Νίκος Παρασκευόπουλος
Οι Εκθέσεις της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις φυλακές και οι συναφείς καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων αντιμετωπίστηκαν στη χώρα μας με την επικοινωνιακή σιωπή. Πώς αντιμετωπίζεται άραγε τώρα η Έκθεση του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ;
Στις 22/4/2024 ήλθε το νέο πλήγμα. Κυκλοφόρησε η Έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ για το καθεστώς των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Αναφέρεται ειδικότερα για την Ελλάδα σε ζητήματα διαφθοράς κρατικών αξιωματούχων, σε παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε προσβολές προσφύγων και κρατουμένων, σε περιορισμούς της ελευθερίας του Τύπου καθώς και σε παρακολουθήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών με το παράνομο σύστημα Predator.
Πηγές ήταν, όπως μνημονεύεται στην Έκθεση, διεθνείς οργανισμοί, μη κυβερνητικές οργανώσεις με διεθνή αναγνώριση, αξιόπιστες εφημερίδες, ως και μια έκθεση του ελληνικού Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Οι Εκθέσεις της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις φυλακές και οι συναφείς καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (το πρόβλημα επισήμανε 22/4/2024 και ο Έλληνας δικαστής στο Στρασβούργο καθηγητής Ι. Κτιστάκις) αντιμετωπίστηκαν στη χώρα μας με την επικοινωνιακή σιωπή. Στη συνέχεια το παραπάνω Ψήφισμα της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αντιμετωπίστηκε όπως είδαμε με καταγγελίες κατά Ευρωβουλευτών για παραπληροφόρηση. Πώς αντιμετωπίζεται άραγε τώρα η Έκθεση του Αμερικανικού Στέϊτ Ντιπάρτμεντ; Μήπως με θεωρίες περί συνωμοσίας των εννόμων τάξεων όλου του κόσμου σε βάρος της χώρας μας;
Η απορία δεν διήρκεσε πολύ. Βρέθηκε αμέσως ο τρόπος να επιπλήξουμε και το Στέιτ Ντιπάρπμεντ. Έκαναν πολύ σοβαρά λάθη οι Αμερικανοί! Ρώτησαν ανεξάρτητες μη κυβερνητικές οργανώσεις κι όχι την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Βέβαια για τις δίκαιες κρίσεις και γνωματεύσεις η ανεξαρτησία κριτών και μαρτύρων είναι αυτονόητη προϋπόθεση. Απαντήσεις οργανισμών ή υπηρεσιών που εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις είναι φυσικό να εμφανίζουν μικρότερη αξιοπιστία ενώπιον της διεθνούς έννομης τάξης όταν εξετάζονται ακριβώς κρατικές ευθύνες. Ας το δούμε γενικότερα: Όλοι πρέπει να ακούγονται, αλλά η διαφωνία του ίδιου του κρινόμενου για μια αρνητική κρίση είναι συνήθως αναμενόμενη και όχι το βασικό κριτήριο ορθότητας.
Τώρα, τι; Αφού η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει ευθύνες, προφανώς θα συνεχίσει την ίδια στάση. Οι βαριές συνέπειες θα συνεχίσουν να πλήττουν τον πολίτη.
Στις 22/4/2024 ήλθε το νέο πλήγμα. Κυκλοφόρησε η Έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ για το καθεστώς των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων. Αναφέρεται ειδικότερα για την Ελλάδα σε ζητήματα διαφθοράς κρατικών αξιωματούχων, σε παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, σε προσβολές προσφύγων και κρατουμένων, σε περιορισμούς της ελευθερίας του Τύπου καθώς και σε παρακολουθήσεις δημοσιογράφων και πολιτικών με το παράνομο σύστημα Predator.
Πηγές ήταν, όπως μνημονεύεται στην Έκθεση, διεθνείς οργανισμοί, μη κυβερνητικές οργανώσεις με διεθνή αναγνώριση, αξιόπιστες εφημερίδες, ως και μια έκθεση του ελληνικού Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη.
Οι Εκθέσεις της Επιτροπής του Συμβουλίου της Ευρώπης για τις φυλακές και οι συναφείς καταδίκες από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων (το πρόβλημα επισήμανε 22/4/2024 και ο Έλληνας δικαστής στο Στρασβούργο καθηγητής Ι. Κτιστάκις) αντιμετωπίστηκαν στη χώρα μας με την επικοινωνιακή σιωπή. Στη συνέχεια το παραπάνω Ψήφισμα της Ολομέλειας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου αντιμετωπίστηκε όπως είδαμε με καταγγελίες κατά Ευρωβουλευτών για παραπληροφόρηση. Πώς αντιμετωπίζεται άραγε τώρα η Έκθεση του Αμερικανικού Στέϊτ Ντιπάρτμεντ; Μήπως με θεωρίες περί συνωμοσίας των εννόμων τάξεων όλου του κόσμου σε βάρος της χώρας μας;
Η απορία δεν διήρκεσε πολύ. Βρέθηκε αμέσως ο τρόπος να επιπλήξουμε και το Στέιτ Ντιπάρπμεντ. Έκαναν πολύ σοβαρά λάθη οι Αμερικανοί! Ρώτησαν ανεξάρτητες μη κυβερνητικές οργανώσεις κι όχι την ίδια την ελληνική κυβέρνηση.
Βέβαια για τις δίκαιες κρίσεις και γνωματεύσεις η ανεξαρτησία κριτών και μαρτύρων είναι αυτονόητη προϋπόθεση. Απαντήσεις οργανισμών ή υπηρεσιών που εξαρτώνται από τις κυβερνήσεις είναι φυσικό να εμφανίζουν μικρότερη αξιοπιστία ενώπιον της διεθνούς έννομης τάξης όταν εξετάζονται ακριβώς κρατικές ευθύνες. Ας το δούμε γενικότερα: Όλοι πρέπει να ακούγονται, αλλά η διαφωνία του ίδιου του κρινόμενου για μια αρνητική κρίση είναι συνήθως αναμενόμενη και όχι το βασικό κριτήριο ορθότητας.
Τώρα, τι; Αφού η κυβέρνηση δεν αναγνωρίζει ευθύνες, προφανώς θα συνεχίσει την ίδια στάση. Οι βαριές συνέπειες θα συνεχίσουν να πλήττουν τον πολίτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου