Το πολιτικό σκηνικό -μέρα τη μέρα- θρυμματίζεται όλο και σε μικρότερα κομμάτια, έτσι που με απόλυτη βεβαιότητα και μεγάλη ασφάλεια να μπορεί κανείς να προβλέψει ότι την επαύριο των Ευρωεκλογών του Ιουνίου θα είναι απολύτως κονιορτοποιημένο.
Η ρευστοποίηση της πολιτικής (με την έννοια των κανόνων, των μεθόδων και των διαδικασιών για την λήψη μέτρων που άπτονται όλου του φάσματος της ζωής των ανθρώπων) αποτελεί το φυσικό-κοινωνικό επακόλουθο της βάναυσης καταπάτησης και της πλήρους έκπτωσης και των αδιαμφισβήτητων κανόνων και των κοινά αποδεκτών μεθόδων και των θεσμοθετημένων δημοκρατικών διαδικασιών, για την λήψη όλων εκείνων των αναγκαίων μέτρων που καθορίζουν τις ζωές όλων μας.
Τα πολιτικά κόμματα (ως δομικά κοινωνικά εργαστήρια) έπαψαν προ πολλού να αποτελούν χώρους ιδεολογικών ζυμώσεων, παραγωγής πολιτικών προγραμμάτων -με κοινωνική αναφορά και λαϊκό αντίκτυπο- και οραματικής προοπτικής για την καθεμιά, τον καθένα, τις ευρείες κοινωνικές ομάδες τις οποίες εκπροσωπούν και την δυναμική εμπροσθοβαρή κύλιση ολόκληρης της κοινωνίας.
Το παλαιό ισχυρό δικομματικό σύστημα, με τις σαφείς ιδεολογικές και κοινωνικές αναφορές και τις συναθροίσεις μεγάλων μαζών της κοινωνικής βάσης, το οποίο δομήθηκε μετά την μεταπολίτευση, έπαψε να υπάρχει -ακόμα και ως καρικατούρα- με επίσημο πιστοποιητικό θανάτου που υπογράφτηκε με το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών του περασμένου καλοκαιριού.
Η μνημονιακή περίοδος -με την βίαιη φτωχοποίηση- εκθεμελίωσε (πρόσκαιρα) την πολιτική εκπροσώπηση της άρχουσας τάξης και έθεσε σε πλήρη αναξιοπιστία την βολική δικομματική εναλλαγή στην εξουσία, ειδικότερα στην (μετά-Ανδρέα) Σημιτική και «εκσυγχρονιστική» περίοδο.
Η «πρώτη φορά Αριστερά» αναδυόμενη από μικρή δύναμη διαμαρτυρίας αναδείχτηκε σε μοναδικό παράγοντα της λύσης, αφού φάνταζε και ήταν “τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής”.
Το τίμημα για την κυβερνώσα Αριστερά -συνεπικουρούμενο από παλαιοκομματικές αβελτηρίες, ιδεολογικές εμμονές και ηθικοδημοκρατικές ψευδαισθήσεις- ήταν τεράστιο: ηττήθηκε κατά κράτος στο ιδεολογικό επίπεδο και απέκτησε βαθιές πληγές στο σώμα του «ηθικού πλεονεκτήματος», παρά το γεγονός ότι ουδείς δικαιούται ή μπορεί να καταλογίσει την διασπάθιση ή κατάχρηση ενός έστω ευρώ.
Η Δεξιά του Μητσοτάκη το 2019 έθεσε τα θεμέλια της μονοκομματικής εξουσίας, που «μεγαλούργησε» από την μετεμφυλιακή περίοδο μέχρι και την μεταπολίτευση.
Με κράτος λάφυρο, με δημόσιο ταμείο για τα δικά μας παιδιά, με οριζόμενο ως δημοκρατικό καθετί το μονοκομματικά πλειοψηφικό και με παρακρατική δράση που νομιμοποιείται από την επίκληση του «εθνικού και πατριωτικού συμφέροντος», η ολική επαναφορά έχει συντελεστεί, με σύγχρονες «Υποθέσεις ΑΣΠΙΔΑ» και επικαιροποιημένα «Σχέδια Περικλής».
Το 2023 η ΝΔ μπορεί να θριάμβευσε χωρίς αντίπαλο, αλλά έπαψε ολοσχερώς να θυμίζει κάτι από το λαϊκό κόμμα της Καραμανλικής Δεξιάς.
Αυτά που το οδήγησαν στην μονοκομματική του παντοκρατορία είναι το ίδια που θα το οδηγήσουν στην πλήρη αποσύνθεση:
- Ο αχαλίνωτος νεοφιλελευθερισμός που εναγκαλίζεται -χωρίς την παραμικρή αναστολή κοινωνικής ανάγκης- τα τεράστια πολυεθνικά συμφέροντα, το διεθνές χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο και που νομοθετεί καθ’ υπόδειξη, διασφαλίζοντας την πλήρη ασυλία από οποιοδήποτε κίνδυνο καταπάτησης του κράτους δικαίου.
- Η δημιουργία ενός μεγάλου συστημικού αμφίπλευρου μετώπου. Αφενός με την χώρο της Άκρας Δεξιάς (τα παιδιά του Καρατζαφέρη και της Σαμαρικής πτέρυγας) και αφετέρου των Ακροκεντρώων (τα παιδιά του Σημίτη, του τέλους της Ιστορίας, του ΔΝΤ και της ιδιωτικής μεγέθυνσης έναντι του κοινωνικού κράτους).
“Σε μια χώρα που κυβερνάται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή. Σε μια χώρα που κυβερνάται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή”. Κομφούκιος, Κινέζος φιλόσοφος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου