Διεθνείς Κανονισμούς Υγείας.
Στη σελίδα 3, υπό τον τίτλο «Αρχές του άρθρου 3», η πρόταση «με πλήρη σεβασμό της αξιοπρέπειας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών των προσώπων» διαγράφεται και αντικαθίσταται με το νέο προτεινόμενο κείμενο, «βάσει των αρχών της δικαιοσύνης, της συμπερίληψης, της συνοχής και σύμφωνα με τις κοινές αλλά διαφοροποιημένες αρμοδιότητες των κρατών μερών, λαμβάνοντας υπόψη την κοινωνική και οικονομική τους ανάπτυξη».

Ο Tedros Adhanom Ghebreyesus, Γενικός Διευθυντής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (στο κέντρο), γιορτάζει την επανεκλογή του κατά τη διάρκεια της 75ης Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας στην ευρωπαϊκή έδρα των Ηνωμένων Εθνών

Η κλιματική αλλαγή και η «επόμενη πανδημία»

Η κλιματική αλλαγή έχει συχνά παρουσιαστεί ως το κύριο πρόβλημα της υγειονομικής περίθαλψης.
Λαμβάνοντας υπόψη τις αρχές της One Health και τα κριτήρια για τις πολιτικές υγείας, η Μπάχμαν κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα ανθρώπινα όντα δεν θα αποτελούν πλέον προτεραιότητα, αλλά θα υποτάσσονται στο κλίμα.

«Εάν ο στόχος είναι να διασφαλιστεί ότι η θερμοκρασία της Γης δεν θα αυξηθεί περισσότερο από, ας πούμε, 1,5 βαθμούς σε 100 χρόνια, θα ληφθούν αποφάσεις για την επίτευξη αυτού του στόχου και όχι για τους των ανθρώπινων όντων», εξήγησε η Μπάχμαν.
Στη συνάντηση δεν έγινε καθόλου αξιολόγηση του τρόπου με τον οποίο ο ΠΟΥ διαχειρίστηκε την τελευταία πανδημία. Αντίθετα, γίνονταν συχνές συζητήσεις για την «επόμενη πανδημία».
«Δεν υπήρξε καμία κριτική», τόνισε η Μπάχμαν. «Η μόνη αναφορά στο θέμα ήταν ότι αφορούσε την εξουσία και τα χρήματα και έτσι, πιθανώς, αυτό σήμαινε ότι ο ΠΟΥ χρειαζόταν περισσότερο έλεγχο, δύναμη και χρήματα για να μπορεί να υπαγορεύει τη λήψη αποφάσεων».
Δεν έγινε καμία συζήτηση για την προέλευση της πανδημίας, καμία έκκληση για απόδοση ευθυνών στο Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας και καμία συζήτηση περί των ανεπιθύμητων αντιδράσεων στα εμβόλια.
«Η μόνη εστίαση ήταν στην αύξηση της εμβέλειας και της ισχύος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος», είπε η Μπάχμαν.
Το χρονικό διάστημα για να γίνουν η συνθήκη και οι προτεινόμενες τροποποιήσεις μέρος του διεθνούς δικαίου ορίστηκε για την 77η διάσκεψη της Παγκόσμιας Συνέλευσης Υγείας το 2024, ανέφερε η Μπάχμαν.
«Αυτό θα ολοκληρώσει τη μεταφορά της κυριαρχίας των επιμέρους εθνικών κρατών επί των αποφάσεων περί υγειονομικής περίθαλψης στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας», πρόσθεσε. «Ο ΠΟΥ θα είναι σε θέση στη συνέχεια να δρομολογεί επείγουσες για τη δημόσια υγεία καταστάσεις  διεθνούς ενδιαφέροντος, όχι μόνο σε περιπτώσεις πανδημίας, αλλά και σε περιπτώσεις ενδεχόμενης έκτακτης ανάγκης για την υγεία, και τα κριτήρια για αυτό περιλαμβάνουν τον ρατσισμό, την εισοδηματική ανισότητα και την κλιματική αλλαγή.»

«Συνεχείς εξουσίες Έκτακτης Ανάγκης»
Η Μπάχμαν πρόσθεσε ότι δεν βλέπει κανέναν περιορισμό στις εξουσίες έκτακτης ανάγκης του ΠΟΥ ή τη διάρκειά τους, που να προκύπτει από τη διατύπωση των προτεινόμενων τροπολογιών ή του κειμένου της Επιτροπής.
«Είναι ακριβώς όπως έχουμε δει στις Ηνωμένες Πολιτείες, με άπειρες εξουσίες έκτακτης ανάγκης να παρατείνονται μήνα με τον μήνα», είπε.
Παραδείγματος χάριν, τον Απρίλιο, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν υπέγραψε ένα δικομματικό ψήφισμα του Κογκρέσου για τον τερματισμό της κήρυξης έκτακτης ανάγκης τρία χρόνια μετά την εφαρμογή της.
Ωστόσο, με τον καπνό από τις πυρκαγιές του Καναδά που κατεβαίνει στις ανατολικές Ηνωμένες Πολιτείες, πολλοί Δημοκρατικοί ζητούν από τον Μπάιντεν να κηρύξει άλλη μια εθνική κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία, αυτή τη φορά όχι λόγω πανδημίας αλλά λόγω του κλίματος.
Ο διευθυντής του ΠΟΥ, Τέντρος Άντανομ Γκεμπρεγέσους [Tedros Adhanom Ghebreyesus], σχολίασε στο Twitter: «Η #ClimateCrisis (#ClimateCrisis) δεν γνωρίζει σύνορα. Ο καπνός της δασικής πυρκαγιάς που εξαπλώνεται από τον Καναδά στις Ηνωμένες Πολιτείες καταδεικνύει, για άλλη μια φορά, τον άμεσο κίνδυνο που εγκυμονεί η έκθεση στην ατμοσφαιρική ρύπανση για την υγεία μας. Ξέρουμε τις λύσεις. Πόσα θύματα θα χρειαστούν για να δράσουμε;»

Άποψη του ποταμού Χάντσον και της Νέας Υόρκης, όπως έχουν καλυφθεί από την ομίχλη και τον καπνό που προέκυψαν από τις καναδικές πυρκαγιές στο Weehawken, NJ στις 7 Ιουνίου 2023

«Δεν επιτρέπεται»
Η ανησυχία της Μπάχμαν τώρα, όπως λέει η ίδια, είναι η αίσθησή της ότι τα μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων και της Γερουσίας δεν αναγνωρίζουν τη σοβαρότητα της απειλής για τις πολιτικές ελευθερίες της Αμερικής.
«Για αυτόν τον λόγο, ζητώ από τα μέλη της Βουλής και της Γερουσίας να φέρουν αυτό το θέμα στο προσκήνιο και να εξετάσουν τι συμβαίνει με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας», είπε. «Μερικά μέλη λένε ότι εφόσον πρόκειται για συνθήκη, δεν ανησυχούν, γιατί θα πρέπει να ψηφιστεί στη Γερουσία και ακόμη και οι Δημοκρατικοί δεν θα την ψήφιζαν. Και αν με κάποιο τρόπο περάσει, το σύστημα δικαιοσύνης των ΗΠΑ θα το ακυρώσει.»
Ωστόσο, η Μπάχμαν πιστεύει ότι αυτό είναι αφελές.
«Είναι μια σκέψη ανθρώπων που εξακολουθούν να διαχειρίζονται τη ζωή τους με βάση το Σύνταγμα και το κράτος δικαίου», εξηγεί. «Αλλά οι άνθρωποι που δημιουργούν αυτό το νέο σύστημα δεν τηρούν τη νομοθεσία των ΗΠΑ. Δεν ενδιαφέρονται για την προστασία των δικαιωμάτων των Αμερικανών πολιτών σύμφωνα με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων.»
Αυτό που πρέπει να κάνει το Κογκρέσο τώρα, υποστηρίζει η Μπάχμαν, είναι να λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να αποχωρήσει αμέσως από τον ΠΟΥ.
«Θα πρέπει να κάνουν ακροάσεις μέρα και νύχτα και να μην σταματήσουν μέχρι να βγάλουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες έξω», συνεχίζει.
Η Μπάχμαν χαρακτήρισε «πράξη προδοσίας» την παραχώρηση εξουσίας σε μια μη εκλεγμένη διεθνή οντότητα που θεσπίζει νόμους εκτός των παραμέτρων του συντάγματος.
«Αυτό δεν επιτρέπεται», δηλώνει. «Οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι αυτό θα επηρεάσει κάθε πτυχή της ζωής μας.»
Αν και γραπτώς οι στόχοι του ΠΟΥ για καθαρό αέρα και νερό και συνετή διαχείριση των πόρων της γης ώστε να υπάρχει ισορροπία μεταξύ ανθρώπου και φύσης ακούγονται λογικοί, στην πραγματικότητα, είπε η Μπάχμαν, πρόκειται για ένα προπέτασμα που κρύβει μια άλλη ατζέντα.
“Πρόκειται για ένα πολύ περίεργο επίπεδο ελέγχου που δεν έχουμε ξαναδεί”, δήλωσε η Μπάχμαν, “με όραμα την κυριαρχία πάνω σε κάθε έθνος και άνθρωπο σε αυτή τη Γη”.
Ο ΠΟΥ δεν έχει απαντήσει μέχρι και τώρα σε αιτήματα για σχολιασμό

primenews.press

«Οι συντετριμμένες προσδοκίες μας θα οδηγήσουν και σε εθνική κρίση» ΘέμηςΤζήμας

Μάρω Δούκα για τον Αλέξη Τσίπρα: «Έφτασε όπου έφτασε με την αξία του, ούτε εφοπλιστές, ούτε σόγια βαρύγδουπα»

«Ο Αλέξης Τσίπρας με τα λάθη του και τα σωστά του ήταν πάντα μόνος – Δεξιοί, κομμουνιστές, κεντρώοι, σοσιαλδημοκράτες έναν μόνο αντίπαλο είχαν, τον Τσίπρα», τονίζει με ανάρτησή της στο Facebook η Μάρω Δούκα.

Η συγγραφέας, στο μήνυμά της τονίζει: «έφτασε όπου έφτασε με την αξία του, ούτε εφοπλιστές, ούτε σόγια βαρύγδουπα, ούτε παρασκήνια πετρελαϊκών επιχειρήσεων, ούτε χωράφια, ούτε ακίνητα τον υποστήριξαν ποτέ, τουναντίον, ήταν πάντα μόνος, εν μέσω βαρβάρων που καιροφυλακτούσαν».

«Από εκλογές σε εκλογές γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Τσίπρας πάντα μόνος, δεξιοί, κομμουνιστές, κεντρώοι, δημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες έναν μόνο αντίπαλο είχαν, τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Αλλά ο Τσίπρας δεν είναι εύκολος αντίπαλος, είναι από τα μαθητικά του χρόνια, γεννημένος μαχητής, και μαχητής της ζωής θα παραμείνει», αναφέρει, μεταξύ άλλων.

Αναλυτικά η ανάρτησή της:

«Το έχω πει πολλές φορές, θα το επαναλάβω (τρόπος ζωής η επανάληψη καθώς αναζητάς πάντα το νέο, το άλλο, το δίκαιο, το διαφορετικό), την Αριστερά τη δική μου, τη δική μας, δεν μπορεί κανείς να την πειράξει, πικράθηκα πολύ χθες, αλλά ήταν μόνο για χθες, σήμερα, μια άλλη μέρα, πρώτη φορά σκέφτηκα με τόση συμπάθεια τον Αλέξη Τσίπρα και τη λύπη του, και την ευθύνη του, έχει όμως τα αγόρια του, έχει τη γυναίκα του, έφτασε όπου έφτασε με την αξία του, ούτε εφοπλιστές, ούτε σόγια βαρύγδουπα, ούτε παρασκήνια πετρελαϊκών επιχειρήσεων, ούτε χωράφια, ούτε ακίνητα τον υποστήριξαν ποτέ, τουναντίον, ήταν πάντα μόνος, εν μέσω βαρβάρων που καιροφυλακτούσαν, μόνος και όταν δεν το καταλάβαινε ότι είναι μόνος, πώς ακριβώς να το πω, κι ας ξέρω έπειτα από τόσα χρόνια ότι αυτή είναι η πολιτική, ο Αλέξης Τσίπρας με τα λάθη του και τα σωστά του ήταν πάντα μόνος, από εκλογές σε εκλογές γύρω γύρω όλοι και στη μέση ο Τσίπρας πάντα μόνος, δεξιοί, κομμουνιστές, κεντρώοι, δημοκράτες, σοσιαλδημοκράτες έναν μόνο αντίπαλο είχαν, τον Τσίπρα και τον Σύριζα. Αλλά ο Τσίπρας δεν είναι εύκολος αντίπαλος, είναι από τα μαθητικά του χρόνια, γεννημένος μαχητής, και μαχητής της ζωής θα παραμείνει».

www.facebook.com

μέσω thefaq.gr

Νέος κύκλος με πολλές παγίδες...

Τάσος Παππάς

Γίνεται να είσαι κόμμα εξουσίας στο εκλογικό πεδίο και κόμμα μειοψηφίας στην κοινωνική δικτύωση; Γίνεται και παραγίνεται αν είσαι ο ΣΥΡΙΖΑ. Εκτοξεύθηκε μέσα σε λίγα χρόνια από το 3% στο 36%.
Εκμεταλλεύθηκε την κρίση του συναινετικού δικομματισμού, την παταγώδη αποτυχία των δύο πόλων του στην οικονομία, καβάλησε το... αντισυστημικό ρεύμα, έδωσε στέγη σε κινήσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς και βρέθηκε από το πουθενά στο τιμόνι της χώρας. Νόμισε ότι αυτό αρκούσε.
Πίστεψε ότι είναι πια κόμμα εξουσίας και θα παραμείνει στο διηνεκές. Θεώρησε ότι είναι το κόμμα-πυλώνας της λεγόμενης δημοκρατικής παράταξης, καταλαμβάνοντας τη θέση του τσαλακωμένου ΠΑΣΟΚ.
Αντί να φροντίσει να απλωθεί σε όλη τη χώρα με οργανώσεις και κομματικούς πυρήνες, αντί να προχωρήσει σε συμμαχίες με όμορους χώρους για να κερδίσει έδαφος στις συλλογικότητες που επηρεάζουν τμήματα της κοινωνίας, βολεύτηκε με τα ποσοστά που του έδωσαν οι κάλπες. Κληρονόμησε τις παθογένειες του δικομματισμού, όχι όμως τις δεξιότητές του στη διαχείριση των προσδοκιών του πλήθους.
Δεν προβληματίστηκε ούτε μετά την ήττα του 2019. Κόμμα εξουσίας χωρίς μία περιφέρεια, χωρίς έναν μεγάλο, μεσαίο και μικρομεσαίο δήμο; Κόμμα εξουσίας με αναιμική παρουσία στο συνδικαλιστικό κίνημα; Κόμμα εξουσίας χωρίς δυνάμεις στα φοιτητικά στρώματα, δηλαδή σ’ έναν χώρο προνομιακό για τη ριζοσπαστική Αριστερά; Κόμμα εξουσίας χωρίς εδραίες αναφορές στα επιμελητήρια, στους εμπορικούς συλλόγους, στις επαγγελματικές οργανώσεις;
Μικρότερου μεγέθους κόμματα, όπως είναι το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ, είχαν και έχουν υπολογίσιμη εκπροσώπηση στους κοινωνικούς και επαγγελματικούς χώρους. Το ΠΑΣΟΚ το έκανε μεθοδευμένα όταν ήταν κυρίαρχο στην πολιτική ζωή και μπόρεσε να κρατήσει μέρος των ερεισμάτων του παρά τον εκλογικό καταποντισμό του. Το ΚΚΕ το πέτυχε λόγω της παράδοσής του την οποία υπηρέτησε με συνέπεια. Διάλεξε τον μοναχικό δρόμο ισχυριζόμενο ότι μόνο αυτό μπορεί να συγκρουστεί με το σύστημα. Εντός των ορίων φυσικά. Η συγκεκριμένη γραμμή τού αποφέρει κέρδη. Οχι μεγάλα ούτε όμως ασήμαντα.
Το ΠΑΣΟΚ, πριν κερδίσει τις εκλογές το 1981, είχε δυνάμεις παντού στην Ελλάδα και σε όλους τους χώρους. Η αιτία για τις πολύ καλές επιδόσεις του ήταν οι συμμαχίες με τα κόμματα της κομμουνιστικής Αριστεράς. Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ έμπαινε στις μάχες χωρίς συνεργασίες και τα... κατάφερε να γίνει ουραγός.
Σε περιοχές όπου ήταν πρώτο κόμμα οι υποψήφιοι που επέλεγε στις περιφέρειες και στους δήμους (κυρίως κομματικά στελέχη χωρίς κύρος) έπαιρναν μονοψήφια ποσοστά. Ούτε αυτό θορύβησε τους ηγετικούς παράγοντες της Κουμουνδούρου. Την Κυριακή το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας είπε ότι έκλεισε ένας κύκλος για τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο νέος κύκλος δεν θα είναι εύκολη υπόθεση. Οι διεργασίες στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι ανέφελες.
Η Αριστερά, μέχρι την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015, είχε συνηθίσει να ζει σε περιβάλλον ήττας. Οι συζητήσεις στο εσωτερικό της μετά από κακά αποτελέσματα προκαλούσαν τραύματα, ενίοτε και αθεράπευτες βλάβες (διασπάσεις). Πιθανότατα θα υπάρξουν συγκρούσεις και ενδεχομένως θα ξεκινήσει μια διαδικασία για την αναζήτηση εξιλαστήριων θυμάτων. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει την πολυτέλεια να ασχοληθεί μόνο με τον εαυτό του. Οι αντίπαλοί του καιροφυλακτούν.
Η Δεξιά, παντοδύναμη και αλαζονική, θα επιχειρήσει να τον περιθωριοποιήσει κι άλλο. Το ΠΑΣΟΚ θα αγωνιστεί με όλα τα μέσα για να επιστρέψει στη θέση που έχασε από την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει στη λογική «μόνο μου εναντίον όλων», ελπίζοντας να αποσπάσει κι άλλο αριστερό κόσμο από τον ΣΥΡΙΖΑ και αξιοποιώντας καταλλήλως τον δισταγμό της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ να ασκήσει κριτική στο ΚΚΕ για να μην κατηγορηθεί για αντικομμουνισμό. 
Εχουμε το κόμμα των ιδιοκτητών της χώρας (Νέα Δημοκρατία), έχουμε και το κόμμα των ιδιοκτητών της Αριστεράς (ΚΚΕ). Αυτό το πολύτιμο αγαθό το φυλάει ο Περισσός σαν κόρη οφθαλμού...

Ανάγωγα

Σοκ στην Ελλάδα με την άνοδο της Ακρας Δεξιάς. Σοκ στη Γερμανία με την εκλογή ακροδεξιού περιφερειάρχη. Το σοκ (συγγνώμη, το κακό) λέτε να τριτώσει στις εκλογές στην Ισπανία; Η Αριστερά πάντως και εδώ και αλλού συνεχίζει... ενωμένη.

efsyn.gr

Μητσοτάκης, Τσίπρας, μόνοι εναντίον του εαυτού τους

Κώστας Βαξεβάνης

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε, αλλά το μέγεθος της νίκης του δεν προσδιορίζεται από τα ποσοστά. Το 40% και κάτι που πήρε, είναι αρκετά μικρότερο από ποσοστά που έλαβαν σε δεύτερες τετραετίες πολλοί προκάτοχοί του και παρ’ όλα αυτά δεν κατάφεραν να διασωθούν από την γρήγορη ήττα λόγω πολιτικών επιπτώσεων που υπάρχουν πάντα με καθυστέρηση. Αυτό που κάνει μεγάλη τη νίκη της ΝΔ και του Μητσοτάκη προσωπικά, είναι ότι έχει διαμορφωθεί ένα κοινοβουλευτικό σκηνικό πάνω στο οποίο θα μπορεί εύκολα να ισορροπεί ακολουθώντας την απλή μέθοδο των τριών. Να ελίσσεται  δηλαδή ανάμεσα σε όσα θέλουν οι επικοινωνιολόγοι, οι μιντιάρχες και οι φιλικοί επιχειρηματίες.
Ο εκ νέου πρωθυπουργός, όχι μόνο δεν έχει εμφανώς πολιτικό αντίπαλο, αλλά η γεωγραφία της Βουλής θα του επιτρέπει να εμφανίζεται ως μοναδικός ηγέτης που οφείλει να ακούει κάποιος. Ο ΣΥΡΙΖΑ με ή χωρίς Τσίπρα αποτελεί μικρή απειλή για λόγους που σχετίζονται με την εσωτερική αναταραχή αλλά και την αδυναμία έτσι κι αλλιώς να παράξει πολιτική. Αντί του Μητσοτάκη, εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, θα στρέφεται ο Ανδρουλάκης ο οποίος φιλοδοξεί να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και γι’ αυτό θα διατηρήσει τον μονομέτωπο. Στην τακτική αυτή θα συνεπικουρείται και από την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου η οποία κατά δήλωσή της κάνει για 100 βουλευτές (καλό κουράγιο στον Πρόεδρο της Βουλής). Στα δεξιά του Μητσοτάκη υπάρχουν όλα τα κόμματα και κομματίδια που προώθησε με την ακροδεξιά ρητορική του και φυσικά τα φασιστοειδή του Κασιδιάρη που ανέδειξε με τα νομικά τερτίπια που δήθεν θα παρείχαν συνταγματική θωράκιση απέναντι στους νεοναζί. Αυτό το κομμάτι της Βουλής ο Μητσοτάκης άλλοτε θα το χρησιμοποιεί ως κοινό για τα πάρτι της δεξιάς πολυκατοικίας και άλλοτε ως τον μπαμπούλα και την απόδειξη ότι ο ίδιος είναι δημοκράτης και φιλελεύθερος.
Πώς τα κατάφερε έτσι ο Μητσοτάκης; Υπάρχουν εξηγήσεις και θεωρίες. Ναι τον ανέδειξαν και τον προστάτευσαν οι επιχειρηματίες  και τα κανάλια, τον φώτισαν και τον σκηνοθέτησαν οι επικοινωνιολόγοι, τον ωραιοποίησε το κρατικό χρήμα που μοιράστηκε ανοιχτά και κρυφά, τον επέβαλλαν οι αλγόριθμοι και η χειραγώγηση του διαδικτύου. Ισχύουν όλα, αλλά ισχύει και κάτι άλλο βασικό. Ο Μητσοτάκης είχε ξεκάθαρη πολιτική, την οποία επεδείκνυε διαμορφώνοντας ταυτόχρονα το προφίλ του ισχυρού, αποφασιστικού και ανυποχώρητου ηγέτη. Ακόμη και όταν το «ανυποχώρητος» αποδείκνυε τον αυταρχισμό και την έλλειψη σεβασμού στη Δημοκρατία, είχε άλλη εικόνα και χρήση στις λαϊκές μάζες. Κακά τα ψέματα, κανένας λαός δεν επιλέγει ηγέτη που δεν δείχνει εικόνα αποφασιστικότητας και δυναμισμού, ακόμη και αν αυτό είναι τελικώς σε βάρος της κοινωνίας.
Ο Μητσοτάκης κυβερνά σε ένα περιβάλλον που είναι, θεωρητικά τουλάχιστον, ευνοϊκό γι’ αυτόν, αλλά ταυτόχρονα δεν διαθέτει τους αναγκαίους βαρβάρους για να τους αποδίδει όλα τα κακά. Όπως θα έλεγε ο Άκης Πάνου, «ο πιο καλός του φίλος και ο πιο κακός εχθρός του είναι ο εαυτός του».
Για τραγική ειρωνεία, στην ίδια θέση, αναμφίβολα για άλλους λόγους, είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Βρίσκεται σε μια βίαιη αναμέτρηση με τον εαυτό του, με μοναδική πρόκληση να καταφέρει να τον νικήσει. Η αναμέτρηση δεν είναι μόνο βίαιη λόγω των εσωτερικών διλημμάτων που άφησε να διαφανούν στην δήλωσή του μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, αλλά του ίδιου του πολιτικού του χώρου. Τα περί αναστοχασμών στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ και δημοκρατικής δημιουργικότητας, είναι λεκτικές ωραιοποιήσεις σαν αυτές που επί χρόνια επιστρατεύονταν για να κρύψουν την παθογενή κατάσταση στο εσωτερικό του. 
Ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθεί ανάμεσα σε πυρά και επικρίσεις, κυρίως αυτών που δεν πέταξε από το κόμμα ως ανίκανων να αφουγκραστούν και να δράσουν. Αναμφίβολα στον ίδιο πέφτει η ευθύνη και για την ήττα και για την πορεία του κόμματος, αλλά έχει σημασία να δει κανείς τι είδους είναι η ευθύνη; Είναι ανίκανος πολιτικά; Η ιστορία έχει αποδείξει πως όχι. Πήρε ένα μικρό κομματίδιο, το έκανε κυβέρνηση και το πέρασε μέσα από τη μπόρα των διεθνών εξελίξεων. Άρα δεν είναι ανίκανος. 
Το βασικό λάθος του Αλέξη Τσίπρα, είναι ότι διαπραγματεύτηκε με τον πιο απαράδεκτο τρόπο τον ηγετικό του ρόλο στο κόμμα, τον ναρκοθέτησε και τελικώς τον παρέδωσε στα δόντια του κάθε τρωκτικού που μασουλάει τσιτάτα ενώ στην πραγματικότητα χωνεύει τα καλούδια της εξουσίας. Σε όλη του την πορεία ο Τσίπρας, δέχθηκε να είναι περισσότερο απολογούμενος στο καταστατικό λειτουργίας του κόμματος και τα φαντασιακά των κατά απονομή κομματικών πεφωτισμένων, παρά στις ανάγκες διακυβέρνησης. Δέχθηκε να αιμορραγεί από τις πληγές που του άνοιγαν οι σύντροφοί του, μεταφέροντας το κάθε αφήγημα του Μητσοτάκη στο εσωτερικό του κόμματος ως πολιτική αναγκαιότητα που πρέπει να εξεταστεί θεωρητικώς. Απίδια μάντολες.
Ο Τσίπρας πήγε στο εξωτερικό, έκανε διαπραγματεύσεις, εκτιμήθηκε από ξένους ηγέτες, αγαπήθηκε και μισήθηκε από Έλληνες, δημιούργησε όραμα και προσμονή, είχε δηλαδή όλα τα στοιχεία που καθιστούν κάποιον πολιτικό μέγεθος, αλλά παραδόθηκε στους κοριούς της Κουμουνδούρου και τα παράσιτα της ιδεοληψίας.
Το απόγευμα της Κυριακής, όταν το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πλέον δεδομένο, στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου, τριγυρνούσαν μέλη της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ, που απέδιδαν την ήττα στην «δεξιά στροφή του κόμματος», στην «Πασοκοποίηση» ενώ άλλοι ακριβώς στο αντίθετο, την επίκληση δηλαδή της Αριστεράς. Κανένας φυσικά δεν απέδιδε στον εαυτό του και στην αδυναμία του να έχει σχέση με την κοινωνία και τα προβλήματά της.
Πρόκειται για μια διαχρονική τραγωδία των κομμάτων της Αριστεράς, να αποδίδουν την ήττα σε βαριές ιδεολογικές υποχωρήσεις και αλλοίωση των χαρακτηριστικών τους, ενώ αυτό που κάθε φορά φέρνει τη συντριβή είναι η αποχή από την πραγματικότητα. Η Αριστερά είναι οπαδός και φάρος ιδεών όπως θέλει να λέει, αλλά ταυτόχρονα είναι και συλλέκτης νάρκισσων που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια. Ρίξτε μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ και αναρωτηθείτε γιατί όποιος αποχωρεί «για ιδεολογικούς λόγους», καταλήγει να γίνει αρχηγός κόμματος ή αποκόμματος. Γιατί θεωρεί ότι κόσμος είναι κοπάδι και αυτός ο κατάλληλος βοσκός που θα τον οδηγήσει. 
Ο Τσίπρας γνώριζε και έβλεπε την αρρώστια του χώρου του αλλά προφανώς πίστευε πως αν τον κρατήσει ενωμένο έστω τεχνητά, θα είναι παρών όταν ο Μητσοτάκης θα πέσει σαν ώριμο φρούτο. Για να σε εκτιμήσει όμως κάποιος πολιτικά την ώρα εκείνη, πρέπει να υπάρχεις και πολιτικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπήρχε. Υπήρχε μόνο ο Τσίπρας και τα απομονωμένα από την ηγεσία κομματικά μέλη με τις αγωνίες τους. Η ενδιάμεση βαθμίδα των στελεχών ήταν ένας στρατός ατάκτων, που από την εξουσία κράτησαν μόνο την πεποίθηση ότι την δικαιούνται. 
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν παραδόθηκε στον Μητσοτάκη, αλλά παραδόθηκε στην μετριότητα των συνεργατών του και την παθογένεια του χώρου του. Τα κόμματα είναι συλλογικότητες που αποφασίζουν και δρουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια λέσχη αυτοεπιβεβαιωτικών συζητήσεων, πολιτικών ινφλούεσερ, τεχνητής θεσμολαγνείας, επιλεκτικού δικαιωματισμού και δικαιωματιστών και προβληματικής αντίληψης που βαφτίστηκε προβληματισμός. Ό,τι ανοησία γεννούσε ο καθένας το βάφτιζε Δημοκρατία και όποια κριτική δεχόταν την αποκαλούσε εχθρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε τα πάντα, εκτός από σχέση με την πραγματικότητα.
Την ιστορική από κάθε άποψη ώρα, το θέμα δεν είναι τα «γιατί» αλλά τα «τι». Τι θα γίνει ή τι πρέπει να γίνει;
Ο Αλέξης Τσίπρας ίσως αισθάνεται ότι έχει ένα χρέος απέναντι στον εαυτό του, τον κόσμο που τον πίστεψε και την Ιστορία. Γνωρίζει ότι μπορεί και ίσως αυτό να είναι η μεγάλη παγίδα. Μπορεί  αλλά με ποιους και πώς; Με αυτούς τους ομόκεντρους κύκλους γύρω του που θεωρεί ότι είναι κυματισμοί στην όμορφη θάλασσα των ιδεών και είναι τα απόνερα στο έλος του μικροκόσμου;
Μπορεί ή θέλει να συμπορευθεί με όλους αυτούς που στάθηκαν υπογείως απέναντι; Ποιος από το οικονομικό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ κονταροχτυπήθηκε με την οικονομική πολιτική του Μητσοτάκη; Ποιος διατύπωσε όχι στα κανάλια αλλά στην περιφέρειά του τις θέσεις για την Υγεία ή την Παιδεία; Ο λόρδος της Οικονομίας του, έκανε επί τέσσερα χρόνια φλεγματικές αναρτήσεις στο facebook  και προεκλογικά ανακάλυψε τα τοπικά νομίσματα για να έχει επιχειρήματα ο Μητσοτάκης. Ο άνθρωπος που είχε γραμματέα στο κόμμα και οι όμοιοί του αποκαλούσαν ειρωνικά  followers τα νέα μέλη του κόμματος και παρεμπόδιζαν συστηματικά την διεύρυνση. Η πρώην υπεύθυνη οργανωτικού του κόμματος ενημέρωνε τα νέα μέλη που αγωνιούσαν να αναλάβουν δράση ότι δεν τους αναγνωρίζει ως μέλη. Πρακτικά δηλαδή έκανε κουμάντο στο κόμμα μια κυρία που η κοινωνία δεν ξέρει ούτε ποια είναι, ούτε πώς την λένε. Οι υπεύθυνοι για την πολιτική για τις Τράπεζες, αντί να διαμορφώσουν πολιτική για τα κόκκινα δάνεια, τους πλειστηριασμούς και την ασυδοσία των Τραπεζών, παζάρευαν θέσεις στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Κανονικά θα έπρεπε να πάνε στο εξοχικό τους για το υπόλοιπο της σύνταξης. 
Τα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψαν την υπερφορολόγηση Μητσοτάκη μέσω των έμμεσων φόρων δεκαπέντε μέρες πριν τις εκλογές και αφού έγινε πρωτοσέλιδο στο  Documento. Και μια που λέω για το Documento, να θυμίσω ότι αποκάλυψε πάνω από 100 σκάνδαλα τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ στάθηκε ανίκανος να αξιοποιήσει πολιτικά χαράσσοντας πολιτική. Όχι μόνο δεν το έκανε, αλλά πολλοί καπετάνιοι της λίμνης του Μαραθώνα, είχαν το θράσος να βγάζουν και γλώσσα γιατί «δεν ωφελεί η συζήτηση για τα σκάνδαλα». Φυσικά και δεν ωφελεί αν δεν υπάρχει κάποιος να κάνει πολιτική πρόταση με βάση όσα αποκαλύπτονται και τοποθετεί υποσυνείδητα τον εαυτό του στη θέση του αρνητικού ήρωα των σκανδάλων.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κλείνει τον ιστορικό του κύκλο. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Θεωρεί ο Τσίπρας ότι μπορεί να ανοίξει έναν νέο με αυτό το υλικό; Και αν θελήσει να απαλλαγεί από αυτά τα βαρίδια, πώς θα το κάνει σε ένα κόμμα που το καταστατικό του δεν προβλέπει ούτε τη διαγραφή μελών; 
Η Ιστορία και η ζωή δεν έχουν κενά. Τα κενά καλύπτονται. Ο πολιτικός χώρος που θα αναμετρηθεί με τις ακραίες  πολιτικές της Δεξιάς τα επόμενα χρόνια, εκ των πραγμάτων θα υπάρξει. Το πιο φυσικό και εφικτό είναι να τον εκφράσει ο Αλέξης Τσίπρας. Το ερώτημα είναι αν θέλει.  Ο Τσίπρας μπορεί να επιλέξει μία από τις δύο συνταγές Καραμανλή. Η μία είναι του Κώστα Καραμανλή της Ραφήνας, που αποτραβήχτηκε επιλέγοντας την ιδιωτική πολιτική παρέμβαση. Η άλλη είναι του Κωνσταντίνου Καραμανλή του Α΄, ο οποίος βρήκε τον τρόπο μετά την αποχώρησή του, να επιστρέψει στην πολιτική ως Εθνάρχης. Του ταιριάζει το δεύτερο, αλλά πρέπει να θυμηθούμε ότι ο Καραμανλής από όσους είχε στο παρελθόν, κράτησε μόνο τον Μολυβιάτη. Και ο Τσίπρας δεν έχει καν Μολυβιάτη. 

www.documentonews.gr

Το δυστοπικό μας μέλλον

Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία σταδιακά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο κι αυτό δεν ερμηνεύεται με μια κατάφαση ή μια άρνηση, με μια καταδίκη ή έναν θαυμασμό.

Γιάννης Παντελάκης

«ΠΟΙΟΣ ΦΤΑΙΕΙ, ΛΟΙΠΟΝ, που οι νέοι εκπρόσωποι είναι αυτοί που είναι», αναρωτήθηκε ο Ντιντιέ Εριμπόν λίγα χρόνια πριν, όταν προσπάθησε να ερμηνεύσει την εντυπωσιακή στροφή ενός μεγάλου κομματιού της γαλλικής κοινωνίας προς το ακροδεξιό μέτωπο της Λεπέν. Ήταν πολλοί ανάμεσα σε αυτούς που είχαν ένα «καθαρό» παρελθόν, ανήκαν στο σοσιαλιστικό ή κυρίως στο άλλοτε πανίσχυρο Κομμουνιστικό Κόμμα, και όμως σταδιακά οδηγήθηκαν στην αγκαλιά μιας επικίνδυνης λογικής που εκφράζει ένα από τα μεγαλύτερα ακροδεξιά και λαϊκίστικα κόμματα της Ευρώπης το οποίο έδειξε πρωτοφανή αντοχή και μεγάλη επιρροή στην κοινωνία μιας χώρας με μεγάλη δημοκρατική κουλτούρα ‒ μην ξεχνάμε τον Μάη του ’68.
Ας επιχειρήσουμε να παραφράσουμε το ερώτημα του Εριμπόν και να το προσαρμόσουμε στα δικά μας δεδομένα, όσο κι αν αυτό ίσως φανεί αδόκιμο. Ποιος φταίει, λοιπόν, που οι νέοι εκπρόσωποι τους οποίους ανέδειξαν οι εκλογές της περασμένης Κυριακής είναι αυτοί που είναι; Ποιος φταίει που η συντηρητική παράταξη επιβεβαίωσε μια πρωτόγνωρη πολιτική κυριαρχία η οποία δεν έχει προηγούμενο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, με εξαίρεση τα χρόνια 1974 και 1977, όταν ο Κ. Καραμανλής κέρδισε μεν δύο εκλογικές αναμετρήσεις ‒τις δεύτερες με μικρότερη επιρροή‒, αλλά η χώρα διένυε τα πρώτα χρόνιας μετά τη δικτατορία, άρα οι νίκες αυτές μπορούν να έχουν και δεύτερες αναγνώσεις.
Αυτό που μάλλον αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για πολλά χρόνια επιχειρούσαμε να ερμηνεύσουμε την ελληνική κοινωνία με όρους του παρελθόντος και να ανοίξουμε με κλειδιά που δεν ανοίγουν τίποτα πια παρά την ιστορία της.
Ποιος φταίει που η αριστερά, όπως εκφράστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, υπέστη μια πανωλεθρία η οποία δεν θα αφήσει αλώβητες τις ιδέες που ισχυριζόταν ότι εκπροσωπούσε και είχαν αποτυπωθεί σε πολλές γενιές ως μεγάλες προσδοκίες; Ποιος φταίει που τρία κόμματα με φασιστικά ή ακροδεξιά χαρακτηριστικά έδειξαν πως οι απεχθείς ιδέες εξακολουθούν να ενδιαφέρουν ένα ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό της κοινωνίας; Ποιος φταίει ακόμα που το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ δείχνει ικανοποιημένο με ένα ασθενικό και εύκολα αναλώσιμο ποσοστό; Ποιος φταίει για το ότι βρέθηκε πρόσφορο έδαφος ικανό για να στείλει στη Βουλή μια πολιτική φιγούρα σαν αυτήν της Κωνσταντοπούλου;
Αυτό που μάλλον αργήσαμε να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι για πολλά χρόνια επιχειρούσαμε να ερμηνεύσουμε την ελληνική κοινωνία με όρους του παρελθόντος και να ανοίξουμε με κλειδιά που δεν ανοίγουν τίποτα πια παρά την ιστορία της. Η σύγχρονη ελληνική κοινωνία σταδιακά έχει μεταλλαχθεί σε κάτι άλλο κι αυτό δεν ερμηνεύεται με μια κατάφαση ή μια άρνηση, με μια καταδίκη ή έναν θαυμασμό. Πρόκειται απλώς για μια διαφορετική κοινωνία η οποία, απογοητευμένη μετά το σοκ της μεγάλης κρίσης του 2010, αναζητεί διεξόδους που δεν βρίσκει εύκολα.
Η ερμηνεία της χρειάζεται πολλή δουλειά και πολύ χρόνο, πρέπει να καταλάβουμε τα υπόγεια ρεύματα που μετακινούν ψήφους από την αριστερά προς τη δεξιά, γιατί το 15% των πολιτών δεν βρίσκει άσχημη ιδέα μια δικτατορία, τι συνέβη σε αυτή την κοινωνία και δείχνει μεγάλη απάθεια για ένα συγκλονιστικό γεγονός όπως ο πνιγμός στα νερά της χώρας εκατοντάδων ανθρώπων, γιατί αναζητά μεγαλύτερη συμμετοχή σε αποφάσεις που αφορούν τη ζωή τους αλλά δεν τα καταφέρνει, γιατί δεν εμπιστεύεται θεσμούς όπως η Δικαιοσύνη ή οι ανεξάρτητες αρχές. Οι απαντήσεις μοιάζουν προφανείς, αλλά δεν είναι, δεν αρκεί να πούμε ότι οι ανεξάρτητες αρχές έχουν απαξιωθεί από τις κυβερνήσεις, κάτι το οποίο είναι γεγονός, πρέπει και να εξηγήσουμε γιατί τα κριτήρια ψήφου δεν ανταποκρίνονται σε τέτοιες απαιτήσεις.
Η Νέα Δημοκρατία κατάφερε μια δεύτερη επικράτηση γιατί για πολλούς αποτέλεσε την ύστατη λύση, το μικρότερο κακό, πήρε αμέτρητες αρνητικές ψήφους (δεν την ψήφισαν ως θετική επιλογή αλλά ως τη λιγότερο κακή λύση), αν και αυτό συνηθίζεται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Αυτό που δεν συνηθίζεται είναι να έχει απέναντί της μια αξιωματική αντιπολίτευση στα πρόθυρα διάλυσης, ένα ΠΑΣΟΚ με αδύναμο λόγο, τουλάχιστον όχι ικανό ακόμα να αποτελέσει απειλή για την κυβέρνηση. Απειλές η κυβέρνηση θα βλέπει μόνο από τα δεξιά της. Ήδη αυτό φάνηκε με μετατόπιση του προεκλογικού της λόγου σε πιο συντηρητικά συνθήματα, σε αναφορές για υπουργεία οικογένειας, με ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια προσέγγισης της Εκκλησίας, με χρήση εννοιών σχετικών με την πατρίδα όλο και πιο συχνά.
Το μέλλον μας μοιάζει δυστοπικό: η κυβέρνηση που διακρίθηκε στην απαξίωση των θεσμών, αποκαλύφθηκε ότι έκανε υποκλοπές και επί των ημερών της καταπατήθηκαν δικαιώματα Ελλήνων που αμφισβήτησαν και ξένων που αναζήτησαν μια καλύτερη τύχη θα εξουσιάζει πανίσχυρη και θα ενοχλείται μόνο από τις ρατσιστικές αναφορές στη Βουλή των νεοναζί, των ακροδεξιών, των υπερχριστιανών και της Κωνσταντοπούλου που κάνει για εκατό βουλευτές, όπως λέει η ίδια. Δεν φαντάζει ιδανικό να ζεις σε μια τέτοια χώρα αυτό τον καιρό…

www.lifo.gr

Όχι άλλες αριστερές παπάτζες...

Γιάννης Αλμπάνης

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα εκλογικά αποτελέσματα της 25ης Ιουνίου ήταν για την Αριστερά και τον προοδευτικό κόσμο όσο άσχημα θα μπορούσαν να γίνουν. Ωστόσο, θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στις διατυπώσεις μας. Επειδή σε σύντομο διάστημα θα έχουμε τις αυτοδιοικητικές και τις... περιφερειακές εκλογές, δυστυχώς τα πράγματα μπορούν να γίνουν χειρότερα.

Ζοφερό αποτέλεσμα

• Σε κάθε περίπτωση, από αριστερή σκοπιά το αποτέλεσμα είναι ζοφερό:
• Ο Μητσοτάκης κατήγαγε περιφανή νίκη, ανανεώνοντας τη θητεία του χωρίς να υποστεί την (αναπότρεπτη υποτίθεται) φθορά της εξουσίας.
• Για πρώτη φορά από το 1974 υπάρχει μόνο τύποις αξιωματική αντιπολίτευση, αφού λόγω του ποσοστού του και της διαφοράς του από τη ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παρουσιάζεται ως πολιτική δύναμη που μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις τη διακυβέρνηση.
• Έχουμε επίσης για πρώτη φορά τρία ακροδεξιά κόμματα στη Βουλή με συνολικό ποσοστό 12,76%. Το ότι το ένα από αυτά είναι η νέα μορφή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης κάνει τα πράγματα ακόμα χειρότερα.
• Τέλος, για πρώτη φορά τις τελευταίες δεκαετίες το άθροισμα των δεξιών/ακροδεξιών κομμάτων υπερέχει κατά πολύ αυτό των προοδευτικών/αριστερών.

Με όρους στοιχήματος θα μπορούσαμε να κάνουμε λόγο για τον πιο μεγάλο κουβά των τελευταίων δεκαετιών.

Η μπάλα στην εξέδρα
Πολλές φορές στην Ιστορία της Αριστεράς μετά από μεγάλες ήττες εφευρέθηκαν διάφορες προφάσεις για να μη γίνει πραγματική συζήτηση για τα αίτια των καταστροφών και να αποφευχθεί η απόδοση ευθυνών. Σε αυτές τις περιπτώσεις συνήθως επιστρατεύεται ο βαθύς μαρξισμός για να διαμορφωθούν οι αναγκαίες αριστερές παπάτζες που θα πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα.
Οι αριστερές παπάτζες εμπεριέχουν στοιχεία αλήθειας αλλά ως γνωστόν μια μισή αλήθεια ισούται με ένα ολόκληρο ψέμα. Κάθε φορά που γίνονται αποδεκτές, στρώνουν το δρόμο για ακόμα μεγαλύτερες ήττες στο προσεχές μέλλον, αφού η υιοθέτηση της παπάτζας σημαίνει ότι επί της ουσίας δεν θα αλλάξει τίποτα.

Η ανασυγκρότηση
Από το βράδυ της Κυριακής, παρατηρούμε ξανά τη γνωστή προσπάθεια να επινοηθούν βολικές αριστερές παπάτζες.
Σταχυολογώ μερικές:
Η κοινωνία συντηρητικοποιήθηκε. Είναι αναγκαία η ανάλυση των κοινωνικών τάσεων, αλλά δεν γίνεται να (κάνουμε ότι) ξεχνάμε πως βασικό καθήκον των προοδευτικών δυνάμεων είναι να μην επιτρέψουν την κοινωνική συντηρητικοποίηση. Πέραν τούτου, στις εκλογές της 21ης Μάη ήταν απολύτως εφικτό για τον ΣΥΡΙΖΑ ένα ποσοστό άνω του 25% και για το ΜέΡΑ25 ένα 3-4%. Η ήττα μπορεί να ήρθε από τη συντηρητικοποίηση, αλλά η συντριβή ήταν αποτέλεσμα λαθών.
Θα κάνουμε ανανέωση. Προφανώς μετά από τέτοιας κλίμακας ήττα, η ανανέωση σε πρόσωπα και ιδέες αποτελεί όρο επιβίωσης. Για να είναι όμως η ανανέωση πραγματική και να μην ανήκει στην κατηγορία «Γατόπαρδος» («θα αλλάξουν όλα για να μην αλλάξει τίποτα») πρέπει να προηγηθεί συγκροτημένη διαδικασία αυτοκριτικής, ανάληψης ευθυνών και χάραξης νέας πορείας.
Να μπούμε γρήγορα στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση και τους ακροδεξιούς. Βεβαίως και να μπούμε -αλίμονο. Αλλά αγώνας χωρίς συγκροτημένο σχέδιο θα μοιάζει σαν τα γιουρούσια των Ουκρανών στη Ζαπορίζια που καταλήγουν σε σφαγείο με μηδενικά εδαφικά οφέλη. Για την Αριστερά η ανασυγκρότηση είναι απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να έχει στοιχειώδη αποτελεσματικότητα ο αγώνας ενάντια στη Δεξιά και την Άκρα Δεξιά.

Φτάνει πια
Με δυο λόγια, φτάνει πια με τις μισές αλήθειες, τις βολικές δικαιολογίες, τα κάθε λογής κόλπα. Φτάνει πια με την Αριστερά που υπεκφεύγει ακόμα και μπροστά στο φάσμα της καταστροφής, που δεν κάνει ποτέ πραγματική αυτοκριτική, που αρνείται να αλλάξει η ίδια την ώρα που επαγγέλλεται την κοινωνική και πολιτική αλλαγή, που δεν υπερασπίζεται με θάρρος τις αξίες και την ιδεολογία της, που δεν μιλάει με ειλικρίνεια στους πολίτες, που δεν συντονίζεται με τις ανάγκες της κοινωνίας, που ρητορεύει για τους πιο αδύναμους αντί να εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους, που δεν διαμορφώνει συγκροτημένα την προγραμματική πρότασή της, που δεν αντιλαμβάνεται τη σημασία της μεθόδου και των επιστημονικών εργαλείων στη σύγχρονη πολιτική, που χαϊδεύει τον παραγοντισμό και υποτιμά τη συλλογικότητα, που νομίζει ότι ο μικρόκοσμος του αριστερού Facebook είναι όλη η κοινωνία, που δείχνει να προτιμάει τις κραυγές από τα επιχειρήματα, που δεν καταλογίζει ευθύνες ποτέ και σε κανέναν όσο εξωφρενικά αποτυχημένος και αν είναι αυτός, που δεν αποπέμπει ακόμα και όσους έπληξαν το ηθικό πλεονέκτημά της, που αγοράζει όποιον παπά της πουλήσουν. Φτάνει πια!
Η Παράταξη βρίσκεται σε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας της. Δεν είναι η ώρα τώρα για αριστερές παπάτζες. Τώρα είναι η ώρα της αλήθειας και του θάρρους. Τώρα είναι η ώρα της ανάληψης της ευθύνης...

www.news247.gr

Το τελευταίο «τέλος της μεταπολίτευσης»...

Παντελής Μπουκάλας

Η επιστημονική βιβλιογραφία για την εκλογική αποχή στη χώρα δεν είναι ιδιαίτερα πλούσια. Ευεξήγητο. Εως και τις βουλευτικές εκλογές του 2009, το ποσοστό της συμμετοχής είχε το 7 ως πρώτο ψηφίο, γεγονός κάθε άλλο παρά συνηθισμένο στις... δυτικοευρωπαϊκές χώρες: 
74,96% το 2000, 76,49% το 2004, 74,14% το 2007, 70,95% στις 4.10.2009. Τέσσερις μήνες νωρίτερα όμως, στις 7.6.2009, στις ευρωεκλογές, είχε καταγραφεί ένα δυσοίωνο ρεκόρ που υποδήλωνε πολύ περισσότερα –και πολύ πιο δυσάρεστα– απ’ όσα ευαρεστηθήκαμε να προσέξουμε.
Το 47,43% ήταν το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής σε εκλογική διαδικασία μετά το 1974, γενέθλιο έτος μιας εποχής που συνηθίσαμε να την αποκαλούμε «μεταπολίτευση», χωρίς και να συμφωνούμε πλήρως για τον χαρακτήρα της. 
Ενας στους δύο πολίτες αναζήτησε κάποιον άλλο δρόμο εκείνη την Κυριακή και όχι την οδό την άγουσα στην κάλπη. Μολαταύτα, η πτώση από το εναρκτήριο 7 στο 5 αντιμετωπίστηκε με αυτοπαρηγορητικές «ερμηνείες»: «Ε, μπήκαμε στο καλοκαιράκι, τα μπάνια του λαού είναι θεσμός. Κι έπειτα, ευρωεκλογές ήταν, σε άλλες εταιρικές χώρες έχουν πέσει κάτω από μισό χρόνια τώρα».
Οταν παραβλέπεις ή υποτιμάς το δυσάρεστο, από πνευματική νωχέλεια, αλλεργία στην τίμια και οδυνηρά βαθιά αυτοκριτική ή σκέτο κυνισμό («και το 30% να συμμετέχει, εμείς θα κυβερνάμε, άλλωστε, σιγά μην περιμένουμε τη νομιμοποίησή μας από την ψήφο»), το μόνο βέβαιο είναι ότι θα το συναντήσεις μπροστά σου επιδεινωμένο. 
Παρά τις αναλαμπές, λοιπόν, η καταβύθιση από το 7 στο 6 και κατόπιν στο 5 ήταν αναπότρεπτη. Κι έτσι προχθές ψήφισε μόνο το 53%, που αποτελεί το μεγαλύτερο ποσοστό αποχής στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Ενας στους δύο απείχε, αν εμπιστευτούμε τους πεπαλαιωμένους εκλογικούς καταλόγους.
Ιούνιος είναι και τώρα, όπως το 2009. Προς τη λήξη του, μάλιστα. Πρέπει, λοιπόν, να συνεκτιμήσουμε ξανά τα μπάνια του λαού. Ναι, να τα μετρήσουμε και τα μπάνια, και την πεποίθηση ότι όλα παίχτηκαν τον Μάιο, και την αποφυγή του κόστους μιας δεύτερης μετακίνησης. 
Και πάλι, όμως, περισσεύουν πολλές μονάδες στο 47%, που μας υποχρεώνουν να εικάσουμε ότι η κρίση της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας είναι σοβαρή. Η ραγδαία αποϊδεολογικοποίηση και η μεγάλη κάμψη του ενδιαφέροντος για τα κοινά δείχνουν ότι έπειτα από μισόν αιώνα επήλθε το πολλάκις αναγγελθέν «τέλος της μεταπολίτευσης», που μεταφράζεται ωστόσο σε υποχώρηση, μέχρις ολικής αποσβέσεως, των θετικών γνωρισμάτων της...

kathimerini.gr

Αλλάζετε ή βουλιάζετε...

Μάνος Χωριανόπουλος

Η εκλογική συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, εύλογα άνοιξε τη συζήτηση για το πώς ένα κόμμα καταποντίστηκε στην αντιπολίτευση, την ώρα που η όποια φθορά της κυβέρνησης κατέληξε τελικά σε επιδοκιμασία της από τους ψηφοφόρους και μάλιστα σε δύο κάλπες.
Είτε πρόκειται για την... κακή προεκλογική καμπάνια του Μαΐου, που βελτιώθηκε τον Ιούνιο αλλά ήταν ήδη αργά, είτε για την απώλεια της αριστερής ψυχής (του 3% που έλεγαν ειρωνικά διάφοροι doers), είτε για την απώλεια της αξιοπιστίας, είτε για το ότι όσον αφορά στην ατζέντα και τα θέματα που απασχολούσαν τους ψηφοφόρους, o ΣΥΡΙΖΑ αστόχησε, το συμπέρασμα είναι ένα: xρειάζεται αλλαγή σε όλα τα επίπεδα και άμεσα, για να μπορέσει να εκφράσει κοινωνικές πλειοψηφίες, δίνοντάς τους όραμα, αλλά και σχέδιο για τη ζωή τους.
Μια αλλαγή που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βέβαιο ότι θέλει να έρθει και κάποιοι, που για άλλη μια φορά σκέφτονται πώς θα διασωθούν, θα επιχειρήσουν να την εμποδίσουν.

Τα πρόσωπα
Δεν υπάρχει λόγος να κρύβεται κανείς πίσω από θεωρητικά σχήματα και μισόλογα. Η αλλαγή πολιτικής και στρατηγικής, δεν θα έρθει χωρίς αλλαγή προσώπων.
Όσοι θεωρούν ότι ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσαν αξιοπιστία, μόνο λόγω της χαμένης μάχης του 6αμηνου του 2015 και της υπογραφής μνημονίου (με τα μέτρα που ακολούθησαν), πιστεύει μόνο στη μισή αλήθεια.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι ότι κάποιοι ξόδεψαν το πολιτικό κεφάλαιο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ στην περίοδο της διακυβέρνησης 2015-2019 και είχαν την τύχη ο αρχηγός τους να τους κρατήσει στο απυρόβλητο αντί να τους στείλει σπίτι τους.
Με το παράδειγμά τους, τα λόγια τους και τη στάση τους, ενίσχυσαν το "όλοι ίδιοι είναι" και μάλιστα με ερασιτεχνισμούς, που έδιναν καθημερινά τροφή σε ένα ολόκληρο σύστημα που περίμενε τον Τσίπρα στη γωνία.
Αυτοί που ανάγκασαν τον Αλέξη Τσίπρα να απολογείται για τα πεπραγμένα τους ξανά και ξανά, αυτοί που έγιναν υπουργοί ως αριστεροί και άφησαν την Αριστερά έξω απο το υπουργείο τους, αυτοί που υπονόμευσαν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, δεν γίνεται να παραμείνουν στη βιτρίνα.
Η επόμενη μέρα δεν μπορεί να περιλαμβάνει πρόσωπα που το μόνο που κάνουν είναι να παράγουν θόρυβο, δίνοντας την εντύπωση ότι ο προοδευτικός χώρος στην Ελλάδα δεν μπορεί να προτείνει πολιτικές για το σήμερα και το μέλλον. Αυτά όμως θέλουν κόπο και δουλειά και όχι ίντριγκες, πόζες, στρατούς από τρολ και προσωπικές στρατηγικές.
Γι'αυτό και πρέπει να αναζητηθούν και να βγουν μπροστά όχι απλώς άφθαρτα πρόσωπα, αλλά και ικανά να παράξουν πολιτική και να αντιπαρατεθούν προγραμματικά με την κυβέρνηση, σε μια ελεγχόμενη δημόσια σφαίρα. Χωρίς απλοϊκές συνταγές, που επιδοκιμάζονται στη σοσιαλμιντιακή φούσκα και αποδοκιμάζονται στην κάλπη.

Το χρέος του επικεφαλής
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν υπήρξε ποτέ άτολμος σε οδυνηρές συνθήκες. Όταν υπέγραψε μνημόνιο, το πήγε στις κάλπες και επανεξελέγη τον Σεπτέμβριο του 2015. Όταν έχασε στις Ευρωεκλογές, πήγε αμέσως σε εκλογές. Όταν ηττήθηκε τον Μάιο του 2023, έμεινε και έδωσε μια χαμένη μάχη.
Τώρα είναι μια τέτοια συνθήκη. Είναι η ώρα των σκληρών αποφάσεων.
Το εγχείρημα είναι δύσκολο, ωστόσο μετά και απο το αποτέλεσμα της Κυριακής, δεν μπορεί ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, να μη βλέπει πόσο κακό έκαναν στο κόμμα του και στον ίδιο, διάφοροι προβεβλημένοι, που έβλεπαν την παράταξη ως "μαγαζί" και είχαν ως στάση το "αυτές είναι οι αρχές μου, αν δεν σου αρέσουν έχω και άλλες" του Μαρξ (του Γκράουτσο όχι του Καρόλου).
Την ώρα που το πλοίο, έχει χτυπήσει στο παγόβουνο, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να σχεδιάσει ένα αύριο χωρίς αυτούς που έφεραν τη συντριβή και πρέπει να το κάνει με την αποφασιστικότητα του αρχηγού, όχι με τη διστακτικότητα του φίλου.
Ή θα τους αλλάξει ή ο ΣΥΡΙΖΑ θα βουλιάξει οριστικά. Το χρωστά στην προοδευτική παράταξη, αλλά και στον εαυτό του...

www.news247.gr

Εγκρίθηκε το παγκόσμιο ψηφιακό πιστοποιητικό του ΠΟΥ

Τι περιλαμβάνει – Όσα φέρνει η «Συνθήκη Πανδημίας» που ακολουθεί - Lockdown, υποχρεωτικοί εμβολιασμοί και ψηφιακά πιστοποιητικά εμβολιασμού και μετακίνησης

Newsroom

Η αρχή για την καθιέρωση της «Συνθήκη Πανδημίας» του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) έγινε σήμερα, καθώς ψηφίστηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση το παγκόσμιο ψηφιακό πιστοποιητικό. 
Η σύσταση ενθαρρύνει τα κράτη μέλη να ενταχθούν, να ακολουθήσουν και να συμμετάσχουν στην περαιτέρω ανάπτυξη του παγκόσμιου δικτύου ψηφιακής πιστοποίησης υγείας του ΠΟΥ. Μέχρι να συνδεθούν τα κράτη μέλη σε αυτό και κατά την περίοδο μέχρι το τέλος του έτους, ενθαρρύνονται να παραμείνουν συνδεδεμένα με την πύλη της ΕΕ (την υπάρχουσα ψηφιακή υποδομή της ΕΕ για την επαλήθευση των πιστοποιητικών).
Κάτι που επί της ουσίας μας επιστρέφει στα πιστοποιητικά Covid-19 που είχαμε κατά τη διάρκεια της πανδημίας και τα οποία λειτουργούσαν μόνο για να ελέγχουν τους πολίτες. 
Το παγκόσμιο δίκτυο πιστοποίησης ψηφιακής υγείας του ΠΟΥ θα ενσωματώσει την τεχνολογία που αναπτύχθηκε στα ψηφιακά πιστοποιητικά COVID της ΕΕ.
Σύνδεση με το παγκόσμιο ψηφιακό δίκτυο πιστοποίησης υγείας
Τα κράτη μέλη ενθαρρύνονται να συνδεθούν στο παγκόσμιο δίκτυο ψηφιακής πιστοποίησης υγείας που δημιουργείται από τον ΠΟΥ. Ωστόσο, εναπόκειται στα κράτη μέλη να αποφασίσουν εάν και πότε θα συνδεθούν με αυτό.
Έκδοση και αποδοχή πιστοποιητικών
Μόλις συνδεθούν στο δίκτυο, τα κράτη μέλη ενθαρρύνονται να εκδίδουν και να αποδέχονται πιστοποιητικά COVID-19 συμβατά με τις απαιτήσεις του δικτύου, ιδίως σε περίπτωση που έχει κηρυχθεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης για τη δημόσια υγεία διεθνούς ενδιαφέροντος.
Περαιτέρω εξέλιξη του παγκόσμιου ψηφιακού δικτύου πιστοποίησης υγείας
Τα κράτη μέλη ενθαρρύνονται να ακολουθήσουν και να συμμετάσχουν στην περαιτέρω ανάπτυξη του παγκόσμιου δικτύου πιστοποίησης ψηφιακής υγείας του ΠΟΥ, όπως η πιθανή επέκτασή του σε άλλες ασθένειες πέρα από την COVID-19 ή άλλες χρήσεις στο πλαίσιο της υγείας.
Το συγκεκριμένο ψηφιακό πιστοποιητικό είναι το πρώτο βήμα για την καθιέρωση της «Συνθήκης Πανδημίας» του ΠΟΥ, η οποία περιέχει αναγκαστικές καραντίνες και lockdown, υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού και μετακίνησης. 

Οι συμφωνίες θα ενσωματώσουν στο διεθνές δίκαιο μια υπερεθνική προσέγγιση της δημόσιας υγείας από πάνω προς τα κάτω, στην οποία ο ΠΟΥ, ενεργώντας σε ορισμένες περιπτώσεις μέσω της αποκλειστικής διακριτικής ευχέρειας ενός ατόμου, του Γενικού Διευθυντή του εν προκειμένω, θα έχει την εξουσία να επιβάλλει σαρωτικές, νομικά δεσμευτικές οδηγίες στα κράτη μέλη και τους πολίτες τους, που κυμαίνονται από την επιβολή οικονομικών συνεισφορών από μεμονωμένα κράτη, έως την απαίτηση κατασκευής και διεθνούς διαμοιρασμού εμβολίων και άλλων προϊόντων υγείας, έως την απαίτηση παράδοσης δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, την παράκαμψη των εθνικών διαδικασιών έγκρισης της ασφάλειας εμβολίων, γονιδιακών θεραπειών, ιατρικών συσκευών και διαγνωστικών, την επιβολή εθνικών, περιφερειακών και παγκόσμιων καραντίνας που θα εμποδίζει τους πολίτες να ταξιδεύουν και θα επιβάλλει ιατρικές εξετάσεις και θεραπείες.
Ένα παγκόσμιο σύστημα για ψηφιακά «πιστοποιητικά υγείας» για την επαλήθευση της κατάστασης των εμβολίων ή των αποτελεσμάτων των εξετάσεων θα καθιερωθεί, θα ενσωματωθεί και θα επεκταθεί ένα δίκτυο βιοεπιτήρησης, σκοπός του οποίου θα είναι ο εντοπισμός ιών και παραλλαγών που προκαλούν ανησυχία – και η παρακολούθηση της εθνικής συμμόρφωσης με τις πολιτικές οδηγίες του ΠΟΥ σε περίπτωση που υπάρχουν.
Μια φωτογραφία χίλιες λέξεις: Ακολούθησε το pronews.gr στο Instagram για να «δεις» τον πραγματικό κόσμο!
Για να γίνει επίκληση οποιασδήποτε από αυτές τις σαρωτικές εξουσίες, δεν θα απαιτείται «πραγματική» κατάσταση έκτακτης ανάγκης για την υγεία στην οποία οι άνθρωποι θα υφίστανται μετρήσιμη βλάβη- αντίθετα, θα αρκεί ο ΠΟΥ, ενεργώντας κατά την κρίση του, να έχει εντοπίσει απλώς το «ενδεχόμενο» ενός τέτοιου συμβάντος.

www.pronews.gr

Ο Πούτιν, η Wagner και οι (δυτικοί) δράκοι

του Δημήτρη Μηλάκα

Η προβολή των ευσεβών πόθων στην πραγματικότητα, κατά κανόνα διαψεύδει/γελοιοποιεί όσους το επιχειρούν. Κάτι τέτοιο συνέβη χθες με το "πραξικόπημα" - οπερέτα της Wagner και την κάλυψη/ανάλυση που επιχείρησαν τα μεγάλα διεθνή δίκτυα αλλά και εγχώριοι «αναλυτάδες» που έσπευσαν να «τελειώσουν» τον Πούτιν και να προβλέψουν τη συντριβή της Ρωσίας στο πολεμικό μέτωπο της Ουκρανίας.

Η πραγματικότητα ωστόσο είναι διαφορετική, αν κάποιος θέλει να τη δει:
-Η Wagner είναι πράγματι ένας καλο-εκπαιδευμένος, καλο-εξοπλισμένος ιδιωτικός στρατός και εμπειροπόλεμος, ο οποίος υπάρχει χάρη των συμβολαίων που συνάπτει με το ρωσικό κράτος
-Ο αρχηγός της Wagner (Γεβγκιένι Πριγκόζιν) από κατάδικος στις ρωσικές φυλακές, και στη συνέχεια πωλητής hot dog στα πεζοδρόμια της Μόσχας, εξελίχθηκε σε ολιγάρχη δισεκατομμυριούχο χάρη της εύνοιας του Πούτιν
-Οι μονάδες της Wagner, που πράγματι σήκωσαν μεγάλο βάρος του πολέμου στην Ουκρανία, είχαν αποσυρθεί στα μετόπισθεν αρκετές βδομάδες πριν το «πραξικόπημα» της 24ης Ιουνίου
-Με την απόσυρση της Wagner από την πρώτη γραμμή (και νωρίτερα) είχε ξεκινήσει η διαδικασία της «κρατικοποίησής» της με την οργανική ενσωμάτωσή της στο ρωσικό υπουργείο άμυνας το οποίο είχε μάλιστα ορίσει «επικεφαλής» του μισθοφορικού αυτού στρατού
Ως προς τις προοπτικές της κίνησης της Wagner (25.000 πάνω-κάτω άνδρες) κατά του ρωσικού στρατού (1.500.000) άνδρες, η απάντηση είναι προφανής: αν τα πράγματα κατέληγαν σε εμπλοκή θα σφαγιάζονταν μέχρι τον τελευταίο άνδρα.
Αναζητώντας μια λογική εξήγηση για τους λόγους που ο Πριγκόζιν διέβη τον Ρουβικώνα παρά τα συντριπτικά εναντίον του δεδομένα θα πρέπει κανείς να διερευνήσει τους δεσμούς/ υποσχέσεις που ενδεχομένως είχε από αξιωματικούς διοικητές μεγάλων δυνάμεων του ρωσικού στρατού. Αν υπήρχαν τέτοιες υποσχέσεις περί συνδρομής μονάδων του ρωσικού στρατού στο πραξικόπημα, αυτές δεν τηρήθηκαν με αποτέλεσμα η κίνηση του Πριγκόζιν να σβήσει μέσα σε μερικές ώρες.
Ως προς τις εξελίξεις στο μέτωπο του πολέμου με την Ουκρανία, όπου εκδηλώνεται η «μεγάλη αντεπίθεση» των ουκρανικών δυνάμεων, την εικόνα τη δίνουν τα (ακόμα και αμερικανικά) ΜΜΕ. Σύμφωνα με το CNN "η ουκρανική αντεπίθεση δεν ανταποκρίνεται στις (δυτικές) προσδοκίες".

Ανάλογη προσέγγιση και από το The Federalist που με δεδομένη την αποτυχία της ουκρανικής αντεπίθεσης αναρωτιέται «για πόσο καιρό ο Μπάιντεν θα μπορεί να διατηρεί έναν πόλεμο δια αντιπροσώπων στην Ουκρανία»;

Όσο, λοιπόν, ο ρωσικός στρατός εξακολουθεί να πατά και να κατέχει ουκρανικό έδαφος οι επιλογές των δυτικών είναι δύο:
-Να αναζητήσουν μια λύση λαμβάνοντας υπόψη τα στρατιωτικά δεδομένα, πιέζοντας τον Ζελένσκι να αποδεχτεί μια συμφωνία ή εγκαταλείποντάς τον στην τύχη του
-Να συνεχίσουν τον εξοπλισμό και την γενικότερη ενίσχυση της Ουκρανίας με στόχο τη συντήρηση του πολέμου και την αιμορραγία της Ρωσίας.
Καθώς η δεύτερη επιλογή εξυπηρετεί το σύμπλεγμα των μεγάλων αμερικανικών πολεμικών βιομηχανιών που θησαυρίζουν με τον πόλεμο, βάσιμη είναι η εκτίμηση ότι η Δύση θα κάνει ότι μπορεί για να συντηρήσει τον πόλεμο δια αντιπροσώπων (Ουκρανών) κατά της Ρωσίας με την ελπίδα ότι κάποιοι επόμενοι Πριγκόζιν θα «ξεμπερδέψουν» με τον Πούτιν.

Πηγή: www.topontiki.gr

Και τώρα τι θα γίνει με τα εθνικά θέματα και την εξωτερική πολιτική;

Θα συνεχίσουμε στην ίδια ρότα;

του Πάρι Καρβουνόπουλου

Η ΝΔ συνεχίζει την κυβερνητική της πορεία ,με ανανεωμένη και ενισχυμένη εντολή…Δεν έχει να αντιμετωπίσει μόνο την οικονομία που έχει άμεσο αντίκτυπο στην καθημερινότητα των πολιτών. Θα πρέπει να διαχειριστεί το θέμα των πιέσεων από ΗΠΑ και Ευρώπη για να καθίσει η Ελλάδα σε τραπέζι συζήτησης με την Τουρκία…
Ο κ.Μητσοτάκης αξιοποίησε τις παραγγελίες και τις παραλαβές οπλικών συστημάτων «σκεπάζοντας» πολλά στραβά και επικίνδυνα που έχουν ήδη συμβεί για την Ελλάδα…
Η ΝΔ και ο κ.Μητσοτάκης έχει μιλήσει πολλές φορές για την ισχυροποίηση της Ελλάδας, μέσω των συμφωνιών που επέτυχε, στην πρώτη της τετραετία. Είναι ισχυροποίηση τα όσα συμφωνήθηκαν με Ιταλία και κυρίως με Αίγυπτο; Ότι από τον 28ο μεσημβρινό και ανατολικά όλα είναι στο κενό και μέσα σε αυτό περιλαμβάνεται και το Καστελόριζο;
Είναι ισχυροποίηση ότι εδώ και τουλάχιστον δυο χρόνια η παρουσία των τουρκικών αλιευτικών παντού στις ελληνικές θάλασσες είναι πλέον καθημερινή και έντονη; Οι Τούρκοι ψαρεύουν ανενόχλητοι στα Κύθηρα!
Είναι ισχυροποίηση ότι στα Βαλκάνια όχι μόνο δεν κάναμε βήματα μπροστά για να αναλάβουμε ρόλο και αποστολή, αλλά έχουμε περιοριστεί σε παθητικό παρατηρητή; Τα γεγονότα με την συνεχιζόμενη φυλάκιση του Μπελέρη στην Αλβανία ,είναι ένα παράδειγμα…
Είναι ισχυροποίηση πως ότι κι αν συμβαίνει στη δική μας «γειτονιά» τα τηλέφωνα χτυπάνε μόνο στην Άγκυρα και ποτέ στην Αθήνα; Μας αρκεί η εξήγηση που λέει ότι «η Τουρκία είναι μεγάλη χώρα και πολύτιμη για τη Δύση»; Κι εμείς τι είμαστε που έχουμε δώσει γη και ύδωρ ειδικά στις ΗΠΑ, που αξιοποιούν την Ελλάδα για όσα κάνουν στην Ουκρανία;
Ακόμη και στην «εσωτερική κρίση» στη Ρωσία, η Τουρκία μίλησε και με τον Πούτιν και με τον Αμερικανό ΥΠΕΞ.
Τίποτα απ ΄  όλα αυτά δεν απασχόλησε την μακρά προεκλογική περίοδο και γι ΄ αυτό δεν ευθύνεται μόνο η ΝΔ αλλά και τα υπόλοιπα κόμματα που δεν τα έθεσαν με ένταση και εμμονή στην ατζέντα.
Δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανένας ότι τα καθημερινά οικονομικά προβλήματα είναι αυτά που απασχολούν τον πολίτη. Μόνο που για να μπορούμε να ασχολούμαστε με αυτά θα πρέπει να υπάρχει και χώρα!
Θα συνεχίσουμε λοιπόν στην ίδια ρότα σε ότι αφορά στα εθνικά θέματα και στην εξωτερική πολιτική; Η απάντηση από τη ΝΔ θα είναι προφανώς καταφατική. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης τι θα κάνουν; Ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε περίοδο ταραχώδους εσωστρέφειας αλλά αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Δικαιολογίες δεν έχουν ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε το ΚΚΕ. Όσο για το «μπλοκ» των εκ δεξιών της ΝΔ κομμάτων που μπήκαν στη Βουλή θα έχει ενδιαφέρον να δούμε ποια θα είναι η στάση τους σε αυτό που κάποιοι έχουν ήδη βαφτίσει «Πρέσπες του Αιγαίου», αλλά αν επιβεβαιωθούν όσα ακούγονται και γράφονται θα είναι απείρως βαρύτερο για τη χώρα.

Πηγή: www.militaire.gr

Γιούβαλ Χαράρι: «Έρχονται τροποποιημένα ανθρώπινα όντα που θα έχουν ασύλληπτα βελτιωμένες νοητικές και σωματικές ικανότητες»

Τρομακτικές αποκαλύψεις-προβλέψεις από τον δημιουργό και υποστηρικτή της «Μεγάλης Επανεκκίνησης»

PrimeNews Room

 
O βασικός σύμβουλος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ και δημιουργός της «Μεγάλης Επανεκκίνησης» Γιουβάλ Χαραρι, προκάλεσε μεγάλη ανησυχία με νέες δηλώσεις του στις οποίες αποκάλυψε ότι σύντομα θα εμφανιστούν τα «τροποποιημένα ανθρώπινα όντα»!
Όπως είπε μάλιστα η γενετική μηχανική μαζί με τα εμφυτεύματα και με τη χρήση της ρομποτικής, της νανοτεχνολογίας, της βιοτεχνολογίας και τεχνητής νοημοσύνης, σχεδιάζεται να χρησιμοποιηθούν για να τροποποιήσουν τα ανθρώπινα όντα, τα οποία «θα έχουν πλέον ασύλληπτα βελτιωμένες νοητικές και σωματικές ικανότητες».
Ο Χαράρι λέει ότι το πρόβλημα θα είναι ότι δεν θα έχουν όλοι πρόσβαση σε αυτά, δημιουργώντας υποσυνείδητα την αγωνία ότι όποιος μείνει πίσω θα γίνει υποδεέστερος, καθώς δεν θα είναι σωματικά “αναβαθμισμένος” όπως οι υπόλοιποι!
Συγκεκριμένα είπε:

“Πλησιάζουμε σε ένα σημείο στην ιστορία όπου θα είναι όλο και πιο πιθανό ότι οι οικονομικές διαφορές θα μεταφράζονται σε πραγματικές βιολογικές διαφορές, το οποίο παλαιότερα στην ιστορία ήταν αλήθεια σε κάποιο βαθμό.

Όπως το ότι οι πλούσιοι είχαν καλύτερο φαγητό, συνεπώς ψήλωναν περισσότερο και είχαν και άλλα πλεονεκτήματα. Αλλά ουσιαστικά παρέμεναν τα ίδια ανθρώπινα όντα.
Αλλά ένας από τους κινδύνους που αντιμετωπίζουμε τώρα με τη νέα τεχνολογία είναι ότι αν δεν διασφαλίσουμε ότι ωφελούνται όλοι τότε ίσως να αναδύεται η μεγαλύτερη ανισότητα στα χρονικά λόγω αυτών των καινούργιων τεχνολογιών. Αυτός είναι σαφέστατα ένας πάρα πολύ μεγάλος κίνδυνος.“
Σε ακόμα μία του παρέμβαση μεταξύ άλλων δήλωσε:
«Υπάρχει αυτή η συζήτηση εδώ και χιλιάδες χρόνια όσον αφορά το τι είναι στην πραγματικότητα οι άνθρωποι. Είναι μια άυλη ψυχή ή ένα άυλο πνεύμα ή ενσώματα όντα, ενσώματες οντότητες; Κι αυτό ήταν ένα μείζον φιλοσοφικό θέμα συζήτησης.
Στον αρχαίο Χριστιανισμό αυτή την συζήτηση ότι ο Ιησούς και οι πρώτοι Χριστιανοί, επηρεασμένοι από ιουδαϊκές παραδόσεις, πίστευαν πολύ ακράδαντα ότι οι άνθρωποι είναι σώματα (σ.σ. Ψεύδη του Χαράρι, καθώς ο Χριστός ουδέποτε χαρακτήρισε τα σώματα του παρόντος ψεύτικου κόσμου, ανθρώπους – Οι άνθρωποι είναι κάτι πολύ δυνατότερο από τα σώματα, όσο και αν προσπαθήσουν να τα βελτιώσουν μέσω εμφυτευμάτων καινα τα ενώσουν με την τεχνητή νοημοσύνη).
Γι’ αυτόν τον λόγο ο Χριστός ανασταίνεται μέσα στο σώμα… Αναστήθηκε μέσα στο σώμα!Κι όταν ο Χριστός αρχικά μιλάει για το Βασίλειο των Ουρανών, εννοεί το βασίλειο των ουρανών στην Γη.
Αλλά με τη πάροδο του χρόνου, υπό την επίδραση ιδιαίτερα της πλατωνικής φιλοσοφίας, ο Χριστιανισμός απομακρύνθηκε από αυτήν την άποψη των ανθρώπων ως ενσώματων κι έδωσε όλο και μεγαλύτερη έμφαση στην άυλη ψυχή ή στο πνεύμα.
(…) όταν πεθαίνεις, δεν επιστρέφεις μέσα στο σώμα (αλλά) η ψυχή σου ελευθερώνεται από το υλικό σώμα και δεν πηγαίνει σ’ ένα βασίλειο στη Γη αλλά στον Παράδεισο ο οποίος είναι ένα εντελώς άυλο βασίλειο (σ.σ. Εντέχνως προσάπτει μόνο στους Έλληνες σοφούς την ύπαρξη της ψυχής, η οποία διαχειρίζεται το σώμα, προκειμένου να πετύχει τον διαχωρισμό Χριστού και Ελληνισμού, όπως είχαν πράξει οι παλαιότεροι από αυτόν σκοταδιστές).
Έτσι, η χριστιανική φαντασίωση έγινε να αποσυνδεθούμε εντελώς από το σώμα. Ας πούμε ότι έχετε κάποιον έφηβο ή κάποιο άτομο οποιασδήποτε ηλικίας να κάθεται στο σπίτι, χωρίς ποτέ να φεύγει από αυτό, μπροστά σε μια οθόνη, ίσως με τρισδιάστατα γυαλιά ή κάτι άλλο, ζώντας την ζωή του διαδικτυακά. Κατά κάποιον τρόπο, υλοποιούν το πλατωνικό ιδεώδες της αποσύνδεσης της ψυχής ή του πνεύματος από το σώμα… (σ.σ. Παρομοιάζει την με λλοντική προτεινόμενη ένωση του πνεύματος -και κατά περίπτωση της ψυχής- με την τεχνητή νοημοσύνη, με αυτά που έλεγε ο Σωκράτης και ο Χριστός).
Το Metaverse είναι ακριβώς αυτό. Είναι η ιδέα της δημιουργίας ενός άυλου βασιλείου, το οποίο αποτελείται εξ ολοκλήρου από δεδομένα. Δεν υπάρχει η βιολογία ούτε η φυσική όπως τις γνωρίζουμε εκεί».

Υπερδύναμη
Η Βιομηχανική Επανάσταση δημιούργησε τεράστιο πλούτο για τους Ροκφέλερ, τους Κάρνεγκι και άλλους βαρόνους, αλλά και τεράστια φτώχεια για εκατομμύρια ανθρώπους, που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την ύπαιθρο και να εργαστούν σε άθλιες συνθήκες σε εργοστάσια στις πόλεις.
Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ο Μπέντζαμιν Ντισραέλι χαρακτήρισε «δύο έθνη», τους πλούσιους και τους φτωχούς, μεταξύ των οποίων δεν υπήρχε σημείο επαφής.
Η Επανάσταση της Πληροφορικής ήταν πολυδυναμική. Δημιούργησε τεράστιο πλούτο για τους Γκέιτς, τους Μπέζος και τους Ζάκερμπεργκ και ανισότητα εξωπλανητική.
Η Ψηφιακή είναι περισσότερο εκρηκτική. «Πέρα από τη στρατιωτική ασφάλεια και την οικονομία, αναδύεται μία τρίτη παγκόσμια τάξη, που σύντομα θα έχει μεγαλύτερη επιρροή από τις άλλες: η ψηφιακή. Το παιχνίδι αλλάζει σημαντικά, όμως, καθώς για πρώτη φορά στη νέα αυτή τάξη πραγμάτων οι κυρίαρχοι παράγοντες δεν θα είναι κυβερνήσεις, αλλά εταιρείες τεχνολογίας» υποστηρίζει ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Ίαν Μπρέμερ.
Πάνε, δηλαδή, η hard power -στρατός, νόμισμα-, η soft power -πολιτισμός, πανεπιστήμια- και η smart power -έξυπνος συνδυασμός των δύο- που ξέραμε; Αλλάζουν περιεχόμενο. Στην ασφάλεια, συνεχίζει ο ίδιος, έχουμε μια μονοπολική τάξη -οι ΗΠΑ κυριαρχούν στρατιωτικά-, αλλά στην οικονομία πολυπολική.
Η τρίτη τάξη απασχολεί, γιατί μπορεί να αλλάξει τις οικονομίες, τη σχετική δύναμη, τις κοινωνικές σχέσεις, την πολιτική, την εκπαίδευση, την επιστήμη, το πώς σκεφτόμαστε και δημιουργούμε, ίσως ακόμα και το πώς αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας στον κόσμο. Σε ποιον κόσμο; Ανταγωνιστικών Δρ. Φάουστ ή του τέλους της δημοκρατίας;
Ο Ισραηλινός ιστορικός Γιουβάλ Νώε Χαράρι υποστηρίζει ότι «η δημοκρατία είναι μια συζήτηση και οι συζητήσεις βασίζονται στη γλώσσα. Όταν η τεχνητή νοημοσύνη χακάρει τη γλώσσα, θα μπορούσε να καταστρέψει την ικανότητά μας να κάνουμε ουσιαστικές συζητήσεις, καταστρέφοντας έτσι τη δημοκρατία».
Στο μεταξύ, κάνουμε κι εμείς ό,τι μπορούμε.

primenews.press

Ξεσπά η Κλέλια Ρένεση για εκλογές: Μην κλαίτε τον πεθαμένο μην υποκρίνεστε ότι δεν το περιμένατε

klelia_renesi

Μην κλαιτε τον πεθαμενο/ μην υποκρίνεστε οτι δεν το περιμενατε/ μην πιστευετε οτι καποιος θα μας σωσει σαν θεος λυτρωτής / μην μεταφερετε τις ευθυνες αλλου/ μην ψαχνετε εχθρους εξω απ τον εαυτο.

Αυτοδιοργανωση / Αυτοδιαχείριση / συλλογικότητα / κοινότητα / αλληλεγγύη

Αυτες ειναι οι λεξεις που πρεπει να πρωτοστατήσουν στις καρδιες μας το επομενο διαστημα.

Οτι περναει απ το χερι μας πρεπει επιτελους να γινει. Κ ειναι πολλα αυτα που μπορουν να γινουν.

Αυτοι που περιμενουν απ τους διαχειριστές μας να δωσουν λυσεις για την ζωη μας , θα βρεθουν στην πιο δυσμενή θεση.

ΟΡΓΑΝΩΘΕΙΤΕ! Ερχεται κατακλυσμός κ θα μας λενε οτι ειναι μια μικρη μπορα …

www.instagram.com

μέσω koutipandoras.gr