Κάτι μπορεί να σημαίνει ακόμα κι αυτό το 2-1 από τα νησιά Φερόες. Κάτι που έχει σχέση μ΄ αυτό που λέμε εθνικό φιλότιμο, ή εθνική αξιοπρέπεια, είτε ακόμα ηθικό. Γιατί αυτή τη στιγμή ο τόπος στερείται πρώτα απ όλα ηθικού.
Σερνόμαστε εδώ κι εκεί σαν εκείνες τις ξέμπαρκες πουτανίτσες που τις ξεσπίτωσαν από την Τρούμπα στα Κόκκινα Φανάρια. Πότε ελεήμονες, άλλοτε επαιτούντες και κάποτε τσαμπουκάδες του κώλου. Χωρίς ηγέτες, κυρίως ΧΩΡΙΣ ΗΓΕΤΕΣ…
Και πρώτοι, αλλά βασικοί μπροστάρηδες, που εμπνέουν αυτόν τον τόπο κι αναβαθμίζουν την ποιότητα του είναι οι πνευματικοί του ταγοί. Στερέψαμε απ΄ αυτούς. Κι αν γυρίσεις πίσω στο χρόνο, μόνο μελαγχολία θα νιώσεις για ορισμένα χαζοχαρούμενα στην παιδική χαρά της πολιτικής, αλαλάζοντα!
Τότε, γυρνώντας πίσω τον χρόνο όχι πολύ μετά το τέλος του Εμφυλίου, θα βρεις εκείνα τα υπέροχα αναστήματα της Αριστεράς, πού ακόμα και μέσα από διωγμούς, θεμελίωσαν ένα σύγχρονο πολιτισμό. Εκείνο τον πολιτισμό που έδωσε στον τόπο δυο Νόμπελ και δυο Λένιν. Θα θαυμάσεις εκεί το πραγματικό μέγεθος τής Αριστεράς, μέσα σ΄ έναν οργασμό ποιητών, τραγουδιστάδων, συγγραφέων,συνθετών. Με μαέστρο τον υπέροχο «Πέτρο» της ΕΠΟΝ, που δεν ήταν άλλος από το Μίμη Δεσποτίδη. Τον ακρογωνιαίο λίθο του «Θεμέλιου» και της «Επιθεώρησης Τέχνης», το σπουδαίο αυτόν διανοούμενο της Αριστεράς, που επέβαλλε το Μίκη, το Μάνο,το Μιχάλη Κατσαρό, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Μέντορα του Βασιλικού, του Ραφαηλίδη, του Γιάννη Θεοδωράκη, και άλλων.
Ο Μίμης Δεσποτίδης ήταν ο Αρχάγγελος όλου του Πολιτιστικού Κινήματος της Αριστεράς που συνήγειρε και συνεπήρε το μέγα πλήθος αυτού του τόπου, από το τέλος του Εμφυλίου ως το μαύρο της Δικτατορίας. Μέσα σ΄ αυτό, το μεγάλο Αλώνι του Πολιτισμού, γαλουχήθηκε μια ολόκληρη γενιά κι άφησε υποθήκες. Γιατί η έννοια της Αριστεράς μέσα από τον Πολιτισμό δεν ήταν ένα μίζερο μικρομάγαζο…
Αγκάλιαζε και επηρέαζε τη σκέψη ακόμα και άξιων συντηρητικών δημιουργών και τους ωθούσε σε πράξεις ύψιστου μεγαλείου. Μια τέτοια αντίληψη οδήγησε και το Γιώργο Σεφέρη στην περίφημη δήλωση του, που καταδίκαζε τη χούντα και κατέληγε με το «και τώρα αποσύρομαι στη σιωπή μου». Αλήθεια, υπάρχει άραγε κανείς σήμερα που θα μπορούσε να μας λείψει αν αποσυρόταν στη σιωπή του; Κανείς!
Ο Μίμης Δεσποτίδης άνοιξε δρόμους και βρήκε μιμητές. Όλοι τους είχαν για μοναδικό κίνητρο έναν άδολο εθελοντισμό προσφοράς στο διπλανό και στην πατρίδα. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν ταγοί. Υπάρχει το θλιβερό φαινόμενο αίφνης, εκδοτών που πλουτίζουν και δεν καταβάλλουν ούτε το γλίσχρο δικαίωμα στους συγγραφείς. Ακόμα, ακόμα, εκμεταλλεύονται άφραγκους νέους ικανούς κι άλλους που είναι ψωνισμένοι, ότι τάχαμου είναι ποιητές και τους βγάζουν τις συλλογές, εισπράττοντας κάμποσα ευρώ…Αυτό δεν είναι Πολιτισμός, είναι αθλιότητα. Οι ίδιοι εκδότες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που θα μπορούσαν να είναι κυψέλες Πολιτισμού, έχουν καταντήσει μικρομάγαζα που δίνουν ψίχουλα σε μεταπτυχιακούς και διδάκτορες μεταφραστές για να εξασφαλίσουν μια μετάφραση.
Κι όλοι πασχίζουν για το ψωμοσάκκουλο.. Έτσι, έχει σβήσει μέσα τους εκείνη η φλόγα για την εθελοντική προσφορά στην πατρίδα, που όμως τους πυροδοτούσε την έμπνευση με αποτέλεσμα να κληροδοτήσουν στον τόπο μια κληρονομιά υψηλής υπεραξίας.
Σήμερα αναλωνόμαστε και ομφαλοσκοπούμε σε θεωρίες αδιέξοδες μέσα από μια γλώσσα που έχει συρρικνωθεί στον απόλυτο βαθμό κι έχει αποστειρωθεί και στερηθεί τον πλούτο της. Έχουμε φτάσει σε μια καθημερινή κενολογία που έχει τις συνέπειες της στην πολιτική σκηνή.
Επιχειρηματολογούμε με όρους του… βαθέως παρελθόντος, ανίκανοι να ορθώσουμε το ανάστημα μας στην σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό το τέλμα μας έδωσε Μιχαλολιάκους, Θεοδωράκηδες κι οσονούπω θα μας δώσει στη Βουλή ακόμα και το. ..Λεβέντη!
Σάββατο βράδυ, μια ουρά χιλιομέτρων στην Ποσειδώνος σε ξάφνιαζε. Που διάολο πάνε όλοι αυτοί; Που πήγαιναν; Στα εγκαίνια του κέντρου «Ακρωτήρι», όπου θα τραγουδούσε, λέει, κάποιος Βέρτης! Το μεσημέρι, τα μεσημεριανά προγράμματα στη τηλεόραση μιλούσαν για κάτι απίθανα μουνάκια, που χώρισαν από τον τάδε και τραβιούνται με το δείνα. Στα περίπτερα τα έντυπα που πουλάνε είναι όσα ασχολούνται με παρόμοια θέματα και προσφέρουν αφειδώς την οφθαλμολαγνεία. Κι εμείς απορούμε για το που και γιατί πάει αυτός ο τόπος…
Ένα μπουρδέλο είναι που το ξεσπίτωσαν από την Τρούμπα και ψάχνει τόπο να ξανα- στηθεί. Αυτό είμαστε.
Σερνόμαστε εδώ κι εκεί σαν εκείνες τις ξέμπαρκες πουτανίτσες που τις ξεσπίτωσαν από την Τρούμπα στα Κόκκινα Φανάρια. Πότε ελεήμονες, άλλοτε επαιτούντες και κάποτε τσαμπουκάδες του κώλου. Χωρίς ηγέτες, κυρίως ΧΩΡΙΣ ΗΓΕΤΕΣ…
Και πρώτοι, αλλά βασικοί μπροστάρηδες, που εμπνέουν αυτόν τον τόπο κι αναβαθμίζουν την ποιότητα του είναι οι πνευματικοί του ταγοί. Στερέψαμε απ΄ αυτούς. Κι αν γυρίσεις πίσω στο χρόνο, μόνο μελαγχολία θα νιώσεις για ορισμένα χαζοχαρούμενα στην παιδική χαρά της πολιτικής, αλαλάζοντα!
Τότε, γυρνώντας πίσω τον χρόνο όχι πολύ μετά το τέλος του Εμφυλίου, θα βρεις εκείνα τα υπέροχα αναστήματα της Αριστεράς, πού ακόμα και μέσα από διωγμούς, θεμελίωσαν ένα σύγχρονο πολιτισμό. Εκείνο τον πολιτισμό που έδωσε στον τόπο δυο Νόμπελ και δυο Λένιν. Θα θαυμάσεις εκεί το πραγματικό μέγεθος τής Αριστεράς, μέσα σ΄ έναν οργασμό ποιητών, τραγουδιστάδων, συγγραφέων,συνθετών. Με μαέστρο τον υπέροχο «Πέτρο» της ΕΠΟΝ, που δεν ήταν άλλος από το Μίμη Δεσποτίδη. Τον ακρογωνιαίο λίθο του «Θεμέλιου» και της «Επιθεώρησης Τέχνης», το σπουδαίο αυτόν διανοούμενο της Αριστεράς, που επέβαλλε το Μίκη, το Μάνο,το Μιχάλη Κατσαρό, τον Ιάκωβο Καμπανέλλη, τον Μέντορα του Βασιλικού, του Ραφαηλίδη, του Γιάννη Θεοδωράκη, και άλλων.
Ο Μίμης Δεσποτίδης ήταν ο Αρχάγγελος όλου του Πολιτιστικού Κινήματος της Αριστεράς που συνήγειρε και συνεπήρε το μέγα πλήθος αυτού του τόπου, από το τέλος του Εμφυλίου ως το μαύρο της Δικτατορίας. Μέσα σ΄ αυτό, το μεγάλο Αλώνι του Πολιτισμού, γαλουχήθηκε μια ολόκληρη γενιά κι άφησε υποθήκες. Γιατί η έννοια της Αριστεράς μέσα από τον Πολιτισμό δεν ήταν ένα μίζερο μικρομάγαζο…
Αγκάλιαζε και επηρέαζε τη σκέψη ακόμα και άξιων συντηρητικών δημιουργών και τους ωθούσε σε πράξεις ύψιστου μεγαλείου. Μια τέτοια αντίληψη οδήγησε και το Γιώργο Σεφέρη στην περίφημη δήλωση του, που καταδίκαζε τη χούντα και κατέληγε με το «και τώρα αποσύρομαι στη σιωπή μου». Αλήθεια, υπάρχει άραγε κανείς σήμερα που θα μπορούσε να μας λείψει αν αποσυρόταν στη σιωπή του; Κανείς!
Ο Μίμης Δεσποτίδης άνοιξε δρόμους και βρήκε μιμητές. Όλοι τους είχαν για μοναδικό κίνητρο έναν άδολο εθελοντισμό προσφοράς στο διπλανό και στην πατρίδα. Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν ταγοί. Υπάρχει το θλιβερό φαινόμενο αίφνης, εκδοτών που πλουτίζουν και δεν καταβάλλουν ούτε το γλίσχρο δικαίωμα στους συγγραφείς. Ακόμα, ακόμα, εκμεταλλεύονται άφραγκους νέους ικανούς κι άλλους που είναι ψωνισμένοι, ότι τάχαμου είναι ποιητές και τους βγάζουν τις συλλογές, εισπράττοντας κάμποσα ευρώ…Αυτό δεν είναι Πολιτισμός, είναι αθλιότητα. Οι ίδιοι εκδότες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, που θα μπορούσαν να είναι κυψέλες Πολιτισμού, έχουν καταντήσει μικρομάγαζα που δίνουν ψίχουλα σε μεταπτυχιακούς και διδάκτορες μεταφραστές για να εξασφαλίσουν μια μετάφραση.
Κι όλοι πασχίζουν για το ψωμοσάκκουλο.. Έτσι, έχει σβήσει μέσα τους εκείνη η φλόγα για την εθελοντική προσφορά στην πατρίδα, που όμως τους πυροδοτούσε την έμπνευση με αποτέλεσμα να κληροδοτήσουν στον τόπο μια κληρονομιά υψηλής υπεραξίας.
Σήμερα αναλωνόμαστε και ομφαλοσκοπούμε σε θεωρίες αδιέξοδες μέσα από μια γλώσσα που έχει συρρικνωθεί στον απόλυτο βαθμό κι έχει αποστειρωθεί και στερηθεί τον πλούτο της. Έχουμε φτάσει σε μια καθημερινή κενολογία που έχει τις συνέπειες της στην πολιτική σκηνή.
Επιχειρηματολογούμε με όρους του… βαθέως παρελθόντος, ανίκανοι να ορθώσουμε το ανάστημα μας στην σύγχρονη πραγματικότητα. Αυτό το τέλμα μας έδωσε Μιχαλολιάκους, Θεοδωράκηδες κι οσονούπω θα μας δώσει στη Βουλή ακόμα και το. ..Λεβέντη!
Σάββατο βράδυ, μια ουρά χιλιομέτρων στην Ποσειδώνος σε ξάφνιαζε. Που διάολο πάνε όλοι αυτοί; Που πήγαιναν; Στα εγκαίνια του κέντρου «Ακρωτήρι», όπου θα τραγουδούσε, λέει, κάποιος Βέρτης! Το μεσημέρι, τα μεσημεριανά προγράμματα στη τηλεόραση μιλούσαν για κάτι απίθανα μουνάκια, που χώρισαν από τον τάδε και τραβιούνται με το δείνα. Στα περίπτερα τα έντυπα που πουλάνε είναι όσα ασχολούνται με παρόμοια θέματα και προσφέρουν αφειδώς την οφθαλμολαγνεία. Κι εμείς απορούμε για το που και γιατί πάει αυτός ο τόπος…
Ένα μπουρδέλο είναι που το ξεσπίτωσαν από την Τρούμπα και ψάχνει τόπο να ξανα- στηθεί. Αυτό είμαστε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου