Η αποδόμηση του δυτικού παραληρήματος της «Πόλης των 15 λεπτών»

Ένας κόσμο με δισεκατομμύρια οντότητες απόλυτα ελεγχόμενες με τα βιομετρικά τους δεδομένα, οι οποίοι θα κατοικούν στον αστικό ιστό υπό διαρκή παρακολούθηση

από Prime News

Kαθώς το παγκόσμιο χρέος συνεχίζει ανεξέλεγκτα τον καλπασμό του αναγκάζοντας τη FED να “τυπώνει” διαρκώς πλασματικό χρήμα οι εμπνευστές της Ατζέντας 2030 επιχειρούν να θέσουν σε εφαρμογή το “όραμά” τους. Ένα κόσμο με δισεκατομμύρια οντότητες απόλυτα ελεγχόμενες με τα βιομετρικά τους δεδομένα οι οποίοι θα κατοικούν στον αστικό ιστό υπό διαρκή παρακολούθηση.

Οι οντότητες θα έχουν πρόσβαση σε ηλεκτρονικό χρήμα δια μέσω των ψηφιακών ταυτοτήτων τους οι οποίες θα είναι ταυτόχρονα βιβλιάριο υγείας, διαβατήριο, ψηφιακό πορτοφόλι και φυσικά θα έχουν ημερομηνία λήξης εάν οι οντότητες δεν φροντίζουν να επικαιροποιούν τις ταυτότητές τους με τα κάθε φορά νέα εμβόλια που θα εμφανίζονται μετά την εκτόξευση ενός νέου εργαστηριακού ιού εναντίον της σημερινής ανθρωπότητας των 8 δις ανθρώπων. Aυτό είναι το όραμα του κύκλου του Davos με επικεφαλής τον Γερμανό μηχανικό Klaus Schwab.

Ο Klaus Schwab έχει δημόσια εκφράσει την αυταρέσκειά του για την ικανότητά του να ελέγχει ένα σύνολο ηγετών ανά το κόσμο. Ο Klaus Schwab με VIDEO του εμφανίστηκε να ζητά τον εμβολιασμό με τα εμβόλια COVID-19 του συνόλου του πληθυσμού της γης.

Κι αυτό για έναν ιό που οι συμπτώσεις δείχνουν ότι εκτοξεύτηκε εναντίον της ανθρωπότητας πέριξ της 18ης Οκτωβρίου 2019 εκείνη την ημέρα που στη Νέα Υόρκη ελάμβανε χώρα το διαβόητο EVENT 201 (μία δήθεν προσομοίωση πανδημίας-κοίτα κάτι συμπτώσεις) που έδωσε την ευκαιρία στους εμπνευστές της να τοποθετήσουν τα πιόνα τους στην επιστημονική κοινότητα, στις πολιτικές ηγεσίες και φυσικά στα ελεγχόμενα ΜΜΕ ανά το κόσμο και να τα συντονίσουν με επιθυμητό στόχο την επιβολή των εμβολίων διά μέσω της τρομοπροπαγάνδας.

Πέτυχαν να εμβολιάσουν ένα 70% ίσως και κάτι παραπάνω του παγκόσμιου πληθυσμού. Κατάφεραν όμως να βάλουν απέναντί τους και φωτεινά μυαλά από ολόκληρο το κόσμο με πρώτους απ΄όλους ηρωικές μορφές Εβραίων που επεβίωσαν του Ολοκαυτώματος και ήταν από τους πρώτους που προειδοποίησαν για την ύπαρξη νέων Χίτλερ στον πλανήτη. Αυτοί οι ξεχωριστοί άνθρωποι που φέρνουν στο δέρμα τους το σφράγισμα των Ναζί έσπευσαν να προειδοποιήσουν πρώτοι απ΄όλους την ανθρώπινη κοινότητα για ότι βρίσκεται σε εξέλιξη.

Τη διαβόητη Ατζέντα 2030. Απέναντι στα σχέδιά τους βρέθηκαν ακόμη ο Elon Musk, o Ρobert Kennedy Jr., o Τucker Carlson, ο Donald Trump, o Joseph Mercola, o Αlex Berenson και μία πλειάδα από επιστήμονες από ολόκληρο το κόσμο ανάμεσα στους οποίους επιφανείς Εβραίοι καθηγητές οι οποίοι βρίσκονται στη πρωτοπορία της αντίστασης γεγονός τουλάχιστο συγκινητικό καθώς ζούμε την επανάληψη της ιστορίας.

Aνάμεσά τους ο  Retsef Levi, ειδικός στη διαχείριση κινδύνου και τα συστήματα υγείας καθηγητής στο MIT Sloan School of Management και ο πρώην επικεφαλής του Ινστιτούτου Βιολογίας του Ισραήλ καθηγητής Shmuel C. Shapira MD MPH.

Φυσικά χυδαίος αλλά και αναμενόμενος ήταν ο ρόλος των πολιτικών ηγετών ανά το κόσμο οι οποίοι στο σύνολό τους συμμετέχουν στον έλεγχο και τη μείωση του πληθυσμού των χωρών τους που είναι το ζητούμενο της Ατζέντας 2030.

Έτσι με απάθεια και χωρίς να τολμούν να ψελλίσουν το παραμικρό παρακολουθούν τους χιλιάδες ξαφνικούς θανάτους από τα εμβόλια COVID-19 η επιβολή των οποίων ήταν έργο των εκλεγμένων ηγετών.

Για να είμαστε δίκαιοι με τον Ελληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, εξίσου πεκινουά του Klaus Schwab και του τυραννικού οράματός του για τον κόσμο είναι ο κ. Τσίπρας, ο κ. Ανδρουλάκης, η κ. Αχτσιόγλου, η κ. Σακελλαροπούλου, ο κ. Κουτσούμπας, ο κ. Κασιδιάρης, οι Σπαρτιάτες, η Νίκη και το σύνολο σχεδόν του εκλεγμένων αντιπροσώπων μας.

Την ίδια στιγμή στις ΗΠΑ παίζονται σχεδόν όλα.

Οι εμπνευστές της ατζέντας χρησιμοποιούν ως αιχμή του δόρατος την βουτηγμένη στα σκάνδαλα οικογένεια Biden η οποία ανάγκασε ακόμη και τους New York Times να αρθογραφήσουν καυστικά για τον Hunter Βiden και τις ανά το κόσμο μίζες της οικογένειας.

Στο μεταξύ  ήδη έχει αρχίσει να γίνεται ορατή η επόμενη κίνησή τους μετά την εργαστηριακή planδημία.

Κι αυτή δεν είναι άλλη-εκτός από νέες planδημίες-η επιβολή νέων lockdowns τα οποία οδηγούν ακόμη και στην απαγόρευση των ταξιδίων και στη μετακίνηση των ανθρώπων των πόλεων πέρα από ένα συγκεκριμένο χρόνο και απόσταση.

Η ολοκλήρωση της Ατζέντας 2030 δεν περιέχει ούτε τράπεζες, ούτε εταιρίες, ούτε βιομηχανίες, ούτε τηλεπικοινωνίες μια και το όραμα του Klaus και του συμβούλου του Harari είναι οι οντότητες να επικοινωνούν μεταξύ τους ως υπολογιστές. Αυτός είναι ο μετανθρωπισμός. Ένα κράμα ανθρώπου και υπολογιστή.

Σε αυτή τη κατεύθυνση ότι σκοτώνει τους σημερινούς ανθρώπους (τα 8 δις του πληθυσμού), ότι τους διαλύει ψυχικά και σωματικά βρίσκεται στην ημερήσια ατζέντα των ελεγχόμενων ηγετών ανά το κόσμο και κυρίως σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Τα δυστοπικά συμβάντα που ξετυλίγονται καθημερινά μπροστά μας και τα οποία προκαλούν τρόμο και ψυχικές βλάβες στους κατοίκους δεν είναι παρά μέρος του σεναρίου που τελικός του στόχος είναι η μείωση του πληθυσμού, δλδ ο θάνατός μας.

Ένα από τα επόμενα projects που ετοιμάζουν είναι οι διαβόητες πόλεις των 15 λεπτών, οι οποίες δε είναι παρά στρατόπεδα συγκέντρωσης μια και φέρουν την υπογραφή εκείνων που προκάλεσαν την planδημία και τα εμβόλια COVID-19 ευθανασίας για ένα ποσοστό που υπολογίζεται σε 7-10% των εμβολιασθέντων με άμεσες και σε βάθος χρόνου παρενέργειες.

Για να δούμε πως το WEF επιχειρεί με όρους lifestyle να περιγράψει το δυστοπικό όραμά του. X (twitter.com)

Πάμε τώρα να δούμε τις κενολογίες και αοριστολογίες της κ. Lisa Chamberlain (κεντρική photo) Επικεφαλής επικοινωνίας σε θέματα Αστικού Μετασχηματισμού του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), η οποία υπογράφει το σχετικό άρθρο, για τις πόλεις των 15 λεπτών, στον ιστότοπο του WEF το οποίο δεν θα αφήσουμε ασχολίαστο. Το γλεντάμε στις παρενθέσεις!

Γράφει λοιπόν η Lisa:

– Οι τάσεις στην πολεοδομίας έρχονται και παρέρχονται, αλλά το πλαίσιο της «πόλης των 15 λεπτών» της αστικής ανάπτυξης μεικτής χρήσης (τι σημαίνει μεικτής χρήσης;), μίας πόλης που να μπορεί τόσο εύκολα να περπατηθεί, είναι κάτι περισσότερο από μία μόδα (ήδη το κορίτσι επειχειρεί να μας επιβάλει ως μόδα τις τερατολογίες που θα μας πει στη συνέχεια).

– Οι ιστορικές ρίζες της «πόλης των 15 λεπτών» είναι βαθιά συνδεδεμένες με την τρέχουσα περίοδο -μια κατάσταση με την οποία θα ζούμε για πολύ καιρό ακόμη. (πως είναι δυνατόν να κάνει λόγο για ιστορικές ρίζες όταν είναι “βαθιά συνδεδεμένες με την τρέχουσα περίοδο”;)

-Καθώς η κλιματική αλλαγή (ακόμη και η Vanguard αποσύρεται από τα κριτήρια βιωσιμότητας) και οι παγκόσμιες συγκρούσεις προκαλούν κραδασμούς και πιέσεις σε πιο συχνά διαστήματα και με αυξανόμενη σοβαρότητα, η «πόλη των 15 λεπτών» θα γίνει ακόμη πιο σημαντική να υπάρχει.

(Λούζεται στον Γουαδαλκιβίρ βουτηγμένη στην αοριστολογία. Τι εννοεί όταν λέει ότι οι παγκόσμιες συγκρούσεις θα κάνουν πιο σημαντική την πόλη των 15 λεπτών; Θα πέφτουν οι βόμβες στο Παρίσι και οι πολίτες θα πίνουν αμέριμνοι καφέ στο Café de Flore ή θα μένουν εσαεί κλεισμένοι σπίτια τους και θα ξεμυτίζουν μόνο για 15 λεπτά τη μέρα; Ποιο ναζιστικό μυαλό τα σκέφτεται όλα αυτά; Είναι το ίδιο με αυτό που προκαλεί τις “παγκόσμιες συγκρούσεις”;)

Οι τάσεις της πολεοδομίας έρχονται και παρέρχονται: Broadacre City -μια ιδέα αστικής ή προαστιακής ανάπτυξης που προτάθηκε από τον Frank Lloyd Wright), Radiant City, EcoCity. Ωστόσο, η ιδέα της «πόλης των 15 λεπτών» -η οποία περιλαμβάνει όλες τις απαραίτητες ανέσεις σε ένα σύντομο περίπατο ενός τετάρτου της ώρας, σε μια βόλτα με ποδήλατο ή με δημόσια συγκοινωνία έξω από τα σπίτια- αποδεικνύεται ότι είναι κολλητική όχι μόνο ως ιδέα, αλλά ως ισχυρό εργαλείο δράσης -από το Παρίσι έως τη Seoul και από τη Bogotá έως το Houston.

(Δηλαδή ο εξαναγκασμός σε ένα σύντομο περίπατο μόλις 15΄λεπτών των εγκλείστων στις πόλεις-στρατόπεδα συγκέντρωσης οντοτήτων είναι κολλητική ιδέα; Και ισχυρό εργαλείο δράσης; Σε ποια κατεύθυνση εκτός από την Προκρούστεια;)

Για τους μακροχρόνια λάτρεις της αστικής ζωής, η «πόλη των 15 λεπτών» φαίνεται απλώς να επανασυσκευάζει το ιστορικό αστικό μοτίβο ανάπτυξης: Συνοικίες με δυνατότητα περιπάτου, μεικτής χρήσης. Ένα παλιό κρασί σε ένα νέο μπουκάλι, που λέει ο λόγος. Αλλά μέσα σε ένα νέο πλαίσιο ικανό να πυροδοτήσει ένα παγκόσμιο κίνημα αστικοποίησης, είναι σαφές ότι συμβαίνουν πολλά περισσότερα.

(Όλο αυτό μέσα σε 15 λεπτά της ώρας)

Η προφανής, αλλά ημιτελής, αιτία-απάντηση είναι η πανδημία (η οποία planδημία είναι προιόν των ιδίων εμπνευστών) Θα πίεζε η δήμαρχος του Παρισιού Anne Hidalgo προς ένα προοδευτικό, αστικό σχεδιασμό χωρίς αυτό το πλαίσιο;

(Ήδη ο όρος “προοδευτικός, αστικός σχεδιασμός” είναι εμετικός)

Χωρίς αμφιβολία. Αλλά με την COVID-19 και τις παραλλαγές της να κρατούν τους πάντες στο σπίτι (ή πιο κοντά στο σπίτι από ό,τι συνήθως), η πόλη των 15 λεπτών μετατράπηκε από μια «ωραία ιδέα να την έχεις» σε μια κραυγή απόγνωσης (να την έχεις).

(Σωστά επιτρέπουμε στους έγκλειστους αιχμαλώτους κατοίκους των πόλεων-στρατοπέδων να βγάζουν το κεφάλι στον ήλιο για 15 λεπτά. Ευτυχείς οι συμπολίτες μας που θα βρίσκονται έγκλειστοι στις Φυλακές Κορυδαλλού)

Η κάλυψη όλων των αναγκών κάποιου σε απόσταση μιας απλής πεζοπορίας, ποδηλασίας ή διέλευσης έγινε ξαφνικά θέμα ζωής και θανάτου. (Όλες οι ανθρώπινες ανάγκες μπορούν να καλυφθούν μέσα σε 15 λεπτά. Πολύ large είσαι Lisa μου. Κόψε κάτι..)

Η πανδημία δημιούργησε μια επείγουσα ανάγκη (και ποιος δημιούργησε την planδημία;  Δεν ρωτάς καλύτερα τον Klaus;) γύρω από τη δίκαιη αστικοποίηση που παραγκωνίζει τα επιχειρήματα σχετικά με τους ποδηλατόδρομους και άλλες «ανέσεις» που αναστατώνουν και προβληματίζουν τις κοινότητες εδώ και χρόνια.

Ο όρος επινοήθηκε το 2016 από τον καθηγητή της Sorbonne, Carlos Moreno, στον οποίο απονεμήθηκε το βραβείο Obel το 2021 για την ανάπτυξη της συγκεκριμένης ιδέας.

(Εδώ κορίτσι μου τα Πανεπιστήμια μοιράσανε ένα σκασμό βραβεία στον Bourla για τα εμβόλια ευθανασίας στον Carlos θα τσιγγουνευθούν; Με αφορμή αυτό δείτε ξανά το video όπου οι δύο σπουδαίοι Εβραίοι δημοσιογράφοι συντρίβουν τον αδιανόητο  CEO της Pfizer στο γήπεδό του στο Davos. Θα το δηλώσουμε για μια ακόμη φορά. Χωρίς τους Εβραίους που αντιστέκονται, τον Elon Musk και τον Robert Kennedy Jr το η μάχη θα είχε ήδη χαθεί. Κάθε μέρα που περνάει είναι υπέρ μας μια και περισσότεροι συμπολίτες μας εκεί έξω αφυπνίζονται με ότι και εάν σημαίνει αυτό)

Όταν ένα νέο πλαίσιο συναντά τη στιγμή του, είναι κάτι περισσότερο από την εμφάνιση μιας μόδας. (Τι εννοεί εδώ η ποιήτρια;)

Πριν από την πανδημία, λίγοι αρχιτέκτονες-σχεδιαστές θα έπαιρναν στα σοβαρά την ιδέα ότι το «σπίτι» θα γινόταν ο κεντρικός παράγοντας οργάνωσης όλου του πολεοδομικού σχεδιασμού.

(Δηλαδή ένα σπίτι-φυλακή)

Παρά τις προβλέψεις για αυξημένη «τηλεεργασία», το να δουλεύεις από το σπίτι παρέμενε ένα ακραίο σενάριο. Πράγματι, η εργασία και το εμπόριο ήταν πάντα οι κεντρικοί οργανωτικοί παράγοντες της αστικοποίησης, από τη μεταγεωργική  επανάσταση μέχρι τη βιομηχανική και τεχνολογική. Ιστορικά, οι περισσότερες πόλεις μεγάλωσαν γύρω από το εμπόριο, το οποίο στη συνέχεια εξελίχθηκε σε πιο μόνιμους τόπους εμπορίου. Οι πόλεις μείωσαν το κόστος μεταφοράς αγαθών και ανθρώπων φέρνοντάς τους πιο κοντά. Με τη μείωση του κόστους, οι πόλεις αύξησαν την παραγωγικότητα και έτσι εξέλιξαν περαιτέρω την πόλη ως πολλαπλασιαστή του πολιτισμού και της καινοτομίας (όπως είπε ο Αριστοτέλης, «Η πόλη-κράτος δημιουργείται για να ζεις, αλλά υπάρχει και για να ζεις καλά»). Πάνω από έναν αιώνα μετά την υιοθέτηση των αυτοκινήτων ως κυρίαρχου τρόπου μεταφοράς, η εργασία εξακολουθεί να υπαγορεύεται από την αστική γεωγραφία, με όλο και μεγαλύτερες μετακινήσεις. Τα προάστια, το αντίθετο της πόλης των 15 λεπτών, δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν χωρίς την εγγύτητα σε μια οικονομική αστική μηχανή. (Εδώ είναι ίσως ο μόνος συλλογισμός της συγγγραφέως που δεν βγάζει μάτι. Πάμε όμως να δούμε τη συνέχεια)

Η δημιουργική καταστροφή των πόλεων

H COVID-19 το ανέτρεψε όλο αυτό, γι’ αυτό και η ιδέα της πόλης των 15 λεπτών επικρατεί με τρόπο που δεν θα είχε συμβεί πριν από την πανδημία. Όπως φαίνεται από την παρακάτω εικόνα, η συγκεκριμένη ιδέα της πόλης βάζει το σπίτι στο επίκεντρο των αστικών χωρικών σχέσεων.

(Νάτα μας! Ξανά κλεισμένοι στο σπίτι. Μένουμε σπίτι γιατί εάν βγούμε από το σπίτι το επιτελικό κράτος μπορεί να ακινητοποιήσει ένα βυτιοφόρο στην εθνική οδό και στη συνέχεια να βάλει το όργανο της τάξεως να μοιράζει άδεια πλαστικά μπουκάλια στις εγκλωβισμένες γυναίκες των οχημάτων ώστε να ουρήσουν και να κάνουν τις λοιπές φυσικές τους ανάγκες. Ευτελισμός που παραπαίμπει σε άλλες περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας αλλά συμβαίνει τώρα εκεί έξω. Το σχολιό μας εδώ αφορά και την μαλθακότητα των θυμάτων. Οσο για το κράτος-μπορεί και τα κάνει)

Το θέμα δεν είναι να έχει κανείς κάθε πολιτιστική άνεση και ανθρώπινη επιθυμία σε άμεση απόσταση από την πόρτα του. Η Νέα Υόρκη μπορεί να έχει μόνο μία θεατρική περιοχή, αυτή του Broadway. Αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Midtown Manhattan θα πρέπει να ακολουθήσει ένα παρόμοιο μοτίβο ανάκαμψης όπως το Lower Manhattan στον απόηχο της τρομοκρατικής επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου: Τη διαφοροποίηση. Και αυτό ισχύει και για τα προάστια, πολύ πέρα από το βαθμό στον οποίο έχουν ήδη διαφοροποιηθεί.

(Αντί άλλου σχολίου εδώ δείτε το τρομακτικό σκαρίφημα που ακολουθεί. Έτσι θέλουν να κάνουν τη ζωή σου ανόητε που καπνίζεις ανέμελος ηλεκτονικό τσιγάρο και βγάζεις selfies)

Πράγματι, η αποκέντρωση της εργασίας δεν πρόκειται να σκοτώσει την πόλη, θα τη σώσει. Θα υπάρξει πολλή δημιουργική καταστροφή στην πορεία, αλλά έτσι η πόλη ανανεώνεται: Από μέσα. Οι πόλεις που δεν αποκεντρώνουν την εργασία θα παλέψουν σκληρά για τη διατήρηση τους με τρόπους τόσο γνωστούς όσο και αδιανόητους στο παρελθόν.

(Κι όμως η μεταπανδημική πραγματικότητα έδειξε ακριβώς το αντίθετο από το πιο πάνω ισχυρισμό της ποιήτριας Lissa. Xιλιάδες μικρές επιχειρήσεις σε κάθε πόλη ζούσαν από τους υπαλλήλους των γύρω γραφείων των εταιρειών. Πως μπορεί να υπάρξει μία πόλη χωρίς εργαζόμενους; Πως θα ήταν μία πόλη εάν όλοι ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους και κυκλοφορούσαν μόνο για 15 λεπτά; Αυτό δεν είναι πόλη αλλά στρατόπεδο συγκέντρωσης)

Καθώς η κλιματική αλλαγή και οι παγκόσμιες συγκρούσεις προκαλούν κραδασμούς και πιέσεις σε πιο συχνά διαστήματα και με αυξανόμενη σοβαρότητα, η πόλη των 15 λεπτών θα γίνει ακόμη πιο σημαντική στο να υπάρχει.

(Απολύτως άσχετο. Το σχολιάσαμε παραπάνω)

Όποιος έχει παρακολουθήσει το έργο του Erik Klinenberg ξέρει ότι η ανθεκτικότητα έχει τις ρίζες της στις θέσεις του. Συγκεκριμένα, οι κοινότητες που προωθούν και διατηρούν κοινωνικές και οικονομικές σχέσεις δεν χρειάζεται να είναι πλούσιες, αλλά πρέπει να είναι βατές και ασφαλείς, με κτίρια κατοικιών και εμπορικών χώρων. Και, θα πρόσθετα, για να ευδοκιμήσουν οι Πόλεις των 15 λεπτών, όχι απλώς να επιβιώνουν από κρίσεις -και αυτό που δεν μπορεί να τονιστεί αρκετά- πρέπει επίσης να έχουν αρκετή στέγαση μεικτών εισοδημάτων και δίκαιη στέγαση, καθώς και ψηφιακή πρόσβαση.

(Εδώ τα στρατόπεδα συγκέντρωσης “μεικτών εισοδημάτων και δίκαιης στέγασης” θολώνονται μέσα από τη θολή ψευδοπροοδευτική προπαγάνδα)

Έτσι οι γείτονες θα μπορούν να γνωρίζουν και να κατανοούν ο ένας τον άλλον: Ως ιδιοκτήτες και εργαζόμενοι σε τοπικά καταστήματα, συνάδελφοι, φροντιστές, εκπαιδευτικοί και φίλοι. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που πρέπει να υπάρχουν και να βρίσκονται σε καίριες στιγμές. Οι ομάδες αλληλοβοήθειας που εμφανίστηκαν κατά τη διάρκεια της πανδημίας υποδεικνύουν τη σημασία της κοινωνικής συνοχής σε μια κρίση, η οποία λειτουργεί μόνο εάν οι ανάγκες βρίσκονται σε λογική απόσταση από το μέρος που ζουν οι άνθρωποι.

(Σωστά θα πρέπει να βάλουμε έναν γενικό κανόνα στις ανάγκες ώστε να είναι όλες ομοιόμορφες και σε κοντινή απόσταση. Να χαθεί η ανθρώπινη πολυμορφία και η διαφορετικότητα των αναγκών. Η ποιήτρια σχεδόν σε κάθε πρότασή της περιγράφει ένα αστικό στρατόπεδο συγκέντρωσης)

Κι όμως, οι πόλεις 15 λεπτών δεν είναι απλώς μια συλλογή από αυτόνομα μεσαιωνικά χωριά που ζουν σε μια συνεχή κατάσταση κρίσης. Η φράκταλ φύση των πόλεων είναι αυτό που τις κάνει δυναμικούς χώρους ως μια συλλογή από συνδεδεμένες γειτονιές με τις δικές τους πολιτιστικές ιστορίες που εξελίσσονται με την πάροδο του χρόνου και συμβάλλουν στην ταυτότητα της μεγαλύτερης πόλης (όπως η αποκαλούμενη «Αναγέννηση» του Harlem ή η λάτιν τζαζ και χιπ-χοπ κουλτούρα του νότιου Bronx).

Η λέξη «συνδεδεμένος» έχει μεγάλη σημασία σε αυτή την περίπτωση. Ναι, οι άνθρωποι χρειάζονται μαζικές συγκοινωνίες και άλλες υπηρεσίες σε όλη την πόλη. Όμως οι πόλεις είναι τόσο ταυτότητα όσο και τόπος. Όπως θα μπορούσε να πει ο ιστορικός Yuval Noah Harari, οι πόλεις είναι μια «μυθοπλασία», μια κοινή ιδέα που οργανώνει την κοινωνία γύρω από τη συνεργασία (όσο αδύναμο κι αν φαίνεται μερικές φορές αυτό ως προς την ισχύ του). Ενώ ο Harari εστιάζει στα έθνη-κράτη και τη θρησκεία ως πρωταρχικά ανθρώπινα μυθιστορήματα, θα υποστήριζα ότι οι πόλεις είναι η πιο καινοτόμος ανθρώπινη μυθοπλασία από όλες.

(Και σε τι διαφέρει αυτό από τις σημερινές πόλεις; Και γιατί δεν πας να ρωτήσεις έναν Γάλλο αγρότη να σου πει τη γνώμη του για το εάν οι πόλεις είναι η πιο καινοτόμος ανθρώπινη μυθοπλασία απ΄όλες; Ωραία παπαρολογία. Αλλά πόλη είναι και το καζανάκι του από πάνω, είναι επίσης η δυνατότητα της κυβέρνησης και των οργανισμών κοινής ωφελείας να σου κόβουν το νερό, το ρεύμα, να σου επιβάλλουν πιο εύκολα lockdown, να παρεμβαίνουν στη ψυχαγωγία με ναρκωτικά και ψυχοτρόπα, να μολύνουν περαιτέρω τις ανθρώπινες σχέσεις και να απογειώνουν γεωμετρικά τις ενάρξεις νέων γραφείων ψυχιάτρων που υπογράφουν συνταγές λιθίου στους πελάτες όλο και πιο νέων ηλικιών. Εάν η πόλη είναι καινοτόμος ανθρώπινη μυθοπλασία, τότε η ζωή είναι αλλού Lisa μου)

Δυστοπία, ουτοπία, ευτοπία

Σε πλήρη αντίθεση με την πόλη των 15 λεπτών είναι η κυρίαρχη αστική τάση του 20ου αιώνα που συνεχίζεται μέχρι και τον σημερινό (αιώνα): Δηλαδή, η ταχεία αστικοποίηση, τόσο δυστοπική όσο και ουτοπική. Υπολογίζεται ότι 1 δισεκατομμύριο φτωχοί αστοί (1 στους 8 ανθρώπους στον πλανήτη) ζουν σε «ανεπίσημους» οικισμούς. Στη συνέχεια, υπάρχουν οι δυστοπικές πόλεις-φαντάσματα της Κίνας, όπου 130 εκατομμύρια ακίνητα είναι κενά και τα οποία θα μπορούσαν να στεγάσουν περίπου 340 εκατομμύρια ανθρώπους, ξεπερνώντας τον σημερινό πληθυσμό των ΗΠΑ. Η αντίθετη τάση είναι η κατασκευή ουτοπιών, σαν τις λεγόμενες «έξυπνες πόλεις», όπως το Songdo City στη Νότια Κορέα και το Masdar City στο Abu Dhabi, μεταξύ άλλων. Παρόλο που θεωρούνται σε μεγάλο βαθμό «άψυχες αποτυχίες», η ελπίδα για την επιτυχία τους θα υπάρχει για πάντα: Το Woven City της Toyota είναι τώρα υπό κατασκευή στην Ιαπωνία.

Μεταξύ της δυστοπίας (κακή περιοχή) και της ουτοπίας (καλή περιοχή) είναι η «ευτοπία», ένας πολεοδομικός όρος που επινοήθηκε από τον Σκωτσέζο πολυμαθή του 19ου αιώνα Patrick Geddes. Προέρχεται από το ελληνικό «εὖ», που σημαίνει καλός, και του «τόπος», που σημαίνει μέρος, περιοχή. Περιλαμβάνοντας «λαό, δουλειά και τόπο», η ευτοπία είναι ο καλύτερος δυνατός συνδυασμός μιας πόλης.

(Η καλύτερη απάντηση στη παραπάνω περιγραφή είναι η λατρεία του εργοδότη σου Klaus στο Κινέζικο μοντέλο και στον Κινέζο ηγέτη Xi καθώς οι συμπτώσεις δείχνουν τη συμμετοχή της Κίνας στο αφήγημα της planδημίας)

Για να ποσοτικοποιήσει καλύτερα και να σχεδιάσει τις ευτοπίες, ο Geddes ανέπτυξε την έννοια του «ζωτικού προϋπολογισμού». Υποστήριξε ότι «η κοινωνία πρέπει να μεταβεί από τους “μισθούς με χρήματα” –οι οποίοι τείνουν να διαχέουν ενέργειες προς όφελος ατιμικών κερδών και σε βάρος τόσο των φυσικών όσο και των πολιτισμικών ιδιοτήτων– σε έναν “ζωτικό προϋπολογισμό” που θα διευκολύνει τη “διατήρηση των ενεργειών και την οργάνωση [του] περιβάλλοντος προς την εξέλιξη της ζωής –κοινωνική, ατομική, αστική».

Όλο αυτό μοιάζει πολύ με μια πόλη 15 λεπτών, συμπεριλαμβανομένων των συνθηκών υπό τις οποίες αναδύθηκε: Μέσα από τις ρωγμές της δημιουργικής καταστροφής που προκλήθηκε από μια τεχνολογική επανάσταση.

(Δηλαδή τέρμα οι μισθοί με χρήματα. Τέρμα οι τράπεζες, τέρμα το όραμα για επιχειρηματικότητα και δημιουργία, τέλος στο ανθρώπινο πάθος για ξεπέρασμα των ορίων και εφαρμογή του δεν θα σου ανήκει τίποτε και θα είσαι ευτυχισμένος!)

Λοιπόν, τι νέο υπάρχει όσον αφορά στην πόλη των 15 λεπτών;

Ως έννοια, δεν είναι νέα, για αυτό και αρχικά την απέρριψα ως κάτι μοδάτο. Αλλά καθώς το πλαίσιο «παλιό κρασί, νέο μπουκάλι» έγινε viral (συγγνώμη για το λογοπαίγνιο) και άρχισε να πυροδοτεί πραγματικές αλλαγές, έγιναν σαφείς οι ιστορικές ρίζες της πόλης των 15 λεπτών που συνδέονται βαθιά με την τρέχουσα στιγμή —αυτή που θα ζήσουμε για πολύ καιρό ακόμα.

(Εδώ η συγγραφέας Lisa δεν κρύβει τη σιγουριά της που θέλει την τρέχουσα κατασκευασμένη στιγμή να έχει διάρκεια. Φυσικά όσο δεν υπάρχει αντίδραση των οξυδερκών)

«Δεν υπάρχει ο ορισμός “νέα ιδέα”», είπε κάποτε ο Mark Twain. «Είναι αδύνατον. Παίρνουμε απλώς πολλές παλιές ιδέες και τις τοποθετούμε σε ένα είδος νοητικού καλειδοσκόπιου. Τους δίνουμε σειρά και κάνουν νέους και περίεργους συνδυασμούς. Συνεχίζουμε να γυρίζουμε στις παλιές ιδέες και να κάνουμε νέους συνδυασμούς επ’ αόριστον. Πρόκειται για τα ίδια παλιά κομμάτια από χρωματιστό γυαλί που χρησιμοποιούνται σε όλες τις εποχές».

(Η συγγραφέας δεν θα μπορούσε να βρει καλύτερο τρόπο για να ολοκληρώσει τον Οργουελικό ακατάληπτο παραλήρημά της. Θυμίζει τον Τσίρπα και τον Μητσοτάκη στη Βουλή οι οποίοι χρησιμοπιούν τσιτάτα επιφανών ανδρών και γυναικών ώστε να επιδείξουν την ευρυμάθειά τους. Πολυτεχνίτες και ερημοσπίτες στην υπηρεσία του Klaus.)

Πηγή: PrimeNews μέσω Κουρδιστό Πορτοκάλι