Κομπανιέρο Πιτσιρίκο,Διαβάζω με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα δεκάδες κείμενα Ελλήνων …νεο-μεταναστών. Μια άλλη, μια ολόκληρη άλλη Ελλάδα που αυτοεξορίστηκε. Δύσκολα θα γυρίσουν πίσω. Δύσκολα δεν θα πάμε και εμείς κάποια στιγμή να τους συναντήσουμε. Η Ελλάδα δεν τρώει απλά τα παιδιά της, τα καταβροχθίζει.
Φυσικά, δεν είναι όλα ρόδινα έξω. Ανάλογα τη χώρα, έχεις να αντιμετωπίσεις μια σειρά από προκλήσεις και δεν είναι λίγοι εκείνοι που άλλα περίμεναν και άλλα βρήκαν.
Παρ” όλα αυτά υπάρχει μια ελπίδα. Η ελπίδα ότι τα πράγματα θα πάνε καλύτερα εκεί. Ή τέλος πάντων, έτσι νιώθεις. Πως τα πράγματα έξω είναι αλλιώς.
Αν είναι ή δεν είναι, αυτό επαφίεται στην κρίση του καθενός και στην τύχη του να απεμπλακεί από τα βάσανα που τον ανάγκασαν να αναζητήσει μια καλύτερη γη.
Εδώ, όμως μπορεί να υπάρξει ελπίδα; Με ένα χρέος σχεδόν 350 δισ. τι ελπίδα να υπάρξει; Και προσέξτε δεν εμπεριέχει το ιδιωτικό χρέος, τα swaps και κάποια άλλα πρόσθετα χρέη που δεν τα υπολογίζουν αυτή τη στιγμή, για να μην εκτοξευθεί εκεί που ούτε ο Σόιμπλε δεν θα το χαρακτηρίζει βιώσιμο.
Πώς θα αποπληρωθεί αυτό το χρέος; Πώς θα αποπληρωθεί, όταν οι μόνες επιθυμητές συνταγές στοχεύουν στην μείωση της δυνατότητας αποπληρωμής του; Πώς φτάσαμε βασικά σε αυτό το σημείο όπου η χρεοκοπία μιας χώρας αντιμετωπίζεται ως φυσικό γεγονός;
Έχεις δίκιο, σύντροφε, όταν λες πως όλο αυτό είναι αρρωστημένο.
Το να χρεοκοπεί μια χώρα αντιμετωπίζεται όπως ένας θάνατος ή μια φυσική καταστροφή. Αν είναι δυνατόν. Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φτάσει η «σύγχρονη» κοινωνία μήπως εκλογικευτεί με το ζόρι ότι πιο παράλογο έχει σκαρφιστεί ο ανθρώπινος νους; Τι πάει να πει χρεοκοπεί ένα κράτος; Τι πάει να πει χρεοκοπία;
Από την άλλη χρέος 2 τρισ. έχει το λιλιπούτειο Λουξεμβούργο, χρωστάνε η Γερμανία, η Αγγλία, η Γαλλία, η «παραδεισένια» Σουηδία, οι ΗΠΑ.
Μάλιστα, το χρέος του Λουξεμβούργου του κύριου Γιούνκερ αντιστοιχεί στο 3500% του ΑΕΠ περίπου, ενώ της Γερμανίας του κύριου Σόιμπλε κάπου στο 140%, όσο είχε η Ελλάδα το 2010 όταν έμπαινε στο μνημόνιο.
Αν ίσχυαν οι κανόνες για όλους, η παγκόσμια οικονομία έπρεπε να κατεβάσει ρολά. Κάτι που θα συμβεί όταν σκάσουν όλες αυτές οι φούσκες χρέους. Και θα σκάσουν, αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Τι ηλίθιοι οικονομικοί κανόνες. Καταντήσαμε τη ζωή ένα τσίρκο. Μια μέρα θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά αυτό. Προς το παρόν, το μόνο τίμημα που έχουμε πληρώσει στην Ελλάδα είναι πέντε ολόκληρα χρόνια χαμένα στο βωμό ενός ανύπαρκτου χρέους.
Πιστέψτε με, το χρέος, παρά την κοινή πεποίθηση, είναι ανύπαρκτο. Το μόνο πράγμα που του δίνει υπόσταση είναι η αποδοχή μας.
Αυτά τα πέντε χρόνια που μας έχουν πρήξει με τα spreads και τα επιτόκια, η συζήτηση για το ελληνικό πρόβλημα έχει εκτροχιαστεί, επίτηδες.
Προσπάθησαν μέσω των χρεοκοπημένων ΜΜΕ και των δυο αγαπημένων -επί 40 ετών- κομμάτων εξουσίας να αποπροσανατολίσουν τους πολίτες. Να τους πείσουν πως αυτοί χρωστάνε. Και δυστυχώς το κατάφεραν.
Φοβούνται ότι η κατάρρευση ενός δυτικού κράτους θα αποτελέσει και την ταφόπλακα του συστήματος. Γιατί στην τελική, για να σωθεί το σύστημα γίνονται όλα.
Ξέρετε ποιο είναι αυτό και, αν δεν ξέρετε, κακό του κεφαλιού σας.
Εξάλλου πέντε χρόνια μετά, παρά το πλήθος κειμένων και συζητήσεων, το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού λαού συνεχίζει να σκέφτεται με γνώμονα τα ίδια ηλίθια ένστικτα του.
Έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων ή ανέργων, αλλά πρέπει να κάνεις αίτηση για να βρεις άρθρα για τους Έλληνες ολιγάρχες που συνεχίζουν να απολαμβάνουν φοροασυλίες και κρατικές παροχές.
Καλή η δικαιολογία πως φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ που άλλαξε στάση, λυπάμαι όμως. Αυτό περιορίζεται στο ΣΥΡΙΖΑ και στην μετεκλογική του στάση.
Η στάση των υπόλοιπων δεν είναι σε συνάρτηση με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν εμποδίζει κανένας ΣΥΡΙΖΑ όποιον θέλει να σηκώσει το ανάστημά του.
Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν χάσει τη δουλειά τους, ακόμα και τη ζωή τους, επειδή αντιστάθηκαν σε καταστάσεις.
Αν περίμεναν από τα κόμματα, …καλά κρασιά. Η ανυπαρξία κινήματος υποδεικνύει ότι δεν έχουμε διάθεση να παλέψουμε για τις ζωές μας, για το μέλλον μας.
Εντέλει, το πρόβλημα της Ελλάδας είναι η νοοτροπία που χαρακτηρίζει τους κατοίκους της. Αυτό δε, με την ανάθεση έχει καταντήσει κουραστικό.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που ένιωσαν παρείσακτοι και αποτροπιασμό, βλέποντας τους συμπολίτες τους να προσκυνάνε λείψανα, φασίστες, ποτάμια, σαμαράδες, νομίσματα και πάολες.
Αν αποφασίσω να επιστρέψω στο εξωτερικό -όπου έμενα προ κρίσης-, δεν θα το κάνω ελέω χρεοκοπίας. Θα το κάνω ελέω του συντηρητισμού της ελληνικής κοινωνίας.
Πάντα έτσι λέω βέβαια και πάντα εδώ με βρίσκει το τέλος της βδομάδας. Εντάξει, έχουμε και τα καλά μας. Πάντως, και δεν με νοιάζει αν χαλάω την ψευδαίσθηση του μεγαλείου της, η χώρα οδεύει με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική ισοπέδωση και στον μαρασμό.
Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτό θα κάνει καλό μακροπρόθεσμα ή αν η κατηφόρα θα συνεχιστεί γιατί δεν έχει να κάνει με τη χρεοκοπία καθ” αυτή.
Η χρεοκοπία απλά ενίσχυσε την αποσάρθρωση. Είναι τεράστια η έλλειψη Παιδείας. Τελικά, ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν όλα αυτά τα χρόνια που μας γέμιζαν τα μυαλά με άχυρα.
Η κατηφόρα της ελληνικής κοινωνίας έχει ξεκινήσει ακόμα πιο πριν την κρίση. Πιαστήκαμε απ” όπου βρίσκαμε και δεν βλέπουμε τώρα ούτε τι συμβαίνει δίπλα μας.
Πώς το έλεγε ο Σουρής, 100 τιμημένα χρόνια πριν. Εκατό χρόνια που να πάρει και είναι σαν να γράφτηκε χθες. «Όλα σ” αυτή τη γη μασκαρευτήκαν ονείρατα, ελπίδες και σκοποί, οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν δεν ξέρομε τι λέγεται ντροπή.»
Η χώρα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Καζαντζάκη, του Καστοριάδη, του Χατζιδάκι και άλλων, έχει πεθάνει προ πολλού.
Τώρα είναι η χώρα του Παντελίδη, της Πάολας, του Σερραίου κυνηγού φιδιών και όποιου άλλου φρόκαλου αναδεικνύει η βλακεία του νεοέλληνα.
Μόνη παρηγοριά η ανάλογη τύχη της Γερμανίας, της Ιταλίας και των υπόλοιπων χωρών.
Μεγάλη κουβέντα αυτή, όμως. Σημασία έχει πως δεν αναδείξαμε κυριολεκτικά τίποτα μέσα στην κρίση. Κάτι που να αποτελέσει θεμέλιο για το αύριο.
Αντιθέτως, βγήκε στην επιφάνεια το χειρότερο μας πρόσωπο. Κληθήκαμε να αλλάξουμε άπειρες φορές και άλλες τόσες αρνηθήκαμε να το κάνουμε. Είμαστε μαλάκες χωρίς ελαφρυντικά.
Ξέρω ότι το κείμενο είναι βουτηγμένο στην απαισιοδοξία. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση δίνει.
Παρά το ύφος των γραφόμενών μου, όμως δεν είμαι απαισιόδοξος ή απογοητευμένος. Έχω μια διαχρονική αηδία για τα πρότυπα της σύγχρονης ελληνικής οικογένειας, κατά τ” άλλα δεν θα τα βάψω μαύρα.
Για μένα, αυτά τα πέντε χρόνια ήταν σημαντικά. Περισσότερο με στεναχωρούν οι μάχες που δεν δόθηκαν, παρά αυτές που δόθηκαν και χάθηκαν. Περισσότερο με στεναχωρεί που ο νεοέλληνας προτίμησε να δεχθεί σιωπηλά το νέο κελί που του ετοίμασαν.
Κακώς εχόντων των πραγμάτων, το επόμενο κείμενο θα αφορά την περιβόητη συμφωνία.
Σημειωτέον, για όλο αυτό το πανηγυράκι μας ενημερώνουν καθημερινά και «ξάστερα». Έτσι διατείνουν, αλλά μέχρι τώρα δεν έχω δει ούτε μια δημοσιευμένη παράγραφο των προτάσεων κ.α. Δημιουργικές ασάφειες, βέλη εκατέρωθεν, σκληρές διαπραγματεύσεις και μια διαρκή λύσσα για την Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Αυτό είναι μέχρι τώρα το έργο της κυβέρνησης. Και ένας γελοίος υπουργός, φθηνή απομίμηση του Παπουτσή, που, αντί να δει πως θα βάλει σε μια τάξη τους χρυσαυγίτες με τις στολές, έχει επιδοθεί στη διασπορά προπαγάνδας.
Είχα όλη τη διάθεση να τους περιμένω τέσσερις μήνες. Πέντε όχι. Δεν τους ψήφισα, αλλά και να τους ψήφιζα, στα παπούτσια μου.
Καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος έχει πιάσει πάτο, όταν η ευτυχία εκατομμύρια ανθρώπων εξαρτάται από τις προγραμματικές μιας κυβέρνησης και από τη μετέπειτα στάση της.
Επίσης, το ωραίο στη σύγχρονη δημοκρατία είναι που μας ρωτάνε αλλά πάντα στο τέλος είμαστε παρατηρητές των εξελίξεων. Αλλά αυτό δεν φαίνεται να μας προβληματίζει.
Εξάλλου άμα σου λένε πως έτσι είναι η Δημοκρατία, τότε έτσι θα “ναι.
Τέτοια Δημοκρατία να την χαίρεστε.
Θα αρχίσω τα μπάνια από αυτή τη βδομάδα γιατί δεν παλεύεται άλλο η κατάσταση. Όσο πάει και με διαολίζει.
Με εκτίμηση
Άρης
(Αγαπητέ Άρη, είσαι θεός. Άρη, δεν ανεβάζω όλα τα κείμενα των Ελλήνων μεταναστών. Κάποια δεν είναι για δημοσίευση. Αυτά που διαβάζεις είναι τα «καλά». Επίσης, δεν είναι όλοι οι Έλληνες μετανάστες γιατροί σαν τον Ηλία και τον Jo Di. Υπάρχουν πολλά δράματα. Ειδικά από την αντιμετώπιση που είχαν κάποιοι Έλληνες που έφυγαν στο εξωτερικό από τους Έλληνες που ζούσαν ήδη εκεί. Δεν συνεχίζω γιατί χαλιέμαι. Μόνο απαισιόδοξο δεν είναι το κείμενό σου. Ποτέ δεν είναι απαισιόδοξο να σκέφτονται οι άνθρωποι. Αυτό χρειαζόμαστε: σκέψη. Και αυτό δεν θέλουν, γιατί η σκέψη είναι επικίνδυνη. Να ξεκινήσεις τα μπάνια. Θα τα ξεκινήσω κι εγώ. Την αγάπη μου. Να είσαι καλά.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου