Αν νομίζετε ότι δεν θα έρθει και στην Ελλάδα αυτή η επιδημία (εντός και εκτός εισαγωγικών) των ψυχικών ταλαιπωριών, πλανάσθε πλάνην οικτράν.
Εντάξει, από μέσα μου βλαστημάω που πληρώνω συνδρομή στον Ρούπερτ Μέρντοχ για τους Times του Λονδίνου, αλλά η αλήθεια είναι ότι κάτι παίρνω πίσω απ’ τα λεφτά μου. Φουλ θέματα απ’ όλη την υφήλιο είναι στολισμένη η εφημερίδα, άψογα και τα φωτογραφικά ρεπορτάζ της, άμα σ’ αρέσει η μπάλα σκίζουν οι αναλύσεις, κατέχουν από οικονομικά οι συντάκτες. Άσε που έχουν μαζευτεί στις σελίδες του φύλλου όλα τα ορφανά της Θάτσερ και κλαίνε ομαδικά τη βαρόνη. Μιλάμε για πολιτικό και κοινωνικό σχολιασμό να ξεσκίζεσαι στο γέλιο, από τύπους που ξυπνάνε και κοιμούνται με το όραμα της αυτοκρατορίας σε μια χώρα παρία της Ευρώπης…
Έναν τέτοιον διάβαζα τις προάλλες και τρόμαζαν τα γατιά μου απ’ τα χάχανα. Έγραφε ο δόλιος για το φρέσκο φαινόμενο, όπου εξαιρετικά υψηλό ποσοστό του εργατικού δυναμικού στη Βρετανία δηλώνει ότι υποφέρει από ψυχική ασθένεια, οπότε ζητάει διακοπές, οίκοι νοσηλεία, βοηθήματα και λοιπά και λοιπά. Μιλάμε τώρα για τον απόλυτο εφιάλτη των θατσερικών, που ακούνε για επίδομα σε εργαζόμενο και τους πιάνει υποθερμία. Στα τάρταρα πέφτει η θερμοκρασία τους, τα δόντια τους κροταλίζουν από το ψύχος. Τι κι αν περάσαμε όλοι και όλες πανδημία, τι κι αν μας κλείσανε όλους και όλες στο μαντρί και μας απαγόρευσαν την κυκλοφορία, τι κι αν μας κύκλωσε όλους και όλες ο τρόμος για μια τριετία, έλα μωρέ μαλάκα, ο παππούς σου έτρωγε σκλόγκορτζα στο χωριό κι εσύ μου θέλεις γκοργκοντζόλα πικάντε;
Οπότε κάποιος έπρεπε να κάνει τη βρώμικη δουλειά. Αρθρογράφος εννοώ, σε περίπτωση που έχει διαφύγει της προσοχής σας αυτό είναι το καθήκον των κομμένων κεφαλών στη δημοσιογραφία και μπορεί εμείς εδώ πέρα να σπάμε ταμεία ως Ενημέρωση 107 αλλά έχει κι αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια. Βγήκε, λοιπόν, ένα καϊνάρι κι άρχισε να γράφει ότι εντάξει, το καταλαβαίνω να υποφέρετε ψυχικώς, δύσκολοι καιροί, ζόρια, αλλά δεν φταίει η φτώχεια γιατί οι μισθοί έχουν τουλάχιστον διπλασιαστεί από τη δεκαετία του εξήντα. Το ότι οι τιμές των αγαθών έχουν τουλάχιστον δεκαπλασιαστεί και για την κτηματαγορά δεν το συζητάμε καν, που να περάσει απ’ το μυαλό του, πάει σταδγιάλα, είτε τόσο του κόβει του κακομοίρη είτε είναι πιο ματιασμένος κι απ’ τον Παπουτσέλη, το ξεπερνάμε.
Και φτάνουμε κάποια στιγμή να συζητήσουμε την «πραγματική αιτία» της έξαρσης στα ψυχολογικά βάσανα, σύμφωνα με τον αρθρογράφο. Και γράφει ο γίγαντας της πένας ότι αυτό που φταίει δεν είναι τα φράγκα, μην σας ξανακούσω να λέτε παπάρες, αυτό που φταίει είναι ότι μας λείπει η αίσθηση της κοινότητας, δεν είμαστε όπως παλιά, που νοιαζόμασταν ο ένας τον άλλο και δώσε αλληλεγγύη και πάρε βοήθεια, πλέον έχει επικρατήσει ο ατομικισμός και ο καθένας κοιτάει μόνο την πάρτη του, γι’ αυτό είμαστε βυθισμένοι στη μαυρίλα και στην κατάθλιψη και έχουν μπει μέσα μας τα διαόλια και δεν βγαίνουν ούτε με μια σκάφη χάπες!
Και ρωτάω τώρα εγώ με το φτωχό μου το μυαλό:
Ποια ήταν που πρωτοστάτησε στη διάλυση του κοινωνικού ιστού, ποιά ήταν που με προσωπική της ευθύνη συνέτριψε τον συνδικαλισμό και τα εργατικά σωματεία, ποιά ήταν που εγκαινίασε το πάρτυ του ιδιωτικού τομέα ξεφτιλίζοντας τις επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας; Και την έννοια της κοινής ωφέλειας την ίδια, «δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που αποκαλείτε κοινωνία» είχε δηλώσει περήφανη και καβάλα στ’ άλογο η Μάργκαρετ…
Όπως λένε όμως οι Αμερικάνοι, αυτού του είδους οι εξυπνάδες δουλεύουν για λίγο καιρό, για λίγες δεκαετίες έστω, και ύστερα γυρνάνε και σε δαγκώνουν στον κώλο. Κοινωνία μονάδων μου ήθελες, όπου ο καθένας ενδιαφέρεται μόνο το ατομικό του συμφέρον; Τζέημς Μποντ θα πάρεις, με τον αλησμόνητο τίτλο «ζήσε κι άσε τους άλλους να πεθάνουν». Κι άντε να το μαζέψεις ύστερα, με εκκλήσεις στην ιδέα της πατρίδος και του έθνους που πρέπει να πάει μπροστά για το «κοινό καλό». Γκουντ λακ εύχομαι και ψηλά το σαγόνι, που θα λέγανε και στα σαλόνια της Ράσελ Σκουέαρ…
Y.Γ.: Αν νομίζετε ότι δεν θα έρθει και στην Ελλάδα αυτή η επιδημία (εντός και εκτός εισαγωγικών) των ψυχικών ταλαιπωριών, πλανάσθε πλάνην οικτράν. Μπροστά στην πόρτα είναι και ετοιμάζεται να χτυπήσει το κουδούνι. Και τότε θα δούμε τι ακριβώς θα συμβεί με το ΕΣΥ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου