Πόσο αγράμματους και ανιστόρητους μας θεωρεί; Και ποιος του είπε ότι μάθαμε την Κωνσταντινούπολη από τα δερμάτινά της;
Πρωί Πέμπτης στο αυτοκίνητο, ώρα 8 και κάτι. Όντας πολύ τακτικός ακροατής του ραδιοφώνου, κάνεις ζάπινγκ στους σταθμούς και ο δείκτης, το δάκτυλο, κάθεται στον Σκάι. Ο Άρης Πορτοσάλτε στο μικρόφωνο και αποφασίζεις να τον ακούσεις, να δεις τι λέει, γιατί φωνάζουν οι άλλοι, γιατί έχει φανατικούς ακροατές, γιατί έχει φανατικότερους χέιτερ, πώς γεμίζει την εκπομπή, τι σχολιάζει. Και πέφτεις σε έναν μακροτενή μονόλογο που πηδάει εννοιολογικά από τη Λαμία στη Δράμα, από τη Δράμα στο Λασίθι, από το Λασίθι στα Γιάννενα –ταξίδι ολόκληρο σε έννοιες και θέματα.
Δύσκολο να τον παρακολουθήσεις, αλλά προσπαθείς. Άρχισε με μια έκθεση στο «Νέο Μουσείο Ακρόπολεως, τα Νήματα και Νοήματα, δεν ξέρω αν πήγατε» μας λέει. Μίλησε για ένα «μικρό μικρό αγαλματίδιο», αυτό που θα θυμάται όπως εξήγησε. Ήταν ο «Φθόνος», που «υφέρπει αυτόν τον καιρό όταν προβάλλονται κάποιοι άνθρωποι και βγαίνουν πιο μπροστά από όλους εμάς τους υπόλοιπους».
Από εκεί, λοιπόν, από τον «Φθόνο» (ο οποίος φαίνεται στο έργο να πνίγει τον εαυτό του) πήγε στις υποψηφιότητες του Αυτιά, της Μελέτη, του Παπανώτα, για τους οποίους όλοι εμείς, ο φθονεροί υποτίθεται, λέμε «χάαααλια, χάααλια, ενώ εγώ, αμέσως το εγώ». Άρα μίλησε θετικά για τους υποψήφιους, αν το κατάλαβες καλά. Αλλά μετά έκανε άλμα στους ανθρώπους του κομματικού σωλήνα που «γιατί δεν μας αρέσουν;» Επειδή τους δίνουν τα βιβλιάρια, «συγγνώμη, τα βιβλία ήθελα να πω», και παπαγαλίζουν; Έτσι και αλλιώς, είπε, παπαγαλία ήταν στο σχολείο.
Και μετά έκανε ένα χρονικό άλμα. Πετάχθηκε στα παιδικάτα του, όταν ήρθε δέκα χρονών για πρώτη φορά στην Ελλάδα και πήγε στο 53ο της οδού Ταρσού, κάτω από τον Άγιο Παντελεήμονα, τον Ιανουάριο του 1975. Τότε, κατά τον Πορτοσάλτε, αν έλεγες «Βυζάντιο», το οποίο δεν το ήξεραν οι Ελλαδίτες, σε περνούσαν για αριστερό. «Το να έλεγες ''Κωνσταντινούπολη" σου έλεγαν τι είναι Κωνσταντινούπολη;». Και μετά ειρωνεία: «Κωνσταντινούπολη; Αααααα, Κωνσταντινούπολη. Κων-στα-ντι-νού-πολη; Άντε να την πεις Πόλη, πάει και έρχεται. Αλλά Κωνσταντινούπολη; Του εξαδάκτυλου; Του βασιλιά του Κωνσταντίνου; Α πα πα, πάει, βασιλικός είναι. Και εμείς λέγαμε, ''καλά δεν ξέρουν την Κωνσταντινούπολη αυτοί εδώ;''».
Ήξερε κανείς το Πατριαρχείο;
Αλλά δεν ήταν, μας είπε, ότι δεν ήξεραν (οι Ελλαδίτες) την Κωνσταντινούπολη. Ήταν απαγορευμένη η Κωνσταντινούπολη μετά τη δικτατορία. «Η Δημοκρατία δεν άντεχε ούτε Βυζάντια ούτε Κωνσταντινούπολη, τίποτα από όλα αυτά τα βασιλικά». Και πώς μάθαμε την Πόλη, εδώ στην Ελλάδα; Μας το θύμισε ο Άρης Πορτοσάλτε. «Σιγά, σιγά, κάποιος είπε ''παιδιά εκεί πωλούνται κάτι δερμάτινα, ή παιδιά έχει κάτι χαλιά εκεί, αμάν να πάτε''»
Αλλά εμείς, οι Έλληνες, δεν ξέραμε ούτε το Πατριαρχείο σύμφωνα με τον δημοσιογράφο του Σκάι. «Κάποιος είπε, ''παιδιά είναι και ένα πατριαρχείο εκεί, πάμε, πάμε, με ό,τι φόρμα φοράει ο καθένας, με ό,τι παντελονάκι κοντό φοράει ο καθένας, πάμε παιδιά, βάλε τα αθλητικά σου που έτσι και αλλιώς θα περπατήσουμε στη Κλειστή Αγορά, που θα μας πάνε μετά. Η περιήγηση ξεκινάει με προσκύνημα στον Αϊ Γιώργη, εντάξει τώρα, οκέι, θα ανάψουμε ένα κερί και θα φύγουμε". Τι είναι τώρα Πατριαρχείο; Χαμπάρι».
Μετά θυμήθηκε τη σημαία που δεν υψώναμε στα μπαλκόνια μας («καλέ είσαι δεξιός;»). Και έλεγαν «είσαι της πατρίς;», «της πατρίδος ρε φίλε, έλεγε ο άλλος», «όχι, εννοώ το σύνθημα πατρίς, θρησκεία οικογένεια» απαντούσε ο πρώτος. Και, ακόμα, κατά τον Πορτοσάλτε, λέγαμε: «Θα πας στην Εκκλησία; Ντροπή σου, αίσχος; Ποια εκκλησία. Κάτι εξωνημένοι παπάδες, κάτι τύποι, κάτι κατσαρίδες μαύρες κυκλοφορούνε, α πα πα πα, φύγε μακριά από όλα αυτά, αυτά τα λένε οι δεξιοί».
Η ρέπλικα που τον ηρεμεί
Και τώρα, πενήντα χρόνια μετά, ο Πορτοσέλτε αναρωτιέται ειρωνικά «Γιατί και η Αριστερά να μη γευτεί κάτι από το «Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια;».
Κάπου εκεί, έχεις φτάσει στον προορισμό σου και κλείνεις το ραδιόφωνο. Αν θέλεις να ακούσεις τη συνέχεια θα πας στην ιστοσελίδα τού Σκάι, στο αρχείο των εκπομπών. Αλλά πριν το κάνεις –αν το κάνεις– αναρωτιέσαι σε ποια Ελλάδα μεγάλωσε ο Κωνσταντινουπολίτης Άρης; Και με ποιους Έλληνες τριγύρω; Ποιοι από εμάς δεν ξέραμε το Βυζάντιο ή την Κωνσταντινούπολη και λέγαμε ότι «στις εκκλησίες υπάρχουν κάτι μαύρες κατσαρίδες μην πάτε;» Ποιοι εκδρομείς στην Πόλη έτρεχαν σαν ασκέρι, άναβαν βιαστικά ένα κεράκι και έσπευδαν για δερμάτινα φορώντας φόρμες;
Μήπως πρέπει να το κοιτάξει ο Άρης Πορτοσάλτε. Γιατί κάτι για «ντιβάνι» (της ψυχανάλυσης) είπε στη αρχή της εκπομπής. Και, εν τέλει, μήπως απαραιτήτως πρέπει να βρει ένα αντίγραφο του αγαλματίδιου του «Φθόνου»; Θα ήθελε πολύ, είπε ο ίδιος, μια ρέπλικά του για να τη βλέπει και να μετριάζει την ένταση που έχει καμιά φορά μέσα του.
Επειγόντως, να την αναζητήσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου