Με τη δημοσίευση ενός άρθρου στην εφημερίδα Financial Times όπου υποστηρίζουν την εγκατάλειψη του “προγράμματος αυστηρής λιτότητας” στην Ελλάδα, επτά παγκοσμίου φήμης οικονομολόγοι, συμπεριλαμβανομένων των Joseph Stiglitz και Thomas Piketty, έρχονται να δείξουν ότι δεν είναι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ που είναι εναντίον της λιτότητας και της Τρόικα.
Στην πραγματικότητα, σχεδόν έξι μήνες μετά την άφιξη του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία, το κλίμα είναι ιδιαίτερα τεταμένο ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της, έτσι ώστε να μην έχει λάβει καμία βοήθεια απ' έξω από το περασμένο καλοκαίρι. Παρά την πίεση του ΔΝΤ και των Βρυξελλών η αριστερή κυβέρνηση δεν ενέδωσε στους εκβιασμούς. Μάλιστα ήταν πολύ έξυπνη η αξιοποίηση του κανονισμού που επιτρέπει την ενοποίηση των δόσεων προς το ΔΝΤ για το τέλος Ιουνίου.
Οι οικονομολόγοι είναι ως επί το πλείστον ανήσυχοι για το οικονομικό ζήτημα και τονίζουν τον παραλογισμό αυτής της δραστικής λιτότητας, καθώς και τη σύγκρουση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών αρχών, αλλά θεωρούν πολύ πιο σημαντικό και συμβολικό το γεγονός ότι διακυβεύεται η ίδια η δημοκρατία στην Ευρώπη.
Κι αυτό γιατί αντιστρατεύονται την επιλογή των Ελλήνων για αλλαγή μέσω της εκλογής του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου. Με την ψήφο αυτή, οι Έλληνες ήθελαν να εκφράσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη, και ιδίως στην Τρόικα και στη Γερμανία, την επιθυμία τους να απορρίψουν τη λιτότητα που έχει σταδιακά διαλύσει το σύνολο της οικονομίας της χώρας, βυθίζοντας το λαό στην απελπισία, χωρίς προοπτική βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν υποχωρεί στις πιέσεις του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταδεικνύοντας την συνέπεια των λόγων του και την προθυμία του να πολεμήσει μέχρι τέλους ενάντια στη λιτότητα. Κατά την εγκαθίδρυση στην κυβέρνηση ορισμένοι παρατηρητές είχαν σημειώσει ότι ο νέος πρωθυπουργός είχε μόνο δύο επιλογές: "να ατρέψει το τραπέζι ή να πάει από κάτω". Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Τσίπρα προσπαθεί να ανατρέψει το τραπέζι.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ δεν βλέπει με καλό μάτι όλο αυτό και κάνει τα πάντα για να κάμψει την ελληνική κυβέρνηση, ενισχύοντας έτσι αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις, που βρίσκονται μέσα σε άλλα κόμματα ή είναι αμιγή νεοαναζιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή.
Παρά το γεγονός ότι η ΕΕ υποστηρίζει τη δημοκρατία, οι ηγέτες της έχουν την τάση να παρακάμπτουν την επιλογή των λαών, έτσι ώστε να έχουμε εκ νέου εκλογές όπως έγινε στην Ιρλανδία (μέχρι η επιλογή των Ιρλανδών να ταυτιστεί με αυτή των Βρυεξελλών), ή να παρακάμψει τα δημοψηφίσματα παραπέμποντας την ψήφιση στα Κοινοβούλια (στη Γαλλία) όπως συνέβη με τα δημοψηφίσματα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005.
Ο Jean-Paul Fitoussi σε άρθρο του το 2002 εξέφρασε την ανησυχία του για την «Προώθηση ενός τρόπου ολοκλήρωσης... όπου η ΕΕ έχει εξανεμίσει το περιεχόμενο της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς να επενδύει στην ευρωπαϊκή κυριαρχία. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση της Ευρώπης μοιάζει πιο συχνά μια κυβέρνηση κανόνων(...) Αλλά αν οι εθνικές δημοκρατίες συμφωνούν να δέσουν τα χέρια τους και να επιτρέψουν το εθνικό ζήτημα να γίνει ευρωπαϊκό, οι δημόσιες υποθέσεις σε επίπεδο ΕΕ δεν διέπονται από τις αρχές της δημοκρατίας, γι' αυτό υπάρχει ένα δημοκρατικό έλλειμμα τόσο στο επίπεδο των εθνών όσο και στο επίπεδο της Ένωσης". Αυτό το έλλειμμα, αυτό το κενό εκμεταλλεύτηκαν οι Γερμανοί και η Ευρώπη δεν έγινε το κοινό σπίτι των λαών της Ευρώπης, αλλά το γερμανικό σπίτι που διαφαντεύουν φανατικοί νεοφιλελεύθεροι όπως ο Σόιμπλε και η Μέρκελ.
Αυτό είναι ακριβώς ό, τι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου έχουμε την προσπάθεια επιβολής του κανόνα της λιτότητας παρά τη δημοκρατική επιλογή των ψηφοφόρων εναντίον της λιτότητας. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρεί να θάψει την Ελλάδα και τη δημοκρατία(πόσο ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα)!
Στην πραγματικότητα, σχεδόν έξι μήνες μετά την άφιξη του Αλέξη Τσίπρα στην εξουσία, το κλίμα είναι ιδιαίτερα τεταμένο ανάμεσα στην Ελλάδα και τους πιστωτές της, έτσι ώστε να μην έχει λάβει καμία βοήθεια απ' έξω από το περασμένο καλοκαίρι. Παρά την πίεση του ΔΝΤ και των Βρυξελλών η αριστερή κυβέρνηση δεν ενέδωσε στους εκβιασμούς. Μάλιστα ήταν πολύ έξυπνη η αξιοποίηση του κανονισμού που επιτρέπει την ενοποίηση των δόσεων προς το ΔΝΤ για το τέλος Ιουνίου.
Οι οικονομολόγοι είναι ως επί το πλείστον ανήσυχοι για το οικονομικό ζήτημα και τονίζουν τον παραλογισμό αυτής της δραστικής λιτότητας, καθώς και τη σύγκρουση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαϊκών αρχών, αλλά θεωρούν πολύ πιο σημαντικό και συμβολικό το γεγονός ότι διακυβεύεται η ίδια η δημοκρατία στην Ευρώπη.
Κι αυτό γιατί αντιστρατεύονται την επιλογή των Ελλήνων για αλλαγή μέσω της εκλογής του αριστερού ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου. Με την ψήφο αυτή, οι Έλληνες ήθελαν να εκφράσουν σε ολόκληρη την Ευρώπη, και ιδίως στην Τρόικα και στη Γερμανία, την επιθυμία τους να απορρίψουν τη λιτότητα που έχει σταδιακά διαλύσει το σύνολο της οικονομίας της χώρας, βυθίζοντας το λαό στην απελπισία, χωρίς προοπτική βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Ο Αλέξης Τσίπρας δεν υποχωρεί στις πιέσεις του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καταδεικνύοντας την συνέπεια των λόγων του και την προθυμία του να πολεμήσει μέχρι τέλους ενάντια στη λιτότητα. Κατά την εγκαθίδρυση στην κυβέρνηση ορισμένοι παρατηρητές είχαν σημειώσει ότι ο νέος πρωθυπουργός είχε μόνο δύο επιλογές: "να ατρέψει το τραπέζι ή να πάει από κάτω". Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση υπό την ηγεσία του Τσίπρα προσπαθεί να ανατρέψει το τραπέζι.
Ωστόσο, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ δεν βλέπει με καλό μάτι όλο αυτό και κάνει τα πάντα για να κάμψει την ελληνική κυβέρνηση, ενισχύοντας έτσι αντιδραστικές και φασιστικές δυνάμεις, που βρίσκονται μέσα σε άλλα κόμματα ή είναι αμιγή νεοαναζιστικά μορφώματα όπως η Χρυσή Αυγή.
Παρά το γεγονός ότι η ΕΕ υποστηρίζει τη δημοκρατία, οι ηγέτες της έχουν την τάση να παρακάμπτουν την επιλογή των λαών, έτσι ώστε να έχουμε εκ νέου εκλογές όπως έγινε στην Ιρλανδία (μέχρι η επιλογή των Ιρλανδών να ταυτιστεί με αυτή των Βρυεξελλών), ή να παρακάμψει τα δημοψηφίσματα παραπέμποντας την ψήφιση στα Κοινοβούλια (στη Γαλλία) όπως συνέβη με τα δημοψηφίσματα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005.
Ο Jean-Paul Fitoussi σε άρθρο του το 2002 εξέφρασε την ανησυχία του για την «Προώθηση ενός τρόπου ολοκλήρωσης... όπου η ΕΕ έχει εξανεμίσει το περιεχόμενο της εθνικής κυριαρχίας, χωρίς να επενδύει στην ευρωπαϊκή κυριαρχία. Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση της Ευρώπης μοιάζει πιο συχνά μια κυβέρνηση κανόνων(...) Αλλά αν οι εθνικές δημοκρατίες συμφωνούν να δέσουν τα χέρια τους και να επιτρέψουν το εθνικό ζήτημα να γίνει ευρωπαϊκό, οι δημόσιες υποθέσεις σε επίπεδο ΕΕ δεν διέπονται από τις αρχές της δημοκρατίας, γι' αυτό υπάρχει ένα δημοκρατικό έλλειμμα τόσο στο επίπεδο των εθνών όσο και στο επίπεδο της Ένωσης". Αυτό το έλλειμμα, αυτό το κενό εκμεταλλεύτηκαν οι Γερμανοί και η Ευρώπη δεν έγινε το κοινό σπίτι των λαών της Ευρώπης, αλλά το γερμανικό σπίτι που διαφαντεύουν φανατικοί νεοφιλελεύθεροι όπως ο Σόιμπλε και η Μέρκελ.
Αυτό είναι ακριβώς ό, τι συμβαίνει στην Ελλάδα, όπου έχουμε την προσπάθεια επιβολής του κανόνα της λιτότητας παρά τη δημοκρατική επιλογή των ψηφοφόρων εναντίον της λιτότητας. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση επιχειρεί να θάψει την Ελλάδα και τη δημοκρατία(πόσο ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι η δημοκρατία γεννήθηκε στην Ελλάδα)!
Πηγή: AgoraVox
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου