Πέθανε μόνος, έζησε μόνος και κάπου ενδιάμεσα αγαπήθηκε και μισήθηκε -όσοι λίγοι- από τους ανθρώπους.
Πέθανε ξένος, έζησε ξένος και στο ενδιάμεσο έγινε συνοδοιπόρος όλων όσων στην διάρκεια της ζωής του ένιωθε ότι αδικούνται. Όσο η αδικία δεν έχει σύνορα άλλο τόσο και ο πόλεμος για την ανατροπή της.
Ερωτεύθηκε, παντρεύτηκε, έκανε παιδιά, αλλά το σπίτι του ήταν ο δρόμος.
Έγινε κούπα του καφέ, πόστερ, μπλουζάκι, μπρελόκ κάνοντας τους ονειροπόλους να ... παίρνουν λίγη από τη μαγεία του ακόμα και 48 χρόνια μετά τον θάνατό του.
Ήταν τόσο ευαίσθητος που έγινε σκληρός σαν βράχος για να κουβαλάει το σπίτι της εκ γενετής μελαγχολίας του. Της εκ γενετής μη αποδοχής οποιασδήποτε αδικίας.
Δεν υποτίμησε τον θάνατο και ο θάνατος του φέρθηκε αντρίκια. Τον πήρε με ένα χαμόγελο στα χείλη.
Έζησε μόνος και ξένος γιατί κάτω από το χαμόγελο, το χακί, τις ιδέες και το όνομα “Τσε” υπήρχε ο Ερνέστο Γκεβάρα δε λα Σέρνα.
Γράμμα του Ερνέστο στη Σέλια δε λα Σέρνα
"Παραμένω πάντα ο ίδιος μοναχικός άνθρωπος που ήμουν αναζητώντας τον δρόμο μου, όμως τώρα κατανοώ το νόημα του ιστορικού μου καθήκοντος.
Δεν έχω σπίτι ούτε γυναίκα ούτε παιδιά ούτε γονείς ούτε αδέλφια, φίλοι μου είναι όσοι σκέφτονται πολιτικά όμοια με μένα.
Κι όμως, είμαι ευχαριστημένος, νιώθω κάτι στη ζωή όχι μόνο μια ισχυρή εσωτερική δύναμη που πάντα ένιωθα, αλλά μια ικανότητα ενστάλαξης στους άλλους και μια απόλυτη μοιρολατρική αίσθηση της αποστολής μου που με απαλλάσσει από κάθε φόβο.
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, ίσως να είναι καθαρή νοσταλγία για την Αλέιντα.
Παρ' το σαν αυτό που είναι: Ένα γράμμα γραμμένο μια νύχτα με καταιγίδα".
"Παραμένω πάντα ο ίδιος μοναχικός άνθρωπος που ήμουν αναζητώντας τον δρόμο μου, όμως τώρα κατανοώ το νόημα του ιστορικού μου καθήκοντος.
Δεν έχω σπίτι ούτε γυναίκα ούτε παιδιά ούτε γονείς ούτε αδέλφια, φίλοι μου είναι όσοι σκέφτονται πολιτικά όμοια με μένα.
Κι όμως, είμαι ευχαριστημένος, νιώθω κάτι στη ζωή όχι μόνο μια ισχυρή εσωτερική δύναμη που πάντα ένιωθα, αλλά μια ικανότητα ενστάλαξης στους άλλους και μια απόλυτη μοιρολατρική αίσθηση της αποστολής μου που με απαλλάσσει από κάθε φόβο.
Δεν ξέρω γιατί τα γράφω αυτά, ίσως να είναι καθαρή νοσταλγία για την Αλέιντα.
Παρ' το σαν αυτό που είναι: Ένα γράμμα γραμμένο μια νύχτα με καταιγίδα".
Γράμμα της Σέλια στον Ερνέστο
"Δεν είναι η μαμά αυτή που μιλά, είναι μια γηραιά κυρία που ευελπιστεί να δει ολόκληρο τον κόσμο προσηλυτισμένο στο σοσιαλισμό. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν κλείσει οι δρόμοι για σένα στην Κούβα, υπάρχει στην Αλγερία ένας κύριος Μπεν Μπέλα που θα σε ευγνωμονούσε αν του οργάνωνες την οικονομία εκεί...
Ναι, θα ήσουν πάντα ένας ξένος.
Μοιάζει να είναι το παντοτινό σου πεπρωμένο".
"Δεν είναι η μαμά αυτή που μιλά, είναι μια γηραιά κυρία που ευελπιστεί να δει ολόκληρο τον κόσμο προσηλυτισμένο στο σοσιαλισμό. Αν για οποιοδήποτε λόγο έχουν κλείσει οι δρόμοι για σένα στην Κούβα, υπάρχει στην Αλγερία ένας κύριος Μπεν Μπέλα που θα σε ευγνωμονούσε αν του οργάνωνες την οικονομία εκεί...
Ναι, θα ήσουν πάντα ένας ξένος.
Μοιάζει να είναι το παντοτινό σου πεπρωμένο".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου