Πέρασα τέσσερις ξέφρενες ημέρες στην Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα. Ο πληθυσμός παρακολουθούσε με αγωνία τους ηγέτες της αριστερής κυβέρνησης για την συμβιβαστική λύση που ήταν σχεδόν βέβαιο ότι είχαν επιτύχει με την Ευρώπη, αλλά η ελπίδα αυτή κατέρρευσε.
Του Paul Mason
Την Παρασκευή το βράδυ, μετά από μια ζωηρή κοινοβουλευτική συζήτηση, κάθισα έξω από ένα ήρεμο, ευχάριστο εστιατόριο στην Αθηναϊκή μποέμ περιοχή των Εξαρχείων.
Η βραδιά μας τελείωσε απότομα καθώς μια ομάδα περίπου 30 ανδρών ντυμένοι με κουκούλες αναποδογύρισαν τους κάδους σκουπιδιών, έβαλαν φωτιά και συστηματικά αναστάτωναν την περιοχή.
Η αστυνομία δεν εμφανίστηκε. Ούτε ήρθαν οι πυροσβέστες. Ο τοξικός καπνός οδήγησε εκτός περιοχής περίπου 1.000 άτομα που έτρωγαν και έπιναν ή περπατούσαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Όλοι έβριζαν τους αναρχικούς - που συνήθως κατηγορούνται ότι είναι προβοκάτορες της αστυνομίας - αλλά απλά σήκωναν τους ώμους τους.
Ήταν μια γεύση από τη νέα κατάσταση στην Ελλάδα. Κανένας από τους φωτογράφους ή εικονολήπτες της παρέας μου δε μπήκε καν στον κόπο να προσπαθήσει να κινηματογραφήσει το γεγονός, γιατί όλοι γνωρίζαμε ότι ο εξοπλισμός μας θα καταστρεφόταν αμέσως, και ξέραμε ότι οι άνθρωποι που διαμαρτύρονταν για τις αναθυμιάσεις καπνού πιθανότατα δεν θα κουνούσαν το δάχτυλό τους για να μας βοηθήσουν.
Νέα κατάσταση
Το γεγονός δεν θα απασχολήσει τις ελληνικές εφημερίδες, ούτε θα εμφανιστεί ως μια ενημέρωση για την Άνγκελα Μέρκελ και Κριστίν Λαγκάρντ. Αλλά θα έπρεπε. Επειδή είναι ένα τέλειο παράδειγμα που απ’ ότι φαίνεται ακόμη και τώρα δεν καταλαβαίνουν οι σημερινοί ηγέτες: Η Ελλάδα δεν είναι όπως η Ιρλανδία, το παιδί της λιτότητας στην αφίσα.
Αν και οι ελληνικές συνδικαλιστικές οργανώσεις και ακτιβιστές της νεολαίας φαίνονται να έχουν αφεθεί σε μεγάλη παθητικότητα, περιμένοντας επί πέντε μήνες να δουν τα αποτελέσματα μιας ριζοσπαστικής αριστερής κυβέρνησης στην εξουσία, εκείνο το βράδυ ήταν μια γεύση από τα επίπεδα του χάους που οι Έλληνες έχουν αφεθεί.
Καθώς ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ετοιμάζεται να επιδιώξει μια πολιτική λύση αυτή την εβδομάδα με την Άνγκελα Μέρκελ και τους άλλους ηγέτες της ΕΕ, η κατάσταση είναι τουλάχιστον καθαρή. Το προσχέδιο "συμφωνίας" από τους Έλληνες - ένα τεράστιο ολίσθημα σχετικά με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά όχι αρκετά αυστηρό για την Ευρώπη - είναι όσο αντέχει ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς να χάσει την ικανότητά του να συνεχίσει να υπάρχει στο κοινοβούλιο.
Έτσι, αν η Μέρκελ και ο Τσίπρας δεν καταλήξουν σε ένα συμβιβασμό, όλες οι αντικειμενικές αναλύσεις βλέπουν σαν πιθανότητα μία καταστροφή στο τέλος του Ιουνίου.
Καταδικασμένη να αποτύχει
Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου έχει γίνει τεράστια κριτική κατά του ΔΝΤ για το ρόλο του σ’ αυτή την κατάσταση, και για το σωστό λόγο. Οι ίδιοι οικονομολόγοι του ΔΝΤ αναγνώρισαν, πριν από δύο χρόνια, ότι η μέθοδός τους σχετικά με τις επιπτώσεις της λιτότητας στην ανάπτυξη ήταν λάθος.
Και όταν ήρθε στην Ελλάδα, για όλους τους λόγους που οι άνθρωποι στη Βόρεια Ευρώπη δεν τους αρέσει η Ελλάδα - η διαφθορά, η ολιγαρχία, η αδιόρθωτη λιανική οικονομία της, το συνταξιοδοτικό της σύστημα - το πρόγραμμα λιτότητας που ήθελε να επιβάλει το ΔΝΤ ήταν καταδικασμένο να αποτύχει.
Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το γράφημα για να δείτε πόσο άσχημα είναι τα πράγματα.
Δείτε περισσότερα με κλικ εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου