Τα οικονομικά δεν τα χώνεψα ποτέ. Σε καμία στιγμή της ζωής μου.
Και πολύ περισσότερο σήμερα.
Δεν ξέρω γιατί, μπορεί να είναι ενδόμυχη αποφυγή ευθυνών προγραμματισμού και διαχείρισης.
Ίσως και να ‘ναι μια προσπάθεια συντήρησης της παιδικότητας κι εφηβικής ανεμελιάς, τότε που άλλοι, μεγαλύτεροι, έπαιρναν την ευθύνη και φρόντιζαν να μην ασχολούμαστε μ’ αυτά.
Μπορεί να ‘ναι και σκέτο ένστικτο. Όσο σκέτο, φυσικά, είναι το ένστικτο.
Μπορεί πάλι να είναι και παιδικό τραύμα. Είχα διαβάσει, πολύ μικρός, τον «Έμπορο της Βενετίας» και η φιγούρα του Σάιλοκ -όπως την σκιτσάριζα μέσα μου- να ζητάει μια λίβρα σάρκας του Αντόνιο, ως όρο του συμβολαίου δανεισμού του, φάνταζε πολύ βαριά στο εντεκάχρονο μυαλό μου.
Το happy end του βιβλίου -για τον Αντόνιο- δεν μου ήταν αρκετό, το είχα ερμηνεύσει σαν μια προσπάθεια του Σαίξπηρ να μην τρομοκρατηθούν οι αναγνώστες. Όταν, χρόνια μετά, έμαθα πως ο Έμπορος της Βενετίας εντάσσεται στις κωμωδίες του, βεβαιώθηκα πως είχα δίκιο για το τέλος του. Ήταν, σίγουρα, πειραγμένο απ’ το συγγραφέα, αλλιώς ήταν το πρωτόλειο και το άλλαξε για να το κάνει κωμωδία. Πάντως, δεν μου άλλαξε την απέχθεια για την απάνθρωπη απαίτηση του δανειστή, για το αφύσικο αποκρουστικό μπλέξιμο οικονομίας με δικαίωμα, χρέους με ζωή.
Βήμα – βήμα, λοιπόν, έστηνα την απόστασή μου απ’ την οικονομία και την απέχθειά μου για τα κοινωνικά της παρελκόμενα.
Μ’ ενοχλούσε ο διαχωρισμός κι οι ευκαιρίες με βάση αυτήν.
Με πείραζε η απόδειξη κι η επίδειξη κοινωνικής ισχύος με βάση αυτήν.
Μ’ ενοχλούσε το ωμό φρένο που έβαζε στα θέλω των παιδιών και στις ανάγκες των μεγάλων.
Μ’ ενοχλούσε που κάλπαζε στη μέση συνείδηση και δοκίμαζε την περηφάνια των ανέργων, αύξανε ή μηδένιζε τις δυνατότητες για καλή υγεία και υψηλή παιδεία, γένναγε τον πόλεμο, εκπόρνευε τον έρωτα, κοστολογούσε τις γνώσεις και τα προσόντα, δημιουργούσε την πείνα και τη δίψα και βαθμολομούσε τον κορεσμό τους, αντικαθιστούσε το ευ ζην του Μ. Αλέξανδρου, εξαργύρωνε την ποιότητα της καθημερινής ζωής και την αξιοπρέπεια της ταφής, επιτίθετο και αντικαθιστούσε συστηματικά το σύνολο των αρχών και αξιών, απομείωνε στην πράξη τα ευεργετήματα της δημοκρατίας, μετατρέποντάς την σε επίφαση και δυνητικό δικαίωμα.
Με πείραζε μέχρι κι ο Μαρξ, όχι φυσικά η ανάλυσή του. Ο τίτλος που διάλεξε για το έργο του. Γιατί να το πει Κεφάλαιο; Ας το ‘λεγε πάλη, λαό, εχθρό, κάπως αλλιώς. Μου φαινόταν πως το νομιμοποιούσε δια του εξωφύλλου του. Ο Όμηρος, το δικό του έπος το ονόμασε Οδύσσεια, όχι «η ταλαιπωρία μιας δεκάχρονης επιστροφής».
Γι’ αυτά και μόνο σε επτά μέρες θα ψηφίσω ΟΧΙ.
Παρόλο που πέντε μήνες τώρα, πάλι τα οικονομικά ήταν στο τραπέζι. Και ήταν τα οικονομικά των αριθμών, όχι των αναγκών. Παρόλο που σήμερα παρακολουθούσα, για πρώτη φορά, οικονομικά sites, παλεύοντας να καταλάβω τα λαμπάκια που αναβόσβηναν, τους χρηματιστηριακούς δείκτες και τις μπάρες των διαγραμμάτων. Προσπαθώντας να καταλάβω γιατί η Κυβέρνησή μου,- όχι, δεν μου το είπε, αυτό κατάλαβα ο ίδιος- μ’ έκανε να τα θεωρώ ως την τελευταία ελπίδα καλής έκβασης του μέλλοντός μου.
Τραγελαφικό, το μέλλον μας, η ζωή μας να εξαρτάται απ’ την αντίδραση των διεθνών αγορών, των κερδοσκοπικών λόμπι στην εφαρμογή της δημοκρατίας. Και η ελπίδα μας να είναι η «έξοδός μας στις αγορές».
Θα ψηφίσω λοιπόν ΟΧΙ, παρόλο που απ’ το Γενάρη έχω εκχωρήσει το δικαίωμά μου στο μέλλον (όχι στην ελπίδα για το μέλλον, αλλά στο ίδιο το μέλλον) σ’ ένα κλειστό δωμάτιο σχεδιασμού μιας διαπραγμάτευσης. Στο οποίο, μεταξύ άλλων, ζούσαν και κάποιοι θεωρητικοί της οικονομίας, κάποιοι επαγγελματίες συμβουλάτορες πολιτικών και κάποιοι «τεχνοκράτες της διαπραγμάτευσης». Μια διαπραγμάτευση, τα βήματα της οποίας δεν ήταν προεπεξεργασμένα απ’ τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, από καμία τάση του, από κανένα τμήμα του. Έτσι -στο δικό μου μυαλό, για τη δικιά μου αντίληψη- κατέληξε, είτε στην ηρωική έξοδο του Πρωθυπουργού, διά του ΝΑΙ της επόμενης Κυριακής, είτε στην ισχυροποίησή του, κυρίως διά της συμπεριφοράς των αγορών αυτήν την εβδομάδα και λιγότερο δια του ΟΧΙ της Κυριακής,
Θα ψηφίσω λοιπόν ΟΧΙ, παρόλο που το θεωρώ αποτελεσματικότερο να το είχα κάνει περίπου τρεις μήνες πριν. Θα ήταν πιο ισχυρό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου